Oh wat was ik blij toen ik vernam dat The Secret na een veel te lange stilte eindelijk terug over de rand van de dieperik kwam piepen met een nagelnieuwe EP. “Lux tenebris” werd het kleinood gedoopt en ragt nog steeds als een bezetene – we zijn niet anders gewend van deze Italianen – maar laat toch ook nieuwe invalshoeken horen. Het werd hoog tijd om eens virtueel bij gitarist Michael Bertoldini op theevisite te gaan en hem uit te horen over de afgelopen jaren, de wederopstanding van The Secret en zijn bezigheden met Argento Records. (JOKKE)

The English version of the interview can be found here.

5D2_7702© David Robinson

Hallo Michael! Hoe gaat het leven?
Fantastisch! Ik heb er een paar hectische maanden opzitten waarbij ik enkele fantastische plaatsen heb bezocht voor mijn werk en met The Secret. Niets te klagen dus, ik hou van deze gekke hectiek.

Enkele weken geleden speelde je met The Secret jullie eerste show in drie jaar tijd op het Venezia Hardcore Fest. Hoe verliep het concert en hoe voelde het om na zo’n lange tijd eindelijk terug op een podium te staan?
Dat optreden was een heel intense en fantastische ervaring. Ik ging er immers lange tijd vanuit dat ik nooit nog een show met The Secret zou spelen. Terug op een podium staan voelde dan ook enigszins angstwekkend maar tegelijkertijd ook bevrijdend aan. Ik dacht de afgelopen jaren dikwijls na om terug te spelen met The Secret, maar hield er ook steeds gemengde gevoelens op na. Toen de set vijf minuten bezig was, voelde dit echter juist aan en ik beleefde de show als een organische, natuurlijke en bijna noodzakelijke ervaring.

Jullie shows zijn altijd enorm energiek. Hebben jullie een soort ritueel om voor het opgaan extra adrenaline op te wekken? Is het moeilijk om deze transformatie te maken van rustige toestand naast het podium naar een uitzinnige band zodra je de bühne betreedt?
Er is niet echt sprake van een welbepaald pre-show ritueel, maar we starten meestal wel met een vrij lange intro die ik als noodzakelijk beschouw om fysisch en psychisch te connecteren met de andere bandleden, onze instrumenten, de plek waar we spelen en het publiek. Op een bepaald moment komt alles dan samen en is de energie klaar om ontketend te worden.

Staan er shows in de Benelux gepland?
Ik hoop het maar voorlopig staat er niets vast.

We staan aan de vooravond van de release van de nieuwe EP “Lux Tenebris” die drie kakelverse nummers bevat. De EP is jullie eerste release na de langspeler “Agnus dei” die in 2012 het levenslicht zag. Wat gebeurde er na het uitkomen van die plaat en waarom duurde het zo lang vooraleer we iets nieuws van The Secret te horen kregen?
Nadat we in 2010 “Solve et coagula” uitbrachten, kwamen we in een bijna fulltime touring-modus terecht die pas eind 2013 stopte. Ook voor “Agnus dei” gingen we de hort op maar langzaamaan begon het om allerlei redenen binnen de band mis te lopen totdat we op een punt waren beland waarop samenwerken niet langer mogelijk was. We hebben alle vier een verschillende persoonlijkheid en houden er andere doelen en ambities in het leven op na. Het feit dat alle neuzen een andere richting uit wezen en dat we verplicht werden om zó veel tijd samen door te brengen, was de aanleiding voor het verwateren van de persoonlijke en artistieke band tussen de leden. Na het annuleren van ons optreden op het Le Guess Who-festival in november 2015 kwam het dan ook tot een einde voor The Secret. Alle spanning die zich de afgelopen jaren had opgebouwd, kwam op dat moment naar de oppervlakte en ik zag geen toekomst meer voor de band. Ik denk dat ieder van ons zich toen op andere zaken in het leven focuste. Ik woonde en werkte toen reeds in Nederland, startte een platenlabel op en begon met Verwoed op te treden. Lorenzo tourde en nam platen op met zijn andere band Hierophant en Marco en Tommaso focusten op hun werk en families. Ik ben van mening dat deze periode waarin er geen onderling contact was, ons goed heeft gedaan en ons toeliet om individueel verder te groeien tot op een punt waarop ieders leven in evenwicht was. Na het verstrijken van enkele jaren radiostilte, voelde het bij iedereen goed aan om terug als band samen te spelen…so here we are again!

Zijn drummer Tommaso en zanger Marco tijdens de split van The Secret nog muzikaal actief geweest?
Ik weet dat ze beiden occasioneel met andere muzikanten jamden en Marco leverde ook een gastbijdrage bij Discomfort en Bologna Violenta, maar ik denk niet dat ze “echte” zijprojecten hadden.

Je hoort duidelijk enkele nieuwe invloeden in de nummers. Het gitaarwerk is meer gelaagd en de songs kennen een meer dynamisch verloop door doomriffs in te lassen tussen de erg agressieve en snelle passages waarvoor jullie gekend zijn. Was het een bewuste keuze om langere en meer diverse nummers te schrijven? Waren jullie de korte en snelle songs beu?
Ik vind dat elk van onze albums een andere sound en ander gevoel heeft en met “Lux tenebris” is dat niet anders. Hoewel ik beide platen toch verschillend vind klinken, was het op “Solve et coagula” en “Agnus dei” de bedoeling om al het overtollige vet van de nummers te strippen en voor een rechttoe/rechtaan-aanpak te gaan. Hoewel er nog steeds een bepaalde atmosfeer in deze albums zit, isoleerden we in het algemeen één enkel element of één welbepaalde boodschap per nummer waar we dan volledig voor gingen. Van dynamiek is er dan ook bewust bijna geen sprake op deze platen. “Lux tenebris” is nog steeds een vrij monochromatische release, maar het doel was om een bepaalde tijd en ruimte in de songs in te bouwen om volledig door de muziek meegezogen te worden.

“Lux tenebris” betekent “licht en donker” in het Latijn. Wat is de boodschap van de deze titel en is er sprake van een concept op de EP?
“Licht in duisternis” is een meer accurate vertaling. Conceptueel gezien handelt de EP op zowel een directe als indirecte manier over dualiteit en tegenpolen zoals het leven en de dood, licht en duisternis, instinct en verstand. Persoonlijk beschouw ik het spelen in The Secret zowel therapeutisch als destructief. Het is zoals een puls die natuurlijk aanvoelt om te volgen hoewel dit rationeel gezien niet altijd zinvol is.

5D1_4243© David Robinson

Aan het einde van “The sorrowful void” horen we een donkere en apocalyptische gitaarmelodie. Is dit een invloed die in de muziek geslopen is doordat je ook deel uitmaakt van de Nederlandse black metal band Verwoed die dergelijke melodieën eveneens in haar sound incorporeert? Ook “Vertigo” bevat enkele donkere en verstikkende atmosferen en dissonante elementen die we vaak in hedendaagse black metal terugvinden.
Sinds de oprichting van de band in 2003 geldt black metal als één van de voornaamste invloeden in onze muziek en ik denk dan ook niet dat het spelen in Verwoed een impact had op de sound van The Secret, hoewel ik je link wel enigszins snap. Erik (die alle zang en muziek voor Verwoed schrijft) is een super getalenteerde songschrijver en hij is een echte krak in het arrangeren van multi-gelaagde partijen in een nummer, maar toch vind ik zijn boodschap anders aanvoelen dan diegene die we met The Secret uitdragen. In Verwoed’s muziek zit een zekere melancholie verborgen die we met The Secret niet hebben. Wat echter wel beslist anders is in vergelijking met onze oudere platen, is dat ik me deze keer geen restricties oplegde aangaande mijn gitaarpartijen. In de oude nummers is er minimaal gebruik van overdubs en alle songs werden geschreven met het oog op een uitvoering met één gitaar, terwijl ik op “Lux tenebris” deed waar ik zin in had en soms drie tot vijf gitaarlijnen over mekaar opnam.

Naast je bijdrage aan Verwoed ben je ook de eigenaar van Argento Records. Aan welke vereisten dient een band te voldoen om bij het label onderdak te kunnen vinden? Wat zijn je doelen met Argento Records?
Interessante vraag want ik stelde me die zelf de afgelopen tijd ook regelmatig. Ik richtte het label samen met mijn vriendin op omdat ik het miste om actief bij een muzikaal project betrokken te zijn. Er is geen bepaalde set van regels aangaande onze releases, maar ik wil enkel maar tijd en energie steken in bands die duidelijke ideeën hebben en een gedurfde boodschap met hun muziek uitdragen. Ik werk ook graag samen met mensen die ik persoonlijk ken en respecteer. Zo was de samenwerking met Verwoed de start van een mooie vriendschap die verder gaat dan enkel de muziek. En Chris van Grime is één van mijn beste vrienden die ik al ken sinds mijn zeventiende. Ik moet de bands begrijpen en een zekere “click” voelen.

Vinyl is nog steeds erg in trek wat echter lange productionele wachttijden met zich meebrengt waardoor de release van de vinyluitgave soms pas enkele maanden na de CD-release plaatsvindt. Denk je niet dat velen enkele maanden later de release van een album al vergeten zijn doordat er elke maand een enorme hoeveelheid muziek uitgebracht wordt? Aan de andere kant kan een plaat op deze manier echter ook twee keer in het daglicht komen te staan.
Ik koop enkel maar vinyl omdat het mijn favoriete geluidsdrager is, dus ik denk niet zo veel na over deze vraag. Ik breng bijna nooit een LP-versie later dan de digitale of CD-versie uit, omdat ik dat niet eerlijk vind. Als consument koop ik altijd de vinylversie van een album dat ik goed vind. Het maakt niet uit of ik de plaat reeds digitaal heb gehoord of niet. Een fysiek exemplaar in je handen houden is mijns inziens een ander (en veel cooler) gevoel waarbij de verpakking zelf ook een extra vorm van communicatie vormt. Ik steun ook graag artiesten en labels die steeds energie, tijd en geld steken in de hopeloze wereld die de underground muziekscene tegenwoordig is. Hoewel ook ik Spotify, Bandcamp en consorten gebruik, is er geen vergelijking mogelijk met een fysieke release. Ik wil nu niet de nostalgische tour opgaan, maar enkele van mijn beste herinneringen hangen vast aan het kopen en spelen van bepaalde platen. Ik hoop dat de volgende generaties dit gevoel ook nog zullen kennen.

argentorecords

Welke nieuwe releases heb je zoal in petto voor ons?
Ik sta op het punt de nieuwe Mutilation Rites LP “Chasm” als co-release met Gilead Media uit te brengen. De nieuwe Verwoed langspeler “De val” zou begin deze herfst moeten uitkomen evenals de tweede release van de Utrechtse black metal band Nevel en enkele andere zaken die stilaan vorm beginnen te krijgen zoals een erg goede death/black metal-release in samenwerking met Sentient Ruin. Ik zou graag nog veel meer muziek met Argento willen uitbrengen dan dat ik momenteel doe, maar heb simpelweg geen tijd om dat te doen.

Je woont sinds enkele jaren in Amsterdam. Hoe is het leven daar vergeleken met je oude leven in Italië?
Het leven gaat er hier erg anders aan toe, maar ik hou ervan. Ik heb het geluk door mijn werk regelmatig terug naar Italië te kunnen gaan en ik hou ervan om bij vrienden op bezoek te gaan, maar Amsterdam voelt als mijn thuis aan en ik denk er geen seconde aan om terug te keren. Italië is een enorm mooi, charmant, divers en complex land, maar de afgelopen jaren werd het steeds moeilijker om er te werken en te wonen. Ik ben niet zeker of de huidige politieke situatie een weerspiegeling is van datgene waar de meeste burgers in geloven of vice versa, maar het voelt oncomfortabel aan te zien dat veel mensen achteruit gaan en meer racistisch worden of pseudo-Christelijke waarden zoals “de traditionele familie” en dergelijke bullshit terug willen herstellen. Er heerst een wijdverspreide nostalgie naar de jaren ’80 en ’90 onder de generatie van mijn ouders, vooral doordat Italië nooit volledig is hersteld na de financiële crisis van enkele jaren geleden, wat een verstaanbaar gebrek aan vertrouwen in traditionele instituties veroorzaakte. Behalve politiek en structuur is er een groot verschil tussen sociale dynamiek en prioriteiten in beide landen. Naar mijn ervaring hechten Italianen meer belang aan het gezamenlijk delen van waarden en emoties, terwijl Nederlanders meer geïnteresseerd lijken in individuele vrijheid, persoonlijke ontwikkeling en privacy. Beide houdingen hebben voor- en nadelen en ik voel me het meest comfortabel ergens in het midden. Ik vind het in elk geval een privilege om in verschillende landen verrijkende ervaringen op te doen.

De nieuwe The Secret EP maakt deel uit van een speciale reeks om het twintigjarig bestaan van jullie label Southern Lord te vieren. Kan je me hier iets meer over vertellen?
De zilveren versie van de EP is enkel beschikbaar voor mensen die zich op de reeks inschrijven of op onze shows, de zwarte versie is verkrijgbaar via Southern Lord en Southern Lord Europe. De “subscription series” is een erg coole verzameling van meestal out of press-materiaal dat op een erg mooie manier verpakt is en doet terug denken aan de releases die ze midden jaren 2000 uitbrachten. De deelnemende bands zijn erg uiteenlopend qua genre en er moeten nog twee edities bekend gemaakt worden. Tot dusver is mijn favoriete deel waarschijnlijk de Sunn o))) “REH III” LP die erg rauw en oud materiaal van de band bevat.

Zijn er ook plannen voor een nieuwe langspeler van The Secret? Zijn jullie met andere woorden al muziek aan het schrijven?
We zijn inderdaad volop bezig met het schrijven van nieuwe muziek. Er ligt veel materiaal op de plank dat tot echte songs verwerkt moet worden. Ik ben wel nog niet zeker of het een langspeler of een nieuwe EP zal worden. Ik hou van EP’s, maar labels niet. Ze kosten namelijk evenveel om te laten persen als langspelers, maar dienen goedkoper verkocht te worden. Het is nog te vroeg om echte plannen te maken. Misschien hebben we wel de tijd van ons leven nu we terug aan het optreden zijn ofwel haten we mekaar weer op een bepaald punt en stoppen we opnieuw. Het is onvoorspelbaar maar dat maakt het ook wel leuk. We zien wel hoe het loopt, maar er is in elk geval de intentie om nieuwe muziek op te nemen!