Je hebt bands die plaat na plaat eenzelfde sound laten horen en geen duimbreed afwijken van hun formule. Aan het ander uiteinde heb je acts die met elke release het publiek weten te verrassen en nooit doen wat van hen verwacht wordt. The Fifth Alliance is een vijfkoppig post/sludge/black/doom-gezelschap uit Breda dat zich ergens tussenin bevindt en met elke release verder evolueert zonder diens roots echter te verloochenen. Op 30 augustus 2019 verscheen hun derde langspeler “The depth of the darkness” via Burning World Records, Consouling Sounds, Init Records en Bharal Tapes. Een knappe plaat waarover ik frontvrouw Silvia en gitarist Niels aan de tand voelde. (JOKKE)

Het heeft vier jaar geduurd alvorens er een opvolger verscheen voor “Death Poems”. Was “The depth of the darkness” een moeilijke plaat om te schrijven?
Niels: Op zich viel dat schrijfproces wel mee, al waren er uiteraard wel wat factoren die het proces van de totstandkoming van de plaat in ieder geval niet hebben versneld zoals een tussentijdse wisseling in de bezetting en het feit dat Silvia in tussentijd ook moeder is geworden. Maar er lag verder ook geen druk om de plaat persé op een bepaalde datum klaar te hebben dus bij ons komt het zoals het komt en als de tijd rijp is, leveren wij weer een nieuwe af. Dus over 4 jaar is er misschien wel weer nieuw werk. 

Ik kon jullie mix van doom, sludge, post-hardcore en post-metal altijd wel al smaken, maar de té prominent aanwezige hardcore-vocalen waren een persoonlijke afknapper. Silvia’s vocalen kunnen me op de nieuwe langspeler echter veel meer bekoren. Haar zang is nu eerder krijsend in plaats van schreeuwerig en heeft ook een wat lagere pitch. Was het een bewuste keuze om die hardcore-zang meer en meer achterwege te laten en op zoek te gaan naar een andere vocale invulling?
Niels: Wellicht is Silvia’s stem door de jaren heen wat veranderd. De één wijt het aan de hormonale schommelingen na de zwangerschap en de ander aan de normale gang van zaken als je 12 jaar je stem op deze manier gebruikt. Al met al is haar nieuwe brul wat dieper dan haar vorige high pitched scream. Een klein verschil, toch een grote verandering.

Silvia, je zang vertoont nu ook veel meer dynamiek en variatie. Er wordt (geslaagd) geëxperimenteerd met heldere zang die me in “Hekate” aan Dool’s Ryanne van Dorst doet denken. Hoe ben je de voorbije jaren met je stem aan de slag gegaan om dit knappe resultaat te kunnen neerzetten?
Eigenlijk is dat iets wat gaandeweg in het schrijfproces van het album vanzelf is gegaan. Daarnaast is de manier waarop ik nu zing minder vermoeiend voor mijn stem en hoef ik minder geforceerd te zingen. Daarnaast ben ik eigenlijk pas kort geleden ook begonnen met stemtraining om mijn techniek verder te verbeteren, maar daar ben ik eigenlijk pas mee begonnen nadat het nieuwe album al was opgenomen. Dus dank voor het grote compliment.

(c) Fleur Coevoet

De hardcore-zang is er bij momenten nog wel maar de vocalen zijn nu veel beter in balans met de rest van de muziek. Op “Death Poems” lag de zang mijns inziens te veel als een extra laag op de muziek. Was dat een instructie die op voorhand aan Tim de Gieter van Much Luv Studio in Lembeke gegeven werd?
Silvia: Zoals onze stijl de afgelopen jaren organisch veranderde/evolueerde is dat met de vocals ook gebeurd. Iedereen in de band heeft zijn zegje over “daar wat meer en daar wat minder” en Tim heeft in de studio vooral de juiste schuiven opengezet om het een mooi geheel te maken zonder teveel instructie en voelt hij zelf vooral wel aan wanneer iets werkt of niet.

Ik kende deze studio niet maar zag dat er al heel wat artiesten uit de Consouling Sounds-stal gepasseerd zijn. Op welke vlakken kunnen jullie de Much Luv Studio aanraden aan andere bands?
Niels: Tim is zelf ook muzikant in hart en nieren (o.a. bij Every Stranger Looks Like You, Fär en hij valt wel eens in bij Amenra) en benadert het opnameproces ook wel vanuit die invalshoek, en daarnaast is het gewoon een vakman die weet hoe het werkt bij opnemen. Hij weet in de studio vaak ook nog wel wat te sturen vanuit een producerende rol en kan ook nog even een extra zetje geven of nog even een ander gitaarpedaaltje erbij pakken om het nog nét wat beter of juist wat vuiler te laten klinken. Zeker een aanrader. En Tim is ook gewoon een geweldige kerel.

Qua stijl blijven jullie subtiel verder evolueren wat zich op “The depth of the darkness” uit in het incorporeren van enkele black metal-passages. Soundwise liggen jullie roots overduidelijk in het hardcore-milieu. Ik ken persoonlijk wel enkele muziekliefhebbers van het zwaardere werk die black metal vroeger als iets potsierlijks afdeden, maar ondertussen stevig met het genre dwepen. Het (satanische) imago, de esthetiek en alle mystiek rond de bands spraken mij als tiener enorm aan. Na meer dan vijfentwintig jaar is black metal nog steeds dé muziekvorm die mij mateloos weet te boeien en emotioneel gezien het meest raakt. Voor veel metalliefhebbers duurt het echter even om door het imago en de thematieken heen te prikken en tot de kern van ‘black metal’ door te dringen. Wat triggert jullie binnen het black metal-genre opdat jullie hier nu ook invloeden in jullie muziek van laten doorsijpelen? En is dat een eerder recent gegeven of zijn jullie al langer geïntrigeerd door the devil’s music?
Niels: Iedereen in de band is muzikaal vrij breed georiënteerd en luistert naar allerlei genres, wat daarmee ongemerkt ook wel z’n invloed achterlaat in onze muziek. Wij proberen ons ook niet toe te leggen op één bepaald genre. Daarbij zat Ruud (basgitaar) in een duister verleden trouwens ook in een black metal band en zijn de meeste mensen in de band al van jongs af aan into alle lagen van de metal en alles wat erbij hoort, dus ook black metal is geen onbekende aangezien we allemaal al langer in het brede spectrum van het genre meedraaien. Maar black metal heeft gaandeweg muzikaal zeker wel steeds meer invloed gekregen op onze sound. Nu zien we onszelf niet als een black metal-band, omdat het een smeltkroes van genres is die onze muziek maken wat het is. Die invloed is er na verloop van tijd dan ook op een redelijk natuurlijke manier ingeslopen (ook al wel hoorbaar op “Death poems“). Nu boeit de hele thematiek en mystiek van het genre ons dus ook al lang. Muzikaal vertaalt zich dat vooral in de donkere en met vlagen rauwe, snelle en desolate feel in onze muziek.

(c) Bart Verhelst

Hoewel ik niet over teksten beschik, lijken de album- en songtitels opnieuw een gitzwarte boodschap met zich mee te dragen. Waar handelen de teksten zoal over?
Silvia: De voorliefde voor het occulte komt in de teksten vooral van mij, maar eigenlijk houdt het onderwerp de meeste mensen in de band wel op de één of andere manier bezig. Hoe diep ga jij naar binnen en wat houdt zich daar allemaal schuil? Waar zitten je angsten? Wat maakt ons duister? Wat maakt de mensheid duister? In veel van onze nummers zit wel een referentie naar het thema.

Op basis van het “666”-geschreeuw lijkt het me aannemelijk dat het afsluitende nummer “Aleister” handelt over Aleister Crowley, een Brits esotericus, lid/oprichter van verscheidene occulte genootschappen en schrijver van o.a. “The book of the law”. Als we echter opener “Black” erbij betrekken, krijgen we de combinatie ‘Aleister Black’, wat de bijnaam is van de Nederlandse worstelaar Tom Budgen. Hoe zit het nu? Silvia: Haha, wauw die link hadden wij nog niet gelegd. We gaan ogenblikkelijk met Tommy mailen, want we willen de WWE niet achter ons aan. Geen connectie whatsoever. Dus ‘Aleister Crowley’ is correct en de track “Black” staat helemaal op zichzelf.

Wat spreekt jullie zo aan in de figuur van Aleister Crowley?
Silvia: Is hij een serieuze mafketel of een groot genie? “Love is the law, love under will“. Los van hem was het tijdperk waarin hij leefde en handelde een zeer bizarre tijd. Occulte genootschappen in zijn hoogtijdagen en waarin in sommige kringen enkel de rijken hun ‘ding’ deden onder het kopje ‘occult’. Zoals de Hellfire club, waar een track naar vernoemd is op ons laatste album.

Het (wederom) erg geslaagde artwork laat een figuur zien die in één of andere existentiële crisis vervat lijkt te zijn. Is dit een weerspiegeling van jullie gemoedstoestand en fatalistische kijk op de wereld? “Mass extinction” hoor ik Silvia immers meerdere malen schreeuwen?
Niels: Bedankt voor het compliment op het artwork. Ik denk dat het op persoonlijk vlak met onszelf nog best redelijk OK gaat en dat het artwork niet meteen een directe afspiegeling van onze huidige gemoedstoestand is, maar wel op die manier zou kunnen geïnterpreteerd worden. Je zou er ook een beeld in kunnen zien van iemand die verstikt wordt door zijn of haar omgeving en daarmee een innerlijke strijd voert. Het lot van die persoon wordt bepaald door de verstikkende greep van zijn of haar omgeving en kan daar geen invloed op uitoefenen.
Silvia: Wat wel uit onze teksten blijkt, is dat wij niet bepaald een rooskleurig beeld hebben van de toekomst en de mensheid in het algemeen en van wat er om ons heen gebeurt. De track “Into extinction” heeft betrekking op de zelfvernietigingsdrang van de mensheid en het niet kunnen of willen leren van voortekenen van een versnelde gang naar een totale vernietiging. Al zou alles morgen vergaan, dan zou de mens nog blind doorgaan op de manier waar ze nu mee bezig is en doen alsof er niks aan de hand was.

Bij de uitwerking van de fysieke formaten van “The depth of the darkness” zijn verscheidene labels betrokken. De vinyl versie komt uit op Burning World Records en Init Records, de tape op Bharal Tapes en de CD-versie wordt verzorgd door Consouling Sounds. Welke fysieke geluidsdrager verkiest jullie voorkeur en waarom?
Niels: Voor mij persoonlijk voornamelijk vinyl. Ik koop van jongs af aan nog steeds vinyl, of soms ook wel tapes. Digitaal en streaming staat bij mij onderaan het lijstje van favorieten, omdat dat weinig charme heeft voor mij. Het gaat uiteraard om de muziek maar bij vinyl, tape, cd heb je ook net dat extraatje van het tastbare van een album en bij die eerste twee zit (voor mij persoonlijk) ook wel nog een soort van verzameldrang die meespeelt, zeker met gelimiteerde versies. Overigens zijn al onze albums ook gewoon via de digitale platformen zoals Spotify te vinden.

Bandcamp is een ideaal platform om je muziek ook digitaal aan te bieden. De ene band vraagt een klein bedrag, de andere hanteert het ‘pay what you want’-principe. Op jullie Bandcamp-pagina staat te lezen dat geïnteresseerden in een digitale versie jullie een mailtje moeten sturen. Is hier veel vraag naar?
Niels: Onze platen “Death poems” en “Unrevealed secrets of ruin” staan voor ‘pay what you want’ op Bandcamp en daar wordt best veel gebruik van gemaakt. Voor de laatste plaat “The depth of the darkness” moet nog wel betaald worden. Soms gebeurt het wel eens dat iemand een mailtje stuurt over een niet werkende download/code en vragen ze om een digitale versie, maar dat gebeurt niet heel vaak. Na verloop van tijd zetten we de releases meestal gewoon op ‘pay what you want’ en kan iemand hem gratis downloaden als ie wil.

Wat mogen we op live-vlak de komende maanden van The Fifth Alliance verwachten?
Niels: In september staan er een aantal release shows op de planning (20 september OCCII, Amsterdam en 27 september, Little Devil, Tilburg) en later dit jaar staan we ook op onder meer Dutch Doom Days 2019 in Baroeg, Black Earth Festival in Utrecht en in begin februari spelen we met o.a. Wiegedood in JH Splinter, Roosdaal.