Ligt “La morsure du Christ” werkelijk al drie jaar achter ons? Het is waarschijnlijk doordat deze zesde langspeler van Seth nog regelmatig rondjes draait dat het niet als dusdanig lang aanvoelt. De Franse band laat met “La France des maudits” wederom van zich horen via Season Of Mist, het label dat in 1998 het debuut “Les blessures de l’âme” van deze voorvechters van de Franse blackmetalscene uitbracht. Na omzwervingen via Osmose Productions en Avantgarde Music bundelde Seth in 2013 wederom de krachten met hun eerste broodheer voor de release van “The howling spirit“.

Inspiratie voor “La morsure du Christ” sijpelde uit de assen van de Notre-Dame toen diens skeletachtige structuur in 2019 in vuur en vlam stond. Seth verweefde op die plaat gedurfde symfonieën met vlijmscherpe lyriek en een verfijnde conceptuele resonantie die black metal door een revolutionaire lens durfde voor te stellen. Op “La France des maudits” wanen we ons in de plechtige schaduw van de Notre-Dame waar het gefluister van de Franse revolutie nog steeds over de kasseien spookt en het flitsende geluid van het mes van de guillotine regelmatig doorheen de lucht klieft om al dan niet terecht terdoodveroordeelden een kopje kleiner te maken. Het zal je niet verbazen dat de labelmarketeers een speciale uitgave inclusief mini-guillotine voorzien, daar waar de special edition van de vorige plaat een klein zakje met as van de net afgebrande Notre-Dame bevatte.

Seth beschouwt diens nieuwste telg als een soort blackmetalevangelie volgens de verdoemden en de outcast die op “La France des maudits” de oorlog verklaren aan ondermeer religieuze onderdrukking. Verwacht je niet aan een aanlokkende geur van verse croissants en een smeulend bakje koffie, want we reizen doorheen de vuilste steegjes en meest groezelige buurten van de onderbuik van Parijs. Acht nummers lang resoneert de symfonische en cinematografische black metal van Seth met de echo’s van een Parijs dat niet belaagd wordt door legers, maar door zielen die om bevrijding schreeuwen. Het bloed van de heiligen druipt ervan af in dit epische verhaal van rebellie en verlichtende duisternis op zoek naar glorie.

Dat het leven in het toenmalige Parijs er geen vol rozengeur en manenschijn is, wordt door Seth op bijzonder beklijvende wijze duidelijk gemaakt in ondermeer opener “Paris des maléfices“, het machtige met koorgezangen opgesmukte “Et que vive le diable!”, de pakkende melodielijnen van “La destruction des reliques” en het opzwepende “Ivre du sang des saints“. “Dans le cœur un poignard” weet ons met zijn melodieuze insteek enorm hard te raken en met “Insurrection” en het religieus getinte “Le vin du condamné” vinden we de twee langste tracks in de staart terug. Het minitieuze blastwerk van Alsvid, de keyboardpartijen vol grandeur van Pierre Le Pape, het heroïsch soleerwerk en de epische vlijmscherpe riffs van Drakhian en Heimoth missen hun doel niet en in plaats van de gemoederen te bedaren, ruit frontman Saint Vincent de menigte op om de Bastille te bestormen.

Seth zet diens triomftocht die met voorganger “la morsure du Christ” werd ingezet op glorieuze wijze verder.

JOKKE: 85/100

Seth – La France des maudits (Season Of Mist 2024)
1. Paris des maléfices
2. Et que vive le diable!
3. La destruction des reliques
4. Dans le cœur un poignard
5. Marianne
6. Ivre du sang des saints
7. Insurrection
8. Le vin du condamné