15 april 2019. De Notre-Dame in Parijs staat in lichterlaaie, hoewel er geen blackmetalmuzikant of -fan was langs geweest, zelfs de in Frankrijk residerende Varg Vikernes niet die in het verleden menig Noorse kerk in vlammen deed opgaan, een intrigerende historie die je in het recent verschenen boek “Black Metal Media 1992-1994” middels een grote collectie krantenknipsels nog eens volledig kan nalezen.

Naar aanleiding van de tweede verjaardag van dit voorval brengt het Franse Seth, na een lange stilte van acht jaar, diens zesde langspeler “La morsure du Christ” uit waarvan het prachtige hoesontwerp verscheurde Bijbelse boekdelen spreekt. In een wereld die steeds verder verwijderd is van religie en spiritualiteit, symboliseert de ondergang van de mijlpaal die de Notre-Dame was, het einde van het christendom en het ultieme verraad van God. Uit de as van de kathedraal zal een goddeloze wereld ontstaan.

Muzikaal gezien grijpt de Franse band, met enkel gitarist Heimoth en drummer Alsvid nog als overblijvers uit de originele line-up, terug naar de sound van debuutalbum “Les blessures de l’âme“, uit 1998 alweer. Het feit dat die plaat naar aanleiding van diens twintigjarige verjaardag in 2019 o.a. op het Belgische Thronefest integraal gebracht werd, zal de heren ongetwijfeld in een melancholische bui gebracht hebben. Hoewel ik nooit een héél grote fan van de band ben geweest, was ik wel onder de indruk van die uitvoering. Daar zal de verschijning van een halfnaakte rondborstige dame in nonnetjesoutfit die met bloed overgoten werd tijdens het instrumentale “Dans les yeux du serpent” mogelijks ook tot toe bijgedragen hebben.

Maar over naar “La morsure du Christ” dat dus haast naadloos bij het debuut aansluit, hoewel de productie natuurlijk wel moderner en krachtiger is. Geen geflirt met industrial black metal zoals op “Divine-X” uit 2002 en ook de heldere zang die op de meer experimentele voorganger “The howling spirit” uit 2013 opdook, blijft grotendeels achterwege. Nieuwe zanger Saint Vincent (o.a. Blacklodge en The Arrival of Satan) blijkt echter over een veelzijdige strot te beschikken en bewijst alzo een sterke aanwinst te zijn. Hij boog zich ook over de Franstalige teksten die volgens de Franse klassieke poëtische traditie van alexandrijnen geschreven werden.

Reeds vanaf het openende titelnummer waarmee Seth zonder boe of ba in huis valt, zoeken deze oudgedienden van de Franse blackmetalscene hun origines op. Het is een energetisch en agressief nummer met obscure sfeerschepping, heel wat aandacht voor melodie en natuurlijk mag de grandeur van het toetsenwerk ook niet ontbreken. De synths worden voor een symfonische blackmetalband doorgaans met de nodige subtiliteit aangewend om ten gepaste tijden écht op de voorgrond te treden. Je verwacht van een Franse band misschien de nodige extravagante bombast maar van enerverende Anorexia Nervosa-toestanden blijven we gelukkig gespaard. Neen, Seth is in de eerste plaats een blackmetalband die in de basis hondsagressief uit de hoek komt, kan ook niet anders als je over een snelheidsmonster als Alsvid (o.a. ex-Enthroned) beschikt. Maar “La morsure du christ” is ook geen volcontinu blastfestijn hoewel de band doorgaans furieus voor de dag komt.

Zo volgt meteen na de alles vermorzelende opener het aanvankelijk midtempo startende “Métal noir” dat meer op sereniteit en melodie lijkt in te zetten, hoewel de song nadien openbarst en er subtiele orchestratie en koorzang aan te pas komen wanneer Lucifer in al zijn glorie aanroepen wordt. Ook “Sacrifice de sang” start tamelijk rustig en bouwt de spanning op totdat het bloedoffer zich volstrekt en we op beklijvend gitaarwerk getrakteerd worden. Een ritualistisch ingebouwd rustpunt maakt het offer compleet.

In “Ex-cathédrale” wakkert het vuur aan een rotvaart terug aan en wordt de Notre-Dame vakkundig tot puin en as gereduceerd. De akoestische gitaren die hier opduiken, maken ook hun opwachting in de finale van het navolgende “Hymne au vampire (Acte III)” dat thematisch gezien verder borduurt op de eerste twee delen die op “Les blessures de l’âme” aan bod kwamen. Op deze manier wil Seth de aanknoping met hun debuut nogmaals duidelijk maken. Het nummer bevat ook nog een opvallende sinistere spoken word passage die bijdraagt aan het verhalende karakter van Seth’s muziek evenals een kerkkoor dat de uitluidende akoestische gitaren vergezelt. In het gestaag aanzwellende “Les océans du vide” verrast Seth dan weer positief met de strijkers die in diens finale ingezet worden en het nummer alzo een weemoedige Celtisch aanvoelende atmosfeer meegeven. Het moge niet verbazen dat het afsluitende “Le triomphe de Lucifer” de meeste occulte sfeerelementen van de zeven nummers bevat. “Acclame le triomphe de Lucifer!“

Prima werk van het Franse symfonische blackmetalsextet dat fanatiek, gepassioneerd en met oog en oor voor detail voor de dag komt op “La morsure du Christ“. Voor mij meteen ook, samen met het debuut, het hoogtepunt uit hun carrière.

JOKKE: 83/100

Seth – La morsure du Christ (Season of Mist 2021)
1. La morsure du Christ
2. Métal noir
3. Sacrifice de sang
4. Ex-cathédrale
5. Hymne au vampire (Acte III)
6. Les océans du vide
7. Le triomphe de Lucifer