Zodra “Dromen van de zon” op ongeveer één minuut volledig in vuur en vlam dreigde op te gaan, wist ik dat Fluisteraars met een absolute klepper ten tonele was verschenen. De intensiteit waarmee het duo losbarstte op deze track was misschien niet heel erg kenmerkend voor deze band die sowieso haast volcontinu in verandering is, maar laat dat net weer de reden zijn waarom het ook zo goed werkte: de urgentie en messcherpe songwriting van wat uiteindelijk de eerste track van een heus drieluik zou worden, kwam als een donderslag bij heldere hemel binnen en bleek exact het soort geluid waar ik als fanatieke zeloot van het genre op dat moment naar opzoek was. De downtempo bolwassing die tenslotte ook nog uit “De koning die werd ontdekt tijdens de blootlegging van de nieuwe dimensie” zou voortvloeien wist “Harslo”, de eerste EP uit deze De kronieken van het verdwenen kasteel – reeks, meteen tot één van mijn favoriete platen van 2023 te asfalteren – en elke keer weer als hij de revue passeert verschijnt er een desolate grijns op m’n gezicht.

Even later speelden de heren hetzelfde gewoon netjes opnieuw klaar met wederom een tweeledige EP – dit keer werd de hoes voorzien van een felgele kleur om nog net iets harder tegen de schenen van alle verbolgen elitisten te stampen – genaamd “Nergena”, die meteen eenzelfde stringente en hoogdringende klappen van de zweep vertoonde, ditmaal aangevuld met sterk folklorische elementen onder meer tot leven gebracht door een tamboerijn en niets minder dan een dulcimer – tracks die veel om het lijf hebben, flink doorspekt zijn met karakter en des te meer naar de keel grijpen omwille van hoge dosissen melancholie en tempowisselingen waardoor het geheel wederom moeiteloos een diepe indruk nalaat.

Vlak voor de aanvang van onze avond met Fluisteraars, Alkerdeel en Iskandr in de vroegere Vooruit – nu VierNulVier in Gent op 22 maart 2025, lichten we alvast een tipje van de sluier op wat betreft deel drie uit deze trilogie, die het licht komt te zien op 4 april 2025. Wie geen geduld heeft om tot de releasedate te wachten, komt een van de tracks dan ook best live aanschouwen op bovengenoemde show.

“Grunsfoort” etaleert een gelijkaardige blauwdruk als zijn twee voorgangers: na een subtiele introductie gooien Bob Mollema en Mink Koops meteen alle registers wagenwijd open – pijlsnelle, brutale en vooral ontzettend verslavende riffs galopperen meteen uit volle kracht door de ruimte, om na enkele minuten schijnbaar weer te gaan liggen – enkel maar om het volgende salvo met meer slagkracht te laten binnenkomen. Bovengenoemde tempowisselingen staan ook op opener “Sediment der impressies” weer centraal, en vanuit deze hoek weten de heren in hun optima forma te opereren. Er wordt op “Grunsfoort in de mist” dan weer vooral ruimte gelaten om te ademen, wat akoestische gitaar gezapig de kans doet grijpen om naar de voorgrond te treden. Twee flinke tracks van zo’n acht minuten elks, waarmee de EP zich meteen tot langste van de drie mag uitroepen, ronden deze uitstap doorheen de Gelderlandse geschiedenis mooi af, met ratelende agressie en diepgewortelde liefde voor alles wat net onder de oppervlakte schuilgaat, met een onmiskenbare passie, die velen onder ons niet alleen delen maar ook steeds opnieuw zullen blijven herkennen.

JULES: 89/100

Fluisteraars – Grunsfoort (Eisenwald Records 2025)
1. Sediment der impressies
2. Grunsfoort in de mist