An English version of this review can be found here.

Autumn strife wist helaas vorig jaar net na het samenstellen van de jaarlijst pas op mijn radar te verschijnen – helaas, want anders had “Resilience” ongetwijfeld een heel hoge plaats op de voornoemde lijst weten veroveren. De eerste langspeler van dit anonieme project van Amerikaanse bodem barst uit zijn voegen van de snedige, rauwe en agressieve maar tegelijkertijd ontzettend opbouwende en welwillende, triomfantelijke riffs – die overigens van zo’n hoog niveau zijn dat ik er nog steeds bijna dagelijks naar teruggrijp. Beenharde snoeiers als “Of great stock”, “Exaltation” en “A palpable existence” blazen verrassend veel rancuneuze én opbeurende positiviteit door de speakers, iets dat op papier misschien niet zou mogen werken maar tegelijkertijd bepaalde sufgedraaide elementen uit het raw blackmetalspectrum negeert en de boel zo op een onverwachte manier weer helemaal tot leven wekt. Je zou daarbij parallellen kunnen trekken met bands als Eye of Shepherdess of de speelse en triomfantelijke riffs van Flaming Ouroboros, maar dan krijg je in feite niet meer dan een glimp van wat Autumn Strife in z’n mars heeft.

Amper zes maand na de release van deze muzikale hoogvlieger is de band terug met een nieuwe LP die garant staat voor wederom een dik halfuur aan melodieuze, vernietigend rauwe en duizelingwekkend snelle auditieve vitriool die maar een paar luisterbeurten vraagt om zich tot diep in je grijze massa te banen om daar zolang als je het zelf kan verdragen te blijven zitten en steeds opnieuw je onverdeelde aandacht als bij keizerlijk decreet op te eisen. Na een heerlijk betoverende versie van “Midnight, the stars and you” van jazzlegende Al Bowlly, bijgestaan door Ray Noble & orkest, tot leven gebracht alsof de muziek wordt afgespeeld op een grammofoon in een dystopische bijna Fallout-esque setting, krijg je twee snelle snare hits op je nietsvermoedende gelaat vooraleer men alle registers opentrekt met een tsunami van schelle, galmende riffs en baslijnen van uitmuntende kwaliteit. 

De plaat mocht wat langer marineren voor hij hetzelfde effect bekwam als de voorganger, maar dankzij tracks zoals “Light bearer” en “Never wanting” word je beloond met een weelde van doordachte en meeslepende riffs die samen met een barrage aan ontzaglijke drums en razende krijsen een resultaat afleveren dat dit jaar in dit segment maar met moeite zal worden overtroffen. De spreekwoordelijke kers op de taart is zonder twijfel afluister en title track “Prosperity” zelf, waarbij uit een bruut en onophoudelijk salvo een waanzinnige uitvlieger van een riff erupteert die traag maar gestaag blijft muteren tot er alleen maar een dissonante brij van overeind blijft staan – om even later door nog maar zo’n uitbarsting van positiviteit en zege te worden vervangen. Een waar eerbetoon aan hedendaagse black metal en een onverbiddelijke vuist in het gezicht van middelmatige en overbodige zooi.

JULES: 90/100

Autumn Strife – Prosperity (Obscurant Visions 2025)
1. The tycoon
2. To flourish
3. Light bearer
4. Never wanting
5. Adoration
6. Arms bar
7. Find purpose
8. Prosperity