Ash Borer

Skravl – En higen mod tilintetgørelsen

In oktober waren we nog lovend over “Fire besværgelser mod menneskeheden“, de eerste langspeler van het Deense Skravl. Het soloproject van het gelijknamige individu dat hierachter schuilgaat laat er duidelijk geen gras over groeien want de multi-instrumentalist klopt al opnieuw op onze voordeur aan met de nieuwe EP “En higen mod tilintetgørelsen” die met twintig minuten speeltijd eigenlijk dezelfde speelduur heeft als de langspeler. Songtitels verzinnen is blijkbaar wel nog steeds te veel moeite. Skravl klinkt productioneel gezien een tikkeltje rauwer dan op de voorganger maar focust op deze EP stilistisch meer op melodie en zet nóg meer in op atmosfeer. Zo zorgen de pakkende haast post-rockerige tremolo-riffs die in het openingsnummer meteen in de strijd gegooid worden en verderop gelukkig nog eens passeren keer op keer voor kippenvel. Wanneer de melodielijnen verdampen en de focus op de grimmige basisriffs komt te liggen, moet ik soms aan héél oude Taake denken, wat maakt dat er best wel een Noors gevoel in het gitaarwerk schuilgaat. Vocaal gezien neigt dit dan weer meer naar USBM zoals bv. een Ash Borer. Vooraleer het gaspedaal in het tweede nummer ingedrukt wordt, zorgt de groezelige openingsriff die op een haast depressief traag tempo gespeeld wordt voor een droeftoeterige sfeer. Het is de meest ruwe bolster van het viertal dat hier gepresenteerd wordt. Voor de subtiele toetsen die hun opwachting maakten op “Fire besværgelser mod Menneskeheden” is deze keer geen ruimte, of het moet in het derde nummer zijn, ik ben niet helemaal zeker. Hier is terug wat meer heroïek ingeslopen die we nog kennen van de split met War Is Aer. Een kort maar krachtige en enorm pakkende song. Het laatste nummer is terug wat grimmiger, laat opnieuw oude Taake-invloeden horen en heeft nog een beklijvende melodieuze en melancholische finale in petto. Sterk werk!

JOKKE: 84/100

Skravl – En higen mod tilintetgørelsen (Nattetale 2020)
1. –
2. –
3. –
4. –

Imperial Cult – Spasm of light

Imperial Cult is het zoveelste speeltje van O, gitarist van Turia, Iskandr, Lubbert Das, Nusquama en Solar Temple. Zoals wel meer het geval is staat zijn partner in crime T (met de obligate fles rode wijn in haar hand) achter de microfoon. Trommelaar van dienst is deze keer Rene Aquarius die al heel wat vellen heeft gegeseld bij o.a. DungeönHammer, Horrid Apparition, Celestial Bodies, Dead Neanderthals, en Heavy Natural. Toch is Imperial Cult niet nagelnieuw want de band werd reeds in 2016 opgericht maar nu pas verschijnt een eerste release getiteld “Spasm of light“, een verwijzing naar het enige nummer dat op de tracklist prijkt, maar het is er wel één van maar liefst 34 minuten. Dit kolossale nummer werd via een livesessie in 2017 voor het nageslacht vereeuwigd. Stilistisch gezien is dit repetitieve trance black zoals persoonlijke favorieten als Fell Voices en Ash Borer die aan de overkant van de Grote Plas brengen, maar onvermijdelijk slopen er ook Turia-invloeden in. T’s vocalen zijn verre van de meest gevarieerde maar haar monotone screams complementeren de maalstroom aan furieuze riffs en knuppeldrums als geen ander. Deze monolithische compositie beweegt zich onverbiddelijk en onverzettelijk als een cyclonische beweging voort en vernietigt alles op haar pad. Wanneer het nummer rond de acht minuten stilvalt, blijkt dat van korte duur te zijn want we worden al snel getrakteerd op één van O’s vele monsterlijke gitaarriffs waarin zich altijd veel meer afspeelt dan wat op het eerste gehoor lijkt. Wanneer de gitaarorkaan een negental minuten later terug gaat liggen, maakt de wervelwind plaats voor een vibrerende sludgy doomriff. Als deze episode ten einde is, neemt de song een nieuwe wending aan waarbij het één en al zwartgeblakerde furie is. Vijf minuten voor het einde verzandt het trio in een bezwerende finale die een passend sluitstuk maakt aan een geweldige trip. Waar O het blijft halen is me een raadsel.

JOKKE: 85/100

Imperial Cult – Spasm Of Light (Amor Fati Productins/Haeresis Noviomagi/Sentient Ruin Laboratories 2019)
1. Spasm of light

Triumvir Foul – Urine of abomination

Breng vrouwen en kinderen in veiligheid want muzikale duivel-doet-al Rory Fay (o.a. Ash Borer, Dagger Lust, Serum Dreg, Triumvir Foul, Urzeit, Uškumgallu, Utzalu, Filth Column, Pissblood) laat nog eens van zich horen, deze keer middels Triumvir Foul en diens nieuwe vier-songs-tellende EP met de smakelijke titel “Urine of abominations“. Het duo heeft hoorbaar het schijt aan al wat met God te maken heeft, wilt hem te kakken zetten en pist er een dik kwartier lang wild in het rond op los: “The urine of abomination / Tearing the cervix of creation / With rape of visceral torment / Piss on the face of God / Watch its last breath decay / And succumb to the urine of abomination“. Vergeleken met voorganger “Spiritual bloodshed” grijpt Triumvir Foul terug naar de meer traditionele death metal-geluiden van haar demo “An oath of blood and fire” en mengt deze met bijtende bestiale black- en death metal-elementen. De feedback tiert welig, gitaarsolo’s gieren erop los en tussen de nummers door zorgt een verstikkende noise-laag voor een onbehaaglijk gevoel. Het klinkt allemaal heel primitief, chaotisch en destructief maar spijtig genoeg ook wat dof. Iets meer power had deze stinkende urinestraal verder doen spuiten.

JOKKE: 75/100

Triumvir Foul – Urine of abomination (Vrasubatlat/Invictus Productions 2019)
1. Urine of abomination I
2. Urine of abomination II
3. Urine of abomination III
4. Urine of abomination IV

Vanum – Ageless fire

We zijn nog aan het bekomen van “Sacrifice“, de nieuwe release van Ruin Lust, of daar is Michael Rekevics al weer. Deze keer laat hij van zich horen in de vorm van Vanum, de band die de drummer (maar zeg gerust ook multi-instrumentalist) in 2014 samen met Kyle Morgan (Ash Borer, Predatory Light, Superstition) oprichtte. We zijn na het sterke debuut “Realm of sacrifice” uit 2015 en de twee jaar geleden verschenen EP “Burning arrow” ondertussen bij de tweede langspeler “Ageless fire” aanbeland waarop het duo naar een kwartet is uitgegroeid doordat de voormalige live-muzikanten E. Priesner en L. Sheppard nu als permanente leden aan boord getrokken zijn. Het debuut liet een sombere insteek horen met een focus op texturen en traag opbouwende dynamiek terwijl op de EP meer invloeden uit de klassieke Helleense scene verkend werden. Platen zoals Rotting Christ’s “Triarchy of the lost lovers” en “Walpurgisnacht” van Varathron vormen nog steeds een inspiratiebron maar ook het majestueuze en triomfantelijke van een Bathory waart doorheen de zes songs. Het album handelt over de brutaliteiten van oorlog voeren maar ook over – hoe raar het soms kan klinken – de schoonheid die erin ontdekt kan worden. De toon wordt gezet middels de instrumentale opener “War” waarin de spanningsboog langzaamaan opgespannen wordt om vervolgens middels “Jaws of rapture” een salvo aan in-vuur-gedrenkte pijlen op de luisteraar af te vuren. De vurige tremolo riffs vallen uit de hemel op je neer en het is wanhopig zoeken naar een veilige plek om aan dit helse bombardement te ontkomen. Naarmate de song vordert vinden we gelukkig een schuilplaats in de meer melodieuze passages waarin keys opdraven die wat ademruimte inbouwen tussen de goed geplaatste gitaarsolo’s. “Eternity” klokt op meer dan tien minuten af en bevat een Agallochiaanse melodieuze lead die dwars doorheen de eerste helft van het nummer klieft totdat ze moederziel alleen overblijft. De spanning wordt opnieuw gestaag opgebouwd waarbij majestueuze black een nieuwe mood switch inluidt. De triomfantelijke door keyboards ondersteunde epiek wordt verder doorgetrokken in “Under the banner of death” totdat na een drietal minuten de vocalen invallen en “Under the banner of death I am alive” scanderen. De blaffende, nogal vlakke zang zal misschien niet iedereen kunnen bekoren en staat bij momenten in schril contrast met het erg melodieuze karakter van de muziek. De emotionele geladenheid is echter torenhoog, iets waar de met veel gevoel uitgevoerde solo’s en minutieuze keyboardpartijen toe bijdragen. Alvorens “Erebus” de plaat op een introspectieve instrumentale wijze een halt toeroept, is er nog de titeltrack die opnieuw uitblinkt in een pakkende mix van adembenemende melodie en razernij waarin de eerder aangehaalde Griekse invloeden duidelijk naar voor komen. Vanum gaat heel wat nieuwe zieltjes veroveren met deze geweldige nieuwe schijf. Een tour met Ultha zou in de maak zijn. Mooi, dan kunnen de Amerikanen hun overrompelende Roadburnset van twee jaar geleden herhalen. Dat belooft!

JOKKE: 90/100

Vanum – Ageless fire (Profound Lore Records 2019)
1. War
2. Jaws of rapture
3. Eternity
4. Under the banner of death
5. Ageless fire
6. Erebus

Blurr Thrower – Les avatars du vide

Tijdje geleden alweer dat hier nog eens iets van Les Acteurs de l’Ombre Productions passeerde. Hun nieuwste telg heet Blurr Thrower en het betreft hier een éénmansproject. In juli 2018 zag een eerste EP “Les avatars du vide” het digitale levenslicht, maar het Franse label brengt het onding nu ook fysiek uit. Het bestaansrecht van de band wordt gevoed door de angstaanvallen, hallucinaties en het isolement van de Parijzenaar die achter dit creatuur schuilgaat. Hij beschouwt Blurr Thrower in dit geval niet als een cathartische ervaring maar eerder als een neurose. De muzikant zijn psychische stoornis manifesteert zich in de vorm van lang uitgesponnen atmosferische black metal, waarbij de mosterd vooral gehaald werd bij Amerikaanse bands zoals Weakling, Ash Borer en Fell Voices en bij stijl- en landgenoten Paramnesia, Cepheide en Time Lurker. Vermits het vooral rond die eerste bands verdacht lang stil blijft, was een Cascadian style plaatje nog wel eens welgekomen. De occulte thematiek – hoewel ik daar bij het lezen van de Franse teksten niet veel van merkte – is echter niet zo veel voorkomend binnen deze stijl maar ligt dan wel weer in lijn met veel grondleggers en grootheden van de Franse black metal-scene. Ondanks het kalme cleane repetitieve openingsriffje van “Par-delà les aubes” gaan de drums meteen in blast-modus. Hierbij valt wel meteen de nogal dunne, droge en erg kort klinkende snaresound op. Wat meer galm had het drumgeluid meer ruimte gegeven en een upgrade van hi-hats en cymbalen had ook geen kwaad gekund. De gitaar begint rond de 2:30 grens naar de distorted kant over te hellen, wat voor een kolossale track van negentien minuten dus best meevalt als inleidende passage. Doorheen het lange nummer wordt regelmatig afgewisseld tussen introverte passages en uitbarstingen waarbij de blasts en schurende riffs lange tijd hetzelfde patroon aanhouden. Subtiele ondergrondse laagjes – ik ben niet zeker of deze via een keyboard of gitaar opgewekt worden – zorgen voor een hypnotiserend karakter waarover gekwelde vocalen hun angsten bezingen. Iets voorbij de dertien minutengrens en na een passage vol groots klinkende post-rock riffs, gaat Blurr Thrower in overdrive en horen we ook iets van een Turia doorschemeren. Tijdens deze manische ketelherrie klinkt Blurr Thrower op haar best. Na de storm valt de stilte terug in en ben ik verbaasd dat die eerste ellenlange song er toch al opzit. “Silences” moet qua speelduur echter niet onderdoen voor de opener en de titel zet je meteen al op het verkeerde been, want we krijgen à la minute een zwartmetalen pandoering om de oren. De drive zit er goed in en de zoemende riffs wiegen je stilaan in een trance waarbij de vloedpassages zich betrekkelijk weinig terugtrekken. Blurr Thrower is een veelbelovende nieuwe speler in de schemerzone van een genre dat wat op zijn retour is. De substroming een heus tweede leven inblazen is echter nog iets te hoog gegrepen. Daarvoor had de sound nog wel wat rauwer en bijtender moeten zijn. We zullen dus op één van de Amerikaanse vaandeldragers van de “Cascadian” sound – al dan niet woonachtig in deze geografische regio – moeten wachten voor een échte heropleving.

JOKKE: 79/100

Blurr Thrower – Les avatars du vide (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Par-delà les aubes
2. Silences

Vanum – Burning arrow

De heren Kyle Morgan en Mike Rekevics kunnen weinig fout doen bij ondergetekende. Elke week spint er wel een plaat waar één van hen op te horen is haar rondjes op mijn draaitafel. Zij het Ash Borer, Predatory Light, Vilkacis, Fell Voices, Vorde, Yellow Eyes of Ruin Lust. Met “Realm of sacrifice” leverde Vanum twee jaar geleden al een knap debuut af. Met een gezamenlijke tour met Ash Borer op de planning, levert het duo vers plaatwerk af, zij het deze keer een EP getiteld “Burning arrow“. Hoewel de drie songs gemiddeld een minuut of acht duren, zijn ze ten opzichte van het debuut meer gestroomlijnd en van overtollig vet ontdaan. Bovendien werd de inspiratie deze keer meer uit de klassieke Griekse en Slavische black metal scene van begin jaren negentig gehaald, hoewel er op het debuut ook al een enkele knipoog naar een band als Drudkh te ontwaren viel. Adjectieven die de sound en atmosfeer beschrijven zijn deze keer dus eerder “triomfantelijk”, “tragisch”, “bombastisch” en “glorieus” in plaats van “melancholisch” en “introspectief”. Doorheen de multi-gelaagde gitaarsound weerklinken orchestrale toetsen die refereren aan het latere werk van Bathory. Hoewel er links en rechts enkele typische signature riffs van Kyle opduiken, onderscheidt Vanum zich nu met een eigen smoelwerk meer van Ash Borer en Fell Voices. Op tekstueel vlak zijn de songs doordrongen van alchemie en het gedachtegoed van psycholoog Carl Jung met betrekking tot “nigredo” of “zwartheid”, in alchemistische termen ook wel “verrotting” of “ontbinding” betekenend. Jung interpreteerde “nigredo” als een moment van maximale wanhoop en zag het als een voorwaarde voor verdere persoonlijke ontwikkeling. De innerlijke zoektocht naar het zelfbewustzijn en de eindeloze persoonlijke strijd komen sterk tot uiting in deze spirituele black metal met “Spring of life” als hoogtepunt. Sterke EP die met elke luisterbeurt groeit. Benieuwd naar Vanum’s live show op Roadburn waarvoor bijkomende muzikanten uit het aanverwante Predatory Light opgetrommeld worden.

JOKKE: 85/100

Vanum – Burning arrow (Profound Lore Records/Psychic Violence 2017)
1. Watcher in the eastern sky
2. Immortal will
3. Spring of life

Turia – Dede kondre

We zijn midden januari en Turia opent haar tweede – mysterieus getitelde – langspeler “Dede kondre” (Surinaams voor “land van de doden”) met de titeltrack die meteen aast op een plaatsje in mijn “songs-van-het-jaar-lijstje” dat binnen elf maanden zal verschijnen. De hypnotiserende riffs van O (Galg, Iskandr, Lubbert Das) zwellen gemoedelijk uit hun feedback aan totdat drummer J zijn simpele maar effectieve groove inzet en T met haar ijle, pakkende screams de koude rillingen over mijn rug doet lopen…goed voor zeven minuten pure gitzwarte zelfexpressie.  Ook “Een poort van takken en loof” weet met dezelfde basisingrediënten een innemende song neer te zetten waar de geest van een Ash Borer nog wel doorheen waait, hoewel Turia toch steeds meer een eigen draai aan haar atmosferische muziek heeft weten geven. Zo valt “Houten tempel” positief op door de cleane gezangen aan het begin van de song en domineren slepende doomritmes met melodieuze uitwaaiers over de black metal aggressie om uiteindelijk te stranden in akoestische gitaren en noise. En halverwege “Waterzucht” menen mijn aandachtige oren zelfs een mondmuziekske waar te nemen. Positief is dat de vrij uitgesponnen songs – opgebouwd uit nochtans repetitieve drum- en gitaarpartijen – nergens lang aanvoelen en voorbij zijn voor je het weet. Eindigen doet Turia met het tergend trage, getormenteerd klinkende “De toorn der goden” dat op je gemoed inhakt zoals de regering op onze levensstandaard en je leeg en verweesd achterlaat eens ook hier de akoestische klanken en noise weggeëbd zijn. Over eersteling “Dor” was ik al lovend, maar op deze opvolger heeft het trio zich nog weten overtreffen. Zoals met de voorganger het geval was staat hun eigen Haeresis Noviomagi label in voor een gelimiteerde run op cassette en zal het Portugese Altare Productions de vinylrelease op zich nemen. Snel handelen zal de boodschap zijn!

JOKKE: 90/100

Turia – Dede kondre (Altare Productions/Haeresis Noviomagi 2017)
1. Dede kondre
2. Een poort van takken en loof
3. De houten tempel
4. Waterzucht
5. De toorn der goden

Urzeit – Anmoksha

Bijna gelijktijdig met de nieuweling van Ash Borer laten twee van diens leden ook met Urzeit horen hoe een solide brok black metal uit de krochten van Portland’s broeiende black metal scene klinkt. Na twee demo’s en een geweldige split met Akatharsia vormt “Anmoksha” het debuut voor het trio waarbij zanger/gitarist R.F. en bassist M elkaar ook op de repetities van Dagger Lust, Serum Dreg, Triumvir Foul en Uškumgallu – allen bands van het Vrasubatlat label, waar Urzeit echter geen deel van uit maakt – terug zien, terwijl we drummer/zanger A.L.N. bij Hell en מזמור op de drumstoel terug vinden. In tegenstelling tot Ash Borer wordt de gebalde haat hier geventileerd in minder lang uitgesponnen nummers en zorgt een Darkthronish punky ondertoon voor de nodige pepers in de reet. Ik moet regelmatig aan een Wolvhammer denken, maar dan wel r(a)uwer als diens laatste wapenfeit. De tien meedogenloze nummers hakken erin en de basgitaar zoemt en dendert lekker doorheen de ruwe bolster riffs. Voeg Horned Almighty dus ook maar aan het lijstje referentiebands toe. “Nascphanin” is met zijn gevarieerde vocalen en slachtoffers makende riffsalvo een explosief nummer waarbij het shrapnel in het rond vliegt, terwijl “Gravvivek” met zijn donkere, dreigende midtempo riffs ook wel wat Amenra in zich draagt, totdat halfweg haar zeven minuten speeltijd de nekspieren terug danig los geschud kunnen worden. Ik pik er nu deze twee nummers uit maar eigenlijk zijn ook de acht andere songs schoolvoorbeelden van intense black metal waar elke vorm van subtiliteit, weemoed of romantisch verlangen ver zoek zijn. Regelmatig passeren supersonisch hoge screams de revue die door merg en been gaan en hoewel de opzwepende stukken misschien wat onderling inwisselbaar zijn, kan dit stuk venijn niet snel genoeg zijn weg naar mijn muziekcollectie vinden!

JOKKE: 85/100

Urzeit – Anmoksha (Eigen beheer 2016)
1. Imnagas
2. Anmoksha
3. Exeris
4. Nascphanin
5. Bellisunya
6. Illartha
7. Autmomus
8. Migrakama
9. Gravvivek
10. Entitiksha

Ultha – Converging sins

Je hebt bands die er acht jaar over doen om met een nieuw album op de proppen te komen en je hebt er waarbij de inspiratiebron eerder like an everflowing stream is. Het Duitse Ultha behoort tot de laatste categorie en lijkt in een vat toverdrank gevallen te zijn want sinds hun oprichting in 2014 zijn ze erg actief met het afgelopen jaar zelfs drie releases op de teller. Eerst was er de “Dismal ruins” EP die een lichte sluier ophief over de nieuwe sound die ontwikkeld werd na toevoeging van keyboardspeler Andy Rosczyk, terwijl we kortelings daarna een split met Morast voorgeschoteld kregen waarop beide bands hun liefde voor Bathory in het zwarte wax beitelden. En nu is met “Converging sins” ook de tweede langspeler een feit. De Ultha leden namen in het verleden al ruim de tijd om hun zegje te doen, maar op de nieuwe plaat draaien ze hun hand niet om voor songs die het kwartier overschrijden. De voorliefde voor USBM was reeds hoorbaar in het oude werk, maar nu is de invloed van Ash Borer, Weakling, Wolves In The Throne Room en andere boomknuffelaars nog verder in de sound van het vijftal doorgedrongen en dat juich ik met open armen toe! “The night took her right before my eyes” is met zeventien minuten speeltijd niet meteen een Radio 2-hitje. Na een heel-erg-aan-Ash-Borer-schatplichtige intro met cleane gitaren worden alle registers open getrokken en vliegen de blasts en razende riffs ons rond de oren. Op vocaal gebied valt er voldoende afwisseling te bespeuren tussen de hoge, ijle screams van bassist Chris en de diepere stembandverkrachting van gitarist Ralph. De vrouwelijke zanglijnen die het veel rustigere, maar daarom niet minder intense “Mirrors in a black room” inkleuren, werden ingezongen door Rachel A. Davies van Esben and The Witch. ’t Is eens iets anders om haar vocalen in een metalen omgeving te horen opduiken in plaats van in de electronic dubstep soundscapes die we van het Britse trio gewend zijn. In het snelle, hypnotiserende “You will learn about loss” worden grote stukken dan weer door een bezwerende cleane diepe mannenstem gedragen. Met “Athame | Bane emanations” bewijst Ultha ook doomy slepende tracks te kunnen pennen. Sowieso draagt de wisselwerking tussen snelle en trage passages enorm bij aan de dynamiek van het werk. Hoewel de plaat over de gehele lijn erg sterk is, wordt met het massieve “Fear lights the path (Close to our hearts)” het beste voor het letste bewaard. Opnieuw een lang uitgesponnen track met een duidelijke knipoog naar de USBM-scene, waarin voortdurend met erg pakkende gitaarmelodieën en snijdende leads à la Predatory Light wordt uitpakt die nog een tijdje blijven nazinderen. Kippenvel galore! Nieuwkomer Andy bewijst een absolute meerwaarde te zijn en verrijkt niet alleen de sound met zijn electronics en keyboardklanken, maar nam meteen ook maar plaats achter de knoppentafel en hoewel de plaat in het repetitiekot van de band opgenomen werd, is de sound enorm krachtig, vuil en rauw. Zo horen we het graag! Met tweede gitarist Ralf Conrad werd Ultha opnieuw van vers zwart bloed voorzien, hoewel ook oudgediende Jens op “Converging sins” nog op gitaar te horen is. “Converging sins” is een major leap vooruit ten opzichte van debuut “Pain cleanses every doubt” en biedt een uur kwaliteitsmuziek waar ik de winter zeker mee ga doorkomen. Wat laat Ultha het in Keulen donderen met deze beest van een plaat zeg!

JOKKE: 92/100

Ultha – Converging sins (Vendetta Records 2016)
1. The night took her right before my eyes
2. Mirrors in a black room
3. Athame | Bane emanations
4. You will learn about loss
5. Fear lights the path (Close to our hearts)

Predatory Light – Predatory Light

Vorig jaar verkoos ik “Death essence” van Predatory Light tot song van het jaar.  Na twee uitstekende releases (een demo en een split met Vorde) was het dan ook reikhalzend uitkijken naar het debuut van deze Amerikaanse band, die leden van Ash Borer, Vanum, Mania en tal van andere acts huisvestigt. Openingstrack “Laughing wound” laat meteen weer die snedige gitaarriffs en -sound horen, waarvoor ik deze band zo aanbid. Terwijl deze snijdende riffs in het verleden alle aandacht naar zich toe trokken, krijgt de ritmesectie nu ook wat meer adem- en speelruimte wat de afwisseling ten goede komt. “Lurid hand” en het schuimbekkende “Path of unbeing” zijn hier mooie voorbeelden van. Bovendien wordt de heftige black metal nu ook doorspekt met de nodige doom metal invloeden (check afsluiter “Born of the wrong blood”) zoals ook een band als Negative Plane deze aanpak hanteert en lijken de vocalen van L.S., die een puike prestatie neerzet, wat naar de death metal kant opgeschoven te zijn. Uit al deze stijlelementen heeft Predatory Light echter een unieke en herkenbare sound weten te kerven, die mijn hartslag in overdrive brengt. Bij elke track gaat mijn vuist de lucht in en roep ik dat dit het hoogtepunt van de plaat is. Om maar te zeggen dat Predatory Light de torenhoge kwaliteit eenenveertig minuten lang weet aan te houden. Wat zijn er dit jaar toch weer al een hoop knallers uit de USBM-scene voortgekomen zeg, met deze titelloze langspeler als absolute koploper. Voeg aan al dit lekkers nog puik artwork van Grady Gordon toe en we hebben hier een kanshebber op plaat van het jaar. Kom asjeblieft zo snel mogelijk onze contreien op, want dit maakt live slachtoffers!

JOKKE: 95/100

Predatory Light – Predatory Light (Psychic Violence Records/Invictus Productions 2016)
1. Laughing wound
2. Lurid hand
3. Path of unbeing
4. Membrane
5. Sacrum (Feral devotion)
6. Born of the wrong blood