darkthrone

Walghinge – Afgrondschemering

Tweede release voor onze landgenoten Walghinge, een duo dat in 2017 besloot een potje recht voor de raap old school black te spelen. Vorig jaar bracht Gramschap de eerste demo “’t Bloed kruip…” aan de man en nu is het tijd voor een nieuwe zeven duims EP getiteld “Afgrondschemering” waarvan het duistere coverartwork de gitzwarte sfeer perfect weet neer te zetten. Snarenplukker Níd en haatprediker Ht lieten zich op deze twee-songs-tellende release opnieuw bijstaan door een sessiedrummer, maar deze keer werd Hennix ingeruild voor Haistulf. Wereldschokkend is het allemaal niet, maar dat is waarschijnlijk ook verre van de intentie van dit duo. Walghinge speelt immers geen zwartmetaal voor liefhebbers met een open geest of nood aan avontuur, maar voor de puristen van het genre. Dit is lelijke, gure, haatvolle, ouderwetse ketelmuziek zonder orthodoxe, theatrale, avantgardistische of dissonante inslag maar met een overvloedige necro-feel. De keyboards die op de demo af en toe de kop opstaken, blijven deze keer volledig achterwege. Ook hoorden we toen soms oeroude Marduk-invloeden doorheen het riffwerk schemeren, terwijl het titelnummer van deze EP eerder rockend dan striemend is, zonder echter over typische black ’n roll te kunnen spreken. “Gesel der schepping” wisselt verschillende tempo’s af en bevat een achtergrondmelodie die haast door een mondharmonica lijkt te zijn ingespeeld, hoewel ze waarschijnlijk toch aan een gitaar ontsproten is. Intrigerend! Tenslotte nog even meegeven dat de Nederlandse teksten vol dood, verderf en blasfemie best poëtisch geschreven zijn. Walghinge is voer voor de traditionele black metal-liefhebber met oogkleppen die nooit verder dan klassieke Darkthrone is geraakt.

JOKKE: 70/100

Walghinge – Afgrondschemering (Gramschap 2019)
1. Afgrondschemering
2. Gesel der schepping

Invunche – II

Oorspronkelijk in 2018 verschenen via het obscure tapelabel the тide øf тhe εnd, maar nu door Babylon Doom Cult Records een tweede leven krijgend op vinyl: de eerste langspeler van het Nederlands/Chileense Invunche getiteld “II“, aangezien er in 2014 al een demo aan vooraf ging. De bandnaam is ontsproten aan de Chileense folklore en mythologie waarin invunche een legendarisch monster is dat de toegang van de tovenaarsgrot beschermt. Het is een misvormde mens met zijn hoofd naar achteren gedraaid, samen met gedraaide armen, vingers, neus, mond en oren. Het wezen loopt op één of drie voet(en) (eigenlijk één been en twee handen) omdat één van zijn benen aan de achterkant van zijn nek is bevestigd. De invunche kan niet spreken en communiceert alleen middels keelachtige, ruwe en onaangename geluiden. Deze laatste beschrijving is ook van toepassing op de rauwe black die El Invunche, de solo herriemaker van dienst, een half uur lang op ons afvuurt. Primitieve punk, Darkthrone worshipping black, vuil bassmeer, noisey industrial en psychedelische rock zijn de ingrediënten voor deze explosieve cocktail die je als ‘shamanic black punk‘ of ‘blackened trance punk‘ zou kunnen omschrijven. Niet te veel nadenken echter en het buikgevoel laten spreken! De compacte nummers laten amper ademruimte, vloeien meermaals naadloos in mekaar over en zetten bij wijlen aan tot dansen. Ik verwacht ondanks het Latino-gevoel dat in de riffs geëncapsuleerd is en de Black Twilight Circle-sfeer die wordt neergezet echter geen sensuele salsa maar een soort van spastische pogo waarop fans van Ildjarn en Bone Awl kunnen losgehen. Op 18 oktober deelt Invunche bij wijze van releaseshow het podium met Lubbert Das en Alkerdeel in de Utrechtse dB’s. Allen daarheen zou ik zeggen om die ledematen los te gooien!

JOKKE: 82/100

Invunche – II (Babylon Doom Cult Records 2019)
1. El vacío
2. Ciudad
3. Ruina
4. La puerta del sol
5. Asfalto
6. La machi
7. La sombra
8. Entre el mar y la montaña
9. Arena
10. Salvaje
11. El poder telúrico
12. El wekufe

Vordr – Vordr

Het Finse Vordr draait al sinds 2003 mee maar was, ondanks een grote output, tot nog toe een onbeschreven blad voor ondergetekende. Daar brengt Terratur Possessions nu verandering in dankzij de release van Vordr’s vijfde langspeler die net als veel andere releases selftitled is. In de Noorse mythologie is een ‘vörðr’ (‘bewaker’, ‘wachter’ of ‘verzorger’) een bewakingsgeest waarvan men gelooft dat hij vanaf de geboorte tot de dood de ziel (‘hugr’) van elke persoon volgt. De Finnen trappen hun nieuwste telg af middels het achterstevoren gespelde “Erianoisiv“. Dit geintje vind ik eigenlijk best wel passend want Vordr’s muziek klinkt allesbehalve ‘visionair’. Dit is pure, gure, minimalistische en riffgedreven oer-black, voorzien van een rauwe punk-attitude zoals Darkthrone die op een plaat als “Sardonic wrath” bracht. Volgens Metal Archives is Shatraug bij deze band betrokken – zij het onder de schuilnaam Gand – maar of de man die in zowat elke Finse band gespeeld heeft anno 2019 nog deel uitmaakt van Vordr, kan ik niet zeggen. Wat wel als een paal boven water staat, is dat ik in deze moderne tijden van dissonantie- of ritualistische black metal-overvloed, dankzij Vordr nog eens lekker simplistisch door het dak kan gaan. Grindcore daar gelaten, tref je nog zelden platen met vijftien tracks aan, maar als je weet dat de gemiddelde speelduur van de nummers iets meer dan twee minuten is, is dit toch nog een beknopte plaat geworden die zonder franjes en tierlantijntjes de kern van black metal meegeeft. De opzwepende riffs vliegen je om de oren en slechts sporadisch neemt de band wat gas terug. Hoogtepunten zijn legio: “Shaman“, “Dreamer’s loot“, “Visionaire“, … Oh, en wat een heerlijk geluid van dat chinacymbaal dat ten gepaste tijde deze rauwheid doorklieft. Lekkerrrrr!

JOKKE: 81/100

Vordr – Vordr (Terratur Possessions 2019)
1. Erianoisiv
2. Beast of the woods
3. Forever bound
4. Blissfully possessed
5. Goretusk
6. Candle in the astral wind
7. Rebirth
8. Chained in recollections of a life that once was
9. Shaman
10. Dreamer’s loot
11. Soulbirds
12. Driftwood
13. The forest king
14. Enchanting fires of pain
15. Visionaire

Mork – Det svarte juv

Menig black metal-muzikant roept luidkeels dat vroeger alles beter was en dat er amper nog noemenswaardige nieuwe bands of releases uitkomen. Het Noorse Mork lijkt hier een uitzondering op te vormen, want niet alleen de gespecialiseerde muziekpers heeft veel lof voor het eenmansproject van de heer Thomas Eriksen, Mork krijgt ook steun van vele veteranen uit de scene zijnde Fenriz, Blasphemer en Seidemann. Mork werd in 2004 boven de doopvont gehouden en wist album na album gestaag nieuwe zieltjes voor zich te winnen. Met “Det svarte juv” zijn we ondertussen bij langspeler nummer vier aanbeland, de tweede die via Peaceville verschijnt. Desolater en somberder dan het vijftig-tinten-grijs-tellende artwork van de hand van de Franse artiest David Thiérrée die o.a. ook al voor Behemoth werkte, kan amper. Het wanhopige beeld van de volledig uitgemergelde, op sterven na dood zijnde figuur die naar de rand van de dieperik kruipt, illustreert perfect alle somberheid, haat, kwaadheid, pijn en kracht die in de tien nummers vervat zitten en die Thomas uit zijn systeem moest filteren na de meest miserabele periode in zijn leven achter de rug te hebben. Op de twee vorige platen doken gastmuzikanten van Dimmu Borgir, Darkthrone en 1349 op, maar deze keer werd het een complete solotrip zonder inmenging van buitenaf. In vijftig minuten tijd krijgen we een gevarieerde dwarsdoorsnede van ouwe getrouwe Noorse black voorgeschoteld gaande van klassieke blastbeat riffs (“Mørkeleggelse“, “Den utstøtte“), naar Taake en Khold neigende black ’n roll (“Skarpretterens øks“), slepende doom (“Karantene“) en melancholische melodieën (de titeltrack). Thomas spuwt al krijsend of in “På tvers av tidene” met een heroïsche cleane stem, zoals we die ook kennen van een Kampfar of Isengard, zijn gal. “Da himmelen falt” kent een wisselwerking tussen rollende basdrums en black metal-gekrijs en bevat een Windir-achtige melodie. Toffe bijkomstigheid is dat er extra veel aandacht werd geschonken aan de baslijnen die goed hoorbaar zijn in de mastering van Jack Control, die ook aan Darkthrone’s laatste drie platen meewerkte. Mork is samen met een band als Djevel één van de sterkhouders van de nieuwe generatie bands die de geest van old school Norwegian black metal levend weet te houden. Het overklassende Djevel kunnen we in november aan het werk zien op de tweede editie van het Unholy Congregation fest in Oudenaarde. Hopelijk haalt één of andere concertorganisator ook Mork snel naar onze contreien.

JOKKE: 82/100

Mork – Det svarte juv (Peaceville Records 2019)
1. Mørkeleggelse
2. Da himmelen falt
3. På tvers av tidene
4. Den utstøtte
5. I flammens favn
6. Skarpretterens øks
7. Den kalde blodsvei
8. Siste reis
9. Karantene
10. Det svarte juv

Worsen – Cursed to witness life

Worsen is terug begot. Vijf jaar geleden was ik ferm onder de indruk van diens “Blood” EP. In tussentijd verscheen nog een split met Whitewurm, maar nu is er eindelijk een eerste volwaardige langspeler. “Cursed to witness life” werd het beestje gedoopt, een titel met een sombere insteek. Rick Contes, de alleenheerser achter Worsen die verder ook actief is/was bij Ayr, Young And In The Way en Votnut, schreef en speelde de plaat op zijn eentje in en bewijst dat hij tot de top qua one man metal bands behoort. In de review van de EP kwam de band Mgła menigmaal ter sprake en ook nu is de invloed van deze Poolse heersers nog steeds hoorbaar aanwezig in de melodieuze maar tegelijkertijd agressieve USBM. Wanneer halfweg in opener “Open grave” Zweeds klinkende gitaarharmonieën opduiken, wordt ook een Dissection en Uada-connectie hoorbaar. “Aspirations rusted shut” heeft ook iets Zweeds over zich hangen, maar dan met meer focus op snelheid en vinnigheid. “Weakened world” laat het tempo zakken en is opnieuw heel schatplichtig aan de gemaskerde Polen, hoewel ook een Nachtmystium vanachter de hoek komt piepen. Keyboards zorgen voor extra pompeuze ondersteuning terwijl de catchy melodielijn zich in je gehoor nestelt en de riffs ook weer kortstondig Zweedse wateren verkennen. In “A blade in the dark” wordt het tempo terug opgeschroefd en vliegen de tremoloriffs om de oren, maar na twee minuten kiest Rick opnieuw voor een mid-tempo intermezzo met mooie gitaarlijnen, alvorens een versnelling hoger te schakelen voor de finale van het nummer. De sfeer die in “Cradled by the cold” wordt neergezet, klinkt somber en guur en bevat een heel coole riffsectie. Het titelnummer is dan weer triomfantelijker van insteek hoewel de boodschap niet zo optimistisch is. Ook hier maakt Rick gretig gebruik van keyboards als extra sfeerscheppende factor. Veel bands plaatsen hun meest epische nummer aan het einde van een plaat, zo ook Worsen. Het negen minuten durende “Haunting my mind” is de traagste song van het geheel, bevat het grootste aandeel keyboards en sleept zich gestaag naar een cathartische climax toe waarbij pakkende leads voor een zalvende toets zorgen. Over het algemeen beschouwd, is er op “Cursed to witness life” meer ruimte voor melodieuze harmonieën en verschoof de agressie wat meer naar de achtergrond, hoewel er toch ook nog de nodige in your face stukken te horen zijn. Rick nam alles zelf op en zorgde voor de mix terwijl de mastering in handen was van Jack Control (o.a. Darkthrone en Aura Noir). “Cursed to witness life” is het prototype van een moderne black metal-plaat met een uitstekende, maar niet overgeproduceerde sound en pakkende nummers waarbij gedurende veertig minuten geen enkel dipje te bespeuren valt. Liefhebbers van de aangehaalde referenties kunnen zonder blikken of blozen tot een aanschaf overgaan.

JOKKE: 86/100

Worsen – Cursed to witness life (The Hell Command 2019)
1. Open grave
2. Aspirations rusted shut
3. Weakened world
4. A blade in the dark
5. Cradled by the cold
6. Cursed to witness life
7. Haunting my mind

Celestial Grave – Secular flesh

Het duurde even alvorens het kwartje viel bij Celestial Graves volwaardige debuut “Secular flesh“. Reden daarvoor is de duistere en dichte, mistige sound die op zich wel bijdraagt aan de mysterieuze waas die de band omhult en het doet lijken alsof deze muzikale hersenspinsels uit de diepste crypten van de Finse black metal-scene opborrelen. Op de vorige releases (de “Burial ground trance” demo uit 2016 en de “Pvtrefactio” EP uit 2017) kon je nog wel enkele typische Finse melancholische black metal-elementen ontwaren, maar op “Secular flesh” gaan de twee Finnen stug hun eigen weg. Dit vraagt heel wat van de luisteraar want het gemusiceer is bij wijlen krankzinnig te noemen, niet in termen van duizelingwekkend technisch vernuft maar eerder qua mate van behap- en verteerbaarheid. De muzikale waanzin vormt dan ook een perfecte symbiose met het intrigerende Salvator Dalí-achtige hoesontwerp. Hoewel er nog steeds ruimte voor melodie is, zit deze ver weg in de hypnotiserende massa verstopt. Rauwe, oude Darkthrone-achtige black wordt afgewisseld met een meer ritualistische benadering en tremolo-picking riffs snijden als een vlijmscherp mes doorheen verwrongen dissonante soundscapes waardoor getormenteerde krijsen en ijselijke uithalen echoën. Zap niet zomaar naar een gemakkelijker verteerbare plaat over, maar geef “Secular flesh” de nodige tijd om op je gemoed te laten inwerken.

JOKKE: 82/100

Celestial Grave – Secular flesh (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Lamentation
2. Secular flesh
3. Gasping from lips of night
4. Calamitous love

Ravenzang – Uit een duister verleden

The past is alive! Het is een populaire hashtag op social media, ontleend aan Mayhem’s “Pagan fears” nummer, om black metal te omschrijven die teruggrijpt naar de gloriedagen van het genre. De zwarte klanken die het Nederlandse Ravenzang produceert, vallen eveneens onder deze noemer te categoriseren. In de vorm van “Uit een duister verleden” (“From the dark past” iemand?) presenteert het duo ons haar eerste langspeler waarop, naast herwerkingen van de zes nummers die op de demo’s “Ravenzang” (2017) en “Terugkeer der tirannie” (2018) prijkten, met “Woud der schaduwen” ook één nieuw nummer te bespeuren valt. Ondanks het feit dat we de naam Mayhem twee keer hebben laten vallen, hebben deze legendarische Noren niet veel van doen met Ravenzang en diens in het Nederlands vertolkte black. De heren Vaal (zang en drum) en Imperiosus (gitaar) halen de mosterd eerder bij oude-Darkthrone en Nargaroth. De punkish black metal-klanken zijn – op heel subtiele keyboards in “Woud der schaduwen” na – van alle franjes ontdaan maar weten toch tot de kern van de zaak door te dringen hoewel het naar het einde van de plaat toe wel wat eentonig begint te worden. Goede zaak dat “Uit een duister verleden” er na een half uurtje dan ook opzit zodat verveling wordt tegengegaan. Dit is natuurlijk allemaal al een triljoen keer eerder gedaan – soms beter, soms slechter – maar de puristen moeten Ravenzang zeker eens uitchecken.

JOKKE: 72/100

Ravenzang – Uit een duister verleden (New Era Productions 2019)
1. Bloed onder volle maan
2. Sterbend licht
3. Verzet van de Falwaz
4. Terugkeer der tirannie
5. Heilweg
6. Woud der schaduwen
7. Hellevorst