darkthrone

Horned Almighty – To fathom the master's grand design

We hebber er even op moeten wachten maar met “To fathom the master”s grand design” laat de Deense gehoornde almachtige nog eens van zich horen. We moeten al zes jaar terug de tijd induiken voor het vorige teken van leven. Op het toenmalige “World of tombs” werd het gekende black ’n roll concept van Horned Almighty in enkele nummers al van een gezonde dosis punky thrash voorzien en op deze zesde langspeler is die balans nog net iets verder naar die kant doorgeslagen. Smerte’s vocalen voegen zoals steeds een doodsmetalen randje toe wat niet verwonderlijk is met een tienjarig verleden bij Exmortem. Tegelijkertijd klonken de Denen nog nooit zo gevarieerd want deze nieuwe plaat bevat zo wat hun snelste maar tegelijk ook hun traagste materiaal ooit. Zo beukt het van death metal doordrongen “Violent cosmology” de plaat energiek in gang, maar maakt “Antagonism eternal” ook ruimte voor meer atmosfeer – zij het een apocalyptische – middels het aanwenden van spoken word-passages. “Devouring armageddon” verkent dan weer doomy regionen waarbij een piano en semi-cleane gitaren niet geweerd worden. Een nummer als “Swallowed by the earth” is met zes minuten speeltijd zowat de langste compositie ooit voor Horned Almighty. Het is tevens een, voor hun begrippen, vrij experimenteel nummer dat heel wat variatie in tempo’s kent en aaneenhangt van de spanningsbogen maar ook niet vergeet te knallen middels vurige energetische riffs. Het laat zien dat Horned Almighty ondanks hun fel gesmaakt handelsmerk van opzwepende black ’n roll veel meer is dan een one trick pony. De ronkende bas is altijd al een belangrijke factor geweest in de totaalsound en ook nu weer stuwt Haxen de muziek vooruit met zijn viersnarig instrument, zij het met een iets minder crunchy-geluid, wat de invloed van punk en crust nu wel iets minder frappant maakt. Horned Almighty kan nog steeds aangeraden worden aan liefhebbers van Celtic Frost, Motörhead, Darkthrone en Autopsy en is terug met zijn beste album tot op heden! Bam!

JOKKE: 85/100

Horned Almighty – To fathom the master’s grand design (Scarlet Records 2020)
1. Violent cosmology
2. Apocalyptic wrath
3. Antagonism eternal
4. Devouring armageddon
5. Swallowed by the earth
6. The great death
7. Punishment divine
8. Witchcraft demonology

Phlegethon's Majesty – Downward journey to Tartaros domains

We keren nog even terug naar de laatste dagen van 2019 want op kerstdag bracht Medieval Prophecy records twee interessante tapes uit: de eerste demo van Effroi en eveneens een eerste demotape voor Phlegeton’s Majesty waarin enkele leden van Crypts Of Wallachia huizen, namelijk gitarist Prizrak en bassist Zabrava. De keyboards die deels de sound van Crypts Of Wallachia vormen, blijven bij dit Phlegeton’s Majesty achterwege. Het label haalt invloeden van een Clandestine Blaze, Legion of Doom en Darkthrone aan, drie referenties waarin we ons wel kunnen vinden. De vier nummers zijn van overtollig vet gestript en grijpen terug naar de essentie van black metal: grimmige riffs, ijskoude atmosfeer, demonische en haatvolle vocalen en energiek drumwerk. De repetitieve trance opwekkende riffs van opener “Sibyl’s blood-magick divination” missen hun effect niet en transporteren je terug in de tijd waarin black metal niet onderhevig was aan allerlei hippe trends. De drie volgende nummers liggen in elkaars verlengde en dat is meteen ook de enige kanttekening die ik maak: iets meer variatie zou welgekomen zijn want nu is het al vrij moeilijk om de songs onderling te onderscheiden, en het zijn er slechts vier. In “Acherontic endless pilgrimage” ontwaar ik wel een melodieuze gitaarlead-achtige partij waarvan er best meer mogen geïntegreerd worden in toekomstige composities. Net zoals op Crypts Of Wallachia’s “Drifting in the devil’s maze” is de sound van “Downward journey to Tartaros domains” erg goed voor een demo met extra aandacht voor de klanken in de lage regionen; geen superschel geluid dus. Thematisch gezien wordt er inspiratie gevonden in de Griekse mythologie. Zo verwijst de bandnaam naar een rivier die in Hades, de Griekse onderwereld, vloeide. De titel van de demo bevat dan weer een referentie naar de Griekse hel. Sterk spul van opnieuw een nieuwe speler in onze bloeiende black metal-scene. En extra punten voor Medieval Prophecy Records die een groot aandeel heeft in de aanvoer van nieuw Belgisch black metal-talent.

JOKKE: 81/100

Phlegethon’s Majesty – Downward journey to Tartaros domains (Medieval Prophecy Records 2019)
1. Sibyl’s blood-magick divination
2. Drowning in the Cocytus maelstroms
3. Nekromanteion stygian gateways
4. Acherontic endless pilgrimage

Effroi – Cryptic prophecies

In de buurt van Verviers loopt een stel black metal-maniakken rond die de buurt teisteren en ‘schrik’ aanjagen met hun diabolisch zwartmetaal. Band van dienst is Effroi met leden van o.a. Nartvind (RIP), Dikasterion, Hertogenwald, Possession, Heinous, Eole Noire en Gouffre. Wie deze demonische orkestjes volgt, weet al min of meer wat er van Effroi en diens eerste demo “Cryptic prophecies” verwacht kan worden: black metal volgens de oude school, wars van alle moderne trends en terend op lang vervlogen tijden toen Gorgoroth nog iets voorstelde, Darkthrone nog onvervalste black speelde, Deathspell Omega de dissonante toer nog niet opgegaan was en Judas Iscariot ons in vervoering bracht met diens rammelend zwartmetaal. De sound van “Cryptic prophecies” is ruw en kent een heus live-gevoel. Scherpe hoekjes werden niet weg gevijld en zelfs D’s basgitaar weet doorheen het hels lawaai te penetreren. Bij momenten denk je het vervolg van de gitaarriffs te kunnen mee zoemen, maar dan kiest gitarist Infame toch plots voor een onverwachts akkoord. Wereldschokkend is het allemaal niet, maar dat lijkt me ook allerminst het opzet van Effroi te zijn. En ondanks het feit dat zanger Tsotha wat gevarieerder zou mogen krijsen, weet Effroi toch dat vuur voor old school black metal op te wakkeren bij ondergetekende. Een band om in’t oog te houden met andere woorden. Een tweede demo zou trouwens niet al te lang meer op zich moeten laten wachten.

JOKKE: 74/100

Effroi – Cryptic prophecies (Medieval Prophecy Records 2019)
1. Introduction
2. Impurity
3. Master of shadows
4. Realm of the eternal dark

Walghinge – Afgrondschemering

Tweede release voor onze landgenoten Walghinge, een duo dat in 2017 besloot een potje recht voor de raap old school black te spelen. Vorig jaar bracht Gramschap de eerste demo “’t Bloed kruip…” aan de man en nu is het tijd voor een nieuwe zeven duims EP getiteld “Afgrondschemering” waarvan het duistere coverartwork de gitzwarte sfeer perfect weet neer te zetten. Snarenplukker Níd en haatprediker Ht lieten zich op deze twee-songs-tellende release opnieuw bijstaan door een sessiedrummer, maar deze keer werd Hennix ingeruild voor Haistulf. Wereldschokkend is het allemaal niet, maar dat is waarschijnlijk ook verre van de intentie van dit duo. Walghinge speelt immers geen zwartmetaal voor liefhebbers met een open geest of nood aan avontuur, maar voor de puristen van het genre. Dit is lelijke, gure, haatvolle, ouderwetse ketelmuziek zonder orthodoxe, theatrale, avantgardistische of dissonante inslag maar met een overvloedige necro-feel. De keyboards die op de demo af en toe de kop opstaken, blijven deze keer volledig achterwege. Ook hoorden we toen soms oeroude Marduk-invloeden doorheen het riffwerk schemeren, terwijl het titelnummer van deze EP eerder rockend dan striemend is, zonder echter over typische black ’n roll te kunnen spreken. “Gesel der schepping” wisselt verschillende tempo’s af en bevat een achtergrondmelodie die haast door een mondharmonica lijkt te zijn ingespeeld, hoewel ze waarschijnlijk toch aan een gitaar ontsproten is. Intrigerend! Tenslotte nog even meegeven dat de Nederlandse teksten vol dood, verderf en blasfemie best poëtisch geschreven zijn. Walghinge is voer voor de traditionele black metal-liefhebber met oogkleppen die nooit verder dan klassieke Darkthrone is geraakt.

JOKKE: 70/100

Walghinge – Afgrondschemering (Gramschap 2019)
1. Afgrondschemering
2. Gesel der schepping

Invunche – II

Oorspronkelijk in 2018 verschenen via het obscure tapelabel the тide øf тhe εnd, maar nu door Babylon Doom Cult Records een tweede leven krijgend op vinyl: de eerste langspeler van het Nederlands/Chileense Invunche getiteld “II“, aangezien er in 2014 al een demo aan vooraf ging. De bandnaam is ontsproten aan de Chileense folklore en mythologie waarin invunche een legendarisch monster is dat de toegang van de tovenaarsgrot beschermt. Het is een misvormde mens met zijn hoofd naar achteren gedraaid, samen met gedraaide armen, vingers, neus, mond en oren. Het wezen loopt op één of drie voet(en) (eigenlijk één been en twee handen) omdat één van zijn benen aan de achterkant van zijn nek is bevestigd. De invunche kan niet spreken en communiceert alleen middels keelachtige, ruwe en onaangename geluiden. Deze laatste beschrijving is ook van toepassing op de rauwe black die El Invunche, de solo herriemaker van dienst, een half uur lang op ons afvuurt. Primitieve punk, Darkthrone worshipping black, vuil bassmeer, noisey industrial en psychedelische rock zijn de ingrediënten voor deze explosieve cocktail die je als ‘shamanic black punk‘ of ‘blackened trance punk‘ zou kunnen omschrijven. Niet te veel nadenken echter en het buikgevoel laten spreken! De compacte nummers laten amper ademruimte, vloeien meermaals naadloos in mekaar over en zetten bij wijlen aan tot dansen. Ik verwacht ondanks het Latino-gevoel dat in de riffs geëncapsuleerd is en de Black Twilight Circle-sfeer die wordt neergezet echter geen sensuele salsa maar een soort van spastische pogo waarop fans van Ildjarn en Bone Awl kunnen losgehen. Op 18 oktober deelt Invunche bij wijze van releaseshow het podium met Lubbert Das en Alkerdeel in de Utrechtse dB’s. Allen daarheen zou ik zeggen om die ledematen los te gooien!

JOKKE: 82/100

Invunche – II (Babylon Doom Cult Records 2019)
1. El vacío
2. Ciudad
3. Ruina
4. La puerta del sol
5. Asfalto
6. La machi
7. La sombra
8. Entre el mar y la montaña
9. Arena
10. Salvaje
11. El poder telúrico
12. El wekufe

Vordr – Vordr

Het Finse Vordr draait al sinds 2003 mee maar was, ondanks een grote output, tot nog toe een onbeschreven blad voor ondergetekende. Daar brengt Terratur Possessions nu verandering in dankzij de release van Vordr’s vijfde langspeler die net als veel andere releases selftitled is. In de Noorse mythologie is een ‘vörðr’ (‘bewaker’, ‘wachter’ of ‘verzorger’) een bewakingsgeest waarvan men gelooft dat hij vanaf de geboorte tot de dood de ziel (‘hugr’) van elke persoon volgt. De Finnen trappen hun nieuwste telg af middels het achterstevoren gespelde “Erianoisiv“. Dit geintje vind ik eigenlijk best wel passend want Vordr’s muziek klinkt allesbehalve ‘visionair’. Dit is pure, gure, minimalistische en riffgedreven oer-black, voorzien van een rauwe punk-attitude zoals Darkthrone die op een plaat als “Sardonic wrath” bracht. Volgens Metal Archives is Shatraug bij deze band betrokken – zij het onder de schuilnaam Gand – maar of de man die in zowat elke Finse band gespeeld heeft anno 2019 nog deel uitmaakt van Vordr, kan ik niet zeggen. Wat wel als een paal boven water staat, is dat ik in deze moderne tijden van dissonantie- of ritualistische black metal-overvloed, dankzij Vordr nog eens lekker simplistisch door het dak kan gaan. Grindcore daar gelaten, tref je nog zelden platen met vijftien tracks aan, maar als je weet dat de gemiddelde speelduur van de nummers iets meer dan twee minuten is, is dit toch nog een beknopte plaat geworden die zonder franjes en tierlantijntjes de kern van black metal meegeeft. De opzwepende riffs vliegen je om de oren en slechts sporadisch neemt de band wat gas terug. Hoogtepunten zijn legio: “Shaman“, “Dreamer’s loot“, “Visionaire“, … Oh, en wat een heerlijk geluid van dat chinacymbaal dat ten gepaste tijde deze rauwheid doorklieft. Lekkerrrrr!

JOKKE: 81/100

Vordr – Vordr (Terratur Possessions 2019)
1. Erianoisiv
2. Beast of the woods
3. Forever bound
4. Blissfully possessed
5. Goretusk
6. Candle in the astral wind
7. Rebirth
8. Chained in recollections of a life that once was
9. Shaman
10. Dreamer’s loot
11. Soulbirds
12. Driftwood
13. The forest king
14. Enchanting fires of pain
15. Visionaire

Mork – Det svarte juv

Menig black metal-muzikant roept luidkeels dat vroeger alles beter was en dat er amper nog noemenswaardige nieuwe bands of releases uitkomen. Het Noorse Mork lijkt hier een uitzondering op te vormen, want niet alleen de gespecialiseerde muziekpers heeft veel lof voor het eenmansproject van de heer Thomas Eriksen, Mork krijgt ook steun van vele veteranen uit de scene zijnde Fenriz, Blasphemer en Seidemann. Mork werd in 2004 boven de doopvont gehouden en wist album na album gestaag nieuwe zieltjes voor zich te winnen. Met “Det svarte juv” zijn we ondertussen bij langspeler nummer vier aanbeland, de tweede die via Peaceville verschijnt. Desolater en somberder dan het vijftig-tinten-grijs-tellende artwork van de hand van de Franse artiest David Thiérrée die o.a. ook al voor Behemoth werkte, kan amper. Het wanhopige beeld van de volledig uitgemergelde, op sterven na dood zijnde figuur die naar de rand van de dieperik kruipt, illustreert perfect alle somberheid, haat, kwaadheid, pijn en kracht die in de tien nummers vervat zitten en die Thomas uit zijn systeem moest filteren na de meest miserabele periode in zijn leven achter de rug te hebben. Op de twee vorige platen doken gastmuzikanten van Dimmu Borgir, Darkthrone en 1349 op, maar deze keer werd het een complete solotrip zonder inmenging van buitenaf. In vijftig minuten tijd krijgen we een gevarieerde dwarsdoorsnede van ouwe getrouwe Noorse black voorgeschoteld gaande van klassieke blastbeat riffs (“Mørkeleggelse“, “Den utstøtte“), naar Taake en Khold neigende black ’n roll (“Skarpretterens øks“), slepende doom (“Karantene“) en melancholische melodieën (de titeltrack). Thomas spuwt al krijsend of in “På tvers av tidene” met een heroïsche cleane stem, zoals we die ook kennen van een Kampfar of Isengard, zijn gal. “Da himmelen falt” kent een wisselwerking tussen rollende basdrums en black metal-gekrijs en bevat een Windir-achtige melodie. Toffe bijkomstigheid is dat er extra veel aandacht werd geschonken aan de baslijnen die goed hoorbaar zijn in de mastering van Jack Control, die ook aan Darkthrone’s laatste drie platen meewerkte. Mork is samen met een band als Djevel één van de sterkhouders van de nieuwe generatie bands die de geest van old school Norwegian black metal levend weet te houden. Het overklassende Djevel kunnen we in november aan het werk zien op de tweede editie van het Unholy Congregation fest in Oudenaarde. Hopelijk haalt één of andere concertorganisator ook Mork snel naar onze contreien.