death metal

Vort – Demo 2019

Wie af en toe eens iets leest op Addergebroed, weet dat black metal veel meer mijne meug is dan het dodelijke broertje ervan. Ik volg die eerste scene dus veel meer op de voet dan die tweede, dat geldt zowel voor internationale als nationale bands. Qua Belgische death metal passeerde Carnation natuurlijk met diens eerste langspeler, maar dat is ondertussen ook weer al een goed jaar geleden. En voor Kosmokrator moeten we nóg verder terug de tijd in gaan. Met Vort (‘verrot’, ‘corrupt’) halen we nog eens een nieuwe doodsmetalen band van eigen bodem aan, een kakelverse dan nog wel. Via het sympathieke Babylon Doom Cult Records verschijnt Vort’s eerste demo (op 7 inch formaat) waarop twee songs prijken, samen goed voor zo’n dikke negen minuten death metal of old. Voor fans van Grave Miasma en Spectral Voice geeft het persbericht mee. Laat dat nu net twee death metal-bands zijn die ik dik te pruimen vind en waarvan hun platen geen tijd krijgen om stof te vergaren in mijn kallax-kasten. Het trio K.P. (bas), T.S. (drums) en S.A. (gitaar) (en wie voorziet de in-reverb-gedrenkte grunts?) laat met de nummers “Subdermal putrescence” en “Augmentation of the black void” horen dat er voortaan rekening dient gehouden te worden met deze grafdelvers. Snelle old-school death metal stukken worden afgewisseld met doomy atmosferische passages, zodat de dynamiek snor zit en de snelle partijen ook beter aankomen. Qua sfeer en (on)gezelligheid scoort het trio alvast een dikke voldoende. De trage riffs van ‘Subdermal putrescence” doen me ook terugdenken aan de vroege jaren negentig hoogdagen van een Obituary. Het was een tijdperk waarin death metal nog moddervet klonk in plaats van afgelikt technisch. Ook Vort’s sound klinkt lekker zompend en organisch zonder echter een te groot beerput-gehalte te hebben. Deze negen minuten gaan erin als zoete koek en dat de Gentenaren daarbij geen minuut origineel klinkt, is in dit geval helemaal niet zo erg. Grave Miasma en Spectral Voice doen binnenkort ons landje aan. Oproep aan de organisatie: laat Vort de gemoederen maar opwarmen die avond!

JOKKE: 82/100

Vort – Demo 2019 (Babylon Doom Cult Records 2019)
1. Subdermal putresence
2. Augmentation of the black void

Dikasterion – Stavelot 1597 / Rome 897

In navolging van een overtuigende demo, slaat Dikasterion (vernoemd naar de oud-Griekse juryrechtbank) een jaar later terug met een nieuwe EP. De band is een alliantie tussen muzikanten uit de Belgische underground scene aan weerszijden van de taalgrens. De nieuwe EP bevat, net zoals de demo, een enorm kleurrijke hoes wat in schril contrast staat met het met-rode-bloedspatten-doordrenkte extreme metaal van de heren. Dikasterion speelt een oprechte mix van black/thrash en occulte death metal zoals die in de vroege jaren negentig werd gepleegd door bands als Barathrum (waarvan diens “Warmetal” op de demo gecoverd werd), Archgoat, Beherit en Holy Death. In zeven-en-een-halve-minuut krijgen we twee nummers met een historische inslag op ons afgevuurd. We beginnen in Stavelot in 1597 waarin we lekkere mee headbangbare mid-tempo riffs voorgeschoteld krijgen. Het nummer handelt over de monnik Jean Delvaux die verdacht werd van satanische samenzweringen die dood en ziektes onder de andere monniken van de abdij van Stavelot met zich meebrachten. Zijn hoofd werd hiervoor in 1597 aan het rollen gebracht. Voor het tweede nummer keren we 700 jaar terug de tijd in en verkassen naar Rome waar het er muzikaal gezien nog iets nijdiger aan toe gaat. In januari van dat jaar vond de kadaversynode plaats, een kerkelijk schijnproces waarvoor paus Stefanus VI het lijk van zijn een jaar eerder overleden voorganger Formosus liet opgraven. Hij liet het lichaam, voorzien van pauselijke gewaden, op een troon neerzetten om het te veroordelen wegens meineed, het bewust zoeken van het pausschap en het in de steek laten van zijn bisdom ten gunste van een ander bisdom. Dat moet nigal een zicht geweest zijn! Ik zag de band reeds twee maal live aan het werk en dan gaat het er nog een graad chaotischer aan toe dan op tape. De gitaristen Death Commander en Hanghedief stellen beiden hun strot in dienst van het verkondigen van Dikasterion’s gospels des duivels, wat voor de nodige variatie op vocaal gebied zorgt. Drummer Pz.Kpfw (tevens actief in Possession en Terrifiant) rijgt de old school-riffs middels mid-tot-up-tempo trommelwerk aan mekaar, maar blastbeats komen er niet aan te pas. De bass van Cinis is net iets meer ondergesneeuwd dan op de demo, maar voor de rest geen negatieve commentaar op deze twee songs.

JOKKE: 80/100

Dikasterion – Stavelot 1597 / Rome 897 (Amor Fati Productions 2019)
1. Stavelot 1597
2. Rome 897

Mylingar – Döda själar

Derde worp voor het Zweedse Mylingar en “Döda själar” is meteen ook het sluitstuk van een trilogie die in 2016 begon met de “Döda vägar” EP en in 2018 opvolging kreeg middel de langspeler “Döda drömmar“. Aan uitbollen denkt het gezelschap nog lang niet want de wervelwind aan bestiale zwartgeblakerde death metal die we veertig minuten lang op ons afgevuurd krijgen, rukt het vel van je botten. Dit sonische geweld vliegt meestal aan een rotvaart voorbij, maar deze bende gestoorde maniakken neemt op tijd en stond ook wat gas terug zonder echter aan intensiteit in te boeten. “Nedstigningen” is een nummer waarin met twee snelheden gespeeld word, maar op elk tempo slachtoffers maakt. “Bländningen” dendert aanvankelijk zonder pardon door maar de intense repetitieve slachtpartij mondt uiteindelijk uit in een slopende noise- en doomfinale. Ook de demonische, bijna onmenselijk klinkende vocalen zijn weer van de partij en schrapen zich een weg doorheen chaotische en dissonante riffs en vermorzelend, technisch drumwerk. Geen meezingrefreintjes, gemakkelijk in het gehoor liggende melodieën en hooks of platgeproduceerde tech-death hier. Maar gelukkig zijn er wel voldoende twists en wendingen in Mylingar’s teringherrie ingebouwd zodat de aandacht behouden blijft, zelfs in het sluitstuk “Förlusten” dat de tienminutengrens overschrijdt en gitaarsolo’s bevat die de auditieve terreur doorklieven. Het loodzware door-een-vetgeile-riff-ingezette-en-aan-complete-waanzin-grenzende “Giftet” is mijn favoriete track, hoewel dit claustrofobisch hoorspel mij bij momenten echt wel tot op de rand van een zenuwinzinking drijft. Mylingar is geen voer voor fijnproevers en tere communiezieltjes.

JOKKE: 78/100

Mylingar – Döda själar (Amor Fati productions/20 Buck Spin 2019)
1. Obalansen
2. Nedstigningen
3. Offret
4. Bländningen
5. Mållösheten
6. Giftet
7. Förlusten

Arkhaaik – *dʰg̑ʰm̥tós

Dat het Zwitserse Arkhaaik qua bandnaam een eigen draai aan het woord ‘archaic‘ heeft gegeven vind ik nog enigszins leuk gevonden, maar wat het trio bezielt om je plaat en songs onuitspreekbare titels mee te geven snap ik niet. Zoals te verwachten was, zit hier natuurlijk wel een heel verhaal achter. Bij dit trio draait het immers om het doen heropleven van lang vergeten rites en het aanbidden van primitieve goden in tijden lang voor de mens op deze aardkloot rondliep. We spreken dan over het Bronzen Tijdperk en de vreemde titels zouden ontleend zijn aan een oeroude Indo-Europese taal. Allemaal mooi en wel, maar hoe vertaalt zich dat naar de muziek van Arkhaaik? Wel, in 33 minuten tijd krijgen we drie songs voorgeschoteld waarbij de eerste en de laatste uit een mix aan barbaarse en sepulchrale death metal, bestiale black en pompende doom opgetrokken zijn. Alleen passeert er geen enkele noemenswaardige riff, wat van nummers van tien à vijftien minuten een lange rit maakt. De mix aan extreme genres klinkt vrij plat en gaat het ene oor in en het andere oor uit zonder dat er onderweg vonken overslagen. “u̯rsn̥gwhé̄nIn” heeft nog wel enkele aanvaardbare momenten, maar over het algemeen is dit maar een zwakke meug. Voor het titelnummer besloten de heren een blik aan rituele geluidjes en tierlantijnen open te trekken, maar beklijven doet ook deze aanpak allerminst. Sterker nog, heel deze band voelt als aanstellerij en interessantdoenerij aan. Het concept mag dan wel goed gevonden zijn, zonder sterke nummers valt heel het occulte bouwwerkje als een kaartenhuisje in mekaar. De heren behoren – zoals dat tegenwoordig blijkbaar moet – ook tot een clubje gelijkgestemde zielen. In dit geval is dat het Helvetic Underground Committee waartoe o.a. ook Dakhma en Death.Void.Terror behoren. Allemaal heel trvu ende kvlt maar Arkhaaik klinkt in mijn oren “arkie-saai“.

JOKKE: 55/100

Arkhaaik – *dʰg̑ʰm̥tós (Iron Bonehead Productions 2019)
1. u̯iHrós i̯émos-kʷe
2. *dʰg̑ʰm̥tós
3. u̯rsn̥gwhé̄n

Ov Lustra – Tempestas

Het leukste aspect aan recensies schrijven, is het ontdekken van goeie bands. Ik had nog nooit gehoord van dit Amerikaans gezelschap, dat vroeger bekend stond onder de naam Sun Speaker. Na de release van hun debuut “Ov Lustra” moesten de heren om juridische redenen de bandnaam veranderen en kozen dan maar voor, juist, Ov Lustra. Vermoedelijk om deze transitie kracht bij te zetten, bracht deze formatie uit Phoenix een album uit met vier nieuwe track, vier herwerkingen van oude nummers en vier orchestrale versies. Ik ga me voor deze review beperken tot de eerste vier, nieuwe tracks. De reissues zijn wat zwakker, maar in dezelfde stilistische lijn en de instrumentale versies zijn gewoon een aardige, kwalitatieve aanvulling als je van dat soort zaken houdt. Die lijn is stevige symfonische black/death metal van een erg hoog niveau. De productie is breed, met zware strak mechanisch klinkende drums, snerpende gitaarlagen en synths die zowel ondersteunen als leiden. De afwisseling tussen grunts en screams onderlijnt die brede klank en zorgt ervoor dat de genregrenzen vaag worden. Je hoort duidelijk de invloeden van Fleshgod Apocalypse, wat niet mag verbazen als je weet dat Francesco Ferrini verantwoordelijk is voor de orchestratie, maar ook flarden Black Dahlia Murder, Dimmu Borgir, etc. Op basis van deze nieuwe songs, ben ik heel erg benieuwd naar nieuw materiaal en kan ik iedereen aanraden uit te kijken naar deze heren. 

Xavier: 84/100

Ov Lustra – Tempestas (Black Lion Records 2019)
1. The ritual
2. Tempestas ft Michael Alvarez
3. Ov delicate rage
4. The orator
5. I (Rerelease)
6. Felle (Rerelease)
7. Ov Lustra (Rerelease)
8. Arrival (Rerelease)
9. The ritual (Orchestral)
10. Tempestas (Orchestral)
11. Ov delicate rage (Orchestral)
12. The orator (Orchestral)

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O

In de diepste regionen van de oceaan komen er levende wezens voor, ook al is er geen zonlicht en benaderen de temperaturen het vriespunt. Eens we dieper dan 6.000 meter in deze bizarre diepzee onderwereld duiken, komen we terecht in de hadale of hadopelagische zone. De magie van (deze) natuurlijke duisternis is wat de Duitse band Hadopelagyal drijft. In 2018 werd een eerste demo uitgebracht waarvan de titel ietwat vreemd lijkt. Wanneer je de Romeinse cijfers echter omzet naar westerse cijfers, krijg je coördinaten die verwijzen naar de Kolumbo, een onderzeese vulkaan die reeds meer dan 400 jaar inactief is. Ván Records zag het potentieel van de band en brengt de demo nu op sterk gelimiteerd vinyl uit. Mijn naald belandt in de groeven van nummer 201 van de 215. De vijf songs die in de navolgende driekwartier volgen, laten een sound horen die het midden houdt tussen death metal – het soort dat uit de diepste spelonken lijkt op te borrelen – en woeste, bestiale black waarbij gestreefd wordt naar een rustgevende lichtheid te midden van alle chaos die hierbij komt kijken. Momenten van sluimerende doom worden afgewisseld met bulderende erupties gitzwarte magma waarbij flitsende solo’s doorheen de aslucht klieven. Het zeventien minuten durende “Craving in infinite void” speelt meer met repetitiviteit en neigt hierdoor het meest naar black metal. De in reverb doordrenkte sound van deze demo is rauw en ontoegankelijk voor eenieder die net vanachter de hoek in de underground komt piepen. Wie echter patches van Malthusian, Sortilegia, Incantation of Grave Miasma op zijn of haar lederen vest heeft prijken, kan toehappen – waarbij we wel vermelden dat de kwaliteit van geen van deze referentiebands geëvenaard wordt. Maar het betreft natuurlijk ook nog maar een eerste demo.

JOKKE: 77/100

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O (Ván Records 2019)
1. Raise and hail the dead in mortal utter madness
2. As omniferous domination ruled with zero clemency
3. Down in the valley of Eden’s horizon
4. Depravity shall triumph
5. Craving in infinite void

Panzerfaust – The suns of perdition – Chapter I: War, horrid war

In 2017 was het voor het Canadeze Panzerfaust bijna game over toen hun tourbusje tijdens een tour met Cryptopsy en Belphegor na een schuifbeurt over glad ijs de dieperik instortte. De muzikanten kwamen er gelukkig met enkel kleerscheuren vanaf en bleven niet bij de pakken zitten. Onder het motto “what doens’t kill you, makes you stronger” ging het kwartet zelfs aan de slag om haar meest prestigieuze project ooit in de vorm van de “The suns of perdition“-trilogie neer te pennen. Het eerste deel klokt af op een half uur en handelt, zoals we van de band gewend zijn, over allerhande onbehaaglijke gebeurtenissen uit de geschiedenis die door een donkere filosofische bril bekeken worden. De opener “The day after ‘Trinity‘” verwijst naar een uitspraak van fysicus J. Robert Oppenheimer omtrent het stopzetten van nucleaire wapens wat reeds 20 jaar geleden na ‘Trinity‘ (de eerste Amerikaanse atoombom) had moeten gebeuren. Ook het thema van een song als “Stalingrad, Massengrab” moge duidelijk wezen, de samples van oorlogsspeeches en neervallen raketten winden er geen doekjes om. “The decapitator’s prayer” flirt met death metal en de snerpende, nerveuze gitaarlead heeft een hoog Nightbringer-gehalte. Panzerfaust’s moderne, licht-machinale black klinkt hier zo effectief als een precisiebombardement. Het contrast met het dertien minuten durende “The men of no man’s land” kan haast niet groter zijn. Dit nummer start met een lange repetitieve en transcendentale mantra-vibe waarin post-metal invloeden van bands als Neurosis en Dirge doorschemeren en ontpopt zich tot een knap staaltje black doom. Panzerfaust laat zich van verschillende kanten zien en maakt met dit eerste deel van “The suns of perdition” een stevig statement. Laat delen twee en drie maar snel komen! Tot op Thronefest!

JOKKE: 84/100

Panzerfaust – The suns of perdition – Chapter I: War, horrid war (Eisenwald 2019)
1. The day after ‘Trinity’
2. Stalingrad, Massengrab
3. Crimes against humanity
4. The decapitator’s prayer
5. The men of no man’s land