death metal

Arkhaaik – *dʰg̑ʰm̥tós

Dat het Zwitserse Arkhaaik qua bandnaam een eigen draai aan het woord ‘archaic‘ heeft gegeven vind ik nog enigszins leuk gevonden, maar wat het trio bezielt om je plaat en songs onuitspreekbare titels mee te geven snap ik niet. Zoals te verwachten was, zit hier natuurlijk wel een heel verhaal achter. Bij dit trio draait het immers om het doen heropleven van lang vergeten rites en het aanbidden van primitieve goden in tijden lang voor de mens op deze aardkloot rondliep. We spreken dan over het Bronzen Tijdperk en de vreemde titels zouden ontleend zijn aan een oeroude Indo-Europese taal. Allemaal mooi en wel, maar hoe vertaalt zich dat naar de muziek van Arkhaaik? Wel, in 33 minuten tijd krijgen we drie songs voorgeschoteld waarbij de eerste en de laatste uit een mix aan barbaarse en sepulchrale death metal, bestiale black en pompende doom opgetrokken zijn. Alleen passeert er geen enkele noemenswaardige riff, wat van nummers van tien à vijftien minuten een lange rit maakt. De mix aan extreme genres klinkt vrij plat en gaat het ene oor in en het andere oor uit zonder dat er onderweg vonken overslagen. “u̯rsn̥gwhé̄nIn” heeft nog wel enkele aanvaardbare momenten, maar over het algemeen is dit maar een zwakke meug. Voor het titelnummer besloten de heren een blik aan rituele geluidjes en tierlantijnen open te trekken, maar beklijven doet ook deze aanpak allerminst. Sterker nog, heel deze band voelt als aanstellerij en interessantdoenerij aan. Het concept mag dan wel goed gevonden zijn, zonder sterke nummers valt heel het occulte bouwwerkje als een kaartenhuisje in mekaar. De heren behoren – zoals dat tegenwoordig blijkbaar moet – ook tot een clubje gelijkgestemde zielen. In dit geval is dat het Helvetic Underground Committee waartoe o.a. ook Dakhma en Death.Void.Terror behoren. Allemaal heel trvu ende kvlt maar Arkhaaik klinkt in mijn oren “arkie-saai“.

JOKKE: 55/100

Arkhaaik – *dʰg̑ʰm̥tós (Iron Bonehead Productions 2019)
1. u̯iHrós i̯émos-kʷe
2. *dʰg̑ʰm̥tós
3. u̯rsn̥gwhé̄n

Ov Lustra – Tempestas

Het leukste aspect aan recensies schrijven, is het ontdekken van goeie bands. Ik had nog nooit gehoord van dit Amerikaans gezelschap, dat vroeger bekend stond onder de naam Sun Speaker. Na de release van hun debuut “Ov Lustra” moesten de heren om juridische redenen de bandnaam veranderen en kozen dan maar voor, juist, Ov Lustra. Vermoedelijk om deze transitie kracht bij te zetten, bracht deze formatie uit Phoenix een album uit met vier nieuwe track, vier herwerkingen van oude nummers en vier orchestrale versies. Ik ga me voor deze review beperken tot de eerste vier, nieuwe tracks. De reissues zijn wat zwakker, maar in dezelfde stilistische lijn en de instrumentale versies zijn gewoon een aardige, kwalitatieve aanvulling als je van dat soort zaken houdt. Die lijn is stevige symfonische black/death metal van een erg hoog niveau. De productie is breed, met zware strak mechanisch klinkende drums, snerpende gitaarlagen en synths die zowel ondersteunen als leiden. De afwisseling tussen grunts en screams onderlijnt die brede klank en zorgt ervoor dat de genregrenzen vaag worden. Je hoort duidelijk de invloeden van Fleshgod Apocalypse, wat niet mag verbazen als je weet dat Francesco Ferrini verantwoordelijk is voor de orchestratie, maar ook flarden Black Dahlia Murder, Dimmu Borgir, etc. Op basis van deze nieuwe songs, ben ik heel erg benieuwd naar nieuw materiaal en kan ik iedereen aanraden uit te kijken naar deze heren. 

Xavier: 84/100

Ov Lustra – Tempestas (Black Lion Records 2019)
1. The ritual
2. Tempestas ft Michael Alvarez
3. Ov delicate rage
4. The orator
5. I (Rerelease)
6. Felle (Rerelease)
7. Ov Lustra (Rerelease)
8. Arrival (Rerelease)
9. The ritual (Orchestral)
10. Tempestas (Orchestral)
11. Ov delicate rage (Orchestral)
12. The orator (Orchestral)

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O

In de diepste regionen van de oceaan komen er levende wezens voor, ook al is er geen zonlicht en benaderen de temperaturen het vriespunt. Eens we dieper dan 6.000 meter in deze bizarre diepzee onderwereld duiken, komen we terecht in de hadale of hadopelagische zone. De magie van (deze) natuurlijke duisternis is wat de Duitse band Hadopelagyal drijft. In 2018 werd een eerste demo uitgebracht waarvan de titel ietwat vreemd lijkt. Wanneer je de Romeinse cijfers echter omzet naar westerse cijfers, krijg je coördinaten die verwijzen naar de Kolumbo, een onderzeese vulkaan die reeds meer dan 400 jaar inactief is. Ván Records zag het potentieel van de band en brengt de demo nu op sterk gelimiteerd vinyl uit. Mijn naald belandt in de groeven van nummer 201 van de 215. De vijf songs die in de navolgende driekwartier volgen, laten een sound horen die het midden houdt tussen death metal – het soort dat uit de diepste spelonken lijkt op te borrelen – en woeste, bestiale black waarbij gestreefd wordt naar een rustgevende lichtheid te midden van alle chaos die hierbij komt kijken. Momenten van sluimerende doom worden afgewisseld met bulderende erupties gitzwarte magma waarbij flitsende solo’s doorheen de aslucht klieven. Het zeventien minuten durende “Craving in infinite void” speelt meer met repetitiviteit en neigt hierdoor het meest naar black metal. De in reverb doordrenkte sound van deze demo is rauw en ontoegankelijk voor eenieder die net vanachter de hoek in de underground komt piepen. Wie echter patches van Malthusian, Sortilegia, Incantation of Grave Miasma op zijn of haar lederen vest heeft prijken, kan toehappen – waarbij we wel vermelden dat de kwaliteit van geen van deze referentiebands geëvenaard wordt. Maar het betreft natuurlijk ook nog maar een eerste demo.

JOKKE: 77/100

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O (Ván Records 2019)
1. Raise and hail the dead in mortal utter madness
2. As omniferous domination ruled with zero clemency
3. Down in the valley of Eden’s horizon
4. Depravity shall triumph
5. Craving in infinite void

Panzerfaust – The suns of perdition – Chapter I: War, horrid war

In 2017 was het voor het Canadeze Panzerfaust bijna game over toen hun tourbusje tijdens een tour met Cryptopsy en Belphegor na een schuifbeurt over glad ijs de dieperik instortte. De muzikanten kwamen er gelukkig met enkel kleerscheuren vanaf en bleven niet bij de pakken zitten. Onder het motto “what doens’t kill you, makes you stronger” ging het kwartet zelfs aan de slag om haar meest prestigieuze project ooit in de vorm van de “The suns of perdition“-trilogie neer te pennen. Het eerste deel klokt af op een half uur en handelt, zoals we van de band gewend zijn, over allerhande onbehaaglijke gebeurtenissen uit de geschiedenis die door een donkere filosofische bril bekeken worden. De opener “The day after ‘Trinity‘” verwijst naar een uitspraak van fysicus J. Robert Oppenheimer omtrent het stopzetten van nucleaire wapens wat reeds 20 jaar geleden na ‘Trinity‘ (de eerste Amerikaanse atoombom) had moeten gebeuren. Ook het thema van een song als “Stalingrad, Massengrab” moge duidelijk wezen, de samples van oorlogsspeeches en neervallen raketten winden er geen doekjes om. “The decapitator’s prayer” flirt met death metal en de snerpende, nerveuze gitaarlead heeft een hoog Nightbringer-gehalte. Panzerfaust’s moderne, licht-machinale black klinkt hier zo effectief als een precisiebombardement. Het contrast met het dertien minuten durende “The men of no man’s land” kan haast niet groter zijn. Dit nummer start met een lange repetitieve en transcendentale mantra-vibe waarin post-metal invloeden van bands als Neurosis en Dirge doorschemeren en ontpopt zich tot een knap staaltje black doom. Panzerfaust laat zich van verschillende kanten zien en maakt met dit eerste deel van “The suns of perdition” een stevig statement. Laat delen twee en drie maar snel komen! Tot op Thronefest!

JOKKE: 84/100

Panzerfaust – The suns of perdition – Chapter I: War, horrid war (Eisenwald 2019)
1. The day after ‘Trinity’
2. Stalingrad, Massengrab
3. Crimes against humanity
4. The decapitator’s prayer
5. The men of no man’s land

Mystifier – Protogoni mavri magiki dynasteia

Ik ken maar weinig metal bands uit Latijns-Amerika die ik goed vind. Het Braziliaanse Mystifier is een grensgeval. Ook al zijn ze al meer dan dertig jaar actief, is dit nog maar hun vijfde langspeler en dat zou je niet zeggen van “Protogoni mavri magiki dynasteia“… een eigenschap die zowel positief als negatief is. Het goede aan dit album is dat het verbazingwekkend fris klinkt in al zijn duisternis. De donkere atmosfeer die het album uitademt is tastbaar en transporteert je prompt naar de jaren negentig. Het slechte is dat het teveel lijkt alsof ze niet meer hebben gerepeteerd sinds diezelfde jaren negentig. Technisch gezien is het album geen hoogvlieger, de simpele drums en cliché gitaren combineren dan wel goed met het goedkope synth geluid, het is nou niet een geweldig voorbeeld van geweldige moderne metal muziek. En toch… heeft het echt iets. Ze worden wel eens het Zuid-Amerikaanse Rotting Christ genoemd en dat past ook wel bij dit album, en niet enkel vanwege de vrij onnozele Griekse titel. Waar een band als Rotting Christ voor mij amper nog iets maakt wat op een degelijk nummer lijkt, hebben deze heren, in hun compleet negeren van hedendaagse muzikale eisen, iets afgeleverd waar ik stiekem warm van loop. Mid-tempo black/death metal met keyboards en een compacte productie. Mystifier levert met hun nieuwe album een stukje Zuiderse mystiek af die ondanks de vervaldatum zeker nog goed te verteren valt.

Xavier: 80/100

Mystifier – Protogoni mavri magiki dynasteia (Seasons Of Mist 2019)
1. Protogoni mavri magiki Dynasteia
2. Weighing heart ceremony
3. Witching lycanthropic moon
4. Akhenaton (Son mighty sun)
5. Six towers of Belial’s path
6. Demoler las torres del cielo (en nombre del diablo)
7. Soultrap sorcery of vengeance
8. (Introcucione d’la melodia mortuoria) Thanatopraxy
9. Al Nakba (666 days of war)
10. Chiesa dei bambini molestati

Serpent Mass – Mass of the serpent

Er is weer heel wat activiteit in de Belgische black metal-scene en daar zijn we bij Addergebroed heel blij mee. In navolging van Medieval Prophecy Records is er nu in de vorm van het Belgisch/Duitse Haunted by Ill Angels-label nog een nieuwe speler bij die diep in de krochten van de vaderlandse ondergrond spit om beloftevolle acts naar boven te halen. De eerste (cassette)release waar het label ons mee verblijdt, is er één van het Gentse Serpent Mass. De aliassen van de bandleden (J. Witchfvkker, J. Deathhammerer en M. Bestial Nekromancer) verraden meteen in welke hoek van het genre we het trio kunnen situeren en ook de allesbehalve subtiele songtitels laten niets aan de verbeelding over. Serpent Mass spuwt zeventien minuten lang een primitieve DIY-black metal sound uit waarin heel wat invloeden van war metal te horen zijn, vooral in een nummer als “Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God“. Normaal gezien zijn we niet zo voor deze bestiale klanken te vinden, maar in het geval van Serpent Mass blijf ik toch getriggerd worden door deze barbaarse vuiligheid. Hoewel de nummers geen technische hoogstandjes laten horen, zijn ze toch minder eenvoudig en rechtlijnig dan wat er doorgaans door de vele Blasphemy- en Beherit-worshippers geproduceerd wordt. En ook de vocalen vertonen meer afwisseling dan wat er in deze muzikale niche gangbaar is. Het gebruik van keyboards voegt in “Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer” een sacraal sfeertje toe wat erg gesmaakt wordt. Toffe eerste release van Haunted by Ill Angels en we kunnen weeral op speurtocht gaan naar de identiteit van dit trio.

JOKKE: 75/100

Serpent Mass – Mass of the serpent (Haunted by Ill Angels 2019)
1. Hypnotic invocation / Unholy communion, feed upon the naked bitch
2. Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God
3. Midnight’s deathslut
4. Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer

Krypts – Cadaver circulation

Hoogtijd om nog eens een death metal-schijf onder onze kritische loep te nemen. De (on)gelukkige van dienst is het Finse Krypts dat reeds twee langspelers op haar palmares heeft staan en in de vorm van “Cadaver circulation” de teller op drie zet. Nu is de term death metal wel wat te beperkend voor het kwartet want de heren houden er ook van om sinds de drie jaar geleden verschenen voorganger “Remnants of expansion” tergend trage en loodzware doomstukken uit hun instrumenten te persen. Geen moderne technische hoogstandjes gelukkig maar een in reverb doordrenkte morbide atmosfeer, is wat we zes nummers lang voorgeschoteld krijgen met “The reek of loss” als sprekend voorbeeld. Zoals wel meer het geval is bij death metal, zijn de vocalen wat aan de eentonige kant, maar zanger/bassist Antti Kotiranta beseft dat hun muziek best mag ademen – in dit geval eerder uitstoten van grafgeuren – en brult het boeltje gelukkig niet voortdurend dicht. In “Echoes emanate forms” gaat hij wel een paar keer met zijn stem de hoogte in en die screams zorgen voor afwisseling met zijn diepe grunts. In het korte “Mycelium” nemen de gitaren een nerveuze wending aan en blijken ze de voorbode van één van de snelste uitbarstingen op de plaat te zijn. “Vanishing” straalt dan weer een zwartmetalen sfeer uit en wisselt extremen qua tempo af. Save the best for last geldt absoluut voor deze plaat want in de vorm van “Circling the between” krijgen we een pakkende finale voorgeschoteld waarin de repetitieve gitaarriffs een trance-effect weten op te wekken, maar we worden toch ook weer even wakker geschud door een heuse snelheidsovertreding van de drummer, hoewel de gitarist stug op doomtempo blijft verder gaan. Vette schijf die een heerlijke mix van twee extreme muziekstijlen laat horen.

JOKKE: 80/100

Krypts – Cadaver circulation (Dark Descent Records 2019)
1. Sinking transient waters
2. The reek of loss
3. Echoes emanate forms
4. Mycelium
5. Vanishing
6. Circling the between