death metal

Kaleikr – Heart of led

De prijs voor meest psychedelische hoes van 2019 gaat voorlopig naar die van Kaleikr’s debuut “Heart of led“. Het kleurrijke meesterwerkje dat een link naar de bandnaam en albumtitel bevat, is van de hand van Valnoir (Metastazis) die enkele jaren geleden een gelijkaardige hallucinerende hoes ontwierp voor “The feral wisdom“, de debuut langspeler van het IJslandse Wormlust. Bij Kaleikr moeten we het ook gaan zoeken in het land van de geisers, papegaaiduikers en vulkanen met onuitspreekbare namen. De band is in feite een doorstart van Draugsól die in de vorm van “Volaða land” slechts één plaat voor het nageslacht achterlaat. Het duo Maximilian Klimko (zang, gitaar en bas) en Kjartan Harðarson (drums) vertrekt vanuit een black en death-basis maar geeft er een progressieve en bij wijlen ook vrij technische draai aan. Zo wisselt opener “Beheld at sunrise” cinematografische arrangementen inclusief strijkers en toetsen af met heerszuchtige grunts en razendsnelle blastpartijen. De moderne Enslaved-invloeden die we bij Draugsól reeds subtiel detecteerden zijn bij Kaleikr veelvuldig aanwezig. We horen ze voor een eerste keer in “The descent” hoewel dissonanter en veel extremer van aard dan bij de Noorse collega’s. “Of unbearable longing” zet de luisteraar voortdurend op het verkeerde been door rustige passages – weliswaar op een vloeiende manier – af te wisselen met Enslavediaanse hoekige riffs en aan Opeth referende leads en growls. Die derde koploper qua progressieve extreme metal genaamd Ihsahn, ontbreekt natuurlijk ook niet als inspiratiebron en horen we doorschemeren in “Internal contradiction“, een song die mij met haar fragmentarisch karakter en klassieke elementen initieel minder wist te beklijven maar ondertussen toch ook het kwartje deed vallen. “Neurodelirium” heeft haar naam niet gestolen en is een labyrint aan progressieve extreme metal klanken waarin je zeven minuten lang kan ronddolen en waarvan het catchy gitaarriedeltje je nog dagenlang blijft achtervolgen. Opnieuw zijn de Enslaved-invloeden massaal aanwezig. De compacte titeltrack vangt aan met onheilspellende atmosferische klanken en een intrigerend basloopje om je nadien middels een eruptie aan rollende basdrums plat te walsen en in een zinderende blast-finale uit te monden. Middels het epische “Eternal stalemate and a never-ending sunset” dat lang uitgesponnen passages kent, komt er een einde aan dit indrukwekkende debuut. Stephen Lockhart zat achter de knoppen en voorzag “Heart of lead” van een moderne, monumentale sound die het grootse en weidse karakter van de gelaagde melodieuze partijen doet samenvloeien met de caleidoscopische technische passages. Kaleikr als de extreme IJslandse versie van Enslaved bestempelen, is misschien net wat kort door de bocht aangezien het duo haar best heeft gedaan om toch een eigen smoelwerk te creëren. Kaleikr heeft de kelk niet aan zich voorbij laten gaan want het is duidelijk dat er heel wat bloed, zweet en tranen in deze plaat gekropen zijn. De IJslanders hebben met “Heart of led” dan ook een radioactief en explosief debuut afgeleverd waar ik nog heel wat luisterbeurten zoet mee zal zijn. Van dit duo gaan we hopelijk nog veel meer horen in de toekomst!

JOKKE: 90/100

Kaleikr – Heart of led (Debemur Morti Productions 2019)
1. Beheld at sunrise
2. The descent
3. Of unbearable longing
4. Internal contradiction
5. Neurodelirium
6. Heart of lead
7. Eternal stalemate and a never-ending sunset

Ruin Lust – Sacrifice

Altijd fijn als persoonlijke drumheld Michael Rekevics weer eens van zich laat horen. Deze keer doet de Amerikaan het via Ruin Lust – zowat de enige death metal band waarbij hij betrokken is – waarvan na een stilte van zes jaar eindelijk nieuw werk op de mensheid losgelaten wordt. Vermits de opnames reeds uit 2014 stammen, bleek het duidelijk geen sinecure te zijn om “Sacrifice” snel af te werken. Stilgezeten heeft Ruin Lust echter niet want Psychic Violence meldde ons dat er al snel nog een release zal volgen. Nadat de onheilspellende klanken van de instrumentale opener “Summoner” ons in de juiste stemming hebben gebracht, worden we omver geblazen door de dodelijke klanken van het agressieve “Magus” waarin Michael er serieus op los hakt. De vijf andere nummers moeten hier echter niet voor onder doen want dit is een heuse primaire en kwaadaardige pandoering van een klein half uur. Dat betekent niet dat er enkel op hoge snelheid geramd wordt want een iets langer nummer als “Mirrors of broken blood” maakt ook middels mid-tempo gebeuk en slepende leads brokken. De diepe en woeste vocalen van zanger/gitarist J.Wilson en de heavy sloopriffs van S. Bennett situeren zich overduidelijk in primitieve death metal-regionen maar er zit toch ook wel een serieus zwart randje aan het geheel. Check de vlees en huid openscheurende riffs van de titeltrack er maar eens op na. Een fijne brok verdorven energie dit “Sacrifice” die goesting geeft om één of andere politieke muur in een ruïne te verbouwen. Liefhebbers van oude Incantation en consorten kunnen blind toehappen. En nu wachten op de nieuwe Vanum die weldra op onze deurmat gaat vallen.

JOKKE: 80/100

Ruin Lust – Sacrifice (Psychic Violence Records 2019)
1. Summoner
2. Magus
3. Sacrifice
4. Death
5. Seer
6. Mirros of broken blood
7. 言語っていう病気

Malakhim – II

In oktober 2017 schreven we zeer lovende woorden over de eerste demo van het Zweedse Malakhim. De EP die in die recensie aangekondigd werd is ondertussen en feit. Deze keer krijgen we één song meer voorgeschoteld dan op de demo en het geluid ligt natuurlijk in het verlengde ervan, namelijk Zweedse black met occulte invalshoek en een doodsmetalen randje. De no bullshit-attitude en spirituele rebellie komen gemeend over en de professionele uitvoering verraadt dat de bandleden al heel wat jaren op de teller hebben staan. Aan namedropping willen de band en het label niet te veel doen, zodat Malakhim zo veel mogelijk op zichzelf kan staan. Maar noteer toch maar even dat Naglfar’s Andreas Nilsson één van de twee snarenplukkers van dienst is. In de sound van de vier nummers horen we invloeden van zowel oude als moderne acts uit het genre doorsijpelen, zonder dat er één specifieke band kan aangewezen worden. Opener “In the rays of the new sun” heeft een majestueus randje terwijl er in “Triumphant spears” sneller van leer getrokken wordt. “He who devours” moet het hebben van de spanningsopbouw in de mid-tempo start van het nummer die de luisteraar geleidelijk aan op het puntje van zijn stoel doet zitten totdat de hel uiteindelijk losbarst. “Sworn to Satan’s fire” is de meest chaotische track van het viertal met in your face drumpartijen en snelle en intense, maar ook melodieuze riffs. Puntje van kritiek is dat zanger E zijn erg bevlogen semi-cleane uithalen, vergeleken met de demo, nu een pak minder in de strijd gooit. Maar zijn krijsende strot schuurt ook legger weg hoor, daar niet van. Malakhim levert opnieuw een erg gesmaakte EP af die door Karmazid van passend artwork voorzien werd maar toch de duimen moet leggen ten opzichte van de demo. En nu op naar die langspeler!

JOKKE: 83/100

Malakhim – II (Iron Bonehead Productions 2019)
1. In the rays of a new sun
2. Triumphant spears
3. He who devours
4. Sworn to Satan’s fire

Saqra’s Cult – The 9th king

Het uit Brussel afkomstige Saqra’s Cult wordt dikwijls over het hoofd gezien in onze contreien en lijkt sterker op het buitenland gefocust te zijn dan op de thuismarkt. De kwaliteit van het debuut “Forgotten rites” uit 2017 loog er dan ook niet om en bewees dat de heren zeker kunnen meespelen op internationaal niveau. Het interessante aan Saqra’s Cult is dat het niet de zoveelste occulte of orthodoxe band is maar dat er met de Inca-cultuur voor een vrij origineel concept werd gekozen. De band probeert de wereld waarin we leven en de ontwikkeling van westerse religie te bekijken vanuit het perspectief van de Inca’s en zo in vraag te stellen. Dat is niet verwonderlijk als je weet dat, naast gitarist S. Iblis (Possession, Maleficence), de Ecuadoriaanse drummer/ kunstenaar Gabriel Tapia mee aan het ontstaan van de band ligt en die man dus wel een link heeft met de Inca-cultuur. Na de release van het debuut hing Gabriel zijn drumstokken wegens tijdsgebrek echter aan de wilgen en werd de line-up – waarin we ook de Maleficence-leden Alkhöloïkh en Destroyer G terugvinden – herschikt. Gabriel is echter nog steeds bij de band betrokken aangezien hij het artwork verzorgt, een groot deel van de teksten voor zijn rekening neemt en sporadisch nog deelneemt aan het songschrijfproces. Het Inca-concept van het debuut is met andere woorden nog alom tegenwoordig op “The 9th king“, het tweede album van onze landgenoten dat met een speelduur van een half uurtje wel wat aan de korte kant is. Zeker omdat wat we horen verdomd lekker klinkt. Het is niet zo dat de nummers, zoals bij menig folkband of de leden van de Black Twilight Circle, bulken van de traditionele instrumenten, melodieën en gezangen. Neen, de tribal-achtige Inca-invloeden zijn, net zoals op het debuut, subtiel verweven in de vier nummers die een mix laten horen van black, death en thrash metal die wel wat gelijkenissen vertoont met een band als Possession, wat natuurlijk niet verwonderlijk is. Het bijna tien minuten durende titelnummer is hier het beste voorbeeld van en bevat ook melodieuze accenten en enkele geweldige riffs zoals degene die op 7’12” de zinderende finale inluidt. “Endless devotion” bevat heel wat dynamiek en de galopperende drums stuwen het nummer rusteloos voort. In “Legends of Pururaucas” worden trage passages afgewisseld met vinnige uitbarstingen en een rockend refrein. Als kritische bemerking geef ik wel mee dat het de authentieke Inca-gezangen zijn die een herkenbare toets aan de nummers meegeven want enkele riffs in het eerste deel van “Last denial” zijn immers nogal onderling inwisselbaar met die van de andere nummers. Maar dat is slechts een kleine smet op het blazoen van Saqra’s Cult.

JOKKE: 80/100

Saqra’s Cult – The 9th king (Amor Fati Productions 2019)
1. The 9th king
2. Endless devotion
3. Legends of Pururaucas
4 Last denial

Musmahhu – Reign of the odious

Hallo. Nieuw Swartadauþuz materiaal. Doei. Vijf woorden waarin de komende review samen kan worden gevat: Swartadauþuz staat al jaren bekend om zijn sublieme black metal (Azelisassath, Beketh Nexëhmü, Mystik, Urkaos, Trolldom en leer de rest maar van buiten, ik ga ze niet blijven herhalen) maar deze keer lijkt één van Zwedens black metal genieën het anker over een andere boeg te gooien. Vorig jaar werd als voorsmaakje de “Formulas of rotten death” EP op ons losgelaten, een elf minuten durend opwarmertje om ons klaar te maken voor de even furieuze langspeler “Reign of the odious”. Het componerend brein lijkt de melodieuze black metal tijdelijk achter zich te laten en brengt nu een album waarbij opener “Apocalyptic brigade of forbidden realms” mij voor het eerst in tijden oprecht doet opschrikken. Na een ietwat voorspelbare intro wordt net buiten de maat een smerige, rollende riff ingezet die de toon zet voor de rest van het album: vuile, onwelriekende maar toch opzwepende death metal. In de promo-mail van Iron Bonehead Productions lezen we “Orthodox death metal is so dead, it’s undead and Musmahhu reanimates its corpse” en zo klinkt het ook. We krijgen de ene na de andere maagstomp te verwerken op een manier waar Grave Miasma trots op zou zijn: van subtiliteit is bij Musmahhu weinig sprake, of het moeten de dun bezaaide keyboardlijnen zijn die her en der doorheen de onstuitbare en chaotische death metal weerklinken. Ook qua productie staat “Reign of the odious” als een huis. In tegenstelling tot veel hedendaagse death metal klinkt Musmahhu niet plat geproduced maar vormen de vlijmscherpe drums en ronkende basgitaar een stevige fundering voor een spervuur aan riffs waarmee je met gemak een gans bataljon omver legt. Her en der komen de typische, slepende gitaarpartijen waarmee Swartadauþuz naam maakte (“Musmahhu, rise”) om de hoek piepen, maar over de gehele lijn genomen is Musmahhu het eerste project waarmee onze Zweedse vriend sterk van zijn vertrouwde sound afwijkt, en er met verve in slaagt een oerdegelijk, halfverrot death metal album uit te brengen. De nodige blackened randjes zijn logischerwijs nog steeds aanwezig, maar fans van Grave Miasma, Irkallian Oracle en Pseudogod zullen zeer zeker aan hun trekken komen met Reign of the odious”.

CAS: 86/100

Musmahhu – Reign of the odious (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Apocalyptic brigade of forbidden realms
2. Musmahhu, rise
3. Slaughter of the seraphim
4. Burning winds of purgatory (mellanspel)
5. Reign of the odious
6. Spectral congregation of anguish
7. Thirsting for life’s terminus

Guðveiki – Vængför

De Amerikaanse duizendpoot Alex Poole is een muzikale held. En de IJslandse H.V Lyngdal is eveneens een muzikaal genie. Alex was een groot liefhebber van H.V.’s Wormlust en kwam zo in contact met de IJslander wat resulteerde in botergeile samenwerkingen in o.a. Martröð en Skáphe, maar beide heren richtten ook het creatieve collectief/platenlabel Mystískaos op. Eén van de nieuwe releases die het label nu op ons loslaat is “Vængför“, het debuut van Guðveiki, een project waarin beide heren mekaar terugvinden maar waar ook de broertjes Jackson en Steven Blackburn (Chaos Moon, Entheogen) en de IJslander Þórður Indriði (Endalok, Naught) aan meewerkten. In de zes songs die dit onding telt, herkennen we ontegensprekelijk de inbreng van zowel Alex en H.V. Lyngdal. “Vængför” staat immers barstensvol technische, apocalyptische en desoriënterende extreme black en death metal die ongeoefende oortjes hoogstwaarschijnlijk als een kakofonie zullen bestempelen, maar die voor de liefhebbers van eerder vernoemde bands orgastisch in de oren zal klinken. Want hoewel we alle kanten uitgeslingerd worden, is dit strak uitgevoerde en georkestreerde chaos van de bovenste plank. “Vængför” is zo’n plaat waar je de nummers niet afzonderlijk moet bespreken maar die je als één geheel dient te inhaleren. De laaggestemde gitaren creëren zware maalstromen die op je onderbuik inbeuken en je maag doen omkeren. Over deze onderstroom aan nerveuze vibraties glooien hypnotiserende gitaarleads die kosmische echo’s opwekken, terwijl het gezwinde, progressieve drumwerk van meestderdrummer Jack Blackburn de boel strak bij mekaar houdt en van de nodige pulsen en blast-opstoten voorziet. Voeg hierbij nog H.V.’s enigmatische vocalen die je vanuit de afgrond mee zuigen en je hebt alle ingrediënten voor een katalytische en hallucinogene trip. Nog even meegeven dat de mix in handen was van Swartadauþuz (Afgrundsmysticism Studio), nog zo’n held! Het knappe artwork van Ikonostasis maakt het plaatje af. Dit debuut heeft de voorbije dagen heel wat rondjes gedraaid en zal nog heel wat luisterbeurten vragen alvorens volledig doorgrond te kunnen worden. Indien “Vængför” vroeger op het jaar was verschenen, had er dan misschien ook wel een jaarlijstnotering ingezeten. De LP-versie van deze magnifieke plaat wordt één van de laatste doodsreutels van het in palliatieve staat verkerende Fallen Empire Records. Doodzonde.

JOKKE: 86/100

Guðveiki – Vængför (Mystískaos/Fallen Empire Records 2018)
1. Fóstureyðing stjarna
2. Blóðhunang
3. Hin endalausa
4. Vængför
5. Gullveigar sverðsins
6. Undan stormi eiturtára

Bloodbath – The arrow of Satan is drawn

Het was even wachten vooraleer de nieuwe Bloodbath fysiek zijn rondjes kon draaien in casa jokkemans maar ondertussen hebben we al een kleine week kunnen genieten van “The arrow of Satan is drawn” en kunnen we ons oordeel neerpennen. Ten opzichte van het vier jaar geleden verschenen “Grand morbid funeral” is de zanger voor de verandering eens niet vervangen. We horen met andere woorden nog steeds de gravelgrunt van Paradise Lost’s Nick Holmes. De enige line-up wissel vond plaats op gitaar. Tweede gitarist Per “Sodomizer” Eriksson kon immers aan de slag bij het immens populaire Ghost. Craft’s Joakim Karlsson werd als vervanger aangetrokken en mag voortaan zijn tronie met bloed bekladden. Als er een nieuwe Bloodbath verschijnt weet je op voorhand min of meer wat je kan verwachten: brutale maar ook melodieuze Zweedse death metal met die heerlijke Boss HM-2 Heavy Metal pedal-sound. Wat Bloodbath onderscheidt van haar genregenoten is het melancholische gevoel dat je regelmatig hoort opduiken in de melodieën en solo’s. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk als je weet dat de twee enige originele leden Anders Nyström en Jonas Renkse (beiden van Katatonia-fame) het songschrijven voor hun rekening nemen. In “Levitator” en “Warhead ritual” kwam Tomas Åkvik (ex-livelid van Katatonia en Bloodbath) tevens enkele scheurende solo’s uit zijn gitaar persen. Je hoort regelmatig kritiek op ome Nick’s vocalen en hoewel hij inderdaad niet de beste grunter ter wereld is of de meest afwisselende vocalen laat horen, stoor ik mij ook zeker niet aan zijn prestatie. De doodsmetalen klanken nemen verder alle mogelijke vormen aan gaande van snelle knuppelpartijen zoals in opener “Fleischmann” tot in mid-tempo beukwerk (“Levitator” en “March of the crucifiers“) en headbang-songs (“Only the death survive“). Met een meesterdrummer als Martin “Axe” Axenrot (Opeth) in de gelederen weet je dan ook dat alle tempo’s haalbaar zijn. “Wayward samaritan” bevat een zekere old-school thrashy en speed metal vibe en in “Bloodicide” trommelden de heren enkele levende legendes uit de Britse death metal-scene op. Zowel Jeff Walker (Carcass), Karl Willets (ex-Bolt Thrower) als John Walker (Cancer) kwamen een potje meebrullen in het heerlijke nummer. Zowel in “Morbid antichrist” als de hekkensluiter “Chainsaw lullaby” werden koren en morbide orchestraties aan de achtergrond toegevoegd die bijdragen aan de afwisseling omdat Zweedse death metal al gauw saai kan beginnen klinken. Catchy krakers als “Eaten” of “Outnumbering the day” vallen er echter niet te bespeuren. “The arrow of Satan is drawn” is niet het sterkste Bloodbath-album, maar blijkt wel een groeiplaat te zijn waardoor de band samen met Carnation en Sulphur Aeon alsnog de death metal-hoogtepunten van 2018 aflevert.

JOKKE: 85/100

Bloodbath – The arrow of Satan is drawn (Peaceville Records 2018)
1. Fleischmann 
2. Bloodicide 
3. Wayward samaritan 
4. Levitator 
5. Deader 
6. March of the crucifiers 
7. Morbid antichrist 
8. Warhead ritual 
9. Only the dead survive 
10. Chainsaw lullaby