death metal

Evaporated Sores – Ulcerous dimensions

Evaporated Sores, zei je? Hoe die debuutplaat juist klinkt? … Laten we beginnen bij de eindeloze lagen uiterst onuitstaanbare, haatdragende noise. Gitaarlijnen die zo gruwelijk en atonaal klinken dat je je afvraagt of de band ze ooit nog zou kunnen reproduceren. Wil je dit wel luisteren? Een stem die afkomstig lijkt van een oude vorst die eerst 300 jaar in een duistere kerker vastgeketend moest wegrotten, en zijn volledige karkas door de maden geconsumeerd zag. Een orgie van cymbalen wash en een snaredrum gemaakt van holle botten en een door cysten en laesie vervormd vel. De songstructuren op “Ulcerous dimensions” zijn opgebouwd uit onverteerbare sludge en grind, een ziekelijke tweelingbroer van deathmetal en nog zoveel meer. Geloof me, je wil dit absoluut luisteren – al is het maar om de verschillende, totaal doorgerotte lagen van deze sound te leren begrijpen. Met momenten zijn er zelfs elementen uit slam death te horen, maar vooralsnog lijken de waanzinnig dissonante riffs specifiek geschreven om je zo ongemakkelijk mogelijk te doen voelen. Op het einde van opener “Claimed by inertia” klinkt het alsof een auto door een eeuwenoude, door de grootste horror opgetrokken entiteit werd opgeslokt en tot gruis vermalen, inclusief een soort antidiefstalalarm dat een uiterst zielige poging doet om zijn eigenaar op de hoogte te stellen van zijn afgrijselijke ondergang. Het geheel wordt afgeroomd met ijzige industrial, dreunende en met afgunst doorspekte tonen die uit een parallel universum lijken te komen waar de dood een ontegensprekelijk groot geschenk is. Maar, niet gevreesd, er is ook licht aan het einde van de tunnel! Een deken van weerzinwekkend wrede en industriële noise moet dienen om je op het einde van quasi elk nummer tot rust te brengen. Pas echt onaards, is het feit dat dat lukt. De auditieve aanval waarmee elke nieuwe song aanzet, is dermate onaangenaam dat je het afzichtelijke, van vlees ontdane hand alsnog graag zal aannemen. Evaporated Sores is met deze eerste langspeler op één der sterkste en meest consistente Amerikaanse labels beland, met name Sentient Ruin Laboratories. Een absolute aanrader voor de enkeling bij wie dit niet meteen als dissonante muziek in de oren klinkt. “Ulcerous dimensions” weet zich op momenten zo te vervreemden van alles wat een modale fan muziek zou noemen, dat het bij ondergetekende een brede glimlach op het gezicht toverde. Of dit iedereen evenzeer gaat smaken is natuurlijk nog maar de vraag. Try before you buy!

JULES: 89/100

Evaporated Sores – Ulcerous Dimensions (Sentient Ruin – 2020)
1. Claimed by inertia
2. Eternal inflation
3. Regurgitated existence
4. Infinite remission
5. Rote resurrection
6. Eonic parallel
7. Cosmic indifference

Enwretch – Sermon of the dead

Doordat het tourleven voor menig muzikant dit jaar om voor de hand liggende redenen in duigen viel, denk ik dat er nog nooit zo veel muziek geschreven werd als in 2020. Dat belooft voor 2021! Enwretch komt al sneller op de proppen als een Coronakindje en ontstond doordat zanger/gitarist/drummer David McLennan (Coffin Mulch) zich stierlijk verveelde tijdens de pandemie en dan maar besloot te jammen met bassist Tommy. Het resultaat is de twee-songs-tellende demo “Sermon of the dead” die van alle deathmetalclichés doordrongen is. De goeie clichés bedoel ik dan natuurlijk en geen plastic productie met getriggerde drums, gorgelputgrunts, slam breaks en tweehonderd riffs per nummer. Neen, Enwretch heeft begrepen waar het in goeie metal of death om draait en serveert ons twee nummers die druipen van een organische grafsound, met relatief eenvoudige riffs die variëren van uptempo doodsmetaal tot downtempo doomregionen, gierende solo’s en feedback, effectief al dan niet hakkend drumwerk en lekker echoënde grunts. Origineel is het bijlange na niet en wereldschokkend evenmin, maar het hart zit alvast op de goede plaats en de demo klinkt veelbelovend. Waar de COVID-19 pandemie al niet goed voor is!

JOKKE: 75/100

Enwretch – Sermon of the dead (Redefining Darkness Records 2020)
1. Vile congregation
2. Anthropophagy

Necrot – Mortal

“Blood offerings”, de debuutplaat van deze band uit California, zou eigenlijk in de top vijf van quasi elke oldschool deathmetalhead uit 2017 moeten staan. Waanzinnig verslavende, trashy, groovende riffs, whiplash-veroorzakende temposwitches – die live soms zelfs aan de meest doorgewinterde metalhead voorbijgingen – een blaffende growl die nagenoeg verstaanbaar maar tegelijkertijd ontiegelijk grof klinkt, de hele fuck-off punkattitude,… Het plaatje klopte en de band wist iedereen keer op keer met zijn voeten aan de grond te nagelen wanneer ze het podium betraden. Wat een onversneden oorlogsmachine. Grote schoenen te vullen dus, met opvolger “Mortal“. Necrot heeft vooralsnog weinig aan z’n formule veranderd. Een sound, gelieerd op legendes als Death, Bolt Thrower en Entombed, afgewerkt met een vleug ‘new wave’ zoals we ook bij pakweg Tomb Mold en Undergang horen. Maar waar sommige bands naar bepaalde gitaartonen of een dikke laag dystopisch futurisme grijpen, graaft Necrot maar wat graag een heel idiosyncratisch graf. Ze plaveien moeiteloos hun eigen weg en het zal hen gestolen worden of het resultaat mooi in een hokje past. Iedereen die “Mortal” één of enkele luisterbeurten schenkt, kan enigszins toegeven dat dit een ijzersterke plaat is. De productie, de snelheid, de tsunami van gitaarriffs die deze band weet op te trekken,… Je kan er moeilijk omheen. Maar pas na herhaaldelijke keren valt echt op wat voor meesterwerk Necrot hier heeft weten neerpoten. De ronduit monumentale riffs op “Asleep forever‘. De psychopatische tremolo op ‘Sinister will‘. Het geheel, afklokkend onder de veertig minuten, schotelt veel meer dan simpelweg het aanbidden van de goden van weleer voor. “Mortal” illustreert als geen ander waar hun inspiratie vandaan komt, maar de band heeft heel doelbewust gekozen om het daarbij te laten. Wat op het einde in de schaal ligt, is een brok pure, onversneden en rauwe energie die je het vel van je botten schraapt en achterlaat als een door Ramsay Bolton misbruikte slaaf. Geef je over, doneer je restanten en geniet van het geluid van je botten die tot gruis worden gemalen in de betonmolen die “Mortal” is. Dat het hen ongetwijfeld nog ver zal brengen. Hail Necrot.

JULES: 94/100

Necrot – Mortal (Tankcrimes – 2020)
1. Your hell 
2. Dying life 
3. Stench of decay
4. Asleep forever 
5. Sinister will 
6. Malevolent intentions 
7. Mortal 

Idolatria – Tetrabestiarchy

Op het door Cold Poison ontworpen artwork van “Tetrabestiarchy“, de tweede langspeler van het Italiaanse Idolatria, prijken een serpent, een vleermuis, een geit en een gier. De teksten verhalen dan ook over een aantal interessante dierlijke mythen die in verschillende culturen centraal stonden (en nog steeds zijn). De terugkerende thema’s zijn de nihilistische visie van een decadente wereld gebaseerd op het aanbidden van Satan als de enige ware God en de interpretaties van dergelijke mythen als instrumenten om andere religies te vernietigen. De beschrijving van deze vier dieren is geïnspireerd op een porfieren sculptuur, daterend uit ongeveer 300 na Christus, genaamd “The portrait of the four Tetrarchs“. Het toont de vier heersers die de leiding hebben over het hele rijk, ingesteld door keizer Diocletianus. De beeldengroep is sinds de middeleeuwen bevestigd aan een hoek van de façade van de Basiliek van San Marco in Venetië en maakte oorspronkelijk waarschijnlijk deel uit van de decoraties van het Philadelphion in Konstantinopel. Deze interessante insteek wordt muzikaal vertaald in orthodoxe black voorzien van een flinke scheut death metal, vooral de zware productie en iets diepere vocalen dan gangbaar in de black metal scene, zijn hier debet aan. Een nummer als “Noctule – The emperor of scourge” laat horen dat de vier heren ook best technisch onderlegd zijn en dat ze ingewikkeld gestructureerde en rijkelijk dynamische composities kunnen neerpennen. Zo ondergaat dit nummer na de overweldigende start een volledige transformatie naar een serene maar sinistere rustgevendheid, om die vervolgens terug middels sonisch geweld aan flarden te scheuren. Na elke overgang aanschouwen we een nieuwe ervaring gaande van waanzin, geweld, onaardse verwondering en afschuwelijke pracht tot lugubere verrukking. “Goat – The servant of underworld” start eerder slepend en hypnotiserend maar de sacrale gezangen uit de intro worden vervolgens ondergesneeuwd door een lawine aan blastende drums en felle, ietwat atonale riffs. Dit neigt wel wat naar Aosoth als je het mij vraagt. Ook “Serpent – The father of darkness” en “Vulture – The god of last rites” bevatten vele gezichten, maar misschien moet ik voor de gelegenheid eens niet te veel verklappen en moeten jullie het zelf maar ontdekken. Idolatria overtuigt immers met een knappe, modern klinkende extreme metal plaat (Stephen Lockhart, gekend van tal van IJslandse spelers verzorgde de mastering) die soundgewijs wel wat afwijkt van het zwartmetaal dat we doorgaans van Signal Rex toebedeeld krijgen.

JOKKE: 80/100

Idolatria – Tetrabestiarchy (Signal Rex 2020)
1. Intro – Glorious praise to the tetrarchs
2. Serpent – The father of darkness
3. Noctule – The emperor of scourge
4. Goat – The servant of underworld
5. Vulture – The god of last rites
6. Outro – Vibrant flare of their coming

Panzerfaust – The suns of perdition – Chapter II: Render unto Eden

Zoals we vorig jaar in de review van het eerste deel van “The suns of perdition“-trilogie al aangaven, keken we vol verwachting uit naar het tweede deel. Dat valt een dik jaar later reeds op onze deurmat en is met een speeltijd van 45 minuten ook een klein kwartier langer uitgevallen dan “War, horrid war“. De creatieve piek die het viertal op de voorganger bereikte, heeft zich nog verder ontplooid waardoor dit tweede deel er hoegenaamd niet voor moet onder doen. De totale speelduur van de vijf nummers gaf misschien al een hint, en het is inderdaad zo dat Panzerfaust op “Render unto Eden” voor een meer atmosferische aanpak heeft gekozen daar waar het eerste deel uitblonk in agressie. De algehele toon treurt van somberheid; frivole deuntjes zouden dan ook hoegenaamd niet passen bij de themathiek van de trilogie waarbij er door een filosofische lens naar enkele wansmakelijke episodes uit de laatste eeuw gekeken wordt. En het wordt er niet beter op. “A boot stamping on a human face forever“, om het met George Orwell’s woorden te zeggen. Het schilderen met licht en donker accenten wordt al meteen duidelijk in de meer dan tien minuten durende opener die volgens de eb- en vloed dynamiek gecomponeerd werd. Mooie spanningsbogen, een hypnotiserende onderhuidse spanning, de gastvocalen van Maria Arkipova van Arkona en een beklijvende post-metal melodie in de finale vormen de bouwstenen van dit meeslepend nummer. Deze elementen zijn tekenend voor de andere songs op dit tweede luik, maar ook agressievere momenten zijn nog volop voor handen. Daarvoor verwijzen we o.a. naar het groovende en zwaar hakkende “Areopagitica” waarin de band haar naam alle eer aan doet want de muziek rolt hier als een allesvernietigende panzertank voorbij. Ook “The Faustian pact” klinkt overweldigend door diens woeste black en death metal vocalen. Maar algemeen beschouwd klinken echo’s van een Dirge en Neurosis, twee post-metal/sludge bands waarvan de naam vorige keer reeds viel, nu nog harder door in de dynamische en moderne mix aan black, death en post-metal. “The snare of the fowler” klokt eveneens op bijna tien minuten speeltijd af en rijgt de ene na de andere kippenvelriff aan mekaar. Wat kan die Kaizer een pak gitaar spelen zeg! Maar ook brulboei Goliath en de nieuwere leden (bassist Thomas Gervais en drummer Alexander Kartashov) kwijten zich met verve van hun taak. Het afsluitende nummer handelt thematisch gezien over de de “Gok van Pascal”, een (pragmatisch) argument opgesteld door Blaise Pascal om sceptici te overtuigen dat geloof (in God) niet in strijd is met het verstand. Deze atmosferische song kent een mooie, langgerekte en vloeiende opbouw waar spoken word samples het minuten lang voor het zeggen hebben totdat het kwartet haar muzikale spierballen nogmaals laat rollen om een zinderende finale af te leveren. De productie is weer transparant en krachtig en mijlenver verwijderd van veel andere rauwe black metal bands uit de Canadese scene. Conclusie: Panzerfaust heeft met “Render unto Eden” een verbluffend vervolg afgeleverd voor het reeds knappe eerste deel. Als ze dit nog een derde keer kunnen waarmaken, wordt dit een fenomenale trilogie!

JOKKE: 85/100

Panzerfaust – The suns of perdition – Chapter II: Render unto Eden (Eisenwald 2020)
1. Promethean fire
2. The Faustian pact
3. Areopagitica
4. The snare of the fowler
5. Pascal’s wager

Temple Nightside – Pillars of damnation

De extreme metal die de Australische scene de laatste kwarteeuw al heeft voortgebracht, klinkt dikwijls barbaarser, bruter en beestachtiger dan elders op deze aardkloot. Denk daarbij maar aan bands als Bestial Warlust, Vassafor, Grave Upheaval en Portal. Ook Temple Nightside is een doodsmetalen eskadron dat vrij heftig in de omgang klinkt. Bezieler IV richtte de band een decennium geleden op en is met “Pillars of damnation” aan zijn vierde langspeler toe, hoewel ‘derde’ eigenlijk correcter is aangezien het twee jaar geleden verschenen “Recondemnation” eigenlijk een herwerking was van het debuut “Condemnation” uit 2013 dat in een zwaarder jasje gestoken werd sinds Temple Nightside vanaf “Hecatomb” uit 2016 besloot haar ‘ritualistic death metal necromancy‘ wat primitiever aan te pakken. Op dat vlak laat “Pillars of damnation” geen verrassingen horen. Of er nu aan een tergend traag en slepend tempo (het sacraal aanvoelende middenstuk in “Death eucharist“, het doomy Wreathed in agony” of de lange afsluiter) of aan een rotvaart (het gros van de andere nummers) gemusiceerd wordt, speelt geen rol want ongeacht de snelheid klinkt Temple Nighside’s caveman death metal alsof die uit de diepste, meest humide en wazige spelonken van het eiland naar boven komt geborreld. Het sepulchrale en bestiale schrikbewind is aanwezig, maar ook de riffs eisen een belangrijke rol op en worden niet door de dichte atmosfeer en echoënde doodsrochels weggemoffeld. Chaotische solo’s geven een onderscheidende toets aan de songs en rijgen meer dan eens op Obituary-wijze de openingsriffs reeds aan flarden. Het zwartgeblakerde achtergrondkader waarin Temple Nighside opereert, refereert aan bands als Grave Miasma en Cruciamentum en maakt dat ik deze wel kan smaken. De muzikanten musiceren iets technischer en strakker dan in het verleden, maar verwacht nu ook geen popcorn-getriggerde death metal alstublieft. “Pillars of damnation” bevat acht reuzentreden die we moeten nemen om uit een van het zonlicht afgesloten ondergrondse crypte omhoog te clauteren. De humiditeit en het zuurstofgebrek doen een aanval op onze longcapaciteit tijdens deze driekwartier durende tocht. Het afsluitende bijna tien minuten durende “Damnation” is daarbij de moeilijkste horde om te nemen want hoewel het tempo hier loodzwaar en traag beukt, is het moeilijk om de aandacht niet te verliezen. Het is een kwestie van nog even op de tanden te bijten en door te zetten totdat we eindelijk wat zuurstof en daglicht te zien krijgen. Ondanks enkele monotone mindere momenten is “Pillars of damnation” een aanrader voor wie zijn doodsmetaal graag primitief, sepulchraal en in holbewonerstijl heeft.

JOKKE: 80/100

Temple Nightside – Pillars of damnation (Iron Bonehead Productions 2020)
1. Contagion of heresy
2. Death eucharist
3. Morose triumphalis
4. The carrion veil
5. Wreathed in agony
6. Blood cathedral
7. In absentia
8. Damnation

Heresiarch /Antediluvian – Defleshing the serpent infinity

Liefhebbers van zompige death metal in combinatie met chaotische woeste en bestiale black zullen ongetwijfeld wel al van Heresiarch en Antediluvian gehoord hebben. Deze respectievelijk Nieuw-Zeelandse en Canadese bands slaan de handen in mekaar voor een split waarvan het nut me enigszins ontgaat. De helft van de geboden 21 minuten speeltijd wordt immers ingenomen door nietszeggende ambient. Dat zulke intermezzi op een langspeler vol teringherrie als rustpunt ingebouwd worden, begrijp ik, maar moet dat nu echt ook op een korte EP? In plaats van aan de dynamiek bij te dragen, maakt dit het geheel enkel maar meer verknipt. De twee échte composities die Heresiarch aanlevert, klinken zoals deze extreme niche het betaamt: woest en overdonderend en met een schedelsplijtende solo maar er zijn betere bands in het genre zoals Adversarial of Abyssal die je echt mee in een abyssale vortex weten sleuren. Bij Heresiarch blijf ik wat twijfelend over de rand van de dieperik staren. Antediluvian klinkt zowaar nog heftiger en gedesoriënteerder met een drummer die lukraak op al zijn schelen en trommels lijkt te kloppen. Ook hier klieft een gierende solo doorheen de dichtgepakte extreme geluidsbrij en maalstroom aan maniakale vocalen. Extreem is het in elk geval, maar ik krijg het warm nog koud. Beetje magere output ook na vijf jaar wat betreft Antedelivian. Deze gasten kunnen beter, dat bewezen ze in het verleden al op hun twee langspelers en kleinere releases.”Defleshing the serpent infinity” is een totaal overbodige split als je het mij vraagt.

JOKKE: 63/100 (Heresiarch: 66/100: Antediluvian: 60/100)

Heresiarch/Antediluvian – Defleshing the serpent infinity (Iron Bonehead 2020)
1. Heresiarch – Lupine epoch
2. Heresiarch – Excarnation
3. Heresiarch – No sanctuary
4. Antediluvian – Slipstream of Levi
5. Antediluvian – Prelude

Nekus – Death nova upon the barren harvest

De bodemloze diepte spuwt weeral een nieuw cavernous death metal-orkestje uit. Nekus is de naam en het betreft een Duits trio dat zichzelf en zijn metal of death in grootse duisternis onderdompelt. Een vetgeile riff zet deze vier songs tellende en 28 minuten durende EP in gang. Wanneer de drums de riff op een tribalachtige manier vergezellen, wordt de spanning opgebouwd totdat er een barbaarse uitbarsting volgt gekenmerkt door eerder stug hakkend dan soepel en verfijnd drumwerk. “Devouring mills” kan eigenlijk als een soort langgerekte inleiding beschouwd worden die de grafstemming meteen gitzwart neerzet. De gutturale vocalen galmen over de modderige riffs die we in de humide analoge productie ontwaren. In tegenstelling tot vele genregenoten vallen er in de doodsmetalen waas van deze drie holbewoners wel degelijk riffs te bespeuren. En dat gitaarwerk is bijna voortdurend mid- tot down-tempo. Het is de drummer die in een zompig nummer als “Putrid harvester” afwisselt tussen snel chaotisch en loodzwaar traag geknuppel en hier voor de dynamiek zorgt. De resonerende gitaarmelodieën zetten tevens een hallucinogene atmosfeer neer. “Necromancer’s death chant“, en zeker de eerste helft, is héél log, doomy en statisch van opzet, maar in het tweede deel zorgen rollende bassdrums voor wat meer groove. Met “Dagger of the corrupter” en diens tien minuten speeltijd volgt dan nog de langste (de)compositie en tevens ook de meest dynamische. Necrotische grandeur en diep dronende gitaartonen duwen je voortdurend kopje onder in de abyssale diepte waaruit Nekus musiceert. Alle hoop is stilaan verdwenen en de uitzichtloosheid neemt het over. Hier valt geen enkel streepje daglicht te bespeuren. Ondanks de ietwat primaire aanpak van dit soort death metal, blijft deze EP wel intrigeren. Geslaagde eerste worp!

JOKKE: 80/100

Nekus – Death nova upon the barren harvest (Blood Harvest 2020)
1. Devouring mills
2. Putrid harvester
3. Necromancer’s death chant
4. Dagger of the corrupter

Ascendency – Birth of an eternal empire

We hebben een zwak voor al wat gaande is in de hedendaagse Deense extreme metal-scene (en dan vooral het zwartmetaal), dat had u waarschijnlijk al opgemerkt. Ascendency is een nieuwe speler en ging oorspronkelijk als soloproject van Simon Daniel Larsen (o.a. Phrenelith) van start. Na de inlijving van een competente slagwerker (Taphos’ Ugur) werd in 2018 de demo “Ascending primacy” uitbracht waarna een tweede gitarist gerecruteerd werd om extra kracht aan het bandgeluid toe te voegen. Als trio wordt nu, via Iron Bonehead, de mini-EP “Birth of an eternal empire“gepresenteerd. De EP omvat vier nummers en beschrijft in een klein half uur de opkomst van een despotische tiran. Het is de eerste van een trilogie van korte releases met een doorlopend conceptueel verhaal dat vertelt over het verlangen naar macht en hegemonie en het ultieme verraad van het ego en arrogantie. Muzikaal gezien primeert bij Ascendency eerder doodsmetaal, hoewel de vier nummers zeker ook een dik vet zwartgeblakerd randje hebben. Het powertrio maakt zijn naam waar, want Ascendency combineert heftig en uitbundig gitaarwerk met een donderende bassound, een bombardement aan drumroffels en ritmische versnellingen en indrukwekkende, krankzinnige screamende zang. Het trio gaat niet enkel aan volle snelheid te keer, maar geeft op tijd en stond ook een andere dimensie aan zijn geluid door het tempo te doen zakken en een griezelige atmosfeer neer te zetten. Geslaagde EP vol energieke, sombere, zieke en verwoestende geluiden. Benieuwd naar het vervolg!

JOKKE: 80/100

Ascendency – Birth of an eternal empire(Iron Bonehead Productions 2020)
1. Altered beast
2. Culling the weak
3. Tread the path to supreme veneration
4. A birth in fire

Inisans/Sepulchral Frost – Death fire darkness

Hoog tijd om nog eens een death metal-plaatje te laten passeren ook al is het ‘slechts’ een 10″ split waarvoor Inisans en Sepulchral Frost de handen in mekaar sloegen. Het Zweedse Inisans is al wat langer actief dan landgenoten Sepulchral Frost die pas in 2017 vanachter het hoekje kwamen piepen en eigenlijk nog in hun demofase zitten. Inisans leverde twee jaar geleden nog diens puike debuut “Transition” via Blood Harvest af en komt nu met twee nieuwe composities op de proppen die in het verlengde van die langspeler liggen. De heren spelen death metal op old school-wijze met lekker echoënde vocalen die de hoogdagen van Morbid Angel of Malevolent Creation terug oproepen. Lekker hakken met die drums, scheuren met die gitaren en molenwieken met die lange haren (als je dat nog kan)! Niets nieuws onder de zon maar wel verdomd lekker! De brok energie die Inisans weet op te roepen, valt bij Sepulchral Frost als een kaartenhuisje in mekaar naarmate “Blessed by fire” vordert. Met diens zes minuten speeltijd is dit nummer wat langer dan de Inisans-composities. Na de met heavy/speed metal-invloeden geïnfuseerde inleidende riffs schakelt het Stockholmse kwartet na een minuut of twee enkele versnellingen terug om in death/doom-regionen te belanden. Een wat diepere rochel, trage drums en riffs en een op het randje van vals klinkende lead kunnen ons niet langer bij de les houden ook al wakkert de waakvlam naar het einde toe terug aan. Productioneel gezien gaat het er hier ook wat rauwer aan toe, maar dat stoort niet. Op deze split is het vooral Inisans dat weet te imponeren.

JOKKE: 78/100 (Inisans: 85/100; Sepulchral Frost: 71/100)

Inisans/Sepulchral Frost – Death fire darkness (Helter Skelter/Regain Records 2020)
1. Inisans – Holocaust winds
2. Inisans – Circle of the serpent
3. Sepulchral Frost – Blessed by fire