death metal

Ascendency – Birth of an eternal empire

We hebben een zwak voor al wat gaande is in de hedendaagse Deense extreme metal-scene (en dan vooral het zwartmetaal), dat had u waarschijnlijk al opgemerkt. Ascendency is een nieuwe speler en ging oorspronkelijk als soloproject van Simon Daniel Larsen (o.a. Phrenelith) van start. Na de inlijving van een competente slagwerker (Taphos’ Ugur) werd in 2018 de demo “Ascending primacy” uitbracht waarna een tweede gitarist gerecruteerd werd om extra kracht aan het bandgeluid toe te voegen. Als trio wordt nu, via Iron Bonehead, de mini-EP “Birth of an eternal empire“gepresenteerd. De EP omvat vier nummers en beschrijft in een klein half uur de opkomst van een despotische tiran. Het is de eerste van een trilogie van korte releases met een doorlopend conceptueel verhaal dat vertelt over het verlangen naar macht en hegemonie en het ultieme verraad van het ego en arrogantie. Muzikaal gezien primeert bij Ascendency eerder doodsmetaal, hoewel de vier nummers zeker ook een dik vet zwartgeblakerd randje hebben. Het powertrio maakt zijn naam waar, want Ascendency combineert heftig en uitbundig gitaarwerk met een donderende bassound, een bombardement aan drumroffels en ritmische versnellingen en indrukwekkende, krankzinnige screamende zang. Het trio gaat niet enkel aan volle snelheid te keer, maar geeft op tijd en stond ook een andere dimensie aan zijn geluid door het tempo te doen zakken en een griezelige atmosfeer neer te zetten. Geslaagde EP vol energieke, sombere, zieke en verwoestende geluiden. Benieuwd naar het vervolg!

JOKKE: 80/100

Ascendency – Birth of an eternal empire(Iron Bonehead Productions 2020)
1. Altered beast
2. Culling the weak
3. Tread the path to supreme veneration
4. A birth in fire

Inisans/Sepulchral Frost – Death fire darkness

Hoog tijd om nog eens een death metal-plaatje te laten passeren ook al is het ‘slechts’ een 10″ split waarvoor Inisans en Sepulchral Frost de handen in mekaar sloegen. Het Zweedse Inisans is al wat langer actief dan landgenoten Sepulchral Frost die pas in 2017 vanachter het hoekje kwamen piepen en eigenlijk nog in hun demofase zitten. Inisans leverde twee jaar geleden nog diens puike debuut “Transition” via Blood Harvest af en komt nu met twee nieuwe composities op de proppen die in het verlengde van die langspeler liggen. De heren spelen death metal op old school-wijze met lekker echoënde vocalen die de hoogdagen van Morbid Angel of Malevolent Creation terug oproepen. Lekker hakken met die drums, scheuren met die gitaren en molenwieken met die lange haren (als je dat nog kan)! Niets nieuws onder de zon maar wel verdomd lekker! De brok energie die Inisans weet op te roepen, valt bij Sepulchral Frost als een kaartenhuisje in mekaar naarmate “Blessed by fire” vordert. Met diens zes minuten speeltijd is dit nummer wat langer dan de Inisans-composities. Na de met heavy/speed metal-invloeden geïnfuseerde inleidende riffs schakelt het Stockholmse kwartet na een minuut of twee enkele versnellingen terug om in death/doom-regionen te belanden. Een wat diepere rochel, trage drums en riffs en een op het randje van vals klinkende lead kunnen ons niet langer bij de les houden ook al wakkert de waakvlam naar het einde toe terug aan. Productioneel gezien gaat het er hier ook wat rauwer aan toe, maar dat stoort niet. Op deze split is het vooral Inisans dat weet te imponeren.

JOKKE: 78/100 (Inisans: 85/100; Sepulchral Frost: 71/100)

Inisans/Sepulchral Frost – Death fire darkness (Helter Skelter/Regain Records 2020)
1. Inisans – Holocaust winds
2. Inisans – Circle of the serpent
3. Sepulchral Frost – Blessed by fire

Walpurgia – Altar of the goatbaphomet

Het woordje “goatbaphomet” uit de titel van Walpurgia’s eerste demo verraadt meteen wat voor rottend vlees we hier in de kuip hebben: nucleaire apocalyptische war metal voor geitenneukers die woorden als “infernal hails” en “true cult” doorgaans als “infernal hailz” en “true kvlt” schrijven. Deze Griekse band is ontsproten aan het brein van gitaarvernieler Porphyrion (Nergal, Kawir, Cult of Eibon, etc.) die kortelings daarna een bloedpact sloot met vuilbekker Nyogtha Zalon Nazaron (Hate Manifesto, Black Blood Invocation, etc.) en bassist Sadistic Necrofagos (Kawir, Caedes Cruenta, etc.). Voor de opnames van “Altar of the goatbaphomet” werd de Duitser Hyperion (Kawir, Abyssus) als huurling voor het slachtwerk aangetrokken. De demo verscheen in een oplage van 50 handgenummerde exemplaren en het feit dat die in sneltempo van eigenaar veranderd waren, trok het Zweedse Regain Records aan om het onding opnieuw te verspreiden op analoge en digitale dragers. Het powertrio raast er vijf blasfemische nummers in 21 minuten door en eert daarbij het “trve” Helleense geluid hoewel Walpurgia doorgaans een pak bestialer, rauwer, brutaler en aggressiever klinkt. De gitaren zijn laaggestemd en zorgen samen met de diepe onverstaanbare growls voor een regelrechte aanval in de lage regionen. Aan het woord “progressie” hebben deze beeldenstormers het groengespikkeld schijt en nummers als “Anomalistic orgies of the Mephistopheles” en het afsluitende “Desecration ritual” zijn dan ook geschreven zonder compromissen te maken. Vooruit met de geit en slacht ze op het altaar van de Gehoornde die met een goedkeurend alziend oog vanuit het door onze landgenoot Christophe  Szpajdel ontworpen gave logo toekijkt! De organisch klinkende drums hakken er in de snelle passages als een op hol geslagen naaimachine op los en toch bevat bijvoorbeeld de openende titeltrack ook opvallend veel schwung. Het wat langere “Sadistic recrucifixion” kent een dynamische songstructuur terwijl “Rites of the black mass” dan weer een tergend traag repetitief death/doom-nummer is waarbij door de mangel gehaalde heldere proclamerende zang een liturgie verkondigt. Deze afwisseling zorgt ervoor dat ik Walpurgia een pak beter trek dan veel genregenoten. Als oude rukkers als Blasphemy, Beherit of Bestial Warlust uw meug zijn, moet je Walpurgia zeker eens checken.

JOKKE: 77/100

Walpurgia – Altar of the goatbaphomet (Regain Records/Helter Skelter 2020)
1. Altar of the goatbaphomet
2. Anomalistic orgies of the mephistopheles
3. Sadistic recrucifixion
4. Rites of the black mass
5. Desecration ritual

Dwaellicht – Te vuur en te zwaard

De bandnaam zette me initieel op het verkeerde been daar ik black metal verwachtte, maar Dwaellicht situeert zich in de traagste regionen van het extreme metal genre. Funeral doom dus, lang geleden dat er hier nog zo’n traag plaatje passeerde. Dwaellicht is het project van twee leden van de progressieve death metal band Moss Upon The Skull die middels Dwaellicht hun voorliefde voor al wat traag is botvieren. De Brusselaars brachten in 2016 de digitale single “Het duistere licht” uit en vervolgen hun parcours nu met de EP “Te vuur en te zwaard” die qua fysieke uitgave momenteel op tape te scoren valt dankzij “Back From The Grave Tapes” en op CD via Cavernous Records. De EP bevat drie échte nummers en het korte folky akoestische instrumentaaltje “De dans der vlammen“, maar wie iets afweet van funeral doom weet dat drie songs toch al gauw een half uur kunnen omspannen, wat hier dus ook het geval is. Vanaf de openingstonen van het titelnummer druipen de weemoed en tristesse van de uitgesponnen riffs, wijds gespreide drumaanslagen en lang aangehouden grunts af. Somber klinkend akoestisch gitaargetokkel en treurige orgelklanken waarover verhalende heldere vocalen gedrapeerd zijn, versterken de begrafenissfeer en even later hakt een meeslepende gitaarlead verder op onze emoties in. “Het duistere licht“, dat dus een tweede leven krijgt op deze EP, is pakkend in zijn eenvoud en zal fans van Mournful Congregation en Evoken ongetwijfeld kunnen bekoren. Gitaarriffs moeten niet complex zijn om iets los te maken, dat bewijzen de heren ook in het bijna twaalf minuten durende “Vorst” dat een kille en gitzwarte ondertoon heeft en alle opgewekte emoties instant bevriest. Dwaellicht slaagt erin mij niet in slaap te wiegen met hun slepende death/doom, een hele prestatie! Dat komt niet alleen door het feit dat het duo pakkende nummers schrijft, maar ook door de speeltijd van een half uur, want bij funeral doom platen van meer dan uur maak ik het einde meestal niet meer bewust mee. Veelbelovende start voor Dwaellicht!

JOKKE: 78/100

Dwaellicht – Te vuur en te zwaard (Back From The Grave Tapes/Cavernous Records 2020)
1. Te vuur en te zwaard
2. Het duistere licht
3. De dans der vlammen
4. Vorst

Aversio Humanitatis – Behold the silent dwellers

Wat black metal uit het mediterrane gebied betreft, draait Griekenland al mee vanaf de oerkreten van het genre en kwam Portugal vooral de laatste jaren vanachter de rauwe hoek piepen. Italië en Spanje daarentegen zijn nog steeds ondervertegenwoordigd en moeten het met een handvol écht goede bands stellen. Zo komt het bijvoorbeeld dat Aversio Humanitatis, het onderwerp van deze review, mij onbekend was ondanks het feit dat deze Madrilenen al een decennium meedraaien. Nu het Franse Debemur Morti Productions het trio onder zijn vleugels neemt, zal deze naam zich wel verder verspreiden. En dat is een goede zaak want het zwartmetaal van deze muzikanten met een aversie van de mensheid mag absluut gehoord worden. De mix van moderne, brutale, dissonante en psychedelische klanken schildert dystopische stadsgezichten, betonnen skylines en het stresserend dagelijks leven in megapolitane steden op ons netvlies. Het is een geluid dat we eerder van Franse acts verwachten om eerlijk te zijn. In eerder sombere black metal als deze hangt het er vrijwel altijd af van hoe de band in kwestie met de intermezzo’s en/of langzamere delen omspringt. In het geval van Aversio Humanitatis voelen de vertragingen niet als onnodig geploeter aan en de band blijft nooit te lang hangen in een opbouwende passage. Integendeel, even gas terug nemen luidt vervolgens meermaals knappe overgangen en smaakvolle tempoveranderingen in waarin de Spanjaarden hun verpletterende mix aan black en death metal gracieus omkneden tot een plunderende massa vol monumentale riffs. De muzikanten zijn zich goed bewust van het songschrijfproces want de composities zitten vernuftig en met voldoende spanningsopbouw in mekaar. Het hieronder geposte “The wanderer of abstract paths” toont de kwaliteiten van de band in al haar glorie want er wordt een caleidoscopische werveling aan sensaties gecreëerd die de emoties van de luisteraar alle richtingen uitstuurt waarbij er een verrukkelijk verhaal ontstaat vol onrust, wanhoop, waanzin en transcendentie. A.M.’s vocalen klinken even verbluffend als de muziek en dragen een enorme verwoestende maar ook emotionele kracht uit. Ook drummer J.H. mag niet onvermeld blijven want hij stuurt voortdurend op veranderende ritmische patronen en progressies aan, zonder in een robotisch tech-verhaal te belanden. Genoeg pluimen in hun gat gestoken nu. Tijd om de back catalogue van Aversio Humanitatis eens uit te pluizen!

JOKKE: 82/100

Aversio Humanitatis – Behold the silent dwellers (Debemur Morti Productions 2020)
1. The weaver of tendons
2. The Presence in the mist
3. The sculptor of thoughts
4. The wanderer of abstract paths
5. The watcher in the walls
6. The scribe of dust

Nexion – Seven oracles

De IJslandse scene is nog steeds springlevend en lijdt dus allesbehalve aan bloedarmoede, want naast reeds gevestigde namen als Svartidauði, Misþyrming, Sinmara, Naðra, Auðn, Wormlust of Rebirth Of Nefast was er dit jaar ook al een nieuwe instroom met platen van meer recente acts als Helfró, Nyrst en dit Nexion. Vier van de vijf leden zijn nog in andere bands actief, maar dat zijn voor een keer eens niet de gangbare namen die iedereen nu wel al kent. Wat meteen opvalt aan “Seven oracles“, de eerste volwaardige langspeler nadat in 2017 al een self titled EP verscheen, is het machtige artwork van de hand van Jose Gabriel Alegría Sabogal dat een heus concept verraadt. Op het coverontwerp prijkt een zevenkoppig beest dat verschijnt voor een figuur die een offer brengt in ruil voor wijsheid. Elk hoofd van het beest is zijn eigen orakel, zijn eigen lied of eigen boodschap voor de ontvanger en behandelt de aard van het bestaan ​​vanuit een andere hoek. Voor de opnames van deze conceptplaat trok Nexion naar de Studio Emissary, wat natuurlijk voor een IJslandse band geen verrassing mag wezen. Qua sound past Nexion in het eerder modern klinkend straatje van landgenoten Helfró en Nyrst waarbij er aan de vurige black metal basis ook her en der kleine death metal toetsen toegevoed worden, vooral op vocaal vlak dan. Frontman Jósúa Rood…hé die naam klinkt toch totaal niet IJslands?! Klopt! Deze Amerikaan verkaste naar IJsland voor een academische studie omtrent oud Noordse religieuze geschiedenis. Ik was dus aan het typen dat de frontman over een ferme strot beschikt die niet alleen verschillende toonhoogtes aan extreme metal vocalen produceert, maar ook regelmatig heldere sacrale gezangen ten berde brengt. Een nummer als “Divine wind and holocaust clouds” klink dan ook haast goddelijk, zowel op vocaal als muzikaal niveau. Een andere kracht van Nexion zit hem in de zinderende riffs en leads die door gitaristen Jóhannes Smári Smárason en Óskar Rúnarsson op de luisteraar afgevuurd worden. Een beetje dezelfde aanpak als die van Helfró, maar waar bij die band de Dark Funeral invloeden ontegensprekelijk aanwezig zijn, is het hier moeilijker om één bepaalde band als inspiratiebron aan te duiden. Straf ook hoeveel goede drummers er eigenlijk op dat eiland rond lopen want Sigurður Jakobsson mept het boeltje – grotendeels aan een rotvaart – vakkundig aan mekaar, hoewel het pompende van koortjes en orchestratie voorziene “Sanctum amentiae” halfweg de plaat voor een rustpunt zorgt, ook al is dat heel relatief. De eerste zes nummers klinken reeds allesbehalve misselijkmakend, maar met het meer dan negen minuten durende, meer epische “The last messiah” volgt dan nog het kroonjuweel van “Seven oracles“. De haast op een post-rock achtige manier uitwaaierende gitaarmelodie brengt me keer op keer in hogere sferen. Markeer de zomerzonnewende (20 juni) in uw agenda want dan verschijnt dit pareltje via Avantgarde Music!

JOKKE: 85/100

Nexion – Seven oracles (Avantgarde Music 2020)
1. Seven oracles
2. Revelation of unbeing
3. Divine wind and holocaust clouds
4. Sanctum amentiae
5. Utterances of broken throats
6. The spirit of black breath
7. The last messiah

Nekrovault – Totenzug: festering peregrination

Dat Ván Records al zestien jaar lang interessant spul op de markt brengt hoeft ondertussen geen betoog meer, en naast de traditionele focus van het label op bezwerende, ritualistische black metal lijken er de laatste jaren ook meer releases uit te komen van het doodse broertje ervan. Nadat het label enkele heel sterke releases van het eveneens Duitse Sulphur Aeon uitbracht, komen ook nu de landgenoten van Nekrovault met een eerste langspeler. De twee voorgaande demo’s zijn het bewijs dat mijn oog toch niet alziend is, maar dit debuutalbum werd gelukkig wel opgepikt want wat Nekrovault laat horen is klasse. “Totenzug – funereal hillscapes” plant dankzij het consistent trage tempo meteen een onheilspellende sfeer van jewelste neer, en meteen valt op dat er veel aandacht is besteed aan de productie, die zonder zever ‘top’ genoemd kan worden en waar de zware distortion teruggrijpt naar de hoogdagen van de BOSS HM-2-pedalen. Dat Nekrovault weet hoe ze de buzzsaw sound van de Zweedse grootheden van weleer kan bekomen staat buiten kijf. Deze formule, aangevuld met lugubere melodieën zoals in “Psychomanteum – luminous flames” geeft – net zoals bij het hiervoor vernoemde Sulphur Aeon – een zwart sfeertje mee aan hun sound, waardoor we Nekrovault ook in het rijtje met Grave Miasma en Irkallian Oracle kunnen plaatsen, waarbij de heren duidelijk een stap verder weg van de black metal zetten tegenover de EP’s. Naast onheilspellend en traag beuken knalt een snel nummer als “Pallid eyes” hard uit de speakers en horen we een mooi eerbetoon aan bands als Carnage, Entombed en Dismember. Halfweg krijgen we een twee minuten durend intermezzo waarin aasvliegen het rottende, doodse karakter van “Totenzug – festering peregrination” (what’s in a name) verder in de verf zetten voordat de Duitsers er opnieuw geen gras over laten groeien. Vreemde eend in de bijt is afsluiter “Eremitorium”, waar Nekrovault het rock & rollgehalte plots de hoogte in stuwt en begot zelfs catchy te noemen valt en waar ook wat traditionele doominvloeden te bespeuren zijn. Veel subtiliteit biedt Nekrovault niet, maar wel verdomd stevige death metal die waarschijnlijk ook door een hoop blackies gesmaakt zal kunnen worden – andere stijl, dezelfde sfeer. Nekrovault heeft zich ontpopt tot een sinister, halfverrot wezen dat uit de diepste krochten van zijn tombe naar boven komt gekropen: niet snel, maar berekend en onstuitbaar. De Bavarianen wilden een akelige sfeer neerpoten en zijn daarin geslaagd en ondanks de bijzonder heldere mix klinkt deze langspeler geweldig zompig. Exact zoals ik mijn death metal graag heb.

CAS: 84/100

Nekrovault – Totenzug: festering peregrination (Ván Records 2020)
1. Totenzug – funereal hillscapes
2. Sepulkrator
3. Psychomanteum – luminous flames
4. Pallid Eyes
5. Serpentrance
6. Basilisk fumes
9. Eremitorium

Kosmokrator/Hadopelagyal – The orphic chasm

Het is nog niet zo gek lang geleden dat Kosmokrator ons verblijdde met diens puike langspeler “Through ruin…behold” en toch borrelen er alweer drie nieuwe nummers uit de diepte op. Deze werden voor de gelegenheid gebundeld met vier composities van het Duitse Hadopelagyal die we nog kennen van hun veelbelovende cryptisch getitelde demo “XXXVI XXXI N XXV XXVIII O“. Op zich een logische combo aangezien beide bands een soort van sepulchrale death metal spelen die uit zompige graven sijpelt en tevens niet vies is van een streepje doom. Onze landgenoten bijten de spits af met het nummer “Kosmokratoras II – Boundless” waarvan het eerste deel op de vorige langspeler prijkte. De typerende wisselwerking tussen echoënde grunts en heldere vocalen is aanwezig en het snelle werk wordt onderbroken door heftig beukende tragere passages. De titel van het daaropvolgende “Voos” deed me de wenkbrauwen fronsen daar het nu niet meteen een woord is dat ik aan de band link. Het betreft hier echter een cover van het gelijknamige Lugubrum-nummer van diens legendarische album “De totem” uit 1999. Dit nummer is opgebouwd aan de hand van een killer riff waarbij het tempo vele malen hoger ligt dan bij het origineel. De snare, basdrum en ride houden een strakke snelheid aan om pas naar het einde toe wat te matigen. Kosmokrator jaagt het nummer er dan ook in een kleine vijf minuten door terwijl Lugubrum er meer dan zes minuten voor nodig had. Vanzelfsprekend sijpelt er een black metal-sfeertje door de doodsmetalen aanpak heen, maar het verdient hulde voor de eigen aanpak die aan het nummer gegeven werd. Voor het laatste nummer “Verzopen goden” koos Kosmokrator voor de eerste keer voor een titel in de moedertaal hoewel het niet goed hoorbaar is of ook de tekst in het Nederlands vertolkt wordt. Het tempo gaat hier serieus de dieperik in en is niet zo zeer een écht nummer, maar eerder een aaneenreiging van apocalyptisch beukende death/doom waarbij tal van geluidseffecten de ondergang van het godendom inluiden. Eens de goden kopje onder zijn, zinken ze verder de dieperik in tot ze op meer dan 6.000 meter diepte in de hadopelagische zone terecht komen. Hier nemen de Duitsers het roer over. De Grieks getitelde intro laat allerhande onheilspellende geluiden horen die de diepzee onderwereld als het ware belichamen. Zanger/gitarist Hekla (tevens actief in Gneterswart die hier binnenkort ook passeren) en drummer Augur houden er een woestere aanpak op na waarbij het lijkt alsof het zaakje onder water opgenomen werd want de sound is toch wel een pak zompiger vergeleken met die van Kosmokrator en verwachten we eerder van een demo. Het duo integreert heel wat mid-tempo riffs in hun death metal en het zaakje piept en kraakt langs alle kanten. Wanneer er zoals in het repetitievere “Hebenon vial” wat black metal elementen doorheen sluimeren vind ik de band het best te pruimen. “The orphic chasm” is best een geslaagde split voor liefhebbers van archaïsche death/doom met een vleugje black.

JOKKE: 82/100 (Kosmokrator: 85/100 – Hadopelagyal: 79/100)

Kosmokrator/Hadopelagyal – The orphic chasm (Ván Records 2020)
1. Kosmokrator – Kosmokratoras II – Boundless
2. Kosmokrator – Voos
3. Kosmokrator – Verzopen goden
4. Hadopelagyal – αἰθαλοὺς πέλαγος
5. Hadopelagyal – No spirit is willing to wing into the light
6. Hadopelagyal – Invocation of abomination’s excrements
7. Hadopelagyal – Hebenon vial

Lychgate – Also sprach Futura

Het Britse Lychgate behoort sinds hun gelijknamig debuut uit 2013 tot mijn absolute favorieten. Waar ze toen nog te klasseren vielen onder “experimentele black metal”, gaat de muziek sinds het geniale tweede album “An antidote for the glass pill” meer richting een soort technisch progressieve horror doom met black en death invloeden. Daarop werd verder gebouwd gedurende de derde langspeler “The contagion in nine steps” en nu dus ook op de EP “Also sprach Futura“. Laat me deze bespreking echt beginnen met te duiden dat dit niet voor iedereen is. De doodse dissonantie, kille kakofonie en algemene complexiteit van de muziek, die vaak in de verf worden gezet door een typerend kerkorgel, maken deze band tot iets wat – vermoedelijk – eerder mensen zal aanspreken die intensief bezig zijn met wat “ingewikkeldere” muziek. Dit zijn zeer goed uitgedachte en uitgevoerde composities die aandacht en soms geduld vereisen om op prijs gesteld te worden. Concreet over deze EP: die grijpt meer terug naar “Lychgate” en “An antidote for the glass pill” dan het vorige album. Dit hoor je letterlijk al vanaf de eerste noot waarmee het vrij korte “Incarnate” aanzet. Op het eerste gehoor zou je denken dat de bas en de orgels een chaotische tegenpool zijn voor de – in vergelijking – eerder eenvoudige gitaren en drums. Maar dat zijn ze niet, veeleer vult alles elkaar aan. Eigenlijk fungeert de track meer als een soort intro voor “Progeny of the singularity“, een nummer dat iets toegankelijker lijkt door de wat meer traditionele black en doom elementen, maar nog steeds bedrieglijk moeilijk in elkaar zit. “Simulacrum” is voor het grootste deel slepend en een nummer waar je de aanwezigheid van Greg Chandler – zanger/gitarist van o.a. Esoteric – goed kan horen. Het eindigt wat sneller en vloeit mooi over in de laatste track “Vanity ablaze“. Hier is de ritmesectie geweldig op dreef en spelen de cleane en extreme zang ook een grotere rol, ondanks het feit dat deze zoals wel vaker bij Lychgate diep in de mix liggen. Elk instrument heeft een unieke rol die passend is, ook al staat het soms haaks op wat een ander instrument dat moment produceert. Het rauwer geluid, de vaker voorkomende snelle passages en een soms wat minder aanwezige “frivoliteit” voelen misschien als een kleine stap “terug”. Deze is voor een EP echter volkomen aanvaardbaar, zeker als je het concept gaat nalezen dat alles te maken heeft met trans- en post-humanisme. Het is je te vergeven als je soms niet meteen zou merken waar de nummers heen gaan, maar de opbouw is doordacht en heeft wel degelijk een pointe. Echt gaan uitleggen hoe dit klinkt is bijna onbegonnen werk. Meerdere luisterbeurten zijn gewoon onontbeerlijk. Maar als ik enkele referenties moet geven, dan zou ik zeggen dat mensen die fan zijn van Ebony Lake, Dolorian, Esoteric of zelfs mid-era Sadist dit sowieso moeten checken. En eigenlijk ook alle anderen, want dit is simpelweg origineel en steengoed.

Xavier: 95/100

Lychgate – Also sprach Futura (Debemur Morti Productions 2020)
1. Incarnate
2. Progeny of the singularity
3. Simulacrum
4. Vanity ablaze

Bones – Gate of night

Bones heeft tien jaar op de teller staan, maar lost slechts mondjesmaat muziek. In de vorm van “Gate of night” vuren de Belgen eindelijk nog eens niewe grafdeuntjes op ons af, ook al zijn het er slechts twee. Zoals we van Bones gewend zijn, hebben ze het niet zo begrepen op plastic klinkende en van technische virtuositeiten doordrongen death metal. En gelukkig maar! Dit is doodsmetaal die een organische en ruwe productie meekreeg (maar wel wat zwaarder klinkt dan de sound die we op “Awaiting rebirth” hoorden), waarbij flitsende solo’s stof vergarende skeletten in frut vaneen splijten, diepe echoënde grunts uit de beerput opborrelen en er dynamisch gemusiceerd wordt gaande van doomy passages tot alles vermorzelend en opzwepend gebeuk. De zeven minuten durende titeltrack is enerzijds met de nodige old school riffs geïnjecteerd – wat we alleen maar kunnen toejuichen – maar maakt ook plaats voor de nodige mystieke atmosfeer. Great FUCKING death metal! En nu werk maken van een langspeler!

JOKKE: 81/100

Bones – Gate of night (Blood Harvest 2020)
1. Utterance beyond death
2. Gate of night