death metal

Saqra’s Cult – The 9th king

Het uit Brussel afkomstige Saqra’s Cult wordt dikwijls over het hoofd gezien in onze contreien en lijkt sterker op het buitenland gefocust te zijn dan op de thuismarkt. De kwaliteit van het debuut “Forgotten rites” uit 2017 loog er dan ook niet om en bewees dat de heren zeker kunnen meespelen op internationaal niveau. Het interessante aan Saqra’s Cult is dat het niet de zoveelste occulte of orthodoxe band is maar dat er met de Inca-cultuur voor een vrij origineel concept werd gekozen. De band probeert de wereld waarin we leven en de ontwikkeling van westerse religie te bekijken vanuit het perspectief van de Inca’s en zo in vraag te stellen. Dat is niet verwonderlijk als je weet dat, naast gitarist S. Iblis (Possession, Maleficence), de Ecuadoriaanse drummer/ kunstenaar Gabriel Tapia mee aan het ontstaan van de band ligt en die man dus wel een link heeft met de Inca-cultuur. Na de release van het debuut hing Gabriel zijn drumstokken wegens tijdsgebrek echter aan de wilgen en werd de line-up – waarin we ook de Maleficence-leden Alkhöloïkh en Destroyer G terugvinden – herschikt. Gabriel is echter nog steeds bij de band betrokken aangezien hij het artwork verzorgt, een groot deel van de teksten voor zijn rekening neemt en sporadisch nog deelneemt aan het songschrijfproces. Het Inca-concept van het debuut is met andere woorden nog alom tegenwoordig op “The 9th king“, het tweede album van onze landgenoten dat met een speelduur van een half uurtje wel wat aan de korte kant is. Zeker omdat wat we horen verdomd lekker klinkt. Het is niet zo dat de nummers, zoals bij menig folkband of de leden van de Black Twilight Circle, bulken van de traditionele instrumenten, melodieën en gezangen. Neen, de tribal-achtige Inca-invloeden zijn, net zoals op het debuut, subtiel verweven in de vier nummers die een mix laten horen van black, death en thrash metal die wel wat gelijkenissen vertoont met een band als Possession, wat natuurlijk niet verwonderlijk is. Het bijna tien minuten durende titelnummer is hier het beste voorbeeld van en bevat ook melodieuze accenten en enkele geweldige riffs zoals degene die op 7’12” de zinderende finale inluidt. “Endless devotion” bevat heel wat dynamiek en de galopperende drums stuwen het nummer rusteloos voort. In “Legends of Pururaucas” worden trage passages afgewisseld met vinnige uitbarstingen en een rockend refrein. Als kritische bemerking geef ik wel mee dat het de authentieke Inca-gezangen zijn die een herkenbare toets aan de nummers meegeven want enkele riffs in het eerste deel van “Last denial” zijn immers nogal onderling inwisselbaar met die van de andere nummers. Maar dat is slechts een kleine smet op het blazoen van Saqra’s Cult.

JOKKE: 80/100

Saqra’s Cult – The 9th king (Amor Fati Productions 2019)
1. The 9th king
2. Endless devotion
3. Legends of Pururaucas
4 Last denial

Musmahhu – Reign of the odious

Hallo. Nieuw Swartadauþuz materiaal. Doei. Vijf woorden waarin de komende review samen kan worden gevat: Swartadauþuz staat al jaren bekend om zijn sublieme black metal (Azelisassath, Beketh Nexëhmü, Mystik, Urkaos, Trolldom en leer de rest maar van buiten, ik ga ze niet blijven herhalen) maar deze keer lijkt één van Zwedens black metal genieën het anker over een andere boeg te gooien. Vorig jaar werd als voorsmaakje de “Formulas of rotten death” EP op ons losgelaten, een elf minuten durend opwarmertje om ons klaar te maken voor de even furieuze langspeler “Reign of the odious”. Het componerend brein lijkt de melodieuze black metal tijdelijk achter zich te laten en brengt nu een album waarbij opener “Apocalyptic brigade of forbidden realms” mij voor het eerst in tijden oprecht doet opschrikken. Na een ietwat voorspelbare intro wordt net buiten de maat een smerige, rollende riff ingezet die de toon zet voor de rest van het album: vuile, onwelriekende maar toch opzwepende death metal. In de promo-mail van Iron Bonehead Productions lezen we “Orthodox death metal is so dead, it’s undead and Musmahhu reanimates its corpse” en zo klinkt het ook. We krijgen de ene na de andere maagstomp te verwerken op een manier waar Grave Miasma trots op zou zijn: van subtiliteit is bij Musmahhu weinig sprake, of het moeten de dun bezaaide keyboardlijnen zijn die her en der doorheen de onstuitbare en chaotische death metal weerklinken. Ook qua productie staat “Reign of the odious” als een huis. In tegenstelling tot veel hedendaagse death metal klinkt Musmahhu niet plat geproduced maar vormen de vlijmscherpe drums en ronkende basgitaar een stevige fundering voor een spervuur aan riffs waarmee je met gemak een gans bataljon omver legt. Her en der komen de typische, slepende gitaarpartijen waarmee Swartadauþuz naam maakte (“Musmahhu, rise”) om de hoek piepen, maar over de gehele lijn genomen is Musmahhu het eerste project waarmee onze Zweedse vriend sterk van zijn vertrouwde sound afwijkt, en er met verve in slaagt een oerdegelijk, halfverrot death metal album uit te brengen. De nodige blackened randjes zijn logischerwijs nog steeds aanwezig, maar fans van Grave Miasma, Irkallian Oracle en Pseudogod zullen zeer zeker aan hun trekken komen met Reign of the odious”.

CAS: 86/100

Musmahhu – Reign of the odious (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Apocalyptic brigade of forbidden realms
2. Musmahhu, rise
3. Slaughter of the seraphim
4. Burning winds of purgatory (mellanspel)
5. Reign of the odious
6. Spectral congregation of anguish
7. Thirsting for life’s terminus

Guðveiki – Vængför

De Amerikaanse duizendpoot Alex Poole is een muzikale held. En de IJslandse H.V Lyngdal is eveneens een muzikaal genie. Alex was een groot liefhebber van H.V.’s Wormlust en kwam zo in contact met de IJslander wat resulteerde in botergeile samenwerkingen in o.a. Martröð en Skáphe, maar beide heren richtten ook het creatieve collectief/platenlabel Mystískaos op. Eén van de nieuwe releases die het label nu op ons loslaat is “Vængför“, het debuut van Guðveiki, een project waarin beide heren mekaar terugvinden maar waar ook de broertjes Jackson en Steven Blackburn (Chaos Moon, Entheogen) en de IJslander Þórður Indriði (Endalok, Naught) aan meewerkten. In de zes songs die dit onding telt, herkennen we ontegensprekelijk de inbreng van zowel Alex en H.V. Lyngdal. “Vængför” staat immers barstensvol technische, apocalyptische en desoriënterende extreme black en death metal die ongeoefende oortjes hoogstwaarschijnlijk als een kakofonie zullen bestempelen, maar die voor de liefhebbers van eerder vernoemde bands orgastisch in de oren zal klinken. Want hoewel we alle kanten uitgeslingerd worden, is dit strak uitgevoerde en georkestreerde chaos van de bovenste plank. “Vængför” is zo’n plaat waar je de nummers niet afzonderlijk moet bespreken maar die je als één geheel dient te inhaleren. De laaggestemde gitaren creëren zware maalstromen die op je onderbuik inbeuken en je maag doen omkeren. Over deze onderstroom aan nerveuze vibraties glooien hypnotiserende gitaarleads die kosmische echo’s opwekken, terwijl het gezwinde, progressieve drumwerk van meestderdrummer Jack Blackburn de boel strak bij mekaar houdt en van de nodige pulsen en blast-opstoten voorziet. Voeg hierbij nog H.V.’s enigmatische vocalen die je vanuit de afgrond mee zuigen en je hebt alle ingrediënten voor een katalytische en hallucinogene trip. Nog even meegeven dat de mix in handen was van Swartadauþuz (Afgrundsmysticism Studio), nog zo’n held! Het knappe artwork van Ikonostasis maakt het plaatje af. Dit debuut heeft de voorbije dagen heel wat rondjes gedraaid en zal nog heel wat luisterbeurten vragen alvorens volledig doorgrond te kunnen worden. Indien “Vængför” vroeger op het jaar was verschenen, had er dan misschien ook wel een jaarlijstnotering ingezeten. De LP-versie van deze magnifieke plaat wordt één van de laatste doodsreutels van het in palliatieve staat verkerende Fallen Empire Records. Doodzonde.

JOKKE: 86/100

Guðveiki – Vængför (Mystískaos/Fallen Empire Records 2018)
1. Fóstureyðing stjarna
2. Blóðhunang
3. Hin endalausa
4. Vængför
5. Gullveigar sverðsins
6. Undan stormi eiturtára

Bloodbath – The arrow of Satan is drawn

Het was even wachten vooraleer de nieuwe Bloodbath fysiek zijn rondjes kon draaien in casa jokkemans maar ondertussen hebben we al een kleine week kunnen genieten van “The arrow of Satan is drawn” en kunnen we ons oordeel neerpennen. Ten opzichte van het vier jaar geleden verschenen “Grand morbid funeral” is de zanger voor de verandering eens niet vervangen. We horen met andere woorden nog steeds de gravelgrunt van Paradise Lost’s Nick Holmes. De enige line-up wissel vond plaats op gitaar. Tweede gitarist Per “Sodomizer” Eriksson kon immers aan de slag bij het immens populaire Ghost. Craft’s Joakim Karlsson werd als vervanger aangetrokken en mag voortaan zijn tronie met bloed bekladden. Als er een nieuwe Bloodbath verschijnt weet je op voorhand min of meer wat je kan verwachten: brutale maar ook melodieuze Zweedse death metal met die heerlijke Boss HM-2 Heavy Metal pedal-sound. Wat Bloodbath onderscheidt van haar genregenoten is het melancholische gevoel dat je regelmatig hoort opduiken in de melodieën en solo’s. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk als je weet dat de twee enige originele leden Anders Nyström en Jonas Renkse (beiden van Katatonia-fame) het songschrijven voor hun rekening nemen. In “Levitator” en “Warhead ritual” kwam Tomas Åkvik (ex-livelid van Katatonia en Bloodbath) tevens enkele scheurende solo’s uit zijn gitaar persen. Je hoort regelmatig kritiek op ome Nick’s vocalen en hoewel hij inderdaad niet de beste grunter ter wereld is of de meest afwisselende vocalen laat horen, stoor ik mij ook zeker niet aan zijn prestatie. De doodsmetalen klanken nemen verder alle mogelijke vormen aan gaande van snelle knuppelpartijen zoals in opener “Fleischmann” tot in mid-tempo beukwerk (“Levitator” en “March of the crucifiers“) en headbang-songs (“Only the death survive“). Met een meesterdrummer als Martin “Axe” Axenrot (Opeth) in de gelederen weet je dan ook dat alle tempo’s haalbaar zijn. “Wayward samaritan” bevat een zekere old-school thrashy en speed metal vibe en in “Bloodicide” trommelden de heren enkele levende legendes uit de Britse death metal-scene op. Zowel Jeff Walker (Carcass), Karl Willets (ex-Bolt Thrower) als John Walker (Cancer) kwamen een potje meebrullen in het heerlijke nummer. Zowel in “Morbid antichrist” als de hekkensluiter “Chainsaw lullaby” werden koren en morbide orchestraties aan de achtergrond toegevoegd die bijdragen aan de afwisseling omdat Zweedse death metal al gauw saai kan beginnen klinken. Catchy krakers als “Eaten” of “Outnumbering the day” vallen er echter niet te bespeuren. “The arrow of Satan is drawn” is niet het sterkste Bloodbath-album, maar blijkt wel een groeiplaat te zijn waardoor de band samen met Carnation en Sulphur Aeon alsnog de death metal-hoogtepunten van 2018 aflevert.

JOKKE: 85/100

Bloodbath – The arrow of Satan is drawn (Peaceville Records 2018)
1. Fleischmann 
2. Bloodicide 
3. Wayward samaritan 
4. Levitator 
5. Deader 
6. March of the crucifiers 
7. Morbid antichrist 
8. Warhead ritual 
9. Only the dead survive 
10. Chainsaw lullaby

Absolutus – Trāyastriṃśa

Bij het aanhoren van de nieuwe EP van onze landgenoten Absolutus moest ik toch wel meermaals mijn wenkbrauwen fronsen. “Trāyastriṃśa” is immers enkel voor ruimdenkende black metal-zielen bestemd, maar ik krijg ook de idee dat deze EP als haastklus is opgenomen zonder de avontuurlijke ideeën fatsoenlijk uit te werken. De intro “Kāmadhātu” combineert noise met beats om vervolgens in het eerste deel van de titeltrack de Blut Aus Nord-kaart te trekken met industriële dissonantie en een tenenkrommende solo. De chaos is echter van korte duur want het tweede deel tapt uit een ander vaatje dat meer bij de oude black metal-sound van Absolutus aanleunt. Dit nummer is met een speeltijd van bijna zes minuten het meest uitgewerkt als je weet dat het totale ding op twaalf minuten aftikt. Black metal tremolo’s en blasts wisselen dissonante partijen en solo’s af en de spaarzaam ingezette vocalen klinken met hun lage toon eerder death dan black metal. Het derde deel grijpt opnieuw terug naar een Blut Aus Nord-achtig geluidsspectrum doorspekt met doodsmetalen aggressie. “Teachings” sluit de EP met dansbare beats en etherische keyboardlagen af. Absolutus wil duidelijk een nieuwe experimentele weg inslaan en verkent op deze EP voorzichtig nieuwe horizonten zonder echter voluit te willen gaan. Alle vijf de ‘songs’ eindigen immers nogal abrupt en zouden – op het derde nummer na – veel beter uitgewerkt moeten worden. Nu raakt het kant noch wal.

JOKKE: 55/100

Absolutus – Trāyastriṃśa (Eigen beheer 2018)
1. Kāmadhātu
2. Trāyastriṃśa I
3. Trāyastriṃśa II
4. Trāyastriṃśa III
5. Teachings

Sulphur Aeon – The scythe of cosmic chaos

Liefhebbers van Lovecraft en death metal zullen hun hart weeral kunnen ophalen aan de nieuwe derde langspeler “The scythe of cosmic chaos” van Sulphur Aeon. Deze Duitsers zetten al sinds 2010 de toon op gebied van kwaliteitsvol doodsmetaal, maar lijken pas sinds de release van “Gateways to the antisphere” uit 2015 – destijds dé death metal-plaat voor oud-collega Filip – meer naamsbekendheid te hebben vergaard. Dank u Ván Records! Op zich zijn er geen wereldschokkende nieuwigheden te horen op “The scythe of cosmic chaos” waarvan het artwork – zoals we van de band gewend zijn – weer uitmuntend is en vooral op de vinyluitgave weer extra goed tot zijn recht zal komen. Dank u Ola Larsson! Ook de sound van de acht death metal-epossen die we in een dikke vijftig minuten te horen krijgen, klinkt weer lekker vol, modern en toch noch organisch en atmosferisch. Dank u Simon Werner! Qua stijl leunen de Duitsers dicht aan bij onze Poolse vrienden van Behemoth ten tijde van diens “Zos kia cultus“, alleen weet Suplhur Aeon over heel de lijn de volle aandacht te trekken. Filip zei het destijds ook al. Ook Immolation kan als referentiepunt dienen en in “Yuggothian spell“, de single die als eerste werd vrijgegeven en is gebaseerd op Lovecraft’s “Haunter of the dark“, horen we ook wel wat midden-oosterse invloeden waardoor een band als Nile natuurlijk al snel vanachter de piramide komt loeren. Bovendien duiken in deze song, net als in opener “Cult of starry wisdom“, het van pakkende melodieën voorziene “The summoning of Nyarlathotep” en de afsluiter ook cleane vocalen op die extra cachet en epiek aan de muziek toevoegen. Van mijn part mag deze aanpak in de toekomst nóg verder uitgediept worden zoals Bölzer op “Hero” deed. Met het bijna tien minuten durende “Sinister sea sabbath” heeft het kwintet haar langste song tot op heden neergepend. Van verveling is er echter geen sprake want Sulphur Aeon blinkt uit in het verweven van de nodige dynamiek in haar nummers waarbij er ook steeds een mooie balans is tussen agressie en melodie. Ook “Lungs into gills” wisselt doom-tempo’s af met snelheidsuitbarstingen, melodieus gitaarwerk en een zinderende finale. Likkebaarden! In het van een lange titel voorziene “The oneironaut – Haunting visions within the starlit chambers of seven gates” zorgen subtiele keyboards voor extra sfeerzetting in de rustige passages die in deze song ingebouwd zijn. Het afsluitende “Thou shalt not speak his name (The scythe of cosmic chaos)” laat de spierballen en dubbele bassen nog éénmaal rollen, roept om meegezongen te worden en moet live slachtoffers maken, dat kan niet anders. Sulphur Aeon is het belangrijkste en meest ambitieuze death metal-instituut van Duitsland en levert met “The scythe of cosmic chaos” het voorlopig doodsmetalen hoogtepunt van 2018 af (de nieuwe Bloodbath dient nog steeds gecheckt te worden). Dank u Sulphur Aeon!

JOKKE: 87/100

Sulphur Aeon – The scythe of cosmic chaos (Ván Records 2018)
1. Cult of starry wisdom
2. Yuggothian spell
3. The summoning of Nyarlathotep
4. Veneration of the lunar orb
5. Sinister sea sabbath
6. The oneironaut – Haunting visions within the starlit chambers of seven gates
7. Lungs into gills
8. Thou shalt not speak his name (The scythe of cosmic chaos)

Devouring Star – The arteries of heresy

Devouring Star laat met haar tweede langspeler “The arteries of heresy” al voor de derde keer dit jaar haar demonen vrij nadat een paar maanden geleden een bijdrage verscheen aan de “Ekstrophë“-compilatie en de “Apostasis“-split met het Schotse Caecus. Spilfiguur achter de band is multi-instrumentalist JL die – in tegenstelling tot menig andere band – eerst een tekstueel concept creëert om dat achteraf pas in muzikale vorm te gieten. Voor “The arteries of heresy” liet de Fin zich inspireren door de singulariteit van het universum en hoe dat christelijke doctrines nutteloos maakt. Vanuit een kosmologisch standpunt bekeken is een singulariteit een punt in de ruimtetijd waarin de natuurwetten hun geldigheid verliezen. Het doel om de hemel (of hel) te bereiken via dogma’s of een spiritueel pad is volgens JL nutteloos in een universum dat reeds allesomvattend is en waar je reeds in leeft. Maar we wijken af en ik ben geen Sheldon Cooper die alles afweet van de relativiteitstheorie en zwarte gaten. Devouring Star klonk altijd al meer Frans dan Fins en dat is opener “Consummation” opnieuw geen uitzondering. Referenties naar een Aosoth zijn nog altijd hoorbaar (vooral in de snelle partijen en op vocaal vlak dan), maar er wordt ook regelmatig gas teruggenomen. In het verleden wist de (one man) band me met haar tragere songs (zoals op de “Antihedron” EP) niet altijd in te pakken. Nu klinken de doompartijen in “Procreation of blood” en “Scar inscriptions” overtuigender en worden ze afgewisseld met uptempo beukstukken, maar Devouring Star is voor mij nog altijd het meest in haar element als er voluit gegaan wordt zoals in het overweldigende “Sin assimilation“, misschien wel de beste Devouring Star-song tot op heden. Afsluiten doet de band met “Her divine arteries“, een nummer waarin een repetitieve gitaarriff een hypnotiserende vibe uitstraalt waarover JL dood en chaos preekt, en of het nu tijdens de slome start of de felle tussenstukken is, de melodie deint genadeloos en monotoon door en nestelt zich vast in de hersenpan. Opnieuw een song om trots op te zijn en die van Devouring Star een band maakt om mee rekening te houden.

JOKKE: 83/100

Devouring Star – The arteries of heresy (Dark Descent Records/Terratur Possessions 2018)
1. Consummation
2. Procreation of blood
3. Sin assimilation
4. Scar inscriptions
5. Her divine arteries