djevel

Onirik – The fire cult beyond eternity / Noite – A cor do fogo

Het doet deugd om Dirge Rep (ex-Gehenna, ex-Enslaved, The Konsortium, …) nog eens te horen drummen op een plaat want het is ondertussen weeral van Djevel’s “Norske ritualer” uit 2016 geleden dat ik deze legendarische, maar vaak ondergewaardeerde Noorse trommelaar nog aan het werk heb gehoord. Daar waar hij bij zijn landgenoten vrij typisch blackmetaldrumwerk liet horen, mag hij zich bij het Portugese Onirik nog eens uitleven door zich in allerlei bochten te wringen. Goede zet van meesterbrein Gonius rex om de Noor als huurkracht aan te trekken voor zijn vijfde langspeler. Het werd trouwens hoogtijd want voorganger “Casket dream veneration” ligt weeral vijf jaar achter ons. Onirik is actief sinds 2002 en heeft het blackmetalgenre door de jaren heen in verschillende benaderingen verkend, maar is altijd trouw gebleven aan zijn oorspronkelijke doel: een ongewone, dissonante en rauwe uitvoering van het genre met trance-inducerende sferen, ijskoud en badend in magie. Dat dissonante aspect is op “The fire cult beyond eternity” nóg prominenter aanwezig dan ooit tevoren, maar tegelijk klinkt Onirik ook meer old-school, sinister en rauw dan op de voorganger. De vaak atonale gitaarlijnen spinnen als een krolse kater rond de vaak gekke en geïnspireerde baslijnen en het non-lineaire drumwerk. Songstructuren zijn in dit geval een abstract gegeven. De atmosfeer die neergezet wordt is ronduit verstikkend en hallucinogeen. Elke noot lijkt een directe uitdrukking te zijn van de gitzwarte poëzie die met de grootste minachting op een dramatische manier wordt gezongen waarbij regelmatig heldere zang opduikt die wat naar Ved Buens Ende neigt en je als luisteraar meezuigt in dit duistere universum waar je tere communiezieltje in lichterlaaie gezet wordt. Semjaza (Thy Darkened Shade) verzorgde niet alleen de ambientpartijen die her en der in de zeven, bovengemiddeld lange songs opduiken maar nam ook de mix en mastering voor zijn rekening in zijn Sitra Ahra studio, waar trouwens niets op aan te merken valt. Gelijktijdig met “The fire cult beyond eternity“, brengt Gonius Rex ook werk uit van zijn ander project Noite (‘nacht’) waarvoor hij inspiratie haalde uit middeleeuwse en neo-klassieke muziek. Dit levert een bevreemdende reeks, in het Portugees gezongen, psalmen vol boetedoening op waar ik echter zo nerveus van wordt dat ik na enkele minuten nagelbijten bijna aan mijn ellebogen zit te knabbelen. Noite grossiert een half uur lang in een wirwar aan psychedelische cleane zang, contrasterende koren, multi-gelaagde kerkelijke bezweringen en spreuken, treurige litanieën en schemerige melodieën, met cleane gitaren en een wulpse bas die overal ronddraait. De drums werden voor de eerste keer door Gonius rex zelf ingespeeld, wat met de niet-evidente ritmes wel een knappe prestatie is. Toch is dit debuut totaal geen spek voor mijn bek, en dat heeft niets te maken met het feit dat dit amper nog iets met metal te maken heeft. Onirik daarentegen kan mij wel bekoren met zijn moeilijk te doorgronden, avontuurlijke en technische, doch ook traditionele kijk op blackmetal.

JOKKE: Onirik (80/100); Noite (60/100)

Onirik – The fire cult beyond eternity (I, Voidhanger Records 2020)
1. Cult beyond eternity
2. Trapped in flesh, blood and dirt
3. Assigned to the inexorable flames
4. Melodies of reflection and praise
5. Granted the vision, molded into stone
6. Murmurs of the aging vessel
7. Apathy of might

Noite – A cor do fogo (I, Voidhanger Records 2020)
1. Noite eterna
2. A cor do fogo
3. No inferno e na terra
4. Centelha
5. Monstro adormecido
6. Marcha do caldeirão

Taake/Deathcult – Jaertegn

De gemene delers op “Pakt“, de recent verschenen split van Whoredom Rife en Taake, waren de heren V. Einride en Hoest, waarbij die eerste, naast Whoredom Rife mastermind, ook vellenmepper was in de livebezetting van Gorgoroth met Hoest op zang. Taake komt nu opnieuw op de proppen met een split en deze keer is het Hoest die zich in de doorsnede van beide participanten bevindt. In Taake is hij immers zo goed als alleenheerser en bij Deathcult, de tegenpartij op dit hebbedingetje, beroert hij de bassnaren. Beide Noorse bands leveren voor de gelegenheid één eigen nummer aan en één cover (van Taake zijn we dat ondertussen al gewend). “Slagmark“, de eigen Taake compositie, druipt van het ijskoude Noorse riffwerk met lichte folk-inslag en rockende vibes, een sound waarvoor Hoest en zijn Taake al jaar en dag gekend staan. Akoestische gitaren versterken het winterse gevoel aan de vierminutengrens door de temperatuur nog enkele graden verder onder het vriespunt te brengen. Het is een geslaagde langgerekte brug die naar het meer up-tempo einde stuurt. Nog even meegeven dat Djevel’s Ciekals op deze track als sessiegitarist te horen is en ook zijn raspende strot mee in de strijd gooit. “Ravnajuv” is een eigen interpretatie van het Darkthrone-nummer dat op diens “Total death“-plaat uit 1996 prijkt en verwijst naar de Ravenkloof, een 350 meter diep ravijn in de Noorse provincie Telemark. Dit Noorse instituut wordt te pas en te onpas gecoverd en daar deze Taake-versie erg dicht bij het origineel ligt, is de toegevoegde waarde bijna nihil. Maar in elk geval beter dan de meer gewaagde The Sisters Of Mercy-cover op het reeds aangehaalde “Pakt“. Over naar Deathcult dan op kant B van deze 10 inch. Eens de motor gestart is, krijgen we met “Der Würger” opzwepend Noors zwartmetaal dat niet gek ver verwijderd is van het Taake-geluid. Ook hier schemeren folky invloeden doorheen het grimmige dunne gitaargeluid en stilstaan duurt nooit lang bij dit besmeurde trio. Een heerlijke leadpartij en heldere zang, die voor afwisseling zorgt met de gortdroge screams van gitarst Skagg, luiden het meer dan acht minuten durende nummer uit. Puik werk! Als toetje is er dan nog “Black arts” een reprise van het downtempo Beherit-nummer van op diens genreklassieker “Drawing dawn the moon” uit 1993. Naar analogie met deze vunzige Finnen, is de productie van deze cover ook wat vuiler en smeriger dan het eigen nummer. Leuke split voor wie Taake (gerelateerd) spul verzamelt!

JOKKE: 83/100 (Taake: 82/100; Deathcult: 84/100)

Taake/Deathcult – Jaertegn (Edged Circle Productions 2020)
1. Taake – Slagmark
2. Taake – Ravnajuv (Darkthrone cover)
3. Deathcult – Der Würger
4. Deathcult – Black arts (Beherit cover)

Djevel – Ormer til armer, maane til hode

Het Noorse Djevel is een band die ons met elke release nog maar eens duidelijk maakt waarom we ons hart destijds verloren hebben aan black metal, en dan in het bijzonder de Noorse variant die ons midden jaren negentig in haar greep wist te nemen om ons vijfentwintig jaar later nog steeds niet los te laten. Weldra verschijnt langspeler nummer zes en sinds bandbrein Trond Ciekals (o.a. NettleCarrier en Ljå) in 2017 voor “Blant svarte graner” zijn rangen herschikte en de legendarische drummer Faust (ex-Emperor, Blood Tsunami) inlijfde, komt Djevel nóg sterker voor de dag. Dat bewijzen de Noren opnieuw op “Ormer til armer, maane til hode” waarbij de albumtitel de innerlijke duisternis reflecteert die in elke van ons huist. Trond ziet de plaat als een soort tegenreactie op de voorgaande albums en dan vooral de vorig jaar verschenen akoestische “Vettehymner” EP. Op “Ormer til armer, maane til hode” laat deze Noorse duivel een agressievere kant zien, wat klassenummers als het venijnige “Dreb dem alle, herren vil gjenkjenne sine” met haar oude-Satyricon invloeden en de titeltrack duidelijk maken. Zanger/bassist Mannevond (Koldbrann) bewijst opnieuw dat het een goede zet was om hem in 2017 tot zanger te promoveren want zijn ijskoude kreten zetten de verbetenheid van de muziek nog extra in de verf. Maar ook zijn basloopjes weten de vele tremolo-riffs te penetreren. Trond levert de ene na de andere prachtriff aan en draagt een melodieuzer nummer als “Det eders herre lover er mer enn hva mennisket taaler” ook grotendeels met zijn heldere (koor)zang. En Faust? Tja, moet die eigenlijk nog bewijzen dat hij een meer dan begenadigd trommelaar is? Het prijsbeest van deze nieuwe plaat vinden we helemaal achteraan met het op elf minuten afklokkende “Illoyegd foedt som Satans barn, paa ferd uden spor af menneskeverd“, dat na een mid-tempo start gestaag opbouwt totdat alle demonen middels bijtende tremolo-riffs en stuwende blasts ontketend worden en het venijn er tot aan het puntje van de staart uitspuwen. Ik raad u allen aan een ticket voor Unholy Congregation fest te kopen (indien u dat nog niet gedaan heeft), want op zaterdag 9 november gaat Djevel daar de boel in lichterlaaie zetten! Beloofd.

JOKKE: 91/100

Djevel – Ormer til armer, maane til hode (Aftermath Music 2019)
1. Ormer til armer, maane til hode
2. Et menniskes hele korpus og legeme
3. Den gang jeg banket paa helvedes tunge doer
4. Dreb dem alle, herren vil gjenkjenne sine
5. Ved Hildr’s haand for Hel
6. Det eders herre lover er mer enn hva mennisket taaler
7. Over svarte skriigende skoger
8. Illoyegd foedt som Satans barn, paa ferd uden spor af menneskeverd

Unholy Congregation – Een interessante mix van binnen- en buitenlandse acts en exclusieve gigs

Muziekliefhebbers der Lage Landen, markeer zaterdag 9 november met stip in uw agenda, en zak massaal af naar Oudenaarde voor een onheilige bijeenkomst aan black en ander extreem metal-geweld dat de Vlaamse Ardennen ongetwijfeld op haar grondvesten zal doen daveren. We laten Filip l’Hommelet, net terug van een meerdaags bezoek aan het Noorse Beyond the Gates festival en de bezieler achter ons eigenste Unholy Congregation festival aan het woord. (JOKKE)

Dag Filip, hoe is de idee voor een festival als Unholy Congregation ontstaan?
Eigenlijk speel ik al jaren met de idee om iets te organiseren. Ik ga sinds eind jaren ’90 regelmatig naar optredens en ik had altijd al een idee om iets te doen. Om een bandje op te richten was ik niet gemotiveerd genoeg en om zelf iets te organiseren was er toen te weinig durf (te groen achter de oren) en te weinig tijd. Uiteindelijk ben ik na wat omwegen webmaster van de Hades Almighty-website geworden. Dat was begin jaren 2000. Heel veel werk had ik niet want de band was in een verlengde winterslaap beland. Rond 2008 speelde ik even met het gedacht om iets op te zetten met als bands Hades Almighty (waar ik ondertussen bevriend mee was) en Kampfar. Er zijn toen wat mails over en weer gegaan maar een optreden is daar nooit uit gevloeid. Wel is dan ergens rond 2014 Ask (drummer van Kampfar), zanger bij Hades Almighty geworden. Ondertussen had ik Hades in 2010 in Bergen, Noorwegen nog eens live gezien en dan in 2011 en ik denk 2014 in Arnhem op Aurora Infernalis. Binnen mijn professioneel leven had ik tegen 2016/2017 enkele belangrijke beslissingen genomen. En eind 2017 begon het idee weer te groeien. Deels ook omdat ik er niet in slaagde om een nieuwe editie van Aurora Infernalis – met wiens oprichter ik ondertussen bevriend geworden was – op gang te krijgen. Het startpunt was dan om iets te doen rond uiteraard Hades Almighty, want ik wou hen eindelijk nog eens in België en Alfahanne, die ik rond die periode had leren kennen en waarvan ik wist dat er connecties waren met Bergen, Noorwegen. Wat ik van hen zag en hoorde was best indrukwekkend en enkele Belgische vrienden van me hadden die in Noorwegen op Hole In The Sky (dacht ik) al zien spelen. Ik had dus twee bands en daarrond ben ik beginnen bouwen. Het idee was om een gevarieerde line-up neer te zetten, een mix van binnen- en buitenlandse acts en bovenal ook bands die je geen 35 keer per jaar ziet langs komen. Uiteraard neem je dan altijd wel een beetje een risico maar dat kon me eigenlijk weinig schelen voor de eerste editie, ik zou iets op poten zetten naar mijn idee. Uiteindelijk ben ik dan echt van start gegaan rond eind mei.

Heb je hiervoor al ervaring opgedaan bij de organisatie van andere festivals of muzikale events?
De enige “ervaring“ die ik heb, was op de laatste Aurora Infernalis-editie chauffeur spelen voor o.a. Zemial en Arcturus. Daar kreeg ik een eerste blik achter de schermen van hoe het er op een indoor festival aan toe gaat. Voor de rest was het gewoon een kwestie van ogen open doen wanneer ik naar optredens en festivals ging en daar proberen dingen van op te pikken. Ik had ook veel aan de gesprekken met Reinier (van Aurora Infernalis) en Marijn (van het fantastische Thronefest).

Hoeveel mensen zijn er betrokken bij de uitwerking van een festival als Unholy Congregation?
Het grootste deel van de uitwerking van de eerste editie heb ik alleen gedaan. Bands en zaal kiezen, catering, geluid en licht, alles van social media. Na verloop van tijd is mijn beste vriend Jeroen er ook bij gekomen. Eerlijk is eerlijk, ik denk niet dat het zo goed zou gelopen zijn zonder hem. Samen zijn we beginnen zoeken naar versterking, vrijwilligers, … en uiteindelijk denk ik dat we met een crew van een 25-tal mensen waren. Een crew die alles op rolletjes heeft laten lopen. Waarvoor nog steeds mijn welgemeende dank!

Hoe kijk je terug op de eerste editie van Unholy Concregation die vorig jaar in november plaats vond?
Ik ben heel tevreden met de eerste editie. Achteraf eigenlijk alleen maar positieve kritiek gekregen van bands, crew en attendees. Uiteraard waren er kleine hiccups (zoals wat sound-probleempjes en een lichtshow die beter kon). Maar ik was best fier op het verloop van de ganse avond. Op organisatorisch vlak had ik het gevoel dat alles goed verlopen is ook al hebben mijn voeten toch nog tot een week of 3 na het festival last gehad van het vele rond lopen.

Persoonlijk vond ik het een geslaagde editie met als sterkste punt de gevarieerde line-up met een goede mix aan Belgische bands en internationale acts, die je bovendien maar zelden in onze contreien ziet. Minpunt vond ik de akoestiek die niet altijd in orde was en bijvoorbeeld de beleving van het Hades-optreden vergalde (maar dat kan ook komen door het ontbreken van een tweede gitarist). Zaal De Qubus in Oudenaarde voelt bovendien wat als een koude industriële venue aan. Zijn er lessen die je uit de eerste editie getrokken hebt en die gaan veranderen?
Merci voor je leuke commentaar op de line-up. Daar ging ik ook voor: gevarieerd, een mix van binnen- en buitenlandse bands en enkele exclusieve zaken. Hetroertzen speelde “Exaltation of wisdom” pas voor de tweede keer volledig live en de vorige keer was geloof ik in 2010. Voor Urarv was het hun eerste optreden in de Benelux. Idem voor Alfahanne. Voor Darkest Mind was het zelfs hun eerste optreden tout court.
Wat betreft Hades, ben ik persoonlijk van mening dat een tweede gitarist nodig is. Maar dat neemt niet weg dat er inderdaad een issue was met de akoestiek die vooral bij Hades dan parten speelde. En dat heeft uiteraard te maken met De Qubus zelf. Het is koud en industrieel maar goed, het is een black metal-fest. Thronefest gaat ook door in een gelijkaardig gebouw dus qua type gebouw moet het niet echt anders. We hebben er voldoende ruimte voor de merch, de backstage is tip-top en er is ruime parkeergelegenheid (tot 400 wagens). Qua verandering gaan we hoogstwaarschijnlijk met een andere firma in zee gaan voor geluid/licht. We gaan speciale aandacht hebben voor de akoestiekproblemen en voor de lichtshow. Verder gaan we ook zorgen voor wat meer handen bij het afsluiten van het festival. Verleden jaar hebben we nog tot 4u staan opruimen en kuisen met slechts 4 man. Geen aanrader.

Tijdens het optreden van Urarv bleek nog maar eens wat een sterke frontman Bjørn “Aldrahn” Dencker niet is. Aanvankelijk is het altijd even met de wenkbrauwen fronsen, maar uiteindelijk komt hij wel altijd met zijn extravagante performance weg. Wat vond jij van hun show en wat was jouw persoonlijk hoogtepunt?
I love Aldrahn. Die man is geniaal. Die trekt zich niks aan van wat er “in” of “true” is. De occulte symboliek op hun album covers zijn allemaal zelf uitgevonden doodles die een beetje de spot drijven met bands die zichzelf iets teveel au sérieux nemen. Gewoon zijn eigen ding doen en dat is zalig. Niet iedereen is fan, maar ik zeker en vast.
Ik heb eerlijk gezegd genoten van elke minuut die ik gezien heb. Ook achteraf was het fijn om alle videos eens te herbekijken, zeker als dan blijkt dat Ask van Hades me bedankt heeft voor de organisatie tijdens hun optreden… iets wat ik dus gemist heb de avond zelf haha.
Als ik er dan toch 1 hoogtepunt moet uitpikken, dan wel het optreden van Alfahanne. Vooraf wat als de vreemde eend in de bijt aanzien, maar achteraf bleek dat ze toch heel wat fans voor zich gewonnen hebben. Zelfs nu nog kom ik mensen tegen die naar dat optreden verwijzen en danig onder de indruk waren. Komt nog eens bij dat het een enorm sympathieke bende is ook. En ze hebben net een nieuwe single “Atomvinter” met Hoest van Taake op guest vocals uit!

Was het meteen na afloop duidelijk dat er in 2019 al een vervolg op zou komen?
Niet meteen. Ik had me voorgenomen om eerst eens rustig alles te evalueren. Het was eigenlijk ook niet de bedoeling om er een vervolg aan te breien. Maar alle positieve commentaren gaven me toch een licht duwtje om misschien aan een tweede editie te beginnen. Er waren immers toch wel nog enkele bands die ik (nog) eens in België wou zien. Voor de tweede editie waren er enkele voorwaarden: ik zou er eerder aan beginnen (5 maand op voorhand is krap), ik zou zorgen voor een opkuiscrew (work in progress) maar bovenal, ik moest en zou Vemod boeken. Uiteindelijk is dat nog een proces van enkele maanden geweest om pas begin mei het definitieve ja-woord te krijgen. Ondertussen had ik ook al Helheim gecontacteerd omdat ik wel voelde dat het met Vemod in orde zou komen.

Hoe loopt de kaartverkoop ondertussen?
We hebben nog geen grote bekendheid dus een voorverkoop waarbij bijna alle kaarten vanaf de eerste aankondiging de deur uit vliegen zit er bijlange nog niet in. Maar we zijn wel op schema om beduidend meer bezoekers dan de eerste editie te hebben. Mede door de drukke zomerperiode en de vele andere shows, gebeurt het gros van de verkoop veelal in de laatste weken. Op dit moment zitten we aan bijna dubbel zoveel tickets als verleden jaar rond dezelfde periode.

Met festivals als Alcatraz, Antwerp Metal Fest, GMM, Throne Fest, Metal Méan, Rock Avelgem, enz. en de honderden clubshows lijkt het Belgisch metal concertlandschap me stilaan verzadigd. Hoe zie jij dat
Ik zie wat je bedoelt en ik voel het zelf ook wel zo aan. Het lijkt tegenwoordig wel alsof je elk weekend (en vaak ook in de week) alleen al in West- en Oost-Vlaanderen op 3 of 4 verschillende plaatsen naar shows kunt gaan. En dan mis je er nog een heleboel net over de grens met Frankrijk, of in Antwerpen en Brussel. Van het lijstje dat je opgenoemd heb, is enkel Thronefest voor mij een jaarlijkse afspraak. Metal Méan had ik dit jaar wel willen bij zijn, maar het lag in de balans met Beyond The Gates in Noorwegen en dan was de keuze gauw gemaakt. Festivals als GMM en Alcatraz zeggen me heden ten dage maar weinig meer. Als ik nog eens ga, dan is het zoals enkele jaren geleden om een Emperor te zien spelen. Wat ik probeer, is niet teveel te kijken naar de rest en mijn eigen ding te doen. Dat betekent de voorgenoemde mix van buiten- en binnenlandse acts en exclusieve gigs. Oktober en november zijn ook dit jaar weer heel druk maar ik denk dat onze affiche zich genoeg onderscheidt van de rest om succesvol te kunnen zijn. En succesvol voor mij is in de eerste plaats een goed verlopen avond voor bezoekers, crew en bands.

Je bent er wederom in geslaagd om een aantrekkelijk affiche samen te stellen met lokaal Benelux-talent en enkele Noorse kleppers. Laten we de bands eens één voor één overlopen. Als opener is er de Belgische doom/death metalband Iteru. Waarom zijn zij de ideale opener om het festival in gang te trappen?
Ik zag Iteru openen voor Gaahls Wyrd in februari dit jaar en was blown away. De toon was die avond direct gezet en ik hoop dat ze dat trucje nog eens kunnen herhalen 9 november. Het is een vrij nieuwe band maar alle leden hebben reeds een 20-tal jaar ervaring in de Europese death, black en doom-scene. En live weten ze van aanpakken.

Het black metal-duo Doodswens is één van de twee Nederlandse bands die dit jaar op de affiche prijken. De scene bij onze Noorderburen floreert de laatste jaren als geen ander en levert de ene na de andere topband en topplaat af. Waarom viel je keuze net op Doodswens?
Ik ben eerder per toeval op Doodswens gestoten. Ik weet niet meer zeker of ik het doorgekregen had van iemand of per toeval tijdens YouTube-bingewatchen. Feit is dat wat ik hoorde heel sterk klonk en ik dan meer info ben beginnen zoeken. Bleken ze een ijzersterk optreden op Roadburn 2019 gehad te hebben én België nog niet aan gedaan te hebben. Ik was heel blij toen ze toezegden.

Het Duitse Crone is met haar duistere rock de vreemde eend in de bijt en vind ik de minst sterke band uit de line-up. Vorig jaar had je met Alfahanne ook een buitenbeentje op de affiche prijken. Vind je het belangrijk om toch niet al té strikt aan het extreme (black) metal-concept vast te houden en op deze manier voor wat afwisseling te zorgen?
Ik wou altijd iets doen wat qua stijl aanleunde bij Aurora Infernalis, nadruk op kwaliteit, maar met voldoende eigen identiteit. Op Aurora Infernalis waren ze ook niet te beroerd om af en toe wat van het rechte pad af te wijken. En desondanks dat Crone meer rock is, is er toch nog een link met black metal dankzij hun frontman Phil sG Jonas die ook frontman is van Secrets of the Moon. Crone zit ook onder de vleugels van Prophecy, heeft al gespeeld op Prophecy Fest en hun langspeler “Godspeed” is een donkere én zeer aangename plaat. Elke song vertelt een afzonderlijk (waargebeurd) verhaal met telkens een tragische afloop voor het hoofdpersonage.

Kludde verraste vriend en vijand eerder dit jaar met een dijk van een comeback-plaat. Waarom verdienen deze Oilsjteneers een plekje op de affiche?
Louter en alleen al omwille van die nieuwe plaat. Ik had de review van “In de kwelm” gelezen op jullie site en mijn interesse was gewekt. De plaat heb ik ondertussen grijs gedraaid en ik ben Kludde ook nog eens gaan bekijken in Ninove. Het zijn toffe mannen en dit zou wel eens één van de hoogtepunten van de avond kunnen worden.

De Nederlandse black metal-band Bezwering is een soort van wederopstanding van het geniale Wederganger en hun show op Unholy Congregation zal hun eerste ooit zijn. Hoe kom je erbij om een band te boeken (en vrij hoog op de affiche te zetten) die nog geen noot muziek heeft uitgebracht?
Ik was enorme fan van Wederganger, ik ken Joris al enkele jaren en hoewel ik minder bekend ben met zijn vorig werk bij bv Heidevolk, was ik helemaal weg van wat Wederganger deed. Het was eigenlijk de bedoeling dat Wederganger op de eerste editie zou staan maar toen ik bij Joris informeerde kwamen ze net naar buiten met het nieuws dat ze gingen splitten. In Bezwering zit het grootste deel van Wederganger en inderdaad, ze hebben nog geen noot muziek uitgebracht maar de stijl ligt in de lijn van Wederganger en ik kon de kans niet laten liggen om hen bij ons neer te zetten. Op 9 november zal er een eerste cassette met 2 songs op de merch-stand liggen. Ik heb al een voorsmaakje gekregen en ik vind het stiekem nog beter dan Wederganger.

Qua buitenlandse bands ligt je voorkeur duidelijk in Noorwegen want de top drie op de affiche is uit het land afkomstig dat voor de meeste mensen nog steeds het meest aan black metal gelinkt wordt. Het Noorse Djevel is een band waarin drie black metal-veteranen het mooie weer maken maar waarbij vooral drummer Faust tot de verbeelding spreekt. Ik veronderstel dat er toch wel een kleine droom in verwezenlijking gaat door deze legendarische black metal-muzikant op je podium te hebben?
Mijn (black metal) hart ligt in Noorwegen. Ik ben met die scène opgegroeid. Iemand als Faust op een Belgisch podium krijgen spreekt zeer tot de verbeelding, temeer omdat hij zelf ook enorm enthousiast is over dit optreden. Maar zoals je zegt, mannen zoals Mannevond (Koldbrann) en Trann Ciekals (die bv verantwoordelijk was voor het sublieme demo-materiaal van Ljå, “Skamslaadte engler” is één van mijn favoriete nummers ooit) kennen ook het klappen van de zweep. Ik verwacht best veel van Djevel, zeker na hun laatste release “Blant svarte graner“. Ik was al fan van “Besatt av maane og natt“, maar nu met Faust op drums, is het nog een niveautje hoger gegaan.

Wat vind je van de eerste song die vrijgegeven werd van de op til staande “Ormer til armer, maane til hode”-plaat?
“Illoeygd foedt som Satans barn, paa ferd uden spor af menneskeverd“. De titel alleen al belooft al zoveel goeds. De song is echt de stijl van black metal waar ik verzot op ben. Veel (typisch Noorse) sfeer, tempowisselingen, de uitgesponnen riffs. De drums denderen de ganse plaat door en daar bovenop als finishing touch een ijskoude schreeuw. I love it!

Helheim is een band die we vanop de zijlijn volgen en waarvan de ene plaat ons meer kan bekoren dan de andere. Zelf hebben we hun laatste wapenfeit “Rignir” nog niet aan een luisterbeurt onderworpen. Hoe zou jij die plaat omschrijven?
“Rignir” is… anders… maar toch weer volledig Helheim. ‘Rignir’ betekent zoiets als ‘het regent’ en daar kennen ze in Bergen alles van (dat kan ik zelf ook beamen, JOKKE). De productie is echt top. Maar je kan het denk ik wat vergelijken met wat Gaahls Wyrd met “Ghosts invited” onlangs uitgebracht heeft. Een soort van evolutie richting meer melodie en gevoel. De grenzen van black metal worden opgezocht en op veel plaatsen ook overschreden. Progressief? Nog niet zo extreem als een Enslaved dat deed, maar het neigt er meer naar toe. Volwassen is ook wel een woord wat in me op komt. Ingetogen ook. Ik ben zeker dat heel wat oude Helheim-fans zullen moeten slikken hebben. Maar dat het goede muziek is, dat staat niet ter discussie. Het is eigenlijk de perfecte plaat voor een natte novemberavond.

Vemod prijkt bovenaan de affiche en lijkt me dé publieksfavoriet. De vorige keren dat ik de band aan het werk zag, hing er iets magisch over hun performance. Nu Whoredom Rife’s drummer tot de band is toegetreden zijn de verwachtingen nog hoger gespannen. Vemod teert wel nog steeds op hun “Venter på stormene”-plaat die ondertussen toch al weer uit 2012 dateert. Stiekem hoop ik in Oudenaarde toch iets van nieuw materiaal te horen. Zit er snel nieuw werk aan te komen dat jij weet?
Snel is relatief, maar ze zijn op dit moment bezig met de opnames voor hun nieuwe plaat. Ze zijn nu ook getekend door Prophecy Records en ze mogen in alle rust verder werken aan het nieuwe album om een topplaat af te leveren. Jan Even (guitars) en Eskil (guitars/vocals) zijn sowieso druk bezig geweest met andere bands zoals One Tail, One Head, Dark Sonority, Mare… maar ik heb de indruk dat ze nu toch hun volle aandacht aan Vemod geven. Ze oefenen nu ook veel regelmatiger dan voordien en zijn bezig de setlist finete tunen en dergelijke meer. En de show op 9 november belooft een magische belevenis te worden. De band treedt echt niet vaak op en is selectief in hun performances dus als je ook maar een beetje van Noorse black metal houdt, mag je dit echt niet missen.

Waarom moet iedereen zaterdag 9 november naar Oudenaarde afzakken?
Ik geef u 8 simpele redenen:
Iteru – loodzwaar en occult
Doodswens – old school en furieus
Crone – donker en betoverend
Kludde – Oilsjters en kwaliteit
Bezwering – ondood en bezwerend
Djevel – True Norwegian Black Metal
Helheim – viking black van de bovenste plank
Vemod – pure magie

Een mooie niet-alledaagse affiche met top-black metal! Acht bands voor een aantrekkelijke prijs.

Tot dan!

Mork – Det svarte juv

Menig black metal-muzikant roept luidkeels dat vroeger alles beter was en dat er amper nog noemenswaardige nieuwe bands of releases uitkomen. Het Noorse Mork lijkt hier een uitzondering op te vormen, want niet alleen de gespecialiseerde muziekpers heeft veel lof voor het eenmansproject van de heer Thomas Eriksen, Mork krijgt ook steun van vele veteranen uit de scene zijnde Fenriz, Blasphemer en Seidemann. Mork werd in 2004 boven de doopvont gehouden en wist album na album gestaag nieuwe zieltjes voor zich te winnen. Met “Det svarte juv” zijn we ondertussen bij langspeler nummer vier aanbeland, de tweede die via Peaceville verschijnt. Desolater en somberder dan het vijftig-tinten-grijs-tellende artwork van de hand van de Franse artiest David Thiérrée die o.a. ook al voor Behemoth werkte, kan amper. Het wanhopige beeld van de volledig uitgemergelde, op sterven na dood zijnde figuur die naar de rand van de dieperik kruipt, illustreert perfect alle somberheid, haat, kwaadheid, pijn en kracht die in de tien nummers vervat zitten en die Thomas uit zijn systeem moest filteren na de meest miserabele periode in zijn leven achter de rug te hebben. Op de twee vorige platen doken gastmuzikanten van Dimmu Borgir, Darkthrone en 1349 op, maar deze keer werd het een complete solotrip zonder inmenging van buitenaf. In vijftig minuten tijd krijgen we een gevarieerde dwarsdoorsnede van ouwe getrouwe Noorse black voorgeschoteld gaande van klassieke blastbeat riffs (“Mørkeleggelse“, “Den utstøtte“), naar Taake en Khold neigende black ’n roll (“Skarpretterens øks“), slepende doom (“Karantene“) en melancholische melodieën (de titeltrack). Thomas spuwt al krijsend of in “På tvers av tidene” met een heroïsche cleane stem, zoals we die ook kennen van een Kampfar of Isengard, zijn gal. “Da himmelen falt” kent een wisselwerking tussen rollende basdrums en black metal-gekrijs en bevat een Windir-achtige melodie. Toffe bijkomstigheid is dat er extra veel aandacht werd geschonken aan de baslijnen die goed hoorbaar zijn in de mastering van Jack Control, die ook aan Darkthrone’s laatste drie platen meewerkte. Mork is samen met een band als Djevel één van de sterkhouders van de nieuwe generatie bands die de geest van old school Norwegian black metal levend weet te houden. Het overklassende Djevel kunnen we in november aan het werk zien op de tweede editie van het Unholy Congregation fest in Oudenaarde. Hopelijk haalt één of andere concertorganisator ook Mork snel naar onze contreien.

JOKKE: 82/100

Mork – Det svarte juv (Peaceville Records 2019)
1. Mørkeleggelse
2. Da himmelen falt
3. På tvers av tidene
4. Den utstøtte
5. I flammens favn
6. Skarpretterens øks
7. Den kalde blodsvei
8. Siste reis
9. Karantene
10. Det svarte juv

Panchrysia – Dogma

Onze landgenoten Panchrysia draaien al heel wat jaartjes mee in de Belgische black metal scene, maar tot een internationale doorbraak naar het grotere publiek is het nooit echt gekomen, hoewel hun oudere albums zeker gehoord mogen worden en het nodige potentieel in zich hadden. De vorige langspeler “Massa damnata” dateert alweer uit 2011 en eigenlijk had ik de band al lang opgegeven tot ze vorig jaar plots op de affiche van een gig met Wederganger en Djevel in de Antwerpse concertzaal Het Bos opdoken. Via Facebook werd gelost dat Panchrysia in de studio zat en enkele maanden later, ligt “Dogma” hier haar rondjes te draaien. Panchrysia is altijd al beïnvloed geweest door de grotere Noorse (lees Satyricon qua muziek) en Zweedse (lees Marduk qua vocalen) namen en die invloed kan op de nieuwe plaat ook moeilijk weggestoken worden. Het nieuwe Russische label Satanath raadt het album ook aan aan liefhebbers van Bell Witch, maat wie dat schreef had duidelijk te veel vodka gedronken, want met de tergend trage funeral doom van dit duo hebben de zwartmetalen klanken van Panchrysia toch bitter weinig te maken hoor. “Each against all” begint aanvankelijk nog tamelijk rustig in de stijl van de meest recente Satyricon platen, maar eens de vocalen invallen wordt het al gauw spannender dan wat de Noren ons tegenwoordig voorschotelen. De opener klinkt heel melodieus inclusief mooie solo en door de semi-cleane/semi-raspende zang hangt er ook een occult sfeertje over de song gedrapeerd. “Salvation” trekt de lijn van het eerste nummer grotendeels verder, maar klinkt minder geïnspireerd en kan me pas naar het einde toe bekoren. Geef me dan maar een songs als “Gilgamesh” waar een Mortuus-vibe in de vocalen van Zahrim zit, hoewel het tempo een pak lager ligt dan in de doorsnee Marduk-song. Spoken-word samples zorgen bovendien voor een moderne toets. Gelukkig wordt het gaspedaal na de melodieuze intro van “Kairos” toch even dieper ingetrapt, want anders zou de verveling wel beginnen toeslaan. Halverwege het nummer slaat de balans echter opnieuw over naar de melodieuze kant en een trager tempo en volgt een Watain-achtige melodieuze solo. Als je een nummer de titel “War with heaven” meegeeft verwacht je daadkrachtige muziek en dat is gelukkig wel het geval in deze song evenals in “Never to see the light again” dat opnieuw samples en sneller werk laat horen. Het hieronder geposte “28 steps” is lekker opzwepend en is wat mij betreft één van de beste songs van de plaat. Afsluiten doet Panchrysia met het sterke en overtuigende “Rats“, dat aanvankelijk met een jazzy intro-sample van start gaat en waarin later – bewust of onbewust – een serieuze knipoog naar Emperor wordt gegeven want enkele riffs uit de finale van het nummer lijken wel héél hard op die uit “Into the infinity of thoughts“. Ten opzichte van het ouder werk ligt het tempo duidelijk lager en heeft het venijn plaats geruimd voor de nodige melodie. Hierdoor heeft Panchrysia een gelijkaardige evolutie als een Satyricon doorgemaakt, hoewel onze landgenoten toch een stuk overtuigender uit de hoek weten te komen dan Satyr en Frost.

JOKKE: 80/100

Panchrysia – Dogma (Satanath Records 2018)
1. Each against all
2. Salvation
3. Gilgamesh
4. Kairos
5. War with heaven
6. Never to see the light again
7. 28 steps
8. Rats

Djevel – Op en top Noors

Hoewel recent alle ogen gericht waren op de Nidrosian Black Metal scene in Trondheim, mogen we niet vergeten dat ook Oslo nog steeds een epicentrum is voor True Norwegian Black Metal. Dit jaar gaat de award voor “Beste Noors black metal album” zonder twijfel naar het vanuit Oslo opererende Djevel met hun album “Norske ritualer“. Hoewel dit reeds hun vierde album in vijf jaar tijd is, is de band nog niet zo héél bekend. Indien je liefhebber bent van échte Noorse black metal, is het een schande als je geen plaat van Djevel in je collectie hebt. Ik nam contact op met Trånn Ciekals om hem de mogelijkheid te geven zijn band aan jullie voor te stellen. (JOKKE)

promophoto-djevel

Ave Trånn! Met jullie drie voorgaande platen bewees Djevel dat ze in Noorwegen nog steeds weten hoe een meer dan degelijk potje old-school underground black metal gespeeld moet worden. Jullie nieuwe album “Norske ritualer” overklast de vorige platen zelfs nog. Hoe vergelijk jij de nieuweling met het vorig jaar verschenen “Saa raa og kald”? Ben je tevreden over het eindresultaat?
Ik apprecieer je lovende woorden. Ik denk dat “Norske ritualer” in veel opzichten van “Saa raa og kald” verschilt. De nummers zijn nóg rauwer alhoewel ik een heleboel akoestische gitaren heb toegevoegd. Er zit simpelweg gezegd meer emotie en feeling in dit album vervat en hoewel ik erg van de voorganger hou, denk ik dat “Norske ritualer” tot dusver mijn beste werk is. Het is een opsomming van al wat Noorse black metal is voor mij.

Dat ben ik volmondig met jou eens. Djevel lijkt inderdaad vast te houden aan de kernwaarden van old-school Noorse black metal daar waar veel van de grotere pioniers zoals Satyricon, Immortal, Mayhem, Enslaved en Ulver gaandeweg van hun origineel pad zijn afgeweken en geëvolueerd naar een nieuwe (soms meer mainstream) richting. Wat betekenen de woorden “Noorse black metal” voor jou en wat maakt het verschil ten opzicht van bijvoorbeeld Zweedse, Griekse of Cascadian black metal?
Reeds van toen ik begin jaren negentig begon te spelen, stond Noorse black metal voor mij synoniem voor de oude heidense cultuur waarop Noorwegen gebouwd is. Mijn perspectief is nooit veranderd, noch heb ik de neiging gevoeld mijn kunst te wijzigen. Ik herinner me nog dat Satyr ooit gezegd heeft dat hij voelde dat hij de “Noorse stijl” zo ver had uitgediept als dat hij kon op gebied van thema’s, geluid, etc., en ik respecteer dat en ik versta wat hij bedoelt, maar ik heb nooit hetzelfde gevoeld. Het vloeit gewoon uit mijn ziel als een onuitputtelijke bron.
De andere landen/stijlen die je vermeldt, klinken anders omdat ze uit een andere cultuur en perspectief komen, en zo zou het ook moeten zijn.

Niet enkel de titel van het nieuwe album verwijst naar je thuisland, ook de teksten zijn zoals steeds in het Noors geschreven. Beschouw je dit als een must have voor Noorse black metal? Op welke songtekst ben je het meest trots en waar gaat het nummer in kwestie over?
Voor mij is het inderdaad zo dat pure Noorse black metal op zijn best is wanneer er gezongen wordt in onze moedertaal. Ik heb waarschijnlijk zo’n veertigtal teksten voor Djevel geschreven en ik heb geen favorieten, maar ben wel erg tevreden over de tekst voor “Doedskraft og tri nagler”. De thema’s liggen allemaal wat in dezelfde lijn. Sommige zijn gebaseerd op rituelen, terwijl andere eerder een verhaal of statement zijn.

Moet de line-up ook noodzakelijkerwijs 100% Noors zijn om van Noorse black metal te kunnen spreken? Gorgoroth is bijvoorbeeld zo’n band die claimt Noorse black te spelen, maar Infernus is de enige Noor in de line-up tegenwoordig. Lijkt me een beetje idioot, niet?
Wel, ik herinner me dat het back in the old days een “zaak” was dat alle bandleden Noors waren. Als ik me goed herinner heeft Ulver ooit hun gitarist Ali Reza ontslagen omdat sommige mensen het niet leuk vonden dat hij geen etnische Noor was. Iets waar ze waarschijnlijk niet meer zo trots op zijn de dag vandaag. Ik heb hier echter zelf nooit over nagedacht omdat ik ook nooit in de situatie ben geweest waarin ik iemand van een ander land heb gevraagd zich bij mijn bands te voegen. Maar ik heb geen probleem met iemand van een andere afkomst en zie hier dan ook geen probleem in.

Ik luister reeds meer dan twintig jaar naar black metal, maar het is pas sinds mijn road trip doorheen Noorwegen van vorig jaar dat ik écht begrijp welke impact de mooie grootse Noorse natuur moet hebben gehad op jongeren die temidden ervan opgroeiden en beslisten om black metal te spelen. Djevel lijkt de Noorse geschiedenis te bezingen maar aangezien de bandnaam Noors is voor “duivel” veronderstel ik dat er ook een satanisch aspect in de teksten vervat zit?
Absoluut. Onze omgeving met haar bergen en wouden is altijd al een erg grote inspiratiebron geweest? We spendeerden heel wat tijd in de bossen toen we jong waren. Ik doe soms nog wel hiking tochten en de natuur is één van mijn grootste inspiraties. De repetitieruimte die we deelden met Gehenna toen ik bij Neetzach speelde was vlakbij een goed bewaard gebleven oud vikingdorp waar we dikwijls wat rondhingen om de oude sfeer op te snuiven.

Beschouw je jezelf een satanist?
Ik beschouw mezelf als mezelf. Ik ben erg gefascineerd door de oude Noorse cultuur en al wat er mee te maken heeft, zoals de duivel die er een groot deel van uitmaakt. Dus ja, de teksten zijn voor een groot deel gebaseerd op duivelaanbidding. Alles wat ik doe met mijn bands reflecteert mijn persoonlijkheid. De tijd waarin ik echter in een gepersonifieerde duivel geloofde zijn echter lang voorbij. Het is een kracht in mijn geest waar ik weinig over kwijt wil, behalve via mijn muziek.

Tijdens mijn road trip op weg naar het Beyond the Gates festival in Bergen, heb ik vooral de zuidwestkust van Noorwegen ontdekt (Stavanger, Bergen, …). Wat is de mooiste plek in Noorwegen die je me kan aanraden?
Ik ben geboren en opgegroeid in Stavanger, de westkust ligt me dus nauw aan het hart. Nu leef ik net buiten Oslo dicht bij de natuur waar het ook heel mooi is. Hoe noordelijker je gaat, hoe beter Noorwegen wordt. Ik zal je eens mee op een hike nemen als je naar Oslo komt.

Wat zijn je vijf favoriete klassieke Noorse black metal platen? En bewijs dat je geen ouwe zak bent door ook vijf Noorse albums te noemen die je wel kan appreciëren en na 2010 verschenen zijn.
Vijf klassieker is te weinig, dus zal ik er acht opnoemen: “Vikingligr veldi“, “Dark medieval times“, “Seen through the veils of darkness“, “Bergtatt“, “For kunsten maa vi evig vike“, “The shadowthrone“, “Transilvanian hunger“en “Det som engang var“. En van na 2010: hmm, eerlijk gezegd kan ik maar één album opnoemen dat een impact heeft gehad en dat is “Venter på stormene” van Vemod. Whoredom Rife vind ik ook wel goed, vooral het nummer “Gitt til Odin”. Er zijn er waarschijnlijk nog andere, maar daar kan ik nu niet opkomen.

In het verleden speelden voornamelijk twee steden een belangrijke rol in de ontwikkeling van Noorse black metal. In het westen was er de scene rond Bergen met Immortal, Enslaved, Gorgoroth, Taake, Aeternus, … en in het oosten had je Oslo met Mayhem, Dimmu Borgir en al wat zich afspeelde in en rond de beruchte Helvete platenwinkel. Hoe is de scene in Oslo de dag van vandaag?
Ik maak geen deel uit van één of andere scene in Oslo, dus als er één zou zijn heb ik er geen weet van. Indien er één is, bestaat deze waarschijnlijk uit jongere mensen.

Je haalde zelf reeds Vemod en Whoredom Rife aan als goede “nieuwkomers”. Wat vind je van de bands uit Trondheim? Voegen ze iets toe aan de Noorse scene?
Voor mij heeft black metal altijd te maken gehad met je eigen ding doen en dat goed doen. Als het gevoel en impact mist, doe je het niet goed en stop je beter. Laat je werk voor zich spreken en hou je bek. Ik denk dat dat van toepassing is op deze bands. Ik ken enkele van de mensen achter deze bands en het zijn degelijke en sterke persoonlijkheden waar ik vele ideeën mee deel. Zij doen hun ding en lijken zich geen zak aan te trekken van anderen. Zij voegen absoluut iets toe aan de scene, of het nieuw is of niet, maakt me niet uit.

Terug naar Djevel nu. Ik las ergens dat jij de band hebt opgericht en dat je min of meer degene bent die alle muziek schrijft. Hoe ben je in contact gekomen met de andere bandleden?
Correct, ik startte Djevel als een solo-project en schrijf nog steeds alle muziek en teksten. Ik groeide op met Dirge Rep (drummer) en ken hem vanaf ons dertiende. Hij is een erg dierbare en te betrouwbare broeder. Met Mannevond (bassist) kwam ik in contact rond 2001 toen Koldbrann haar demo uitbracht en ik deze in handen kreeg en we hadden van meet af aan een goede band. Hjelvik leerde ik via een vriend kennen en de idee was om hem op een nummer te laten zingen, maar het resulteerde in een permanente zangerspositie voor hem.

Moeten ze jouw richtlijnen volgen of zijn ze vrij een persoonlijke toets aan hun partijen toe te voegen?
Ik laat de anderen volledig vrij. Ik geef ze mijn songs en zij voegen daar hun partijen aan toe op de manier dat zij dat zien. Componisten die hun ideeën aan anderen opdringen, ik heb dat nooit begrepen. Ik ben een gitarist en doe hier en daar wat cleane zang en screams, maar ik kan geen drums spelen, dus het lijkt me compleet absurd om Dirge Rep te vertellen wat hij moet spelen.

Het feit dat enkele leden deel uitma(a)k(t)en van gekende groepen zoals Enslaved, Gehenna, NettleCarrier en Kvelertak levert Djevel soms het etiket “allstar band” of “supergroep” op. De line-up van Djevel is bovendien erg standvastig wat bijna een unicum is in black metal kringen. Kan Djevel blijven bestaan zonder één van de vier bandleden?
Fuck al dat “allstar” gedoe, het is idooi en flauw. Niemand van ons is een ster. Onze persoonlijkheden spelen GEEN enkele rol. Ik zie geen probleem in het voortbestaan van Djevel indien één van de anderen er niet meer bij is, aangezien ik alle muziek en teksten creëer. Het zou nog altijd Djevel zijn, maar in een andere vorm.

Op “Doedskraft og tri nagler” neemt Hoest (Taake) de vocalen voor zijn rekening. Is er een reden waarom je exact hem koos om op deze song te zingen?
Ja, hij heeft mijns inziens de perfecte stem voor dit soort Noorse black metal. Ook past de tekst wel bij hem vind ik. We delen ook veel dezelfde opvattingen aangaande Noorse black metal en cultuur.

Zowel jij als Mannevond en Dirge Rep zijn ook actief in NettleCarrier. Hoewel deze band ouder is dan Djevel, is NettleCarrier lange tijd inactief geweest, totdat jullie debuut uitkwam in 2012. Vorig jaar kwam opvolger “Black coffin rites” uit. Kunnen we dra nog meer muziek van NettleCarrier verwachten?
Ik heb een nieuw NettleCarrier nummer opgenomen, maar ik heb geen idee wanneer er een nieuw album zal zijn. Ik heb eveneens recent twee Djevel songs opgenomen voor de volgende plaat en op dit moment ziet het er dan ook naar uit dat er sneller een nieuw Djevel album zal zijn dan één van NettleCarrier.

Wat zijn de voornaamste verschillen tussen Djevel en NettleCarrier?
Het verschil tussen beide bands en de reden waarom ik in beide speel is dat ik geen stijlen wil mixen aangezien ik ze erg verschillend beschouw. Djevel is pure Noorse black metal terwijl NettleCarrier donkerder en agressiever is in elk aspect.

Ik ben verrast dat je nog niet opdook in de fantastische boekenreeks “The cult never dies“. Nog geen telefoontje gekregen van Dayal Patterson?
Neen.

De geruchten gaan al langer de ronde, maar het lijkt erop dat de verfilming van het fel omstreden “Lords of chaos“-boek van Michael Moynihan en Didrik Søderlind weldra van start zal gaan. De film zal geproduceerd worden door Jonas Åkerlund, die ooit nog kortstondig bij het legendarische Bathory gedrumd heeft. Wat vind jij van de Hollywood interesse in dit verhaal over Noorwegen, black metal en de befaamde kerkverbrandingen? Ga je naar de film kijken als ie uitkomt?
Ik heb last van iets dat ik “zelfkwelling” noem: als ik iets haat (zij het een bepaalde band of iets anders) wil ik het verkennen omdat het mijn haat voedt en mijn reden bevestigt dat ik het haat. Dus ja, waarschijnlijk ga ik de film zien. Ik denk wel dat ik versta waar de fascinatie voor de gebeurtenissen in de Noorse scene van begin jaren negentig vandaan komt. Het was dan ook een erg speciale tijd om deel van uit te maken. Het probleem is echter dat mensen proberen om er vijfentwintig jaar later deel van uit te maken, wat onmogelijk is en enkel kan mislukken. Ik heb enkele vrienden die in het boek aan bod kwamen en voor hen is het waarschijnlijk nog erger om getransformeerd te worden naar de film.

Djevel lijkt niet dikwijls live te spelen, wat de reden zou kunnen zijn dat jullie nog min of meer in de underground vertoeven. Zijn er plannen om te touren voor het nieuwe album? Tenzij je Darkthrone of Deathspell Omega heet, willen de meeste bands toch de hort op om hun muziek naar de fans te brengen.
Ik beschouw touren niet als een belangrijk aspect van black metal en het meest van de tijd heb ik betere dingen te doen, maar in januari en februari zullen we enkele concerten spelen in Noorwegen en de rest van Europa. De Europese data liggen nog niet vast gebeiteld, maar het zullen er waarschijnlijk vijf à zes zijn.

Hopelijk tot ergens in onze contreien dan!

Tortorum – Rotten.dead.forgotten

Tortorum is een Pools/Noors/Engelse-samenwerking met het natte Noorse Bergen als uitvalsbasis. Met twee uitstekende albums op haar conto (“Extinctionist” uit 2012 en “Katabasis” uit 2014) zou deze black metal band geen onbekende meer mogen zijn voor liefhebbers van zwartmetaal genre Watain. Bandoprichter Skyggen (o.a. Dead To This World) besloot om, na het vriendschappelijk vertrek van Dirge Rep (ex-Gehenna, Djevel, Orcustus en nog zo veel meer goede bands), zelf de drumstokken ter hand te nemen in de studio en middels post-natale toevoeging van gitarist Andreas Fosse Salbu opereert de band voortaan als een kwartet in plaats van trio. Met het niets verbloemende “Rotten.dead.forgotten” (zowel qua titel als qua hoes) slaat Tortorum de pagina van overwegend snelle orthodoxe black metal om ten voordele van een eerder mid-tempo rechttoe-rechtaan benadering van het genre. Gezien het overaanbod qua orthodoxe bands, maal ik niet om deze keuze. Het klinkt nu terug allemaal wat Noorser en ook dat juich ik toe! Bassist/frontman Barghest (Spearhead) krijst de longen uit zijn lijf terwijl gitaristentandem Skyggen en Specter (Aeternus, ex-Gravdal) frostbitten riffs uit hun instrument persen. “Lucifer victrix” klinkt met zijn zagende riffs en bottensplijtende zang opvallend vuil en donker. Echter kruipt het bloed met momenten toch nog waar het niet gaan kan waardoor in “Life is the enemy” en “Black mantra mysteries” het gaspedaal als vanouds diep ingedrukt wordt.Hoewel het nieuwe kunstje dat Tortorum met deze EP laat horen natuurlijk ook al menigmaal werd uitgevoerd gaan deze dertig minuten er wel in als zoete koek.