Djevel wordt door sommigen gezien als een blackmetalsupergroep. De band, die nu al een decennium meedraait, eerst als soloproject van Ciekals, daarna als volledige band, heeft sinds vorig jaar een nieuwe bassist/vocalist: Kvitrim (ook wel bekend als E. Blix van Vemod). In ons interview met Ciekals uit 2016 heeft hij al aangegeven dat Djevel niet afhankelijk is van wie er lid van is, want hij is degene die bijna alles (hij is geen drummer) bedenkt. Nu Mannevond, als laatste van de originele line-up, dus vertrokken is, kunnen we dat aan de test onderwerpen. (We kunnen lang en kort praten over de aanwezigheid van Faust, en in hoeverre we dit (nog) controversieel (moeten) vinden, maar daar zie ik eigenlijk geen brood in.)

Afgelopen mei is hun nieuwste album “Tanker som rir natten” uitgekomen bij Aftermath Music. Dit is langspeler nummer zeven in tien jaar. Dat is een indrukwekkende productie voor een blackmetalband. Het album telt zes nummers en klokt een ruime 55 minuten. Dat is lang. Bijna net zo lang als de songtitels, trouwens. Dat zijn epistels op zichzelf.

Dan de muziek. Ik heb dit album bij schrijven een aantal keer aandachtig geluisterd. Het geheel is iets wat mij erg goed in het gehoor ligt. De productie en de mix (door Ruben Willem) zijn om door een ringetje te halen. In eerste instantie ben ik ontzettend gecharmeerd door de plaat: hele fijne riffs, baspartijen die complementair zijn aan de gitaarmelodie, maar wel een eigen gezicht hebben, en het trommelwerk van Faust is om te genieten. Ik mis wel een tweede gitaar, maar dat is voor mij meer een standaard binnen black metal dan een uitzondering. Ik hou van de rustige tussenspelen, vooral die in het tweede nummer “Maanen skal være mine øine, den skinnende stierne mine ben, og her skal jeg vandre til evig tid.” De slepende intro van het derde nummer is mijn favoriete moment op het album, die midtempo drums, die riff… Ik kan daar alleen maar van genieten.

Het is echter niet alleen maar gloria: ik mis toch een beklijvende kwaliteit bij dit album. Elke keer dat ik klaar ben met het luisteren van de plaat, ben ik eigenlijk de individuele nummers alweer kwijt. De sfeer blijft prima hangen, maar de individuele songs zijn me dan al ontschoten. Dat is jammer. Het raakt iets wat me al langer begint op te vallen. De wens om pure Noorse black metal te maken, zorgt zo langzamerhand een beetje voor een eenheidsworst aan muziek . Het gebrek aan vernieuwing in dit sub-genre zorgt voor vrij inwisselbare muziek. In mijn vorige recensie (Forhist) heb ik hier al naar verwezen als een valkuil en Djevel valt hier volledig in.

Het is een goed album, dat ontken ik zeker niet, maar voor mij gaat dit geen rol van betekenis spelen in mijn jaarlijst en ik zal hem ook niet aanschaffen. Voor nostalgie heb ik mijn oude blackmetalplaten uit de jaren negentig nog. Toch krijgt “Tanker som rir natten” een ruime voldoende, omdat ik wel de kwaliteit van het werk waardeer.

MISCHA 78/100

Djevel – Tanker som rir natten (Aftermath Music 2021)
1. Englene som falt ned i min seng, skal jeg sette fri med brukne vinger og torneglorier
2. Maanen skal være mine øine, den skinnende stierne mine ben, og her skal jeg vandre til evig tid
3. En krone for et øie som ser alt, tusind torner for en sønn som var alt
4. Tanker som rir natten
5. Naar maanen formørker solen i en dødelig dans, ber jeg moder jord opp til en siste vals
6. Vinger som tok oss over en brennende himmel, vinger som tok oss hjem