fen

Woman Is the Earth – Torch of our final night

Als ik je zeg dat Woman Is The Earth een Amerikaanse band is die black metal speelt, zou je kwartje moeten vallen over het subgenre-vakje waar het trio in thuis hoort. Juist ja, atmosferische black metal die vele raakvlakken vertoont met hun Cascadian scene-genoten, hoewel de band afkomstig is uit de centraler gelegen staat South Dakota. Hokjesdenken is dan misschien wat narrow-minded maar ik moet jullie natuurlijk een idee geven over hoe een bepaalde band klinkt. Woman Is The Earth liet op de vorige drie langspelers (hoewel ik de laatste met 24 minuten speeltijd eerder als een EP beschouw) horen een goede en betrouwbare middenmotor te zijn in het dichtbeboste woud aan Wolves In The Throne Room-volgelingen/kopieerders. Op het nagelnieuwe “Torch of our final night” wordt de horizon nog wat meer verruimd met enkele uit het post-rock genre geplukte gitaarriffs. Hierdoor heeft de band meer weg van het Zuid-Afrikaanse Wildernessking (of andersom) dan van ons wolvenduo. De vijf pakkende nummers (intro tellen we niet mee) met een gemiddelde speelduur van zeven minuten weten absoluut te overtuigen. Passages met meeslepende gitaarmelodieën wisselen af met stukken waar de keyboards meer de aandacht willen opeisen, maar telkenmale met de bedoeling de luisteraar bij het nekvel te grijpen en mee te voeren naar majestueuze natuurlandschappen. Die eindpassage in “Brother of black smoke” is hier een mooi voorbeeld van. “Broken hands” is de iets mindere song op de plaat, terwijl het navolgende “Sorrow and the floods” dan weer meer impact heeft op mijn gemoedstoestand met subtiele (post-rock) gitaarleads die armhaarerecties opwekken en die je ook op een plaat van Agalloch zou kunnen terugvinden. De titelsong start opnieuw wat venijniger om al snel plaats te geven aan cleane gitaarpartijen, die we van een band als Fen gewend zijn, om naar het einde toe de kaart van de post-rock grandeur te trekken. Ook het cool getitelde, grotendeels instrumentale, “Lungcrusher” is eigenlijk één grootse post-rock apotheose waarin wijdse gitaarmelodieën en akoestische gitaren hand-in-hand een boswandeling maken. Op productioneel vlak werden grote stappen voorwaarts gezet. Daar waar het vorige werk wat rauwer klonk met een productie in de stijl van Weakling, is de sound nu misschien iets toegankelijker (wat wel bij de melodieuzere ingeslagen weg past), zonder dat de ruwe randjes er echter afgevijld zijn. Liefhebbers van de eerder aangehaald bands weten wat hun te doen staat.

JOKKE: 82/100

Woman Is The Earth – Torch of our final night (Init Records 2016)
1. Triumph of the sun
2. Brother of black smoke
3. Broken hands
4. Sorrow and the floods
5. Torch of our final night
6. Lungcrusher

Wildernessking – Mystical future

Of black metal hip(ster) is in Afrika weet ek nie. Zwartmetaal en die swart kontinent: as jy dit so bekyk sou dit ’n match moet wees, maar in werklikheid is ’n swart medemens wat black metal speel eerder die uitsondering as die reël. Wildernessking moet so wat die mees bekende band uit Suid-Afrika (en Afrika tout court) wees. Dit uit Kaapstad afkomstige viertal is met “Mystical future” aan haar tweede langspeler gekom, maar het sedert debuut “The writing of gods in the sand” uit 2012 nie stilgezeten, want in hierdie tydperk verskyn ook nog twee EP’s en twee splits. Nou kan jy twee voorbehoude maak by my intro. Ten eerste het die band wel deeglik Afrika as basis, maar hul huidkleurtje leun tog redelik naby aan die ons aan, dus die stelling uit die intro van hierdie review word weer eens bevestig. Ten tweede leun hul black metal eerder na die soort “bomenknuffelaars black” waar duivelsverering en okkultisme ver soek is waardeur die scene puriste Wildernessking nie as black metal sal katalogisering. Wat doen dit daar eintlik almal toe? Ek het Wildernessking steeds ’n goeie middenmotor gevind qua atmosferiese black metal band, maar op “Mystical future” tree hulle nog ’n trappie hoër na die top, hoewel dit eintlik vyf songs betref wat geskryf is tussen januarie 2012 en september 2013 en in 2014 verewig is . Wat my so hou aan hierdie plaat is die (h) eerlike organiese sound waardeur jy byna na ’n live plaat lyk te luister, ’n verademing tussen die vele hedendaagse kliniese en overgecompresseerde produksies. Hierdeur kom Wildernessking in die vaarwater van Fen, wat daar ’n soortgelyke benadering op nahouden en waarmee daar ook op musikale vlak die nodige parallelle getrek kan word. Hoewel die musiek nie van die hardste in haar soort is, word dit geneutraliseer deur die rou (maar ietwat eentonige) vocalen. Dit spanningsveld doen gereeld aan Deafheaven dink, hoewel hierdie laaste die versneller wel ’n pak meer induwen. Ek betrap my gereeld op die meefluiten van die pakkende melodieë wat byvoorbeeld in ’n songs soos “I will go to your tomb” geëtaleerd word. “To transcend” is die ruspunt op die plaat waarin die postrock invloede bo kom dryf sonder in clichés te verval, hoewel hierdie song tog nie volledig weet te oortuig. Gee my dan maar “With arms like wands” waar die melodieuse lei oortyd maak maar gedrapeer word oor ’n rou black metal fond. Die uitgezette lyne van die beginriff van “If you leave” is héél dank verskuldig aan “Earth: As a womb” van Altar Of Plagues maar word daarna gekleur deur die vroulike bezwerende koor van Alexandra Morte totdat die screams van frontman / baskitaarspeler Keenan Nathan Oakes terug die aandag opeis en daar ’n epiese eindspurt genre ou Alcest ontplooi word wat ongeveer elke haartje op my katedraal van ’n liggaam doen rechtkomen. Mooi en pragtige plaat.

JOKKE: 82/100

Wildernessking – Mystical future (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2016/Sick Man Getting Sick Records 2016)
1. White horses
2. I will go to your tomb
3. To transcend
4. White arms like wands
5. If you leave

Fluisteraars – Luwte

Wij Belgen veralgemenen onze kijk op onze Noorderburen soms als zijnde lange, jolige, luidruchtige fransen die met veel bombarie polonaises dansen op foute schlagermuziek. Gelukkig gaat die regel niet voor elke Hollander op. Het Gelderse trio dat opereert onder de naam Fluisteraars is het levende bewijs van het feit dat er ook Nederlanders bestaan die veel intelligenter, weemoediger en serieuzer in het leven staan. Bijna simultaan met hun streekgenoten Wederganger, brengen ze vers plaatwerk uit. Zowel de band- als albumnaam suggereren termen als “stilte” of “rust” en hebben een link met “wind”, maar verwacht nu geen ambient of postrock want het collectief speelt naar eigen zeggen “windswept black metal”. Toch doet Fluisteraars geen nieuwe wind door black metal land waaien. Is dat erg? Bijlange niet! De vier hymnen op “Luwte” spelen leentjebuur bij heidense acts als Agalloch en Fen, maar vooral de invloed van het Oekraïense Drudkh is duidelijk hoorbaar. Net zoals Roman Saenko en zijn kompanen grossiert Fluisteraars in lang uitgesponnen weidse zwartmetalen klanken met een donkergrauwe doch epische toets. De atmosferische black metal krijgt tevens de nodige tijd om zich gestaag te ontwikkelen van een luchtig briesje, over snedige instrumentale straalstromen tot heuse wervelwinden wanneer de screams de Nederlandse teksten uitblazen en de blastbeats de donderwolken doorklieven. Absoluut hoogtepunt is de song “Stille wateren” die een kwartier van je kostbare tijd vraagt en zich middels repetitieve gitaarriffs in je hersenpan nestelt. Na een tweetal minuten, duikt uit de diepe gronden een geselende riff van snarenplukker Mink Koops op die op het betere Taake plaatwerk niet zou misstaan. Rond de zes minuten grens krijgen we weer op-en-top sfeervol Drudkhiaans gitaarwerk te horen totdat de song langzaam uitsterft via samples van een stromend beekje en donkere soundscape-achtige drones. Ook in “Alles dat niets omvat” wordt rijkelijk uit het erfgoed van de Noorse jaren negentig black geput. Spijtig dat de wind na een kleine drie kwartier reeds gaat liggen, want dit smaakt absoluut naar meer! Ondanks de duidelijke invloeden een erg knappe plaat waarmee ik nog vele uurtjes zoet zal zijn. Snel dat debuut “Dromers” ook maar eens opsnorren dus.

JOKKE: 80/100

Fluisteraars – Luwte (Eisenwald Tonschmiede 2015)
1. De laatste verademing
2. Angstvrees
3. Stille wateren
4. Alles dat niets omvat