Als ik je zeg dat Woman Is The Earth een Amerikaanse band is die black metal speelt, zou je kwartje moeten vallen over het subgenre-vakje waar het trio in thuis hoort. Juist ja, atmosferische black metal die vele raakvlakken vertoont met hun Cascadian scene-genoten, hoewel de band afkomstig is uit de centraler gelegen staat South Dakota. Hokjesdenken is dan misschien wat narrow-minded maar ik moet jullie natuurlijk een idee geven over hoe een bepaalde band klinkt. Woman Is The Earth liet op de vorige drie langspelers (hoewel ik de laatste met 24 minuten speeltijd eerder als een EP beschouw) horen een goede en betrouwbare middenmotor te zijn in het dichtbeboste woud aan Wolves In The Throne Room-volgelingen/kopieerders. Op het nagelnieuwe “Torch of our final night” wordt de horizon nog wat meer verruimd met enkele uit het post-rock genre geplukte gitaarriffs. Hierdoor heeft de band meer weg van het Zuid-Afrikaanse Wildernessking (of andersom) dan van ons wolvenduo. De vijf pakkende nummers (intro tellen we niet mee) met een gemiddelde speelduur van zeven minuten weten absoluut te overtuigen. Passages met meeslepende gitaarmelodieën wisselen af met stukken waar de keyboards meer de aandacht willen opeisen, maar telkenmale met de bedoeling de luisteraar bij het nekvel te grijpen en mee te voeren naar majestueuze natuurlandschappen. Die eindpassage in “Brother of black smoke” is hier een mooi voorbeeld van. “Broken hands” is de iets mindere song op de plaat, terwijl het navolgende “Sorrow and the floods” dan weer meer impact heeft op mijn gemoedstoestand met subtiele (post-rock) gitaarleads die armhaarerecties opwekken en die je ook op een plaat van Agalloch zou kunnen terugvinden. De titelsong start opnieuw wat venijniger om al snel plaats te geven aan cleane gitaarpartijen, die we van een band als Fen gewend zijn, om naar het einde toe de kaart van de post-rock grandeur te trekken. Ook het cool getitelde, grotendeels instrumentale, “Lungcrusher” is eigenlijk één grootse post-rock apotheose waarin wijdse gitaarmelodieën en akoestische gitaren hand-in-hand een boswandeling maken. Op productioneel vlak werden grote stappen voorwaarts gezet. Daar waar het vorige werk wat rauwer klonk met een productie in de stijl van Weakling, is de sound nu misschien iets toegankelijker (wat wel bij de melodieuzere ingeslagen weg past), zonder dat de ruwe randjes er echter afgevijld zijn. Liefhebbers van de eerder aangehaald bands weten wat hun te doen staat.

JOKKE: 82/100

Woman Is The Earth – Torch of our final night (Init Records 2016)
1. Triumph of the sun
2. Brother of black smoke
3. Broken hands
4. Sorrow and the floods
5. Torch of our final night
6. Lungcrusher