hautakammio

Greve – Nordarikets strid

Wanneer ik materiaal van de hand van zwartkunsttovenaar Swartadauþuz te horen krijg, waan ik me steevast terug ergens midden jaren negentig. Er zijn maar weinig black metal-muzikanten die zo’n bodemloos vat aan creativiteit zijn en niet op een middelmatige release betrapt kunnen worden. En dat is heel wat als je weet dat deze Zweed al meer dan zestig releases uitpoepte (ja, ik ben ze met mijn telraam in de hand gaan tellen op Metal Archives) met tal van acts waarvan Azelisassath, Bekëth Nexëhmü, Digerdöden, Gnipahålan, Musmahhu, Muvitium, Mystik en Daudadagr de bekendere zijn. In het geval van Greve beroert Swartadauþuz alle snaarinstrumenten en keyboards en wordt hij op zang bijgestaan door Lik waarmee hij tot 2016 bij Bekëth Nexëhmü samenwerkte en de Finse drummer Lima, gekend van o.a. Azaghal en Hautakammio. In 2019 verscheen Greve’s veelbelovende EP “Nidingsdåd utav det Uråldriga” en diens twee songs deden ons volop watertanden naar meer. In de vorm van “Nordarikets strid” volgt gelukkig al snel een volwaardige langspeler die naast een intro en outro – obligaat bij dit type door keyboards voortgedreven zwartmetaal – een cover van een Gnipahålan demosong en een nummer van de EP (“I svarta solens magi“) ook nog vier nieuwe composities bevat. En die zijn opnieuw om van te smullen. Greve’s atmosferische black metal is muziek voor eenzame wolven die bij nachte door duistere wouden trekken om schaapjes van onoplettende herders aan hun tanden te rijgen. Het spectrale klankenpallet dat ons veertig minuten lang betovert, schildert een dromerige en mystieke sterrenpracht op een gitzwart nocturnaal canvas alsof Greve een kosmische sleutel naar lang vervlogen tijden op zak heeft. U snapt de omschrijving ongetwijfeld. Lik’s vocalen beslaan een uitgebreid krijs- en fluisterpallet, gaande van bijtend hoge tot bestiale lage regionen, maar doorgaans produceert hij gortdroge hoge ijselijke screams die voor sommigen misschien een te hoog Donald Duck-gehalte zullen bevatten. Ik vind het in elk geval geweldig evil klinken. De keuze om in de vorm van “Ur nordiskt vrede” een nummer van één van je eigen andere bands te coveren, vind ik wel een tikkeltje vreemd, zeker aangezien deze song veruit de rustigste en meest dromerige is die er op “Nordarikets strid” prijkt. Het zorgt echter wel voor wat afwisseling in Greve’s keizerlijke authentieke en magische black. Dit is pure Nordic black metal art. Het eerste hoogtepunt van 2020 is een feit.

JOKKE: 88/100

Greve – Nordarikets strid (Purity Through Fire 2020)
1. Intro
2. Vid dödens tröskel
3. Nordarikets strid
4. I svarta solens magi
5. Det gamla rikets ruin
6. Ur nordiskt vrede (Gnipahålan cover)
7. Offerbal till gudarna
8. Outro

Ondfødt – Dödsrikets kallelse

Bij Immortal Frost Productions lijken ze een voorliefde te hebben voor de Finse black metal-scene. Onder de getekenden van het Belgische label treffen we onder andere Azaghal, Hautakammio, Oath en Ondfødt aan. Die laatste brengt vijf jaar na haar debuut langspeler “Hexkonst” een tweede album uit. De tien nieuwe nummers en intro die op “Dödsrikets kallelse” prijken worden er in vijfendertig minuten doorgejaagd. Ondanks de korte en bondige speelduur van de nummers valt er nochtans de nodige afwisseling te beleven in de Finse black die we voorgeschoteld krijgen. In songs als “Den sanna“, “Tidin e komi” en het met heerlijk venijnige riffs doordrenkte “Nerdreji i mörkri” willen de heren Owe Inborr en Jusso Englund laten zien dat ze als geen ander kunnen raggen en blazen en wanneer het in “Fri från slaveri” de black ’n roll tour opgaat en we meermaals aangespoord worden het woordje “satan” mee te kelen, moet ik soms aan de Deense collega’s van Horned Almighty denken. Maar het duo voelt zich niet te stoer om af en toe ook heerlijke melodieën op de luisteraar af te vuren of wat gas terug te nemen zoals in “No ere jo Satan“, waarin we ook een bijdrage horen van Finntroll zanger Mathias “Vreth” Lillmåns, en het melancholische “Födömd i evihejt“. Het vrij toegankelijke en van pakkende melodieuze leads voorziene “Midnatt” is met haar vijf minuten de langste song van de plaat en samen met het vurige “Nerdreji i mörkri” het beste wat “Dödsrikets kallelse” te bieden heeft. In “Dödens dröm” doen akoestische gitaren en grootse meeslepende leads de (gemoeds-)rust terugkeren om tenslotte via een cover van het voor mij ongekende Hämys nog éénmaal op die typisch Finse meezingbare manier terug te keren. Geen idee waar “Dödsrikets kallelse” ingeblikt werd, maar de plaat klinkt als een klok waardoor de gure riffs extra hard in je vel snijden. En ook de pompende basnoten weten zich goed doorheen de massieve riffmuur te wringen. Dikke duim omhoog voor Ondfødt.

JOKKE: 85/100

Ondfødt – Dödsrikets kallelse (Immortal Frost Productions 2019)
1. Intro
2. Den sanna
3. Fri från slaveri
4. Tidin e komi
5. No ere jo Satan
6. Nerdreji i mörkri
7. Den sista färden
8. Födömd i evihejt
9. Midnatt
10. Dödens dröm
11. Kun minä kuolen (Hämys cover)

Barshasketh – Barshasketh

Het van Nieuw-Zeeland naar Schotland verkaste Barshasketh volgen we al een tijdje; sinds het uit 2010 afstammende debuut “Defying the bonds of cosmic thraldom” om meer precies te zijn. Sinds den beginne had oprichter Krigeist het spelen van pure second-wave black metal met zijn éénmansband voor ogen. Een naam als Gorgoroth kwam vaak terug als richtingaanwijzer in zijn muzikale creaties, zo ook op de albums “Ophidian henosis” en de conceptuele split “Sein/Zeit” met het Pools Outre. Ondertussen wist Krigeist een volledige bezetting rondom zich te bouwen met de Finse drummer MK (Hautakammio, ex-Kalmankantaja) als laatste aanwinst. Een decennium na haar oprichting brengt Barshasketh nu haar vierde self-titled-plaat uit, de derde voor World Terror Committee. Wie zich altijd al afvroeg waar de mysterieuze bandnaam vandaan komt, zal het antwoord vinden op het nieuwe album dat gebaseerd is op het concept ‘Be’er Shachat‘ waar de naam Barshasketh van afgeleid werd. Het is een esoterische term en één van de zeven divisies van de hel die opduikt in de Qliphoth van de Joodse Kaballah en draait om het cyclische proces van het bestaan doorheen fases van vernietiging, zuivering en wedergeboorte. “Barshasketh” klokt op een ruime 54 minuten af en laat nog steeds second wave black horen met venijnige power chords, tremolo riffs en single chord partijen. Het eerder vernoemde Gorgoroth, maar ook een Dark Funeral is nooit veraf. De bassist is goed hoorbaar en geeft diepte aan de songs maar de ster van de plaat is ongetwijfeld drummer MK die leuke twists in zijn drumspel inbouwde. Let bijvoorbeeld eens op die gezwinde versnellingen die hij in “Ruin I” uit zijn mouw tovert. De plaat werd opnieuw vereeuwigd in de Necromorbus Studio wat een sound aflevert die erg geschikt is voor dit genre (maar ook wel een tikkeltje generisch klinkt) waarbij de balans tussen atmosfeer en agressie erg belangrijk is. In “Consciousness I” duiken melodieuze leads op en de melodieuze kaart wordt nog verder getrokken in het tweede deel van het nummer dat met cleane gitaren start en halfweg een morbide intermezzo bevat alvorens volledig los te barsten in de flitsende finale. Ook het tweede deel van “Ruin” is episch van opzet. Aanvankelijk word je nog compleet murw geslagen door diens hondsdolle snelheden, maar halfweg passeren een Watain-achtig stukje, cleane gitaren en subtiele cymbaalaccenten waarna een Slayer-riff het supersnelle einde inluidt. In “Rebirth” trekken progressieve Emperoriaanse riffs dan weer de aandacht. Als kers op de taart heeft Barshasketh met het afsluitende “Recrudescense” nog het langste nummer van de plaat voor ons in petto waarin allerlei rituele gezangen de revue passeren. Het ontbreken van een eigen identiteit maakt Barshasketh goed met het uitermate strakke spel en de beste nummers die ze ooit geschreven hebben. Met stip hun beste werk tot op heden.

JOKKE: 85/100

Barshasketh – Barshasketh (World Terror Committee 2019)
1. Vacillation
2. Resolve
3. Consciousness I
4. Consciousness II
5. Ruin I
6. Ruin II
7. Rebirth
8. Recrudescense