marduk

Lifvsleda – Manifest MMXIX

Wie geil wordt van een lekker potje Zweedse black, zit bij het eveneens Zweedse Shadow Records gebeiteld. Het label van Marcus Tena (ex-Triumphator) heeft een duivels pact gesloten met tal van Zweedse underground grootheden zoals Triumphator, Sorhin, Setherial, Abruptum, Allegiance, Marduk, Ofermod en ga zo maar door, maar heeft ook een neus voor nieuw Zweeds talent. Dat bewees het label recent nog met bijvoorbeeld Ultra Silvam. Met Lifvsleda heeft Marcus opnieuw een interessante nieuwe band opgevist, hoewel de individuen achter Lifvsleda reeds sinds de gloriedagen van de vroege Scandinavische black metal actief zijn. Zo zou o.a. Sorhin’s Nattfursth de vocalen hier voor zijn rekening nemen. De band speelt naar eigen woorden death worshipping Swedish black metal, daar laat de zeis in het bandlogo, ontworpen door Malign’s Mörk, ook geen onduidelijkheid over bestaan. Over het opnameproces krijgen we nog mee dat deze vier eerste nummers, die onder de noemer “Manifest MMXIX” de deur uitgaan, op kapotte instrumenten in de uitgestrekte Zweedse bossen en onder het licht van de maan werden ingespeeld. Lifvsleda is er in elk geval in geslaagd om de ronddwalende geesten uit het verleden te capteren en in pakkende nummers te gieten. De productie is rauw, zonder bijtend of snerpend te zijn, met heerlijke basloopjes die zich tussen de dodelijke riffs murwen. Nattfursth braakt, krijst en gorgelt de Zweedse teksten uit zijn systeem alsof zijn leven ervan afhangt. De tempo’s variëren van mid- tot up-tempo met heel wat oog voor dynamiek en in “II” zorgen donderende accenten op de floor tom voor een onbehaaglijk gevoel alsof er een apocalyptische storm op komst is. Ook dat typische Zweedse melancholische gevoel is aanwezig en druipt van een nummer als “III” af. “IV” weet dan weer middels duistere ambient en verhalende samples een creepy nocturnale grafstemming neer te zetten. Intrigerende EP die mijn innerlijke vlam voor gemene Zweedse black keer na keer een kwartier lang weet aan te wakkeren. Memento mori!

JOKKE: 87/100

Lifvsleda – Manifest MMXIX (Shadow records 2019)
1. I
2. II
3. III
4. IV

Walghinge – Afgrondschemering

Tweede release voor onze landgenoten Walghinge, een duo dat in 2017 besloot een potje recht voor de raap old school black te spelen. Vorig jaar bracht Gramschap de eerste demo “’t Bloed kruip…” aan de man en nu is het tijd voor een nieuwe zeven duims EP getiteld “Afgrondschemering” waarvan het duistere coverartwork de gitzwarte sfeer perfect weet neer te zetten. Snarenplukker Níd en haatprediker Ht lieten zich op deze twee-songs-tellende release opnieuw bijstaan door een sessiedrummer, maar deze keer werd Hennix ingeruild voor Haistulf. Wereldschokkend is het allemaal niet, maar dat is waarschijnlijk ook verre van de intentie van dit duo. Walghinge speelt immers geen zwartmetaal voor liefhebbers met een open geest of nood aan avontuur, maar voor de puristen van het genre. Dit is lelijke, gure, haatvolle, ouderwetse ketelmuziek zonder orthodoxe, theatrale, avantgardistische of dissonante inslag maar met een overvloedige necro-feel. De keyboards die op de demo af en toe de kop opstaken, blijven deze keer volledig achterwege. Ook hoorden we toen soms oeroude Marduk-invloeden doorheen het riffwerk schemeren, terwijl het titelnummer van deze EP eerder rockend dan striemend is, zonder echter over typische black ’n roll te kunnen spreken. “Gesel der schepping” wisselt verschillende tempo’s af en bevat een achtergrondmelodie die haast door een mondharmonica lijkt te zijn ingespeeld, hoewel ze waarschijnlijk toch aan een gitaar ontsproten is. Intrigerend! Tenslotte nog even meegeven dat de Nederlandse teksten vol dood, verderf en blasfemie best poëtisch geschreven zijn. Walghinge is voer voor de traditionele black metal-liefhebber met oogkleppen die nooit verder dan klassieke Darkthrone is geraakt.

JOKKE: 70/100

Walghinge – Afgrondschemering (Gramschap 2019)
1. Afgrondschemering
2. Gesel der schepping

Aegrus – In manus satanas

Voor mij staat Finland synoniem met vlot lopende defecatie van degelijke metal. Het is alsof er iets in de meren leeft wat Finnen, om een of andere reden, uitzonderlijk goed maakt in het opbouwen en uitwerken van nummers. Steeds krijg ik het gevoel dat ze alginds automatisch meer werken rond een muzikaal thema en niet gewoon een boel leuke riffs aan elkaar rijgen. Zo ook Aegrus, uit Finland dus, die toe zijn aan hun derde langspeler “In manus satanas“. Net zoals op de vorige twee releases, duikelt het viertal snelle, melodische black metal op. De productie is vlijmscherp, maar passend. Iedereen beheerst duidelijk het gekozen instrument en alles sluit erg mooi op elkaar aan. Ergens doet het me denken aan de hoogdagen van Setherial, eerder dan aan een Finse band, maar dat kan ook aan mij liggen. Op een instrumentaaltje na, gaan de meeste nummers over de vijf minuten en ook al liggen ze in dezelfde lijn, dat is helemaal niet erg dankzij de sterke melodieën en het drumwerk van Kauko Kuusisalo (…And Oceans, etc.). Enkel de vijfde track “Ascending shadows” neemt gas terug en lijkt wel een soort satanische ballade zoals we die van sommige oude Marduk-platen kennen. Ook dit is geslaagd. Zoals gewoonlijk anno 2019 kan je nauwelijks zeggen dat er iets geweldigs origineel wordt gebracht, maar dat mag je bands gewoon niet meer kwalijk nemen. En zeker Aegrus niet, want wat ze doen, doen ze verduiveld prima. Kortom een knaller voor iedere black metal-liefhebber en voor mij één van de beste platen in het genre dit jaar.

Xavier: 87/100

Aegrus – In manus satanas (Saturnal Records 2019)
1. Hymn to the firewinged one
2. Nightspirit theosis
3. Gestalt of perdition
4. At the altar of twilight
5. Ascending shadows
6. Nemesis
7. The black wings upon me
8. In manus satanas

Trespasser – Чому не вийшло?

Politiek in muziek. Ik denk te mogen stellen dat de gemiddelde muziekliefhebber zijn of haar muziek het liefst politiekvrij heeft, hoewel de meesten een protestsong op tijd en stond wel kunnen waarderen. Er lopen echter tal van bands rond die hun muziek gebruiken om tal van politieke pijnpunten aan te kaarten. Binnen het wereldje van de extreme klanken zijn er aan beide uiteinden van het spectrum ook bands te vinden die hun politieke opvattingen middels hun muziek aan de man willen brengen. Aan de rechtse kant heb je NSBM en lijnrecht tegenover deze nationaalsocialistisch gezinde zielen staat de RABM-beweging wat staat voor Red and Anarchist black metal. Beide extremen clashen van tijd tot tijd, zeker als Antifa zich (te pas en te onpas) bemoeit. De meningen over dit fenomeen laat ik over aan de internet warriors onder ons. In het geval van de Zweed XVI en zijn band Trespasser is zijn muzikale uitlaatklep heel sterk politiek geïnspireerd. Gevoed door teleurstellingen in het fascistisch gedachtegoed van veel van zijn favoriete bands en het ontbreken van brutaliteit en muzikaal vakmanschap van veel van de ‘linkse’ spelers richtte de Zweed met een jarenlange achtergrond in de punk-scene in 2017 Trespasser als soloproject op. Al snel besloot hij echter zanger Dräparn aan de rangen toe te voegen (wat een uitstekende zet was op basis van zijn strot die we hier te horen krijgen) en na drie demo’s ziet de eerste langspeler “Чому не вийшло?” nu het levenslicht. De stijl van de zeven nummers die het debuut telt, beschrijft de muzikant als ‘anarchastische blastbeat mayhem’. Hoewel de sound overduidelijk als black metal omschreven kan worden, neemt XVI die term zelf niet in de mond aangezien hij walgt van de ego-worshipping en de quasi-spirituele rituelen waarachter veel black metal-bands zich verschuilen. Soit, de voornaamste inspiratiebronnen voor Trespasser’s muziek waren Marduks’ “Frontschwein“, Dissection’s “Storm of the light’s bane” en “Pure holocaust” van Immortal. Van die eerste twee is dat absoluut niet gelogen. Razendsnelle door blastbeats gevoede partijen, hondsbrutale vocalen, wat oorlogssamples dabei: de Zweedse pantserdivisie loert in pijlsnelle nummers als “Tachanka” en “The execution of Grigoriev” om de hoek. In de melodische stukken zoals de openingsklanken van “Hunted like wolves” leeft de geest van Jon Nödtveidt dan weer onmiskenbaar voort. De invloed van the sons of northern darkness is minder voor de hand liggend. De zeven nummers vliegen aan een rotvaart voorbij maar gelukkig kennen songs als het met-akoestische-gitaren-doorspekte “Death to fight death“, afsluiter “Miscreant dawn” en het met-plechtige-gezangen-doorspekte “To the barricades” ook de nodige mid-tempo passages. Thematisch gezien handelt de plaat over de geschiedenis van anarchisme en de ideeën van Nestor Ivanovitsj Machno, een Russische (Oekraïense) partizanenleider en volksheld die tijdens de Russische Burgeroorlog als leider van het Zwarte Leger, onder anarchistische vlag, streed aan wisselende fronten tegen wisselende vijanden. Ondertussen is de band door toevoeging van drummer Леопольд, bassist Upiór en gitarist Gyða Hrund ook klaar om live dood en anarchie te zaaien. “Чому не вийшло?” is een plaat waarvan het politiek statement wellicht groter is dan het muzikale doordat de invloeden er wat té dik bovenop liggen. Desondanks een erg effectieve, agressieve, maar niet-rechtlijnige black metal-plaat.

JOKKE: 80/100

Trespasser – Чому не вийшло? (Heavenly Vault Records 2019)
1. Hunted like wolves
2. Black flags on a blood-red horizon
3. To the barricades
4. Death to fight death
5. Tachanka
6. The execution of Grigoriev
7. Miscreant Dawn

LINGUA IGNOTA – CALIGULA

HET IS NIET ONZE BEDOELING OM HIER EEN POTJE LUIDRUCHTIG TE SCHREEUWEN, MAAR HET BEGELEIDEND PERSBERICHT VAN LINGUA IGNOTA’S TWEEDE PLAAT “CALIGULA” VERMELDT UITDRUKKELIJK DAT ALLE TITELS IN HOOFDLETTERS VERMELD MOETEN WORDEN. De brave en gehoorzame zielen die we zijn, volgen we dat verzoek dus op. LINGUA IGNOTA is een naam waarover ik veel goeds hoorde na afloop van de laatste Roadburn-editie. Zelf heb ik haar set toen niet gezien, maar de verwachtingen waren hoog gespannen toen “CALIGULA” op de deurmat viel. LINGUA IGNOTA is het alterego van de Amerikaanse Kristin Hayter en is in de eerste plaats haar vehikel om uiting te geven aan haar persoonlijke demonen, maar tegelijkertijd kaart ze de decadentie, corruptie, verdorvenheid en het zinloze geweld aan dat 2000 jaar na het overlijden van de Romeinse keizer Caligula – de personificatie van al dit ongein – nog steeds de wereld niet uit is. De sonische, bijwijlen opereske terreur die Hayter over ons uitstort kent haar gelijke niet en met dien verstande is LINGUA IGNOTA dus een juiste naamkeuze. Deze Latijnse term voor “onbekende taal” verwijst immers naar het oudste bekende voorbeeld van een kunsttaal die in de 12e eeuw gemaakt werd door de Duitse abdis en mystica Hildegard von Bingen, en is toepasselijk voor de demonische opera die deze outsider heeft weten vast te leggen. “Let them hate me so long as they fear me“, “Who will fuck you if I won’t“, “Abandon your body, so no one can break it“, “Life is cruel and time heals nothing“, “Bitch, I smell you bleeding, and I know where you sleep“, het zijn maar enkele voorbeelden van de goudeerlijke en hatelijke one-liners die we naar ons hoofd geslingerd krijgen en ik zou niet graag in de schoenen van de geadresseerde staan. “BUTCHER OF THE WORLD” bestaat uit een sample van Henry Purcell’s “Music for the funeral of Queen Mary” dat eerder al door Marduk gebruikt werd voor het nummer “Blackcrowned” en natuurlijk ook gekend is van de soundtrack van Stanley Kubrick’s “A clockwork orange“. Qua intensiteit moeten de getergde kreten die we hier moedwillig ondergaan niet onderdoen voor de salpetervocalen van Mortuus, maar even later schakelt Hayer hoorbaar moeiteloos over op een breekbare cleane opera-achtige stem of feeërieke folkzang. We zien het Mortuus haar nog niet nadoen. De muzikale fundering is opgetrokken uit een volledige arsenaal aan live instrumentatie waaraan een heleboel gastmuzikanten meewerkten. Zo noteren we o.a. Sam McKinlay (THE RITA) die instaat voor de misselijkmakende noise-partijen, drummer Lee Buford (The Body) en percussionist Ted Byrnes (Cackle Car, Wood & Metal). Hoewel Hayer zonder twijfel haar mannetje kan staan achter het microstatief, horen we ook gastzang van Dylan Walker (Full of Hell), Mike Berdan (Uniform) en Noraa Kaplan (Visibilities). De veelzijdigheid aan vocale capriolen en de spagaat aan extreme emoties die in de nummers en teksten gecapteerd zijn, maken van “CALIGULA” geen easy listening-plaat. Au contraire, hiervoor moet je een uur lang in de juiste mood zijn en nadien blijf je compleet verweesd achter. “Intens” is een understatement in dit geval. Bezint eer ge begint!

JOKKE: 81/100

LINGUA IGNOTA – CALIGULA (Profound Lore 2019)
1. FAITHFUL SERVANT FRIEND OF CHRIST
2. DO YOU DOUBT ME TRAITOR 09:34
3. BUTCHER OF THE WORLD 06:33
4. MAY FAILURE BE YOUR NOOSE
5. FRAGRANT IS MY MANY FLOWERED CROWN
6. IF THE POISON WON’T TAKE YOU MY DOGS WILL
7. DAY OF TEARS AND MOURNING
8. SORROW! SORROW! SORROW!
9. SPITE ALONE HOLDS ME ALOFT
10. FUCKING DEATHDEALER
11. I AM THE BEAST

Nocturnes Mist – Marquis of hell

Op de cover van Nocturnes Mist vierde langspeler “Marquis of hell” prijkt een engel met het hoofd van een raaf die op een zwarte wolf rijdt en een zwaard ter hand heeft. Deze demoon uit de “Ars goetia” – een 17de eeuws boek rond demonologie waar menig black metal band inspiratie uit haalde voor een bandnaam – veroorzaakt onenigheid, is beter bekend onder de naam Andras en deze Aussies wijden er hun plaat dus volledig aan. Nocturnes Mist draait al sinds 1997 mee, maar was me niet bekend. De verklaring hiervoor ligt hoogstwaarschijnlijk in het feit dat de muziek die we zevenendertig minuten lang te horen krijgen, ons nu niet bepaald van onze stoel doet vallen. Dit is mid jaren ’90 black zonder veel moeilijkdoenerij waarbij keyboards sporadisch ingezet worden als extra sfeermaker. In de snelle stukken hoor ik vaag iets van een oude Marduk doorschemeren, maar ik moet ook regelmatig aan het Oostenrijkse Astaroth denken, zo’n middelmatige band uit de tweede helft van de jaren ’90. De vocale honeurs worden zowel door Deceiver, Inferus als Ominous waargenomen wat voor de nodige variatie zorgt en ook de drummer wisselt (monotone) beukstukken af met mid-tempo werk, maar pakkend vuurwerk krijgen we nergens te horen of het moet in enkele van de flitsende gitaarsolo’s zijn. In de titeltrack of het afsluitende “Treacherous ways” valt alles nog wel mooi samen tot een onderhoudend nummer maar door de band genomen klinkt Nocturnes Mist’s black metal te veel als dertien in een dozijn en mist (no pun intended) het een eigen smoelwerk.

JOKKE: 60/100

Nocturnes Mist – Marquis of hell (Séance Records 2019)
1. Abyssus
2. Eyes in fear
3. Cursed
4. War machine
5. Wolves of Satan
6. Marquis of hell
7. Summoning
8. Treacherous ways

Cirith Gorgor – Sovereign

Het blijft maar black metal-releases regenen bij onze Noorderburen. Deze keer is het de beurt aan Cirith Gorgor, één van de veteranen in de Nederlandse scene met bijna vijfentwintig jaar op de teller. Na de eerste drie platen verloor ik de band wat uit het oog om terug in te pikken bij het uit 2016 stammende “Visions of exalted Lucifer” en de daaropvolgende ietwat teleurstellende EP “Bi den dode hant“. “Hellbound” was de eerste teaser van “Sovereign“, de alweer zevende langspeler van het gecorpsepainte gezelschap, die ik hoorde en kon – ondanks de Marduk-referenties – maar matig boeien. Ik had met andere woorden niet echt veel zin meer om de rest van de plaat te checken, maar besloot dat om één of andere reden uiteindelijk toch nog maar te doen. Of ik daar al dan niet spijt van heb, lees je in de volgende regels. De symfonische en bombastische inleidende klanken van “Funeral march for modern man” had ik niet van een band als Cirith Gorgor verwacht en contrasteren met de hellepoorten die in de snelle songs wagenwijd opengetrokken worden. Frontman Satanael heeft duidelijk werk van zijn zang gemaakt want hij combineert nu meermaals Mortuus-achtige screams met hogere cleane uithalen zoals Wraath/Luctus – de beste frontman uit de hedendaagse scene – dat ook doet. In “Sovereign” gaat de voet aanvankelijk terug van het gaspedaal en doemen moderne Satyricon invloeden op. Noctiz (van Paragon Impure en Lugubrum-fame) voorziet de titeltrack trouwens van gastzang. “Luciferian deathsquad” is retesnel, soms wat rechtlijniger maar weet naar het einde toe terug meer variatie in te bouwen. In “Deathcult” weet het kwartet opnieuw te verrassen door een slepend nummer met proclamerende zang neer te zetten dat uitmondt in melodieuze black waarbij nog een gitaarsolo en meerstemmige koorzang passeren. Ook in “Legio luporum” en het eerder mid-tempo “Dominion” hebben de muzikanten rekening gehouden met de kracht van dynamiek zodat de blastpartijen hun doel niet missen als ze uit de startblokken schieten. “Sovereign” kakt nergens in, ook niet naar het einde toe, want we blijven bij de les: of er nu doorgeraasd wordt of de band zich van haar melodische kant laat zien. Erg afwisselende plaat die me positief verrast heeft.