spanje

Balmog – Vacuum

Het Spaanse Balmog passeerde hier recent nog middels de split met Sartegos en klopt nu alweer op onze deur met de derde langspeler “Vacuum” onder de arm. “Svmma fide” uit 2015 draait hier regelmatig haar rondjes. Benieuwd of “Vacuum” dat ook zal doen. Aan de formule werd alvast amper gesleuteld – zwartmetaal die het resultaat is van een kruisbestuiving tussen de Zweedse (Watain en consorten) en Franse scene (denk Merrimack) – en ook de obligatoire doodskop vinden we alvast op de cover terug. De nieuweling klinkt misschien net dat tikkeltje mysterieuzer dan haar voorgangers doordat er her en der rituele koortjes (“Gignesthai” en “…sed semper vivit occisus“) of gesproken vocalen in de songs verwerkt zijn. Zoals Balmog lopen er ondertussen tig bands rond op onze aardkloot maar qua uitvoering, songwriting, riffs die blijven hangen (“Hodegitria“), mooi soleerwerk (“Come to the pulpit“) en sound (opgenomen in de Moontowers Studio en gemastered in de Necromorbus Studio) valt hier niets op aan te merken waardoor het trio tot de bovenlaag van de submoot behoort. “Vacuum” zal haar weg naar mijn platenspeler dus wel vinden, hoewel ze het niet haalt ten opzichte van “Svmma fide“.

JOKKE: 79/100

Balmog – Vacuum (War Anthem Records/Blackseed Productions/Pulverem Mortis Productions 2018)
1. Qui immolatus iam non moritur…
2. Eating the descendant
3. Hodegetria
4. Vigil of the blinds
5. Inde deus abest
6. Come to the pulpit
7. Gignesthai
8. …sed semper vivit occisus

Sartegos/Balmog – Split

In het stuk westelijke uithoek van Spanje boven Portugal vinden we Galicië. Geen enkel stuk van Spanje is groener, maar er is ook geen plek waar het meer regent. De vaak aanwezige mist maakt het landschap mysterieus en dat is een goede voedingsbodem voor black metal. Op deze split verenigen twee Galicische bands de krachten. Sartegos is het geesteskind van ene Rou Sartegos die verkiest alleen te opereren. Hij brengt ons black metal die lijkt op te borrelen uit één of andere ondergrondse grot waarbij de gutturale, eerder naar death metal neigende vocalen satanische en occulte teksten uitbraken. Naar het einde van “Lume do visitante – Morrer no nas” gooit Rou ook nog cleane vocalen in de strijd die een epische toets geven aan de riffs die over de dubbele bassen galopperen. Aan de andere kant treffen we de veteranen van Balmog aan die het gewelddadiger en extremer aanpakken qua snelheid en gebetenheid. Tremoloriffs en blasts vormen de hoofdmoot van het zes minuten durende “Venomous” waarin ze hun diabolische hart kunnen uitleven. Toch zijn er ook enkele mid-tempo stukken ingebouwd die de dynamiek ten goede komen, maar overtuigen doet Balmog het meest wanneer het gaspedaal ingeduwd wordt. Leuke split die twee verschillende invalshoeken van het door ons zo geliefde genre laat horen. Aan u de keuze wie het beste smaakt.

JOKKE: 77/100 (Sartegos: 76/100 – Balmog: 78/100)

Sartegos/Balmog – Split (Caverna Abismal 2017)
1. Sartegos – Lume do visitante – Morrer no nas
2. Balmog – Venomous

Marthyrium – Beyond the thresholds

Na het uitbrengen van een demo, EP en split met de landgenoten van Ered achtte het Spaanse Marthyrium de tijd rijp om elf jaar na haar oprichting een eerste volwaardige langspeler op de mensheid los te laten…en daar zijn we niet bepaald rouwig om. Gedurende de loop der jaren slopen er steeds meer en meer death metal invloeden in het bestial black metal geluid van deze duivelse horde waarvan we bassist Balc ook kennen van zijn andere band Balmog. Dit levert een orthodox geluid (Ondskapt, Ofermod) op dat door de nodige dissonantie misschien al snel als een Svartidauði ripp-off beschouwd kan worden, hoewel deze Galiciërs toegankelijker klinken en minder verstikkend. Toch laten songs als “Threshold of devouring abyss” en “Leviathan” een intens en dramatisch geluid horen. In de tragere passages zoals het begin van “Abominations” wordt een grimmigere sfeer neergezet, hoewel het trio blijkbaar toch liever met een vulkanische intensiteit raast en blaast waarbij tal van soorten blast-beats uit de koker van drummer Cannibal de zinderende riffs van zanger/gitarist Tharngrist – die bovendien over een krachtige, veelzijdige strot beschikt – voortduwen. Hier zijn duidelijk doorwinterde muzikanten aan het werk! Het dynamische, meer epische “Temple of flesh” werd ontegensprekelijk geschreven met de reeds eerder aangehaalde IJslanders in gedachten en laat het meeste diepgang horen waardoor dit meteen ook de beste song van de plaat is. Doorheen het pompende “Towards the crimson darkness” schemeren de meeste death metal invloeden door. De krachtige, ruwe sound waarin de bas duidelijk hoorbaar is, maakt het bovendien genieten van deze blasfemische razernij. Samenwerken met gerenommeerde studio’s als Moontower Studio en Necromorbus loont zoals al meermaals gebleken is. Uber-origineel is het geluid van Marthyrium dezer dagen al lang niet meer en het mocht bij momenten misschien net een tikkeltje avontuurlijker klinken. Dat doet echter geen afbreuk aan de spelcapaciteiten en de bevlogenheid van de band. Aanrader!

JOKKE: 81/100

Marthyrium – Beyond the thresholds (BlackSeed Productions 2017)
1. Introduction
2. Thresholds of devouring abyss
3. Leviathan
4. Abominations
5. Temple of flesh
6. Towards the crimson darkness
7. Outroduction

Apologoethia – Pillars

Javi Bastard (aka J.B.) is een bezig bazeke. Naast zijn werk als producer in de Moontower Studios, houdt de Spanjaard er met ondermeer Graveyard, Körgull the Exterminator, Krossfyre en Lux Divina nog ettelijke andere muzikale bezigheden op na. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, stampte Javi in 2012 ook nog eens Apologoethia uit de grond waarvan nu een eerste EP verschijnt via Invictus Records. In tussentijd is het oorspronkelijke solo-project na toevoeging van J.F. en L.O. uitgegroeid tot een volwaardige band. In de eerste vier songs die Apologoethia ons voorschotelt verkent het trio de donkere kant van de menselijke kennis op gebied van cultuur en religie van de afgelopen eeuwen. Het muzikaal equivalent van deze introspectie is een energieke brok extreme metal waarin invloeden van zowel death, black, thrash als heavy metal hand in hand gaan. Er gebeurt met andere woorden heel wat in het Apologoethia universum: tremolo riffs, blast beats, psychedelische melodieën, D-beat drumpartijen, klassieke heavy metal solo’s, Oosters aandoende gitaarklanken en ga zo maar door. Er is niet enkel oog voor agressie want er zijn voldoende atmosferische passages zoals aan het einde van “Pillar II (De humanae natura)” waarin triomfantelijke keyboardklanken vergezeld worden van plechtstatige koorzang of de akoestische gitaren en toetsen halfweg “Pillar IV (De aeterno praesentia)“. In vijfentwintig minuten speeltijd weet het fantastisch klinkende “Pillars” met haar amalgaam aan extreme klanken een overtuigende indruk na te laten.

JOKKE: 80/100

Apologoethia – Pillars (Invictus Productions 2017)
1. Pillar I (De fundamenta spiritus)
2. Pillar II (De humanae natura)
3. Pillar III (De absentiae vitae)
4. Pillar IV (De aeterno praesentia)

13th Moon/Ritual Death – Mors triumphans

Zowel het Noorse Ritual Death als het Spaanse 13th Moon lijken een fetish voor schedels en doodskoppen te hebben; vandaar dat ze misschien besloten om de handen in mekaar te slagen voor een 7 inch split? De Spanjaarden konden mij in het verleden slechts matig bekoren maar komen op “Veneration of the mighty dead” een pak sterker voor de dag. Zowat op alle vlakken (songwriting, uitvoering, productie) werd vooruitgang geboekt, wat achter wel maakt dat de band wat van haar eigenheid is kwijtgespeeld. Het gure, primitieve randje is eraf en het totaalgeluid is een serieus pak richting bands als Darvaza en Celestial Bloodshed opgeschoven – twee bands waar de frontman van Ritual death (toevallig?) ook actief in is/was. De Spaanstalige song op deze split wordt voor de gein uitgevoerd door de Noren. Een vuile en vuige distortion vormt de ruggengraat van deze doomy en creepy auditieve aanval die pure horror uitwasemt. Je ziet als het ware een horde zombies uit het graf kruipen die op de mid-tempo kadans van deze “song” doorheen een kerkhof vol ontheiligde graven marcheert. Behoorlijk afwijkend van wat er op hun eerste EP te horen was.

JOKKE: 79/100 (13th Moon: 80/100 – Ritual Death: 78/100)

13th Moon/Ritual Death – Mors triumphans (Triangulum Ignis/Terratur Possessions 2017)
1. 13th Moon – Veneration of the mighty dead
2. Ritual Death – Señor de la tumba

Krossfyre – Burning torches

Het Spaanse Krossfyre laat er geen gras over groeien. Dit zootje ongeregeld bestaande uit leden van Sheidim, Graveyard, Körgull the Exterminator, Insulters, Morbid Flesh en Suspiral verenigde amper een jaar geleden de krachten en presenteert nu reeds een eerste worp in de vorm van de twintig minuten durende EP “Burning torches“. Een jeugdig joie de vivre spat van deze explosieve mix aan black, speed en thrash metal af en de luchtgitaar wordt dan ook in gruzelementen geslagen. Nadat de inleidende klanken zijn weggeëbd, vliegt die vuist ostentatief de lucht in waarna twee vingers zich uitstrekken om de gehoornde te saluteren. De solo’s vliegen om je oren en de opzwepende riffs en staccato drums stuwen “Fire solution” als een exprestrein vooruit. Dit kan zich meten met het beste werk van Aussies Deströyer 666 en Gospel Of The Horns. De strot van frontman A.K. lijkt als twee druppels wijwater op die van Erik van Watain, een gelijkenis die bij zijn andere band Sheidim ook reeds werd aangehaald. Muzikaal gezien heeft Krossfyre echter meer weg van de Nifelheims van deze wereld en ook oude Tribulation kan ermee door als aanknopingspunt. Songs als “Tabellae defixionum” en “Black jaws of evil” zijn ideaal om een kleine, zwetende club in lichterlaaie te zetten. Ik kan me niet inbeelden dat je hier geen drang van krijgt om een metalen danske te placeren. Als de afterparty dreigt stil te vallen, smijt je het aanstekelijke “The great masturbator” op de draaitafel om de fik er terug in te steken. Nog even meegeven dat de productie waarvoor de Moontower Studio verantwoordelijk was, uitstekend te noemen is: lekker krachtig, organisch en alle instrumenten zijn goed hoorbaar. “Ashes to ashes and dust to dust!“.

JOKKE: 82/100

Krossfyre – Burning torches (Hells Headbangers Records 2017)
1. Krossfyre (Intro)
2. Fire solution
3. Burning torche
4. Tabellae defixionum
5. Black jaws of evil
6. The great masturbator

Sheidim – Infamata

Even dacht ik de nieuwe Watain al in mijn handen te hebben, maar het betreft bij nader inzien wel degelijk de “Infamata” EP van het Spaanse Sheidim (Hebreeuws voor “demonen”), waarin onder andere de vellenmepper van Cruciamentum op de drumtroon zit. Het is mijn eerste kennismaking met dit kwintet, hoewel vorig jaar met “Shrines of the void” al een volwaardig debuut verscheen via Dark Descent Records, terwijl dit nieuwe werk op I, Voidhanger uitkomt (en de vinylversie via Me Saco Un Ojo Records). De melodieuze-black-metal-met-death-metal-randje-formule die Sheidim hanteert is zonder blikken of blozen gekopieerd van Watain en dus ook Dissection. Je kan je dan natuurlijk luidop afvragen wat het nut van deze band is? Aangezien Watain op “The wild hunt” enkel overtuigde met de a-typische nummers, hebben zij-die-samen-met-mij-teleurgesteld waren aan Sheidim natuurlijk een leuk alternatief. Tenzij Erik en zijn kompanen op het in januari te verschijnen nieuwe album terugkeren naar een conservatiever geluid. We shall see and hear. De productie en sound klinken op deze EP iets gepolijster dan op het debuut maar er blijven gelukkig nog voldoende grove randjes over. Van het kleine half uur dat “Infamata” duurt, neemt het afsluitende “Sister of sleep” één derde in beslag en het is deze song die wat mij betreft de aankoop van dit kleinood rechtvaardigt. Deze groots klinkende track bevat enkele venijnige riffs en gastzang van Teitanblood’s NSK en mondt via een lange hypnotiserende gitaarsolo uit in een desolaat einde. Op de uitvoering en instrumentbeheersing van deze mannen valt in elk geval niets aan te merken. Het is alleen aan jou om te beslissen of je nood hebt aan een zoveelste Watain-kloon of niet.