spanje

Délirant – Délirant

Het Mystískaos-collectief heeft nog heel wat lekkers voor ons in petto. Zo verschijnt er volgend jaar materiaal van o.a. Kosmikur Hryllingur, Andavald, Gardsghastr, Wormlust (“Hallucinogenesis“), een Wormlust/Skaphe-collaboratie, een Entheogen/Ljain-samenwerking en een gedeeld Mystiskaos/Ancient Records-project. Enkele dagen geleden bezorgde het debuut van Guðveiki ons nog een pandoering van jewelste en op de valreep van 2018 schotelt het label ons ook nog Délirant voor. Hoewel de Franse bandnaam (die “ijlend” betekent) anders doet vermoeden, is de oorsprong van deze éénmansband in Spanje te vinden. Op muzikaal vlak past Délirant perfect binnen de Mystískaos-esthetiek. De vier nummers op dit eerste wapenfeit klinken griezelig beklemmend zonder enkel dissonante geluiden op de luisteraar af te vuren. Er valt immers ook wel wat melodie te bespeuren die leentjebuur lijkt te spelen bij enkele bands van de Portugese Aldebaran-cirkel, hoewel de productie wel beter is (en zeker voor een tape). Bij Délirant draait het om het zoeken van schoonheid in de verschrikkingen van deze wereld. Na een griezelige introductie ontpopt de dertien minuten durende opener zich tot een beest van een black metal-nummer waarin sterk verwrongen vocalen en groezelige melodieën een bedwelmende roes opwekken. De maniakale ijle uithalen doorprikken meermaals je trommelvliezen en repetitieve hallucinogene riffcocktails bezorgen je een draaierig gevoel. Omineuze orgelklanken bezorgen het geheel nog een extra naargeestig randje terwijl de ijzingwekkende krijsen van D.B. het nummer in een horroreske opera omtoveren. Het tweede nummer is compacter van structuur en opzet en bevat slepende leads die je langs alle kanten omsingelen, maar gunt je ook enkele rustmomenten om even naar adem te happen. Het duizelingwekkende delirium dat in het derde nummer volgt is immers imposant. De rollercoaster aan benevelingen die zich van je meester maken wordt opnieuw onderbroken door een duivelse hoogmis van orgelklanken waarna onmenselijke uithalen heen en weer flitsen als bliksemschichten bij een zomers onweer. In het laatste nummer zakt het tempo en waaieren de ziekelijk makende klanken breed uit. D.B. kan het echter niet laten om er op het einde toch nog een spurtje uit te trekken. Na vijfendertig minuten gaat het licht in onze bovenkamer onherroepelijk uit. Wat past die bandnaam perfect bij deze auditieve koortsaanval zeg.

JOKKE: 85/100

Délirant – Délirant (Mystískaos 2018)
1. Délirant I
2. Délirant II
3. Délirant III
4. Délirant IV

Negativa – 03

Het Spaanse Negativa doet het cryptisch maar simpel. Nummers hebben Romeinse cijfers als titel en ook de talrijke split-releases worden aangeduid middels Romeinse cijfers die verwijzen naar het jaar van uitgave, de eerste compilatie heet “Untitled I” en langspelers dragen een code bestaande uit 2 cijfers. Een rekenwonder hoef je bijgevolg niet te zijn om uit te vissen over de hoeveelste full length we het hier hebben. D.B. richtte Negativa in 2012 op als een middel om alle negativiteit uit zijn lijf te spuwen. Zoals het orthodoxe depressieve black metal betaamt, is het project volledig gedehumaniseerd en gedepersonaliseerd. Veel meer info is er dus niet over Negativa te vinden. Of toch, na de opnames van “02” vervoegde H.V. Lyngdal (Ljáin, Martröð, Afsprengi Satans, Mystískaos) zich als zanger ter vervanging van D.R. van Atrabilis, waarmee Negativa enkele splits uitbracht. En zo komen een IJslander en Spanjaard mekaar dus tegen en werd mijn interesse gewekt. Door het toetreden van H.V. wordt de muzikale output naar een hoger niveau getild, maar het depressieve randje is wel verwaterd. De vocalen klinken gevarieerd maar minder gepijnigd en getormenteerd en de sound is er met rasse schreden op vooruitgegaan. Zo hard zelfs, dat deze best aangenaam in de oren klinkt. Een evolutie die waarschijnlijk niet door de volledige oude aanhang van de band gesmaakt wordt daar het voorgaande werk meer underground-karakter had, hoewel Negativa nooit overdadig groezelig of luizig of écht bijtend agressief heeft geklonken. Dat wil echter niet zeggen dat het gaspedaal niet ingedrukt wordt, maar Negativa loost haar negativiteit grotendeels slepend tot mid-tempo-gewijs. Geen suïcidale black vol droeftoeterij of krakkemikkige uitvoeringen maar degelijk uitgevoerde (depri-) black waar ook de nodige dissonantie in opduikt. Dat kan bijna niet anders als H.V. erbij betrokken is. Toch is er ook voldoende ruimte voor neerslachtige melodieën waarbij ook de basgitaar duidelijk iets te vertellen heeft. Ik smaak dit wel maar de cassette verscheen natuurlijk in zo’n beperkte oplage, dat ik weeral achter het net vis.

JOKKE: 80/100

Negativa – 03 (Sentient Ruin 2018)
1. XVII
2. XVIII
3. XIX
4. XX
5. XXI
6. XXII

Balmog – Vacuum

Het Spaanse Balmog passeerde hier recent nog middels de split met Sartegos en klopt nu alweer op onze deur met de derde langspeler “Vacuum” onder de arm. “Svmma fide” uit 2015 draait hier regelmatig haar rondjes. Benieuwd of “Vacuum” dat ook zal doen. Aan de formule werd alvast amper gesleuteld –  zwartmetaal die het resultaat is van een kruisbestuiving tussen de Zweedse (Watain en consorten) en Franse scene (denk Merrimack) – en ook de obligatoire doodskop vinden we alvast op de cover terug. De nieuweling klinkt misschien net dat tikkeltje mysterieuzer dan haar voorgangers doordat er her en der rituele koortjes (“Gignesthai” en “…sed semper vivit occisus“) of gesproken vocalen in de songs verwerkt zijn. Zoals Balmog lopen er ondertussen tig bands rond op onze aardkloot maar qua uitvoering, songwriting, riffs die blijven hangen (“Hodegitria“), mooi soleerwerk (“Come to the pulpit“) en sound (opgenomen in de Moontowers Studio en gemastered in de Necromorbus Studio) valt hier niets op aan te merken waardoor het trio tot de bovenlaag van de submoot behoort. “Vacuum” zal haar weg naar mijn platenspeler dus wel vinden, hoewel ze het niet haalt ten opzichte van “Svmma fide“.

JOKKE: 79/100

Balmog – Vacuum (War Anthem Records/Blackseed Productions/Pulverem Mortis Productions 2018)
1. Qui immolatus iam non moritur…
2. Eating the descendant
3. Hodegetria
4. Vigil of the blinds
5. Inde deus abest
6. Come to the pulpit
7. Gignesthai
8. …sed semper vivit occisus

Sartegos/Balmog – Split

In het stuk westelijke uithoek van Spanje boven Portugal vinden we Galicië. Geen enkel stuk van Spanje is groener, maar er is ook geen plek waar het meer regent. De vaak aanwezige mist maakt het landschap mysterieus en dat is een goede voedingsbodem voor black metal. Op deze split verenigen twee Galicische bands de krachten. Sartegos is het geesteskind van ene Rou Sartegos die verkiest alleen te opereren. Hij brengt ons black metal die lijkt op te borrelen uit één of andere ondergrondse grot waarbij de gutturale, eerder naar death metal neigende vocalen satanische en occulte teksten uitbraken. Naar het einde van “Lume do visitante – Morrer no nas” gooit Rou ook nog cleane vocalen in de strijd die een epische toets geven aan de riffs die over de dubbele bassen galopperen. Aan de andere kant treffen we de veteranen van Balmog aan die het gewelddadiger en extremer aanpakken qua snelheid en gebetenheid. Tremoloriffs en blasts vormen de hoofdmoot van het zes minuten durende “Venomous” waarin ze hun diabolische hart kunnen uitleven. Toch zijn er ook enkele mid-tempo stukken ingebouwd die de dynamiek ten goede komen, maar overtuigen doet Balmog het meest wanneer het gaspedaal ingeduwd wordt. Leuke split die twee verschillende invalshoeken van het door ons zo geliefde genre laat horen. Aan u de keuze wie het beste smaakt.

JOKKE: 77/100 (Sartegos: 76/100 – Balmog: 78/100)

Sartegos/Balmog – Split (Caverna Abismal 2017)
1. Sartegos – Lume do visitante – Morrer no nas
2. Balmog – Venomous

Marthyrium – Beyond the thresholds

Na het uitbrengen van een demo, EP en split met de landgenoten van Ered achtte het Spaanse Marthyrium de tijd rijp om elf jaar na haar oprichting een eerste volwaardige langspeler op de mensheid los te laten…en daar zijn we niet bepaald rouwig om. Gedurende de loop der jaren slopen er steeds meer en meer death metal invloeden in het bestial black metal geluid van deze duivelse horde waarvan we bassist Balc ook kennen van zijn andere band Balmog. Dit levert een orthodox geluid (Ondskapt, Ofermod) op dat door de nodige dissonantie misschien al snel als een Svartidauði ripp-off beschouwd kan worden, hoewel deze Galiciërs toegankelijker klinken en minder verstikkend. Toch laten songs als “Threshold of devouring abyss” en “Leviathan” een intens en dramatisch geluid horen. In de tragere passages zoals het begin van “Abominations” wordt een grimmigere sfeer neergezet, hoewel het trio blijkbaar toch liever met een vulkanische intensiteit raast en blaast waarbij tal van soorten blast-beats uit de koker van drummer Cannibal de zinderende riffs van zanger/gitarist Tharngrist – die bovendien over een krachtige, veelzijdige strot beschikt – voortduwen. Hier zijn duidelijk doorwinterde muzikanten aan het werk! Het dynamische, meer epische “Temple of flesh” werd ontegensprekelijk geschreven met de reeds eerder aangehaalde IJslanders in gedachten en laat het meeste diepgang horen waardoor dit meteen ook de beste song van de plaat is. Doorheen het pompende “Towards the crimson darkness” schemeren de meeste death metal invloeden door. De krachtige, ruwe sound waarin de bas duidelijk hoorbaar is, maakt het bovendien genieten van deze blasfemische razernij. Samenwerken met gerenommeerde studio’s als Moontower Studio en Necromorbus loont zoals al meermaals gebleken is. Uber-origineel is het geluid van Marthyrium dezer dagen al lang niet meer en het mocht bij momenten misschien net een tikkeltje avontuurlijker klinken. Dat doet echter geen afbreuk aan de spelcapaciteiten en de bevlogenheid van de band. Aanrader!

JOKKE: 81/100

Marthyrium – Beyond the thresholds (BlackSeed Productions 2017)
1. Introduction
2. Thresholds of devouring abyss
3. Leviathan
4. Abominations
5. Temple of flesh
6. Towards the crimson darkness
7. Outroduction

Apologoethia – Pillars

Javi Bastard (aka J.B.) is een bezig bazeke. Naast zijn werk als producer in de Moontower Studios, houdt de Spanjaard er met ondermeer Graveyard, Körgull the Exterminator, Krossfyre en Lux Divina nog ettelijke andere muzikale bezigheden op na. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, stampte Javi in 2012 ook nog eens Apologoethia uit de grond waarvan nu een eerste EP verschijnt via Invictus Records. In tussentijd is het oorspronkelijke solo-project na toevoeging van J.F. en L.O. uitgegroeid tot een volwaardige band. In de eerste vier songs die Apologoethia ons voorschotelt verkent het trio de donkere kant van de menselijke kennis op gebied van cultuur en religie van de afgelopen eeuwen. Het muzikaal equivalent van deze introspectie is een energieke brok extreme metal waarin invloeden van zowel death, black, thrash als heavy metal hand in hand gaan. Er gebeurt met andere woorden heel wat in het Apologoethia universum: tremolo riffs, blast beats, psychedelische melodieën, D-beat drumpartijen, klassieke heavy metal solo’s, Oosters aandoende gitaarklanken en ga zo maar door. Er is niet enkel oog voor agressie want er zijn voldoende atmosferische passages zoals aan het einde van “Pillar II (De humanae natura)” waarin triomfantelijke keyboardklanken vergezeld worden van plechtstatige koorzang of de akoestische gitaren en toetsen halfweg “Pillar IV (De aeterno praesentia)“. In vijfentwintig minuten speeltijd weet het fantastisch klinkende “Pillars” met haar amalgaam aan extreme klanken een overtuigende indruk na te laten.

JOKKE: 80/100

Apologoethia – Pillars (Invictus Productions 2017)
1.  Pillar I (De fundamenta spiritus)
2. Pillar II (De humanae natura)
3. Pillar III (De absentiae vitae)
4. Pillar IV (De aeterno praesentia)

13th Moon/Ritual Death – Mors triumphans

Zowel het Noorse Ritual Death als het Spaanse 13th Moon lijken een fetish voor schedels en doodskoppen te hebben; vandaar dat ze misschien besloten om de handen in mekaar te slagen voor een 7 inch split? De Spanjaarden konden mij in het verleden slechts matig bekoren maar komen op “Veneration of the mighty dead” een pak sterker voor de dag. Zowat op alle vlakken (songwriting, uitvoering, productie) werd vooruitgang geboekt, wat achter wel maakt dat de band wat van haar eigenheid is kwijtgespeeld. Het gure, primitieve randje is eraf en het totaalgeluid is een serieus pak richting bands als Darvaza en Celestial Bloodshed opgeschoven – twee bands waar de frontman van Ritual death (toevallig?) ook actief in is/was. De Spaanstalige song op deze split wordt voor de gein uitgevoerd door de Noren. Een vuile en vuige distortion vormt de ruggengraat van deze doomy en creepy auditieve aanval die pure horror uitwasemt. Je ziet als het ware een horde zombies uit het graf kruipen die op de mid-tempo kadans van deze “song” doorheen een kerkhof vol ontheiligde graven marcheert. Behoorlijk afwijkend van wat er op hun eerste EP te horen was.

JOKKE: 79/100 (13th Moon: 80/100 – Ritual Death: 78/100)

13th Moon/Ritual Death – Mors triumphans (Triangulum Ignis/Terratur Possessions 2017)
1. 13th Moon – Veneration of the mighty dead
2. Ritual Death – Señor de la tumba