stratosphere

Stratosphere – Collaborations I

Voor de tweede keer in de geschiedenis van Addergebroed presenteren we een “re-inter-view”. De eerste maal viel de eer te beurt aan Saille, nu verkiezen we deze mengelvorm van een review en een interview voor de meest recente plaat van Stratosphere. In de reviews van de vorige Stratosphere albums “Rise“ en “Aftermath” werd het woord einzelgänger nog in de mond genomen; voor zijn nieuwe plaat “Collaborations I” deed mastermind Ronald Mariën beroep op bevriende muzikanten uit het drone, ambient en post-rock wereldje. Bij elke song geeft Ronald meer inzicht in de totstandkoming ervan terwijl wij onze gevoelens onder woorden brengen wanneer we ons laten onderdompelen in de verschillende nummers (JOKKE).

Stratosphere Collaborations
(c) Stephan Vercaemer

Breaking down barriers / Revealing the unknown (ft. Ashtoreth)

Ronald: De openingstrack was de eerste improvisatie die Stratosphere aandurfde. Dankzij de steun van Peter Verwimp lukte dit zo goed dat de fundering voor “Collaborations I” gelegd was. Het is een collage van twee improvisatiesessies die leidde tot deze opener.
Addergebroed: Het moet inderdaad gezegd worden dat de sjamanistische ambient- en droneklanken van klankkunstenaar Peter Verwimp (ook actief bij Emptiness) perfect samengaan met wat we van Stratosphere gewend zijn. De duistere klanken ademen een waas van onheilspellend mysterie uit en meermaals lijkt het alsof die gitzwarte walm tot jou spreekt. De toon is gezet voor een aangename luisterervaring die een tijdspanne van één uur overschrijdt.

Within the unintended (ft. Distant Fires Burning)

Ronald: Met minimale elektronische percussie en een gemoduleerde basgitaar legde Gert De Meester de basis voor deze track. Vermits deze al heel sereen was ontstaan, besliste ik deze flow te volgen om zo de meest relaxte track uit “Collaborations I” verder te vervolledigen.
Addergebroed: Distant Fires Burning was mij tot hiertoe onbekend, maar in zijn werk ga ik me zeker verder verdiepen. De subtiel geplaatste basnoten, aanzwellende gitaarlagen en etherische ambient masseren je gehoor en doen je hartslag dalen zodat je dertien minuten lang in een staat van gelukzalige rust terecht komt. Een luistersessie met koptelefoon is tevens aangeraden om de elektronische percussiedetails te ontdekken. Ik ben dan ook helemaal zen na het absorberen van deze relaxerende klanken waarbij mijn gemoedsrust ondertussen in een hangmat heen en weer ligt te wiegen.

Erratic flow (ft. Aidan Baker)

Ronald: Dit nummer bewijst hoe goed een samensmelting van de trage onderliggende flow van Stratosphere en de melodieloze inbreng van Aidan Baker wel kan werken: relaxerend en verontrustend tegelijk, het is mogelijk.
Addergebroed: Ook buiten onze landsgrenzen vond Ronald Mariën gelijkgestemde zielen. Weinigen houden er zo’n naarstig werktempo op na als de Canadees Aidan Baker die al meer dan honderd releases op zijn teller heeft staan en vooral bekend is van Nadja en collaboraties zoals Fear Falls Burning waarin hij samen met Dirk Serries werkte. “Erratic flow” is een song waarin beide heren hun minimalistische aanpak – de ene via gitaar, de andere via ambient – laten samensmelten tot een abstract eindresultaat waarbij een onderhuidse spanning voelbaar is.

La vallée de la Somme (ft. Georgeson)

Ronald: Groot was de verrassing toen Joris De Bolle een pianotrack aanleverde, wat een perfecte opportuniteit bood om de gekende Stratosphere sound te vervolledigen met piano. Misschien het meest toegankelijke nummer op de plaat.
Addergebroed: Het poppy klinkende en op piano uitgevoerde “La vallée de la Somme” is een korter nummer en zou de perfecte soundtrack voor een melancholische film kunnen zijn. Het optimistische karakter van de song laat voor het eerst de nodige hoopvolle klanken horen na een half uur vertoefd te hebben in een lange, serene en meer abstracte duisternis.

Lesum (ft. N63)

Ronald: Dit nummer is een opname van een “one take” live-improvisatie samen met N. Dit is een primeur want nooit eerder durfde ik deze manier van werken aan.
Addergebroed: “La vallée de la Somme” kan eigenlijk als een perfect bruggetje beschouwd worden naar het twaalf minuten innemende “Lesum” waarbij de initiële positieve vibe steeds meer en meer uitmondt in een maalstroom aan donkere klanken die zich een weg baant doorheen een repetitief gitaarpatroon en dronende geluidsgolven. Een geslaagde live-improvisatie!

Thrive (ft. Misantronics)

Ronald: Dat Serge Timmers met woorden kan toveren was al bekend, maar dat hij dit ook met klanken kan, bewijst “Thrive”, waarin synths en elektronische drums een uitdaging vormden, die graag aanvaard werd.
Addergebroed: Middels “Thrive” neemt de plaat opnieuw een wending, zij het deze keer richting elektronische muziek, hoewel nog steeds vrij abstract van aard waardoor dit nummer niet uit de toon valt en volledig in de meanderende flow past. Een interessante kruisbestuiving.

Core (ft. Dirk Serries)

Ronald: Ik was enorm geëerd om wederom een samenwerking te mogen aangaan met Dirk Serries. Ik legde deze keer de basis neer en enkel Dirk Serries kon deze stevige track zo meesterlijk tot “Core” dopen.
Addergebroed: Ronald en Dirk hebben een lange geschiedenis samen waarbij de eerste o.a. geluidsman van dienst is wanneer Dirk het podium opkruipt met één van zijn vele projecten. Het moge duidelijk zijn dat beide heren elkaar goed aanvoelen want we krijgen een beklijvende symbiose aan dronende en transformerende geluidsmassa’s te verwerken die zich ontplooit tot een zinderende apotheose hoewel sonische erupties uitblijven. Samen met de openingstrack – en ontegensprekelijk de twee meest duistere nummers van het geheel – mijn favoriet van de plaat.

Desolation (tour & drums) ft. Karen Willems

Ronald: “Desolation” verscheen op Stratosphere’s vorig album “Rise”. Dit nummer is één van de favoriete live nummers die al geruime tijd op de setlist staat. Ondertussen kreeg de song door deze live ervaring een nieuwe compositie die aangevuld werd door een live drumloop. Niemand minder dan Karen Willems kon deze loop door live drums en haar eigen stijl opwaarderen.
Addergebroed: De eigenzinnige speelstijl van Karen Willems geeft extra cachet en een tribaal karakter aan deze hypnotiserende Stratosphere track. Een absolute meerwaarde!

Until we meet again ft. Jesse Massant

Ronald: Het genie van Black Narcissus contacteerde Stratosphere al een tijdje geleden, en het was zeer snel duidelijk dat beiden op de golflengte zaten. Zijn basistrack was kort maar zo geniaal dat ik er enkel maar mijn gekende sound als ondersteuning moest bijvoegen.
Addergebroed: Op het debuut “Beyond the whispers of common men” van Black Narcissus werd reeds een samenwerking tussen jong en oud aangegaan met een gelijknamige track. De plaat eindigt hoopvol en in de laatste minuten ervan horen we toch nog verrassend een verhalende stem waardoor “Collaborations I” “slechts” voor 99,99% instrumentaal blijkt te zijn.

Kortom, een erg fijne luisterplaat om bij weg te dromen na een hectische werkdag en tevens perfect instapwerk voor de ambient/drone-leek die keer op keer geslaagde collaboraties kan ontdekken tussen gelijkgestemde zielen. Laat deel II maar komen!

Jokke: 85/100

Stratosphere – Collaborations I (Industry 8 2018)
1. Breaking the barriers / Revealing the unknown (ft. Ashtoreth)
2. Within the unintended ft. (Distant Fires Burning)
3. Erratic flow (ft. Aidan Baker)
4. La vallee de la Somme (ft. Georgeson)
5. Thrive (ft. Misantronics)
6. Lesum (ft. N63)
7. Core (ft. Dirk Serries)
8. Desolation (tour&drums) (ft. Karen Willems)
9. Until we meet again (ft. Jesse Massant (Black Narcissus))

Black Narcissus – Beyond the whispers of common men

Ik herinner me nog goed hoe ik van mijn sokken geblazen werd door de eerste live performance die ik zag van Black Narcissus. De sound die het sympathieke duo uit haar minimalistisch instrumentarium – enkel bestaande uit een drum en bas gitaar – wist te persen klonk zo overrompelend en groots dat het bijna ondenkbaar leek dat een tweemansformatie hiertoe in staat was. Nu hanteert een act als Royal Blood wel min of meer een identieke werkwijze, maar Black Narcissus doet het nog gestripter want er komen zelfs geen vocalen aan te pas om muzikale uppercuts uit te delen. Met “Beyond the whispers of common men” presenteren bassist Jesse Massant en drummer Thomas Wuyts hun langverwachte debuutplaat. Vanaf de eerste tonen van de titeltrack is het genieten van het monumentale geluidsspectrum dat beide heren ons presenteren en doen de bastonen de haartjes op mijn armen en masse recht komen. De transparante, warme sound die de plaat via de Breeze Inc Studio meekrijg, is hier zeker debet aan. Het duo bengelt heen en weer tussen pure post-rock (het op meer dan tien minuten afklokkende en ontroerend mooie “There is no greater gift“) en haar zwaardere variant post-metal. Wanneer Thomas in het stevige “May I find beauty in darkness for yours has blinded me” of de afsluiter “Kindred spirit, why do you linger?” blastbeats uit zijn ledematen perst, neigt Black Narcissus zelfs naar atmosferische black metal of blackgaze. De gemene deler van de acht songs die op de plaat prijken, is steevast een donkere en melancholische atmosfeer. In “The last bastille” is de sfeer bij momenten zelfs onheilspellend te noemen, zeker nadat klokken de finale van de song inluiden (even dacht ik dat Metallica’s “For whom the bell tolls” plots ging beginnen). En in “Until we meet again” draaft Ronald Mariën (Stratosphere) op om de korte track van subtiele ambient te voorzien. Dat het duo haar instrumenten tot in de puntjes beheerst, staat buiten kijf (zo mag Thomas zich uitleven in het met gotische klanken opgesmukte “We’re all but wanderers“), maar gelukkig wordt de klemtoon gelegd op het schrijven van pakkende songs in plaats van een show-off aan muzikantschap. Ik ben er zeker van dat bij een volgende release de naam van een platenfirma achter de titel kan vermeld worden, want wat Black Narcissus hier laat horen is steengoed. Een podium als dat van Dunk! lonkt!

JOKKE: 85/100

Black Narcissus – Beyond the whispers of common men (Eigen beheer 2018)
1. Beyond the whispers of common men
2. To walk amongst them, unnoticed
3. The last bastille
4. May I find beauty in darkness for yours has blinded me
5. There is no greater gift
6. We’re all but wanderers
7. Until we meet again
8. Kindred spirit, why do you linger?

CHVE – Rasa

Muziek raakt ons, inspireert, ontroert, troost, verbindt, rakelt vervlogen herinneringen op en nog zo veel meer. Ze wordt niet voor niets de taal van het hart genoemd. In Hindoestaanse muziek worden tien verschillende rasa’s of gemoedstoestanden gehanteerd: erotisch, komisch, droevig, woede, glorie, angstig, afkeer, verwondering, rust en vroomheid. Artiesten waarbij muziek niet recht uit hart en ziel komt, vallen bij ondergetekende tamelijk snel door de mand. Ik voel wanneer muziek gemeend “echt” is zoals bij CHVE, die zijn debuut dan ook toepasselijk “Rasa” doopte. Achter deze lettertekens gaat Colin H. Van Eeckhout schuil ofte schreeuwlelijk frontman bij het Belgisch sludge instituut Amenra. Dat er binnen de Church Ov Ra onnoemelijk veel collaboraties zijn is alom geweten en door velen wordt elke scheet die uit het CoR-kamp ontsnapt ook meteen op een piëdestal geplaatst, wat niet altijd terecht is naar mijn bescheiden mening. Naast de samenwerkingsprojecten bewandelen sommige notoire leden ook het pad van de einzelganger. Mathieu Vandekerckhove uit zich via Syndrome als medium; Colin doet het onder zijn initialen. Een tijdje geleden bracht deze enigmatische man reeds een split 7 inch single uit met Nate Hall, waarop het nummer “She never left” prijkte. Deze folky singer/songwriter track lag in het verlengde van de akoestische nummers die we ondertussen ook van hoofdband Amenra gewend zijn. Op debuut “Rasa” bewandelt Colin echter een ander pad, namelijk een donkere afdaling doorheen ’s mans psyche, herinneringen en littekens op zijn ziel, die vorm gegeven wordt middels lange ambient soundscapes waarop pulserende drones een zalvende beat creëren. Veel tools heeft deze geluidskunstenaar niet nodig om de luisteraar compleet in zijn half uur durende transcendentale tocht mee te betrekken: een draailier en zijn typische breekbare stem volstaan ruimschoots. Het repetitieve tranceverwekkende karakter van “Rasa” voelt met momenten als een meditatie aan, vooral wanneer halverwege de drones hun opwachting maken en de vocalen een sjamaanachtig karakter krijgen. Deze muziek kruipt diep onder je vel tot in de kern van je ziel en doet je balanceren op een slappe koord tussen hoop, verdriet en tranen. Wie net als ik recent een relatiebreuk achter de rug heeft, zal tot tranen toe bewogen worden door deze introspectieve brok emoties. Ideaal luistervoer voor eenzame lange koude winteravonden waarbij het aanvoelt alsof Colin een hoopgevende hand op je schouder legt. De productie was in handen van Dehn Sora (Treha Sektori, Sembler Deah). Liefhebbers van deze bands of gelijkgestemde zielen Ashtoreth, Monnik, Wolf Pause of Stratosphere kunnen blind tot aanschaf overgaan. Eigenlijk is er maar één minpunt aan dit debuut en dat is dat ze maar een half uurtje duurt.

JOKKE: 89/100

CHVE – Rasa (Consouling Sounds 2015)
1. Rasa