Jaarlijst Jokke:
Ik wil beginnen met collega addergebroed en muzikaal mastermind FLP te bedanken om mij deel te laten uitmaken van zijn blog. Het heeft mij in ieder geval veel “artistiek” genot verschaft en ik hoop enkelen onder jullie toch enkele nieuwe ondergrondparels te hebben kunnen laten ontdekken (of behoeden voor teringherrie). Als je verplicht wordt om iets zinnigs te schrijven (allez, dat hoop ik toch) over een plaat, moet je echt opnieuw de tijd leren nemen om de muziek tot je geest en psyche te laten doordringen. Er vielen heel wat muzikale hoogtepunten te ontdekken, opnieuw eerder van underground-bands dan van de mainstream artiesten. Echt tegenvallende releases zoals die van Watain en Satyricon in 2013 vielen er niet te bespeuren het afgelopen jaar. Het Amerikaanse Griefloss schopt het bij ondergetekende tot nieuwkomer van het jaar en levert met “łłł” meteen ook de song van het jaar af.

Ook in eigen land kwamen heel wat veelbelovende orkestjes vanachter de hoek piepen. Denken we maar aan Grimmsons, Psychonaut of Hemelbestormer. 2014 was een muzikaal topjaar en het was een hele karwei om mijn “best of”-lijstje tot 10 platen te reduceren. Vielen net naast de boot: Primordial, Herder, Sun Worship, Agalloch, Tombs, Dirge, Triptykon, Behemoth, Downfall Of Gaia en Vader. Daar de nieuwe plaat van Ascension pas op 25 december op de mensheid losgelaten wordt, reserveer ik hiervoor alvast een plaatsje in mijn jaarlijst van volgend jaar. Beste live gigs waren Sun Worship in de Antwerpse Music City (dé place to be om ondergrondmuziek te ontdekken) en Inter Arma in Kavka waarvoor ik met mijn band Grown Below de eer had om te mogen openen. Hopelijk ruilen er volgend jaar niet te veel muzikale helden het tijdelijk voor het eeuwige in, want ik luister de laatste tijd meer naar muziek van doden dan levenden precies.

1. Lord Mantis – Death mask
Ongetwijfeld de meest harde, vunzige brok herrie die het afgelopen jaar verschenen is. Vergezeld van een expliciete hoes en zieke video clip vormt “Deathmask” de ultieme soundtrack om je eens goed bij af te reageren terwijl je je de dwaze voorstellen en regeerakkoorden van onze regering voor de geest haalt. Ik kijk er al naar uit om te zien hoe de band rond boegbeeld Charlie Fell in 2015 eerst Het Bos in Antwerpen tot brandhout zal hakken om daarna Tilburg in lichterlaaie te zetten tijdens Roadburn.

2. Jakob – Sines
Op woedemomenten staat Lord Mantis op numero uno. Om te chillaxen staat Jakob bovenaan mijn lijstje. Hoewel de tot-aan-het-gaatje-gevulde post-rockscène al een tijdje over haar hoogtepunt heen is, bewijst het Nieuw-Zeelandse Jakob met het langverwachte “Sines” nog maar eens waarom ze tot de ongekroonde keizers van instrumentale post-rock behoren. Een kraakheldere sound maakt het volop genieten blazen van bloedmooie intieme momenten die afgewisseld worden met dreigende erupties. Jakob vormt de absolute reden om in 2015 nog eens een bezoekje te brengen aan Dunk!Festival.

3. Sinmara – Aphotic womb
Enkele jaren geleden was Frankrijk “hot” als het op (vernieuwende) underground black metal aankwam (en de VS voor hipster black). De afgelopen twee jaar moesten we echter terug noordelijker trekken richting Ijsland, waar momenteel één van de meest opwindende black metal scènes ter wereld te ontdekken valt, met Sinmara als één van haar nieuwste en meest potentiële krachten. In de nasleep van het succesvolle Svartidauði deelde Sinmara een ware kopstoot uit met haar debuutplaat “Aphotic womb”, een meesterwerk vol occulte en orthodoxe black metal.

4. Yob – Clearing the path to ascend
Platen van Yob belanden steevast in mijn eindejaarslijstje. Dat is niet anders met het geniale “Clearing the path to ascend” waarop de band rond de flamboyante frontman Mike Scheidt een subtiele verschuiving in het bandgeluid neerzet richting meer ingetogen, maar nog steeds donkere en dreigende muziek.

5. The Deathtrip – Deep drone master
Als er een versie “The Voice – Black Metal” zou bestaan, zou Aldrahn (o.a. Thorns en Dødheimsgard) ongetwijfeld met de eerste plaats gaan lopen. De Noor beschikt niet alleen over de juiste “X-factor” maar liet op “Deep drone master” met zijn gepassioneerde screams horen waarom hij tot de top van black metal vocalisten behoort. Frostbitten op Noorse leest geschoeide black metal. Niet al te origineel maar oh zo lekker uitgevoerd!

6. The Great Old Ones – Tekeli-Li
Dat ook hipsters een lekker potje black metal kunnen spelen, bewijst het Frans collectief The Great Old Ones. Op deze tweede plaat wordt een intense brok extreme metal neergezet gebaseerd op teksten van H.P. Lovecraft. Volgens collega FLP staat deze band ook live als een huis, dus moet ik ze dringend eens live gaan bekijken. Roadburn: Hallo?

7. Griefloss – Ruiner
Zoals reeds in de inleiding vermeld, schopt het Amerikaanse Griefloss het met haar debuutplaat “Ruiner” tot “beste nieuwkomer van het jaar”. “łłł” is daarenboven nog eens de “song van het jaar”. Post- black metal met wisselwerking tussen suïcidale screams en pakkende cleane vocalen. Op hun Facebook stond te lezen dat ze momenteel in de studio zitten om een opvolger op te nemen. Benieuwd wat dat gaat geven!

8. Nachtmystium – The world we left behind
Enfant terrible Blake Judd vond het welletjes geweest en wou zijn geesteskind Nachtmystium ten grave dragen, maar niet zonder nog een knaller van formaat uit te brengen. De toegankelijke blekk meddle is van een uitzonderlijk hoog niveau en vormt een gepast afscheid. Kort na de release meldde Blake dat hij alsnog zou verdergaan met Nachtmystium. To be continued…

9. Bloodbath – Grand morbid funeral
Normaal gezien ben ik niet zo te vinden voor Zweeds doodsmetaal, maar dat is dan zonder Bloodbath gerekend. Zonder twijfel dé death metal plaat van 2014. Eens bekend gemaakt werd dat Nick Holmes (Paradise Lost) de plaats zou innemen van de opgestapte Mikael Åkerfeldt (Opeth) regende het kritiek op diverse fora en sociale media. Ook ondergetekende stond sceptisch tegenover deze frontmanwissel. Eén luisterbeurt was echter voldoende om met een glimlach op mijn gezicht te beseffen dat Old Nick alle criticasters de mond snoerde met zijn geweldige death metal grunts.

10. Blut Aus Nord – Memoria vetusta III – Saturnian poetry
Het Franse Blut Aus Nord is niet minder dan geniaal. Deze experimentele black metal band stond de laatste jaren gekend voor zijn innovatieve industriële black metal maar keert met het derde deel van de “Memoria vetusta” reeks terug naar de traditionele black metal sound uit de jaren ’90. Het feit dat er een drummer van vlees en bloed te horen is (drumhoer Thorns aka Gionata Potenti) stuwt de band naar een nog grotere hoogte.

Jaarlijst Flp:
Je hebt mensen die van lijstjes houden, je hebt mensen die er een hekel aan hebben en je hebt een grote hoop die elk jaar opnieuw zagen dat muziek aan kwaliteit inboet. Dikke zever uiteraard. 2014 was een topjaar, net zoals elk jaar een topjaar is. Wie graag muziek beluistert en het aandurft nieuwe bands een kans te geven, zal heus merken dat de kwaliteit er daadwerkelijk is. Neen, Metallica, Burzum en Morbid Angel weten van hout geen pijlen meer te maken – Maar geef de nieuwelingen een kans! Mijn lijstje kon gemakkelijk uitgebreid worden met releases van Dead Congregation, Teitanblood, Ascension, Fides Inversa, Arstidir Lifsins, Conan, Alkerdeel, Triptykon, Blut Aus Nord, Bones, Earth,… Een topjaar, je te dis!

Persoonlijk nummer van het jaar: wat een emotie, wat een gevoel,…

1. The Great Old Ones – Tekeli-li
Zelf was ik niet zo bekend met The Great Old Ones totdat we samen ergens het podium deelden ergens op een boot ergens op de Maas. Live lieten ze zo een verpletterende indruk na dat ik de band wilde onderwerpen aan een inquisiet hoorverhoor. “Tekeli-li” schoot me niet dadelijk in een roes, maar sloop stilletjes in mijn systeem. Hun mix van post-elementen met sludge en (vooral) black metal brachten elke luisterbeurt nieuwe ontdekkingen ten gehore. “Tekeli-li” was geen instant sugar rush, maar smaakt immer zoet.

2. Electric Wizard – Time to die
Justin is een uit de kluiten gewassen kleuter die graag eens “we live” kraait om daarna doodleuk te zeggen dat het tijd is om te gaan. Maar alvorens de wietpijp aan Maarten te geven, knalt den tovenaar nog eens lekker voorspelbaar. Alhoewel; “Time to die” klinkt echter veel gemener, duisterder en meer zwartgallig dan alle andere voorgangers. De hitjes hebben je direct mee en “Time to die” geraak nooit of te nimmer uit het lange termijngeheugen.

3. Yob – Clearing the path to ascend
Het was oftewel eWiz oftewel Yob op nummer 2. Beide hebben zeer sterke albums uitgebracht. Yob is een pak sfeervoller en muzikaal veel uitdagender. Ze zijn wereldklasse in hun genre en “Clearing the path to ascend” heeft me al heel wat oorgasmes gegeven. Doch, is hij niet perse beter dan oudere voorgangers zoals “Catharsis” of “The illusion of motion“.

4. Schammasch – Contradiction
Schammasch heeft met “Contradiction” een steile opmars ingezet naar de top van de black metalwereld. Daar waar hun debuut wat gewoontjes was, heeft de band zich de spiegel voorgehouden en hun eigen identiteit verder uitgewerkt. Trage, onheilspellende black metal mét inhoud – Zoals het moet zijn! Jammer dat ik hun niet heb kunnen strikken tijdens de tour met Dark Fortress en Secrets of the Moon.

5. Mono – The last dawn/Ray of darkness
Mono dicteert de wetten van de post-rock. Dat was zo, dat is zo en dat zal zo zijn. De Japanners tonen hun trucjes op zelfs twee platen deze keer. Op “Ray of darkness” hebben ze zelfs wat ziekelijke screams toegevoegd. Alle emoties worden losgelaten en een topplaat werd gemaakt. Punt.

6. Sólstafir – Ótta
Na “Köld” was mijn interesse in Sólstafir wat (komt ie) afgekoeld. Ik was de band wat uit het oog verloren totdat een maat van me kwam aanzwaaien met woorden vol lof over “Ótta“. Het titelnummer had me at hello. De rest werd een succesverhaal en na het live mogen aanschouwen van deze cowboys was geen twijfel mogelijk: Sólstafir heeft een knaller van jewelste uitgebracht.

7. Entartung – Peccata mortalia
Melancholische black metal zonder al te veel poespas. Ik zal er dan ook maar niet te veel woorden aan vuil maken.

8. Hemelbestormer/Vanessa Van Basten – Portals
Je eigen band nomineren is wellicht not done, maar fuck dat – In je eigen blog mag dat! Zonder Vanessa Van Basten hun gedeelte zou ik hem zelfs een pak hoger laten eindigen. “Portal to the universe” kwam uit het niets en wist dadelijk te overtuigen. De chill atmosfeer en donkere dreunen toonden een combinatie die ik zelf niet vaak heb mogen aanhoren. Uiteraard ben ik helemaal ondergedompeld in Hemelbestormer en zal de duik nog zeebodem diep gaan.

9. Dirge – Hyperion
Ondanks dat deze heren uit Parijs al jaren meegaan, was “Hyperion” mijn eerste kennismaking met de band. Dankzij collega Jokke. Waarvoor dank, putain! Knalharde sludge met atmosferische elektronica, waarvan het aparte “Remanentie” als persoonlijk hoogtepunt geldt. Klasse!

10. Behemoth – The satanist
Deze plaat is al even uit, maar pas sinds kort hier te beluisteren. Wellicht scoorden ze hoger als ik de plaat eerder fatsoenlijk beluisterd had. Voordien was Behemoth niet de meest consistente band als het op songwriting aankwam, maar van dat euvel zijn ze al enkele platen verlost. Getuige The satanist.