Jaarlijst Flp:

Addergebroed bestaat ondertussen net iets langer dan 4 jaar. We hebben een 40-tal volgers. Dat is een aantal om te huilen! Geen mens interesseert zich voor deze blog, doch is dat ook nooit ons opzet geweest. In de tijd dat internetmagazines nog booming business waren, schreef ik voor Vampire Magazine. Dat was een toonaangevend Nederlands e-zine. Met Addergebroed wilde ik alleen maar schrijven en bespreken wat ik zelf wilde. Wilde ik alleen maar interviewen wie ik zelf wilde spreken. Geen druk van deadlines en platenmaatschappijen, enkel puur schrijfplezier. Met Jokke heb ik een perfecte partner gevonden die muziek inademt en uitzweet. Bedankt man! Het mag raar klinken dezer dagen, maar niet alles moet een succes zijn om het graag te doen. Wat je op Addergebroed leest, komt uit het hart. Daarom geloof ik ook dat onze reviews de beste zijn en onze interviews de interessantste! En daarom ook dat onze top 10 echt wel een top 10 waardig is. Een resem albums vielen net naast deze top. Ik denk aan Bathsheba (enkel en alleen omdat ze ook geen full uit hadden), Monolithe, Eïs, Dark Buddha Rising, Torturerama, The Black Heart Rebellion, Mono,… Maar kiezen is altijd ook een beetje verliezen. Aanschouw!

Nummer van het jaar, tevens van het album op de eerste plaats. De sfeer, dat keyboardlijntje,… Hemels…

1. Mgła– Exercises in futility
Je vindt ze in haast alle eindejaarslijstjes en het is verdorie terecht! “With hearts toward none” verpulverde alle competitie die ook maar in de buurt trachtte te komen. Maar desondanks vond ik dat album wat aan kracht inboeten vergeleken met zijn voorganger “Groza“. Mijn vrees voor “Exercises in futility” bleek echter ongegrond. Ondanks het aarzelende begin slaat de plaat snoeihard terug. Mgła’s herkenbare stijl herken je zo. Als één uit de duizend koppelen ze sterke melodieën aan repetitieve patronen. Geen ander doet het hen na. Ze herhalen deze formule al op verschillende platen, maar de verveling slaat alles behalve toe. Toch ben ik erg benieuwd of ze hetzelfde trucje nog eens kunnen waarmaken op een volgende album.

2. Macabre Omen – Gods of war – At war
Tien jaar wachten op seks, dat kan niet goed aflopen. Gelukkig mondde het tien jaar wachten op nog eens een Macabre Omen niet uit op een slappe janus. Vanaf de eerste tonen klinkt “Gods of war – At war” vertrouwd in de oren. Een soort Scandinavische sfeer wordt ingedompeld in een oeroude Griekse black metalsound. Hoe pakkend Alexandros zijn hymnen ook mogen zijn,  er zit voldoende diepgang in om boeiend te blijven als de melodieën al mening maal door je hersenpan geslingerd zijn. En hoe herkenbaar Alexandros zijn hymnen ook mogen zijn, ze komen erg fris en geïnspireerd voor de boeg. Hopelijk gaat de kuisheidsgordel niet voor nog eens tien jaar aan.

3. Leviathan – Scar sighted
Whitehead is niet enkel full time schooier, hij kan wel een aardige bak herrie maken. In het verleden was de output nogal wisselvallig, maar met “Scar sighted” worden de demonen onverstoorbaar voortgestuwd. Leviathan klinkt bevreemdend en duisterder dan het holst van de nacht. Niet betreden paden worden bewandeld en Leviathan komt met een van de meest innovatieve black metalalbums van het jaar op de proppen. Vervelende experimenten worden geschuwd, evenals ongepaste progressieve elementen worden geweerd, maar een vreemde ongemakkelijk gevoel bekruipt je tijdens de één uur durende luistertrip. Zwart. Pekzwart.

4. Sulphur Aeon – Gateway to the antisphere
De dagen dat death metal hier met regelmaat uit de boxen knalde zijn al lang geteld. Laat staan dat de stereo nog nieuw spul inslikt. Sulphur Aeon is de grote uitzondering op de regel. Alleen al het verbluffende artwork van “Gateway to the antisphere” verdient een instant erection. Maar ook de muziek scheert hoge toppen. De jongens zelf kregen rode kaken toen ik ze zei dat ze het niveau van Nile en Behemoth overstegen. Woorden die wegen als een baksteen rond je nek op de bodem van het kanaal, maar recht uit het hart. “Gateway to the antisphere” doet het een pak beter dan zijn minder geïnspireerde voorganger en Sulphur Aeon zal de volgende jaren uitgroeien tot een echte topper. Mark my words!

5. Wiegedood – De doden hebben het goed
Surfen op het succes van Amenra en een flauw afkooksel brengen van Wolves in the Throne Room – Een opmerking die ik deze maand nog te horen kreeg. Jazeker, de link naar Amenra legt Wiededood geen windeieren, maar de hele Church of Ra kliek werkt minstens 25 uren per dag en dat 8 dagen per week. Succes wordt duidelijk afgedwongen en valt niet zomaar uit de lucht. De link naar de bomenknuffelaars is er ook, maar Wiegedood klinkt een pak heftiger dan hun Amerikaanse collega’s. De schone contrasten tussen poepsimpele akoestische riedels en alles verscheurende blastbeats maken “De doden hebben het goed” een interessante plaat. De opvolger zou al lang geschreven zijn; ongetwijfeld wordt het een bom!

6. Helrunar – Niederkunfft
Helrunar is een zekerheid als het aankomt op jaarlijstjes. Sinds dubbelaar “Sól” uit 2011 werd hun middelmatige  black metal meer en meer achterwege gelaten en kwam een ijskoude tragere variant naar voren. Met “Niederkunfft” gaat Helrunar op hetzelfde elan verder. Ondanks de volle en zware sound, snijden de gitaren zoals een Arctische storm op je gelaat. Helrunar heeft een godenstatus in eigen land en verdient dat ook buiten de grenzen. Maar hun eigenzinnige en terughoudende aanpak maakt het hun niet makkelijker. Waarvoor extra respect. Ook hier ben ik benieuwd naar wat de toekomst brengt. Ondanks een zeer sterk “Niederkunfft” lijkt het me niet onwaarschijnlijk dat de band nieuwe wegen wil inslaan.

7. Regarde les Hommes Tomber – Exile
Les Acteurs de l’Ombre Productions heeft een oog voor (vooral Frans) talent. Samen met The Great Old Ones (vorig jaar op de eerste plaats op mijn jaarlijstje) behoort Regarde les Hommes Tomber tot het labels beste exportproduct. De high-end mix van post-sludge en black metal wordt minutieus uitgevoerd en steevast wordt er veel power in de producties gestopt. De laatste jaren staat la République hoog aangeschreven als het op kwalitatieve extreme muziek aankomt. Regarde les Hommes Tomber is wederom een bewijs hiervan. Deze band gaat nog potten breken. Mark my words. Again!

8. Caspian – Dust and disquiet
Schande! Ik had nooit de moeite gedaan om deze grootmeesters in de post-rock degelijk te checken. Dat gebeurde dan toch tijdens hun fenomenaal optreden op Dunk! Fest eerder dit jaar. Geen zeemzoete mineurtoonladders en ellenlang gefriemel op de gitaar, maar sterke composities, zeer gevarieerd en onverwacht origineel. “Dust and disquiet” bewijst dat Caspian heerst in haar niche. Dit is mooie muziek die zowel metalheads als Jan en Mieke kan bekoren. Hetzij als easy listening achtergrondmuziek, hetzij al intensief luisterend naar de verschillende lagen. Keer op keer valt er wat te ontdekken op deze plaat met diepgang. “Dust and disquiet” verveelt nooit.

9. GY!BE – Asunder, sweet and other distress
Tussen al het extreem geweld dat op Addergebroed vertegenwoordigd wordt, is GY!BE toch wel het meeste punk. Een grote middelvinger naar onze hedendaagse samenleving en wars van alle trends en geen ruk aantrekkend van verwachtingen klinkt “Asunder, sweet and other distress” donkerder dan al hun voorgaand materiaal. De omgevingsgeluiden, die in het verleden erg aanwezig waren, zijn helemaal van het toneel verdwenen en zijn ingenomen door erg duister klinkende ambient drones. Het vergemakkelijkt alleszins het luisterplezier, maar net dat maakt GY!BE een klasseband.

10. With The Dead – With the dead
Op de valreep van het jaar kreeg Lee Dorian zin om Electric “Jus” Wizard eens droog in de kakker te nemen en met With The Dead een plaat uit te brengen waarop Wizard jaloers zou zijn. “With the dead” is dan ook een vieze, vuile en ongepolijste traditionele fuzz doom plaat geworden. Eentje om u tegen te zeggen. Er wordt simpel, doch effectief heavy uitgehaald en na een dikke 40 minuten staat werkelijk niks meer recht. Supergroep With The Dead bestaat uit gelauwerde muzikanten uit de scène en lost dan ook ruimschoots de hoge verwachtingen in. “Funeral skies, black mist, nuclear abyss”, heerlijk toch!

 

Jaarlijst Jokke:

2015 was een jaar dat gedomineerd werd door onrust, zowel op privé, mondiaal als muzikaal vlak. Gelukkig is muziek hét ideale middel om kracht uit te putten en met opgeheven hoofd 2016 in te gaan. Een eindejaarslijstje opstellen was een hele klus, want het regende kwaliteitsreleases het voorbije jaar. Daar de helft van mijn toppers (Caspian, Wiegedood, Leviathan, Mgła, Sulphur Aeon) overlappen met die van Flp, besloot ik deze uit mijn selectie te bonjouren om andere platen nog even in de schijnwerpers te kunnen plaatsen. Zelfs dan zijn er nog een hele resem topplaten uitgekomen die met spijt in het hart nét naast de boot vielen (Hope Drone, Enslaved, Mare Cognitum, Vanum, Lluvia, Minsk, Kampfar, Akhlys, …).

De song van het jaar is afkomstig van de split die Predatory Light en Vorde, twee USBM-bands, uitbrachten. Het ultieme bewijs dat ook splits of EP’s de moeite kunnen zijn! “Death essence”, tja de vlag dekt de lading: tien minuten ultieme beklemmende duisternis.

 

1. Misþyrming – Söngvar elds og óreiðu
Dat de IJslandse scene hot is, lijkt een understatement te zijn met geweldige acts als Svartidauði, Sinmara, Naðra, Solstafir, Mannveira, Dynfari en ga zo maar door. Maar dé band van het jaar is toch ongetwijfeld Misþyrming. Toen ik eind augustus een praatje aan het slaan was met Walter (Roadburn organisator) in de befaamde Noorse “Garage” club liet ie vallen dat hij Misþyrming het aanbod wou doen om “artist in residence” te worden tijdens de 2016-editie van Roadburn (een kans die de band overigens met beide handen greep, zoals iedereen ondertussen wel weet). Groot was echter mijn verbazing toen de band daar plots bij ons kwam staan. Het bleken drie ietwat sullige broekventjes te zijn (naast een beer van een drummer). Ongelofelijk dat deze jonkies in staat waren om zo’n vernieuwende black metal schijf op te nemen. Ik heb ze driemaal live mogen aanschouwen, waarvan één keer meer dan degelijk (Beyond The Gates), één keer wat ruwer en chaotischer (Aurora Infernalis) en 1 keer subliem (Nidrosian Black Mass). Het moge duidelijk zijn dat deze band nog héél wat potten gaat breken het komende jaar (de nieuwe plaat gaat dan immers uitkomen) en ik kijk dan ook reikhalzend uit naar de drie sets die ze op Roadburn gaan geven. Terechte hype!

2. Marduk – Frontschwein
Daar waar Misþyrming voor nieuw bloed in de black metal scene zorgt, heb je natuurlijk ook nog de oude rotten in het vak. De ongekroonde leider blijft voor mij toch ontegensprekelijk het Zweedse instituut Marduk. Ongetwijfeld de hardst werkende band in het genre met een voortdurende aaneenschakeling van eindeloze tourcycli en nieuwe platen…en dat al 25 jaar lang! Je moet het ze maar nadoen om met je dertiende album nog steeds een heel relevante plaat uit te brengen, die bovendien barst van de afwisseling. Velen vereenzelvigen Marduk met eendimensionaal geram, maar ze vergeten dat Morgan en kompanie ook heerlijke midtempo songs kunnen schrijven wat op “Frontschwein” onder andere bewezen wordt met het haast dansbare “The blond beast”. Tevens heeft Marduk nog nooit zo’n goede productie gehad en blijkt de nieuwe vellenmepper Fredrik Widigs een beest te zijn (misschien wel de beste trommelaar uit hun carrière). Respect is hier wel degelijk op zijn plaats voor deze pantserdivisie!

3. Chelsea Wolfe – Abyss
Mevrouw Wolfe overstijgt zichzelf op het donkere “Abyss” en bewijst dat je geen black metal moet spelen om duistere muziek te creëren (getuige bijvoorbeeld ook Muscle And Marrow of CHVE). Onheilspellend, hypnotiserend, mysterieus, fragiel en kwetsbaar zijn slechts enkele termen die in mij opkomen tijdens het beluisteren van dit meesterwerk. Ongetwijfeld één van de strafste madammen in het muziekwereldje!

4. Mgła – Exercises in futility
Het Poolse Mgła is de enige band van mijn rijtje dubbelaars, die ik toch maar in mijn top tien zet, want “Exercises in futility” blinkt opnieuw uit in klasse. Het magistrale “With hearts toward none” weten ze nét niet te overklassen, maar dat deert niet. Net zoals collega Flp aanhaalt kennen ze het trucje om catchy doch duistere black metal nummers te schrijven door en door (sommigen spreken dan ook al over Studio 100 black), zonder het zaakje (voorlopig toch) uit te melken. Live is de statische performance een dooddoener, maar op plaat blijven deze Poolse rakkers overtuigen!

5. Abyssal – Antikatastaseis
Die hele mikmak aan occulte old school death metal bands (Portal, Ævangelist, Cruciamentum, Antediluvian, Mitochondrion, Impetuous Ritual en consorten) zorgt ervoor dat er met de regelmaat van de klok terug death metal uit mijn boxen knalt. Hoewel ik het groengespikkeld schijt krijg van die overgeproduceerde übertechnische moderne death metal met blikken dozen drums, bewijzen eerdergenoemde bands dat complex doodsmetaal ook interessant kan klinken als je het maar op een duistere en oprechte manier weet te brengen. En Abyssal heeft het met “Antikatastaseis” klaar gespeeld om een vette, duistere, atmosferische en occulte death metal parel op te nemen die de ganse rit blijft boeien.

6. The Black Heart Rebellion – People when you see the smoke, do not think it is fields they’re burning
In ons kikkerlandje zijn het afgelopen jaar weer de nodige interessante platen uitgekomen. Het was dan ook moeilijk kiezen dewelke ik hier nogmaals wou aankaarten (Lugubrum, CHVE, Wiegedood, Deuil, …). Mijn keuze is op T.B.H.R. gevallen omdat zij met “People…” (prijs voor titel van het jaar nemen ze eveneens in ontvangst) een enorm beklijvende plaat hebben uitgebracht waar ik nog heel wat plezier aan ga beleven. Deze gasten hebben een overduidelijke eigen smoel gecreëerd en weten hoe ze intrigerende songs moeten schrijven. Ook live weten ze de kleinste details op een authentieke manier te reproduceren. We hoeven ons op internationaal gebied al lange tijd niet meer te schamen, want het talent van eigen bodem is onmiskenbaar. Bovendien, “People…” equals sexy time!

7. Terzij De Horde – Self
Ook onze noorderburen hebben er een kwaliteitsvol zwart jaar opzitten. Uit het ellenlange rijtje kanshebbers (Fluisteraars, Wederganger, Kjeld, Ibex Angel Order, Nihill, …) heb ik Terzij De Horde gekozen omdat ze met “Self” aan de buitenwereld laten zien dat black metal ook véél meer kan zijn dan hersenloos heilige huisjes intrappen. Deze conceptplaat laat een furieuze mix van black metal, screamo, hardcore en noise op de luisteraar los. Post-black voor de meerwaardezoeker!

8. Murg – Varg & björn
Deze Zweden kwamen uit het niets en sloegen er met “Varg & björn” in om de hoogdagen van de Scandinavische black metal te doen herleven. De originaliteitsprijs is voor andere bands weggelegd, maar de bevlogenheid waarmee ze tewerk gaan is bewonderenswaardig te noemen. Onmogelijk om niet meegesleept te worden door hun aanstekelijke licht-melodische black metal. Volgens mij kan geen enkele black metal liefhebber bij deze plaat onverschillig blijven. De ideale soundtrack tijdens een roadtrip door de Noorse fjorden.

9. Planks – Perished bodies
Ik heb altijd al een zwak gehad voor het Duitse Planks dat een aanstekelijke mix weet te brengen tussen sludge, hardcore en black metal. Spijtig genoeg is “Perished bodies” de zwanenzang van de band, maar afscheid nemen doen ze met een knal! Het bloed kruipt natuurlijk waar het niet gaan kan, want ondertussen bracht bandbrein Ralph reeds een plaat uit met nieuwbakken ensemble Ultha (“Pain cleanses every doubt”).

10. Paradise Lost – The plague within
Noooooooit gedacht dat een plaat van Paradise Lost in een jaaroverzicht zou belanden. Ik heb eigenlijk nooit iets met die band gehad in tegenstelling tot genre- en tijdsgenoten Katatonia, My Dying Bride en Anathema. Vorig jaar blies ome Nick me echter van mijn sokken toen ie bij Bloodbath de microfoon ter hand nam en liet horen wel degelijk nog een ferm potje te kunnen grunten. Ook Gregor Mackintosh had met Vallenfyre natuurlijk al een hardere uitlaatklep naast Paradise Lost, maar blijkbaar vonden beide heren het hoog tijd om de grunts en laaggestemde gitaren terug hun weg te laten vinden naarhet geluid van hun hoofdband. “The plague within” is een uiterst geslaagde collectie songs die treurt binnen een kader van melodieuze death metal, doom en gothic.