Het Waalse Absolutus houdt er sinds 2016 een EP-aanpak op na. Na de in 2018 verschenen miskleun “Trāyastriṃśa” klinkt de band op het tien minuten durende “Numenon” toch al terug iets overtuigender. Nog steeds zijn de invloeden van Abigor of Blut Aus Nord aanwezig, maar het geheel klinkt toch net iets minder experimenteel dan de vorige EP. De riffs van de twee volwaardige nummers “Prism of mental structure” en “The authority of reason” wringen zich ongemakkelijk verder en de vocalen verstoppen zich een beetje in de dissonante golven en op het randje van valse solo’s. Een goed einde aan een song breien lijkt bovendien nog steeds geen vereiste voor de band. Het korte “Continuum” en “Presupposed core of cohesion” tappen eerder uit een industrieel/ambient vaatje en zorgen ondanks hun titels niet echt voor een ononderbroken lijn of cohesie. Productioneel gezien zit er trouwens ook nog wel wat marge voor verbetering op. Vergeleken met de voorganger overtuigt “Numenon” al wat meer, maar nog steeds is dit geen hoogvlieger. Absolutus lijkt na de veelbelovende tweede langspeler “Pugnare in iis quae obtinere non possis” uit 2015 dan ook wat op de dool te zijn.

JOKKE: 65/100

Absolutus – Numenon (Eigen beheer 2019)
1. Prism of mental structure
2. Continuum
3. The authority of reason
4. Presupposed core of cohesion