Het lijkt er sterk op dat het bereik van Addergebroed uitdijt als een olievlek op de Golf van Mexico; ook Moonreich krijgt hierbij zijn eerste vermelding in deze annalen en dat terwijl de band toch al een stevig aantal jaren bezig is, in 2008 gaf men een eerste teken van leven met de EP “Zoon politikon”. Zelf zag ik de band al een paar keer passeren maar, iedereen laat zich wel eens vangen, zowel het logo als de bandnaam stonden me niet aan. Zodoende, een allereerste kennismaking met deze Franse band.

“Amer” begint met een bevreemdend deuntje, iets dat je eerder met 1914 of Pognan associeert, al laat men zich direct daarna van zijn stevigste kant zien. Ondersteund door een ratelende drum vliegen de tremoloriffs je rond de oren. Wat kan een mens meer willen? Weinig, zo lijkt, zelfs wanneer blijkt dat Arthur, gitarist en zanger, zich bij voorkeur bedient van een meer brullende zang die mijn inziens beter bij Killswitch Engage zou passen. Al is dat natuurlijk een erg persoonlijke voorkeur. Verder blijkt “Of swine and ectasy” een song tjokvol dynamiek en afwisseling met ballen die zo ongeveer tot aan de knieën komen. Moet u maar eens naar die opeenvolging van brutaliteiten luisteren die zo rond de eerste minuut losbarst of die afwisseling tussen bloeddorst en macho-epiek in het begin van het titelnummer.

Wat enorm helpt in dit opzicht is de ronduit kristalheldere productie; ieder instrument is netjes hoorbaar en de bas hier is een lekkernij. Guillaume, het tweede lid van de band, speelt enkel bas en de man weet heel duidelijk wat hij doet. Wanneer hij niet verzuipt in het metalgeweld geeft hij de songs een onmiskenbare groove mee. Zij het een zeer lompe groove, maar zo lust ik ze graag. De nadruk op afwisseling en aandacht voor songstructuren is in zoverre succesvol dat ze je geïnteresseerd houdt, zelfs wanneer de songs elk voor zich gemiddeld rond de acht minuten duren, het gemiddelde tempo hoog ligt en de stemming op ‘genocide’ staat. Dat is, u zal het met me eens zijn, niet gemakkelijk te verwezenlijken. De paar rustpunten die men dan wel inbouwt worden door het inventieve baswerk en het algemene niveau van musiceren net op tijd en smaakvol gebracht.

Er valt dus niet veel te klagen: zelfs het rechttoe-rechtaan beuken van “Where we sink” leidt onder andere tot een meebrulrefrein en een melancholisch stuk muziek waarbij je de zee voor je ziet klotsen. Als je dan toch zou willen muggenziften valt het zeker niet te ontkennen dat Moonreich wel erg gek is op na een rustig moment zo lomp en hard mogelijk, compleet met lang uitgerokken schreeuw, uit de hoek komen en dat begint na een tijdje wel op te vallen. Daarnaast durft men, zeker wanneer men op topsnelheid speelt, wel eens naar hardcore te gaan neigen. Wat ik, opnieuw, niet zo’n probleem vind al zullen puristen daar anders over denken.

Moonreich is wat mij betreft één van die bands die bij verrassing voorbij komen en dan ook nog eens echt goed blijken te zijn, ondanks een logo en naam die niet in mijn smaak vallen. Als u in deze zomermaanden nog eens een energiek, dynamisch metalalbum wil beluisteren, u weet direct waarheen!

BERT: 92/100

Moonreich – Amer (Les Acteurs de l’Ombre 2023)1
1. Of swine and ecstasy
2. Amer
3. Where we Sink
4. Astral jaws
5. The cave of superstition