Délétère’s “De horae leprae” ligt nog vers in het geheugen en toch leveren de Canadezen amper een jaar later in de vorm van “Theovorator: Babelis testamentum” reeds nieuw werk af, al zij het een EP. De drie nummers vertellen in twintig minuten tijd het verhaal van Babel die de zondvloed overleefde, de Toren van Babel bouwde en alzo Tervenificus bevrijdde wat leidde tot de “theovoratie” of consummatie van God. Hoe dit historisch gezien allemaal juist in zijn werk ging, blijft me – ook na menig online opzoekwerk – een raadsel. Geen Babylonische spraakverwarring hier want Délétère doet wat we van haar gewend zijn: krachtige, ruwe doch melodische black spelen met een dikke vette knipoog naar Drudkh. Maar het is hen vergeven. Nog straffer, deze nieuwe nummers kunnen me zelfs meer bekoren dan de laatste paar platen van Roman Saenko en co. “Theovoratoris aduentus” bevat tussen al het geweld door ook orgelklanken en heldere zangstukken en weet me meermaals bij de keel te grijpen. De aanstekelijke en catchy melodie van “Babel insanifusor” doet dan weer haar werk door mijn hoofd vijf minuten lang op en neer te laten wiegen. Ook bij “Milites pestilentiae III – Babylonia magnissima” vinden black metal-extremiteiten en het gevoel voor melodie – dat zich onder andere via een keyboardriedeltje manifesteert – mekaar, wat een beklijvende song oplevert. Drie overtuigende nummers zorgen ervoor dat “Theovorator: Babelis testamentum” op een sterke EP is uitgedraaid!
Er zijn inmiddels meer black metal sub-genres dan er kousen liggen op de “Sokmont“, de hoogste berg in de microdimensie gelegen achter wasmachines waarheen alleenstaande sokken gaan na hun scheiding. Enisum speelt Arpitaanse black metal. Voor de mensen die al eens een reisje naar het Zuiden van Europa maken: Arpitanië is een gebied nabij de grens van Italië, Frankrijk en Zwitserland met een eigen culturele en historische identiteit. Daar we allemaal weten dat we zelf geheel verantwoordelijk zijn voor waar we geboren worden, is het dus volstrekt logisch om apetrots te zijn op onze herkomst. Maar goed, het zijn een keertje geen zogezegde Vikingen. “Moth’s illusion” is de zesde plaat van Enisum en werd gepromoot op een tour met het Belgische Drawn into Descent. Net als de voorgangers is het een moderne, melodieuze black metal plaat met wat folk en post invloeden hier en daar. De nummers zijn degelijk opgebouwd rond een gelijkaardig onderling thema en in zijn geheel is “Moth’s illusion” net een tikkeltje gevarieerder en toegankelijker dan ouder Enisum-werk. Naar mijn mening zijn er geen tracks die boven een ander uitstijgen, al zijn er daarentegen wel enkele elementen die ik niet erg goed kan smaken in enkele tracks. De gitaarklank is net iets te droog voor bepaalde stevige stukken en bij de nogal stroef aangeslagen, hakkende riffs klinkt het daarom – zeker in combinatie met de slappe grunts – wat flauw. En ook de cleane vocalen – zowel mannelijk als vrouwelijk – zijn geen geweldig verkoopargument. Al bij al echter is dit zeker een veilige koop voor fans van de band, voor verzamelaars van het genre of amateurs van Arpitaanse kunst.
Xavier: 72/100
Enisum – Moth’s illusion (Avantgarde Music 2019) 1. Cotard 2. Anesthetized emotions 3. Where souls dissolve 4. Afframont 5. Moth’s illusion 6. Last wolf 7. Ballad of musinè 8. Coldness 9. Petrichor 10. A forest’s refuge 11. Lost again without your pain 12. Burned valley
Na een gesmaakte eerste release in de vorm van “Mass of the serpent” van het Gentse Serpent Mass, heeft Haunted by Ill Angels met Ish Kerioth nog een band uit het Gentse opgevist die de moeite waard is. JHCR, SNVN en JNDR houden er in tegenstelling tot hun collega’s een meer traditionele black metal-aanpak op na. De sound van de twee nummers werd vastgelegd in de Kosmik Womb Studio en is verrassend goed voor een demotape. Dit maakt dat het optimaal genieten is van “One of the twelve“, dat naar het einde toe een heerlijke riff bevat, en “Iskarioutha” dat wat aan landgenoten Possession doet denken. De twee nummers zitten technisch goed in mekaar en de muzikanten hebben oog voor de vele details zoals afwisselende zangstijlen en samples die het boeiend en dynamisch houden, hoewel Ish Kerioth verre van origineel klinkt. De titel van deze demo slaat gelukkig niet op de oplage waarin dit kleinood verschijnt want er zijn 100 stuks van gemaakt. Ik zou echter niet al te lang wachten om er één op de kop te tikken. Interessante nieuwkomer!
JOKKE: 80/100
Ish Kerioth – One of the twelve (Haunted by Ill Angels 2019) 1. One of the twelve 2. Iskarioutha
Ik ken maar weinig metal bands uit Latijns-Amerika die ik goed vind. Het Braziliaanse Mystifier is een grensgeval. Ook al zijn ze al meer dan dertig jaar actief, is dit nog maar hun vijfde langspeler en dat zou je niet zeggen van “Protogoni mavri magiki dynasteia“… een eigenschap die zowel positief als negatief is. Het goede aan dit album is dat het verbazingwekkend fris klinkt in al zijn duisternis. De donkere atmosfeer die het album uitademt is tastbaar en transporteert je prompt naar de jaren negentig. Het slechte is dat het teveel lijkt alsof ze niet meer hebben gerepeteerd sinds diezelfde jaren negentig. Technisch gezien is het album geen hoogvlieger, de simpele drums en cliché gitaren combineren dan wel goed met het goedkope synth geluid, het is nou niet een geweldig voorbeeld van geweldige moderne metal muziek. En toch… heeft het echt iets. Ze worden wel eens het Zuid-Amerikaanse Rotting Christ genoemd en dat past ook wel bij dit album, en niet enkel vanwege de vrij onnozele Griekse titel. Waar een band als Rotting Christ voor mij amper nog iets maakt wat op een degelijk nummer lijkt, hebben deze heren, in hun compleet negeren van hedendaagse muzikale eisen, iets afgeleverd waar ik stiekem warm van loop. Mid-tempo black/death metal met keyboards en een compacte productie. Mystifier levert met hun nieuwe album een stukje Zuiderse mystiek af die ondanks de vervaldatum zeker nog goed te verteren valt.
Xavier: 80/100
Mystifier – Protogoni mavri magiki dynasteia (Seasons Of Mist 2019) 1. Protogoni mavri magiki Dynasteia 2. Weighing heart ceremony 3. Witching lycanthropic moon 4. Akhenaton (Son mighty sun) 5. Six towers of Belial’s path 6. Demoler las torres del cielo (en nombre del diablo) 7. Soultrap sorcery of vengeance 8. (Introcucione d’la melodia mortuoria) Thanatopraxy 9. Al Nakba (666 days of war) 10. Chiesa dei bambini molestati
Het Franse Deathspell Omega is een extreem metal-instituut dat tot de verbeelding spreekt en al dikwijls geïmiteerd is, doch zelden geëvenaard. Samen met landgenoten Blut Aus Nord vormden ze vanaf meesterwerk “Si monvmentvm reqvires, circvmspice” uit 2004 de blauwdruk voor de dissonantie vererende black metal muzikant (voorheen deed de band eerder aan Darkthrone worship). Interviews en bandfoto’s zijn een unicum en ook over de identiteit van de bandleden bestaat nog geen 100% duidelijkheid (wie is die waanzinnig goede drummer nu eigenlijk?). Zonder al te veel bombarie werd enkele weken geleden plots het nieuwe nummer “Ad arma! Ad arma!” middels een fenomenale videoclip van Dehn Sora op de mensheid losgelaten. En nu is er in de vorm van “The furnaces of palingenesia” een nieuwe langspeler, de zevende ondertussen. Over het als teaser losgelaten mid-tempo nummer leken de meningen verdeeld te zijn, vooral door diens meer toegankelijke karakter. Maar vreest niet want hoewel de band meer dan op voorganger “The synarchy of molten bones” wat gas terug schroeft, gebeurt er weer heel wat in het Deathspell Omega-universum en blijft ook het snelle, hyperkinetische werk niet achterwege (“The fires of frustration“, “Absolutist regeneration“). Tussen alle jazzy en progressieve black metal riff-waanzin en het pandemonische drumwerk door, eist de zwaar ronkende basgitaar een erg belangrijke en prominente plek op, vooral in trager werk zoals “1523” en “Standing on the work of slaves“. En meermaals zorgt subtiele orchestratie in de vorm van strijkers en blazers voor een extra dosis drama. Over het algemeen merk ik ook wat meer melodie op hoewel Deathspell Omega nog steeds een natte droom is voor liefhebbers van gecontroleerde dissonante chaos. Overgangen – hoe technisch, onverwacht of abrupt ook – komen zelden geforceerd over en de dynamiek en flow van de tamelijk compacte nummers wordt zorgvuldig in het oog gehouden net zoals de nodige hooks zodat de nummers ook daadwerkelijk blijven hangen. Persoonlijke favorieten op dat punt zijn het van een heerlijke riff voorziene “Imitatio dei” en het razende met cleane zang en orchestratie opgesmukte “Renegade ashes“. In het afsluitende atmosferische “You cannot even find the ruins…” experimenteert Mikko Aspa met zijn vocalen wat een extra apocalyptische toets toevoegt. De meerwaardezoeker op gebied van lyrics – voor zover er nog mensen zijn die hier een zier om geven – komt zoals steeds weer uitgebreid aan zijn trekken met de filosofische en theologische teksten (bijna eerder kortverhalen) die handelen over extase, palingenese (een concept van wedergeboorte of re-creatie) en Janus, de Romeinse god van het begin en het einde. Kortom, “The furnaces of palingenesia” is op-en-top Deathspell Omega spierbalgerol met meer aandacht voor orchestrale elementen, dynamiek, melodie, mid-tempo werk en ronkende bastonen die succesvol aan het gekende dissonante, beklemmende en grandiose bandgeluid toegevoegd worden. De grote afwisseling die deze plaat rijk is, maakt het voor mij de beste Deathspell Omega release sinds “Kénôse“. De grote kudde schapen mag weeral een tandje bijsteken.
JOKKE: 92/100
Deathspell Omega – The furnaces of palingenesia (Norma Evangelium Diaboli 2019) 1. Neither meaning nor justice 2. The fires of frustration 3. Ad arma! Ad arma! 4. Splinters from your mother’s spine 5. Imitatio dei 6. 1523 7. Sacrificial theopathy 8. Standing on the work of slaves 9. Renegade ashes 10. Absolutist regeneration 11. You cannot even find the ruins…
Er is weer heel wat activiteit in de Belgische black metal-scene en daar zijn we bij Addergebroed heel blij mee. In navolging van Medieval Prophecy Records is er nu in de vorm van het Belgisch/Duitse Haunted by Ill Angels-label nog een nieuwe speler bij die diep in de krochten van de vaderlandse ondergrond spit om beloftevolle acts naar boven te halen. De eerste (cassette)release waar het label ons mee verblijdt, is er één van het Gentse Serpent Mass. De aliassen van de bandleden (J. Witchfvkker, J. Deathhammerer en M. Bestial Nekromancer) verraden meteen in welke hoek van het genre we het trio kunnen situeren en ook de allesbehalve subtiele songtitels laten niets aan de verbeelding over. Serpent Mass spuwt zeventien minuten lang een primitieve DIY-black metal sound uit waarin heel wat invloeden van war metal te horen zijn, vooral in een nummer als “Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God“. Normaal gezien zijn we niet zo voor deze bestiale klanken te vinden, maar in het geval van Serpent Mass blijf ik toch getriggerd worden door deze barbaarse vuiligheid. Hoewel de nummers geen technische hoogstandjes laten horen, zijn ze toch minder eenvoudig en rechtlijnig dan wat er doorgaans door de vele Blasphemy- en Beherit-worshippers geproduceerd wordt. En ook de vocalen vertonen meer afwisseling dan wat er in deze muzikale niche gangbaar is. Het gebruik van keyboards voegt in “Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer” een sacraal sfeertje toe wat erg gesmaakt wordt. Toffe eerste release van Haunted by Ill Angels en we kunnen weeral op speurtocht gaan naar de identiteit van dit trio.
JOKKE: 75/100
Serpent Mass – Mass of the serpent (Haunted by Ill Angels 2019) 1. Hypnotic invocation / Unholy communion, feed upon the naked bitch 2. Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God 3. Midnight’s deathslut 4. Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer
Mayhem, Darkthrone, Emperor, Burzum, Enslaved, Bathory, Satyricon, Immortal, … zowat alle grote jongens uit de black metal-scene werden reeds geëerd met een tribute. Nu is het de beurt aan het Duitse Katharsis, een minder bekende band voor het grote publiek maar wel één die met haar primitieve, morbide en chaotische old school black een onuitwisbare nadruk heeft nagelaten op tal van bands die dieper in de underground resideren. Het Spaanse Bile Noire en het Duitse No Return namen het initiatief en brengen de compilatie geheel volgens de old school tradities op tape uit. Katharsis werd in 1994 opgericht en vijftien jaar later verscheen met “Fourth reich” diens laatste wapenfeit. De meeste bands die aan het eerbetoon meewerkten plukten songs van de drie langspelers. “666” uit 2000 is vertegenwoordigd met vier songs, “Kruzifixxion” uit 2003 met twee stuks en het (voor velen) magnus opus “VVorldVVithoutEnd” uit 2006 met twee nummers. The Order of Appollyon en Balmog kozen voor nummers van de “Fourth reich” EP (mijn persoonlijke favoriete Katharsis-release) en Délirant en The Reptillian Session gingen voor meer obscuur werk in de vorm van respectievelijk “Shine beyonde” van de split met Black Witchery en “A.R.I.I.O.T.H.“, een uitstekend nummer dat verscheen op Blut & Eisen’s “Tormenting legends II” sampler en mij voorheen onbekend was. Meer dan een uur lang worden de Duitse helden door bekende en minder bekende acts geprezen waarbij geen enkele échte uitschuiver te bespeuren valt. Enkel Balmog’s sound is wat iel en dunnetjes en Nexul neigt voor mij persoonlijk wat te veel richting war metal. De hoogtepunten worden aangebracht door onze landgenoten LVTHN (die eerder ook al “666” coverden) en een solide versie van het sublieme “VVytchdance” neerzetten waarbij de zanger een sterke beurt maakt en het voor mij onbekende Velo Misere dat “Thy horror” uitvoert en hierbij vrij dicht bij het origineel blijft. Hetzelfde geldt voor Black Fucking Cancer en hun bevlogen aanpak van “Shine beyonde”, wat natuurlijk ook gewoon een retevet nummer is. Ook Shrine Of Insanabilis weet de unieke Katharsis-atmosfeer perfect te capteren in haar uitvoering van “Painlike paradise” en The Order of Apollyon voegt een death metal-randje toe aan “Eucharistick funereall“, nog zo’n Katharsis klassieker. Alleen spijtig dat niemand voor “So nail the hearts” koos. Prima compilatie die Katharsis alle eer aandoet!
JOKKE: 82/100
Devastators Of The Sun – A tribute to Katharsis (Bile Noire/No Return 2019) 1. Acedia Mundi – 666 (Hohelied Der Wiedererweckung) 2. Veter Daemonaz – Lunar castles (Harvest) 3. Velo Misere – Thy horror 4. Délirant – Shine beyonde 5. Black Fucking Cancer – Kross fyre 6. The Order of Apollyon – Eucharistick funereall 7. Nexul – Raped by demons / Luziferion 8. The Reptilian Session – A.R.I.I.O.T.H. 9. Shrine of Insanabilis – Painlike paradise 10. LVTHN – VVytchdance 11. Balmog – The ris(inn)ing koronation
