black metal

Aethyrick – Gnosis

Aethyrick’s debuut “Praxis” is hier om één of andere reden aan een kritisch oordeel ontkomen, hoewel de symfonische black metal van het Finse duo absoluut niet verkeerd klonk. We zijn amper ruim een jaar later of de heren Gall en Exile hebben al een opvolger klaar. “Gnosis” heet het beestje en portretteert opnieuw een atmosferisch en symfonisch black metal-geluid dat gestoeld is op een epische second wave-basis. Hondsbrutaal of duivels snel is dit allerminst en Aethyrick’s black blijft vrij toegankelijk. De algemene aanpak is wel iets ruwer dan op de voorganger die tevens een iets warmere sound had, ook al lijkt dat moeilijk te rijmen met een black metal-plaat. Ik bedoel hiermee dat de riffs allerminst snijdend zijn en een comfortabel melodieus geluid produceren waarbij evocatieve keyboards en orgelklanken niet geweerd worden. In de tragere stukken eist de basgitaar bovendien een prominente rol op. In plaats van eenzijdig te rammen ontvouwt er zich een multi-dimensionaal panorama dat glorieuze momenten afwisselt met ruwere passages die echter ten allen tijde goed in het gehoor blijven liggen. En sommige gitaarmelodieën zijn gewoon ook bloedstollend mooi en emotioneel, op het emo post-blackerige af. De thematische focus van Aethyrick is gebaseerd op “sabbatic craft“, een esoterisch systeem dat zwaar leunt op oudere tradities van Europese volksmagie en heksenoverlevering. Ondanks de magische bouwstenen, wordt er geen occult schrijn gebouwd. Aethyrick is voer voor wie in de jaren ’90 is blijven hangen en niet vies is van symfonische en gemakkelijk verteerbare black.

JOKKE: 81/100

Aethyrick – Gnosis (The Sinister Flame 2020)
1. Will embodied
2. Oneiric portals
3. Stellar flesh
4. Your mysteries
5. Blood acre
6. Anointed bones
7. Golden suffering

Candles And Wraiths – Candelabia

Deze debuut langspeler uit het mooie Wenen is waarschijnlijk aan heel wat mensen voorbij gegaan. Begrijpelijk, want er is over hen of het label niet echt veel te vinden op het wereldwijde web. Het is enkel omdat ik actief op zoek was naar horror metal bands om wat geld aan te hangen, dat deze verrotte verrassing mijn pad heeft gekruist. De cover en de hilarische titel zal misschien bepaalde mensen op het verkeerde been zetten, maar toch krijgt de luisteraar een kwalitatieve plaat vol symfonische/melodische black metal voorgeschoteld. De intro laat meteen al horen dat het hier niet om een paar heren met een Fisher Price gaat, maar dat er werk is gemaakt van arrangementen en productie. Eens het geweld losbarst, is het bovendien duidelijk dat ze de met bloed vermengde mosterd vooral uit de rekken van bands als Cradle of Filth en Carach Angren zijn gaan halen. Toch klinkt het allemaal relatief fris, wat deels te danken is aan de goed verdeelde tempowissels, de sterke melodieën en het al bij al bescheiden aandeel van synths in de mix. “Candelabia” is een erg consistent album met weinig filler, al is de keerzijde daarvan dat er voor mij persoonlijk ook geen nummers uitspringen. Maar dat gebeurt wel vaker in het genre. Ik ben ik elk geval blij dat ik op hun Bandcamp ben geland. Fans van horror metal moeten dit zeker een kans geven.

Xavier: 86/100

Candles And Wraiths – Candelabia (Eboncrown Records 2019)
1. The coming of Candelabia
2. After midnight
3. Nightmares on forsaken soil
4. Fire amidst the crashing waves
5. All hallows eve
6. Melpomene
7. The stranger
8. Wartorn lovelorn
9. Beneath cathedral walls
10. Ad astra
11. A grate on a grave

Jordablod – The cabinet of numinous song

Black metal-bands die het niet al te nauw nemen met het strak keurslijf dat het genre ooit had: altijd fijn. Het Zweedse Jordablod is zo’n band die er niet voor terugdeinst om buiten de lijntjes te kleuren. Dat maakt de tweede langspeler “The cabinet of numinous song” ons duidelijk. Het duivelse trio serveert een aanstekelijk geluid waarvan de hoofdmoot uit hypnotiserende black bestaat met side dishes van post-punk, death metal en pastorale loner-folk, wat een gelijkaardig naargeestig sfeertje oproept zoals een Hagzissa dat bijvoorbeeld ook weet neer te zetten. De mengelmoes aan stijlen en invloeden klinkt nergens geforceerd en zet een intrigerend universum neer dat verder bouwt op het uit 2017 stammende debuut “Upon my cremation pyre“. De ruwe maar organische sound draagt bij aan de flow van de muziek en versterkt het occult karakter. De stuwende basgitaar geeft het geheel extra schwung, vooral in een nummer als “The beauty of every wound” waarin die post-punk invloeden overduidelijk aanwezig zijn. “Blood and rapture” klinkt dankzij diens aanstekelijke riffs dan weer heel catchy, zonder plat of goedkoop te zijn. In de titeltrack kiest het trio dan weer resoluut voor een instrumentale aanpak waarbij het nummer een gestage opbouw kent die vertrekt vanuit een introspectieve rust maar culmineert in een uitbarsting van opzwepende energie. Tijdens de meest woeste momenten zoals bijvoorbeeld de aftrap van het meer dan acht minuten durende “To bleed gold” durf ik er gerust ook een band als Vanum bijhalen, omdat er onder de woestenij ook een onderhuidse melancholie verborgen zit. Jordablod levert met “The cabinet of numinous song” een sterke gevarieerde plaat af voor wie op zoek is naar uitdagende black.

JOKKE: 83/100

Jordablod – The cabinet of numinous song (Iron Bonehead productions 2020)
1. A grand unveiling
2. The two wings of becoming
3. Hin ondes mystär
4. The beauty of every wound
5. Blood and rapture
6. The cabinet of numinous song
7. To bleed gold

Brånd / Häxenzijrkell – Split

Tweede split EP op rij voor het Duitse Häxenzijrkell nadat ze vorig jaar met labelmakkers LVTHN samenhokten voor een gespleten ten inch. Deze keer werd het Oostenrijkse Brånd als tegenpartij gekozen, misschien een iets meer logische keuze aangezien de sound van beide bands dichter bij mekaar ligt. Brånd is het geesteskind van Vritra, een illuster figuur die we ook kennen van Kringa. Brånd’s muziek is een amalgaam van post-punk, ambient en oer-black à la Ildjarn. Het lijkt misschien een wat vreemde combo op papier, maar in realiteit is dit heel goed te smaken. Een kille, spookachtige atmosfeer staat centraal, waarbij er heel wat ge-experimenteerd wordt met heldere en verwrongen vocalen, toetsen en xylofoons en effectenpedalen maar ook de basgitaar eist een grote rol op in de meer noisey passages van het zeven minuten durende “Seis wies Sei“. De punky start van het nummer staat mijlenver weg van de sobere ijzingwekkende finale, maar toch vloeien de verschillende passages naadloos in mekaar over en klinken de overgangen nergens geforceerd. Een interessante ontdekking! De twee heren van Häxenzijrkell sleuren de luisteraar de ondergrondse catacomben in voor een portie ruwe, onheilspellende black. Zowel cleane gezangen als getormenteerde screams zetten een sinistere atmosfeer neer die baadt in een ritualistische waas en ook hier heel bezwerend en innemend klinkt. Dit is een EP die dankzij het trance opwekkende karakter van de muziek geschikt is om een uur lang in een loopje af te spelen. Geschikt voor liefhebbers van Urfaust, Kwade Droes en konsoorten.

JOKKE: 85/100 (Brånd: 85/100 – Häxenzijrkell: 85/100)

Brånd / Häxenzijrkell – Split (Amor Fati Productions/Tour de Garde 2020)
1. Brånd – Seis wies Sei
2. Häxenzijrkell – Der Totenrijtt

Horned Almighty – To fathom the master's grand design

We hebber er even op moeten wachten maar met “To fathom the master”s grand design” laat de Deense gehoornde almachtige nog eens van zich horen. We moeten al zes jaar terug de tijd induiken voor het vorige teken van leven. Op het toenmalige “World of tombs” werd het gekende black ’n roll concept van Horned Almighty in enkele nummers al van een gezonde dosis punky thrash voorzien en op deze zesde langspeler is die balans nog net iets verder naar die kant doorgeslagen. Smerte’s vocalen voegen zoals steeds een doodsmetalen randje toe wat niet verwonderlijk is met een tienjarig verleden bij Exmortem. Tegelijkertijd klonken de Denen nog nooit zo gevarieerd want deze nieuwe plaat bevat zo wat hun snelste maar tegelijk ook hun traagste materiaal ooit. Zo beukt het van death metal doordrongen “Violent cosmology” de plaat energiek in gang, maar maakt “Antagonism eternal” ook ruimte voor meer atmosfeer – zij het een apocalyptische – middels het aanwenden van spoken word-passages. “Devouring armageddon” verkent dan weer doomy regionen waarbij een piano en semi-cleane gitaren niet geweerd worden. Een nummer als “Swallowed by the earth” is met zes minuten speeltijd zowat de langste compositie ooit voor Horned Almighty. Het is tevens een, voor hun begrippen, vrij experimenteel nummer dat heel wat variatie in tempo’s kent en aaneenhangt van de spanningsbogen maar ook niet vergeet te knallen middels vurige energetische riffs. Het laat zien dat Horned Almighty ondanks hun fel gesmaakt handelsmerk van opzwepende black ’n roll veel meer is dan een one trick pony. De ronkende bas is altijd al een belangrijke factor geweest in de totaalsound en ook nu weer stuwt Haxen de muziek vooruit met zijn viersnarig instrument, zij het met een iets minder crunchy-geluid, wat de invloed van punk en crust nu wel iets minder frappant maakt. Horned Almighty kan nog steeds aangeraden worden aan liefhebbers van Celtic Frost, Motörhead, Darkthrone en Autopsy en is terug met zijn beste album tot op heden! Bam!

JOKKE: 85/100

Horned Almighty – To fathom the master’s grand design (Scarlet Records 2020)
1. Violent cosmology
2. Apocalyptic wrath
3. Antagonism eternal
4. Devouring armageddon
5. Swallowed by the earth
6. The great death
7. Punishment divine
8. Witchcraft demonology

Lunar Mantra – Psychosomatika

Liefhebbers van occulte black doorspekt met dissonante invloeden hebben ongetwijfeld Lunar Mantra reeds op de radar staan nadat de Schotten in 2015 de veelbelovende EP “Genesis” op de mensheid loslieten. Op de “Drolṃā“-single uit 2017 na was het wachten op nieuw materiaal dat nu eindelijk in de vorm van “Psychosomatika” gepresenteerd wordt. Spijtig genoeg opnieuw een EP hoor ik u denken, maar de kwaliteit van de drie nummers is bovengemiddeld en met een speelduur van een half uur zullen we bijgevolg maar niet te veel klagen. Muzikaal gezien ademt Lunar Mantra overduidelijk black metal uit, maar de zang van Exortivm, die tevens als gitarist, percussionist en ambient-ist actief is, klinkt vrij diep en voorziet de occulte brok zwartmetaal van een doodsmetalen randje. Mysterieuze rituele ambient-klanken geproduceerd middels gonggeschal, allerlei percussie- en exotische snaarinstrumenten, keelgezangen en vrouwelijke bezwerende vocalen zetten twaalf minuten lang de toon in “Aghora“, een compositie die perfect als soundtrack zou kunnen dienen voor één of andere midden-oosterse filmprent of serie. In de metalen passages valt de invloed van de IJslandse grootmeester Svartidauði niet te ontkennen – luister maar eens naar de start van het hieronder te beluisteren “Azothic pyres” – hoewel Lunar Mantra’s sound net wat minder volgepropt zit. Het gebrek aan originaliteit en een eigen smoelwerk is dan ook meteen de enige kanttekening die ik bij “Psychosomatika” kan plaatsen. Maar het muzikaal vakmanschap, de dynamische en goed geschreven pakkende nummers die toch telkenmale negen à twaalf minuten duren en de heldere productie met voldoende ruimte voor de basgitaar, maken dat dit viertal toch een heel stuk boven de middenmoot uitstijgt.

JOKKE: 85/100

Lunar Mantra – Psychosomatika (Invictus Productions 2020)
1. Nexicthon
2. Azothic pyres
3. Aghora

Forbidden Temple – Unholy rehearsal 2019

Rehearsal tapes; in lang vervlogen tijden verspreidden ze zich als een lopend vuurtje doorheen de metalen ondergrond. Anno 2020 lijken ze in het digitale tijdperk op sterven na dood te zijn. Dat is echter zonder enkele uitzonderingen gerekend die zich in de diepste krochten van de black metal-wereld bevinden. Vorig jaar bespraken we hier immers reeds een rehearsal tape van Dodenbezweerder en ook Forbidden Temple laat ons nu mee genieten van een intro en drie nieuwe songs die op een repetitie vastgelegd werden. Hoewel er ten opzichte van de vorige demo’s – onze landgenoten hebben precies nog steeds niet veel zin om voor een langspeler te gaan – niet veel aan het recept veranderd is, is het songschrijven er duidelijk op vooruit gegaan. Dat resulteert in een lading veelal mid-tempo black met ongecompliceerde maar pakkende riffs en melodieën waarbij toetsen niet uit den boze zijn. Up-tempo passages zoals in het geweldige “From the shroud of evil” worden echter niet vergeten en zorgen voor de nodige dynamiek. In “Forest wargod” houdt zanger/drummer Agaliarept een rustiger tempo aan en de riffs van Tenebrae en L.’ toetsenpartijen zijn best catchy te noemen. “Voices from beyond” lijkt terug voor een wat pittigere insteek te gaan, maar al snel verkiest het trio een mid-tempo aanpak om haar archaïsche klanken te verspreiden. Laat u niet afschrikken door het feit dat dit repetitieopnames zijn want Forbidden Temple heeft nog nooit zo “goed” geklonken als op deze onheilige sessie. Vrees ook niet dat de heren nu plots een pak toegankelijker klinken want Forbidden temple klinkt nog steeds vuig, groezelig en eerlijk. De tape wordt deze keer via Gramschap in plaats van Medieval Prophecy Records uitgebracht en is een aanrader voor eenieder die pure ouderwetse black aanbidt. Extra punten voor de übertrve zwart-wit geschminkte gezelligaard die lekker evil op zijn troon zit te poseren.

JOKKE: 82/100

Forbidden Temple – Unholy rehearsal (Gramschap 2019)
1. Intro
2. From the shroud of evil
3. Forest wargod
4. Voices from beyond