black metal

Vital Spirit – In the faith that looks through death

En de award voor ontdekking van de maand gaat naar Vital Spirit, een spiksplinternieuwe band waarachter echter twee mannen met heel wat ervaring schuilgaan. Zanger/gitarist/bassist Kyle Tavares (o.a. Seer en live muzikant voor Wormwitch) en drummer Israel Langlais (o.a. Wormwitch) deden muzikale inspiratie voor dit nieuwe project op tijdens de Amerikaanse tourns van Wormwitch in 2018 en 2019 en werden daarbij sterk beïnvloed door de landschappen en geschiedenis. Het fijne aan “In the faith that looks through death” is niet alleen het prachtige hoesontwerp maar ook dat deze EP met een speelduur van slechts 17 minuten in staat is een frisse wind doorheen het black metal landschap te laten waaien, een broeierig hete woestijnwind wel te verstaan want de winderige invloeden van het Wilde Westen zijn alom vertegenwoordigd in de zwartmetalen basis van de vier nummers. Zo lijken de gitaarmelodieën regelrecht uit één of andere jaren ’60 Spaghetti Western film te zijn geplukt. De sfeer die de muziek uitstraalt past dan ook perfect bij thema’s zoals Mayaanse kosmologie en geschiedenis, de rol van Pancho Villa (ook wel de Centaur van het Noorden genoemd) in de Mexicaanse revolutie en Wovoka’s Ghost Dance, een eeuwenoud spiritueel ritueel bij Indiaanse stammen in de VS. Tekstuele inspiratiebronnen vormen de woorden van Wovoka, Patti Smith, de Mayaanse orakelpriester Chilam Balam, Townes Van Zandt en de corridos (Mexicaanse muziekstijl waarin de daden van helden of criminelen bezongen worden) van de Mexicaanse Revolutie. Het verweven van die Spaghetti Western invloeden voelt nergens geforceerd aan maar vloeit op een interessante manier over in de felle black metal van het duo. Vital Spirit’s muziek is als een cocktail aan muzikale invloeden waarin namen als de recent overleden Ennio Morricone, Taake, Earth, Ulver, Marty Robbins, Dissection, Drudkh en Wovenhand hoorbaar zijn. “Harrowing ballads imbued with the enduring spirit of the Americas” noemen ze het zelf. Écht vernieuwend is het mengen van Americana en Spaghetti Western met black metal niet want een Volahn en andere Black Twilight Circle bands, een Cobalt of Devil With No Name gingen Vital Spirit al voor, maar nog nooit hoorde ik zo’n perfecte blend waarbij kippenvel 17 minuten lang gegarandeerd is. “In the faith that looks through death” is de eerste release op Tavares’ eigen label Hidden Tribe Records. Het wordt een tape waarop ik als een bezetene ga jagen. Vendetta zal de vinylrelease later op het jaar verzorgen. ¡Viva la revolución!

JOKKE: 85/100

Vital Spirit – In the faith that looks through death (Hidden Tribe Records/Vendetta Records 2020)
1. Heart of sky
2. Centaur
3. Face of the sun
4. Ghost dance

Silver Knife – Unyielding/Unseeing

Het mes snijdt aan twee kanten. Een samenwerking tussen muzikanten die hun sporen reeds verdiend hebben in het verleden, kan mooie nieuwe perspectieven bieden, maar tegelijk is de druk om te presteren ook groot, zeker als je een kwalitatieve muzikale rugzak meedraagt. Daarom verkiezen sommige van dergelijke nieuwe constellaties om de identiteiten in stilzwijgen te hullen. Dat is echter niet het geval bij Silver Knife, een nieuw project dat initieel op poten gezet werd door onze landgenoot Hans Cools (o.a. Monads, ex-Trancelike Void, Hypothermia, Cult Of Erinyes) en onze Noorderbuur Nicky die – al dan niet gemaskerd – muzikaal actief is met o.a. Laster, Reiziger en Nusquama. De ietwat depressieve sluier die dikwijls over Hans zijn werk gedrapeerd is en de wat progressievere insteek die we van Nicky kennen, resulteerde in een adembenemend mooi debuut getiteld “Unyielding/Unseeing“. Meer inkijk in het creatie- en opnameproces konden jullie reeds hier lezen. Producer Déhà, die hier tegenwoordig regelmatig de revue passeert, nam ook plaats op de drumkruk om dit debuut aan een verschroeiend hoog en metronoomvast tempo in te spelen, maar zal de drumstokken voortaan aan Pierre van Paramnesia overhandigen. Deze Fransman, die ook creatief bezig is onder de noemer Business For Satan, voorzag “Unyielding/Unseeing” tevens van verbluffend artwork. Met deze line-up is er bij Silver Knife écht wel sprake van een internationaal gegeven. Maar genoeg randinfo en over naar de muziek want dat is tenslotte het aller belangrijkste. Reeds vanaf de openingstonen meten de heren zich een hoog tot zéér hoog tempo aan, maar ondanks deze sneltrein ontplooit het gelaagde gitaarwerk zich ook tot mooie, dromerige soundscapes zoals dat het geval is in “Silver_red“, mijn persoonlijk hoogtepunt en één van de meer dynamische composities op dit debuut. Echo’s van oude Alcest of Woods Of Desolation horen we op tijd en stond opduiken en doen ons instant wegdromen. Zowel Nicky als Hans namen de zang voor hun rekening, maar de boodschap van wat er gekrijst wordt ontgaat me zo goed als volledig. Dat is ook helemaal niet erg want bij Silver Knife vervullen de high pitched screams eerder de rol van een extra laag in de dichtgeplamuurde sound van het trio. Ruimtelijkheid en dynamiek worden eerder via melodie en structuur gecreëerd dan via de productie. Zo vormt “Unseeing” met diens vrouwelijke spoken word passage een rustpunt tussen alle verwoestende snelheden die we elders op de plaat over ons uitegstort krijgen. Silver Knife verschiet niet al zijn kruid in de eerste nummers want ook “Conjuring traces” en diens zeer catchy en aanstekelijke gitaarmelodie en op de voorgrond tredende basgitaar mogen niet onvermeld blijven. Silver Knife maakt met “Unyielding/Unseeing” van meet af aan een statement en legt de lat voor zichzelf naar de toekomst hoog. Het is tevens een werkstuk dat absoluut niet moet onderdoen voor het werk van de andere bands en projecten van de heren. Aanrader!

JOKKE: 83/100

Silver Knife – Unyielding/Unseeing (Amor Fati Productions/Entropic Recordings 2020)
1. Unyielding
2. This luminous loom
3. Silver_red
4. Unseeing
5. Conjuring traces
6. Sundown

Selbst – Relatos de angustia

Wat ons de laatste jaren vanuit de bergpassen van het wondermooie Chili bereikt valt voornamelijk uiteen in twee categorieën: snelle blackthrash en onwelriekend composterende blackdeath, zoals het geweldige Wrathprayer en krakers als Nihilifer en Dead Moon Temple. Nu komt N, bezieler van Selbst, oorspronkelijk wel uit Venezuela maar trok wegens de aanhoudende politieke malaise naar het zuiden. Tweede langspeler voor de man die er een andere stijl op nahoudt dan zijn landgenoten alweer, en de zelfgetitelde voorganger ging er bij mij al in als zoete koek. Op “Relatos de angustia” komt er opnieuw dissonantie vanuit IJsland en Frankrijk aangewaaid zoals de Svartidauði-tokkels op “The weight of breathing”. Ondanks het feit dat deze sound de fundering vormt van wat Selbst ten gehore brengt sluipt er op “The depths of selfishness” met de om elkaar heen dartelende gitaren ook wel wat van de huidige Poolse generatie binnen. Subtiel zitten ook wat meer post-black ideetjes verscholen zoals mijn persoonlijk hoogtepunt van de plaat: de leadgitaar op het eind van “Sculpting the dirtiness of its existence”. Maar naast vernuftig gitaarwerk dat soms iel en dan weer loodzwaar klinkt zijn het de vocalen die hun plek in de spotlight opeisen, want N gaat van ijzige uithalen tot diepere screams en in de sludgy afsluiter klinkt hij bijna als Kirk Windstein van Crowbar. Om dit al brede palet nog wat aan te vullen komt in die track ook nog de bevriende Rogger Canonico cleane zang aanleveren. De productie zit een pak beter dan op voorgaand materiaal en klinkt dieper en dynamischer. N tapt uit meerdere vaatjes en nam zoals een waar blackie betaamt alles op z’n eentje op in totale afzondering. Behalve de drums dan, die door Nebirus Sad (die ook deel uitmaakt van de livebezetting) vakkundig werden ingeblikt. Zoals de titels al doen vermoeden kijkt Selbst niet bepaald rooskleurig tegen de wereld aan en deze existential dread vertaalt zich in een complexe en vooral gevarieerde brok zwartgalligheid. Van slepende passages tot furieuze uitbarstingen, Selbst vliegt gedurende de veertigtal minten nergens uit de bocht en de wall of sound waarmee “Relatos de angustia” toeslaat komt gemeen hard aan. De vele invloeden vloeien vlot in elkaar over en het geheel klinkt gelukkig heel coherent. Geen wonder dat dit spek voor de bek van Debemur Morti is, dat het album naar goede gewoonte op alle formats ter wereld brengt. Of deze in de jaarlijst terechtkomt valt nog niet te zeggen, maar m’n kop eraf als Selbst niet op de shortlist terechtkomt!

CAS: 87/100

Selbst – Relatos de angustia (Debemur Morti Productions 2020)
1. Praeludium
2. Deafening wailing of the desperate ones
3. The depths of selfishness
4. Silent soul throes
5. The weight of breathing
6. Sculpting the dirtiness of its existence
7. Let the pain run through

Morta – Funébre

Het Spaanse Morta bewijst drie zaken met diens “Funébre” EP. Ten eerste: niet enkel duister, mistig en frostbitten Scandinavisch forest worship levert goede black metal op; ook in zonnige oorden lopen er héél wat muzikanten rond die in staat zijn een zonsverduistering te creëren met hun zwartgallige muziek. Ten tweede: het simultaan fysiek aanwezig zijn van de bandleden in één en dezelfde opnameruimte (of in dit geval eerder een dungeon) komt de chemie ten goede en is iets wat bij sommige moderne bands al eens wat aan spontaniteit doet missen, zeker als bv. de leden over verschillende continenten verspreid zijn en afzonderlijke opnamepartijen via de digitale snelweg samenkomen. Ten derde: een plaat met twee opeenvolgende intro’s openen, is niet zo vreemd als je zou denken. Om maar te zeggen dat wat Cardhen (bas en zang), M.W. (drums en zang) en Necroceron (gitaar en zang) op “Funébre” laten horen, ons zeker kan bekoren. En zoals je ziet, gooien de drie heren hun stembanden in de strijd wat een gevarieerd vocaal pallet aan screams, diepere growls en ijzige wanhoopskreten oplevert. De sound van het trio verraadt in nummers als “Sacrificio” en “Sin voz ni rostro” ontegensprekelijk een voorliefde voor no-nonsense Fins zwartmetaal zoals we dat van een Sargeist kennen: geen fancy tierlantijntjes en overbodige fanfaretoestanden – op de in- en uitluidende pianoklanken na dan – maar straight to the point gemusiceer met één gitaar, een basgitaar en een drumstel. Extra punten ook voor authenticiteit want de teksten die over occulte toestanden en de dood gaan, worden in de moedertaal vertolkt. “Funébre” werd door Poisonous Sorcery in een oplage van 100 exemplaren op vinyl uitgebracht maar is al maanden hopeloos uitverkocht (hoewel dra terug aan woekerprijzen beschikbaar op Discogs). Thank God, brengt Signal Rex het ding ook op tape en CD uit.

JOKKE: 80/100

Morta – Funébre (Signal Rex/Poisonous Sorcery 2020)
1. Cadáver perenne
2. Introit: Sabbat
3. Sacrificio
4. Sin voz ni rostro
5. Infierno fúnebre
6. Oraculum ab necromantiæ
7. Fuego y hueso
8. Gloria profunda

Ars Magna Umbrae – Apotheosis

Over Ars Magna Umbrae’s eerste langspeler “Lunar ascension” waren we twee jaar geleden erg te spreken. De Pool K.M. speelde gretig in op de dissonante trend die al een tijdje bezig was en vooral door IJslandse acts geëxploiteerd werd hoewel de origines ervan eerder tot de Franse scene te herleiden zijn. Ook het snerpende, nerveuze, demonische en kille gitaarwerk van USBM acts als Nightbringer of Bestia Arcana vond zijn weg naar het Ars Magna Umbrae universum. Al deze elementen zijn op het nagelnieuwe “Apotheosis” opnieuw aanwezig. Atonale klanken en dissonanten stromen nog steeds gretig door de riffaders en de link naar de aangehaalde USBM referenties wordt vooral in een kraker als “On the wings of divine fire” nogmaals bevestigd. Dit nummer heeft tevens een waas van oosters aandoende mystiek over zich gedrapeerd en speelt gretig met dynamische elementen. Ook de titeltrack is vermeldenswaardig en start met een monsterriff, probeert je nadien voortdurend op het verkeerde been te zetten met afwijkende tempo’s en ritmes, maar ontplooit zich wat later ook tot een meer melodische song. Het is typerend voor de occulte en esoterische black waarin we hier een kleine veertig minuten ondergedompeld worden en die ons het ene moment mee de abyssale dieptes in sleurt maar ons even later even goed in kosmische sterrenstelsels katapulteert. En of deze taferelen zich nu aan een horroreske rotvaart manifesteren of ons op traag glooiende uitdijingen doet meesurfen, maakt niet uit want Ars Magna Umbrae’s creaties barsten steeds van een gezwinde hypnose die droom en realitet doen samensmelten. Op vocaal vlak krijgen we heel diverse keelklanken voorgeschoteld gaande van raspend gekrijs over mysterieus gefluister, sappige screams en verhalende vrouwelijke stemmen. Deze tweede langspeler is opnieuw een schot in de roos en hopelijk nog niet de apotheose van deze uitermate getalenteerde one-man band. Nog even meegeven dat K.M. tot voor kort ook deel uitmaakte van Cultum Interitum die op de laatste dag van augustus hun eerste langspeler op de mensheid loslaten. Ook een aanrader voor fans van Ars Magna Umbrae en de aangehaalde referenties.

JOKKE: 86/100

Ars Magna Umbrae – Apotheosis (I, Voidhanger Records 2020)
1. Through fields of Asphodel
2. She who splits the earth
3. On the wings of divine fires
4. Apotheosis
5. Mare tenebrarum
6. Oracle of luminous dark
7. Of divine divergence
8. In tenebris ignis

Precambrian – Tectonics

Black metal muzikanten zijn veelal nostalgische zielen die ons middels hun muziek terug katapulteren naar (lang) vervlogen tijden. Zo handelt menig black metal plaat over de gruwelijkheden van de twee wereldoorlogen, duistere middeleeuwse aangelegenheden, Bijbelse toestanden of de gebeurtenissen die zich afspeelden nadat een zootje ongeregeld het in 793 wat te bont te maakte op Lindisfarne. Precambrian daarentegen neemt ons nog verder mee de teletijdmachine in en dropt ons zo’n luttele 4,6 miljard jaar terug de tijd in wanneer de aarde vorm kreeg. “Tectonics“, de titel van hun eerste langspeler (eerder verschenen reeds 2 EP’s), spreekt wat dat betreft boekdelen. Precambrian was voor ondergetekende een nobele onbekende, maar blijkbaar schuilt er heel wat ervaring in de rangen van het trio. Aanvoerder van dienst is immers Roman Saenko van Drudkh fame en ook zijn twee andere kompanen maken momenteel deel uit van die band. Andere gemeenschappelijke delers van de drie muzikanten zijn het ter ziele gegane Blood Of Kingu, Rattenfänger, Old Silver Key, Windswept en het in 2014 gestopte Hate Forest. Die laatste moet je voor ogen houden als je wilt weten hoe Precambrian klinkt, maar dan met een meer energieke productie. “Archaebacteria” schiet meteen uit de startblokken en ontketent een aardverschuiving ter hoogte van Oekraïne, de bakermat van het powertrio. De aanstekelijke riffs en het begeleidende drumwerk zijn om van te smullen en Roman zorgt met zijn haatvolle screams voor de kers op de taart – leuk ook dat hij af en toe eens wat diepe gutturale klanken laat opborrelen. De uitstekende, doch niet afgelikte productie, doet het gelaagde gitaarwerk bovendien uitstekend tot zijn recht komen. Het enige wat mij mateloos stoort, is dat zowat elk nummer stopt alsof iemand in de studio per ongeluk een kabel uittrok. Wie met dit idee op de proppen kwam, verdient een ‘djoef op zijn muile’. Oh wacht, dit is natuurlijk een verwijzing naar Hate Forest’s laatste volwaardige wapenfeit want ook op “Sorrow” werd er niet echt lang nagedacht over songeindes. Voor de rest geen klachten over “Tectonics“. Het onheilspellende, betoverende en hypnotiserende karakter van klassieke Hate Forest is alom tegenwoordig evenals diens barbaarse en woeste, brandende snelheden. Het lijken misschien tegenstrijdigheden maar deze wisselwerking levert een grandioos huwelijk en debuut op.

JOKKE: 82/100

Precambrian – Tectonics (Primitive Reaction 2020)
1. Archaebacteria
2. Fossilization
3. Cryogenian
4. Volcanic winter
5. P-Tr. extinction

Obscure Relic – First black communion

Als ik de bandfoto van Obscure Relic zo bekijk, dan denk ik niet dat één van deze vijf mottigaards ooit een schoonheidswedstrijd zou winnen of in staat zou zijn met een Brazilaanse babe aan zijn hand over het strand te flaneren. Zelfs zonder corpsepaint zou ik van hun tronies verschieten en daar het woordje ‘bestiaal’ enkele keren in de bijgevoegde biografie verscheen, vermoedde ik dat de black metal van deze Brazilianen minstens even onverzorgd voor de dag zou komen. Maar dat valt al bij al wel mee. “First black communion” is een zoethoudertje, nadat eerder dit jaar de “Sons of evil power” demo verscheen, in afwachting van een eerste full-length. Zodra de titeltrack na de obligate intro uit de boxen knalt, moet ik meteen aan oude-Dark Funeral denken, zowel qua sound (hun self-titled EP en “The secrets of the black arts“) als qua Zweedse insteek van het tremoloriffwerk (“Vobiscum satanas“). Maar natuurlijk zijn deze nummers verre van zo overweldigend als wat Lord ‘of the sunglasses‘ Ahriman en co destijds afleverden. Het titelnummer kan mij zeker bekoren en ook “Master of all forms“, dat wat meer met dynamiek speelt, kan er absoluut mee door maar vanaf “Enter the infernal realms” begint Obscure Relic als dertien in een dozijn te klinken. Natuurlijk is dit nog maar het tweede kleine wapenfeit van het kwintet dat nog maar sinds 2 november 2019 of “Dios de los Muertos” aan hun snelweg naar de hel aan het timmeren is. Ik geef ze groot gelijk dat ze eerst nog wat verder willen schaven aan die langspeler want het potentieel is er in elk geval. Nu nog wat meer aan een eigen (lelijk) smoelwerk werken en wat sulfer in hun uitvoering steken en het komt allemaal goed.

JOKKE: 72/100

Obscure Relic – First black communion (Helldprod Records 2020)
1. Intro
2. The first black communion
3. Master of all forms
4. Enter the infernal realms
5. For blackerubins
6. Final

Ifernach – The green enchanted forest of the druid wizard

Tussen de recente releases van Amor Fati Productions viel de van lelijk cover artwork voorziene “Gaqtaqaiaq” LP van het voor mij onbekende Ifernach op. Daar het gros van wat Amor Fati op de markt brengt mij wel kan bekoren, besloot ik deze re-release – oorspronkelijk verscheen ie via Nekrart Productions in 2018 op CD – toch maar eens uit te checken. Na een wat cheesy intro knalde er rauwe punky black met gewelddadige Franstalige vocalen uit mijn speakers. Ik was nog steeds niet helemaal overtuigd tot Finian Patraic, de alleenheerser van dienst, plots heel melodieuze gitaarleads in de strijd gooide die mijn armhaartjes 90° van richting deden veranderen. Instant buy en fast forward naar 2020, want via Tour de Garde en GoatowaRex verscheen afgelopen maand – respectievelijk op tape en vinyl – de vierde langspeler met de toverachtige titel “The green echanted forest of the druid wizard“, nadat vorig jaar nog een EP en langspeler verschenen en ook eerder dit jaar al een EP gelost werd. Bezig bazeke die Finian Patraic! De man heeft roots bij de Ierse immigranten en het inheemse “First Nation” volk de Mi’kmaq (of Micmac), die wonen in het oosten van Noord-Amerika, meer bepaald in New England, Atlantisch Canada en Gaspésie. Zijn muzikale output doopte hij – je kan het tegenwoordig zo gek niet meer bedenken qua geografische aanduiding – Gespegewagi black metal, verwijzend naar het traditioneel territorium van de Listiguj indianenstam. Het inluidende titelnummer start met een riff waar Count Grishnackh jaloers op zou zijn geweest en het eerste échte nummer “The passage of Dithreabhach” houdt ons met diens epische tremoloriffs nog verder in een wurggreep vast. Wat wel verdwenen lijkt te zijn, zijn het rauwe punk-element en de bijtende Franstalige screams. In het verleden hanteerde Finian veelal het Frans omdat die ook in de black metal scene van Québéc gebruikt wordt en die hem nauw aan het hart ligt, maar Engels is de man zijn moedertaal. Wel werkt de muzikant nog steeds graag met contrasten en verweeft hij tussen de furieuze black metal ook dromerige ambient- en folkloristische akoestische intermezzi. Het draagt bij tot de mysterieuze atmosfeer van het zwartmetaal dat wordt gebracht ter meerdere eer en glorie van de wouden waar niemand een voet durft te zetten, maar haalt soms ook wel de vaart uit de plaat, zeker als dat bijvoorbeeld in de vorm van “A cursed spear” meer dan acht minuten in beslag neemt. Met “In the hollow of the Togharmach” is het opnieuw tijd voor het echte werk waarbij bombastich drumwerk, snijdende tremolo’s, afwisselende heldere, plechtstatige zang en hese screams ons diep in het duistere woud meesleuren. “Teinm laida“, dat is vernoemd naar één van de drie vaardigheden van een ziener in Ierse romantische literatuur, is opgedeeld in twee stukken waarbij de aanloop uit meditatief clean gitaargepingel bestaat en het tweede deel de rauwe, repetitieve en groezelige black opnieuw laat zegevieren. “A winter tree clad in black frost” trekt terug overduidelijk de Burzum-kaart en doet wat het moet doen: ons middels repetitieve en hypnotiserende riffs en drumwerk, subtiele toetsenverleidingen en wat dieper krijswerk in vervoering brengen. Bovendien komen de Ierse roots naarmate het nummer vordert in de synthpartijen subtiel naar boven drijven. “Hidden palaces under the green hills” zorgt met diens sample van een kabbelend waterbeekje, rustgevende ambient en gitaargetokkel, rituele percussie en indianenfluitjes voor een sereen en berustend einde. “The green enchanted forest of the druid wizard” is een erg degelijke plaat geworden, maar het black metal deel had van mij gerust nog wat meer mogen doorwegen, want de echte kracht van Ifernach zit ‘em in de melodieuze leads die hij daarin weet te verwerken.

JOKKE: 81/100

Ifernach – The green enchanted forest of the druid wizard (Tour de Garde/GoatowaRex 2020)
1. The green enchanted forest of the druid wizard
2. The passage of Dithreabhach
3. A cursed spear
4. In the hollow of the Togharmach
5. Teinm laida I
6. Teinm laid II
7. A winter tree clad in black frost
8. Hidden palaces under the green hills

Gaerea – Limbo

Misantropen aller landen, verenigt u! De poorten naar de hel staan wagenwijd open, maar als het van Gaerea afhangt kom je er niet in. Voor de ietwat achteloze lezers, een korte uiteenzetting: “limbo o / m (religie) (rooms-katholiek) plaats voor de zielen van mensen die niet als zondaars kunnen worden beschouwd en dus niet naar de hel gaan, maar die niet gedoopt zijn en dus ook niet tot de hemel worden toegelaten.” Wie wil er nu niet een eeuwigheid in de wachtkamer blijven zitten? Zeker als die wachtkamer tot de nok gevuld is met getormenteerde zielen die na een elusief aantal dagen wegrotten tussen hemel en hel van hun eigen geest een Abu Ghraib voor gevorderden hebben gemaakt. Het is op dit soort mentale constructie dat de nieuwe langspeler van het Portugese vijftal werd gebouwd. Auto-destructieve verlangens, perpetuele eenzaamheid en een allesomvattend nihilisme staan op thematisch vlak centraal, en passen als geen ander bij de desolate edoch meeslepende riffs die de heren voortbrengen op Limbo. De auditieve golven op deze plaat durven uit onverwachte hoek komen. Naast onweerlegbaar strakke blastbeats en hypnotiserende black metal tremolo, is er ook ruimte voor post-invloeden en doomriffs. Daar giet Gaerea echter met momenten nog een laagje hard- of metalcore over. Of dit onder stimulans van de nieuwe schoonfamilie is laat ik in het midden, maar Season of Mist heeft alleszins weten helpen met een ontiegelijk propere productie en mastering. De hardcore riffs waren ook op debuutplaat “Unsettling whispers” hoorbaar, maar het geheel klonk op deze voorganger rauwer en daardoor eerlijker. Er lijkt de laatste jaren een subtiele trend te zijn ontstaan waarbij traditionele black- en death metal bands opteren om elementen uit hardcore in hun muziek te weven – wat zeker bonuspunten qua agressiviteit en intensiteit kan opleveren. Op “Limbo” gaat de band wat mij betreft soms iets te ver in die richting, wat gek genoeg net het omgekeerde effect kan opleveren. De riffs klinken catchy op momenten dat ze net ijskoud en genadeloos zouden mogen zijn (“Urge“), en het geheel komt zo soms te braaf of gepolijst over (“To Ain“). “Limbo” dreigt daardoor met momenten zijn net veelbesproken ziel te verliezen en de nummers weten me daarom minder bij te houden dan ik zou willen. Ben je echter opgezet met heel deftige songwriting, een dijk van een sound en een imposante beheersing van de bespeelde instrumenten, dan gaat deze kritiek mogelijks niet aarden. De in totaal net onder de 52 minuten afklokkende LP is nu eenmaal met momenten écht meeslepend en hondsbrutaal. Gaerea gaat in januari 2021 op hun tour doorheen Europa met Harakiri For The Sky, en dat ze naast een epische post-band gaan schijnen lijkt me vanzelfsprekend.

JULES: 81/100

Gaerea – Limbo (Season of Mist 2020)
1. To Ain
2. Null
3. Glare
4. Conspiranoia
5. Urge
6. Mare

Moldé Volhal – Into the cave of ordeals…

Lukrake aanbevelingen door vreemden op het internet checken is ook een manier om bands te ontdekken die ik anders mogelijks of zelfs waarschijnlijk zou hebben gemist. In het geval van Moldé Volhal kwam de tip vanuit het verre Chicago, en zelden is een openingsriff zo hard aangekomen. Geen gezever met intro’s, meteen erin vliegen is het motto van de band die net ten tonele is gekomen. Naast het feit dat ze Noors zijn en dat de “Into the cave of ordeals…” EP hun spiksplinternieuwe eerste wapenfeit is weten we helemaal niets over de band. Wanneer ik hun naam ingeef in Google krijg ik prompt recepten voor pasta op Italiaanse wijze voorgeschoteld, maar van black metal geen spoor. In elk geval is de speelknop amper goed en wel ingedrukt of Moldé Volhal trekt meteen alle registers open met een verschroeiend tempo en gitaarwerk dat wel wat doet denken aan, en even triomfantelijk klinkt als Forteresse. Enkel de rochelende vocalen geven een Noors tintje mee aan de sound die wel heel Québecois aandoet met een gestage stroom aan blast beats en repetitieve tremolo picked riffs die best warm klinken. “Beyond the red horizons of a thousand battles” komt opnieuw uit dezelfde hoek aanwaaien en komt galopperend op gang, maar bouwt al meer variatie in op vlak van tempo’s en heeft bijwijlen zelfs een punky kantje meegekregen. Het is pas het daaropvolgende “Through everlasting halls (thriumphant return to the keep of Moldé Volhal)” – we get it, ‘t is geïnspireerd op een zelfgemaakte fantasywereld – dat door middel van plots heel aanwezige synths en het lagere tempo meer een eigen gezicht meekrijgt en de gitaarsolo halfweg klinkt even episch als de titel doet vermoeden. Na een intermezzootje komt het afsluitende “Moldé Volhal” dat voor het eerst scherpe Noorse randjes laat horen. Nog steeds krijgen we sterk rollende riffs zoals we dat uit Canadese hoek gewend zijn, maar de Noren klinken hier ruwer, kwader, minder warm en wel, meer Noors. In ’t begin dan toch, want halfweg horen we een passage met blazers die onverwachts doet denken aan Summoning, om er meteen daarna de meest kille riff van het album tegenaan te gooien waar uiteindelijk dan weer een melodieuze solo uit voortvloeit. De overgangen zijn niet steeds even conventioneel maar meestal vrij vloeiend, dus dat dit nummer met zijn zesenhalve minuut net iets teveel ideeën bevat kan ik nog ietwat door de vingers zien. Of het album al of niet een fysieke release zal krijgen en bij welk label dat dan zou zijn is ongeweten, maar dat “Into the cave of ordeals…” er als zoete koek in zal gaan bij liefhebbers van de Frans-Canadese scene mag duidelijk zijn.

CAS: 79/100

Moldé Volhal – Into the cave of ordeals… (Eigen beheer 2020)
1. Into the cave of ordeals…
2. Beyond the red horizons of a thousand battles
3. Through the everlasting halls (triumphant return to the keep of Moldé Volhal)
4. In the land where frozen rivers meet…
5. Moldé Volhal