De atmosferische blackmetalband Boréalys mag dan wel Canada en meer specifiek noord-Québec (Abitibi) als heimat hebben, toch eert de band op het volwaardige debuut “L’Héritage” eerder het melancholische en meer dromerige (post)blackmetalgeluid van de Franse en Oekraïense scene. Thematisch gezien is Boréalys diep in de geschiedenis van het eigen terroir geworteld en ze eren hun francofone roots door alle teksten in het Frans te vertolken. Boréalys is waarschijnlijk geen bekend in de oren klinkende naam, dus gaan we alvorens ons over de muziek te buigen eerst even wat achtergrondinfo meegeven. De zaadjes voor Boréalys werden ergens in 2015 door gitarist Abstrus (ex-Brumes) gepland, waarna drummer Julius (Black Empire) en bassist K. (Agonie en Wendess) de band vervoegden wat in 2020 resulteerde in de vier songs tellende EP “Là où les eaux se séparent“. K. hield het daarna echter voor bekeken waardoor Abstrus op “L”Héritage“, dat door Northern Silence Productions wordt uitgebracht, nu ook de basgitaar voor zijn rekening neemt.

Abstrus componeerde voor deze plaat zeven songs die gezamenlijk maar liefst op een vol uur afklokken. De erg atmosferische black metal krijgt dan ook volop de tijd zich te onplooien in nummers die al eens double digit durven gaan. Er zit een heus postblackmetalrandje aan de muziek van Boréalys getuige de cathartische en upliftende climaxen en gevoelige melodielijnen die zich reeds in de dertien minuten durende opener “Apitipik : Vers l’orphelinat” laten optekenen. Boréalys weet zo wat de hele rit lang de gevoelige snaar te raken met songs die herinneringen en gebruiken uit het verleden oproepen en die de strijd en inspanningen van hun voorouders die zich in het land vestigden weerspiegelen. Hoogtepunt is wat mij betreft “Kitcisakik : L’Brouillard” dat heel wat verschillende texturen en gemoedsstemmingen kent. De atmosfeer roept ook meermaals een gevoel van vrijheid op dat uitgaat van de grenzeloze bossen en de vele rivieren die hun identiteit versterken. In de intro’s en outro’s werden ook regelmatig allerhande samples met natuurgeluiden of Franstalige spoken word ingeweven wat de authenticiteit ten goede komt. “L’esprit d’autrefois” vormt halfweg een kort plechtstatig en introspectief rustpunt en “Solitude” is het gelijkaardig, maar volledig akoestisch vertolkte eindpunt.

Melancholie is eveneens één van de sleutelwoorden om de sound van Boréalys te omschrijven waar ook wel de nodige DSBM-invloeden doorheen waren. De akoestische gitaren en erotisch getinte vrouwelijke klanken die we in “Harricana : La soeur” voorgeschoteld krijgen, hebben bijvoorbeeld een hoog Shining-gehalte. Net als Kvarforth bedient Abstrus zich van een gevarieerd vocaal klankenpallet aan screams en heldere zang, maar zo diep als de Zweed gaat hij nergens. “Spirit Lake : Le cimetière des oubliés” is met heel wat akoestische passages doorspekt maar kan de aandacht niet de volle rit vasthouden.

Misschien dat er links of rechts wel een paar overbodige minuten van de lange composities konden getrimd worden en de laatste twee nummers waren beter achterwege gebleven om de plaat wat compacter te maken. Soms wordt er ook een iets te zeemzoete kaart getrokken, maar al bij al brengt Boréalys het er op deze eerste full-length veelbelovend vanaf. Liefhebbers van het oudere werk van Alcest moeten deze plaat eens een kans geven.

JOKKE: 75/100

Boréalys – L’Héritage (Northern Silence Productions 2023)
1. Apitipik : Vers l’orphelinat
2. Harricana : La soeur
3. Kitcisakik : L’Brouillard
4. L’esprit d’autrefois
5. Spirit Lake : Le cimetière des oubliés
6. Apitipik : Les murmures enfouis
7. Solitude