Het in 2018 uitgekomen “Fils de Dieu” kon ik wel smaken, dus toen deze langspeler werd aangekondigd pikte ik hem met plezier op. Excentrieke, ritualistische funeral doom, wat kan er misgaan? Zeker als je meerekent dat Sektarism bestaat uit alle leden van het redelijk fantastische (en geschifte) Mahlkebre plus Eurnnath Nefast, de verder onbekende bassist.

‘”‘Et facta est lux'”‘ betekent ‘en er was licht’ – het is een direct citaat uit de Bijbel, Genesis 1-3. “Fiat lux” is een andere vertaling van de oorspronkelijk Hebreeuwse tekst “yehi’or”, dus de plaat opent met het titelnummer: het moge duidelijk zijn dat Sektarism zijn inspiratie in een wel bijzonder occulte hoek zoekt, gezien de muziek zelf volgens mij heel weinig met welke vorm van christendom dan ook te zien heeft. Liefdevol viben is alleszins niet direct de bedoeling.

Daarbovenop heeft Sektarism geen enkele intentie het de luisteraar ook maar enigszins naar de zin te maken. De plaat begint heel ingetogen, met een donkere grondtoon waarover geleidelijk aan belletjes, gitaarfeedback en een declamerende stem worden toegevoegd. Het werkt perfect, maar eer er een klein beetje vooruitgang merkbaar wordt zitten we al in de vijfde minuut. De eerste als zodanig herkenbare gitaarriff volgt op de zevende minuut. Nu kan ik de sfeer die Sektarism wil neerzetten erg appreciëren: met een beetje verbeelding zit je naar een authentieke zwarte mis te kijken, alleen wordt het allemaal wel wat te ver uitgerekt. Eenmaal men echter in het steviger gedeelte van de song zit merk je aan alles dat de band weet wat ze aan het doen zijn. Snel gaat het allemaal niet vooruit, maar als u Winter of Worship op prijs kan stellen gaat u dit ook leuk vinden. De drums ranselen een dreunend, ritueel ritme; de gitaren hakken diep en grondig; de bas dondert het fundament eronderheen. Goed, zanger Vagus Nox meet zich een zangstijl aan die erg dicht tegen de ‘waanzinnige priester’ aanleunt, soms zelfs op het komische af en opnieuw, daar moet je van houden. Niettemin, behalve de te lange intro biedt “Fiat lux” bijna 22 minuten lang hooglijk beeldende en ronduit kwaadaardige doem – petje af, zou ik zeggen.

“Le vent des serpents“, tweede en laatste song, trapt af met minder intro: men zet quasi direct in met een treurwilg van een riff en Vagus Nox haalt zijn beste putgrunt tevoorschijn. Er is weinig mis mee maar het mist de excentriciteit van de voorgaande song. Wanneer men dan na ongeveer zes minuten vervalt in onvervalste drone begint mijn interesse toch een beetje te tanen. Het tweede deel van “Le vent des serpents” leunt wel weer dichter aan bij de verstikkende zwartheid van “Fiat lux“, niet in het minst doordat drummer Shamaanik B. een indrukwekkende prestatie neerzet. De man haalt bij Sektarism geen snelheidsrecords maar luistert u, zo rond de 11de en 12de minuut eens naar die perfect getimde drumrolls: ronduit heerlijk gedaan.

Anderzijds, het valt niet te ontkennen dat ik vooral enthousiast ben over zo’n 20 minuten van de in totaal 43 minuten durende plaat. En dat is te weinig, zeker als ik oprecht wil meestappen in wat Sektarism wil doen. Waar “Fils de Dieu” me wel kon boeien en misschien nog net iets oprechter was in zijn ritualistiek schiet “Et facta est lux” over het geheel te kort – ook al is het duidelijk voor een nichepubliek gemaakt.

BERT: 67/100

Sektarism – Et facta est lux (End All Life Productions 2023)
1. Fiat lux
2. Le vent des serpents