Deze in 2006 opgerichte band doet bij de meesten wel een belletje rinkelen. Met “Femundsmarka” slaagde men er immers in om een plaat af te leveren gekenmerkt door een melancholische sound te verenigen met een in alle opzichten stevige blackmetalplaat. Daarna, wel, men bleef wel een beetje hangen in dat geluid. “Mondscheinsonaten” en “Dahoam” vond ik niet slecht, al begon het er wel erg sterk op te lijken dat Waldgeflüster kopje onder ging in de zee van bands die ooit, weet je nog, een sterk album uitbrachten en verder, ja, best goed. Dat hun platen hier ten lande wat onder de radar bleven kan afgelezen worden uit de site… het is de eerste keer dat de Bavarianen opduiken. In Duitsland, hoorde ik, is de band echter wel vrij bekend.

“Unter bronzenen Kronen” is geen langspeler, wel een EP – twee eigen composities “Herbst befiel das Land” en het titelnummer, afgewisseld met twee covers, te weten “The pit” van Panopticon en “Black flies” van Ben Howard. Jawel, Ben Howard. Het titelnummer trapt alleszins op de gekende manier af, met een rustige opbouw gevolgd door weidse gitaartapijten, een ratelende drum en de stevige krijs van Winterherz. Daar is niks verkeerd mee, zeker wanneer het tempo vrij snel oppikt en de band bewijst dat ze haar slagkracht niet verloren heeft. Jammer genoeg begint Waldgeflüster toch terug te meanderen; en zo rond de vierde minuut beginnen ze zichzelf te herhalen. Het derde deel van “Unter bronzenen Kronen” trekt men nog grotendeels recht door de inzet van cleane zang en een misschien eenvoudig maar wel effectief ritme waar, het moet gezegd, de melancholie vanaf druipt. Mij is het iets te mooi, te gesuikerd. En, een paar uitbarstingen niet te na gesproken, houdt men gedurende acht minuten zowat hetzelfde tempo aan.

De eerste cover is naar mijn mening een slag in het water; mijn complimenten voor de poging om er iets anders van te maken maar het is natuurlijk moeilijk om een akoustische song te vertalen naar een volledige metalband. Waldgeflüster slaagt er helaas niet in tempo of urgentie in de song te brengen en klinkt voor drie vierde van de song vooral saai. De beste song is zonder twijfel “Herbst befiel das Land”. Het is een herneming van een song uit 2009, vanop hun eerste langspeler “Herbstklange”. En luister nu zelf: daar zit meer tempo in en een leuke zanglijn die uitloopt in een onvervalst en schroeiend stuk black metal. Eigenlijk bevat deze song net hetzelfde als het titelnummer, het is alleen met meer passie aan elkaar gezet. De tweede cover, wel, de eerste vind ik in zijn orginele uitvoering goed te pruimen. “Black flies” staat bij mij te boek als ‘geneuzel’. En hoewel Waldgeflüster er dit keer wel een betere song van maakt gaat de suikermeter hier in het rood, zo lieflijk is het allemaal, zo netjes en correct.

Uiteraard, het is een professionele EP en ik kan moeilijk zeggen dat hij niet goed klinkt of dat Waldgeflüster geen geroutineerde band is. Maar verder hou ik vooral de indruk over dat de Duitsers van dienst hun bezieling een beetje kwijt zijn. Alsook, voor de laatste keer, Ben Howard? Dat zijn keuzes die moeilijk te verantwoorden vallen.

BERT: 72/100

Waldgeflüster – Unter bronzenen Kronen (AOP Records 2023)
1. Unter bronzenen Kronen
2. The pit (Panopticon cover)
3. Herbst befiel das Land MMXXIII
4. Black flies (Ben Howard cover)