De meesten onder ons kennen Tomb Mold wel – “Manor of infinite forms” uit 2018 en “Planetary clairvoyance” uit 2019 zetten de deathmetalband uit Toronto stevig op de kaart als leverancier van een portie vuile, grimmige death metal. En daar kon ik, in het verre West-Vlaanderen, erg mee lachen. Van “The enduring spirit” hoopte ik dus vooral dat de vlag de lading dekte. Meer van hetzelfde was in dit geval een absolute aanbeveling. Dat ware te eenvoudig geweest. En meer dan de eerste 20 seconden van de plaat beluisteren hoef je daarvoor niet te doen. Het is grof, het is death metal, het is… progressief?

De vorige langspelers van Tomb Mold waren van vrij dikke planken gezaagd: dit is duidelijk een heel ander beest. De smerigheid van vorige releases is er nog, zij het gecombineerd met opvallende tijdssignaturen, bij momenten ronduit vreemde overgangen en heel veel gitaargepriegel. Dit gaat, logischerwijze, ten koste van de lompheid en razernij die men vroeger graag tentoon spreidde. Luistert u eens naar de eerste twee minuten van “Will of whispers” – engagerende muziek, maar beuken doet het niet. Of toch maar in beperkte mate. Later in diezelfde song slaagt men er zelfs in om langer dan een minuut muziek te spelen die mij eerder aan Opeth doet denken. Wat niet slecht is, alleen heel anders dan je verwacht. En… wel, Opeth kon, ook in zijn deathmetaldagen rekenen op de stem van Akerfeldt. Tomb Mold kan dat niet en hoewel de reuzengrunt van Klebanoff op vorige releases een niet te versmaden pluspunt was, past het niet bij de rustiger stukken die men op deze plaat inlast; sterker nog, het klinkt wat zwak en mij gaat het al snel tegenstaan. Jammer, want Klebanoff is een wereldzanger in zijn genre.

Dat is een hele reeks opmerkingen die allemaal neerkomen op het feit dat Tomb Mold de muzikaal perfect verdedigbare keuze maakt om te evolueren. En vergis u niet, dit is en blijft een deathmetalplaat, door en door. “Flesh as armour” en “Angelic fabrications” zetten de boel als vanouds in de fik zonder daar veel moeite voor te doen. Het probleem hier is dus vooral persoonlijk: ik eet mijn death metal graag alsof hij vers uit het riool is gevist en “The enduring spirit” is me te opgepoetst, met te veel franjes en, laat ons een kat een kat noemen, teveel versiering die de plaat vooral springerig en moeilijk volgbaar maakt.

Niettemin, als u graag een portie progressievere death verslindt gaat u dit heel goed vinden, want ik kan onmogelijk zeggen dat het niet allemaal heel goed ineen zit. De gitaren, die zoals het hoort het geluid van de plaat bepalen zijn van zeer hoog niveau: de riffs en solos vliegen je om de oren. De drums zorgen nog altijd voor een fundament om u tegen te zeggen. Niet langer loodzwaar maar met een bijna jazzy insteek, luistert u eens naar “Servants of possibility” waarin de drums zowat ieder mogelijk tempo spelen en een paar ronduit impressieve solo´s ten beste geven.

Ik kan u dus de muzikaliteit van Tomb Mold nieuwste volmondig aanbevelen. Maar als u meer van het gekende verwacht zou ik toch eerst eens op YouTube luisteren of het in uw smaak valt. Ik vermoed dat “The enduring spirit” een typische ‘tussenplaat’ zal blijken, waarin de band op zoek gaat naar een nieuw geluid maar nog niet los is van hun eerste platen. Misschien zal de volgende plaat dan wel weer een schot in de roos zijn, Tomb Mold kan het, daar bestaat geen twijfel over.

BERT: 74/100

Tomb Mold – The enduring spirit (20 Buck Spin 2023)

1. The perfect memory (Phantasm of aura)
2. Angelic fabrications
3. Will of whispers
4. Fate’s tangled thread
5. Flesh as armour
6. Servants of possibility
7. The enduring spirit of calamity