Norgaath is een blackmetalveteraan die je de kneepjes van het vak al lang niet meer moet aanleren. Gepokt en gemazeld in bands als Grimfaug, Gotmoor, Enthroned, Wapenspraak & Drinkgelag, Paragon Impure, Nightbringer, Thronum Vrondor en tal van andere binnen- en buitenlandse bands deed de man al een jarenlange ervaring in het genre op. Met Coldborn heeft hij ook een interessant éénmansproject lopende waarvan onlangs in de vorm van “The unwritten pages of death” een ferme tweede full-length verscheen. We trokken deze drukbezette muzikant aan zijn mouw om verdere tekst en uitleg te verschaffen over Coldborn en zijn andere lopende activteiten. (JOKKE)

Coldborn debuteerde in 2016 met diens eerste langspeler “Lingering voidwards” nadat je de band bijna een decennium eerder oprichtte. Waarom duurde het zo lang voordat je met een eerste release naar buiten kwam?
In het begin kwam alles traag op gang. De eerste ideeën borrelden op toen ik wat riffs had geschreven die niet echt in het straatje van mijn andere band Grimfaug pasten. Meer en meer kwam het idee in me op er iets aparts van te maken. Die overgang ging zelfs zo geleidelijk dat een nummer dat eigenlijk oorspronkelijk voor Coldborn bedoeld was, dan toch weer ietwat herwerkt werd en als LP bonus track gebruikt werd op “Defloration of life’s essence” van Grimfaug. Drummer Crygh had het nummer gehoord en wilde het graag gebruiken voor Grimfaug en zo geschiedde… 

Nooit overwogen om met demo’s, EP’s of splits te starten of wou je meteen een statement maken door voor een full-length te gaan? 
Neen, ik zag het nut niet eerst een demo uit te brengen en er waren genoeg nummers voor een full-length, dus heb ik daarvoor gekozen.

Na acht jaar keer je middels “The unwritten pages of death” na een lange radiostilte terug. Kunnen we deze lange wachtpauze aan covid en diens nasleep toeschrijven of speelden er andere factoren mee die deze plaat lang op zich lieten wachten? 
Het feit dat Coldborn een soloproject is en ik aan niemand verantwoording moet afleggen is tegelijk een vloek en een zegen: enerzijds heb je een enorme vrijheid, maar anderzijds is er niemand die ‘achter je zit’ of deadlines oplegt. Dus eerder door het gebrek aan tijdsdruk zou ik zeggen én het feit dat je in een soloproject natuurlijk bijna alles zelf doet, wat veel meer tijd vergt. Riffs schrijven, nummers maken, tijdje laten rijpen om daarna met ‘frisse oren’ te kunnen herbeluisteren maakt dat het allemaal wat langer duurt. Maar goed, het beste stuk vlees op de barbecue is ook traag gegaard. Goede dingen vragen tijd. Kwaliteit boven kwantiteit. 

De thematiek van “The unwritten pages of death” lijkt me vrij voor de handliggend te zijn en ook reeds doorheen de teksten van het debuut rond te waren. Hoe is jouw relatie met de dood? Heb je er vrede mee dat het op een bepaald moment gedaan zal zijn of schuilt er nog een zekere angst voor het onbekende van de dood in jou? 
Het onbekende, mystieke gegeven van de dood trekt me wel aan. Er is wellicht ook meer gaande dan we rationeel kunnen bevatten. Reeds op jonge leeftijd trok een extra ommetje langs het kerkhof me altijd aan. Nu nog steeds eigenlijk: op toeristische uitstapjes breng ik ook graag het lokale kerkhof een bezoekje als het iets speciaals heeft. 

De dood vindt iedereen, je kan er maar beter vrede mee hebben. 

Denk je dat de dood de eindhalte is? Is eeuwig leven een optie zoals bijvoorbeeld voor Tes Re Oth van Serpents Oath? 
Dat heb ik in jullie interview met Serpents Oath toen met veel fascinatie gelezen. Ik wou hem er graag eens over spreken als ik hem tegen het lijf loop, maar dat is nog niet gebeurd. Lijkt me interessant.

Maar echt eeuwig leven, neen dat zal niet gebeuren, uiteindelijk doven alle sterren uit en sterft de hele kosmos. De mensheid zal ooit zelfs geen herinnering meer zijn! 

Hoe zou je dit aardse bestaan willen verlaten indien je hier zelf over zou mogen beslissen? Wat is jouw visie op levensbeëindigingsvormen zoals euthanasie en zelfmoord? 
Liefst zo onspectaculair mogelijk, vredig in de slaap. 

Zelf beschikken over het beëindigen van een leven is de ultieme vrijheid. Hoe erg een zelfmoord voor nabestaanden ook kan zijn, iedereen heeft het recht erop. Zelfbeschikkingsrecht staat hoog aangeschreven bij mij, als je denkt dat je een voltooid leven hebt gehad, moet die keuze er zijn. 

Coldborn is overduidelijk jouw geesteskindje waarvoor je je enkel wat de drums betreft laat bijstaan door Menthor (o.a. Enthroned, Nightbringer en Lvcifyre). Daar waar Menthor vooral gekend staat als snelheidsduivel, moest hij voor Coldborn meer dynamiek brengen. Lijkt me een leuke afwisseling/uitdaging te zijn geweest voor hem niet? 
Menthor staat inderdaad misschien bekend als iemand die hoge snelheden haalt, maar ik zou niet zeggen dat hij nu meer dynamiek moest brengen dan in zijn andere werk. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Voz De Nenhum. 

Voor Coldborn programmeer ik op voorhand drums om Menthor een ruw idee te geven van wat ik wil. Daar waar hij op het eerste album “Lingering voidwards” bij het inspelen behoorlijk trouw is gebleven aan die geprogrammeerde drums, vroeg hij me of ik deze keer openstond voor eventuele suggesties en inbreng van zijnentwege. Zijn ideeën voor aanpassingen spraken me eigenlijk bijna altijd direct aan. Vandaar voor het eerst ook blastbeats in Coldborn. Zo was de beginriff van “Cold void rife” door mij geschreven op een drumpatroon van maar 120BPM, dat werd op suggestie van Menthor verdubbeld naar 240BPM. En met welk resultaat, dat nummer schiet zó extreem krachtig uit de startblokken! Als ik nu de demoversie met geprogrammeerde drums er eens naast leg, klinkt het maar als een slap vodje in vergelijking met wat het geworden is. Dus de inbreng van Menthor is zeker een grote meerwaarde geweest. 

“Lingering voidwards” en “The unwritten pages of death” verschenen via Final Sacrifice Records, je persoonlijke label als ik het goed voorheb. Waarom die keuze om je werk via deze weg uit te brengen en niet bij een groter label aan te kloppen? 
De vrijheid en totale controle over het proces en eindproduct in de eerste plaats. Ik moet bijvoorbeeld niet gaan smeken bij een label om de LP in gatefold uit te brengen en voor de 180 gram vinyl persing te kiezen, neen, ik doe het gewoon. 

Als een album af is en je dan nog moet beginnen rondleuren en eventueel tot een deal met een label komt, duurt het bovendien meestal nog 1 tot 2 jaar alvorens de plaat uitkomt, want labels hebben natuurlijk een schema te volgen.

Zijn er ook plannen om werk van andere bands te releasen? 
Neen, die zijn er (voorlopig) niet. 

Je eigen werk uitbrengen betekent dat je zelf ook het promotionele luik in handen moet nemen. Een noodzakelijk kwaad veronderstel ik of is het een facet dat je graag omarmt? 
Ik hou graag de touwtjes zelf in handen. Opnieuw is het voor mij een grote luxe om dit zelf te doen, ik moet niemand aan de mouw trekken om dit of dat te bekomen op promotioneel gebied. Niemand kan Coldborn beter vertegenwoordigen dan mezelf. Niemand kan Coldborn meer schelen dan ikzelf. Er is dus niemand die hiervoor beter geplaatst is. 

Voor de tweede keer baadt de albumcover in donkerblauwe tonen. Is blauw de kleur die de wereld van Coldborn het beste weergeeft? 
Absoluut. Blauw symboliseert het koude. Veel van mijn favoriete cover artworks hebben hetzelfde kleurenpalet. Denk maar aan Emperor’s “In the nightside eclipse“, de eerste albums van Dissection, Sacramentum, Nyktalgia, … Ik heb blauw altijd een heel passende kleur gevonden voor black metal, naast het obligatoire zwartwit-artwork van veel underground bands. 

Tegen alle verwachtingen in trok je voor de opnames niet terug de Brusselse Blackout Studio in maar deed je de opnames zelf terwijl Menthor de mix verzorgde. De mastering werd wel uit handen gegeven aan Stefano Santi van SPVN Studio. Ik moet zeggen dat de sound van “The unwritten pages of death” niet moet onder doen voor het debuut.
Inderdaad, Menthor en ikzelf zijn heel tevreden over het resultaat. Het was een werk van lange adem, want het was de eerste keer dat Menthor een volledige mix deed. Hij vroeg me tijdens de drumopnames wie het album zou mixen, omdat hij graag zekerheid heeft over hoe de drums klinken op het uiteindelijke resultaat. Ik dacht natuurlijk al om terug bij onze goede vriend en voorganger in Enthroned Jeremy aan te kloppen, maar dat stond nog niet vast. Menthor liet me toen langs zijn neus weg weten dat hij wel interesse had eens een poging tot mixen te doen, omdat dit werkgebied hem heel erg interesseert. Dit met de optie dat als het me niet beviel ik alsnog iemand anders kon inschakelen. Niks te verliezen dus en ik gaf hem de job. Het vergde allemaal wat meer tijd dan voorzien, en dat met vallen en opstaan, maar ik wist dat het uiteindelijk in orde zou komen, want als Menthor ergens zijn tanden in zet, laat hij niet meer los! 

Wat het opnemen an sich betreft, dat heb ik altijd zelf gedaan. Behalve de drums, die nam Menthor op in zijn homestudio. 

Verzorg je wel meer opnamewerk voor bands? 
Ik heb vroeger een paar keer opnames gedaan voor andere bands zoals Paragon Impure en Absolutus.

De releaseshow voor “The unwritten pages of death” vond plaats op de jongste editie van Throne Fest. Niet slecht voor een albumpresentatie! Aangezien ik zondag vrij laat aanwezig was, heb ik jullie show gemist. Ik hoorde dat een slecht geluid veel optredens plaagde. Hoe kijk je zelf naar die show terug? 
Dit bleek inderdaad het geval te zijn, maar dit hoorde ik pas achteraf want het geluid op het podium (dat behoorlijk goed was) is natuurlijk een ander geluid dan wat je in de zaal te horen krijgt. We werkten niet met onze eigen geluidsman, ervan uitgaande dat de geluidsman van de firma die het P.A.-systeem levert sinds jaar en dag intussen de zaal wel goed kent… Blijkbaar was dit toch niet zo’n vanzelfsprekendheid… 

Tijdens Throne Fest ontmoette je ook de Australiër Dis Pater gekend van ondermeer Midnight Odyssey en de laatste Kawir-plaat die gastzang vertolkte op “Cornucopia hungers for more”. Hoe ben je bij hem terecht gekomen en hoe verliep jullie ontmoeting in levende lijve? Heeft hij je op de buhne vergezeld voor de vertolking van het nummer? 
Ik ben grote fan van zijn werk in Midnight Odyssey, alsook zijn ter ziele gegane nevenprojecten The Crevices Below en Tempestuous Fall. Ik kende Dis Pater niet persoonlijk, maar na het horen van het alweer sublieme album “Biolume 3: A fullmoon madness” dacht ik: “Hoe fantastisch zou het niet zijn om zíjn stem op míjn nummer te horen.” Ik besloot hem te mailen en de vraag te stellen. Tot mijn verbazing kreeg ik enkele uren later reeds een mail terug met een positief antwoord. De koorzangen op het nummer waren trouwens een idee van hemzelf die hij als extra deed op een apart spoor, zodat ik het eventueel makkelijk kon weglaten als ik het niet wilde gebruiken. Instant kippenvel bij het horen daarvan, natuurlijk wilde ik het gebruiken! 

We hebben elkaar op zaterdag op Thronefest ontmoet en veel tijd samen gespendeerd want het klikte ook in levende lijf direct tussen ons. Vermits Midnight Odyssey op zaterdag speelde en ze ‘de ’s zondags reeds richting Amsterdam moesten vertrekken voor hun vlucht terug naar Australië, is het jammer genoeg niet gelukt om het bewuste nummer samen te brengen. Maar we hebben het idee opgevat dat proberen goed te maken als ze terug naar Europa komen en we dan hopelijk samen enkele tourdates kunnen doen. 

Een andere gast is de Spaanse Antinoë die piano speelde op je nieuwe plaat. Hoe zijn jullie wegen gekruist? 
Vermits de piano een instrument is dat nogal vaak opduikt in de Coldborn nummers vond ik het wel de moeite om hiervoor iemand meer onderlegd te zoeken. Ik luisterde naar het album “Omnia amet lorem” van het Spaanse Empty waarop Antinoë ook als gast verscheen. Verder onderzoek leerde me dat ze een album uitbracht met pianoversies van een hoop blackmetalklassiekers met cleane zang. Een aanrader dat album! Een goede pianiste met de juiste ingesteldheid en vibe dus. Ook zij was meteen akkoord om samen te werken en is dus te horen op 4 van de 8 nummers op het album. 

Je wordt geendorsed door Solar Guitars en speelt op hun AB2.5C basgitaar en GC1.6B gitaar. Voor de muzikanten onder ons: wat maakt deze instrumenten zo goed?
Simpelweg goed gemaakte gitaren voor en door mensen met een passie voor metal. Stevig en degelijk. Dat gitaarmodel is ook voorzien van een EverTune systeem dat de snaren in de juiste stemming houdt. Daar stond ik aanvankelijk wat sceptisch tegenover, maar eens je je erin verdiept hebt is het magisch! 

Je verzorgde ook een bijdrage aan de laatste versie van het boek “Black Metal: Evolution of the cult” van Dayal Patterson door een inleiding te schrijven voor het hoofdstuk over Blacklodge. Zelf ben ik niet zo bekend met deze Franse industrial blackmetalband die vaak wel in één naam met Mysticum wordt genoemd. Wat maakt deze band zo bijzonder aldus jou? 
Ik vertaal gewoon even wat ik schreef voor het boek: “Blacklodge combineert de duisternis van black metal naadloos met de pulserende ritmes van industrial tot een boeiende hybride, resulterend in een meeslepende sonische wervelwind van extreme intensiteit. Ze verleggen grenzen en herdefinieerden industriële black metal met zoveel grandeur en pracht dat ik zou durven zeggen dat ze zelfs de gevierde peetvaders van het genre, Mysticum, overtreffen!” 

Naast Coldborn ben of was je ook actief bij tal van andere (inter)nationale blackmetalbands. Zo maak je al enkele jaren deel uit van Enthroned en was je ook te horen op diens laatste album “Cold black suns” uit 2019. Ondertussen bestaat de band drie decennia wat ondermeer gevierd wordt met een Braziliaanse tournee. Zijn er ook plannen voor Europese shows of een nieuwe plaat? 
Enkel Party San in Duitsland staat op het programma wat Europa betreft. De nieuwe plaat krijgt intussen vorm, maar de zoveelste personeelswissel (Neraath verliet onlangs Enthroned) zorgde weer voor uitstel. Er staat nog niks vast, maar ergens in het najaar zouden we de studio induiken. 

Sinds 2015 ben je deel van de line-up van Nightbringer. Hoe ben je detijds bij deze Amerikaanse band verzeild geraakt? 
Toen ik Nightbringer had ontdekt, liet ik de band horen aan Menthor. Hij was er ook enthousiast over en alsof het een voorteken was vroegen ze hem enige tijd later of hij interesse had drummer te worden bij hen. Om praktische redenen wilden ze graag een Europese line-up samenstellen voor optredens en vroegen ze aan Menthor of hij personen kende die interesse hadden om de line-up te vervolledigen. Wetende dat ik een grote fan ben en omdat hij met Nightbringer had kennisgemaakt via mij, vroeg hij of ik interesse had. Geen moment getwijfeld en toegezegd! Toen het moment kwam om een nieuw album op te nemen vroegen ze of ik de baspartijen wilde schrijven en opnemen en zo werd ik vast lid van Nightbringer. 

Het is verdacht stil rond Nightbringer en het lijkt erop dat Naas Alcameth al zijn pijlen momenteel op Akhlys richt. Wat kan je zeggen over de status van Nightbringer? 
Toen ik Naas er laatst over sprak zei hij dat er nog een aantal Nightbringer nummers op de plank liggen. Hij vroeg me er de baspartijen voor te schrijven en in te spelen en als de nummers klaar zijn hiermee nog 1 album op te nemen en Nightbringer dan ten grave te dragen. 

Nu Akhlys zo’n hoge vlucht neemt, is het heel begrijpelijk dat Naas zich daar op concentreert en Nightbringer op een lager pitje heeft gezet. 

Zowel Enthroned als Nightbringer zijn bands met een bepaalde ideologische visie, dus vermoed ik dat je niet enkel op muzikaal maar ook op persoonlijk vlak en qua overtuigingen in die bands moet passen. Dient er bij black metal steeds een bepaalde ideologische component aanwezig te zijn volgens jou? 
Zeker, want black metal is zoveel meer dan muziek. Het is een gevoel, een ideologie, een subcultuur, een manier van leven, een obsessie. Passie. Integriteit. Authenticiteit. Allemaal kernwoorden die ik met black metal associeer. Ik ben nogal conservatief op dat vlak, meer dan 30 jaar blackmetalgeschiedenis kan je ook niet zomaar naast je neer leggen. 

Met Grimfaug was je na de millenniumwissel actief en heb je een demo, split en twee langspelers op je palmares staan. Net als zovele tijdsgenoten liet Grimfaug na een lange stilte enkele jaren geleden terug van zich horen middels een split met Onirik. Sindsdien lijkt het terug heel stil te zijn of borrelt er iets onder het oppervlak? 
Ik heb ongeveer een half uur aan ruwe schetsen liggen. Nog geen idee wanneer ik het verder zal uitwerken of of het er überhaupt van komt, dus onthoud ik me van vage beloftes. 

Zijn er nog bands of projecten waar je momenteel actief mee bent of recent aan meegewerkt hebt en waar je iets kwijt over kan/mag? 
Het meest recente is Wormthrone, iets dat pas uitgebracht werd op Larvae Records. Dit is een samenwerking met de Portugese blackmetalveteraan Sabaoth (bekend van Flagellum Dei), Menthor en mezelf, aangevuld met de ex-drummer van Flagellum Dei, Byleth op zang. 

Een andere Portugese samenwerking die ook onlangs uitgebracht werd, is Velorio van mijn goede vriend Angel-0. Ik verzorgde op enkele nummers gastvocalen. Een echte aanrader voor fans van oude Abigor! 

Iets minder recent is de livesessie die ik doe bij Thronum Vrondor. Daarvoor doe ik trouwens ook backing vocals op het nieuwe, aankomende studioalbum. 

Je draait al heel wat jaren mee in het blackmetalwereldje. Hoe heb jij de hele gegeven in die tijd zien evolueren en wat vind je van de huidige status en kwaliteit van Belgische black metal? 
Black metal was vroeger iets meer apart, geslotener en had een meer dreigende sfeer. De mystiek is verdwenen. Alles is nu veel opener. Door het internet is alles maar 1 klik verwijderd, vroeger moest je tenminste nog moeite doen om iets te ontdekken en het had allemaal veel meer ‘charme’. Ik volg het allemaal niet meer zo nauwgezet, maar waar ik het van op mijn heupen krijg is bands die zichzelf ‘black metal’ dopen zonder dat ze er voeling mee hebben of de essentie snappen. De term ‘black metal’ met zijn rijkelijke geschiedenis draagt een bepaald gewicht met zich mee. Het is een subcultuur, wat per definitie betekent dat er bepaalde grenzen en waarden zijn die moeten gerespecteerd worden. 

Enthroned is een band die regelmatig op buitenlandse concertposter prijkt(e), maar daar stopt het qua Belgische black metal haast aangezien ik de meeste bands toch vooral rond de kerktoren en bij uitbreiding Nederland zie optreden. Heb je hier een verklaring voor denk je? 
Er zijn er nog wel een aantal. Kijk bijvoorbeeld naar een Slaughter Messiah of een Ancient Rites, die spelen tegenwoordig meer dan Enthroned in het buitenland. Ik ben trouwens nog het enige lid van Enthroned dat in België woont. 

Ik denk dat er bij veel bands een gebrek aan motivatie heerst en het feit dat er tegenwoordig meer en meer via boekingskantoren wordt gewerkt zorgt ervoor dat veel bands zonder bookingskantoor hierdoor uit de boot vallen. Ook ‘het leven’ kan in de weg staan, niet iedereen kan er zomaar enkele dagen van tussenuit om in het buitenland te gaan spelen, laat staan echt touren. Deze factoren of een combinatie ervan zijn zo de eerste dingen waar ik aan denk als verklaring. 

Obligate laatste vraag die ik veel bands van eigen bodem voorschotel: wat zijn je favoriete Belgische (black)metalreleases? 
Absolutus – “Ostendit quam nihil sumus” 
Ancient Rites – “Blasfemia eternal” 
Gotmoor – “Vlaemsche premitieven” (compilatie van de 2 demotapes) 
Lugubrum – “De totem”