Wie bij het horen van de naam Moonfall aan één of andere romantische/gotische black- of darkmetalband denkt, is eraan voor de moeite, want deze Finse band is toch wel uit ietwat ander hout gesneden. Laat ons echter eerst even de geschiedenis induiken want Moonfall vindt zijn oorsprong in 2008 en bracht in 2010 één demo uit, “Ad majorem sathanae gloriam“, om het een jaar later alweer voor bekeken te houden. Een decennium later staken Goatprayer en Black Moon Necromancer hun koppen echter terug bij mekaar met de tweede demo “Wings of darkness of adversary” tot gevolg. Een jaar later verscheen dan nog een split met Regere Sinister. Ook al is de output van Moonfall dus bijzonder klein, beide heren zijn in tussentijd samen waanzinnig productief geweest en spelen momenteel in het gewaardeerde Witchcraft en andere fijne projecten zoals Necromonarchia Daemonum, Funerealm Gloom, Darkera en Infernathan. Daarnaast is Goatprayer nog actief met o.a. het monolitische Ceremonial Torture, terwijl Black Moon Necromancer momenteel gitaar speelt voor het legendarische Beherit.

Na lang wachten is er nu dan ook eindelijk een eerste full-length van Moonfall die “Odes to the ritual hills” gedoopt werd. Al is langspeler misschien relatief want het kleinood klokt op een schamele 27 minuten speeltijd af. Ach ja. Wie het werk van dit duo volgt, zal er niet van versteld staan dat ook Moonfall teruggrijpt naar de eeuwenoude esthetiek van de oervaders van de Finse, Griekse en Zuid-Amerikaanse stijl: Beherit, Necromantia, Barathrum, Nebiros, u weet wel. Als we de instrumentale en volledig op synth vertolkte inleiding “1560” en outro “Thus spoke Satanael” weglaten, blijven er nog twee composities van om en bij de tien minuten over die gelukkig erg de moeite waard zijn. De basgitaar knort en knottert als een bende wilde varkens die erop uit zijn lekker in de modder te gaan rollen terwijl een onheilspellend log tempo aangehouden wordt waarover maniakele beerputvocalen en spookachtige fluisterstemmen hun toxische uitwasemingen verspreiden. Gitaarriffs spelen slechts een bijrol want de zwaar ronkende en soms al eens overstuurde dikke snaren gaan met alle aandacht lopen. Duistere magische krachten spatten van de sensueel wervelende vintage synths af en oefenen een sterk nostalgische aantrekkingskracht uit.

“Odes to the ritual hills” luistert als een erotisch getint en in occulte mystiek ondergedompeld sprookje weg, alleen is het spijtig genoeg wat van korte duur. Ergens komen die gotisch getinte invloeden in het synth- en orgelspel eigenlijk wel naar boven en het totaalplaatje lijkt sterk op een satanische mis die zich op een rituele heuvel onder het schijnsel van de volle maan voltrekt. Zo vreemd gekozen is die bandnaam dus uiteindelijk toch niet. Erg genietbaar plaatje!

JOKKE: 85/100

Moonfall – Odes to the ritual hills (Iron Bonehead Productions 2025)
1. 1560
2. Countess Carody
3. Ode to the ritual hills
4. Thus spoke Satanael