In januari was ik blij dat mijn kennis van het Latijn nog niet helemaal vervlogen bleek te zijn en ik voldoende uit een smoelboekpost kon afleiden dat “From the visceral abyss” weldra onthuld zou worden, alweer de vierde langspeler van het occulte Teitanblood. Doorheen de evolutie van de Spaanse wervelwind evolueerde Teitanblood van duo naar kwartet nadat mixtafeltovenaar Javi Félez ten tijde van voorganger “The baneful choir” voltijds werd ingelijfd en C.G. Santos sindsdien ook alle synths en effecten voor zijn rekening neemt. De band liet ten tijde van voornoemd album optekenen dat wijlen grafisch kunstenaar Timo Ketola een integraal onderdeel van de band vormde; ondanks het feit dat het albumartwork van “From the visceral abyss” nu door Dávid Glomba verzorgd werd gaan de lyrics nog steeds verder op conversaties met, of kunstwerken van Ketola – de Fin wordt nog steeds als deel van het Teitanblood-universum gezien.

De enigmatische Spanjaarden – geen live-aanwezigheid, minimaal communicatief en maximaal cryptisch – staan al tweeëntwintig jaar garant bijzonder onheilige black/death metal en zijn met hun vierde boreling niet van plan die status af te geven. Volgens zij die niets met VON, Demoncy, Pseudogod en meer van dat moois hebben, klinkt Teitanblood te primitief, rechtdoorzee en haast kinderlijk agressief, kritieken die nog steeds vaker wel dan niet terecht zijn bij alles wat naar bestiale (war) metal neigt. Teitanblood mag dan wel furieus alles naar de gort rammen, toch valt op dat alles tot in de puntjes is uitgekiend. In de muur aan geluid, in lagen opgetrokken door bas, gitaar en synths en waarin de drums front and center staan, vallen op voldoende hoog volume verrassend veel details te horen. Ook dynamiek wordt niet uit het oog verloren (nummers beginnen als eens wat trager zoals “Sepulchral carrion god” in plaats van er meteen in te vliegen) wat ook moet om de plaat – 51 minuten alweer – toch enigszins behapbaar te houden. Op voorganger “The baneful choir” werd hiervoor meer geleund op noisy opbouwen maar “From the visceral abyss” is duidelijk wat meer rechtdoorzee en riffgeoriënteerd. Van die laatste passeren er ettelijke op verschroeiend tempo waarbij niet op een notenbrijsolo meer of minder gekeken wordt.

Ondanks de ontoegankelijkheid van de muziek zelf is “From the visceral abyss” dan toch weer de meest helder klinkende full die ze tot nu toe uitbrachten. De sound is iets minder modderig dan vroeger maar boet niet in aan punch, al moet gezegd worden dat “From the visceral abyss” pas echt tot zijn recht komt als ook de volumeknop verder opengedraaid wordt. Zoals gezegd komen de details in de laaggestemde, distorted bassen en noodlesolo’s pas dan echt naar voor, ook zanger NSK’s blaf die met mijn huidige bronchitishoest kan wedijveren krijgt op stand 11 een pak meer beet.

Conclusie: voor liefhebbers van niet-geheel-hersenloos gebeuk en oerlelijke chaos, voor zij die een voorkeur hebben voor de haatdragende botte bijl in plaats van een meer fijnbesnaarde aanpak mag “From the visceral abyss” een blinde aanschaf wezen die u genadeloos tegen de rugleuning van uw stoel drukt. Indien u het meer hebt voor melodie, voorspelbare songstructuren of eender welke vorm van melancholie, weemoed en dergelijke sensitiviteiten: zoek gerust verder want Teitanblood is de onverbiddellijke sloophamer die van de meet af aan tot de laatste noot van de veertien minuten durende kraker “Tomb corpse haruspex”  geen spaander van je gehoorgang en tere zieltje heel laat.

CAS: 86/100

Teitanblood – From the visceral abyss (Norma Evangelium Diaboli 2025)
1. Enter the hypogeum
2. Sepulchral carrion god
3. From the visceral abyss
4. Sevenhundreddogsfromhell
5. Strangling visions
6. And darkness was all
7. Tomb corpse haruspex