Pestilential Shadows is best een toonaangevende naam binnen Australische black metal. Met ruim twee decennia ervaring bouwt de band onder leiding van opperbevelhebber en zanger/gitarist Balam aan een oeuvre dat doordrenkt is van introspectie, rouw, misantropie en een theatrale donkerheid. Songteksten en atmosfeer zijn doelbewust ontworpen om de luisteraar te confronteren met gevoelens van zinloosheid en sterfelijkheid, waardoor hun muziek even zwaar op de maag ligt als indringend blijft. Reeds acht langspelers lang blinkt Pestilential Shadows uit in het brengen van blackmetalclassicisme dat zich in het spectrum der zwarte metalen ergens tussen de chaotische en afgelikte variant bevindt. Sinds de rauwe begindagen is de band immers geëvolueerd tot een technische volwassenheid: hun sound evolueert, maar blijft trouw aan de klassieke blackmetalesthetiek, terwijl ze telkens nieuwe emotionele diepgang tonen. Zo ook op de nieuwste full-length “Wretch“.

Anno 2025 klinkt Pestilential Shadows uitermate professioneel met een sound die zowel korrelig, bruisend als helder klinkt. “Wretch” werd gemasterd door Krvna-zanger Krvna Vatra, die nog te horen was op voorganger “Devil’s hammer“, maar ondertussen zijn plaats afstond aan de nieuwe snarenplukker Drekavac. Ook bassist Lithuz is een nieuw gezicht in de line-up die vervolledigd wordt door slagwerker Basilysk die al sinds 2013 mee aan de consistente weg van Pestilential Shadows timmert. De mix werd dan weer door Balam zelf verzorgd en geeft de plaat een etherisch aspect, zelfs wanneer de band in een agressieve overdrive gaat.

De acht composities van het 49 minuten durende “Wretch” laten horen dat Pestilential Shadows meesters zijn op vlak van dynamische songwriting, waarbij ze het sublieme en het profane met even winderige aplomb uitdelen. De titeltrack schiet het album in gang met een sfeer die onmiddellijk duister en wrang aanvoelt, met riffs die een gevoel van wanhoop en lichamelijk verval oproepen. De verachtelijke, lijdende mens is gedoemd tot ziekte en sterfelijkheid. Het is een existentiële introductie waarin de band de toon zet: dit album is een spiegel van ellende. In “Erebus divination” wisselen snelle tremoloriffs en snerpende vocalen af met meer gedragen passages. Het nummer lijkt te draaien om het zoeken naar antwoorden in de leegte waar enkel duisternis gevonden wordt. “Despondent” vormt een emotioneel zwaartepunt en is trager en melancholischer van aard met een sterke nadruk op atmosferische gitaarlagen. De cleane gitaren maken dat dit één van de meest introspectieve momenten van het album is geworden waar de misantropie van de band bijna tastbaar wordt. Het agressieve en ietwat repetitieve “Death-knell” vormt een keerpunt en is tevens de climax van de eerste albumhelft. De doodsklok luidt onvermijdelijk voor ieder mens. Muzikaal wordt dit vertaald in cyclische ritmes, pakkende weeklagende melodielijnen en leads en een bijna liturgische dreun.

Bijzonder opmerkelijk is de plechtige optocht van “Where sunlight goes to die” die met koorzang van Dis Pater van Midnight Odyssey wordt opgefleurd wat een extra dimensie van sacraal gewicht en plechtige expressie toevoegt. In dit nummer wordt de pestilente duisternis verheven tot een kosmisch ritueel. Het is één van de meest opvallende nummers op het album, voorgestuwd door repetitieve blastslachtpartijen, maar met evenoos oor voor een bijzonder aangrijpende gitaarlead. Het navolgende “Aherbelts” is grilliger van opzet en flirt met dissonanten en chaotische structuren. Het nummer voelt als een bezwering van onbegrijpelijke krachten aan, een brug tussen menselijke wanhoop en kosmische leegte. Alles vergaat en beweegt richting dood en kou, zo zou je “Cold entropy” kunnen samenvatten. Deze compositie valt als ijzig te omschrijven en bevat naast scherpe blackmetaluithalen ook atmosferische ambientpassages. In afsluiter “Embraced by the spirit-realm” verwelkomt de geesteswereld de sterveling na zijn lijden. Geen verlossing, maar opname in de schaduw. Het slotstuk voelt als een zwarte mis die alle thema’s samenbrengt – sterfelijkheid, wanhoop, en de omarming van de duisternis gegoten in een groots en cathartisch nummer met een epische finale.

                “Wretch” vertelt de reis van menselijk lijden naar een kosmisch, onontkoombaar einde en presenteert Pestilential Shadows op hun meest verfijnde en toch onverbiddelijke manier. Het is een album dat theatrale tragiek, ritmische kracht en kosmische atmosfeer verheft tot hun meest geraffineerde vorm tot nu toe. Het album balanceert subtiele veranderingen in het geluidspalet met behoud van de karakteristieke melancholie en tragiek van de band. Deze verfijning toont aan dat Pestilential Shadows hun songwriting verder hebben ontwikkeld zonder afstand te doen van hun fundamenten. Als voorbeeld van klassieke black metal met emotionele zwaarte en technische precisie, zet Pestilential Shadows hier hun positie als voorhoede in het genre stevig neer. Liefhebbers van atmosferische, diepgravende black metal zullen in “Wretch” een meesterlijk doordachte release ontdekken.

                JOKKE: 82/100

                Pestilential Shadows – Wretch (Northern Silence Productions/Brilliant Emperor 2025)
                1. Wretch
                2. Erebus divination
                3. Despondent
                4. Death-knell
                5. Where sunlight goes to die
                6. Aherbelts
                7. Cold entropy
                8. Embraced by the spirit-realm