akhlys

Akrotheism – Law of seven deaths

Akrotheism is – voor ondergetekende althans – niet meteen de bekendste naam uit de boeiende Griekse black metal-scene. Met haar nieuwe tweede langspeler “Law of seven deaths” zal daar ongetwijfeld verandering in komen want de Grieken – waarvan een deel een gemeenschappelijk verleden in de band Astral Aeon deelt – trakteren ons op een klein uur aan verstikkende occulte black gericht op de ongecontroleerde bevrijding van onderbewuste energieën. De ietwat vreemde mix van Stephen Lockhart en zijn Emissary Studio (o.a. Sinmara, Rebirth Of Nefast en Svartidauði) is even wennen want deze klinkt vrij dof en zompig maar past uiteindelijk wel bij het beklemmende sfeertje dat opgewekt wordt. Zanger Aeon perst de meest uiteenlopende keelgeluiden uit zijn strot gaande van getormenteerde screams over mysterieus gefluister tot sacrale gezangen en proclamerende vocalen. Aeon wordt voor de koorzang bij momenten ook bijgestaan door Acherontas V. Priest die wel meer bijklust als gastzanger. Er vallen in de magnifieke opener “Typhonian serpents” raakvlakken te noteren met een Akhlys, Bestia Arcana of Nightbringer en ook later duiken diens snerpende invloeden nog op. Maar evengoed horen we Blut Aus Nord-dissonantie in deze onheilspellende black terug. Het aanvankelijk op doomtempo startende maar nadien openbarstende “Manifesting tartarus” weet zich vanaf de eerste luisterbeurt in ons geheugen te nestelen en bleef daar nog enkele dagen rondspoken. “Desmotropia” sleept zich tergend traag voort maar haar tentakels kronkelen zich gaandeweg rond je lichaam en houden je een kleine tien minuten lang in een wurggreep vast. “Virtue of Satyr” start met een spoken word afkomstig uit de film “Caligula” en neigt – net zoals het artwork – opnieuw naar de eerder aangehaalde bands van Naas Alcameth hoewel er ook ruimte is voor melodieuze leads en groots klinkende zangpartijen. “Oracle mass” doet dienst als instrumentaal intermezzo en bulkt van de occulte ritualistische klanken. Het twaalf minuten durende “Skeptomorphes (The origin of I)” is allesbehalve een hapklare brok black metal waar je je nog tientallen keren mee kan vermaken om je tanden in te zetten en volledig te doorgronden. Subliem nummer! Ook hekkensluiter “En” heeft heel wat te bieden, maar dan zonder het gekende black metal-instrumentarium in te zetten. Ur Nahath leeft zich hier uit middels rituele percussie, mythische oerwoudgeluiden, bevreemdende ambient en naargeestige tribal-zang. Het voelt aan alsof we in een koperen ketel op het pruttelend vuur bij één of andere koppensnellersstam aanbeland zijn en langzamerhand het bewustzijn verliezen terwijl we gaar gekookt worden. Kortom, “Law of seven death” laat de typische Helleense sound achterwege en mixt het beste van USBM en de dissonantie aanbiddende IJslandse scene in een abstracte, angstaanjagende en hypnotiserende plaat die onder je vel kruipt, alle positiviteit uit je lichaam zuigt en een dissociatieve staat opwekt. Zo horen we het graag!

JOKKE: 88/100

Akrotheism – Law of seven deaths (Osmose Productions 2019)
1. Typhonian serpents
2. Manifesting tartarus
3. Desmotropia
4. Virtue of Satyr
5. Oracle mass
6. Skeptomorphes (The origin of I)
7. En

Nightbringer – Terra damnata

“Does size matter?” In het geval van Kyle Spanswick in elk geval niet, want hoewel de Amerikaan klein van gestalte is, weet hij grootse dingen te doen met zijn Nightbringer. Op plaat nummer vijf bestaat het internationale gezelschap naast zanger/gitarist Kyle aka Naas Alcameth (Akhlys, Bestia Arcana) uit de Zweedse zanger ar-Ra’d al-Iblis (o.a. ex-Acrimonious), zanger/gitarist Ophis – je hoort inderdaad drie schreeuwlelijkerd aan het werk – Gitarist VJS (o.a. Adaestuo en Sargeist) – yep, ook drie gitaristen –  de Portugese drummer Menthor (o.a. Enthroned en Lucifyre) en met bassist Norgaath (o.a. Coldborn en Grimfaug) is er tenslotte zelfs een Belgische connectie. Allemaal jongens die het klappen van de zweep kennen en dus niet op een foutje te betrappen zijn. Voorganger “Ego dominus tuus” uit 2014 vond ik het toenmalige hoogtepunt uit de carrière van de band omwille van het lager gehalte aan enerverende tremolo picking leads ten opzichte van het ouder materiaal, wat me dus beter afging. Er werd wel grondig leentjebuur gespeeld bij Dark Funeral (zanglijnen) en in mindere mate Emperor en Dimmu Borgir (het symfonische aspect). Zelf zegt de band op de nieuwkomer terug te keren naar het meer orthodoxe geluid van “Hierophany of the open grave” uit 2011 –  wat ik beaam – maar spijtig genoeg betekent dat ook wel terug een hogere dosis volcontinu high pitched leads waar ik bij momenten onrustig van wordt – maar is dat eerlijk gezegd ook niet de bedoeling van black metal? In opener “As wolves amongs ruins” worden de snerpende leads zo verschroeiend heet als een laser waarmee foute tribal tattoos uitgewist kunnen worden om plaats te ruimen voor één of ander hip occult symbooltje. Naast moeilijker te verteerbare songs staan er ook een heleboel klassenummers op “Terra damnata” zoals “Midnight’s crown” waarbij de wisselwerking tussen de drie vocalisten vuurwerk geeft en “Let silence be his sacred name“, met haar dynamische en expansieve sound waarbij trage partijen afgewisseld worden met hyperspeed blasts die een meditatieve state of mind creëren. Referenties naar Emperor’s barokke “IX equilibrium“-periode zijn nog steeds aanwezig, zoals te horen is in de mid-tempo track “Inheritor of a dying world“. Het trage, slepende maar bombastische “The lamp of inverse light” springt het meest in het alziend oog met haar spoken word-sample, ontleend aan een interview met Julius Evola (Italiaanse filosoof, schilder en esotericus die hier spreekt over The Left Hand Path). In hekkensluiter “Serpent song” laat Nightbringer nog eens horen waarom ze qua complexe, symfonische black metal momenteel zo wat de absolute top in het genre zijn. Op grafisch vlak heeft de Mexicaanse kunstenaar David Herrerias zich weer eens mogen uitleven, want het cover artwork, vol occulte verwijzingen, is erg intrigerend. Deze jongens nemen hun spirituele overtuigingen uitermate serieus, wat bovendien respect afdwingt.

JOKKE: 86/100

Nightbringer – Terra damnata (Season Of Mist 2017)
1. As wolves amongst ruins
2. Misrule
3. Midnight’s crown
4. Of the key and crossed bones
5. Let silence be his sacred name
6. Inheritor of a dying world
7. The lamp of inverse light
8. Serpent sun

Irkallian Oracle – Apollyon

Het Zweedse Irkallian Oracle speelt occulte death metal van de zwaarste en donkerste soort. Debuut “Grave ekstasis” uit 2013 klonk veelbelovend en de anonieme line-up droeg bij aan de mysterieuze nevel die rond deze band hangt. Typisch voorbeeld van een entiteit waarbij het collectief voorrang heeft op de individuen die er deel van uitmaken. Opvolger “Apollyon” gaat verder waar “Grave ekstasis” ophield en zoekt de extremen nog verder op. Middels loodzware doom/death riffs, voortdenderende donderdrums en diepe growls sleurt het gezelschap de luisteraar mee naar de meest bodemloze dieptes van ons onderbewustzijn. Qua thematiek wordt de zon als actieve bron van licht, voorspellingen en openbaringen bezongen, daar waar het debuut eerder geassocieerd werd met de maan. Doordat “Apollyon” (de Griekse naam voor Abaddon, het spirituele wezen dat in Christelijke apocalyptische theologie staat voor de vernieler) echter donkerder en duisterder klinkt dan haar voorganger lijkt dit misschien ironisch, maar het is niet omdat een album thematisch gezien over de zon handelt dat er geen sprake kan zijn van een gitzwart aura (neem bijvoorbeeld die laatste plaat van Secrets Of The Moon er nog maar eens bij). Het uitmuntende artwork van de Mexicaan David Herrerias, die onder andere ook reeds de laatste platen van Nightbringer en Akhlys visualiseerde, versterkt de bezongen thematiek. Het loont zeker de moeite om zijn occulte schilderijen eens op te zoeken, want dat zijn stuk voor stuk duivelse meesterwerkjes. De zes songs die “Apollyon” vormgeven zijn iets meer gefocust en gestructureerd dan op het debuut, waar de band nog wat zoekende was naar de juiste formule. Met een gemiddelde speelduur van acht minuten zijn de nummers weliswaar nog lang maar toch iets compacter geworden. Dat is echter zonder rekening te houden met afsluiter “At the graveyard of gods”, want met deze kolossale track krijgen we een finaal pak rammel van ruim twintig minuten toegediend, waarbij de laatste acht minuten weliswaar uit onheilspellende ambient en drone opgetrokken zijn. De productie mag dan misschien ietwat aan de doffe kant zijn, maar laat dit de pret absoluut niet drukken, want deze sound past deze vorm van onheilspellend doodsmetaal als gegoten en staat mijlenver verwijderd van alle techneuten- en ingenieurs-death metal. Deze plaat past in de categorie “zwaar – zwaarder – zwaarst” onder de laatste noemer waar zich ook collega’s Grave Miasma, Antediluvian en Adversarial bevinden. De Conan van de death metal als het ware.

JOKKE: 85/100

Irkallian Oracle – Apollyon (Nuclear War Now Productions 2016)
1. Reflections
2. Conjuring the expulsed
3. Sol
4. Elemental crucifixion
5. Apollyonic enstasis
6. At the graveyard of gods

Shrine Of Insanabilis – Disciples of the void

Uit de grote gapende leegte is weeral een nieuwe ster aan het black metal firmament ontsproten. Buiten het feit dat deze rakkers Duits zijn is er niet veel geweten over deze constellatie. Debuutplaat “Disciples of the void” bevat zes songs (exclusief intro, intermezzo en outro) die getuigenissen vormen van het vurig streven naar Verlichting via ondoorgrondelijke leegte (in het Engels klinkt zo’n promopraatje toch altijd overtuigender vind ik). Het sublieme artwork van Teitan Arts (o.a. Ascension, Svartidauði, Cult Of Fire, Death Karma, Inferno) visualiseert de inhoud van de teksten perfect. Bij de dissonante openingsklanken vrees ik even met de elvendertigste Svartidauði-kloon te maken te hebben, maar die vlieger gaat gelukkig niet op eens de alles ontketende razernij van “Ruina” uit de boxen knalt en je oorschelpen aan frut schiet. De intense drumsalvo’s en lichtjes epileptische gitaarriffs refereren eerder aan Nightbringer, Akhlys of Dark Funeral zonder klakkeloos te kopiëren. Gelukkig heeft het kwartet door dat ze niet voortdurend op lichttempo hoeven te musiceren, want ik vind dat de band op haar sterkste is wanneer de ietwat houterige staccato blasts achterwege blijven en de muziek meer ademruimte krijgt (“Still of this earth”) of in de midtempo regionen groovend te keer gaat (“Acausal paths” of “Acerbus“). De manier waarop de vocalen door de effectenmolen gehaald worden, doet meermaals aan Dimmu’s Shagrath denken (waarbij ik betwijfel of deze band dat als een compliment zal beschouwen). “Invocation” is de absolute luistertip van deze plaat, want in deze song worden alle sterktes van de band gebundeld. De eerste helft bevat pakkende en snijdende tremolo riffs die zich een baan klieven door de drumtornado’s terwijl halverwege de stemming veel grimmiger en duisterder wordt wanneer de drummer op de rem gaat staan. Knoppendraaier Patrick W. Engel verdient trouwens hulde voor de manier waarop de basgitaar haar eigen plekje in het totaalgeluid opeist. Eigenlijk een voor ondergetekende vrij onbekende naam op mix- en producersvlak totdat ik de shitload aan releases eens bekeek die hij reeds voor zijn rekening nam en ik het woord knoppendraaier liever in knoppentovenaar verander (o.a. Katharsis, Wederganger, Sargeist, Dissection, Grave Miasma, Goat Torment, Chaos Invocation, …). En hoewel de mix misschien wat dynamiek mist, knalt het plaatje wel van begin tot einde en past dit perfect bij dit type black metal. Hoewel het merendeel aan bands dat onderdak vindt bij World Terror Committee in dezelfde vijver vist, weet ook dit Shrine Of Insanabilis toch weer te imponeren. Waar blijven ze ze toch vandaan halen?

JOKKE: 82/100

Shrine Of Insanabilis – Disciples Of The Void (World Terror Committee 2015)
1. End all
2. Ruina
3. Acausal paths
4. (……….)
5. Invocation
6. Still of this earth
7. Cycles and circles
8. Acerbus
9. Omega

Lluvia – Eternidad solemne

Eén van de vaandeldragers van de Mexicaanse black metal scene is ongetwijfeld Lluvia, het geesteskindje van Lord Vast ofte Nathan Luevano voor de vrienden. Op een kleine twee jaar tijd bracht dit heerschap reeds twee volwaardige platen en een split single met ons eigenste LVTHN uit. Mexico en black metal hoor ik u echter denken? Wel ik geef grif toe dat u bij dit Centraal-Amerikaanse land eerder aan tequila, sombrero’s, Mariachi’s of taco’s zal denken in plaats van aan ons geliefkoosde zwartgeblakerde genre, maar toch weet Lluvia (Spaans voor regen) op “Eternidad solemne” tot de kern van de zaak door te dringen wat black metal betreft. De Satans bejubelende teksten mogen dan wel achterwege blijven, het plaatje klinkt verdomd koud en grimmig (“Vientos de olvido”) en bevat een flinke portie duistere en ceremoniële melancholie (“Rito de melancolia”). Ten opzichte van het debuut “Premonicion de guerra” zijn er toch een paar zaken gewijzigd. Zo werden de lange songs (lees: speelduur meer dan twintig minuten) nu teruggebracht tot een gemiddelde minuut of zeven. Nog steeds voldoende ruimte om de nodige dynamiek, epiek en spanningsvelden te creëren natuurlijk, getuige de titelsong. En hoewel er nog steeds plaats is voor akoestische gitaarpartijen en samples van regen- en onweersbuien (“Enterramiento en la lluvia”), vind ik de nieuweling toch net iets gebalder over komen. De snelle knuppelpartijen blijven duidelijk te volgen (dankzij de goede mastering skills van Dan Swanö) wanneer de felle riffbuien de luisteraar doordrenken van weemoed en haat. Ook wanneer Lluvia gas terug neemt (“Hogando la luz”) weet ze met haar uitgesponnen melancholische duisterheid tot het diepste van je ziel door te dringen en dit met “Divinidad” als uiteindelijke catharsis. Ik ga me niet te veel aan name dropping schuldig maken, maar de prima vocale uitvoering verdient een extra pluim en heeft wel wat weg van de salpetervocalen van Naas Alcameth (Nightbringer, Akhlys). Ook een dikke duim voor Fallen Empire Records die zich meer en meer als een kwaliteitslabel in het undergroundgebeuren aan het profileren zijn.

JOKKE: 85/100

Lluvia – Eternidad solemne (Fallen Empire Records 2015)
1. Abertura
2. Vientos de olvido
3. Rito de melancolia
4. Eternidad solemne
5. Enterramiento en la lluvia
6. Hogando la luz
7. Divinidad
8. Clausura

Abyssal – Antikatastaseis

Enkele weken geleden schreeuwde collega Flp dat het Duitse Sulphur Aeon met “Gateway to the antisphere” wellicht dé beste death metal plaat van 2015 had uitgebracht. Ik trad hem bij in zijn stelling. Maar kijk, we zijn een maandje later en met de release van “Antikatastaseis” pleegt het Engelse Abyssal (opgelet als je ernaar op zoek gaat want er lopen nog een zestal Abyssals rond!) een staatsgreep om het regerende Suplhur Aeon van haar troon in death metal land te duwen. Binnen de scene is Abyssal steeds enorm low profile gebleven. Geen live optredens, geen interviews en de eerste twee releases (“Denouement” en “Novit enim dominus qui sunt eius”) verschenen enkel digitaal en wie geïnteresseerd was, kreeg een kopie op een CDR. Het is op deze manier dat Profound Lore (who else?) Abyssal in de mot kreeg en meteen een goudhaantje rook, hoewel dit in het geval van hun complexe, brute en donkere atmosferische death metal natuurlijk met een serieuze emmer zout genomen dient te worden. De kwaliteit van het gebodene op “Novit enim dominus qui sunt eius” was reeds zodanig hoog, dat het maar een kwestie van tijd was vooraleer dit duo (!) een contract onder de neus geschoven zou krijgen (en gezien de hoeveelheid bagger die via labels verschijnt, zou het ook compleet van de pot gerukt zijn indien dit niet moest gebeurd zijn). Een uur lang is het genieten van zeven songs waarin bulderende vocalen, donkere rifforkanen, onderhuidse melodische spanningsbogen en complexe donderdrums je in staat van extase brengen en een donkere voorbode voor de ondergang van de mensheid lijken te vormen. “Katastaseis“ verwijst naar de climax van drama vlak voor een catastrofe plaats vindt. Abyssal zet hier echter het woordje “Anti” voor en afgaande op de songtitels zal hier dus wel een zekere filosofie of diepere gedachtegang achter schuil gaan. Climaxen vallen er echter genoeg te noteren op deze plaat. Multi-instrumentalist en zanger G.D.C. is een genie en een diepe buiging is hier op zijn plaats, want wat hij uit zijn instrumenten tovert doet mij meermaals naar adem happen. Trouwens de Finse sessie-drummer Timo Häkkinen verdient ook meerdere pluimen in zijn gat voor zijn briljante roffels en drumpatronen. De productie is zeker niet te clean, maar toch zijn alle instrumenten duidelijk hoorbaar in de mix (hoor die bas gaan!). Een hoogtepunt kiezen is een hele opgave. Het overrompelende “I am the alpha and the omega” dat meteen de toon zet voor het album? Het naar Nile riekende “The cornucopian” met tribal/ambient intro? Het epische met een repetitief piano riedeltje doorweven “Veil of transcendence”? Het woest aftrappende “Telomeric erosian” met post-rock achtige finale? Het sacrale “A casual landscape” dat iets meer naar black metal neigt (think Akhlys)? Het complexe en tegendraadse mid-tempo “Chrysalis”? Of de culminerende tongbreker “Delere auctorem rerum ut universum infinitum noscas” die zich op doomtempo voort sleept maar middels beklemmende uitbarstingen een aanval op je systeem uitlokt en naar een kippenvelopwekkende apotheose leidt totdat de out fadende storm gaat liggen en je verweesd achterblijf? Voilà, alle songs zijn hierbij vernoemd, ga het zelf maar uitzoeken. Wie hitsig wordt bij het horen van namen als Portal, Impetuous Ritual of Mitochondrion (niet toevallig drie labelgenoten) zal van dit Abyssal ook wel menig oorgasme krijgen. Lang geleden dat er nog zo veel death metal door mijn boxen knalde.

JOKKE: 93/100

Abyssal – Antikatastaseis (Profound Lore Records 2015)
1. I am the alpha and the omega
2. The cornucopian
3. Veil of transcendence
4. Telomeric erosion
5. A casual landscape
6. Chrysalis
7. Delere auctorem rerum ut universum infinitum noscas

https://profoundlorerecords.bandcamp.com/album/antikatastaseis