Lunar Chalice is een band met in de rangen enkele veteranen uit de Duitse blackmetalscene die in 2019 besloten de koppen bij mekaar staken om een ferme pot occulte en behekste black metal te spelen. In sneltempo verschenen via verschillende labels de “Walpurgis dance” demo en de EP’s “Night poetry” en “Medieval cults of heresy” waarna de tijd genomen werd om met een eerste full-length op de proppen te komen. Anno mei 2022 achtte het trio E.I.-M, N. en M. de tijd rijp om in de vorm van “Transcendentia: The shadow pilgrimage” zes occulte blackmetalcomposities, netjes tussen een intro en outro verpakt, op hun altaar te offeren. Stof die kelken, doodshoofden en monniksgewaden maar af voor deze 41 minuten durende duivelse mis!

Nadat de sinistere inleidende klanken van “The accusation” weggestorven zijn en de morbide toon gezet is, knalt “Calix cum velum“, voorzien van een gepaste moderne maar niet te gepolijste sound, doorheen de kerkcoulissen waarbij meteen de ritualistische invulling van de zangpartijen opvalt. Het lijkt haast alsof bassist E.I.-M. met zijn heldere tenorstem constant in de weer is een satanische ceremonie of hoogmis te leiden. Voeg daar nog enkele vlees openscheurende tremolo’s en dynamisch drumspel aan toe en we mogen gerust spreken van een erg overtuigende binnenkomer. Het navolgende “Immortuae” is één van de drie composities die op meer dan zeven minuten speeltijd afklokken en komt broedend en met etherische klanken op gang waarbij de spanning traag maar gestaag opgedreven wordt, totdat diens zwartgeblakerde demonen zich ontbinden. We horen hier meer “standaard” blackmetalkrijszang die wat weg heeft van het stemtimbre van Naas Alcameth (Nightbringer, Akhlys), hoewel ritualistische stemmen doorheen gans het nummer blijven opduiken. “Immortuae” combineert intens zwartmetaal met meer bedwelmende atmosfeer en is eveneens een knaller van een song. De stille, haast geniepige aanloop van “Descending shadows” duurt net wat te lang, maar het riff-festijn waarop we daarna zeven minuten lang getrakteerd worden, is er één om handen en vingers bij af te likken: helse tremolo’s of open akkoorden: wij zijn mee en meermaals dwalen onze gedachten af richting enkele Nidrosian blackmetalnamen als Mare of Celestial Bloodshed, maar ook een band als Urkaos valt hiermee te rijmen.

De angstaanjagende orgelklanken van “The saturn rite” vormen een rustpunt op deze pelgrimstocht doorheen de schaduwen, waarna we onze reis middels “The astral stargate” verderzetten waarbij een benevelende gitaarlead ons richting hogere sferen gidst. De trage haast verhalende blackmetalstem zorgt voor een spannend contrast met de hoge tempo’s die passeren en de zangkoren onderstrepen nogmaals duidelijk de orthodoxe invalshoek (alvast muzikaal want ik heb geen idee of Lunar Chalice qua geloof/overtuiging in deze categorie valt). “Flagellationis diaboli” vat nog eens mooi samen waar deze Duitsers in uitblinken: dynamisch gecomponeerde en spannend opgebouwde black metal met ritualistische voedingsbodem. Na deze synthese dompelen we ons onder in de nocturnale weemoedige akoestische klanken van het outro.

De hoogdagen van orthodoxe black metal liggen weeral enkele jaren achter ons, maar het Duitse Lunar Chalice laat op diens eerste full-length “Transcendentia: The shadow pilgrimage” horen dat er nog steeds spannende platen kunnen uitkomen in het genre. Samen met Mistcavern één van Iron Bonehead’s top releases van de afgelopen maanden.

JOKKE: 87/100

Lunar Chalice – Transcendentia: The shadow pilgrimage (Iron Bonehead Productions 2022)
1. The accusation
2. Calix cum velum
3. Immortuae
4. Descending shadows
5. The saturn rite
6. The astral stargate
7. Flagellationis diaboli
8. Nocturnalia