amor fati productions

Brånd / Häxenzijrkell – Split

Tweede split EP op rij voor het Duitse Häxenzijrkell nadat ze vorig jaar met labelmakkers LVTHN samenhokten voor een gespleten ten inch. Deze keer werd het Oostenrijkse Brånd als tegenpartij gekozen, misschien een iets meer logische keuze aangezien de sound van beide bands dichter bij mekaar ligt. Brånd is het geesteskind van Vritra, een illuster figuur die we ook kennen van Kringa. Brånd’s muziek is een amalgaam van post-punk, ambient en oer-black à la Ildjarn. Het lijkt misschien een wat vreemde combo op papier, maar in realiteit is dit heel goed te smaken. Een kille, spookachtige atmosfeer staat centraal, waarbij er heel wat ge-experimenteerd wordt met heldere en verwrongen vocalen, toetsen en xylofoons en effectenpedalen maar ook de basgitaar eist een grote rol op in de meer noisey passages van het zeven minuten durende “Seis wies Sei“. De punky start van het nummer staat mijlenver weg van de sobere ijzingwekkende finale, maar toch vloeien de verschillende passages naadloos in mekaar over en klinken de overgangen nergens geforceerd. Een interessante ontdekking! De twee heren van Häxenzijrkell sleuren de luisteraar de ondergrondse catacomben in voor een portie ruwe, onheilspellende black. Zowel cleane gezangen als getormenteerde screams zetten een sinistere atmosfeer neer die baadt in een ritualistische waas en ook hier heel bezwerend en innemend klinkt. Dit is een EP die dankzij het trance opwekkende karakter van de muziek geschikt is om een uur lang in een loopje af te spelen. Geschikt voor liefhebbers van Urfaust, Kwade Droes en konsoorten.

JOKKE: 85/100 (Brånd: 85/100 – Häxenzijrkell: 85/100)

Brånd / Häxenzijrkell – Split (Amor Fati Productions/Tour de Garde 2020)
1. Brånd – Seis wies Sei
2. Häxenzijrkell – Der Totenrijtt

Cult Of Erinyes – Æstivation

Het Belgische Cult Of Erinyes zag ik afgelopen september voor het eerst live aan het werk. Ondanks het feit dat ze duimen moesten afleggen tegenover de rest van de affiche (Vortex Of End, Darvaza en Misþyrming), is deze Brusselse band toch aan een gestage opmars bezig binnen de vaderlandse en hopelijk dra ook buitenlandse black metal-scene. Aan de nagelnieuwe derde langspeler “Æstivation” (verwijzend naar ‘estivatie’ of een zomerslaap, de tegenhanger van de winterslaap in het planten- en dierenrijk) zal het in elk geval niet liggen, daar was Amor Fati Productions ook van overtuigd. De vorig jaar verschenen EP “Veneer” was in feit het startschot voor het tweede leven van de band. Gitarist en bandleider Corvus (Wolvennest, LVTHN, Monads) hees zanger/producer Déhà aan boord daar ie blijkbaar nog wel ademruimte had in zijn overvolle agenda (hoe ie het doet is mij een raadsel) en als slagwerker werd Ahephaïm (Sabathan, ex-Enthroned) ingelijfd, een meesterzet want deze jongen weet als geen ander hoe hij een snelle black metal-plaat moet inknuppelen. Voor optredens wordt dit kerntrio verder aangevuld met live-leden die Corvus nog kent uit zijn verleden bij Psalm. “Æstivation” is een werkstuk dat eigenlijk vrij hard in het verlengde van het vorige materiaal ligt, zowel qua stijl als qua sound die echter nog steeds te weinig organische ademruimte en dynamiek laat horen (daar lijden wel meerdere Déhà-producties aan), maar daardoor wel overrompelend en verstikkend klinkt. De zes nummers ademen een ongebreidelde onstuimigheid uit, zelfs wanneer het tempo in een song als “Nothing is owed to the void” naar beneden gaat. In de opener “Death as reward” draagt een bijna rustgevend intermezzo bij aan een dynamisch luisterspel, de band weet als geen ander dat door deze stukjes in te bouwen, de snelle partijen des te overrompelender binnenkomen. “Corruption” is een heerlijk nummer met pakkende melodieën die je volledig meezuigen in hun verhaal, de flitsende solo krijg je er gratis en voor niets bij. Het nummer bevat trouwens een gastbijdrage van La Muerte’s Marco Laguna. Déhà is een begenadigd zanger die weet hoe hij uiteenlopende keelklanken uit zijn strot moet persen en de sound bevat enkele ritualistische elementen die de song “Broken conclave” enorm onheilspellend en mysterieus doen klinken. Een nummer als het negen minuten durende tomeloze “Nihil sacrum est” ligt muzikaal trouwens ook niet zo ver af van wat een band als LVTHN doet wanneer het volle gas geeft, let ook op Déhà die hier compleet over de rooie lijkt te gaan. Hopelijk weet Cult Of Erinyes veel nieuwe zieltjes te verover met “Æstivation“, het is ze in elk geval gegund.

JOKKE: 80/100

Cult Of Erinyes – Æstivation (Amor Fati Productions 2019)
1. Death as reward
2. Corruption
3. Broken conclave
4. Healer – fever
5. Nothing is owed to the void
6. Nihil sacrum est

Dikasterion – Stavelot 1597 / Rome 897

In navolging van een overtuigende demo, slaat Dikasterion (vernoemd naar de oud-Griekse juryrechtbank) een jaar later terug met een nieuwe EP. De band is een alliantie tussen muzikanten uit de Belgische underground scene aan weerszijden van de taalgrens. De nieuwe EP bevat, net zoals de demo, een enorm kleurrijke hoes wat in schril contrast staat met het met-rode-bloedspatten-doordrenkte extreme metaal van de heren. Dikasterion speelt een oprechte mix van black/thrash en occulte death metal zoals die in de vroege jaren negentig werd gepleegd door bands als Barathrum (waarvan diens “Warmetal” op de demo gecoverd werd), Archgoat, Beherit en Holy Death. In zeven-en-een-halve-minuut krijgen we twee nummers met een historische inslag op ons afgevuurd. We beginnen in Stavelot in 1597 waarin we lekkere mee headbangbare mid-tempo riffs voorgeschoteld krijgen. Het nummer handelt over de monnik Jean Delvaux die verdacht werd van satanische samenzweringen die dood en ziektes onder de andere monniken van de abdij van Stavelot met zich meebrachten. Zijn hoofd werd hiervoor in 1597 aan het rollen gebracht. Voor het tweede nummer keren we 700 jaar terug de tijd in en verkassen naar Rome waar het er muzikaal gezien nog iets nijdiger aan toe gaat. In januari van dat jaar vond de kadaversynode plaats, een kerkelijk schijnproces waarvoor paus Stefanus VI het lijk van zijn een jaar eerder overleden voorganger Formosus liet opgraven. Hij liet het lichaam, voorzien van pauselijke gewaden, op een troon neerzetten om het te veroordelen wegens meineed, het bewust zoeken van het pausschap en het in de steek laten van zijn bisdom ten gunste van een ander bisdom. Dat moet nigal een zicht geweest zijn! Ik zag de band reeds twee maal live aan het werk en dan gaat het er nog een graad chaotischer aan toe dan op tape. De gitaristen Death Commander en Hanghedief stellen beiden hun strot in dienst van het verkondigen van Dikasterion’s gospels des duivels, wat voor de nodige variatie op vocaal gebied zorgt. Drummer Pz.Kpfw (tevens actief in Possession en Terrifiant) rijgt de old school-riffs middels mid-tot-up-tempo trommelwerk aan mekaar, maar blastbeats komen er niet aan te pas. De bass van Cinis is net iets meer ondergesneeuwd dan op de demo, maar voor de rest geen negatieve commentaar op deze twee songs.

JOKKE: 80/100

Dikasterion – Stavelot 1597 / Rome 897 (Amor Fati Productions 2019)
1. Stavelot 1597
2. Rome 897

Pharmakeia – Pharmakeia

Na Mahr, Hwwauoch en Voidsphere is het de beurt aan de vierde (of is het vijfde?) en laatste worp van het recente materiaal dat vanuit het mysterieuze Prava Kollektiv komt. Op de bekende vragen “Wie zijn ze? Wat drijft hen?” moet ik helaas het antwoord schuldig blijven. In tegenstelling tot de andere projecten is Pharmakeia een nieuwe speler en zodoende is dit dus ook het eerste uitgebrachte materiaal onder die noemer. De naam van zowel het project als het album komt uit het Grieks (φαρμακεία) en kan vertaald worden naar ‘tovenarij’, of in modernere termen het gebruik van (geneeskrachtige of psychoactieve) middelen. Vandaar dus ook ons woordje ‘farmacie’. Uiteraard gaat het er bij Addergebroed niet om etymologische lessen te geven, maar het beluisteren van dit debuutalbum laat er weinig twijfel over bestaan welke betekenis aan het project ten grondslag ligt: Pharmakeia klinkt als een paddotrip gone wrong. Dan heb ik het niet over een trip waarbij je na een tijdje even een dip hebt, maar over het soort psychedelische ervaring waarvan je van in den beginne weet ‘shit, dit worden de meest miserabele, mindfucking en verwarrende 6 uur van mijn leven’, terwijl je maar al te goed beseft dat je de rit moet uitzitten. Zo ook krijgen we een benauwende, haast claustrofobische wall of sound van zwaar distorted gitaren die over een zo goed als niet-aflatende stroom uptempo drums heen walsen. Rustpunten? Vergeet het maar. Laaggestemde dissonanten vinden hun weg doorheen de ronkende bas- en ritmegitaarbrij, en vanuit de diepste krochten van de toch relatief heldere mix rijzen ijzingwekkende screams op, die haast moeite hebben om een grijpende hand boven de instrumentale afgrond uit te steken en houvast te vinden. Bij opener “Invoke” horen we rond de drie minuten een riff die ergens doet denken aan Mayhems “Funeral fog”, maar daar houdt de vergelijking met de grootheden dan ook op. Pharmakeia houdt er geen rechtlijnige songstructuren op na en lijkt erop gericht je onder te dompelen in een nietsontziende maalstroom van waanzinnige denkbeelden. Niet voor de tere zieltjes onder ons. En al zeker geen materiaal om op te zetten als je je in andere sferen bevindt. Of net wel?

CAS: 86/100

Pharmakeia – Pharmakeia (Amor Fati Productions 2019)
1. Invoke
2. Worship
3. Calling
4. Request
5. Offer

Imperial Cult – Spasm of light

Imperial Cult is het zoveelste speeltje van O, gitarist van Turia, Iskandr, Lubbert Das, Nusquama en Solar Temple. Zoals wel meer het geval is staat zijn partner in crime T (met de obligate fles rode wijn in haar hand) achter de microfoon. Trommelaar van dienst is deze keer Rene Aquarius die al heel wat vellen heeft gegeseld bij o.a. DungeönHammer, Horrid Apparition, Celestial Bodies, Dead Neanderthals, en Heavy Natural. Toch is Imperial Cult niet nagelnieuw want de band werd reeds in 2016 opgericht maar nu pas verschijnt een eerste release getiteld “Spasm of light“, een verwijzing naar het enige nummer dat op de tracklist prijkt, maar het is er wel één van maar liefst 34 minuten. Dit kolossale nummer werd via een livesessie in 2017 voor het nageslacht vereeuwigd. Stilistisch gezien is dit repetitieve trance black zoals persoonlijke favorieten als Fell Voices en Ash Borer die aan de overkant van de Grote Plas brengen, maar onvermijdelijk slopen er ook Turia-invloeden in. T’s vocalen zijn verre van de meest gevarieerde maar haar monotone screams complementeren de maalstroom aan furieuze riffs en knuppeldrums als geen ander. Deze monolithische compositie beweegt zich onverbiddelijk en onverzettelijk als een cyclonische beweging voort en vernietigt alles op haar pad. Wanneer het nummer rond de acht minuten stilvalt, blijkt dat van korte duur te zijn want we worden al snel getrakteerd op één van O’s vele monsterlijke gitaarriffs waarin zich altijd veel meer afspeelt dan wat op het eerste gehoor lijkt. Wanneer de gitaarorkaan een negental minuten later terug gaat liggen, maakt de wervelwind plaats voor een vibrerende sludgy doomriff. Als deze episode ten einde is, neemt de song een nieuwe wending aan waarbij het één en al zwartgeblakerde furie is. Vijf minuten voor het einde verzandt het trio in een bezwerende finale die een passend sluitstuk maakt aan een geweldige trip. Waar O het blijft halen is me een raadsel.

JOKKE: 85/100

Imperial Cult – Spasm Of Light (Amor Fati Productins/Haeresis Noviomagi/Sentient Ruin Laboratories 2019)
1. Spasm of light

Múspellzheimr – Hyldest til trolddommens flamme/Demo compilation

Het betreft hier geen nieuw werk van het Deens Múspellzheimr, maar deze band is simpelweg té goed om deze compilatie niet even onder de aandacht te brengen. Zeventien tracks zijn over twee zilveren schijfjes verdeeld waarbij de eerste CD het debuut “Hyldest til trolddommens flamme” bevat dat origineel in 2015 verscheen. Vanaf de openingstonen krijgen we majestueuze en mystieke black voorgeschoteld die qua sound én stijl heel hard aan oude-Enslaved doet denken. We horen klanken die refereren aan de ijskoude verbetenheid van diens “Frost“, het meer epische van “Eld” en soms ook wat van het hallucinogene van “Vikingligr veldi“. In de pure black metal-uitbarstingen treffen we zowel Noorse (oude-Taake) als Zweedse (Sorhin) invloeden aan. Vikingkoren, feeërieke gezangen en akoestische gitaren zorgen voor een heidense vibe en retro jaren ’90 sfeertje dat ons doet hunkeren naar onze puisterige tienerjaren toen we stap bij stap de geheimen van de zwarte kunsten ontdekten. Door de natuurmystiek uitademende rustpunten komen de vlijmscherpe en snerpende uitbarstingen nadien des te venijniger aan. Zes songs met alles erop en eraan en vier (akoestische) instrumentaaltjes laten een Scandinavisch paradigma aan passionele en traditionele diversiteit horen waarmee ze destijds vanuit het hoge noorden ons zwartgeblakerde hart in vuur en vlam wisten zetten. The past is alive!
Op disc 2 prijken demoversies van vier van de zes échte songs van het debuut. Songtitels verzinnen is duidelijk een brug te ver voor Múspellzheimr, dus mogen jullie zelf achterhalen welke nummers je dus twee maal te horen krijgt, zij het deze keer in een r(a)uwer jasje gestoken. Op Múspellzheimr’s tweede langspeler “Nidhöggr” uit 2017 werd meer nadruk gelegd op de extreme elementen uit de sound wat resulteerde in een exponentiële toename van het cryogene karakter en een zekere hysterie. Een jaar later werd met “Raukn” een derde full-length uitgebracht waarvan er ook drie van diens zes nummers in demovorm te beluisteren vallen. Hoewel ijskoude hysterie nog steeds voelbaar is, schuwen de Denen meer uitgesponnen melodische passages niet. De repetitiviteit die hierin vervat zit, voedt het psychedelische karakter van de muziek en subtiele keyboards zorgen voor een ijle touch. Amor Fati en Lunar Apparitions verzorgen deze heruitgave maar check ook zeker de andere (voornamelijk Deense en Zweedse) acts die op het Afgrundsvisioner label zitten en waar Múspellzheimr aan gelinkt is. Beide labels verzorgen by the way ook de cd-release van de onlangs verschenen interessante split met Aiwīgaz Unðergangaz die eerder enkel op het zwarte goud te verkrijgen was.

JOKKE: 82/100

Múspellzheimr – Hyldest til trolddommens flamme/Demo compilation (Amor Fati Productions/Lunar Apparitions 2019)
Disc 1
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI
7. VII
8. VIII
9. IX
10. X
Disc 2
1. Hyldest til trolddommens flamme demo 01
2. Hyldest til trolddommens flamme demo 02
3. Hyldest til trolddommens flamme demo 03
4. Hyldest til trolddommens flamme demo 04
5. Raukn demo 1
6. Raukn demo 2
7. Raukn demo 3

Mahr – Soulmare I & II

Na de uitstekende nieuwe release van Voidsphere, is Mahr de tweede band uit het Prava Kollektiv die we onder de loep nemen. Deze (Russen?) brengen gelijktijdig twee EP’s uit waarop telkens één kolossale track van twintig minuten prijkt. Over debuut “Antelux” waren we vorig jaar zeer te spreken, dus keken we reikhalzend uit naar deze twee nieuwe worpen. We bijten de spits af met “Soulmare I” en meteen valt op dat het tempo een pak lager ligt vergeleken met het debuut. Geen ratelende drumsalvo’s hier, maar een band die zijn sonische terreur op een doomtempo de kosmos instuurt. Triomfantelijke keyboards en blazers doen de heroïsche en slepende muziek nog grootser klinken en de heldere gezangen, die we tussen de ijselijke screams door te horen krijgen, lijken wel door (gevallen) engelen ingezongen te zijn. Wie denkt dat het tempo later in het monumentale nummer opgeschroefd zal worden, is eraan voor de moeite (tijdens de eerste luisterbeurt had ik reeds een donkerbruin vermoeden dat het snelle werk dan wel voor de tweede EP gereserveerd zou zijn). Hoewel “Soulmare I” enkele pakkende passages bevat (o.a. het reeds besproken sacraal klinkende stuk met cleane zang en de epische melodie die rond de elfminutengrens ingezet wordt) worden de basisriffs net wat te lang uitgemolken om de gehele rit aan de boxen gekluisterd te blijven zitten. Meer afwisseling had welgekomen geweest (dit puntje van kritiek had ik ook voor het debuut) en stiekem bleef ik toch hopen op een snelheidsuitbarsting. Mijn eerder vermelde speculaties bleken gegrond te zijn want in “Soulmare II” wordt het gaspedaal wel regelmatig ingedrukt wat meteen resulteert in een exponentiële toename van de auditieve waanzin die we te horen krijgen. In dit nummer ligt de klemtoon meer op dynamiek (zoals op het debuut) in plaats van op de bezwerende repetitiviteit van “Soulmare I“. Ik kan me wel niet van de indruk ontdoen dat Mahr per se twee nummers van twintig minuten speeltijd wou neerpennen zodat beide EP’s een soort van coherent geheel zouden vormen. Deze aanpak – zoals ook Kollektiv-genoten Arkthinn toepassen – resulteert spijtig genoeg in twee songs die mij niet van start tot finish weten te boeien. Meer focus op het daadwerkelijk afleveren van een sterk nummer zou moeten primeren over songlengte jongens. De band zal dit waarschijnlijk wel contesteren en beweren dat ze steeds vanuit de opzet van een ‘song’ vertrekken, wat misschien ook wel een foute woordkeuze is voor dergelijke structuurloze en moeilijk behapbare brok muziek. Op deze EP’s resulteert dat – naast de adembenemende en overrompelende passages die er gelukkig nog steeds zijn – echter ook in overbodige vulling. De scores vallen dus net wat lager uit dan de ‘acht’ die “Antelux” te beurt viel.

JOKKE: Soulmare I: 77/100 – Soulmare II: 73/100

Mahr – Soulmare I & II (Prava Kollektiv/Amor Fati Productions 2019)
1. Soulmare I
2. Soulmare II