amor fati productions

Múspellzheimr – Hyldest til trolddommens flamme/Demo compilation

Het betreft hier geen nieuw werk van het Deens Múspellzheimr, maar deze band is simpelweg té goed om deze compilatie niet even onder de aandacht te brengen. Zeventien tracks zijn over twee zilveren schijfjes verdeeld waarbij de eerste CD het debuut “Hyldest til trolddommens flamme” bevat dat origineel in 2015 verscheen. Vanaf de openingstonen krijgen we majestueuze en mystieke black voorgeschoteld die qua sound én stijl heel hard aan oude-Enslaved doet denken. We horen klanken die refereren aan de ijskoude verbetenheid van diens “Frost“, het meer epische van “Eld” en soms ook wat van het hallucinogene van “Vikingligr veldi“. In de pure black metal-uitbarstingen treffen we zowel Noorse (oude-Taake) als Zweedse (Sorhin) invloeden aan. Vikingkoren, feeërieke gezangen en akoestische gitaren zorgen voor een heidense vibe en retro jaren ’90 sfeertje dat ons doet hunkeren naar onze puisterige tienerjaren toen we stap bij stap de geheimen van de zwarte kunsten ontdekten. Door de natuurmystiek uitademende rustpunten komen de vlijmscherpe en snerpende uitbarstingen nadien des te venijniger aan. Zes songs met alles erop en eraan en vier (akoestische) instrumentaaltjes laten een Scandinavisch paradigma aan passionele en traditionele diversiteit horen waarmee ze destijds vanuit het hoge noorden ons zwartgeblakerde hart in vuur en vlam wisten zetten. The past is alive!
Op disc 2 prijken demoversies van vier van de zes échte songs van het debuut. Songtitels verzinnen is duidelijk een brug te ver voor Múspellzheimr, dus mogen jullie zelf achterhalen welke nummers je dus twee maal te horen krijgt, zij het deze keer in een r(a)uwer jasje gestoken. Op Múspellzheimr’s tweede langspeler “Nidhöggr” uit 2017 werd meer nadruk gelegd op de extreme elementen uit de sound wat resulteerde in een exponentiële toename van het cryogene karakter en een zekere hysterie. Een jaar later werd met “Raukn” een derde full-length uitgebracht waarvan er ook drie van diens zes nummers in demovorm te beluisteren vallen. Hoewel ijskoude hysterie nog steeds voelbaar is, schuwen de Denen meer uitgesponnen melodische passages niet. De repetitiviteit die hierin vervat zit, voedt het psychedelische karakter van de muziek en subtiele keyboards zorgen voor een ijle touch. Amor Fati en Lunar Apparitions verzorgen deze heruitgave maar check ook zeker de andere (voornamelijk Deense en Zweedse) acts die op het Afgrundsvisioner label zitten en waar Múspellzheimr aan gelinkt is. Beide labels verzorgen by the way ook de cd-release van de onlangs verschenen interessante split met Aiwīgaz Unðergangaz die eerder enkel op het zwarte goud te verkrijgen was.

JOKKE: 82/100

Múspellzheimr – Hyldest til trolddommens flamme/Demo compilation (Amor Fati Productions/Lunar Apparitions 2019)
Disc 1
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI
7. VII
8. VIII
9. IX
10. X
Disc 2
1. Hyldest til trolddommens flamme demo 01
2. Hyldest til trolddommens flamme demo 02
3. Hyldest til trolddommens flamme demo 03
4. Hyldest til trolddommens flamme demo 04
5. Raukn demo 1
6. Raukn demo 2
7. Raukn demo 3

Mahr – Soulmare I & II

Na de uitstekende nieuwe release van Voidsphere, is Mahr de tweede band uit het Prava Kollektiv die we onder de loep nemen. Deze (Russen?) brengen gelijktijdig twee EP’s uit waarop telkens één kolossale track van twintig minuten prijkt. Over debuut “Antelux” waren we vorig jaar zeer te spreken, dus keken we reikhalzend uit naar deze twee nieuwe worpen. We bijten de spits af met “Soulmare I” en meteen valt op dat het tempo een pak lager ligt vergeleken met het debuut. Geen ratelende drumsalvo’s hier, maar een band die zijn sonische terreur op een doomtempo de kosmos instuurt. Triomfantelijke keyboards en blazers doen de heroïsche en slepende muziek nog grootser klinken en de heldere gezangen, die we tussen de ijselijke screams door te horen krijgen, lijken wel door (gevallen) engelen ingezongen te zijn. Wie denkt dat het tempo later in het monumentale nummer opgeschroefd zal worden, is eraan voor de moeite (tijdens de eerste luisterbeurt had ik reeds een donkerbruin vermoeden dat het snelle werk dan wel voor de tweede EP gereserveerd zou zijn). Hoewel “Soulmare I” enkele pakkende passages bevat (o.a. het reeds besproken sacraal klinkende stuk met cleane zang en de epische melodie die rond de elfminutengrens ingezet wordt) worden de basisriffs net wat te lang uitgemolken om de gehele rit aan de boxen gekluisterd te blijven zitten. Meer afwisseling had welgekomen geweest (dit puntje van kritiek had ik ook voor het debuut) en stiekem bleef ik toch hopen op een snelheidsuitbarsting. Mijn eerder vermelde speculaties bleken gegrond te zijn want in “Soulmare II” wordt het gaspedaal wel regelmatig ingedrukt wat meteen resulteert in een exponentiële toename van de auditieve waanzin die we te horen krijgen. In dit nummer ligt de klemtoon meer op dynamiek (zoals op het debuut) in plaats van op de bezwerende repetitiviteit van “Soulmare I“. Ik kan me wel niet van de indruk ontdoen dat Mahr per se twee nummers van twintig minuten speeltijd wou neerpennen zodat beide EP’s een soort van coherent geheel zouden vormen. Deze aanpak – zoals ook Kollektiv-genoten Arkthinn toepassen – resulteert spijtig genoeg in twee songs die mij niet van start tot finish weten te boeien. Meer focus op het daadwerkelijk afleveren van een sterk nummer zou moeten primeren over songlengte jongens. De band zal dit waarschijnlijk wel contesteren en beweren dat ze steeds vanuit de opzet van een ‘song’ vertrekken, wat misschien ook wel een foute woordkeuze is voor dergelijke structuurloze en moeilijk behapbare brok muziek. Op deze EP’s resulteert dat – naast de adembenemende en overrompelende passages die er gelukkig nog steeds zijn – echter ook in overbodige vulling. De scores vallen dus net wat lager uit dan de ‘acht’ die “Antelux” te beurt viel.

JOKKE: Soulmare I: 77/100 – Soulmare II: 73/100

Mahr – Soulmare I & II (Prava Kollektiv/Amor Fati Productions 2019)
1. Soulmare I
2. Soulmare II

Voidsphere – To exist | To breathe

Het lijkt wel of de jongens (en meisjes?) van het Prava Kollektiv jaarlijks op schrijf- en musiceerkamp gaan, want vier van de vijf bands die onderling ook leden delen (Voidsphere, Mahr, Pharmakeia en Hwwauoch) brengen gelijktijdig nieuw werk uit. Enkel Arkhtinn mocht niet meespelen deze keer. Momenteel zijn ze enkel maar op cassette en digitaal te verkrijgen, maar Amor Fati brengt de releases later ook nog op CD en vinyl uit. Voor elk wat wils dus. We trappen af met Voidsphere dat haar derde plaat op drie jaar tijd uitbrengt. Zoals de bandnaam aangeeft, draait het bij deze band louter en alleen rond het opzoeken en aanbidden van de Grote Leegte. Naar gewoonte prijkt het Groot Gapend Gat in één of andere vorm in al haar glorie op de hoes en om de tradities volledig in ere te houden, telt “To exist | to breathe” twee nummers die telkens flirten met de twintigminutengrens en een bepaalde toestand van de Grote Leegte in een sonische vorm gieten. Intergalactische maalstroomblack en kosmische ambient (hoewel iets minder prominent aanwezig dan op “To await | To expect“) gaan hand in hand en creëren een vacuüm dat je moedwillig meesleurt. Gitaarleads scheuren als sirenes door de kosmos, ijle screams doemen uit het niets op en verdwijnen weer in de massa en de toetsen trekken de verstikkende chaos open en geven de muziek een ruimtelijk, open karakter waarbij de grenzen vervagen. Op andere momenten werken de repetitieve riffs en drumpartijen dan weer een hallucinerend gevoel op. Er zijn weinig bands waarvan de bandnaam zo doeltreffend de muziek weet te capteren. Voidsphere is er zo één.

JOKKE: 83/100

Voidsphere – To exist | To breathe (Prava Kollektiv/Amor Fati Productions 2019)
1. The void exists
2. The void breathes

Mylingar – Döda själar

Derde worp voor het Zweedse Mylingar en “Döda själar” is meteen ook het sluitstuk van een trilogie die in 2016 begon met de “Döda vägar” EP en in 2018 opvolging kreeg middel de langspeler “Döda drömmar“. Aan uitbollen denkt het gezelschap nog lang niet want de wervelwind aan bestiale zwartgeblakerde death metal die we veertig minuten lang op ons afgevuurd krijgen, rukt het vel van je botten. Dit sonische geweld vliegt meestal aan een rotvaart voorbij, maar deze bende gestoorde maniakken neemt op tijd en stond ook wat gas terug zonder echter aan intensiteit in te boeten. “Nedstigningen” is een nummer waarin met twee snelheden gespeeld word, maar op elk tempo slachtoffers maakt. “Bländningen” dendert aanvankelijk zonder pardon door maar de intense repetitieve slachtpartij mondt uiteindelijk uit in een slopende noise- en doomfinale. Ook de demonische, bijna onmenselijk klinkende vocalen zijn weer van de partij en schrapen zich een weg doorheen chaotische en dissonante riffs en vermorzelend, technisch drumwerk. Geen meezingrefreintjes, gemakkelijk in het gehoor liggende melodieën en hooks of platgeproduceerde tech-death hier. Maar gelukkig zijn er wel voldoende twists en wendingen in Mylingar’s teringherrie ingebouwd zodat de aandacht behouden blijft, zelfs in het sluitstuk “Förlusten” dat de tienminutengrens overschrijdt en gitaarsolo’s bevat die de auditieve terreur doorklieven. Het loodzware door-een-vetgeile-riff-ingezette-en-aan-complete-waanzin-grenzende “Giftet” is mijn favoriete track, hoewel dit claustrofobisch hoorspel mij bij momenten echt wel tot op de rand van een zenuwinzinking drijft. Mylingar is geen voer voor fijnproevers en tere communiezieltjes.

JOKKE: 78/100

Mylingar – Döda själar (Amor Fati productions/20 Buck Spin 2019)
1. Obalansen
2. Nedstigningen
3. Offret
4. Bländningen
5. Mållösheten
6. Giftet
7. Förlusten

Gnipahålan/Demstervold – Split

Swartadauþuz laat weer eens van zich horen. Deze keer via Gnipahålan waarmee hij vooralsnog geen langspeler heeft uitgebracht maar de weg van EP’s, demo’s, compilaties en nu ook een split bewandelt. De gelukkige wederhelft van dienst is het Nederlandse Demstervold, een creatie van Morden Demstervold die voor de gelegenheid bijgestaan wordt door sessiedrummer en Blood Tyrant-collega The Wampyric Specter (tevens de man achter dungeon synth revelatie Old Tower). Ook Swartadauþuz heeft voor het intrommelen externe hulp gezocht en gevonden bij Aska. Gnipahålan staat voor pure, oude black metal waar de mystiek langs alle kanten van afspat, niet te min door de obscure synthlaag die de striemende black metal een spookachtige vorm geeft. Swartadauþuz’s krijszang klinkt als een gure wind die doorheen een duister woud waait waarbij de riffs kettingzaagsgewijs oude bomen vellen en de drumaanslagen als een specht op speed klinken. Voer voor wie ook zijn nieuwste band Gardsghastr hoog in het vaandel draagt. Demstervold spuwt zijn haat en venijn er vol overtuiging eveneens in zijn moerstaal uit, niet dat we er enigszins ook maar één woord van verstaan, maar soit. Muzikaal passen beide bands in hetzelfde straatje van gure, old-school black die niet vies is van een grote portie synths, hoewel Demstervold iets meer riffgedreven is en de drums eerder hakken dan blasten. Een muzikaal fragment kan ik niet laten horen, maar wie fan is van oude synth black, 7 inches en splits moet deze gewoon in huis halen!

JOKKE: 84/100 (Gnipahålan: 85/100 – Demstervold: 83/100)

Gnipahålan/Demstervold – Split (Amor Fati Productions 2019)
1. Gnipahålan – Nordens blodfyllda urvrede
2. Demstervold – Maalstroom des doods

LVTHN/Häxenzijrkell – Split

De nacht van 30 april op 1 mei wordt ook wel Walpurgisnacht genoemd. Het is een van oorsprong Europees voorchristelijk feest dat gericht is op vruchtbaarheid en op de dunne scheidingslijn tussen leven en dood. Vooral heidenen en wicca’s hechten veel betekenis aan Walpurgisnacht en het Duitse volksgeloof wilde dat in deze nacht de boze geesten vrij spel hadden en er een heksenbal plaatsvond. Walpurgisnacht werd vooral door Goethes “Faust II” (1832) sterk gemythologiseerd. Vanwaar deze Wikipediaanse uiteenzetting hoor ik u denken? Walpurgisnacht laatstleden was immers ook de releasedatum van een split tussen onze landgenoten LVTHN en hun Duitse labelcollega’s Häxenzijrkell. De samenwerking tussen beide black metal-bands werd middels een 10 inch met exclusief materiaal voor het nageslacht vastgelegd. Onze klinkerloze beeldenstormers brachten twee nummers aan waarvan één coversong, namelijk Mayhem’s “Pure fucking armageddon“. Aangezien ze in het verleden ook al hun versie brachten van Katharsis’ “666” had ik eigenlijk een meer obscure keuze verwacht dan dit vrij voor de hand liggende nummer waarvan de uitvoering niets speciaals is. Het zal wel voor de jol geweest zijn. “The spirit of the flesh in the flesh of the spirit” is een nummer dat eveneens stamt uit de opnamesessies van de “Eradication of nescience” plaat en de “The spider goddess” EP. De vrij monotone en repetitieve riffs liggen in het verlengde van deze laatste release en samen met de gortdroge screams van zanger ZD hoor je meteen dat LVTHN hier aan het werk is. Het nummer wisselt snelle passages af met eerder black ’n roll gestuurd gitaargeweld wat dan weer goed aansluit bij de coversong. Gitarist DS poogt steeds een gevoel van onbehagen in zijn riffs te leggen en slaagt daar ook nu weer in. Het Duitse duo Häxenzijrkell komt middels deze split voor de eerste keer aan bod op Addergebroed hoewel de eerdere EP’s en demo in mijn collectie gehuisvest zijn. Bij onze oosterburen ligt de nadruk vooral op atmosfeer. Vocalen worden schaars ingezet tijdens het acht minuten durende “Blutsabbat” maar dat wordt naar goede gewoonte opgevangen door het veelvuldig gebruik van samples, deze keer uit “Cry of the Banshee” een uit 1970 stammende horrorfilm van Gordon Hessler rond een heksenjager. Vandaar waarschijnlijk ook de specifiek gekozen releasedatum. Ondanks de archaïsch klinkende, monotone en minimalistische riffs en de dunnere sound vergeleken met LVTHN’s bijdrage, ademt het nummer een vervreemdend en mysterieus sfeertje uit. Vette band toch!

JOKKE: 82/100 (LVTHN: 80/100 – Häxenzijrkell: 84/100)

LVTHN/Häxenzijrkell – Split (Amor Fati Productions 2019)
1. LVTHN – The spirit of the flesh in the flesh of the spirit
2. LVTHN – Pure fucking armageddon (Mayhem cover)
3. Häxenzijrkell – Blutsabbat

Múspellzheimr /Aiwīgaz Unðergangaz – Split

De Deense black metal-scene is de laatste tijd aan een heuse opmars bezig. Naast de bruisende activiteiten van de Korpsånd-cirkel – waarvan onlangs een verzamelaar uitkwam – en het geweldige Serpents Lair en Solbrud is er ook het interessante Afgrundsvisioner-label dat recent nog aan bod kwam middels het gesmaakte “Trolddomssejd i skovens dybe kedel” van
Geistaz’ika. Twee andere bands waarvoor je me steeds mag wakker maken zijn Múspellzheimr – waarvan “Nidhöggr” reeds aan onze kritisiche pen passeerde – en Aiwīgaz Unðergangaz. Van deze twee mysterieuze entiteiten verscheen onlangs een collaboratie in de vorm van een 10 inch split die via Amor Fati uitkwam. En gelukkig maar, want de meeste Afgrundsvisioner-releases zijn extreem gelimiteerd of worden enkel in eigen kringen verdeeld. Beginnen doen we met Múspellzheimr’s nummer dat grossiert in felle en schelle black die heel organisch klinkt en volgens mij ook gevoelsmatig ingeblikt werd zonder dat er een minutieus uitgekiend plan achter zit. Uit de poriën van zowel de snelle afranselingen als de kalme, maar verwrongen passages die de tien minuten durende chaotische songstructuur bevat, vloeit onophoudelijk salpeterzuur waarbij frivool basspel het geheel op tijd en stond wat meer body geeft. Dit is duivelse teringherrie van het zuiverste soort…and I love it! Aiwīgaz Unðergangaz start haar bijdrage op een post-rock-achtige manier maar zodra de spanningsopbouw erop zit, pakken ook deze Denen uit met black metal die het in hun geval vooral moet hebben van herhaling en hypnotiserende onderstromen, maar minder ruw dan op de “Forsortnet” demo. Aiwīgaz Unðergangaz kleurt net wat meer buiten de lijntjes dan Múspellzheimr’ en doet in de lang uitgesponnen instrumentale passages soms wat aan Laster denken. Geen wonder dat deze twee Deense bands een split uitbrachten want hoewel beide over een eigen identiteit beschikken, passen de twee organisch klinkende en spontane nummers uitstekend bij mekaar. Ik kan het jullie niet laten horen middels een online fragment, maar raad de liefhebbers van beide bands wel aan snel te handelen vooraleer je achter de mazen van dit obscuur net vist.

JOKKE: 83/100 (Múspellzheimr: 82/100 – Aiwīgaz Unðergangaz: 84/100)

Múspellzheimr /Aiwīgaz Unðergangaz – Split (Amor Fati Productions 2019)
1. Múspellzheimr – Untitled
2. Aiwīgaz Unðergangaz – Untitled