blaze of perdition

Blaze Of Perdition – The harrowing of hearts

Vijfde langspeler alweer voor het Poolse Blaze Of Perdition, een band die zich in het overvolle occulte en orthodoxe black metal genre gestaag naar de top aan het werken is middels een reeks uitstekende platen. “The harrowing of hearts” komt er drie jaar na “Conscious darkness“, een periode waarin de band van Agonia Records naar het grote Metal Blade verkaste en waarin drummer DQ (ex-Mord’A’Stigmata en Arkona) en gitarist M.R. (In Twilight’s Embrace) aan boord gehesen werden om de oorspronkelijke kern bestaande uit zanger Sonneillon en gitarist XCIII te vervolledigen. De “The harrowing hearts” klokt op een pittige 52 minuten af en bevat naast zes nieuwe eigen composities in de vorm van “Moonchild” ook een cover van Fields of the Nephilim. De gothrock van deze grootmeesters heeft trouwens duidelijk haar sporen nagelaten in de black van de Polen. Dat maken de eerste twee nummers “Suffering made bliss” en “With madman’s faith” meteen duidelijk door meer op warmbloedige atmosfeer en mid-tempo melodieën in te zetten waarbij de meer rock-georiënteerde drumstijl van de nieuwbakken vellenmepper goed tot zijn recht komt. Een zeer gesmaakte nieuwe invalshoek wat mij betreft. Met “Transmutation of sins“, de eerste vrijgegeven single voor de nieuwe plaat, wordt terug wat sneller van leer getrokken hoewel deze song zich ook al snel ontplooit tot een melodieuze kraker met een erg aanstekelijk meezingbaar refrein. Blaze Of Perdition is duidelijk toegankelijker geworden en begint wat naar recente Nachtmystium te neigen. Halfweg de plaat valt “Królestwo Niebieskie” op door de Poolse teksten waar we geen jota van verstaan – terwijl de screams van Sonneillon wanneer hij Engels uitbraakt vrij goed te volgen zijn – wat een gesmaakt exotisch kantje toevoegt aan het nummer dat opnieuw aan goth rock ontleende ritmes en melodieën bevat waarin ook een belangrijke rol voor de stuwende basgitaar is weggelegd. “What Christ has kept apart” zoekt wederom de aanstekelijkheid van “Transmutation of sins” op en weet op je gevoel in te spelen middels slepende leadgitaren en infectieuze melodieën. Het meer dan negen minuten durende “The great seduces” moet het hebben van bakken atmosfeer, Katatonia-achtige leads, onderhuidse spanning en subtiele post-rock invloeden. Zoals steeds het geval is bij deze Polen sluiten muziek, teksten (losjes gebaseerd op “The harrowing of hell“, de afdaling van Christus naar de onderwereld in de tijd tussen zijn kruisiging en wederopstanding, waarbij het menselijk hart vol angsten, duistere fantasieën en donkere verlangens symbool staat voor de hel) en artwork naadloos op mekaar aan. “The harrowing of hearts” is gemakkelijker verteerbaar dan de vorige platen en ligt goed in het gehoor met heel wat catchy nummers. Deze nieuwe richting voelt echter niet als een knieval richting commercie aan, maar laat zien dat Blaze Of Perdition steeds nieuwe invalshoeken zoekt voor haar kwalitatieve composities en haar black metal-origine hierbij herschaapt tot een beklijvende brok muziek met bredere invloeden.

JOKKE: 89/100

Blaze Of Perdition – The harrowing of hearts (Metal Blade Records 2020)
1. Suffering made bliss
2. With madman’s faith
3. Transmutation of sins
4. Królestwo niebieskie
5. What Christ has kept apart
6. The great seducer
7. Moonchild (Fields of the Nephilim cover)

Bölzer – Lese majesty

In 2016 verraste het Zwitserse Bölzer vriend en vijand op “Hero” met heel wat heldere zang die de aanhang resoluut op een Mozes-en-de-Rode-Zee wijze in twee splitste. We zijn nu drie jaar later en KzR (zang en gitaar) en HzR (drums) hebben ondertussen de touwtjes rond het uitbrengen van hun releases volledig in eigen handen middels hun label Lightning & Sons. Het eerste nieuwe wapenfeit biedt zich aan in de vorm van de vier songs tellende EP “Lese majesty” die al bij al toch op een klein half uur afklokt. Wanneer “A shepherd in wolven skin” uit de boxen knalt, krijgen we die signature loodzware sound vol onorthodox gitaarwerk en schedelsplijtend drumwerk te verteren waarvoor het duo gekend staat. Het nummer kent een heerlijke groove, HzR tovert een heel arsenaal aan drumritmes uit zijn mouw en opnieuw duiken daar die fel bekritiseerde cleane vocalen weer op. KzR is nog steeds geen wereldzanger en de eerste keer is het altijd even de wenkbrauwen fronsen, maar uiteindelijk vind ik die heroïsche zangpartijen eigenlijk niet meer weg te denken uit Bölzer’s sound. Ze zorgen voor een dynamisch luisterspel met de nog steeds grotendeels woest gezongen en gebrulde teksten die deze keer de bombastische heroïek achter zich laten en een eerder ketterse insteek hebben. Enkele helder gezongen zanglijnen geven een catchy twist aan de voor de rest moeilijk verteerbare brok extreme metal. Na het ambient rustpunt “Æstivation” laat Bölzer in “Into the temple of spears” zien dat het nog steeds woeste lawines doorheen de Zwitserse berglandschappen kan ontketenen en tijdens de blastpassages waait een zwartgeblakerde orkaan doorheen de donderende doodsmetalen riffs. Onheilspellende spoken word samples voegen nog een extra shotje complete duisternis aan het nummer toe. “Ave Fluvius! Danu be praised” klokt op een epische twaalf minuten af maar bevat een iets te lange dronende aan- en uitloop die verder ook niet veel toevoegt aan deze compositie. Verder zie je KzR zo voor je op één of andere besneewde Zwitserse bergtop in imposant ontbloot bovenlijf en met een woest swingende aks in de hand de goden tarten. Bölzer gaat stug haar eigen weg en dat is lovenswaardig. Aan restrictieve dogma’s en oubollig elitarisme hebben deze heren duidelijk het schijt. Op 11 december doet Bölzer ons landje nog eens aan met de interessante package die in de Antwerpse Zappa neerdaalt en verder nog uit de Noorse excentriekelingen Dødheimsgard, de Poolse blackies Blaze Of Perdition en het death/speed metal combo Matterhorn is samengesteld. Allen daarheen zou ik zeggen!

JOKKE: 84/100

Bölzer – Lese majesty (Lightning & Sons 2019)
1. A shepherd in wolven skin
2. Æstivation
3. Into the temple of spears
4. Ave Fluvius! Danu be praised

Rraaumm – The eternal dance at the nucleus of time

Rraaumm…vreemde naam voor een band hoor ik u denken…en dat is het ook. De betekenis ervan dien ik jullie echter schuldig te blijven. Achter het cryptische woord gaat een Duitse black metal band schuil en daar stopt de info die ik kan meegeven zowaar al (er wordt wel gefluisterd dat hier iemand van Häxenzijrkell bij betrokken zou zijn). Oh ja, en het artwork werd verzorgd door Karmazid, een ondertussen bekende naam in het designwereldje dankzij ontwerpen voor o.a. LVTHN, Wederganger, Blaze Of Perdition, Gevurah en…Häxenzijrkell. Soit, full focus op de muziek dan maar. “The eternal dance at the nucleus of time” is Rraaumm’s eerste EP waarvan de speelduur van de vier nummers op 38 minuten afklokt (er werd in de vorm van “Out of the aeons” een extraatje toegevoegd ten opzichte van de reeds eerder verschenen cassetteuitgave). De lengte van de songs is een hint naar het black metal-segment dat we te horen krijgen: atmosferische black waarbij de nodige tijd uitgetrokken wordt om een verhaal te vertellen. Om de kippenvelfactor in de twaalf minuten durende opener “To wander beyond lunar seas” de hoogte in te jagen, worden post-rock gitaarlijnen, melodieuze solo’s, spookachtige keyboards, burzumeske repetitiviteit en verwrongen gekwelde screams ingezet. Snelheidsrecords worden er hier niet gebroken, maar dat hoeft allerminst. De mystieke aanvang van een nummer als “Spiral black vortices” doet een herinnering aan oude-Limbonic Art voorbijkomen, maar de typische bombast van deze twee Noren blijft hier achterwege. Hoewel er kosmisch aandoende trips ondernomen worden, doet Rraaumm dit op een organische manier en aan een slepend doomtempo waarin sporadisch een spoken word sample opduikt. Het titelnummer is wat meer uptempo en klinkt vrij braafjes, moesten het niet de zwaar door de mangel gehaalde vocalen zijn die toch nog voor een bibber- en beefeffect zorgen. Me omver blazen doet “The eternal dance at the nucleus of time” niet, daarvoor zijn er te weinig memorabele passages en klinkt het allemaal nog wat te vrijblijvend, maar ik ruik wel potentieel.

JOKKE: 70/100

Rraaumm – The eternal dance at the nucleus of time (Ván Records 2019)
1. To wander beyond lunar seas
2. Spiral black vortices
3. Out of the aeons
3. The eternal dance at the nucleus of time

Mord’A’Stigmata – Dreams of quiet places

Een must see op de komende Roadburn-editie is ongetwijfeld het Poolse Mord’A’Stigmata. De bandnaam stond reeds voor het horen van diens nieuwste telg “Dreams of quiet places” met gele fluomarkeerder op de dagplanning aangeduid en staat enkele luisterbeurten later nog eens extra dik in de verf gezet. De Polen geven al vijftien jaar lang hun eigen avant-gardistische draai aan hun black metal en vooral sinds de voorganger “Hope” uit 2017 is de kwaliteit er met rasse schreden op vooruit gegaan. Mord’A’Stigmata kruidt haar post-black met de nodige dissonanten, weet wanneer er ruimte dient gelaten te worden om de instrumenten hun zegje te laten doen (“Void within“), wisselt rustigere vaarwateren af met woest kolkende zeeën, geeft de bassist een prominente rol, en biedt heel wat vocale afwisseling gaande van black metal-screams over vervormde heldere zang (denk aan een band als het Australische Alchemist) en semi-cleane woeste uithalen. “Dreams of quiet places” heeft bij momenten een zware sludgy ondertoon (“Exiles“) maar vooral een industrial-achtige, coldwave en bijwijlen ruimtelijke atmosfeer over zich gedrapeerd wat versterkt wordt door de elektronische beats en machinale geluiden die in nummers als “Into soil“, “Spirit into chrystal” en de titeltrack opdraven en een apocalyptisch sfeertje neerzetten. De muzikanten toveren de ene na de andere plotwending uit hun mouw, maar nergens komt het geforceerd over. Extra hulde met andere woorden voor de nieuwbakken vellenmepper Ygg – voorganger DQ verkaste naar Blaze Of Perdition – die middels stijlvolle, avontuurlijke en bij wijlen swingende beats, ritmes en fills de boel vakkundig bij mekaar mept en van een goede flow voorziet. Fans van Blut Aus Nord, Dirge, Alchemist, Neurosis of de latere Mayhem moeten “Dreams of quiet places” zeker eens een kans geven. Gaat dat zien op Roadburn!

JOKKE: 87/100

Mord’A’Stigmata – Dreams of quiet places (Pagan Records 2019)
1. Between walls of glass
2. Exiles
3. Spirit into cristal
4. The stain
5. Void within
6. Into soil
7. Dreams of quiet places

Blaze Of Perdition – Conscious darkness

Dag op dag vier jaar na het auto-ongeval dat het leven kostte aan gitarist en bassist Wojciech ‘23’ Janus en waarbij Sonneillon en Wizun zwaargewond raakten, krijgen we de nieuwste telg uit de Blaze of Perdition discografie voorgeschoteld. Na het positief ontvangen “Near death revelations” dat over deze gebeurtenis handelde is het anno 2017 tijd voor “Conscious darkness”. De Polen lijken een voorliefde voor lange nummers ontwikkeld te hebben: het album klokt met 4 nummers af op 43 minuten. Heldere, meeslepende leads schilderen een desolaat landschap waarin het gezelschap hun eeuwigdurende zoektocht naar goddelijkheid left hand path-gewijs voortzet. Er wordt duchtig met tempowisselingen geëxperimenteerd, waarbij ook ruimte wordt gelaten voor enkele rustpunten zoals het geval is bij “Ashes remain”. Verschroeiende uitbarstingen zijn er genoeg, maar al bij al moet “Conscious darkness” het meer hebben van een verstikkende atmosfeer en neemt de band ruim de tijd om songs op te bouwen en vervolgens te laten exploderen. De plaat is uitstekend geproduced waarin de heldere bassound meteen opvalt.  Hiernaast verdient Karmazid (opnieuw!) een dikke pluim voor het fantastische en voor de gelegenheid exclusief zwart-witte artwork, dat op de voor de rest vrij sobere vinyleditie perfect tot zijn recht komt. Less is more is een motto dat in het geval van deze uitgave de nagel op de kop slaat. Blaze of Perdition levert opnieuw een meer dan degelijk, op en top Pools black metal album af, waarbij het grootste struikelblok echter de weinig gevarieerde en met momenten ietwat eentonige vocalen zijn. “Conscious Darkness” voert de luisteraar mee in een donkere afgrond, die echter minder afschrikwekkend blijkt te zijn dan het geval was bij hun debuut “Towards the blaze of perdition”, en waarbij je meer het gevoel hebt naar beneden te zweven in plaats van met een rotvaart richting de bodem te worden gezogen.

CAS: 83/100

Blaze of Perdition – Conscious darkness (Agonia Records 2017)
1. A glimpse of god
2. Ashes remain
3. Weight of the shadow
4. Detachment brings serenity

Antzaat – Een dystopische blik op de maatschappij

De laatste jaren doken er met Possession, Goat Torment, LVTHN en Absolutus tal van veelbelovende black metal bands uit de Belgische underground op. Een recente nieuwkomer is Antzaat die met haar eerste EP “Black hand of the father” meteen wist te overtuigen. De band staat aan de vooravond van een korte tour met het Poolse Blaze Of Perdition maar vond toch nog de tijd om ons te woord te staan. (JOKKE)

antzaat-ifp
(c) Djuna Keen

Heilgroet! Eerder dit jaar staken jullie plots de kop op. Met welk doel voor ogen werd Antzaat opgericht?
Antzaat is opgericht om de creatieve frustraties van de leden kwijt te kunnen en om de kleine Belgische black metal-scène aan te vullen.

Gitarist Ronarg kennen we van Ars Veneficium. Hebben de andere leden ook een verleden in andere bands?
Nihil speelt ook lead guitar bij Death Metal band Incult. Drummer Eenzaat en bassist Isaroth hebben een geschiedenis bij verschillende andere bands.

Wie zou vermoeden dat “Antzaat” één of andere mythische demoon is, slaat de bal compleet mis. Het betreft immers een oud vergeten Nederlands woord. Wat betekent het exact?
Antzaat is inderdaad een oud Nederlands woord. Als je een antzaat bent, ben je vijandig en haatdragend; dan ben je “tegen”. Wij hechten veel belang aan de lokale verankering, daarom hebben we gekozen voor een Oernederlandstalige naam.

Jullie hebben recent een eerste veelbelovende EP “The black hand of the father” uitgebracht. Wat bedoelen jullie met deze titel?
De meeste lyrics van de EP zijn gemaakt met een dystopische blik op de maatschappij. De zwarte hand van een duistere figuur bespeelt de massa als pionnen, zonder dat de pionnen het door hebben. Andere teksten zijn gebaseerd op occulte literatuur.

Toen ik de eerste promotievideo “Disciples of the Concrete Temple” zag, maakte ik meteen de bemerking dat het om de zoveelste band ging die qua visuele presentatie probeert te teren op de gehypte looks van het dezer dagen populaire Poolse Mgla; hoewel zij ook niet de eersten waren om zich door middel van hoodies en doeken anoniem voor te stellen. Snappen jullie deze kritiek en waarom is het anonieme zo belangrijk voor jullie? Het lijkt me natuurlijk ook een pak efficiënter om een kap over jullie hoofd te trekken dan de tronies telkens met corpsepaint te moeten besmeuren als jullie optreden.
Maskers, corpsepaint, zwarte kledij, leder, spikes, … Dit zijn allemaal typische kenmerken van metal die iedereen vrijuit kan gebruiken. Wij dragen hoodies en maskers omdat het perfect aansluit bij het muzikale concept. We zijn allemaal stukken van één geheel en proberen ons niet onherkenbaar te maken. Elk bandlid heeft zo zijn eigen symbool waarmee hij zich vereenzelvigt. Mensen hebben het recht om kritiek te uiten en wij hebben het recht om die te negeren.

antzaat-dotct
(c) Maaike Sanfrinnon

Jullie muziek leunt echter niet bij onze Poolse vrienden aan. Op de EP laten jullie vijf sterke black metal songs horen die eerder geïnspireerd zijn door Noorse black met pagan inslag à la Kampfar en Taake. Mijn collega Cas merkte echter ook sterke gelijkenissen op met het Finse Sargeist. Zo gaf hij aan dat de openingsriff van “Disciples of the concrete temple“ wel héél veel weg heeft van diens “Empire of suffering”. Wie beschouwen jullie zelf als jullie voornaamste inspiratiebronnen? 
Behexen, Satanic Warmaster, Darkthrone, Ulver en inderdaad Sargeist zijn enkele van onze inspiraties. Het kan inderdaad zijn dat “Disciples of the concrete temple” uw collega doet denken aan “Empire of suffering”, maar zeggen dat het er heel veel van weg heeft, vinden we wat overdreven.

Hoe groot is de uitdaging om origineel uit de hoek te komen voor een band als Antzaat?
Die is zeer groot, er zijn namelijk veel black metal bands die allemaal proberen origineel uit de hoek te komen. Veel dingen zijn immers al gedaan. Met “The black hand of the father” hebben we onze eerste stappen gezet. De toekomst zal uitwijzen waar deze ons gaan leiden.

Wat is voor jullie de waarde van een positieve of negatieve review? Houden jullie als jonge, nieuwe band rekening met kritiek (indien die onderbouwd is) of doen jullie stug jullie eigen ding?
Positieve reviews zijn altijd fijn om te hebben, maar wij zijn niet de mensen om compromissen te sluiten. Wanneer we kritiek tegenkomen die onderbouwd is én waar we ons in kunnen vinden, zullen we hier rekening mee houden.

Jullie zetten een krabbel onder een contract met het Belgische Immortal Frost Productions waar Ars Veneficium ook getekend is en diens zanger Surtur labeleigenaar is. Was het van meet af aan duidelijk dat jullie met hem in zee wilden gaan of was er ook interesse van andere labels?
Immortal Frost Productions was voor ons een logische keuze. We kennen Surtur en weten dat hij voldoende kennis heeft om ons vooruit te helpen. Verder maakt dit het ook gemakkelijk om combo-tours te doen met Ars Veneficium.

De samenwerking met Immortal Frost Productions lijkt in elk geval haar vruchten af te werken aangezien jullie weldra op een korte tournee vertrekken met Blaze Of Perdition en Ars Veneficium. Welke steden doen jullie allemaal aan?
Het plan was eerst om Nederland, België en Duitsland te doorkruisen, maar omdat de locatie in Nederland failliet is verklaard, zal het bij België en Duitsland blijven. De eerste dag stoppen we in café De Witte Non in Hasselt, voor ons bekend terrein. Zaterdag is het in Asgaard, Gent te doen en ten slotte rijden we door naar Löberschutz. Dit ligt halverwege Duitsland, dus ik verwacht weinig slaap.

Ik moet zeggen dat ik de productie van de EP erg geslaagd vind. Waar werd “The black hand of the father” vereeuwigd en hoe verliep het opnameproces?
Zelf zijn we ook tevreden. Ronarg begon met het schrijven van de muziek, die we dan oefenden en verder afwerkten. Toen we vijf nummers hadden, besloten we om een EP op te nemen. De drums werden opgenomen in Zwaneberg CC; de rest is home recording. Het volledige pakket werd vervolgens naar Owe Inborr van Wolfthrone Studios in Finland gestuurd. Met zijn ervaring in het genre, wisten we dat hij het er goed van zou afbrengen.

Zit er al nieuw Antzaat-materiaal in de koker en wanneer mogen we dit verwachten?
Er zijn momenteel nog geen plannen voor nieuwe opnames. Maar wees gerust, de tijd staat niet stil en nieuwe nummers zullen er komen.

Welke doelen staan er op jullie bucket list?
Tegenover doelen hebben we een redelijk nuchter standpunt. We hopen verder te kunnen gaan in de richting die we hebben ingeslagen en dat de mini-tour van dit weekend de eerste van vele is.

Het einde van het jaar staat weeral stilaan voor de deur. Met het zicht op de eindejaarslijstjes had ik graag enkele van jullie absolute toppers vernomen die dit jaar het levenslicht zagen. 
We zijn unaniem fan van de nieuwste release van onze tour-genoten Blaze of Perdition, genaamd “Conscious darkness“. Smaakvolle lange nummers met boeiende teksten.
Verder is ook de nieuwste van Der Weg einer Freiheit (“Finisterre“) het waard om vernoemd te worden. Blastbeats die geregeld worden afgewisseld met zachtere stukken.
Andere releases die ons kunnen bekoren zijn Azarath met “In extremis“, Night met “Raft of the world” en “Sanctimonious” van Attic.

Bedankt voor het interview en succes met de tour!

Kaosophia – Serpenti vortex

Eén blik op het ronduit fantastische artwork van David Glomba en we weten wat voor vlees we in de kuip hebben met Kaosophia. Juist ja, van occultisme doordrongen black metal. Deze Oekraïners opereerden eerst onder de ietwat vreemde bandnaam Cotard Syndrome (zeldzame psychische aandoening waarbij iemand de waan heeft dat hij dood is, niet bestaat of dat zijn organen of bloed ontbreken). Sinds 2011 doen ze het echter als Kaosophia en met “Serpenti vortex” zijn ze toe aan een tweede langspeler. Het duurde vier jaar alvorens het kwartet – voor de opnames aangevuld met drummer Amorth – op de proppen komt met de opvolger van “The origins of extinction” en dat lange wachten wordt absoluut beloond want “Serpenti vortex” is een absolute aanschaf voor liefhebbers van onder andere Ascension, Blaze Of Perdition, Merrimack en Chaos Invocation. De melodieuze gitaarpartijen tillen de snelle occulte black metal naar een hoger niveau met “Fall into singularity” als kroonjuweel. Het majestueuze gevoel dat een band als Mgła weet neer te zetten, duikt ook in deze song op. Het stemgeluid van vocalist Morthvarg – die zijn teksten zowel in het Engels als Oekraïens schreeuwt – leunt bovendien dicht tegen dat van diens zanger M aan. In “Устремляясь к предвечному” zit subtiele koorzang verscholen waardoor Batushka even komt piepen, maar nergens wordt het zo bombastisch als bij deze Polen. Kaosophia rekt haar nummers nooit te lang uit wat resulteert in korte krakers zoals de titeltrack of “Прощение в крови“, dat op het einde van een swingende drumbeat voorzien is. Enkel het afsluitende “В могиле бытия” duurt met zes en een halve minuut wat langer en is ook de minst snelle song van de plaat. Akoestische gitaren geven deze track extra cachet alvorens het gaspedaal uiteindelijk toch terug tot aan het gaatje ingeduwd wordt voor haar zinderende finale. “Serpenti vortex” is voorzien van een uitstekend geluid dat maakt dat alle instrumenten duidelijk hoorbaar zijn en de snelle passages nergens in een geluidsbrij verzanden. Eigenlijk valt er maar één negatief puntje van kritiek aan te merken en dat is dat 33 minuten wat aan de magere kant is, maar het is wel een meer dan uitstekend half uur!

JOKKE: 86/100

Kaosophia – Serpenti vortex (Lamech Records 2017)
1. Enter the devotion
2. Устремляясь к предвечному
3. Fall into singularity
4. Serpenti vortex
5. Прощение в крови
6. Event horizon
7. В могиле бытия

Shrine Of Insanabilis – Tombs opened by fervent tongues

Naar aanleiding van de lopende Dimensional Nomads tour met gelijkgestemde zielen Acherontas, Slidhr, Sinmara en Shrine Of Insanabilis verschijnt van die laatste een twee songs tellende EP. Hoewel het nog steeds gissen is naar de identiteit van deze Duitsers, is het wel meer dan duidelijk dat deze jongens – ik ga er gemakkelijkheidshalve maar even vanuit dat er geen leden van het vrouwelijke geslacht achter de hoodies schuil gaan – weten hoe ze een potje overtuigende black metal moeten spelen. Net zoals de Duitse autosnelwegen toelaten de snelheidsmeter uit te testen, raast ook Shrine Of Insanabilis er regelmatig aan een ziedend hoog tempo van door. Snelle Zweeds aandoende black dus, voorzien van de nodige occulte inslag die in het straatje ligt van Blaze Of Perdition en labelgenoten Ascension en Chaos Invocation en de kwaliteit van debuut “Disciples of the void” doortrekt. Hoewel ik wel vond dat ze op die plaat een iets meer uitgesproken identiteit hadden, en het nu wat generieker klinkt. Benieuwd of deze snelle black ook live als een huis zal staan.

JOKKE: 80/100

Shrine Of Insanabilis – Tombs opened by fervent tongues (World Terror Committee 2016)
1. Burning voice
2. Hamartia

Dysangelium – Thánatos áskésis

Het Duitse World Terror Committee staat, samen met het Amerikaans/Russische Daemon Worship Productions, ten huize satan naderhand wel als hofleverancier geboekstaafd als het aankomt op kwaliteitsvolle orthodoxe black metal. Op de nieuwjaarsreceptie van Zijne Gehoornde mag Dysangelium in elk geval niet ontbreken. De “Leviaxxis” EP die eerder dit jaar verscheen beloofde al veel goeds (https://addergebroed.wordpress.com/2014/10/30/dysangelium-leviaxxis/). Twee van de drie nummers die we daar in demovorm terugvonden, prijken nu in een nieuw lijkkleedje op de debuutplaat, namelijk het rockende midtempo “Obelisk of the sevencrowned son” en de wervelwind genaamd “Chaomega”. De negen doodspraktijken op “Thánatos áskésis” kleuren braaf binnen de ondertussen meer dan gekende lijntjes van het subgenre (dat zo stilaan zijn verzadigingspunt wel bereikt blijkt te hebben). Af en toe valt er wel eens iets thrashier riffwerk te bespeuren (“Murmura” of “Ave obscuritas incarna”),  hoewel de hoofdkleur waarmee geschilderd wordt nog steeds overduidend pikzwart is. De productie en sound zijn degelijk, maar voor de hand liggend, waardoor het onderscheidend karakter van Dysangelium tegenover de welgekende genregenoten Chaos Invocation, Ascension, Acherontas, Blaze Of Perdition en Acrimonious (om er maar enkelen te noemen) elders gezocht moet worden. Zo komen we uit bij frontman Sektarist 0 die het geheel van nóg meer dynamiek voorziet met zijn gezaghebbende semi-cleane/semi-geraspte vocalen en hierdoor de troef van de band is. De typische productie blijft echter het enige minieme kritiekpuntje want voor de rest zal “Thánatos áskésis” zeker niet in je platenkast misstaan als je eerder vernoemde bands een zwart hart toedraagt.

JOKKE: 82/100

Dysangelium – Thánatos áskésis (World Terror Committee 2014)
1. Consecrated by light
2. Words like flames
3. Obelisk of the sevencrowned son
4. Chaomega
5. Aries
6. Gateways to necromancy
7. Murmura
8. Ave obscuritas incarna
9. I am the witness, I am the servant