cepheide

Hænesy – Garabontzia

Het feit dat het Duitse Purity Through Fire een band met het label “postblack” tekent, zegt heel wat over het geloof dat ze in het Hongaarse Hænesy stellen. Ik kende de band niet, maar ze zijn met “Garabontzia” blijkbaar niet aan hun proefstuk toe. Na een eerste demo verscheen in 2018 het debuut “Katruzsa” en een jaar later werd nog een split met het Russische Moondweller uitgebracht. Postblack dus, maar met iets te weinig afwisseling gebracht. Opener “Fate of the depth” kent een heel winderige en ijle sound waardoor de volumeknop heel wat meer naar rechts dient opengedraaid te worden zodoende er ook wat power gevoeld kan worden. Over dit nummer en opvolger “Sinking deep for a hidden God” zou je een hele avond lang aan de toog (hopelijk kan dat snel terug eens) kunnen leuteren over het feit of dit nu black metal met postrockinvloeden is of postrock met blackmetalinvloeden. Geslaagde symbiose van deze twee genres met andere woorden maar er wordt een beetje op veilig gespeeld. De uitwaaierende gitaarlijnen, opbouwende crescendo’s en cleane gitaarmelodieën zorgen voor het post-element, de (spaarzaam ingezette) ijle screams en soms übersnelle drumpassages geven het geheel dan weer een zwarte toets. Vanuit deze benadering is “Path to the weeping hollow” met zijn zwoele melodieuze gitaarpatronen en repetitieve karakter mijn persoonlijke favoriet. In het als intermezzo bedoelde “Létrontás” blijven de screams achterwege en neemt een in het Hongaars uitgevoerde parlando het over. Wanneer ook strijkers zich komen moeien, baden we plots – tevens door het erg trage tempo – droeftoeterig in doomregionen. Vijf minuten is echter wat te veel van het goede, zeker aangezien ik geen jota versta van wat er gezegd wordt. Het contrast met “Drowning of the final intellect” kan haast niet groter zijn, want hierin laat de drummer horen wel over een héél snel paar voeten te beschikken. De blastbeats scheuren aan een rotvaart voorbij en de dubbele basdrums gaan in overdrive. Op een bepaald moment lijkt een drumcomputer het haast even te moeten overnemen daar het interval tussen de verschillende basdrumaanslagen miniem is en dat het onmenselijk moet zijn om dit in te spelen. Na deze brok agressie valt het dromerige “The archives” in eerste instantie wat te luchtig en zeemzoet uit, maar gelukkig steken de muzikanten halfweg een handvol hete pepers in de reet waardoor het terug genieten wordt van het spanningsveld tussen mooie postrockpartijen en verscheurende blackmetalagressie. Tegen dat we bij de acht en een halve minuut durende afsluiter beland zijn, is het recept wel duidelijk, ook al zet “Asphyxia” qua sfeermaker meer op clean gitaargetokkel dan op explosieve postrock in. “Garabontzia” klinkt zeker niet verkeerd en er passeren best wel wat pakkende momenten, maar als geheel lijdt de plaat wat aan een gebrek aan variatie. Liefhebbers van bands als Cepheide of Paramnesia moeten dit Hænesy zeker een kans geven.

JOKKE: 76/100

Hænesy – Garabontzia (Purity Through Fire 2021)
1. Fate of the depth
2. Sinking deep for a hidden God
3. Path to the weeping hollow
4. Létrontás
5. Drowning of the final intellect
6. The archives
7. Asphyxia

Leegte – Abandon

Dankzij een YouTube-aanbeveling kwam ik in contact met Leegte, een nieuwe speler in onze vaderlandse black metal-scene. Midden mei werd een eerste demo de digitale melkweg ingestuurd die kortelings nadien reeds opvolging kreeg door de “Abandon” EP. Deze mini is goed voor vijfentwintig minuten zwart- en grijsgetinte atmosferische black waarbij meteen de goede productie opvalt, aangezien ik om één of andere reden een keldergeluid had verwacht. De nihilistische aanpak van het anonieme Leegte – het is vooralsnog giswerk wie achter de band schuilgaat – zit vervat in repetitieve gitaarriffs die gestaag naar melodische climaxen toewerken (zonder de emo-tour op te gaan) en ijle krijszang die net zoals bij een band als Cepheide ver naar achter in de mix zit en alzo één laag vormt met de muziek. De eb- en vloedaanpak zorgt – zoals het genre het betaamt – voor een dynamische spanning waarbij rustige passages overhellen naar sneller knuppelwerk, maar de catharsis blijft – hoewel “Woe unto him” en “Deny me your tears” wel beklijven – vooralsnog uit. Daarvoor zouden de riffs soms nog net wat pakkender en memorabeler moeten worden want de melodieën vervagen tamelijk snel in plaats van in het onderbewustzijn te blijven rondzweven. De demo laat een ruwer geluid horen, wat ik persoonlijk prefereer, omdat de r(a)uwe emoties dan harder binnenkomen. Desalniettemin een erg fijne kennismaking met dit Leegte dat laat horen voldoende potentieel in huis te hebben.

JOKKE: 75/100

Leegte – Abandon (Eigen beheer 2019)
1. Forsaken to the ire
2. Woe unto him
3. Deny me your tears

Pa Vesh En – Cryptic rites of necromancy

De rusteloze Wit-Rus van Pa Vesh En slaat weer toe middels een nieuwe EP getiteld “Cryptic rites of necromancy“, de zesde release reeds in twee jaar tijd. Voor ongeoefende oren zullen zijn muzikale creaties als één pot doorweekte drek klinken, maar toch vallen er de nodige nuances te ontdekken in zijn gitzwarte getormenteerde output. Zo was er de miserabele gewelddadigheid van de demo’s “Knife ritual” en “Deathwomb“, de schijnbaar structuurloze uitingen op de “A ghost” EP en de split met Temple Moon en de onwelriekende rauwheid en verwrongen melodieën van langspeler “Church of bones“. De drie nieuwe auditieve kwellingen die we – op de intro na – op deze 7 inch gepresenteerd krijgen, klinken concreter, drukker en chaotischer (“The witness of ceremonial witchery“) en brutaler en gewelddadiger (“Raised from the grave“) dan ooit, maar doorheen de weergalmende en verontrustende golven van “Entwined with snakes” ontwaren we toch ook de nodige melodie die ons bij het nekvel grijpt maar tegelijk ook de stuipen op het lijf jaagt. Dit zes minuten durende nummer is misschien wel zijn beste tot op heden en zou liefhebbers van bands als Cepheide of Turia ook moeten kunnen aanspreken. Laat je niet afschrikken door de lo-fi frequenties en gekwelde krijsen van Pa Vesh En maar ga in zijn obscuriteit op zoek naar houvast en emotionele verbondenheid. Benieuwd naar de volgende stap die Pa Vesh En zal nemen op haar mistige pad richting verdoemenis.

JOKKE: 81/100

Pa Vesh En – Cryptic rites of necromancy (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Chants for the deceased
2. The witness of ceremonial witchery
3. Raised from the grave
4. Entwined with snakes

Time Lurker/Cepheide – Split

“Tweewerf hoera!” want zowel Time Lurker als Cepheide laten opnieuw van zich horen en in het geval van die laatste is dat vrij verrassend nadat ze er vorig jaar officieel de stekker hadden uitgetrokken. Maar kijk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en voor het eerste teken van leven van de Franse band na diens korte hiatus hebben ze hun bevriende landgenoot Mick van Time Lurker opgetrommeld om zo de krachten te bundelen en een split met nachtmerries als thema te schrijven. Het volwaardig debuut van Time Lurker kreeg destijds een negen van ons toebedeeld, uitermate benieuwd naar dit nieuwe materiaal dus! Thibo van Paramnesia neemt de zang op de twee Time Lurker nummers voor zijn rekening en deed dat deels ook reeds op het debuut. De uitstekende sound van deze twee post-black nummers weet de combinatie van duistere atmosfeer, melancholische gevoelens en tomeloze agressie perfect te capteren. Op zich is dat trucje ondertussen al honderden keren gedaan, maar Time Lurker weet met de ingrediënten wel steeds pakkende songs te componeren die onder je huid kruipen. De sirene-achtige vrouwelijke vocalen die je als een lokstem de onstabiele nacht mee intrekken, hebben bovendien iets betoverends en bedwelmends. De horrortaferelen die zich nadien afspelen, doen je badend in het zweet wakker worden. Kippenvel tot de tweede macht! Ook Cepheide’s platen “Respire” (2016) en “Saudade” (2017) wisten ons te bekoren. Naar goede gewoonte kijken Gaetan en François niet op een minuutje meer of minder zodat hun bijdrage in de vorm van “Lucide” op een kleine twintig minuten aftikt. De post-zwarte creatie van het Parijse duo moet het hebben van lang uitgesponnen passages, ijselijke vocalen, een verstikkende atmosfeer en lange rustpauzes vol ambient en post-rock taferelen waarin de spanningsbogen langzaamaan tot nieuwe crescendo’s opgebouwd worden. Het kolossale nummer bevat heel wat variatie in tegenstelling tot het ouder werk dat veel meer stoelde op herhaling en repetitiviteit. De duisternis die erin vervat zit, verspreidt zich muisstil als een inktvlek in water om je beetje bij beetje te overmeesteren. Wat een grandioos einde ook! Qua productie klinkt Cepheide nu ook écht overdonderend wat maakt dat “Lucide” het beste nummer is dat ze tot op heden hebben geschreven. Deze split is voor beide bands een schot in de roos en zal geen enkele fan van post-black metal onberoerd laten!

JOKKE: 89/100 (Time Lurker: 88/100 – Cepheide: 90/100)

Time Lurker/Cepheide – Split (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Time Lurker – No one is real
2. Time Lurker – Unstable night
3. Cepheide – Lucide

Blurr Thrower – Les avatars du vide

Tijdje geleden alweer dat hier nog eens iets van Les Acteurs de l’Ombre Productions passeerde. Hun nieuwste telg heet Blurr Thrower en het betreft hier een éénmansproject. In juli 2018 zag een eerste EP “Les avatars du vide” het digitale levenslicht, maar het Franse label brengt het onding nu ook fysiek uit. Het bestaansrecht van de band wordt gevoed door de angstaanvallen, hallucinaties en het isolement van de Parijzenaar die achter dit creatuur schuilgaat. Hij beschouwt Blurr Thrower in dit geval niet als een cathartische ervaring maar eerder als een neurose. De muzikant zijn psychische stoornis manifesteert zich in de vorm van lang uitgesponnen atmosferische black metal, waarbij de mosterd vooral gehaald werd bij Amerikaanse bands zoals Weakling, Ash Borer en Fell Voices en bij stijl- en landgenoten Paramnesia, Cepheide en Time Lurker. Vermits het vooral rond die eerste bands verdacht lang stil blijft, was een Cascadian style plaatje nog wel eens welgekomen. De occulte thematiek – hoewel ik daar bij het lezen van de Franse teksten niet veel van merkte – is echter niet zo veel voorkomend binnen deze stijl maar ligt dan wel weer in lijn met veel grondleggers en grootheden van de Franse black metal-scene. Ondanks het kalme cleane repetitieve openingsriffje van “Par-delà les aubes” gaan de drums meteen in blast-modus. Hierbij valt wel meteen de nogal dunne, droge en erg kort klinkende snaresound op. Wat meer galm had het drumgeluid meer ruimte gegeven en een upgrade van hi-hats en cymbalen had ook geen kwaad gekund. De gitaar begint rond de 2:30 grens naar de distorted kant over te hellen, wat voor een kolossale track van negentien minuten dus best meevalt als inleidende passage. Doorheen het lange nummer wordt regelmatig afgewisseld tussen introverte passages en uitbarstingen waarbij de blasts en schurende riffs lange tijd hetzelfde patroon aanhouden. Subtiele ondergrondse laagjes – ik ben niet zeker of deze via een keyboard of gitaar opgewekt worden – zorgen voor een hypnotiserend karakter waarover gekwelde vocalen hun angsten bezingen. Iets voorbij de dertien minutengrens en na een passage vol groots klinkende post-rock riffs, gaat Blurr Thrower in overdrive en horen we ook iets van een Turia doorschemeren. Tijdens deze manische ketelherrie klinkt Blurr Thrower op haar best. Na de storm valt de stilte terug in en ben ik verbaasd dat die eerste ellenlange song er toch al opzit. “Silences” moet qua speelduur echter niet onderdoen voor de opener en de titel zet je meteen al op het verkeerde been, want we krijgen à la minute een zwartmetalen pandoering om de oren. De drive zit er goed in en de zoemende riffs wiegen je stilaan in een trance waarbij de vloedpassages zich betrekkelijk weinig terugtrekken. Blurr Thrower is een veelbelovende nieuwe speler in de schemerzone van een genre dat wat op zijn retour is. De substroming een heus tweede leven inblazen is echter nog iets te hoog gegrepen. Daarvoor had de sound nog wel wat rauwer en bijtender moeten zijn. We zullen dus op één van de Amerikaanse vaandeldragers van de “Cascadian” sound – al dan niet woonachtig in deze geografische regio – moeten wachten voor een échte heropleving.

JOKKE: 79/100

Blurr Thrower – Les avatars du vide (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Par-delà les aubes
2. Silences

Hwwauoch – Hwwauoch

De bandnaam en titel van deze plaat klinken als een kreet die je slaakt nadat je met je blote voeten op een rondslingerend legoblokje bent gestapt. Maar ik kan me evengoed inbeelden dat de doorsnee muziekliefhebber deze kreet ook uitroept na het aanhoren van de waanzin die we hier een half uur lang voorgeschoteld krijgen. De band maakt deel uit van het Prava Kollektiv waartoe ook Arkhtinn, Voidsphere en Mahr behoren. Dat belooft met andere woorden veel goeds. Hwwauoch grossiert in beklemmende en verstikkende dissonantie die de grenzen van de waanzin opzoekt en geen ruimte laat voor enige subtiliteiten. Blut Aus Nord duikt aan het einde van “Ad extirpanda” en in “Emanations of forgotten futures” als referentiepunt op maar Hwwauoch gaat doorgaans nog een stapje verder in het produceren van next level onnavolgbare herrie. Op vocaal vlak valt er heel wat te beleven: hoge hysterische kreten die eerder in het depri-hoekje of bij een band als Cepheide te situeren zijn, lage grommende zang en we ontwaren her en der ook rituele gezangen. De (a-)muzikale extravagantie wringt zich doorheen een labyrint aan geluiden in alle richtingen waarbij een ongemakkelijk gevoel zich van de luisteraar meester maakt. Afsluiter “Thou shalt feed the ergosphere” grossiert in claustrofobische noise en psychedelische zwartgalligheid die je met allerhande psychosomatische aandoeningen opzadelen. Doorheen de donkere waas aan verschrikkingen schijnen echter ook melodieuze accenten door, maar je moet goed luisteren en zoeken. Iets wat voor het gros van de mensheid geen gemakkelijke opgave zal zijn. Dit is het soort audio-waanzin waar Fallen Empire Records een patent op leek te hebben. Het Duitse Amor Fati regelt de fysieke releases. Sterk werk.

JOKKE: 81/100

HWWAUOCH – HWWAUOCH (Fallen Empire Records/Amor Fati Productions 2018)
1.Three phantoms, one heart
2. Ad extirpanda
3. Extinction & enlightenment
4. Emanations of forgotten futures
5. Thou shalt feed the ergosphere

Cepheide – Muziek gedreven door het leven

Het Parijse Cepheide is waarschijnlijk voor velen nog een nobele onbekende, hoewel ze op basis van hun recent verschenen eerste langspeler “Saudade” veel meer aandacht verdienen. Een duwtje in de rug kan bijgevolg geen kwaad. De trve Satanic black metal warriors kunnen in plaats van verder te lezen beter hun spikes en bullet belts opblinken, want het kwartet houdt er een andere visie en insteek op na. De antwoorden komen van zanger/gitarist Gaetan (G), bassist Hugo (H) en gitarist François. (JOKKE)

The English version can be found here.

Cepheide 1

Hey mannen! Cepheide is een relatief nieuwe band, vandaar de cliché openingsvraag omtrent de oprichting van de band. Hoe is het allemaal begonnen?
G: Cepheide werd opgericht in 2013 nadat ik net naar Parijs verhuisd was en een nieuwe band wou oprichten als een soort verderzetting van mijn solo-project, maar waarbij er een menselijke aspect zou toegevoegd worden…iets wat een éénmansproject niet kan bieden. Hoewel de line-up reeds herhaaldelijk veranderde, blijft het project een zekere muzikale cohesie behouden en vindt er steeds een verrijking plaats door de personen die eraan meewerken.

Een cepheïde is een bepaald soort pulserende, veranderlijke ster die ritmisch uitzet en inkrimpt, wat blijkt uit het regelmatige patroon van helderheidsveranderingen als functie van tijd. Ik vind dit woord en de zinspeling op het veranderen van helderheid/intentie erg passen bij de muziekstijl die jullie spelen. Halen jullie veel inspiratie uit het universum en haar mysteries?
G: Een cepheïde is tevens een soort van gidsende ster zoals bijvoorbeeld de Poolster. Ik vond de parallel tussen de naam van deze soort sterren en wat de betekenis van muziek in ons dagelijks leven wel interessant. Ik heb geen échte interesse in astronomie of de geheimen van het universum, maar ben eerder gefascineerd in de onmetelijkheid ervan en de vergelijking met de menselijke nietigheid.

Jullie combineren het rauwe van black metal met de schoonheid en melancholie van shoegaze en post-rock. Als je Cepheide in een hokje wil duwen, kom je al snel bij het label “atmospheric post-black metal” uit. Voor sommigen is black metal onlosmakelijk verbonden met satanische onderwerpen en een occult imago, maar dat lijkt bij jullie niet het geval te zijn. Beschouwen jullie Cepheide eigenlijk zelf als black metal tout court?
G: Er is inderdaad geen connectie met een satanische ideologie, noch op visueel noch op intellectueel vlak, omdat we ons daar simpelweg niet mee verbonden voelen. Onze muziek helpt ons enkel bij het vertalen van onze dagelijkse emoties, zij het positief of negatief. Zoals je opmerkte, zijn er de nodige brutale en ruwe momenten, maar ook de vele melancholische en heldere passages in de nummers.
H: We geven inderdaad niet om het black metal imago of de thematiek, eerder om haar muzikale code. Ik ben fan van de moderne evolutie van black metal en geniet tot op zekere hoogte van haar ruwheid en gewelddadigheid en ik ben blij dat ik dat met Cepheide kan bereiken.
F: Ik hou niet zo van labeltjes. We creëren muziek die we graag delen met anderen, dat is het enige wat telt. Natuurlijk is onze muziek beïnvloed door bands die we goed vinden, maar we zouden verder moeten kijken dan labels en metal-genres en eerder focussen op wat we creëren, ongeacht het type muziek.

Ik was erg onder de indruk van de “Respire” EP die twee jaar geleden verscheen en waarop jullie een grote stap voorwaarts zetten in vergelijking met de demo. Op jullie nieuwe album “Saudade” perfectioneren jullie je sound nog een stapje verder. Het grootste verschil lijkt ‘em in de songlengte te zitten. De nummers zijn iets korter en meer to the point hoewel er nog steeds voldoende ruimte is voor spanningsopbouw, dynamiek en atmosferische stukken. Was dit een natuurlijke evolutie of zat er een groter plan achter het schrijven van de nieuwe nummers?
G: “Respire” is een conceptalbum dat erg doordacht was alvorens het geschreven werd zodat beide tracks onderling afhankelijk van mekaar zouden zijn. Voor “Saudade” wilden we terugkeren naar de ruwere tijd van “De silence te de suie” waardoor de nummers korter en sneller qua opzet zijn zonder echter aan atmosfeer te verliezen. We hechten ook veel belang aan onze identiteit qua sound en hebben ook hard gewerkt aan het verbeteren ervan.

Wat zien jullie als het grootste verschil tussen de EP en het nieuwe album?
G: Er zijn twee grote verschillen. De doelstellingen en condities waren niet hetzelfde. Zoals reeds gezegd was “Respire” een conceptalbum dat door twee mensen in een studio-omgeving geschreven werd. Het doel was om twee onlosmakelijk met elkaar verbonden nummers te schrijven, die moeilijker toegankelijk waren door de omvang van hun speelduur. “Saudade” ontstond op een meer spontane manier dankzij input van de volledige band en we legden onszelf geen beperkingen op tijdens het schrijven. Elk van ons bracht zijn eigen invloeden in met een rijker muzikaal geheel als resultaat.
H: Moeilijk te zeggen voor mij aangezien ik de band pas na “Respire“vervoegde, maar het voelt meer dan ooit aan als een groepsinspanning.
F: Ik ga akkoord met Hugo.

“Saudade” is een staat van diep emotioneel, nostalgisch of melancholisch verlangen naar iets of iemand dat er niet meer is en wat geliefd was. Waar voelen jullie je melancholisch of nostalgisch door?
G: Eén van de terugkerende thema’s is de connectie met “tijd”, zoals bijvoorbeeld in het nummer “Madone“: “Les madones et les marbres s’émiettent” (“De madonna’s en het marmer brokkelen af”) wat het verval van ons lichaam symboliseert. Het beschrijft de observatie dat het leven zijn tol eist op het menselijk lichaam en de sterkte ervan langzaam verdwijnt. We vinden dit een belangrijk thema, maar dat maakt ons geen pessimisten. Het is eerder een gewaarwording.
F: Muziek wordt gedreven door het leven op zich en alle emoties die erbij gepaard gaan. Nostalgie of melancholie zijn slechts twee van de vele aspecten van het leven, maar wij voelen ons er wel tot aangetrokken omdat deze leiden tot de vreemde schoonheid, kwaadheid en mijmeringen die we hopen dat luisteraars voelen in onze muziek.

“Saudade” kan echter ook slaan op het het bitterzoete liefdesgevoel dat ontstaat wanneer je een geliefde verliest. Hebben jullie al met de dood te maken gekregen en hoe gaan jullie met verlies om?
G: “Saudade” heeft verscheidene vertalingen en juist daarom kozen we voor dit woord. Het is bijvoorbeeld de titel van een nummer van Cesaria Evora waar mijn moeder vroeger thuis veel naar luisterde. Op deze manier symboliseert het de nostalgie naar vroeger. Het heeft ook te maken met mijn trips naar Portugal met mijn vriendin die Portugese roots heeft. Ik denk dat iedereen zich wel met het woord kan verbinden omdat het zo’n universeel en sterk begrip is.
F: “Saudade” is inderdaad een complex en krachtig woord dat verscheidene betekenissen kan hebben zoals je zelf reeds beschreef. Verlies is onlosmakelijk verbonden met liefde en telkens we iemand of iets verliezen, laat dat een diepe indruk na. Muziek is erg persoonlijk, zowel voor de muzikant als de luisteraar, dus toen we “Saudade” componeerden, staken we er een stuk van onszelf en ons hart in.

Cepheide 2

Gaetan, je depressief klinkende uithalen lijken eerder een extra instrumentale laag te vormen dan écht iets te vertellen. Om eerlijk te zijn lijkt het niet alsof je echte woorden zingt.
G:  We wilden dat de vocalen in de mix zouden verdrinken zodat ze één homogeen geheel met de instrumenten vormden en alle afzonderlijke elementen gelijkwaardig zouden zijn. Er zijn teksten die bij elk nummer passen, maar doordat ik zingen nogal spontaan benader, zijn de teksten niet altijd in dezelfde vorm aanwezig. Vanuit dat perspectief klopt het inderdaad dat het als luisteraar nogal moeilijk te verstaan of te volgen kan zijn. Maar spontaniteit is erg belangrijk voor mij zodat ik de nummers zo instinctief mogelijk probeer te benaderen.
F: Je hebt absoluut gelijk. De zang klinkt erg apart en werd samen met alle instrument gemixt tot één etherische laag. Dat is de manier waarop we als band willen klinken en het vormt een belangrijk deel van onze atmosfeer en soundscape.

De vinylversie van “Respire” werd uitgebracht door het machtige Fallen Empire Records terwijl Monotonestudiorecords instond voor de cassetterelease en Ogmios Underground Records voor de digipack. Voor de tapeversie van “Saudade” werken jullie met Malleus Records. Gaat er ook een CD- en vinylversie verschijnen?
G: Wegens tijdsgebrek werd de digipack door onszelf uitgebracht. Wat vinyl betreft, is er een uitgave gepland, maar we wachten liever nog met deze aan te kondigen totdat alles in kannen en kruiken is.

Verkiezen jullie het werken met verscheidene kleinere underground labels boven het werken met één partner die instaat voor alle fysieke releases?
G: Dat hangt ervan af maar momenteel werken we inderdaad liever met kleinere labels die we persoonlijk kennen. Zo ken ik Mike Van Fallen Empire al verscheidene jaren en als de planning het toelaat, werken we samen maar dat moet voor elke release opnieuw bekeken worden. Qua CD’s hetzelfde voor Ogmios Records. We hebben nog steeds contact met hen en respecteren hun werk en misschien werken we voor de volgende release wel terug samen, ondanks we de CD nu in eigen beheer deden. Er staat nooit iets op voorhand vast; alles hangt af van de kalenders van de betrokken partijen.

Ik kwam via oudere buurjongens op erg jonge leeftijd in contact met metal-muziek. Eerst luisterde ik voornamelijk naar death metal maar toen ik in 1996 Cradle Of Filth’s “Malice through the looking glass” op Metalopis hoorde werd ik compleet weggeblazen door de atmosfeer en het mysterieuze karakter van black metal. Na Dimmu Borgir’s “Enthrone darkness triumphant” en “Emperor’s “Anthems to the welkin at dusk” ging ik steeds dieper en dieper in de underground graven en liet het merendeel van de grote bands voor wat het was. Jullie zijn een stuk jonger en groeiden op in internettijden waarbij de nieuwe Satyricon vrijwel even gemakkelijk toegankelijk is als een demo van een groezelige Roemeense black metal band. Via welke bands kwamen jullie in contact met het genre?
G: Aangezien ik oorspronkelijk een drummer ben, kwam ik via bands als Sepultura en SOulfly in contact met metal omdat ik hun drumpartijen zo interessant vond. Toen ik een band wou oprichten in Strasbourg, werd ik gecontacteerd door een atmosferische black metal band, een genre waar ik niets van afwist en het was een serieuze klap rond mijn oren. Dat project bestond ongeveer een jaar gedurende hetwelke ik veel muzikale kennis opdeed van de andere leden. De eerste bands waar ik naar luisterde waren Altar Of Plagues, Ash Borer, Krallice en The Arrival Of Satan.
F: Mijn eerste contact met black metal was via een kopie van “Puritanical euphoric misanthropia” van Dimmu Borgir en “At the heart of winter” van Immortal, die ik van een vriend kreeg toen ik vijftien jaar oud was. Op deze leeftijd bliezen de sound en de gewelddadigheid me compleet omver. Doorheen de jaren veranderde mijn muzikale smaak en kreeg ik meer interesse in verscheidene underground stijlen.
H: Ik was origineel eerder into progressieve metal maar een vriend liet me post-rock ontdekken. Hierdoor begon ik me eerder op de emoties van muziek in plaats van de techniciteit te focussen. Ik luisterde nog niet echt naar black metal toen, maar dat kwam op gang vanaf ik met Gaetan in een post-metal band ging spelen en zo zijn andere projecten Cepheide en Rance ontdekte. Zo kwam ik in contact met black metal, maar ik ben nog steeds erg beïnvloed door post-rock.

Zijn er interessante Franse underground metal bands die jullie kunnen aanraden? 
F: Check de laatste releases van Celeste en Blut Aus Nord. (Doen we zeker, maar deze bands zijn hopelijk geen onbekende meer voor onze lezers; JOKKE).
H: Het is moeilijk om er enkele uit te pikken maar ik kijk erg hard uit naar de nieuwe Glaciation release die er zit aan te komen.

In Frankrijk heb je de satanische en orthodoxe scene met onder andere Antaeus, Aosoth, Temple Of Baal en Merrimack. Jullie lijken eerder te connecteren met Time Lurker en Paramnesia. Maken jullie ook deel uit van een scene of opereren jullie op jullie eentje?
G: Hoewel we niet tot een specifieke scene behoren, sta ik erg afkering tegenover de satanische/religieuze kant van het genre of zelfs een zekere ideologie die met black metal geassocieerd wordt. Zo zullen we bijvoorbeeld nooit deelnemen aan een show waar ook bands met een dubieuze politieke ideologie bij betrokken zijn.
Het doet me wel plezier dat je Time Lurker en Paramnesia vermeldt, omdat ik hen nog persoonlijk ken van toen ik in Strasbourg woonde. Ik respecteer hun werk ook enorm. Ik weet niet of we tot eenzelfde scene behoren, maar ik kan me wel verbinden met hun muziek.

Jullie spelen precies niet veel shows. Zijn er tourplannen om de nieuwe plaat te promoten?
G: Wegens de vele line-up wissels hebben we nog niet voldoende tijd gehad om ons te concentreren op het spelen van shows hoewel we dat wel graag doen. Er is echter nog niets gepland.

Tot slot, welke doelen hebben jullie met Cepheide?
H: Ik denk niet dat we echte specifieke doelen hebben. We willen gewoon iets doen dat we graag doen!