Het feit dat het Duitse Purity Through Fire een band met het label “postblack” tekent, zegt heel wat over het geloof dat ze in het Hongaarse Hænesy stellen. Ik kende de band niet, maar ze zijn met “Garabontzia” blijkbaar niet aan hun proefstuk toe. Na een eerste demo verscheen in 2018 het debuut “Katruzsa” en een jaar later werd nog een split met het Russische Moondweller uitgebracht. Postblack dus, maar met iets te weinig afwisseling gebracht. Opener “Fate of the depth” kent een heel winderige en ijle sound waardoor de volumeknop heel wat meer naar rechts dient opengedraaid te worden zodoende er ook wat power gevoeld kan worden. Over dit nummer en opvolger “Sinking deep for a hidden God” zou je een hele avond lang aan de toog (hopelijk kan dat snel terug eens) kunnen leuteren over het feit of dit nu black metal met postrockinvloeden is of postrock met blackmetalinvloeden. Geslaagde symbiose van deze twee genres met andere woorden maar er wordt een beetje op veilig gespeeld. De uitwaaierende gitaarlijnen, opbouwende crescendo’s en cleane gitaarmelodieën zorgen voor het post-element, de (spaarzaam ingezette) ijle screams en soms übersnelle drumpassages geven het geheel dan weer een zwarte toets. Vanuit deze benadering is “Path to the weeping hollow” met zijn zwoele melodieuze gitaarpatronen en repetitieve karakter mijn persoonlijke favoriet. In het als intermezzo bedoelde “Létrontás” blijven de screams achterwege en neemt een in het Hongaars uitgevoerde parlando het over. Wanneer ook strijkers zich komen moeien, baden we plots – tevens door het erg trage tempo – droeftoeterig in doomregionen. Vijf minuten is echter wat te veel van het goede, zeker aangezien ik geen jota versta van wat er gezegd wordt. Het contrast met “Drowning of the final intellect” kan haast niet groter zijn, want hierin laat de drummer horen wel over een héél snel paar voeten te beschikken. De blastbeats scheuren aan een rotvaart voorbij en de dubbele basdrums gaan in overdrive. Op een bepaald moment lijkt een drumcomputer het haast even te moeten overnemen daar het interval tussen de verschillende basdrumaanslagen miniem is en dat het onmenselijk moet zijn om dit in te spelen. Na deze brok agressie valt het dromerige “The archives” in eerste instantie wat te luchtig en zeemzoet uit, maar gelukkig steken de muzikanten halfweg een handvol hete pepers in de reet waardoor het terug genieten wordt van het spanningsveld tussen mooie postrockpartijen en verscheurende blackmetalagressie. Tegen dat we bij de acht en een halve minuut durende afsluiter beland zijn, is het recept wel duidelijk, ook al zet “Asphyxia” qua sfeermaker meer op clean gitaargetokkel dan op explosieve postrock in. “Garabontzia” klinkt zeker niet verkeerd en er passeren best wel wat pakkende momenten, maar als geheel lijdt de plaat wat aan een gebrek aan variatie. Liefhebbers van bands als Cepheide of Paramnesia moeten dit Hænesy zeker een kans geven.

JOKKE: 76/100

Hænesy – Garabontzia (Purity Through Fire 2021)
1. Fate of the depth
2. Sinking deep for a hidden God
3. Path to the weeping hollow
4. Létrontás
5. Drowning of the final intellect
6. The archives
7. Asphyxia