darkspace

Se Lusiferin Kannel – Valtakunta

Albums lijken gemiddeld steeds minder lang te duren. Hier zal enerzijds de korte aandachtspanne waar veel mensen tegenwoordig last van hebben wel wat mee te maken hebben. Anderzijds brengen heel wat artiesten een nieuwe plaat uit die draait om één of meerdere singles en daarnaast opvullers bevat. Het Finse Se Lusiferin Kannel trekt zich hier niets van aan en levert een kolos van een debuut af waarop slechts vier nummers prijken maar die tezamen op een dikke éénenzeventig minuten afklokken. De Finnen brachten “Valtakunta” oorspronkelijk in 2017 in eigen beheer uit maar Signal Rex geeft het ding nu een tweede leven inclusief nieuw artwork en nieuwe mastering door Stephen Lockhart (Studio Emissary). De plaat is het resultaat van vijf jaar schrijven en bijschaven aan de songs en laat een geluid horen dat liefhebbers van Darkspace of Borgne wel zal kunnen bekoren. Verder kunnen ook Paysage d’Hiver, Evilfeast en een Bekëth Nexëhmü wel als referentie genoteerd worden. “Valtakunta” is een uit-ontelbare-laagjes-bestaande vortex aan majestueuze atmosferische black metal en valt als één ellenlange ononderbroken kosmische trip te ondergaan. De sound is bij momenten heel overdonderend want de multi-dimensionale texturen klinken bombastisch en grandioos. Er gebeurt heel wat maar – eerlijk is eerlijk – tegelijk ook weinig want het is wel héél veel van hetzelfde. Het is dan ook niet alle artiesten gegeven om vier nummers met een gemiddelde speelduur van zeventien minuten van begin tot einde boeiend te houden. Akkoord, je zal her en der wel stukjes theremin ontwaren en de veelvuldig uit de kosmos neerdalende sacrale gezangen hebben soms wel wat weg van Batushka, maar er wordt in een nummer als “Ilmestys myrskystä” te weinig afgewisseld qua intergalactische snelheden. Middels “Auringon valtakunta” wordt de ruimtereis beëindigd en wanneer de overrompelende meteoorregen na dertien minuten stilvalt, brengen relaxerende ambientklanken de welverdiende rust. Op zich klinkt het allemaal niet erg verkeerd, maar een compactere aanpak had zijn vruchten in dit geval wel afgeworpen.

JOKKE: 75/100

Se Lusiferin Kannel – Valtakunta (Signal Rex 2019)
1. Edes vedet eivät saa rauhaa
2. Ilmestys myrskystä
3. Näin vastaa autio maa
4. Auringon valtakunta

Voidsphere – To await | To expect

Net zoals het coverartwork van het vorig jaar verschenen “To call | To speak” beschrijft de hoes van het nieuwe “To await | To expect” perfect het gevoel dat je krijgt door Voidsphere’s muziek te absorberen: de kosmische black metal wervelwind zuigt je immers als het ware mee in een zwart gat. Net zoals Mahr, Arkhtinn en Hwwauoch maakt Voidsphere deel uit van het Prava Kollektiv en wisselen de bands onderling leden uit. De muziek van het Frans/Amerikaanse Voidsphere leunt dicht aan bij die van Arkhtinn, maar klinkt net iets minder monotoon dan diens nieuwste worp “最初の災害“. De kosmische black schiet – aangedreven door een niet aflatende drumwervelwind – als een raket doorheen de geluidsmuur de ruimte in waarbij de riffs en keyboards een galactische grandeur creëren. In tegenstelling tot Arkthinn is de ambient meer in het geheel verweven en de vocalen vormen een additionele abstracte laag op de achtergrond. Een band als Darkspace is natuurlijk ook nooit veraf. Twee nummers die je veertig minuten lang meevoeren op een intergalactische roetsjbaan. Gewoonweg zalig.

JOKKE: 85/100

Voidsphere – To await | To expect (Fallen Empire Records/Amor Fati Productions 2018)
1. To await
2. To expect

Almyrkvi – Umbra

Met “Pupil of the searing maelstrom” leverde Almyrkvi vorig jaar reeds een veelbelovend visitekaartje af, maar nu is het tijd voor het echte werk. Ván Records presenteert ons immers het volwaardige debuut “Umbra” van de IJslanders Garðar S. Jónsson en Bjarni Einarsson, beiden gekend van ondermeer Sinmara en Slidhr. Daar waar het gros van de IJslandse scene de voorliefde voor het Franse Deathspell Omega niet onder stoelen of banken steekt en met haar dissonante black metal aan de slag gaat om er een eigen draai aan te geven, leunt Almyrkvi dichter tegen die andere invloedrijke Franse band aan: Blut Aus Nord. Op “Umbra” prijken zes meer-dan-zes-minuten-durende-songs waarin spacey soundscapes gecreëerd worden die de luisteraar trachten mee te sleuren in de melancholische duisternis van de kosmos. Hoewel opener “Vaporous flame” enkele snelle partijen bevat, raast de met-industrial-geïnjecteerde-zwartgeblakerde metal niet tegen lichtsnelheden voorbij zoals bij een Darkspace, maar deint ie mid-tempogewijs uit in de weidsheid van het heelal. Doorheen”Stellar wind of the dying star” waait een post-metal feel en er passeren hevig beukende sludgy aandoende riffs. De cleane samenzang die in enkele nummers opduikt, creëert meermaals een plechtig en triomfantelijk gevoel en wanneer de grootse start van “Cimmerian flame” uit de boxen knalt, klinkt die zó onheilspellend dat het haast lijkt alsof je door een gigantisch zwart gat gaat opgezogen worden. Verslavend plaatje!

JOKKE: 83/100

Almyrkvi – Umbra (Ván Records 2017)
1. Vaporous flame
2. Forlorn astral ruins
3. Severed pillars of life
4. Stellar wind of the dying star
5. Cimmerian flame
6. Fading hearts of umbral nebulas

Arkhtinn – IV

“Google man, ben je daar?” Blijkbaar niet, want buiten het feit dat Arkhtinn uit het noorden komt, is er niet veel geweten over deze (eenmans?)-band. Wat ik wel weet is dat deze act al vier “cassette-demo’s” lang ijzige, maar ook dromerige ambient black metal maakt waar mijn gelukshormoon van in overdrive geraakt. Naar aloude gewoonte krijgen we twee ongetitelde tracks te horen – de eerste in een metalen jasje gestoken en de tweede bestaande uit pure ambient – die elks op een minuutje of twintig afklokken en de luisteraar doorheen tijd en ruimte katapulteren waarbij het watertanden is op de dimensies die middels dichte keyboardlagen vorm krijgen. Eenmaal de drums en gitaren in ‘I‘ invallen, weten we dat het goed komt. Atmosferische gitaar- en keyboardtapijten worden doormidden gekliefd door een snaredrum die klinkt als een specht op speed en de militaristische cadans er stevig inhoudt. Hierover draperen de pakkende screams zich als een extra saus die alle openingen van de nochtans redelijk volgestouwde songs opvullen. Dit is spacecake voor aanhangers van Darkspace, Mysticum en Borgne. Na deze kosmische rollercoaster is het met “II” tijd om de ademhaling en hartslag – die ondertussen compleet in het rood staan – opnieuw onder controle te krijgen. Vergeet die meditatieve cd’s vol walvisgeluiden of kabbelende beekjes! Hier wordt een mens pas rustig van. “IV” is wederom een schot in de roos. Dat belooft voor “V” die ondertussen ook al in de intergalactische pijplijn zou zitten. Laat maar komen!

JOKKE: 82/100

Arkhtinn – IV (Fallen Empire Records 2017)
1. I
2. II

Fyrnask – Fórn

Het Duitse Fyrnask wist mij in het verleden reeds te overtuigen met haar platen “Bluostar” (2011) en “Eldirr Nótt” (2013) en ook het kwaliteitslabel Ván Records ging blijkbaar overstag want Fyrnd (de man achter deze éénmansband) ondertekende een contract met hen voor het nagelnieuwe “Fórn”. Wie dit goed bewaarde Duitse geheim nog niet kende en integere pagan black metal bands wel kan smaken, moet deze band zeker eens een luisterbeurt gunnen. In een tijdspanne van vijfenvijftig minuten doet Fyrnd ons, middels vijf volwaardige atmosferische natuurrituelen, de dagelijkse aardse beslommeringen even vergeten. Woeste en vrij snelle black metal, waarbij het metalen raamwerk van de songs doorweven is met allerhande natuurelementen, is het medium waarmee Fyrnask ons naar een mysterieuze wereld tracht te katapulteren. De vijf andere tracks zijn instrumentaal, vervullen de rol van intro en spanningsopbouwende intermezzo’s en voelen als de natuurlijke biotoop aan waarin Fyrnd het liefst vertoeft. Wanneer het (elektronische) gaspedaal diep wordt ingedrukt en de keyboardklanken aanzwellen, neigt het geheel naar Darkspace. Als de snerpende Noorse black metal wervelwindriffs gaan liggen en donkere heidense ambient rituelen het schouwspel overnemen, moeten we meermaals aan Wardruna denken, check “Fornsǫngvar” er maar eens op na. Dit geldt als garantie op het uitblijven van dronkemans huppeldepuppel pagan metal – godzijdank! Op vocaal gebied wordt een breed spectrum aan keelklanken aangewend om de – ik vermoed oud-IJslandse teksten – te manifesteren; hese black metal screams, fluweel gefluister en epische cleane zang(koren) passeren de revue. Vanaf we met “Agnis offer” op kant B zijn aanbeland, gaan de cleane vocalen de hoogte in om een soort bezwerende theatraliteit op zijn Urfaust’s aan te nemen. Ook op bonustrack “Vitran” – die op mijn tot-in-de-puntjes-verzorgde vinyluitgave op een extra 7 inch gegraveerd staat – bedient Fyrnd zich van deze bijzondere zangstijl. Ik smaak het wel. Als je ook iets van kritiek verwacht op deze plaat is het de drumsound, waarbij vooral tijdens de digitale cymbaalaanslagen opvalt dat de drums uit een doosje komen. Organische akoestische drums zouden deze atmosferische muziek best wel ten goede komen. Voor de rest is dit een allround overtuigende plaat voor liefhebbers van kwaliteitsvolle pagan/black.

JOKKE: 82/100

Fyrnask – Fórn (Ván Records 2016)
1. Forbænir
2. Draugr
3. Niðrdráttr
4. Vi er dømt
5. Agnis offer
6. Urðmaðr
7. Blótan
8. Fornsǫngvar
9. Kenoma
10. Havets kjele
11. Vitran (Bonus)

Borgne – Règne des morts

Dat de heersende Star Wars mania mij totaal gestolen kan worden, wil niet zeggen dat ik mijn metal – naast zwart – soms ook niet een tikkeltje galactisch lust. De industriële black van het éénogige Zwitserse monster Borgne doet me immers regelmatig aan een ruimtereis doorheen oneindige sterrenstelsels denken. Op muzikaal gebied dan toch, want de teksten (Frans, Engels en Grieks) handelen zoals van oudsher over eerder misantropisch gerelateerde onderwerpen. Bezieler Bornyhake lijkt het nog steeds niet zo op zijn medemens begrepen te hebben. Langspeler nummer zes is drie jaar in de maak geweest, maar Borgne verwent zijn aanhang op “Règne des morts” dan ook met een plaat die tot aan het gaatje gevuld is. Voor de luisteraar met weinig tijd zal een album van tachtig minuten niet altijd even gemakkelijk de weg naar de stereo vinden. Wie ’s nachts echter geen rekening hoeft te houden met slapende kinders raad ik aan om “Règne des morts” toch eens aan een nocturnale luisterbeurt te onderwerpen. Dat is immers het momentum waarop de lang uitgesponnen composities het best tot hun recht komen. Het industrieel karakter van Borgne zit hem vooral in de machinaal klinkende drums en allerhande keyboardgeluidjes en soundscapes die de, met momenten razende, black opfleuren. Niet zo theatraal als bijvoorbeeld een Limbonic Art, maar eerder zoals bij de collega’s en landgenoten van Darkspace waarbij de keyboards haast een extra melkwegstelsel creëren dat zich tegen lichtsnelheid een weg baant doorheen het zwarte universum. Bornyhake en kompanen hebben de klus niet alleen moeten klaren en hebben hulp gekregen van enkele gelijkgestemde zielen. Zo verzorgde Dirge Rep (ex-Gehenna, ex-Enslaved en ex-nog een heleboel Noorse bands) de tekst voor opener “Void Miasma” en deden de Finnen Spellgoth en Hex Inferi (beiden actief bij Horna) een duit in het zakje op “Abysmal existence”, het kroonjuweel van de plaat, dat je een ware “slap in the face” biedt na de melancholische aftrap, halverwege een hypnotiserende ambient-laag op je gemoed laat inwerken, om dan weer plots machinaal op je in te stampen. Toch moet ik toegeven dat het album een lange rit is, want om tachtig minuten te blijven boeien is het toch wel ietwat te veel van hetzelfde. Het is gelukkig niet zo erg als bij de eerder dit jaar verschenen dubbelaar van het gelijkaardige Midnight Oddysey, waarbij slechts de helft beklijvend was tegenover een overbodige andere helft, maar “Règne des mort” komt wat mij betreft pas echt op gang vanaf “Everything is a fallacy”, maar dan zijn we toch al meer dan een half uur aan onze ruimtereis bezig. De liefhebbers zal dit echter worst wezen en zullen hun hartje danig kunnen ophalen bij een verder degelijke plaat.

JOKKE: 78/100

Borgne – Règne des morts (Those Opposed Records 2015)
1. Void miasma
2. Eonious fovous
3. When swans are choking
4. Everything is a fallacy
5. Abysmal existence
6. Fear
7. L’odeur de la mort

Mare Cognitum – Phobos monolith

Derde keer, goede keer want voor het eerst heeft Jacob Buczarski, de man achter de éénmansband Mare Cognitum, eens knap artwork voorzien om zijn muzikale kunst te visualiseren (het oog wil ook wat, weet je wel). De paarse tinten en het futuristische ruimtelandschap van de kleurrijke hoes van “Phobos monolith” deden me meteen terugdenken aan het machtige Limbonic Art. Niet alleen het artwork maar ook de voorliefde voor het eindeloze universum en kosmische mystiek is een overeenkomst die de Amerikaan deelt met deze Noorse band. Muzikaal gezien kunnen we slechts van een beperkte muzikale gemene deler spreken: oké, beide bands spelen atmosferische black metal en in beide gevallen komen de drums uit een machientje in plaats van te zijn ingespeeld door een drummer van vlees en bloed (hoewel dat er bij Mare Cognitum amper aan te horen is), maar daar houden de vergelijkingen dan ook op. De theatrale bombast van Limbonic Art blijft achterwege, terwijl Mare Cognitum meer voor een vloeiende atmosferische opbouw kiest. Soms ingetogen, subtiel en emotioneel (de aanloop van de plaat of de song “Noumenon”), maar meestal majestueus en knetterhard, schieten de intense blast drums en tremelo riffs je met een oerknal de ruimte in, om alzo in een eindeloze baan rond de aarde en in een spiraal van kosmische black (en sporadische death) metal terecht te komen. De vier lange ruimtereizen klokken af tussen de acht en vijftien minuten en bevatten ongebreidelde instrumentale passages waarop het lekker wegdromen is naar verre ruimtestelsels en een zee van kleurrijke sterren. Pas na een dikke zes minuten trekt ruimtereiziger Jacob zijn strot open in openingstrack “Weaving the thread of transcendence” waarbij opvalt dat zijn vocalen meermaals refereren aan de sappige hese screams van John Haughm van Agalloch. In afsluiter “Ephemeral eternities” zoeken zijn stembanden lager gelegen regionen op om de meer death metal getinte riffs te ondersteunen. Nu ben ik normaal gezien geen liefhebber van futuristische toestanden of Star Wars en Star Trek nerd-doenerij, maar deze “space odeyssey” raad ik elke fan van Darkspace, Emperoriaanse black metal of de (cascadiaanse) post-verwanten (debuutplaat “Al-Azif” van The Great Old Ones is ook nog een goede referentie) aan.

JOKKE: 84/100

Mare Cognitum – Phobos monolith (I, Voidhanger Records 2014)
1. Weaving the thread of transcendence
2. Entropic hallucinations
3. Noumenon
4. Ephemeral eternities