deafheaven

Mystagogue – And the darkness was cast out into the wilderness

Duivel-doet-al Maurice De jong – of Mories voor de vrienden – opereert het liefst solo en de geluiden die hij daarbij onder de noemer van één van zijn elvendertig projecten (waarvan Gnaw Their Tongues en Cloak Of Altering de meest bekende zijn) produceert, zijn meestal moeilijk behapbaar en verteerbaar. Mories is immers niet vies van wat rare kronkels in zijn muziek en doorspekt zijn avangardistische creaties regelmatig met bakken noise. Dat hij ook meer “normale” black kan schrijven, bewijst hij op “And the darkness was cast out into the wilderness” waarop hij samenwerkt met Laster’s Wessel Damiaen (verder ook actief bij Nevel, Willoos en Verval). Mystagogue is de naam waarmee beide heren de luisteraar acht nummers en een klein half uur lang inwijden in allerhande mystieke overtuigingen. Op basis van de bandnaam, het intrigerende hoesontwerp en de aangesneden thema’s zoals metafysica en occultisme verwachten jullie misschien rituele of orthodoxe black waar het kaarsvet vanaf druipt, maar die vlieger gaat toch niet op. Mystagogue’s sound neigt naar wat vele nieuwere Amerikaanse bands zoals een Woe of Void Omnia doen maar waarvan het geluid duidelijk gestoeld is op oude bands en zit hierdoor bij Vendetta Records op de juiste plaats. Natuurlijk schemeren er ook de nodige Scandinavische invloeden door, maar het is toch moeilijk om hier een overduidelijke Zweedse of Noorse stempel op te plakken. “Here in the white silence of the dawn” straalt een zekere positiviteit en lichtheid uit en doet me daardoor zelfs wat aan oude Deafheaven denken (wat Mories van die vergelijking vindt, lezen jullie hier). “A nacreous-tinted halo of bright sorrow” valt nog positief op door de spoken word samples die voor afwisseling zorgen met Mories zijn hoge krijsen die soms ook net lijken over te slaan wat een cool timbre creëert. Daar waar de muzikale schrijfselen van veel stijlgenoten in lang uitgesponnen nummers uitmonden, houdt Mystagogue de touwtjes strak in handen met compacte en overzichtelijke nummers waarbij de zweep er goed op ligt en waarbij af en toe subtiele ondersteunende keys te bespeuren zijn die voor extra grandeur zorgen. “And the darkness was cast out into the wilderness” kan tellen als eerste statement!

JOKKE: 82/100

Mystagogue – And the darkness was cast out into the wilderness (Vendetta Records 2019)
1. Bereaved of light
2. The gift of grief upon the black earth
3. And the darkness was cast out into the wilderness
4. Here in the white silence of the dawn
5. And shrieking winds lash the oceans into madness
6. A nacreous-tinted halo of bright sorrow
7. Nothing but the night-black mantle
8. The splendour of our demise

Avast – Mother culture

Laat je niet misleiden door de baarden, tattoos en houthakkershemdjes outfit van deze Noren, want hoewel ze er als een stoner- of sludge-band uitzien, eren ze toch de grootste muzikale erfenis van hun prachtige thuisland Noorwegen, zijnde black metal. Het uit Stavanger afkomstige kwartet doet het echter niet op de traditionele manier maar mixt de extremiteiten en esthetiek van het genre met de atmosfeer, ingetogenheid en weidse ruimtelijkheid van post-rock. Qua thematiek lijken de roots van de band dan weer eerder in punk rock en hardcore te liggen want de teksten behandelen niet de doorsnee black metal topics, maar leunen meer naar een filosofische en poëtische kijk op sociale en milieugerelateerde zaken. In 2016 werd een twee-nummers-tellende EP uitgebracht die het beste deed beloven voor de toekomst. Het nagelnieuwe “Mother culture“gaat alvast op hetzelfde elan verder. Felle en snelle modern klinkende blackness à la Downfall of Gaia zoekt de contrasten op met betoverende en beklijvende post-rock soundscapes die zo uit de koker van een Caspian zouden kunnen komen. Reeds in de negen minuten durende opener worden we heen en weer gekatapulteerd tussen agressie en emotie waarbij de melodieën best catchy klinken maar nooit uitmonden in goedkoop emo-geneuzel. Avast bevindt zich met haar muzikale en vocale aanpak in het vaarwater van een Deafheaven maar laat de balans nooit naar een té grote emotionaliteit doorwegen. In de titeltrack flitsen ijzige screams als bliksemschichten doorheen een melancholisch post-rock wolkendek waar melodieuze gitaarmelodieën doorheen schemeren. “The myth” kent een instrumentale aanpak en laat van-ingetogenheid-naar-climax-evoluerende post-rock à la oude This Will Destroy You haar zegje doen zonder dat er zwartgalligheid aan te pas komt. Des te harder knalt “Birth of man” ons daarna tegen de kop met haar moderne black zonder echter de hele tijd door te rammen. In “The world belongs to man” versmelten black metal en post-rock nóg harder dan de ijskappen en de zee, waarbij dat laatste fenomeen desastreuze gevolgen gaat hebben voor de mensheid. “Mother culture” is gebaseerd op het filosofische verhaal “Ishmael” van Daniel Quinn en waarschuwt dan ook voor het grote potentieel van een wereldwijde catastrofe. De serene openingsklanken van “An earnest desire” klinken nog enigszins hoopvol en ontplooien zich If These Trees Could Talk-gewijs tot post-rock met een boodschap, maar verderop schudt het nummer ons wakker. Blijf niet bij de pakken zitten, maar doe iets! “Man belongs to the world” combineert rock-georiënteerde grooves met epische geluiden, dreunende bassnaren en zwartgeblakerde uithalen. Het warm water wordt hier niet uitgevonden, maar we stellen wel vast dat Avast in een uitgemolken genre toch nog een erg onderhoudende plaat heeft weten uitbrengen.

JOKKE: 83/100

Avast – Mother culture (Dark Essence Records 2018)
1. Mother culture
2. The myth
3. Birth of man
4. The world belongs to man
5. An earnest desire
6. Man belongs to the world

Det Eviga Leendet – Lenience

Het Amerikaanse Fallen Empire Records heeft haar eindoffensief ingezet alvorens het tijdelijke voor het eeuwige in te ruilen. Met de laatste releases die ze op de mensheid loslaten, maakt het label nogmaals duidelijk dat ze de voorbije jaren toch een belangrijke rol hebben gespeeld in het presenteren van (avontuurlijk) undergroundspul. Eén van de laatste stuiptrekkingen is het debuut van het Zweedse Det Eviga Leendet dat de titel “Lenience” meekreeg. De bandnaam is Zweeds voor “de eeuwige glimlach”, misschien een ietwat vreemde naamkeuze (hoewel er waarschijnlijk wel een diepere gedachte achter schuilgaat) aangezien de muziek van het uit Uppsala/Stockholm afkomstige kwintet allesbehalve vrolijk klinkt. Det Eviga Leendet bevindt zich in het atmosferisch black metal-hoekje waarbij emotionele black metal-partijen, progressievere post-metal-melodieën en ambient/noise-interludes als dichte laagjes op mekaar gestapeld zijn en alzo een overheerlijke tiramisu vormen, die echter vrij goed verteert en nergens zwaar op de maag ligt. Door de muziek niet bomvol gekwelde zangpartijen te steken, maar middels instrumentale passages te laten ademen, behoudt het geheel een zekere luchtigheid zonder echter diepgang te missen. “Lenience” werkt gestaag naar een climax toe want “Stellar” en de afsluitende titeltrack zijn dé nummers van de plaat waar alle krachten van de band (beklijvende melodieën, geëmotioneerde screams en strakke blasts) samengebundeld worden en springen er dan ook bovenuit. Na een dik half uur is de koek spijtig genoeg al op en hunkeren we naar meer. “Lenience” behoort tot de betere post-black die we het afgelopen jaar te horen hebben gekregen en zal liefhebbers van het genre die bijvoorbeeld de laatste Deafheaven-plaat té afgrijselijke emo vonden wel kunnen bekoren. Op zich is de post-black van Det Eviga Leendet misschien een ietwat vreemde match met Fallen Empire Records die doorgaans voor obscuurder spul kiezen, maar kwaliteit primeert boven in hokjes te denken. Het is te hopen dat de Zweden na dit teasende debuut snel elders onderdak vinden want dit smaakt naar meer.

JOKKE: 80/100

Det Eviga Leendet – Lenience (Fallen Empire Records 2018)
1. O
2. Ingest
3. Repent
4. Embark
5. Stellar
6. Lenience

Trna – Earthcult

Post-black metal lijkt alweer een tijdje over zijn hoogtepunt heen te zijn, ondanks het feit dat hoogvliegers als Deafheaven en Harakiri for the Sky blijven doen waar ze goed in zijn en dat er daarnaast ook een nieuwe van Lantlôs in de maak is. Toch blijken er binnen het genre geregeld nog albums het daglicht te zien die het beluisteren waard zijn. Onverwachts lijkt één van de hedendaagse pareltjes uit het Russische Sint-Petersburg afkomstig te zijn, met name het trio Trna. In tegenstelling tot de voor Nederlandstaligen quasi onuitspreekbare naam blijkt de instrumentale post-black van de band een beter verteerbare brok te zijn. Na de twee eerste albums op amper anderhalf jaar tijd uit te brengen dachten de heren nu eens wat meer tijd te laten verstrijken voor nummer drie op de wereld zou worden losgelaten. In die periode werd ook drummer Sergey Tikhomirov vervangen door Timur Yusupov. “Earthcult” is zodus het derde wapenfeit van Trna, een pure brok sfeer van net geen zesenzestig minuten gespreid over vier songs, die allemaal minstens vijftien minuten lang door de speakers knallen. Over de muziek zelf kunnen we in principe kort zijn: de band rond Anton Gataullin (Show Me A Dinosaur) brengt ons een zeer vergelijkbare sound, structuur en gevoel als Deafheaven ten tijde van “Sunbather”, maar dan zonder het zieltogend gekrijs van George Clarke en met een meer prominente rol voor de basgitaar. Hierdoor ontstaat er iets meer ruimte voor het opbouwen van (soms zeer explosieve) climaxen, mede dankzij de vele knipogen naar blackgaze en post-rock. Desondanks houdt “Earthcult” er over de gehele lijn best een vrij hoog tempo op na, waarbij de blast beats ons geregeld om de oren vliegen. Trna weet ondanks het gebrek aan zang toch een dromerige en meeslepende sfeer te creëren: als luisteraar word je een uur lang meegevoerd doorheen het desolate bos dat op de albumhoes wordt afgebeeld. Écht origineel is deze stijl al lang niet meer, maar dit gezelschap heeft het kunstje duidelijk goed in de vingers en levert een melodieus en bijzonder melancholisch pareltje af. Helaas is hun Europese tour ondertussen afgezegd, want ik ben er zeker van dat Trna de Antwerp Music City volledig in vervoering zou hebben gebracht.

CAS: 85/100

Trna – Earthcult (Eigen beheer, 2018)
1. Earthcult
2. Everywhere and nowhere
3. The heart of time
4. Thaw

Time Lurker – Time lurker

Toen ik vorig jaar tijdens een nachtelijke Bandcamp dwaling op Time Lurker stootte, was ik meteen verkocht. Mijn kop eraf dat deze Franse einzelgänger uit Strasbourg vroeg of laat niet door een label opgepikt zou worden. Het is uiteindelijk Les Acteurs de l’Ombre Productions geworden, een label dat de laatste tijd goed bezig is. Voor het debuut dat in juni uitkomt werden de twee digitale EP’s “I” (tracks één en twee) en “II” (tracks vier tot en met zeven) en de single “Etheral hands” (track drie) samengevoegd. Mick speelde de hele plaat op zijn eentje in en verzorgde ook de mix. Voor de mastering werd bij Jack Shirley (o.a. Deafheaven, Wiegedood, Oathbraker, Ultha) aangeklopt, dus op productioneel vlak zit dit plaatje meer dan snor. Voor de zang kreeg de man hulp van enkele vrienden zoals Thibo (Paramnesia), Tony (Rance), Cédric (End Of Mankind, Pyrecult) en Clam (Le Mal des Ardents) waardoor er op vocaal vlak tot op het depressieve af heel wat te beleven valt. De geest van het vergane Altar Of Plagues waart alomtegenwoordig rond in de atmosferische black metal, maar dat vinden we allerminst een spijtige zaak. De warme gloed die de muziek bij momenten uitstraalt, maakt het contrast met de ijselijke screams des te groter. In de songs afkomstig van de tweede EP is nog meer ruimte voor catharsische atmosfeer voorzien. Het concept van Time Lurker is gebaseerd op een lange, introspectieve reis waarbij de menselijke natuur geconfronteerd wordt met haar demonen die gevormd worden door twijfel en angst en waarbij inspiratie werd gevonden bij Jules Verne en HP Lovecraft. Twijfel is er allerminst bij het aanhoren van deze plaat. Wat ben ik in mijn nopjes met Time Lurker!

JOKKE: 90/100

Time Lurker – Time lurker (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2017)
1. Rupture
2. Judgment
3. Ethereal hands
4. Reborn
5. No way out from mankind
6. Passage
7. Whispering from space

Numenorean – Home

Sinds (het door menigeen verguisde) Deafheaven op een succesvolle manier een brug wist te slaan tussen black metal en shoegaze/post-rock, zijn tal van bands in hun kielzog beginnen opereren, waarbij sommige nóg meer het slachtoffer werden van het haters gonna hate-theekransje, denken we maar aan een band als Ghost Bath. Met het in Canada residerende Numenorean is deze scene weer een band rijker. Ik kende ze niet – en u waarschijnlijk ook niet – maar daar zal de promomachine van Season Of Mist wel verandering in brengen. Debuutplaat “Home” werd van een ietwat shockerende hoes voorzien, maar in plaats van op z’n goregrinds enkel een provocerend hoesplaatje te kiezen just for the sake of it zit er wel degelijk een verhaal achter de misselijkmakende cover. Het centrale thema, de muziek en het artwork van ‘Home’ handelen over een verlangen naar iets dat we als mens nooit zullen bereiken. We voelen ons als mens allemaal op één of andere manier leeg en gebroken, dus zoeken we voldoening in zaken zoals geld, seks, relaties, drugs, religie en een verscheidenheid aan andere dingen, maar uiteindelijk blijven we verstoken van het ware geluk. Waar we écht op zoek naar zijn, is de onschuld van een kind dat niets van deze wereld kent en omdat we niet in staat zijn dit ooit terug te krijgen, is de enige plek waar we dit comfort terug kunnen vinden onvermijdelijk de dood. Het meisje op de cover stelt deze laatste rustplaats voor ons voor. En de albumtitel verwijst naar het feit dat ze alle pijn en verdriet, die verbonden zijn aan volwassen worden, niet moet ervaren. Een zwaarwichtig thema, dat door Numenorean op pakkende wijze in vier uitgesponnen tracks en een interludium verpakt wordt. De muzikale expressie situeert zich tussen extreme, overwegend zinderende black metal en melancholische shoegaze/postrock, waarbij ook meermaals rock-georiënteerde passages de revue passeren. Metershoge golven aan pakkende screams en riffs overspoelen plots de ingetogen instrumentale intermezzo’s die als moment van zelfreflectie en bezinning fungeren. Noem het post-black, noem het DSBM, noem het blackgaze, ach als het kind maar een naam heeft. Erg origineel is het ondertussen ook allemaal niet meer, maar het geheel wordt wel sterk en overtuigend gebracht. Hierbij weet het vijftal meer dan eens de gevoelige snaar te raken, zonder dat het gebodene in een zeemzoete brij vervalt – verre van zelfs. Naast de eerder genoemde invloeden, zal Numenorean ook de liefhebbers van Forgotten Tomb, Woods Of Desolation, Alcest of Harakiri For The Sky weten te bekoren. Goed debuut! Luistertip: “Devour“.

JOKKE: 78/100

Numenorean – Home (Season Of Mist 206)
1. Home
2. Thirst
3. Shoreless
4. Devour
5. Laid down

Wildernessking – Mystical future

Of black metal hip(ster) is in Afrika weet ek nie. Zwartmetaal en die swart kontinent: as jy dit so bekyk sou dit ’n match moet wees, maar in werklikheid is ’n swart medemens wat black metal speel eerder die uitsondering as die reël. Wildernessking moet so wat die mees bekende band uit Suid-Afrika (en Afrika tout court) wees. Dit uit Kaapstad afkomstige viertal is met “Mystical future” aan haar tweede langspeler gekom, maar het sedert debuut “The writing of gods in the sand” uit 2012 nie stilgezeten, want in hierdie tydperk verskyn ook nog twee EP’s en twee splits. Nou kan jy twee voorbehoude maak by my intro. Ten eerste het die band wel deeglik Afrika as basis, maar hul huidkleurtje leun tog redelik naby aan die ons aan, dus die stelling uit die intro van hierdie review word weer eens bevestig. Ten tweede leun hul black metal eerder na die soort “bomenknuffelaars black” waar duivelsverering en okkultisme ver soek is waardeur die scene puriste Wildernessking nie as black metal sal katalogisering. Wat doen dit daar eintlik almal toe? Ek het Wildernessking steeds ’n goeie middenmotor gevind qua atmosferiese black metal band, maar op “Mystical future” tree hulle nog ’n trappie hoër na die top, hoewel dit eintlik vyf songs betref wat geskryf is tussen januarie 2012 en september 2013 en in 2014 verewig is . Wat my so hou aan hierdie plaat is die (h) eerlike organiese sound waardeur jy byna na ’n live plaat lyk te luister, ’n verademing tussen die vele hedendaagse kliniese en overgecompresseerde produksies. Hierdeur kom Wildernessking in die vaarwater van Fen, wat daar ’n soortgelyke benadering op nahouden en waarmee daar ook op musikale vlak die nodige parallelle getrek kan word. Hoewel die musiek nie van die hardste in haar soort is, word dit geneutraliseer deur die rou (maar ietwat eentonige) vocalen. Dit spanningsveld doen gereeld aan Deafheaven dink, hoewel hierdie laaste die versneller wel ’n pak meer induwen. Ek betrap my gereeld op die meefluiten van die pakkende melodieë wat byvoorbeeld in ’n songs soos “I will go to your tomb” geëtaleerd word. “To transcend” is die ruspunt op die plaat waarin die postrock invloede bo kom dryf sonder in clichés te verval, hoewel hierdie song tog nie volledig weet te oortuig. Gee my dan maar “With arms like wands” waar die melodieuse lei oortyd maak maar gedrapeer word oor ’n rou black metal fond. Die uitgezette lyne van die beginriff van “If you leave” is héél dank verskuldig aan “Earth: As a womb” van Altar Of Plagues maar word daarna gekleur deur die vroulike bezwerende koor van Alexandra Morte totdat die screams van frontman / baskitaarspeler Keenan Nathan Oakes terug die aandag opeis en daar ’n epiese eindspurt genre ou Alcest ontplooi word wat ongeveer elke haartje op my katedraal van ’n liggaam doen rechtkomen. Mooi en pragtige plaat.