desaster

Impiety – Versus all gods

Impiety is een band die ik me nog herinner uit de jaren negentig maar die ik geheel uit het oor had verloren tot ik recent de jongste langspeler “Versus all gods” te verwerken kreeg. Blijkbaar is het de eerste in ongeveer zeven jaar, een periode waarin een hele hoop kleine releases zoals splits en EP’s de tijd hebben gevuld. Na de sterke – doch cliché – epische instrumentale intro, merk ik meteen dat dit niet de rauwe black metal band is die ik me herinner. “Versus all gods” heeft een pak meer thrash invloeden op elk vlak, van gitaren en drums tot stem. Iets wat niet per se bij mij in de smaak valt. Desondanks kan ik zeker de ervaring horen die deze Singaporezen hebben in het maken van no-nonsense metal. Al doet het me ergens wel denken aan een Griekse coverband van het Duitse Desaster die in de Coronatestwachtzaal iets teveel naar “Altars of madness” heeft geluisterd. De meeste nummers blijven mid-tempo met blast uitspattingen, wat prima is, al mis ik echt wel een extra laagje of een lead hier en daar. Alles is heel degelijk gespeeld, zonder echt technisch uit te blinken. Beetje jammer, want de karige momenten dat er eens een echt goede lead of solo opduikt, het ritme eens afwijkt of de drums eens uit de rij dansen, zijn hoogtepunten op “Versus all gods“, omdat het dan allemaal een tikkeltje interessanter wordt dan de zoveelste afgerammelde blackened thrash plaat. Elke track heeft wel zo zijn lichtpuntjes, maar het lekker klinkende – vroege Morbid Angel aandoende – “Reigning armageddon” en de afsluiter “Magickal wrath” vind ik de beste tracks, dankzij de dynamische riffs en de iets sporadischere zang. Dit laatste is belangrijk, want het typische toiletgekweel gaat na een tijdje echt op mijn laaghangend vlees werken. In een klotedop kan je stellen dat dit een degelijk, doch vrij middelmatig album is waar fans misschien op zaten te wachten, maar dat geen potten zal breken of pannen zal deuken. Voor liefhebbers van het genre echter wel de moeite om in hun collectie te hebben, al is het maar omwille van de geschiedenis die Impiety heeft binnen de scene.

Xavier: 70/100

Impiety – Versus all gods (Shivadarshana Records 2020)
1. Intro- Kommand IX
2. Reigning armageddon
3. Djinn of all djinns
4. Barbarian black horde
5. Azazel
6. Inviktus satanikus
7. Terror occult dominion
8. Dajjal united
9. Interstellar deathfuck
10. Magickal wrath

Bütcher – 666 goats carry my chariot

Leder, pinnenbanden, slim fit broeken, puntbotinnen, zwarte vegen corpsepaint, de umlaut en het omgekeerd kruis in de bandnaam, het cover artwork van Kris Verwimp, het nummer van het beest in de titel, aliassen zoals LV Speedhämmer en R Hellshrieker,…U snapt het ondertussen wel: alle metalclichés zijn hier volop aanwezig en terecht want wat het Belgische Bütcher op diens tweede langspeler “666 goats carry my chariot” laat horen, is van de eerste tot de zesendertigste minuut opgedragen aan “the ancient godz of steele”. Op papier is de explosieve mix van heavy, thrash en een vleugje black niet aan mij besteed, maar sinds de release van “Bestial fükkin’ warmachine“, de eerste plaat die de band na haar ‘comeback’ uitbracht, las ik niets dan positieve dingen over het kwartet, waardoor ik besloot de nieuwe boreling toch maar eens een kans te geven. Ik besloot de epische negen minuten durende titeltrack als eerste te ondergaan. Sfeervol Bathoriaans akoestisch gitaarwerk en heldere koorzang trappen deze compositie in gang. “Hammerheart” lijkt nooit veraf. Wat volgt is een enorm pakkende en catchy rit die langzaam opbouwt totdat de metalen spanning losbarst. De maniakale frontman R Hellshrieker laat zijn stembanden alle registers van het metalen spectrum verkennen gaande van black metal gekrijs, dieper gegrom en natuurlijk de obligate falsetto uithalen waarin we heel wat King Diamond en Mercyful Fate terug horen. “666 goats carry my chariot” is als het ware Bütcher’s “Bohemian rhapsody“, een eclectisch nummer dat tot het einde der tijden met de band geassocieerd zal worden en waar de heren meer dan trots op mogen zijn. De lange speelduur, akoestische gitaren en het eerder mid-tempo gebeuk, maken van dit nummer wel een enigszins afwijkend rustpunt want de songs die we ervoor en erna te verwerken krijgen, vliegen aan een rotvaart voorbij waarbij de helse tempo’s, vlammende gitaren en schedelsplijtende solo’s van de getalenteerde KK Ripper de boel – volledig in lijn met het artwork – in lichterlaaie zetten. “45 RPM metal” is nog zo’n duivels metal anthem waarbij bloed, zweet en alcoholdampen uit mijn boxen spatten en dat live waarschijnlijk veel slachtoffers zal maken. In het berzerker-achtige “Sentinels of dethe” struikelt R. Hellshrieker net niet over zijn woordentsunami en geeft hij heel wat rappers het nakijken. Muzikaal en productioneel gezien is Bütcher begin jaren ’90 stil blijven staan en zo hoort dat ook in hun geval. 666 keer hulde en een aanrader voor fans van Mercyful Fate, Celtic Frost, Deströyer 666, Darkthrone, Nifelheim, Aura Noir, Desaster, Witchery, Absu, Nocturnal Breed en Impiety.

JOKKE: 82/100

Bütcher – 666 goats carry my chariot (Osmose Productions 2020)
1. Inauguration of steele
2. Iron bitch
3. 45 RPM metal
4. Metallström/Face the bütcher
5. Sentinels of dethe
6. 666 goats carry my charriot
7. Viking funeral
8. Brazen serpent
9. Exaltation of sulphur