funeral mist

Black Altar/Kirkebrann – Deus inversus

Er passeren hier tegenwoordig zo veel splits dat ik er haast een gespleten persoonlijkheid aan overhoudt, alhoewel in het geval van deze Pools/Noorse-alliantie beide bands erg goed bij mekaar passen in plaats van schizofrene gevoelens op te wekken. Zowel Black Altar als Kirkebrann spelen immers up-tempo Scandinavisch zwartmetaal met geselende riffs en spijtig genoeg ook wel een generieke sound en productie. Waar zitten ‘em dan de verschillen tussen beide bands? “Deus inversus” wordt afgetrapt door Black Altar die al sinds 1996 meedraaien en meteen met het titelnummer in huis vallen, waarvan u hieronder ook de stijlvolle zwart/witte videoclip kunt zien. Het snelle werk – kan ook niet anders met de ingehuurde Lars Brodesson (Funeral Mist, ex-Marduk) op de drumkruk – wordt opgesmukt met dramatische en bombastische koorzang waarbij het vrouwelijk aandeel vertolkt wordt door Lilly Kim en de Griek Alexandros Antoniou (o.a. Macabre Omen) voor mannelijk tegengewicht zorgt. Gitarist Mauser gooit ook scheurende gitaarleads in de strijd, zo kennen we hem immers nog uit zijn verleden bij Vader. Waar nodig smukt Michał Staczkun het totaalplaatje nog wat op met samples zoals hij ook bij o.a. Hate doet. Schreeuwlelijk Shadow – tevens eigenaar van Odium Records die deze split uitbrengen – stretcht zijn stembanden in alle uithoeken wat een gevarieerd pallet aan krijskleuren oplevert. In het meer catchy “Ancient warlust” schakelen de muzikanten aanvankelijk een versnelling lager en krijgen we knap melodieus gitaarwerk voorgeschoteld. Eens de intro erop zit gaat de voet terug op het gaspedaal, maar het wordt slecht sporadisch zo’n blastfestijn zoals de titeltrack liet horen. De orchestrale bombast blijft hier in de verkleedkast opgeborgen. De Noren van Kirkebrann zetten – net als de gelijknamige True Norwegian black candles – de boel eveneens in lichterlaaie, maar drummer Thunberg (tevens gitarist bij Dødheimsgard) zorgt ook voor de nodige schwung door “Begrensa bevissthet” met een haast dansbaar drumritme in te zetten. Kan perfect! Dat bewees Marduk o.a. ook al met het geweldige “The blond beast“. Ook “Faux pas” wordt door Thunberg ritmisch in gang gestoken en is dan weer een topvoorbeeld van een meer rockgoriënteerd catchy nummer met melodieuze leads. “Et nederlag” combineert het beste van twee werelden: mid-tempo melodieus werk en verbeten Noorse furie. De krijsstem van Draug is wat droger en raspender vergeleken met die van Shadow en de totaalsound wat scheller. Afsluiten doet Kirkebrann met het ingetogen akoestische instrumentale “Ufødte klarhet” dat folky van ondertoon is, maar wel op een duistere manier. Interessante split dit “Deus inversus” voor liefhebbers van (overwegend snelle) melodieuze Scandinavische black. Alleen dus wat spijtig van de generieke moderne productie die Mauser en Morpheus (ex-Limbonic Art) Black Altar en Kirkebrann respectievelijk hebben aangemeten.

JOKKE: 78/100 (Black Altar: 77/100 – Kirkebrann: 79/100)

Black Altar/Kirkebrann – Deus Inversus (Odium Records 2020)
1. Black Altar – Deus inversus
2. Black Altar – Ancient warlust
3. Black Altar – Outro
4. Kirkebrann – Begrensa bevissthet
5. Kirkebrann – Faux pas
6. Kirkebrann – Et nederlag
7. Kirkebrann – Ufødte klarhet

Alasthor – Mahapralaya

Alasthor is een black metal band uit Bergen, niet het Noorse stadje, maar het Waalse, en is actief sinds 2013. Omdat er al een dozijn bands met de naam Alastor rondliep, besloten de heren WxTen en Styx een “h” aan de weinig originele bandnaam toe te voegen. Spijtig genoeg lijdt de muziek van het duo eveneens aan een gebrek aan inspiratie want wat Alasthor op diens derde EP “Mahapralaya” laat horen klinkt als dertien in een dozijn snelle black. Ze strooien zelf namen als Marduk, Arkhon infaustus, Dissection, Gorgoroth, Funeral Mist, Nargaroth, Watain en Mgła in het rond maar dat is puur aandachttrekkerij want het melodieuze aspect van een Dissection, de ijskoude sound van een Gorgoroth, de schwung van een Mgła of de orthodoxe aanpak van een Funeral Mist hoor ik hier absoluut nergens in terug. In een Marduk of bv. Thy Primordial kan ik dan nog deels inkomen omdat Alasthor’s zwartmetaal wel enkele Zweedse trekjes vertoont en de (geprogrammeerde?) drums bij wijlen tegen 300 per uur razen. De hese scream van Styx klinkt – op een sporadische diepere grunt na – vrij eentonig ook al spuwt deze de Left Hand Path-teksten uit van collega WxTen die een auteur is verbonden aan Fall Of Man publishing die naar eigen zeggen weet waar hij het over heeft, een ritueel beoefenaar van het sinistere pad is en zijn teksten even serieus neemt als zijn muziek. WxTen verzorgde ook alle opnames, en hoewel we een DIY-aanpak toejuichen, klinken de opnames vrij zielloos. Geef me dan maar de iets meer snerpende en verwrongen sound van de vorig jaar verschenen EP “Ascension of rage“. Al wat Alasthor tot dusver uitbracht, gebeurde in eigen beheer. Ik vrees dat dit nog wel een tijdje zo zal blijven, want wat de heren laten horen spring nergens boven de middelmaat uit. Het gebrek aan een eigen smoelwerk, songs die blijven hangen en memorabele riffs, resulteert dan ook in een clichématige eindscore.

JOKKE: 66/100

Alasthor – Mahapralaya (Eigen beheer 2020)
1. Possessed by the goddess
2. Riders of the dark scales
3. Nahash
4. Neuronal injection

Umbra Conscientia – Yellowing of the lunar consciousness

Meestal zoekt Terratur Possession CEO Ole nieuw talent in de omgeving van de Nidaros kathedraal in Trondheim, maar voor de release van het debuut van Umbra Conscientia zoch hij exotischere oorden op. Umbra Conscientia wordt immers vorm gegeven door een duo met roots in Costa Rica en Duitsland. Umbra Conscientia speelt black metal of wat had u gedacht? En dit doet het duo naar diens grote voorbeelden Katharsis en Funeral Mist, twee bands waarvoor je ons steeds mag wekken uit onze dagelijkse middagdutjes. We snappen deze referenties wel want de black metal-klanken die het duo produceert, klinken gehaast, onruststokend, snedig en vernietigend als een tyfoon. De drummer raast als een bezetene, de riffs denderen aan een rotvaart voorbij en de zanger produceert keelklanken die wisselen tussen helse krijsen en diepe growls alsof Emperor Magus Caligula (ex-Dark Funeral) in nummers als “Umbra conscientia” en “Lord of phosphorus” aan het woord is. “Romance of contradictions” heeft haar naam niet gestolen want dit nummer zoekt het spanningsveld op tussen dissonante mid-tempo en zwaar chaotisch hakwerk. De militante drumsalvo’s die “Citrinitas” voortstuwen en diens bezeten riffwerk vragen heel wat van de luisteraar, maar dat overdonderen is natuurlijk opgezet spel. Het is pas bij de negen minuten durende titeltrack – die helemaal achteraan bengelt – dat de twee muzikanten het vlammen en razen écht beu lijken te zijn en bewijzen ook geslaagde mid-tempo nummers te kunnen componeren waarbij de zang nóg meer ruimte krijgt om getormenteerd uit de hoek te komen. Maar niets is wat het lijkt want na een tweetal minuten schiet Umbra Conscientia opnieuw bliksemsnel uit de startblokken. Het is echter geen lijnrechte spurt richting finish want regelmatig wordt er gas terug genomen of weer een tandje bijgestoken. Prima debuut van deze nieuwkomer!

JOKKE: 82/100

Umbra Conscientia – Yellowing of the lunar consciousness (Terratur Possessions 2019)
1. El caos que precede a la creación (Intro)
2. Maze of exile
3. Romance of contradictions
4. Citrinitas
5. Umbra conscientia
6. Lord of phosphorus
7. Yellowing of the Lunar Consciousness

Mayhem – Daemon

Ik neem aan dat deze band geen lange, saaie introductie behoeft. Als één van de drijfveren achter de “First Wave of Norwegian Black Metal” zou de naam Mayhem namelijk elke genrefanaat bekend in de oren moeten klinken. Mijn excuses, ik bedoel natuurlijk “The True Mayhem“. Een bekendheid die niet per se te maken heeft met hun productiviteit of de kwaliteit van hun muziek doorheen de jaren en wel met de dodelijke scene soap van de nineties. Je weet wel, dat gedoe waar ook Burzum deel van uitmaakte en waar Necrobutcher nog graag eens op knullige wijze naar verwijst tijdens de promotionele interviews voor het nieuwe album. Ondanks het feit dat ik hun invloed erken, ben ik nooit een gigantische Mayhem fan geweest. Op het iconische “De mysteriis dom sathanas” na, vind ik “Wolf’s lair abyss” en “Chimera” de enige goede platen die ooit met het Mayhem logo de deur zijn uitgegaan. Vandaar mijn grote verbazing toen ik “Daemon” voorgeschoteld kreeg. Want hoewel ik er niet ondersteboven van ben, is het een degelijk product geworden dat, ondanks het feit dat enkel Necrobutcher en Hellhammer min of meer originele leden zijn, een vrij typisch geluid heeft weten vatten. “Daemon” brengt namelijk moderne black metal met behoorlijk wat traditionele knipogen naar “DMDS“, zoals in de track “Malum“. De productie van Necromorbus Studio (bekend van o.a. Watain, Funeral Mist, Ondskapt, …) is helder en evenwichtig, maar mist toch wel wat zwaarte. Iets wat bijvoorbeeld opvalt tijdens het anders wel stevige, slepende nummer “Daemon spawn“. De gitaren zijn relatief eenvoudig en repetitief. Ze doen echter iets complexer aan door stukjes die flirten met dissonantie en kennen hier en daar een welkome uitblinker zoals “Bad blood“. De bas is simpel en ligt relatief hoog in de mix. Nou ben ik daar normaliter wel voor te vinden, ware het niet dat de ritmesectie op dit album nogal slaapverwekkend is. De drums van Hellhammer lijken namelijk wel uitbesteed aan een ergotherapiegroep op Xanax, iets wat je nou niet zou verwachten van iemand van zijn kaliber. Lichtpunt zijn de vocalen van Attila die, op wat nodeloos gekweel na, sterker zijn dan ooit en eigenlijk voor de meeste afwisseling zorgen. Hoewel het album het meest vergeleken wordt met “De mysteriis dom sathanas” alsof het een soort throwback is, vind ik het eigenlijk een logische opvolger van het inmiddels vijftien jaar oude “Chimera“. Fans van de band zullen dit zeker kunnen smaken, maar wat mij betreft hebben we hier te maken met een middelmatige release die het vooral van de merknaam moet hebben. Ware het niet voor de bandgeschiedenis, dan was dit gewoon in de “ooit nog een tweede keer te beluisteren” stapel beland.

Xavier: 73/100

Mayhem – Daemon (Century Media 2019)
1. The dying false king
2. Agenda ignis
3. Bad blood
4. Malum
5. Falsified and hated
6. Aeon daemonium
7. Worthless abominations destroyed
8. Daemon spawn
9. Of worms and ruins
10. Invoke the oath

Drastus – La croix de sang

Wanneer Norma Evangelium Diaboli iets nieuws uitbrengt, ben ik er altijd als de kippen bij want met bands als o.a. Deathspell Omega, Katharsis, Funeral Mist, Antaeus, Teitanblood en Sorhin hebben ze de crème de la crème van de black metal-scene in hun rangen. Deze keer heeft het label haar schouders gezet onder het tweede album van Drastus, een veredeld éénmansproject waarbij aldoener Drastus zich enkel voor het inmeppen van de drums liet bijstaan door Sad die reeds de vellen geselde bij o.a. Cantus Bestiae, S.V.E.S.T. en Chemin de Haine. De bandnaam deed niet meteen een belletje rinkelen en bij nader onderzoek leek Drastus de voorbije jaren ook niet zo actief te zijn geweest. Op twee EP’s na (“Serpent’s chalice – Materia prima” uit 2009 en “Taphos” uit 2006) moeten we al veertien jaar terug de tijd induiken voor debuut “Roars from the old serpent’s paradise“. Op “La croix de sang” presenteert Drastus ons een geluid dat duidelijk geënt is op haar vaderlandse black metal-scene want invloeden van Antaeus en Aosoth zijn overduidelijk hoorbaar: een radicale en gewelddadige vorm van black metal dus waarbij het spervuur aan vlammende riffs door de ene na de andere blastpartij voortgestuwd wordt. Er zit bij momenten een machinaal en militaristisch kantje aan de muziek zodat de latere Mayhem ook als referentie kan aangehaald worden. De grommende hese screams klinken overtuigend maar laten aanvankelijk weinig afwisseling horen. De muziek op het eerste gehoor ook niet, maar gelukkig wordt er toch de nodige aandacht aan dynamiek geschonken want het bijna negen minuten durende “Crawling fire” verkent tussen de blastsalvo’s ook mysterieuze atmosferische oorden waarbij cleane gezangen een sacrale sfeer creëren. De heldere zang eist in het mid-tempo “The crown of death” een nog grotere rol op en brengt meer variatie in het vocaal klankenpallet. Naar het einde van de plaat toe, komt de nadruk opnieuw meer op agressie te liggen maar de Attila-achtige vocalen in “Occisor” doen het nummer ook in een occulte sfeer baden. “La croix de sang” is een beestige plaat voor liefhebbers van de reeds aangehaalde bands. De invloeden vallen niet te ontkennen, maar Drastus heeft met de gekende ingrediënten toch een erg onderhoudende plaat weten schrijven die het spannendst klinkt wanneer mysterieuze paden bewandeld worden.

JOKKE: 80/100

Drastus – La croix de sang (Norma Evangelium Diaboli 2019)
1. Nihil sine polum
2. Ashura
3. Crawling fire
4. The crown of death
5. Hermetic silence
6. Occisor
7. Constrictor Torrents

Groza – Unified in void

Groza. Meer dan dat woord heb ik hoogstwaarschijnlijk niet nodig om de geest van menig lezer met een vleug nostalgie en affectie te laten terugblikken op de eerste echte langspeler van Mgła. Echter zou een review van dat album nogal laattijdig zijn, dus dissecteren we hier het debuut van de gelijknamige Duitse band. Met “Unified in void” stappen de heren helaas mee in de trend om een release van minder dan een half uur toch een full length te noemen, maar zo’n schoonheidsfoutje kunnen we door de vingers zien. Op naar de muziek dus! Vol goede moed werd de startknop ingedrukt, en vanaf de eerste noot valt op dat niet enkel de bandnaam van de Poolse meesters werd overgenomen. Letterlijk alles aan dit werk schreeuwt Mgła en Groza doet geen enkele moeite dit te verbergen. De anonieme (hoe kan het ook anders?) drummer doet erg zijn best de karakteristieke ride-patronen van Darkside na te apen maar slaagt er maar half in, en ook het twin-gitaarspel waarmee de Polen naam hebben gemaakt is terug te vinden. Het gaat zelfs zo ver dat in “Thanatos” een riff te bespeuren valt die bijna letterlijk copy-paste is van “Exercises in futility I”. Het punt waarop de Duitsers dan toch enige vorm van originele insteek in hun muziek proberen te steken zijn de vocals, die vaak afglijden richting diepere grunts – maar hier komt de naam Uada dan weer bovendrijven. Ook de productie met sterke focus op de basgitaar horen we terug bij de laatstgenoemden, en dan heb ik het nog niet over de wel erg gelijkaardige bandfoto’s gehad. Wat het plaatje echter helemaal compleet maakt is dat het artwork een bijna exacte kopie is van “Hekatomb”, het laatste uitbraaksel van Funeral Mist: dezelfde cirkel bomen, met exact dezelfde plaatsing van het logo. Uiteraard dient na deze tirade de bemerking gemaakt te worden dat elke band de mosterd en inspiratie wel van ergens haalt, maar in dit geval gaat het niet meer om inspiratie maar om knip- en plakwerk. Hoewel Jokke lovend was over Uada’s “Cult of a dying sun” vond ik dat album al een ongeïnspireerde Mgła- en Dissectionkloon, maar Groza tart de verbeelding en brengt de overtreffende trap van schaamteloos pikken uit. Waarom een vrij gewaardeerd label als Art of Propaganda Records deze band heeft getekend blijft me een raadsel. Heb ik dan helemaal niets positief te zeggen over “Unified in void”, hoor ik u vragen? Jawel: deze band gaan zodanig schaamteloos met het concept ‘artistieke integriteit’ om waardoor ze hopelijk, waarschijnlijk, even snel terug van de aardbol zullen verdwijnen als dat ze ten tonele zijn gekomen. Ze zouden moeten beschaamd zijn.

CAS: 5/100

Groza – Unified in void (Art Of Propaganda Records 2018)
1. Unified In Void
2. Ouroboros
3. Amongst the Worms
4. Unworthy
5. Thanatos

Funeral Mist – Hekatomb

Eerder dit jaar kregen we een nieuw album van Marduk voor de kiezen – eentje dat mij persoonlijk niet in de minste mate kon bekoren. Onverwacht kondigde het toonaangevende Norma Envangelium Diaboli in dezelfde periode dan zonder veel boe of ba “Hekatomb” aan. Naast het non-stop touren met Marduk moet frontman Mortuus (hier onder het pseudoniem Arioch) ergens de tijd hebben gevonden om negen jaar na het gerevereerde “Maranatha” een nieuw hoofdstuk te breien aan de discografie van Funeral Mist, waarmee hij middels het uit 2003 afkomstige “Salvation” mee aan de wieg stond van de orthodoxe black metal. Hype en enthousiasme alom! “Hekatomb” is voorzien van oersaai artwork – foto’s van een bos zijn achterhaald en bovendien al beter uitgevoerd (en dan denk ik bijvoorbeeld aan het artwork van de laatste Cosmic Church). Gelukkig is de muziek die de Zweed maakt dat niet. Zo brengt Funeral Mist ons naar goede gewoonte opnieuw een album dat tot de nok toe vol zit met blastbeats en waarop zelden gas wordt teruggenomen. Echter is er iets meer ruimte gelaten voor wat geëxperimenteer, iets wat hem niet altijd even goed afgaat. Zo lijken de eerste riffs van opener “In nomine domini” niet in het plaatje te passen. Het is eigenlijk pas met “Cockatrice” dat we een nummer te horen krijgen dat waarlijk fantastisch is en dat me meteen zin doet krijgen om de rest van de discografie terug op repeat te zetten. Ook al is de Burzum-esque ambient passage in het midden van de song misschien wat overbodig, toch weet Arioch hier enkele meesterlijke, melodische riffs uit zijn mouw te schudden. “Metamorphosis” teert dan iets verder op trage tot mid-tempo Marduk nummers, en voorziet met epische achtergrondzang een eerste relatief rustpunt op het album, dat misschien iets te eentonig aandoet. Nadien wordt het gaspedaal weer volledig ingedrukt: Marduk-oudgediende Lars Broddesson neemt trouwens de rol van vellenmepper op zich en doet dit met verve. Wat ook vanaf de eerste noot opvalt is dat Ariochs zang veel veelzijdiger en dynamischer is dan de nogal ééndimensionale kreten die hij op Marduks “Viktoria” slaakt – de man is de kunst nog niet verleerd, ondanks dat de Marduk-telg het tegendeel deed vermoeden. Zoals gewoonlijk bij Funeral Mist zit ook de productie terug snor, waarbij vooral de zeer heldere gitaarsound opvalt. Met “Hekatomb” levert Funeral Mist opnieuw (en zoals verwacht) een zeer degelijk werk af, waarbij helaas nog enkele losse eindjes te bespeuren vallen. De razernij, blasfemie en muzikale variatie zijn nog steeds aanwezig. Echter kan ik me niet van de indruk ontdoen dat er meer uit dit album kon worden gehaald. Alles doet wat gestroomlijnder aan dan op eerder materiaal het geval was, alsof wat op veilig wordt gespeeld. Overtuigen doet Funeral Mist zeker, maar “Hekatomb” haalt helaas het torenhoge niveau van “Salvation” en “Maranatha” niet, en ondanks enkele fantastische songs lijkt het feit dat vaak luidkeels wordt geroepen dat dit één van de beste black metal albums ooit zou zijn me toch ferm overdreven. Nuja, met elk album opnieuw een baanbrekend werk uitbrengen is sowieso al een moeilijke opgave, niet?

CAS: 83/100

Funeral Mist – Hekatomb (Norma Evangelium Diaboli 2018)
1. In nomine domini
2. Naught but death
3. Shedding skin
4. Cockatrice
5. Metamorphosis
6. Within the without
8. Hosanna
9. Pallor Mortis

Fides Inversa – Mysterium tremendum et fascinans

Fides Inversa, na schone dames het beste exportproduct uit de Laars. Een half decennium geleden zag “Hanc aciem sola retundit virtus” het levenslicht en de band already had me with hello. Destijds speelde ik de plaat ontelbare keren en het frostbitten Limburgse winter landschap van toen staat voor eeuwig gelinkt aan de Italianen. Fides Inversa zat, kort door de bocht genomen, ergens tussen Watain en Deathspell Omega in. Maar dan beter. Vijf jaar lang hebben we moeten wachten op opvolger “Mysterium tremendum et fascinans“. Vijf jaar lang lang heb ik hun aan hun oren gezaagd om te vragen waar die nieuwe plaat bleef. Werd het wachten beloond? Ja. En neen. Zonder twijfel gaat “Mysterium tremendum et fascinans” knalhard, maar hij tipt niet aan het debuut. Doch, mijn beste Gionata is een machine! Er is echt wel een reden waarom deze rasmuzikant speelt (of speelde) bij Enthroned, Glorior Belli, Frostmoon Eclipse, Acherontas, Blut Aus Nord en een honderdtal andere bands. Beeld je daarbij in dat hij ook de zang voor zijn rekening neemt. Klasse! Onmiddellijk moet ik dan ook denken aan andere zingende drummers, zoals bij Infinity en Absu. En dat is nog niet eens zo een gek idee, want daar ook de Hollanders een lichte Texaanse invloed kende op hun laatste, heeft ook Fides Inversa’s nieuweling een thrashy tintje, zoals in nummer “IV” en “VI” (“because the band apparently used up its whole vocabulary with the album title” las ik ergens). Nummer “V” is dan weer lekker traag en dissonant zoals enkel Deathspell Omega (goed geluisterd naar “Si monumentum“, gasten) dat kan. Voeg daarbij nog een vleugje Funeral Mist en het recept is gereed. Bijna,… Net zoals op het debuut worden klassieke intermezzo’s niet geschuwd. De heerlijke Gregoriaanse gezangen in “VI“, het bombastische einde van “V“,… Maar zoals eerder geschreven: “Mysterium tremendum et fascinans” haalt het niet van zijn voorganger, ook al liggen ze absoluut niet ver uit mekaar. Alleen, het debuut kent meer furie, meer diabolische zang en het bevat simpelweg meer sterkere composities. Desalniettemin steekt Fides Inversa met kop en schouders uit boven de middelmaat! Religieuze (quoi?) black metal ten voeten uit!

Flp: 83/100

Fides Inversa – Mysterium tremendum et fascinans (W.T.C. 2014)
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI
7. VII

Mgla – With hearts toward none

We hebben er vier jaren op moeten wachten, maar hij is er! De nieuwste van Mgla wordt in alle furie op de mensheid losgelaten en we zullen het geweten hebben. Polens beste exportproduct heeft slechts enkele noten nodig om te weten dat het menens is – Soms tergend snel, soms wat trager. De eerste seconden van “With hearts toward none” grijpen onmiddellijk terug naar het in 2008 verschenen “Groza” en heel het album gaat verder op hetzelfde elan. Sleutelwoorden zijn: orthodox, afgewerkt en hypnotiserend. Orthodox, omdat Mgla het soort religieuze black metal brengt wat onder die noemer valt. Afgewerkt, omdat de productie staat als een huis. Menig black metal puristen zullen deze plaat te afgelikt vinden klinken, terwijl niet-ingewijden steevast zullen klagen over de slechte sound. Maar laat er geen twijfel over bestaan; “With hearts toward none” klinkt zoals een black metal plaat moet klinken: sfeervol, duister, zeker niet te gepolijst en nog minder als een afgedankte stofzuiger. Het derde trefwoord, hypnotiserend, weegt het zwaarste door. De uitgesponnen melodieën blijven maar doorgaan en onbewust creëren ze een soort trance. Voor de ongelovigen; zet nummer drie (naar Mgla-traditie geen titels, enkel nummers) maar op repeat en we spreken elkander nadien weer. Net zoals voordien kan gezegd worden dat Mgla klinkt als een traditionele black metal band. Maar een geoefend oor hoort toch dat er meer achter zit. In feite snijdt “With hearts toward none” een relatief onontgonnen aspect aan in een toch wel erg verzadigde scene. M.’s andere band Kriegsmaschine kan de boeken beter dichtdoen want dit niveau halen ze niet. Vergeet Behemoth en Hate, Polen heeft zoveel beters in de aanbieding!

fLP: 92/100

Mgla – With hearts toward none (Northern Heritage 2012)
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI
7. VII