gnaw their tongues

Throatsnapper – About the dead

Throatsnapper is een naam die de fervente concertganger van de Lage Landen waarschijnlijk al meermaals op een podium is tegengekomen. Vier jaar na de gelijknamige EP, is het tijd voor het echte werk en leveren de vier Antwerpenaars een eerste langspeler aan waarvoor het eigenwijze Consouling Sounds bereid gevonden werd het onding te verspreiden. “About the dead” is het naamkaartje dat de plaat meekreeg en titels als “From wood to gallows” en “Dodenmars” maken, net als het knappe artwork, meteen duidelijk waar de teksten zoal over handelen. Throatsnapper speelt een mix van sludge, post-metal en doom die dankzij een Much Luve Studio-productie en mastering door Maurice de Jong (Gnaw Their Tongues) loodzwaar uit de boxen knalt. Het is echter niet 36 minuten lang het cement uit de voegen blazen zoals in opener “Another way” want het daaropvolgende “From wood to gallows” kent ook vele slepende passages. Met de zang wordt gedoseerd omgegaan, maar wanneer de bulderende en echoënde vocalen van bassist Wouter Goolaerts losbarsten, schreeuwen ze een verhaal vol pijn, leed en smart. Het van een bijzondere videoclip voorziene “Why” is hier een mooi voorbeeld van. Gitaartandem Jannick Van den Bogaert (Seethr, ex-Slecht) en Jens DePetter (ex-Lemuria en ex-My Lament) schipperen voortdurend heen en weer tussen sludgeriffs, melodieuze leads en naar post-metal neigende climaxen. Drummer Jan Cassiers (ex-Slecht) laat horen veel vooruitgang te hebben geboekt en wisselt vlotjes tussen verschillende tempo’s. Throatsnapper speelt niet de meest heftige sludge vol sloophamerriffs, maar weet door het vernuftig inbouwen van meeslepende melodieën zoals in “To Hades” en “Dodenmars” en pakkende zang een beklijvend werkje neer te zetten. Chapeau!

JOKKE: 82/100

Throatsnapper – About the dead (Consouling Sounds 2019)
1. Another way
2. From wood to gallows
3. Why
4. Wintermoon
5. To Hades
6. Dodenmars

Mystagogue – And the darkness was cast out into the wilderness

Duivel-doet-al Maurice De jong – of Mories voor de vrienden – opereert het liefst solo en de geluiden die hij daarbij onder de noemer van één van zijn elvendertig projecten (waarvan Gnaw Their Tongues en Cloak Of Altering de meest bekende zijn) produceert, zijn meestal moeilijk behapbaar en verteerbaar. Mories is immers niet vies van wat rare kronkels in zijn muziek en doorspekt zijn avangardistische creaties regelmatig met bakken noise. Dat hij ook meer “normale” black kan schrijven, bewijst hij op “And the darkness was cast out into the wilderness” waarop hij samenwerkt met Laster’s Wessel Damiaen (verder ook actief bij Nevel, Willoos en Verval). Mystagogue is de naam waarmee beide heren de luisteraar acht nummers en een klein half uur lang inwijden in allerhande mystieke overtuigingen. Op basis van de bandnaam, het intrigerende hoesontwerp en de aangesneden thema’s zoals metafysica en occultisme verwachten jullie misschien rituele of orthodoxe black waar het kaarsvet vanaf druipt, maar die vlieger gaat toch niet op. Mystagogue’s sound neigt naar wat vele nieuwere Amerikaanse bands zoals een Woe of Void Omnia doen maar waarvan het geluid duidelijk gestoeld is op oude bands en zit hierdoor bij Vendetta Records op de juiste plaats. Natuurlijk schemeren er ook de nodige Scandinavische invloeden door, maar het is toch moeilijk om hier een overduidelijke Zweedse of Noorse stempel op te plakken. “Here in the white silence of the dawn” straalt een zekere positiviteit en lichtheid uit en doet me daardoor zelfs wat aan oude Deafheaven denken (wat Mories van die vergelijking vindt, lezen jullie hier). “A nacreous-tinted halo of bright sorrow” valt nog positief op door de spoken word samples die voor afwisseling zorgen met Mories zijn hoge krijsen die soms ook net lijken over te slaan wat een cool timbre creëert. Daar waar de muzikale schrijfselen van veel stijlgenoten in lang uitgesponnen nummers uitmonden, houdt Mystagogue de touwtjes strak in handen met compacte en overzichtelijke nummers waarbij de zweep er goed op ligt en waarbij af en toe subtiele ondersteunende keys te bespeuren zijn die voor extra grandeur zorgen. “And the darkness was cast out into the wilderness” kan tellen als eerste statement!

JOKKE: 82/100

Mystagogue – And the darkness was cast out into the wilderness (Vendetta Records 2019)
1. Bereaved of light
2. The gift of grief upon the black earth
3. And the darkness was cast out into the wilderness
4. Here in the white silence of the dawn
5. And shrieking winds lash the oceans into madness
6. A nacreous-tinted halo of bright sorrow
7. Nothing but the night-black mantle
8. The splendour of our demise

Ævangelist – Matricide in the temple of omega

Iedereen heeft een muzikale grens qua extremiteit en muzikaliteit. Bij mij schoof die tussen mijn negende en zestiende op van Guns ‘N Roses over Metallica naar Fear Factory, Cradle Of Filth, Sinister en uiteindelijk “Scum” van Napalm Death. Als tiener kon alles niet extreem genoeg zijn, nadien werden ook meer mellow paden bewandeld. De laatste tien jaar vindt er door de wildgroei aan dissonante bands en het unieke karakter van een Blut Aus Nord of Deathspell Omega opnieuw een aftasting van de grenzen plaats. Momenteel ligt die bij ondergetekende bij een band als Ævangelist die reeds sinds de “Oracle of infinite despair” EP uit 2011 elk jaar wel iets van zich liett horen met uitzondering van 2017 toen Matron Torn, die samen met Ascaris Ævangelist vormgeeft, even op de grenzen van het tijdelijke en het eeuwige balanceerde. Alle frustraties, pijn, woede, krankzinnigheid en leed moesten uit lichaam en ziel verdreven worden en de muzikale output is dit jaar dan ook al groot geweest want recent verschenen ook al de in eigen beheer uitgebrachte “Aberrant genesis” EP en de “Heralds of nightmare descending” langspeler. De laatste nieuwe telg “Matricide in the temple of omega” verschijnt via I, Voidhanger Records en is al de zesde full length en staat opnieuw een uur lang garant voor een verstikkende mix van avantgarde en extreme metal die experimenteler dan ooit klinkt. De intro en vijf nummers klinken als een cryptische puzzel van suïcidale psychedelica en claustrofobische, dodelijke, ontspoorde en van het pad verdwaalde metal. Op vocaal vlak zijn er enkele nieuwigheden te horen. In het verleden genereerden de in reverb doordrenkte vocalen van Ascaris dikwijls een soort van oneindige loop die een pijnigend onbehagen uitdroeg. Op “Matricide in the temple of omega” wordt de zang schaarser ingezet en is deze meer begraven in de achtergrond. Black metal screams in “Æon death knell” wisselen af met gotisch gekreun in “Serpentine as lustful nightmare” en het waanzinnige twintig minuten durende “Ascending into the pantheon” waarin tussen de jazzy aanpak ook enkele meer rock-georiënteerde riffs opduiken. En in “Omen of the barren womb” wordt een spookachtig klinkend orgel ingezet dat doet denken aan jaren ’70 progressieve muziek. “Matricide in the temple of omega” is opnieuw een sterk staaltje paranoïde en polyritmische kakofonie geworden die bovendien gemastered werd in de Belgische Blackout Studio van Jeremie Bezier (Emptiness, ex-Enthroned). De grens is weeral verlegd.

JOKKE: 82/100

Ævangelist – Matricide in the temple of omega (I, Voidhanger Records 2018)
1. Divination
2. Æon death knell
3. Omen of the barren womb
4. Thesonance of eternal discord
5. Serpentine as lustful nightmare
6. Ascending into the pantheon

Death Fetishist – Clandestine sacrament

De feestdagen beginnen al vroeg dit jaar voor eenieder die opgewonden raakt van naargeestige, complexe black en death metal. De nieuwe Deathspell Omega gaat één dezer dagen talrijke slachtoffers maken en ook Death Fetishist presenteert op deze dag dat we de doden herdenken een eerste volwaardige langspeler na eerder dit jaar twee veelbelovende digitale EP’s gelost te hebben (“Whorifice” en “Lucifer ascending“). Death Fetishist behelst een samenwerking tussen twee Amerikaanse heerschappen die het klappen van de zweep reeds kennen. Zanger/ snarenplukker Matron Torn is het meest bekend van Benighted In Sodom en het lichtjes geniale Ævangelist waarvan eerder dit jaar een erg onderhoudende samenwerking met Blut Aus Nord verscheen via Debemur Morti Productions, hetzelfde label dat zijn schouders nu ook onder Death Fetishist zet. Compaan G. Nefarious drumt in tal van bands waarvan Panzergod waarschijnlijk het meest een belletje doet rinkelen. Vijftig minuten lang is het genieten geblazen van de ietwat vreemde hersenkronkels van beide heren. Ziekelijk makende extremiteit gaat hand-in-hand met een latente schoonheid die onderhuids aanwezig is in de chaos en dissonantie en een overweldigend gevoel van existentiële wanhoop uitademt. Normaal gezien ben ik niet zo te vinden voor al te digitaal klinkende drums, maar net als bij Blut Aus Nord, past deze sound wel bij de claustrofobische en hypnotiserende cascade aan verstikkende hypnose met industriële toets die Death Fetishist ons voorschotelt. “The gifted medium” trapt deze duistere, sonische one way ride richting inferno af in de vorm van een gotisch aandoende intro met verhalende vrouwenzang waardoor er even voor Cradle’esque toestanden gevreesd wordt. Gelukkig bewijst “Astral darkness” daarna het tegendeel met haar verwrongen dissonant riffwerk dat me aan Negative Plane doet denken en het donkere, spacy ambient toetsentapijt. Om “Clandestine sacrament” in te blikken hebben deze Amerikanen enkele hulplijnen ingeschakeld. Zo neemt D.G. van Misþyrming, Naðra, Skáphe en Martröð-faam de vocalen voor zijn rekening op het navolgende “Voidtripper“, wat meteen ook het ecstatisch hoogtepunt van de plaat blijkt te zijn. Alles wat dit jonkie aanraakt lijkt wel in goud te veranderen en de IJslandse invloeden die hij met zich meebrengt, verspreiden zich als de zwarte dood ook in de andere songs. Dagur is echter niet de enige gastzanger die op deze plaat opdraaft. Doug Moore voorziet “Netherrealm” van diepere death metal vocalen, logisch aangezien hij de frontman is van Pyrrhon, een technische death metal band die mij verder geen hol interesseert. Op “Wreckage of the flesh” laat hij echter ook horen een ziekelijke black metal-twist aan zijn vocalen te kunnen geven. Op gebied van synths en keyboards werden enkele telefoontjes naar het Europese vasteland gepleegd. Zo is Jürgen Bartsch van het geschifte Bethlehem te horen op het Duitstalig getitelde “Verbrannt im altem morast“, dat een rustpunt op de plaat vormt, en Mories van Gnaw Their Tongues verzorgde een gastbijdrage op het afsluitende “Upturneth the chalice“, dat je een twaalf minuten durende laatste mindfuck verschaft. Deze knappe plaat is voorzien van uitmuntend bijpassend artwork van de hand van Andrzej Masianis. Ik ben in blijde verwachting van een extreem gelimiteerde en unieke package die rechtstreeks bij de band te bestellen was. Van een fetish gesproken die niet snel genoeg op de deurmat kan ploffen! Prachtplaat die perfect samengevat wordt middels de titel van het vijfde nummer.

JOKKE: 90/100

Death Fetishist – Clandestine sacrament (Debemur Morti Productions 2016)
1. The gifted medium
2. Astral darkness
3. Voidtripper
4. Netherrealm
5. Beauty from wretchedness
6. Verbrannt im altem morast
7. Wreckage of the flesh
8. Upturneth the chalice

Ortega – Sacred states

Jullie denken nu misschien dat ik een verdoken Hollander ben of dat ik steekpenningen van de Nederlandse ambassade ontvang om hun cultuur te promoten daar hier de laatste tijd weer enkele Nederlandse releases de h(em)el ingeprezen werden, maar niets is minder waar. Je kan gewoon niet om het feit heen dat onze noorderburen de laatste maanden weer erg sterk uit de hoek kwamen met al wat (extreme) metal aanbelangt. Verwoed, Herder, Urfaust, Iskandr, …stuk voor stuk releases die ons bij Addergebroed wisten te overtuigen en nu is het de beurt aan Ortega – zeg maar gerust de beste post-metal/doom/sludge band uit de Lage Landen – om zich opnieuw te bewijzen. Ik volg het kwartet uit Groningen reeds sinds debuut “1634” uit 2010 en sindsdien hebben ze me nooit teleurgesteld met hun releases. Wel heeft het enkele jaren geduurd alvorens een volwaardige tweede langspeler boven water kwam – de tussentijd werd opgevuld met enkele EP’s – maar aan dat wachten is met “Sacred states” nu een eind gekomen. Een klein uur lang krijgen we een hybride vorm van post-metal, doom en sludge voorgeschoteld die dankzij de recording skills van JB van der Wal (Herder/Aborted) oorverdovend hard uit onze speakers knalt. Post-metal mag dan wat op zijn retour zijn, toch levert Ortega een plaat af die het genre terug een fikse stamp onder de reet geeft. Nu is de term “post-metal” ook wel wat kort door de bocht want de uit post-rock ontleende grootse melodieën duiken enkel in beperkte mate op in opener “Strong eye“, het reeds eerder verschenen “Crows” en afsluiter “Void“, maar er wordt wel volgens de wetten van het genre gespeeld met het spanningsveld tussen sloophamer beukstukken (“Strong eye” bevat zo’n heerlijk donderende breaks) en ingetogen passages. Kan ook niet anders als je kolossale tracks van tien tot achttien minuten de hele rit boeiend wilt houden. De voorliefde voor bands als Neurosis en Cult Of Luna valt niet te ontkennen en in het iets te langdradige “Maelstrom” passeren enkele Amenra-achtige snijdende riffs, maar geen kat die daar om maalt natuurlijk. Maurice de Jong (Gnaw Their Tongues) voorziet sommige tracks van een subtiele elektronica-laag die een lekkere icing on the sludge cake vormt. In het tamelijk compacte “Descending ladders” geeft Ortega dan weer een meer noise-achtige dreun op je smoelwerk en verzorgt Ethan Lee McCarthy (Primitive Man) de tweede stem met zijn overstuurde vocalen.  Een welgekomen afwisseling want de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de droogkorrelige vocalen van frontman Richard soms wat eentonig zijn – een euvel waaraan wel meer post-metal bands lijden (zelfs het geniale Cult Of Luna). In het logge “Void” perst hij echter het uiterste uit zijn stembanden – graag meer van dat! Voor de rest kan ik hier niet veel negatiefs over zeggen of het moet het enigszins genre-vreemde hoesontwerp van de plaat zijn, waarvan ik nog steeds niet goed weet wat ervan te denken. Maar in elk geval beter dan de zoveelste cover met één of ander aan-de-zee-gerelateerd tafereel op, want dat is ondertussen toch wel wat afgezaagd. Neen, met “Sacred states” consolideert Ortega in onze contreien haar stekje aan de top van het genre.

JOKKE: 84/100

Ortega – Sacred states (Consouling Sounds/Tartarus Records/Narshardaa Records 2016)
1. Strong eye
2. Maelstrom
3. Descending ladders
4. Crows
5. Void

Gnaw Their Tongues & Alkerdeel – Vampiergeesten

Gnaw Their Tongues en Alkerdeel brachten zopas een stinkerd uit luisterend naar de naam “Dyodyo asema“. Een kruisverhoor van beide bands leek me een uitstekend initiatief. Woord bij daad: welkom Pede (zanger Alkedeel) en welkom Mories (alleenheerser Gnaw Their Tongues). FLP

!cid_E163D902-0D42-432C-8E1F-3EB0AEEF55CF@home

Blijkbaar is “Dyodyo asema” opgenomen voor het 5de verjaardagsfeestje van jullie label ConSouling Sounds. Ik weet dat deze release kadert in een groter plan van hun. Misschien willen jullie een tipje van de sluier lichten?
Pede: Oorspronkelijk was het idee dat er een box zou uitkomen, met samenwerkingen tussen verschillende Consouling artiesten. ‘Dyodyo asema’ is de eerste samenwerking, ook schandelijk een jaar te laat. Want ondertussen bestaan ze al zes jaar. Of misschien al zeven. De samenwerking tussen Hemelbestormer en Vanessa van Basten gaat binnenkort in pre-order, Viscera/// en [multer] zouden in de studio zitten. Er zijn nog plannen met AmenRa en Nadja maar geen idee of daar iets van in huis komt.

Heeft Alkerdeel voor Gnaw Their Tongues gekozen? Of omgekeerd? Met welke andere ConSouling Sounds artiest hadden jullie een samenwerking ook wel zien zitten?
Pede: Het was de meest logische en ook enige optie. Pui is Gnaw Their Tongues-fan van het eerste uur en jarenlange pennenvriend met Mories. Soms verdenk ik hem ervan dat hij graag de kat zou zijn die je op foto’s altijd op Mories zijn buik ziet slapen. Hoe dan ook, Mories leverde het beeld voor “De bollaf!” en schreef de in-en outro van Morinde. Een samenwerking ging dan ook in de lucht.
Mories: Een andere samenwerking zag ik ook niet zitten. Alkerdeel was de meest logische keuze.

De titel “Dyodyo asema” associeer ik onmiddellijk met, god weet waarom, met “Albino de Congo” (van Lugubrum). Wat betekent deze Afrikaans klinkende titel eigenlijk?
Mories: Dat is de lokale taal van mijn geboorteland Suriname. Dyodyo is een geest uit de winti-godsdienst (Surinaams lokaal geloof meegenomen door de slaven uit Afrika in de 18-de eeuw). Asema betekent vampier. Het is dus inderdaad Afrikaans klinkend, maar dan via een omweg Zuid-Amerika.

Zijn de teksten wederom geïmproviseerd of wordt er daadwerkelijk wat verteld?
Pede: Er wordt wel degelijk wat verteld. De improvisatie ligt al sinds Morinde achter ons, hoewel live niet persé dezelfde zinnen herhaald worden als deze die je op plaat hoort. Het verhaal ligt vast, de vorm en klank zal altijd onderhevig aan het moment. Laat op verschillende momenten water stromen van een heuvel, de weg die het water aflegt zal iedere keer anders zijn. Papegaaiwerk gaat me gewoon niet af. “Dyodyo asema” zal ook in zijn pure vorm, zonder het werk van Mories, op onze volgende full te horen zijn, onder een andere naam. De verschillende nummers en teksten vormen één groot verhaal dat al geruime tijd in mijn verbeelding vorm heeft gekregen. Ik heb Mories wat trefwoorden gegeven en hij stelde “Dyodyo asema” voor. De Surinaamse titel maakte deze samenwerking af. Bekijk de video van “Dyodyo asema” en je zal enkele trefwoorden die Mories kreeg kunnen raden en misschien ook de ondertoon van de tekst.

En wat is de relatie tussen de titel en het artwork? Aan dit soort simplistisch artwork heb je maximum 10 minuten werk, Pede, maar ik vind het wel zeer goed. Het is herkenbaar, passend en gedurfd. Ook het artwork van Gnaw Their Tongues (en Mories’ andere projecten) steekt altijd boven het gemiddelde uit. Hoe belangrijk is het visuele eigenlijk voor jullie?
Pede: De twee bovenstaande antwoorden vatten deze vraag rond de relatie samen. De originele tekeningen zijn meer dan een meter groot en met een pennetje getekend, dus wie dit op tien minuten kan heeft een dubieus getrainde pols. Mooi artwork bezegeld een release als afgewerkt. Toen ik jong was kocht ik tijdens optredens vaak albums puur op de hoes, dus ik hoop dat er nu nog snotneuzen (en anderen) onze plaat uit het pak halen omdat de hoes hen aanspreekt. En omdat het visuele herkenbaarheid verbondenheid crëeert. Kijk maar naar AmenRa. En K3.
Mories: In mijn dagelijks werk ben ik grafisch designer, dus artwork en andere visuele aspecten zijn zeer belangrijk voor mij. Was dan ook zeer blij met het geweldige werk van Pede (zowel de hoes als video).

Pede, je hebt ook een video in elkaar gebokst. Het resultaat mag er wezen, maar je verdient een pak slaag voor jouw luiheid. Waarom heb je de laatste minuten van de clip niet voorzien van beelden?
Pede: De video heb ik deze zomer vanuit mijn zetel gemaakt toen ik twee dagen met buikgriep plat lag. De laatste zes minuten zijn er niet omdat ik genezen en het ook een beetje beu was. Imovie suckte terwijl de zon scheen.

Van “Luizig” en de laatste split word ik hoorndol van de extreem slechte “productie”. Tussen aanhalingstekens, omdat jullie gewoon met een ouderwetse cassettespeler hebben opgenomen. Deze keer is het weer mooi gebalanceerd tussen vuil en aanvaardbaar. Maar van waar die fetisj voor een extreem ondergeproduceerde sound?
Pede: Het materiaal vanop de split met A Den Of Robbers is ouder dan wat je op “Luizig” hoort. We hebben tapes vol liggen met jams en één van de tapes heeft Blesken van Sylvester Anfang uitgegeven omdat hij dat een goed idee vond. Zelf zouden we dat nooit in de vorm uitgebracht hebben, hoewel ik nog liever die crappy sound hoor dan 95% van de studioproducties. ‘What you hear is what you get’ was van in de beginperiode onze leuze. Er zit weinig verschil tussen Alkerdeel in het repetitiekot, op het podium en op plaat. Maar het moet daarom niet altijd zo voos klinken. Binnen de split met A Den of Robbers staat ook duidelijk dat het materiaal niet representatief is voor de toekomst. De evolutie tussen “Luizig“, “De speenzalvinge” en “Morinde” is duidelijk en zal doorgetrokken worden op ons nieuw album. Maar de bedoeling is opnieuw om alles live en in zo weinig mogelijk takes op te nemen. Op internet las ik onlangs de brief (lees hem hier) die Steve Albini naar Nirvana schreef toen ze hem vroegen “In Utero” op te nemen en hij slaat de nagel op de kop. Ik hou wel degelijk van studiowerk. De platen van Nine Inch Nails zijn meesterlijk. “Rebel extraganza“, het verguisde Satyricon album, is één van m’n lievelingsalbums. Danzig 4. Radiohead. Aphex Twin. “Rats” van Balthazar. Het is cliché, maar niet wat je doet maar hoe je het doet is belangrijk. Het materiaal. De opstelling. Hoe je de micro’s positioneert. De ruimte. De vibe. Jah Man!

Gnaw Their Tongues speelt niet live. Met Aderlating doe je dat wel. Muzikaal liggen beide projecten in elkaars vaarwater. Maar waarom op de planken wel met de ene en niet met de andere? Trouwens, gedraagt een publiek zich anders dan tijdens een metalshow?
Mories: Gnaw Their Tongues is niet live te doen. Te veel mensen, te veel geld. Ik ben ook niet voor niets in mijn eentje muziek aan het maken. Dat werkt voor mij meestal het prettigst: 100% mijn visie. Aderlating is ook opgericht voor het live spelen van soortgelijke muziek, maar dan zonder de naam Gnaw Their Tongues te besmetten met ‘waterige’ live versie van de muziek. De samenwerking met Eric (Aderlating) verloopt erg goed. Publiek gedraagd zich waarschijnlijk meer zoals bij een ‘ambient’ show. Aderlatings muziek is wel iets heftiger. Rare snuiters heb je overal.

Toch vind ik vind het een gemiste kans dat jullie dit niet samen live promoten. Het zou knap zijn; eerst Gnaw Their Tongues die een apocalyptische sfeer schept, dan jullie beiden die “Dyodyo asema” spelen en dan Alkerdeel die het optreden luizig afsluit. Waarom?
Pede: Het zal geschieden Nostradamus! Op zaterdag 3 mei in de AB in Brussel (info hier), als onderdeel van IBM- Inspired by Black Metal. Ter ere van 30 Mayhem en 20 jaar “De mysteriis dom sathanas” organiseert AB gedurende enkele weken verscheidene thema avonden, waaronder een avond met Mayhem zelf, enkele bands van het Aurora Borealis label, een avond gevuld door artiesten die geen BM spelen maar er wel door beïnvloed zijn (Chelsea Wolfe, Bohren Und Der Club Of Gore, The Haxan Cloack,…) en een avond gecureerd door ons. Hoewel Gnaw Their Tongues nooit live zou optreden, zag Mories het tot onze grote verbazing zitten “Dyodyo asema” live uit te voeren, samen met “Du levande” van op “Morinde” en nog eigen werk dat. Daarnaast hebben we ook Nihill uitgenodigd, demonische black metal uit Nederland, die vorig jaar een legendarische set op Roadburn speelden en Aluk Todolo, een occult krautrock trio waarmee we jaren terug onze eerste buitenlandse set mee in Utrecht speelden. Noteer deze datum in de agenda, het belooft een unieke en memorabele avond te worden!

Ik vind eigenlijk dat jullie een volledig album in deze stijl moeten maken, het past perfect. Waarheen moet ik de petitie sturen?
Pede: Spanjestraat 1 0612 Hemel.

Op http://www.metal-archives.com staat dat Gnaw Their Tongues getekend heeft op (het alom bekende, maar besmeurde) Candlelight Records. Toch zijn de laatste albums in eigen beheer uitgekomen. Leg eens uit hoe de vork aan de steel zit.
Mories: Ik heb een plaat voor CR gemaakt. Verkoop viel tegen (hahahaha) en contract werd niet verlengd. Afgezien van wat gratis download EP’s is alles verschenen op labels (de laatste jaren). Crucial Blast (US) is mijn vaste basis wat labels betreft.

Van Pede weet ik dat hij een aparte muzieksmaak heeft en ik veronderstel dat Mories hetzelfde gen mist. Vroeger werd in undergroundinterviews steevast gevraagd naar wat de artiesten themselves luisterden. Een saaie vraag. Maar volgens mij kunnen jullie hier wel eens een interessant antwoord geven. Teach us to worship Satan! Laat ons eens wat nieuws kennen!
Pede: Ik vind dit helemaal geen saaie vraag. Interviews waar muzikanten over opnametechnieken zagen zijn saai. Namedropping rules. Sinds het optreden van Dodheimsgard in Brussel enkele weken geleden luister ik dagelijks naar “Kronet til konge”. En Zyklon-B. In loop. Afgewisseld met “Blood on ice” van Bathory. In loop. Het neigt naar autisme, I know, maar het lichaam schreeuwt erom. Als er dan nog wat tijd overschiet, dan kan ik eventueel naar volgende recente aankopen luisteren:
– Meth Drinker: sludge uit Nieuw Zeeland, essentiëel.
– Forest Swords: Engravings – als Burial uit de stad komt, dan komt Forest Swords uit het bos. Electronica.
– Ulver: Messe. Hun beste album sinds de Silencing ep’s.
– Wolf People: Fain. Psychedelische folk Rock. Hedendaags. De minnestreel stem is wennen maar naderhand niet meer weg te denken.
– Bölzer: Zwitsers duo, old school black/death gemengd met Black Cobra. Héél hot op het moment, maar terecht.
– Palehorse: hun nieuwe! Sludge. Maar geen emo-zwartekaptrui-sludge. Echte uit Londen!
– O.B.E.Y.: Romance of Misanthropy – project van Tangorodrim leden
– OKKULTOKRATI: Snakereigns – noorse black/punk.
– Matt Elliot: nieuwste, met een lange titel die begint met ‘only …’ franse chansson, fado, slavische klaagzangen in apocalyptische saus. Met ThirdEyeFoundation dude.
Pffrr zoveel nog. Eigenlijk ook heel vaak Covenant van Morbid Angel, Bestial Warlust, Black Witchery en Katharsis. En er liggen ook platen van Faustcoven, Goat, Satan’s Satyrs, Goat, Uncle Acid, The Deathrip, Neil Young, Peste Noire, Discharge, Rust (mega Aura Noir!!!) en Furze los voor de draaitafel.

http://www.cvltnation.com/sonic-cathedrals-vol-lvicurated-by-alkerdeel

Das een compilatie die we ooit eens voor Cvlt Nation hebben gemaakt, is een mix tussen bekend en onbekende bands en waar we door beïnvloed zijn en vaak naar luisteren.
‘k weet – ’t is veel die muziek, maar ik vind dat echt wijs, zoveel tips geven omdat ik er zelf ook gediend mee zo zijn. Ben er nu zelf naar ah luisteren, Slaughter – de max! MAKE WAY FOR THE INCENERATOR!!!! Och en om af te sluiten, op het wc want daar staat het cassettedek: alles van AKSUMITE! Check die handel! Lofi black punk!! Bestaat enkel op tape. Ook een tape van Mion’s Hill (black trash pukkelkoppen uit Noorwegen). Voila.

…en zo wordt dit interview voorbeeldig educatief afgesloten!

Gnaw Their Tongues/Alkerdeel – Dyodyo asema

Neen, aan vriendjespolitiek doen we niet! Alkerdeels vorig werkje, een split met A Den of Robbers, was huilen met de pet op. Natuurlijk, een stofzuigergeluid heeft zijn charmes, maar in dit geval was het alsof de stofzuiger anaal verkracht werd door een kudde hondsdolle bizons. Luizig klonk het! Met hoofdletter el. Bon, mijn punt is gemaakt. Over naar “Dyodyo asema“, een samenwerkingsalbum tussen datzelfde Alkerdeel en de Nederlander van Gnaw Their Tongues. Het geluid is uiteraard lekker ruisend, maar er valt wat te horen. Net zoals hun voorganger “Morinde” staat sfeer voorop. Met hoofdletter ef deze keer. Gnaw Their Tongues brengt jaarlijks wel een stuk of 80 albums uit, maar “Dyodyo asema” is hun eerste voor 2014. Hun apocalyptische noise met wat black metalinvloeden doet het goed in het genre, maar voor mij miste het wat organische charme en stoort het experimentele slawerk bij momenten. Nu hebben de Vlaamse boeren en Nederlandse kaaskop de handen samen in de broek gestoken en een twintig minuten durend lijflied gemaakt. Dit ten ere van ConSouling Sounds die een hele resem samenwerkingsalbums gaan uitbrengen om hun 5de verjaardag te vieren. Mooi initiatief, toch? Beide artiesten vullen elkaar perfect aan. “Dyodyo asema” klinkt als een horrorprent met gitaardrones die later overvloeien naar Wolves in The Throne Room-achtige black metal. Nadien neemt Mories His Tongues het weer over om het schijfje in een brandend orgie van lawaaierige geluiden af te sluiten. Het extreem simplistisch in afstekend geel artwork past perfect bij dit plaatje. De combinatie van beide stijlen is dodelijk en doet het voor mij. Het klinkt origineel en ik raad beide partijen aan om vaker samen te werken. Dit soort noisy black metal wordt niet vaak geproduceerd. Toch niet op zo een goed niveau! Driemaal hoera!

Flp: 82/100

Gnaw Their Tongues/Alkerdeel – Dyodyo asema (Consouling Sounds 2014)
1. Dyodyo asema