Reviews schrijven voor artiesten die doorheen de jaren een impressionant repertoire hebben opgebouwd, kan af en toe toch net iets uitdagender zijn dan bij nieuwkomers. Er speelt een hele geschiedenis mee – vervat in de persoonlijke groei enerzijds en culturele evolutie in (soms verschillende) muzikale contreien anderzijds – die we al dan niet in het achterhoofd moeten houden. Dat repertoire tikt in het geval van Maurice de Jong al bijna de mythische kaap van honderd platen aan, afkomstig uit een plethora van bands zoals Gnaw Their Tongues, De Magia Veterum, Offerbeest, Cloak of Altering, Golden Ashes, The Sombre, Grand Celestial Nightmare, enzoverder.

Onder de moniker Hagetisse (ofte Heks, in het Middelnederlands) bracht Maurice eerder al vijf langspelers uit, met het opvallend onorthodoxe “The seven sorrows of the virgin” als laatste offer aan de Goden van de onderwereld, in 2020. Hagetisse zelf is als project meer op ietwat traditionele atmoblack gericht – rauwe maar met momenten harmonische chaos die doet denken aan pakweg de laatste langspeler van Esoteric Ritual of Woods of Desolation, komt als een verduivelde storm uit de speakers geblazen, opgetrokken uit formidabele hoeveelheden gruwelijk vervormde tremolo, demonisch blaffende vocalen en maniakale maar omwille van hun mechanische aard vaak nogal naar de achtergrond geduwde drumbarrages. Op de nieuwste plaat, langspeler nummer zes, “De verminkte stilte van het zijn”, uitgegeven op Babylon Doom Cult Records, passeren opmerkelijk melodieuze riffs de revue: één voor één trotse bakenen van een ongedwongen herbronnen, groeien en ontwikkelen. De songs worden in de bijgeleverde promo omschreven als bijwijlen zelfs catchy, iets wat voor de modale GTT-aficionado quasi onbestaande zou lijken, maar toch zo goed als helemaal waar blijkt te zijn. Opener “Sleur mij maar mee in de vuurzee” en opvolger “Verbrande huizen symboliseren het geluk” bijvoorbeeld, staan bol van de memorabele riffs, waarbij die laatste opbouwt tot een warme en indrukwekkende crescendo, vergezeld door sterke zang en heel erg meeslepende gitaar. De kern van het album, bestaande uit “Daar komt het licht” met zijn hoge synthtonen, de gemene oorwurmriff uit “Als de pijn dicteert” en dreunende melancholie uit ”Gekastijd vlees”, weet moeiteloos door je hoofd te blijven spoken en doet sneller grijpen naar herhaalde luisterbeurten. Op tijd en stond is de plaat weliswaar aangevuld met iets minder gedenkwaardige componenten, waardoor een nummer als titeltrack “De verminkte stilte van het zijn” wat in de vergetelheid durft te raken.

Wie zijn ogen moedwillig samenknijpt kan de occasionele filler vooralsnog makkelijk wegdenken, en blijft met een heel interessante plaat achter die zijn plekje tussen de groten van het genre mag zonder meer mag opeisen.

JULES: 79/100

Hagetisse – De verminkte stilte van het zijn (Babylon Doom Cult Records 2022)
1. Sleur mij maar mee in de vuurzee
2. Verbrande huizen symboliseren het geluk
3. De verminkte stilte van het zijn
4. Daar komt het licht
5. Als de pijn dicteert
6. Gekastijd vlees
7. De nacht van gezonken gedachten
8. Een stille schemering