Hammerheart Records

Cirith Gorgor – Sovereign

Het blijft maar black metal-releases regenen bij onze Noorderburen. Deze keer is het de beurt aan Cirith Gorgor, één van de veteranen in de Nederlandse scene met bijna vijfentwintig jaar op de teller. Na de eerste drie platen verloor ik de band wat uit het oog om terug in te pikken bij het uit 2016 stammende “Visions of exalted Lucifer” en de daaropvolgende ietwat teleurstellende EP “Bi den dode hant“. “Hellbound” was de eerste teaser van “Sovereign“, de alweer zevende langspeler van het gecorpsepainte gezelschap, die ik hoorde en kon – ondanks de Marduk-referenties – maar matig boeien. Ik had met andere woorden niet echt veel zin meer om de rest van de plaat te checken, maar besloot dat om één of andere reden uiteindelijk toch nog maar te doen. Of ik daar al dan niet spijt van heb, lees je in de volgende regels. De symfonische en bombastische inleidende klanken van “Funeral march for modern man” had ik niet van een band als Cirith Gorgor verwacht en contrasteren met de hellepoorten die in de snelle songs wagenwijd opengetrokken worden. Frontman Satanael heeft duidelijk werk van zijn zang gemaakt want hij combineert nu meermaals Mortuus-achtige screams met hogere cleane uithalen zoals Wraath/Luctus – de beste frontman uit de hedendaagse scene – dat ook doet. In “Sovereign” gaat de voet aanvankelijk terug van het gaspedaal en doemen moderne Satyricon invloeden op. Noctiz (van Paragon Impure en Lugubrum-fame) voorziet de titeltrack trouwens van gastzang. “Luciferian deathsquad” is retesnel, soms wat rechtlijniger maar weet naar het einde toe terug meer variatie in te bouwen. In “Deathcult” weet het kwartet opnieuw te verrassen door een slepend nummer met proclamerende zang neer te zetten dat uitmondt in melodieuze black waarbij nog een gitaarsolo en meerstemmige koorzang passeren. Ook in “Legio luporum” en het eerder mid-tempo “Dominion” hebben de muzikanten rekening gehouden met de kracht van dynamiek zodat de blastpartijen hun doel niet missen als ze uit de startblokken schieten. “Sovereign” kakt nergens in, ook niet naar het einde toe, want we blijven bij de les: of er nu doorgeraasd wordt of de band zich van haar melodische kant laat zien. Erg afwisselende plaat die me positief verrast heeft.

JOKKE: 81/100

Cirith Gorgor – Sovereign (Hammerheart Records 2019)
1. Funeral march for modern man
2. Hellbound
3. Sovereign
4. Luciferian deathsquad
5. Deathcult
6. Legio luporum
7. Dominion
8. Manifestation of evil
9. Blood and iron

SardoniS – II

SardoniS is een tweemansformatie uit België en zij maken instrumentale doomy en thrashy stoner/sludge. Met alleen gitaar en drum worden de zeven nummers op deze tweede volledige plaat, “II” genaamd, enthousiast volgespeeld. In de nummers wordt trage doom en sludge afgewisseld met snelwisselende up-tempo thrashy stoner riffs. Zo bevat elk nummer genoeg variatie om het spannend te houden en worden een bas, zanger en eventuele tweede gitaar niet gemist. De spelvreugde druipt er bij beide heren hoorbaar vanaf en dat werkt aanstekelijk, want ik kan de plaat gerust twee keer achter elkaar opzetten. Enig kritisch puntje wat ik zou kunnen bedenken is dat sommige overgangen/ bruggen naar nieuwe passages af en toe wat rommelig overkomen. Daar kan nog wat aan gesleuteld worden hier en daar. Maar verder zitten er hier en daar korte (semi) akoestische stukjes in ( “Emperor” en “Aftermath of battles”) en een vette knipoog naar de begindagen van Black sabbath ( “The drowning”). Mijn favoriet van dit album is de 9:33min lange epische afsluiter “Aftermath of battles”.  De muziek op “II” is lekker riff-georiënteerd en in combinatie met het soepele en ritmische drumwerk ontstaat een sfeer waarin elk nummer een eigen verhaal vertelt. Daar zijn geen woorden of klanken voor nodig. Dat is niet makkelijk voor een band om klaar te spelen, maar SardoniS doet het. Ik ben een groot liefhebber van zang, mits het authentiek, karakteristiek en kwalitatief is. Helaas lijken dit de laatste jaren geen vereisten meer tijdens een sollicitatiegesprek voor een nieuwe zanger. Dertien in een dozijn, middelmaat, ongeïnspireerd gekrijs of gegrunt en kopiëren, lijkt eerder de standaard geworden. Nog niet te spreken over de kunst van goed (clean) zingen, dat vaak wordt onderschat en waar overmoed de kop op steekt en bands op plaat ermee weg komen, maar live door de mand vallen (Mastodon iemand?). Nee, geef mij dan vooral zalige instrumentale bands die ‘het gemis’ van een zanger dubbel en dwars eruit spelen. Ik noem een Year of no light, Omega Massif, Tank86 en dus ook dit Belgische SardoniS. Met de heren van Tank86 werd onlangs nog een split uitgebracht en muzikaal hebben beiden bands best wat raakvlakken. SardoniS doet goede zaken met “II” en wanneer het de heren lukt om het niveau te behouden en uit te bouwen dan hebben we hier de komende jaren een interessante band aan om goed te blijven volgen.

TMP: 78/100

SardoniS – II (Hammerheart records 2012)

Fehler – Dissona

Het Nederlands kwartet Fehler brengt via Hammerheart records hun debuut album “Dissona” uit en dat doen deze mannen niet onverdienstelijk. In tegendeel zelfs. Dit is een debuut om trots op te zijn. Met opener “First rites” maakt Fehler gelijk duidelijk dat ze niet gekomen zijn om voorspelbaar en voorgekauwd te werk te gaan. Een mooi opgebouwd instrumentaal nummer met op het einde een klein stukje cello dat net even een extra dimensie aanboort dat ook precies lang genoeg duurt. Nog zo’n verfijnd detail komt later terug in het, op wat schreeuwen na, grotendeels instrumentaal melancholisch nummer “Kingdoms”,  waar je in het begin een paar piano aanslagen hoort op de achtergrond. Dynamisch. Dat is voor mij de juiste term die ik recht vind doen aan de nummers op “Dissona”. Lekkere sompige up tempo riffs wisselen pakkende melodieën en harmonieën af. Uitschieters zijn voor mij de eerder genoemde songs samen met “Affluenza”, “Knife chase”, “Dreams of lead” en “Miserablist”. De toevoeging van tweede gitarist Twan van Geel (Flesh made sin, Legion of the damned) is zeker van invloed op dit dynamische karakter. Samen met andere gitarist Demian (Terzij de horde) wordt er vunzig op los geduelleerd. Ook qua songwriting laat Fehler horen over veel vaardigheden te beschikken. Nummers lopen lekker, hebben de juiste lengte en zijn pakkend zonder onnodig lang in herhalingen te vallen. In de raspende en schreeuwende vocalen zit naar mijn smaak wat weinig variatie, maar dit zorgt er wel weer voor dat het hele album naast dynamisch, melancholisch en melodieus ook rauw, lomp en ruig blijft klinken. De productie klinkt ietwat vlak (met name in drumgeluid), maar helder en laat voldoende ruimte voor alle partijen. Het klinkt alsof de ruwe master opnames van de demo versie van dusdanige goede kwaliteit waren dat hier en daar nog wat  gefinetuned is en het daarna ook zo gelaten is. En dat komt de muziek absoluut ten goede. De invloeden liggen voor de band bij acts als Crowbar, Torche, Mastodon en High on fire en van daaruit hebben ze een mooie eigen geluid weten te creëren. Samen met een prachtige hoes door Comaworx is dit een debuut dat kwalitatief staat als een huis. Ik heb de band nog niet live mogen aanschouwen, maar wanneer zij dit niveau ook op de bühne weten neer te zetten, dan is Fehler zeker een band die de komende jaren flink kan gaan groeien.  “Dissona” is in het geheel te beluisteren op http://3voor12.vpro.nl/#!/luisterpaal/albums/Fehler.html dus ga dat vooral doen!

TMP: 80/100

Fehler- Dissona (Hammerheart Records 2012)

1. First rites
2. Revelations
3. Vanity
4. Plagues and strangers
5. Affluenza
6. Knife chase
7. Dreams of lead
8. Kingdoms
9. Miserablist