Ik was niet op de hoogte van het feit dat de Zweden van dienst nog actief waren en enig zoeken later lijkt me dat ook niet zo verwonderlijk – voor zover ik kan nagaan zijn de heren maar liefst drie keer uit elkaar gegaan; blijkbaar is de lokroep te sterk want een stevige 29 jaar na hun allereerste wapenfeit serveert men plaat nummer negen. Het is ook niet alsof we het over een band hebben die gewoon niet van opgeven weet. Sterker nog, de discografie van Lord Belial vormt een stevige kluif voor de liefhebbers van een stevige pot metal. Begonnen met het één-tweetje “Kiss the goat” in 1995 en “Enter the moonlight gate” in 1997 vestigden ze quasi direct hun naam als project om rekening mee te houden door een opmerkelijke balans tussen eerder melodieuze black metal en white noise te vinden. Zeker die laatste plaat draait hier ten huize nog vaak z’n rondjes. Vanaf “Unholy crusade” uit 1999 slopen er geleidelijk aan meer deathmetalinvloeden in de muziek en raakte die balans, in mijn ogen, ietwat verstoord. De trend zette zich door op “Angelgrinder” tot, wel, nu. Zet u eens de laatste anderhalve minuut op van “Rapture of Belial” en zeg mij dat de eerste halve minuut niet sterk beïnvloed is door Grave Miasma terwijl het laatste deel toch wel erg klinkt als moderne black zoals die op de laatste plaat van Dark Funeral ook te horen valt. Met dien verstande dat in de laatste heropstanding van de band men toch duidelijk meer naar de blackmetalkant neigt: het simpel getitelde “Destruction” helt zelfs naar trash-black over met meer dan een smaakje Horned Almighty.

Met uitzondering van Anders Backelin zijn dit nog altijd de originele leden van zoveel jaar terug en dat valt ook te horen: qua samenspel en instrumentenbeheersing valt niet te klagen – met name Micke Backelin is nog altijd een beest van een drummer. Het begin van “Evil incarnate” dreunt met militaire gestrengheid naar binnen en ontpopt zich tot een diepzwarte song die op het eerste zicht alles heeft wat je zou wensen, zowat een minuut voor het einde zet Niclas Green een zowel triomfantelijke als melancholische solo in… waarna de band nog een tien seconden op volle snelheid voortraast eer de song ten einde komt. Lord Belial maakt jammer genoeg wel meer van die vreemde keuzes: de iets te angelieke keyboards in “Lux Luciferi” of de vreemde fade-out waarmee de absolute en zeer gesmaakte razernij van “Infinite darkness and death” ten einde loopt. Het zijn schoonheidsfoutjes op een plaat die verder geen direct aanwijsbare problemen kent. Lord Belial heeft duidelijk ingezet op songs schrijven en is niet bang om eens een stevige heavymetalsolo tevoorschijn te toveren, ook qua productie of variatie valt er weinig te klagen.

Het grootste probleem, en dat komt voort uit de luxe van een levendige scene, is dat het ‘goed’ is. Als u van death/black metal houdt en een stevige dosis melodie kunt verdragen, dan raad ik u “Rapture” ten volle aan. Wenst u echter meer de bijna gothic-achtige geluiden van “Lamentations” zou ik u naar Tristania verwijzen. Voor meer als “Infinite darkness and death”, gaat u richting Gorgoroth. Op zich is het allemaal goed uitgevoerd en zeker geen straf om naar te luisteren, maar het feit blijft dat Lord Belial een plaat heeft uitgebracht die vooral weergeeft waar ze hoogstwaarschijnlijk zelf graag naar luisteren. En daar is niks verkeerd mee. Het middenveld moet ook bezet blijven – en dat klinkt waarschijnlijk een stuk harder dan ik bedoel.

Bert: 75/100

Lord Belial – Rapture (Hammerheart Records 2022)
1. Legion
2. On a throne of souls
3. Rapture of Belial
4. Destruction
5. Belie all Gods
6. Evil incarnate
7. Lux Luciferi
8. Infinite darkness and death
9. Alpha and omega
10. Lamentations