hardcore

Wolven – Generate mass violence

Wolven, het eenmansproject van de toch in onze contreien behoorlijk illustere Filip Dupont, is alweer aan zijn derde vrucht toe. Na een demo en een langspeler is hier het tweede album, dat met “Generate mass violence” een – naar goeie gewoonte – ontiegelijk duidelijke titel opgespeld kreeg. Voor de duidelijkheid – en voor de leken onder ons; wat we hier krijgen lijkt in de verste verte niet op wat we van de andere projecten van de beste man gewoon zijn. Wolven brengt een grauwe en snedige hardcorevariant die grotendeels bol staat van de crust en d-beat. Uiterst getormenteerde en klaarblijkelijk verbolgen vocalen, quasi-militante drumsalvo’s en vranke riffs die gemaakt zijn om te scheuren, niet om mee te slepen, vormen de basis op deze LP. Waar de uit 2015 afstammende demo “New world apocalypse” nog een groot crustfestijn was, is er op deze plaat meer ruimte voor variatie: met momenten drijft Wolven de boel op tot een grindcorewaardig tempo, even later is daar een gekscherend vorte breakdown. Alle elementen worden aardig in elkaar gehaakt en maken van deze opvolger van “Eight billion deathmarch” een stevig en smaakvol brouwsel. De plaat werkt het best wanneer de riffs virulent opbouwen en naar de keel grijpen, zoals op de feilloze opener, “Total lockdown”, die op een luttele 48 seconden heel erg weet bij te blijven. Of deze pieken iets te maken hebben met eerder opgedane ervaring bij projecten als Hemelbestormer, Mahlstrøm en Rituals Of The Dead Hand, laat ik voorts volledig in het midden – maar de uiterst fijngevoelige combinatie van al deze elementen zou wel eens iets heel groots kunnen voortbrengen.

JULES: 77/100

Wolven – Generate mass violence (Loner Cult/Back From The Grave Tapes 2020)
1. Total lockdown
2. Absolute
3. All is violence
4. Silence is golden
5. Life of lies
6. Narcist nation
7. Death cult
8. Discipline
9. Eject mode
10. Twice the needle
11. Degenerate
12. Anti anthem

Gaerea – Limbo

Misantropen aller landen, verenigt u! De poorten naar de hel staan wagenwijd open, maar als het van Gaerea afhangt kom je er niet in. Voor de ietwat achteloze lezers, een korte uiteenzetting: “limbo o / m (religie) (rooms-katholiek) plaats voor de zielen van mensen die niet als zondaars kunnen worden beschouwd en dus niet naar de hel gaan, maar die niet gedoopt zijn en dus ook niet tot de hemel worden toegelaten.” Wie wil er nu niet een eeuwigheid in de wachtkamer blijven zitten? Zeker als die wachtkamer tot de nok gevuld is met getormenteerde zielen die na een elusief aantal dagen wegrotten tussen hemel en hel van hun eigen geest een Abu Ghraib voor gevorderden hebben gemaakt. Het is op dit soort mentale constructie dat de nieuwe langspeler van het Portugese vijftal werd gebouwd. Auto-destructieve verlangens, perpetuele eenzaamheid en een allesomvattend nihilisme staan op thematisch vlak centraal, en passen als geen ander bij de desolate edoch meeslepende riffs die de heren voortbrengen op Limbo. De auditieve golven op deze plaat durven uit onverwachte hoek komen. Naast onweerlegbaar strakke blastbeats en hypnotiserende black metal tremolo, is er ook ruimte voor post-invloeden en doomriffs. Daar giet Gaerea echter met momenten nog een laagje hard- of metalcore over. Of dit onder stimulans van de nieuwe schoonfamilie is laat ik in het midden, maar Season of Mist heeft alleszins weten helpen met een ontiegelijk propere productie en mastering. De hardcore riffs waren ook op debuutplaat “Unsettling whispers” hoorbaar, maar het geheel klonk op deze voorganger rauwer en daardoor eerlijker. Er lijkt de laatste jaren een subtiele trend te zijn ontstaan waarbij traditionele black- en death metal bands opteren om elementen uit hardcore in hun muziek te weven – wat zeker bonuspunten qua agressiviteit en intensiteit kan opleveren. Op “Limbo” gaat de band wat mij betreft soms iets te ver in die richting, wat gek genoeg net het omgekeerde effect kan opleveren. De riffs klinken catchy op momenten dat ze net ijskoud en genadeloos zouden mogen zijn (“Urge“), en het geheel komt zo soms te braaf of gepolijst over (“To Ain“). “Limbo” dreigt daardoor met momenten zijn net veelbesproken ziel te verliezen en de nummers weten me daarom minder bij te houden dan ik zou willen. Ben je echter opgezet met heel deftige songwriting, een dijk van een sound en een imposante beheersing van de bespeelde instrumenten, dan gaat deze kritiek mogelijks niet aarden. De in totaal net onder de 52 minuten afklokkende LP is nu eenmaal met momenten écht meeslepend en hondsbrutaal. Gaerea gaat in januari 2021 op hun tour doorheen Europa met Harakiri For The Sky, en dat ze naast een epische post-band gaan schijnen lijkt me vanzelfsprekend.

JULES: 81/100

Gaerea – Limbo (Season of Mist 2020)
1. To Ain
2. Null
3. Glare
4. Conspiranoia
5. Urge
6. Mare

Sons Of A Wanted Man – Kenoma

Eind november voelden we Sons Of A Wanted Man al eens aan de pols met betrekking tot de op til staande release van “Kenoma“, het volwaardige debuut van het Limburgse kwintet waarvoor een deal met les Acteurs de l’Ombre Productions werd getekend. Dit Franse kwaliteitsvolle undergroundlabel zit de Vlamingen als gegoten want hun aanstekelijke energieke post-black vertoont wel wat parallellen met bands als Au-Dessus of Time Lurker, maar de grootste inspiratiebron voor Sons Of A Wanted Man is overduidelijk Deafheaven in diens beginperiode toen ik zelf nog onder de indruk was van die band. “Kenoma” bevat zeven kwalitatieve nummers die – op de afsluiter na – vertrekken vanuit een stevige post-metal basis waaraan elementen uit black metal, shoegaze en in mindere mate ook hardcore toegevoegd worden. Met het grootste gemak worden ziedende blastbeats ingewisseld voor meer ingetogen introverte stukken of dromerige melodieuze passages zonder te melig te klinken. “Canine devotion” valt na de hevige elf-minuten durende titeltrack en het catchy “Serpentine” positief op doordat het nummer grotendeels gedragen wordt door de hemels zalvende zang van Slow Crush’s Isa Holliday wat voor een spannend contrast zorgt met de droge hardcore-achtige screams. Daarna geeft de vette sludgy openingsriff van “Under a lightless sky” je een trap van jewelste onder je kont om even later de grandeur van post-rock te omhelzen. Het is een enorm dynamische compositie waarbij drummer Kevin de rest van de muzikanten voortdurend uitdaagt om zijn explosief getrommel te volgen. In “Absent” is het rammen en beuken geblazen totdat majeur-akkoorden de gemoedstoestand doen omslaan en zo blijven de muzikanten voortdurend over-en-weer pingpongen totdat “Amor fati” er op zit. Het afsluitende “Pleroma” richt zich immers grotendeels op hun mellow kant, maar is eerder een soort van outro. Wie met beide voeten diep in het verleden staat en de jaren ’80 en ’90 aanbidt zal waarschijnlijk niet veel kunnen aanvangen met deze brok moderne metal. De nieuwe lichting metal-fans of zij die zijn blijven mee evolueren, moeten Sons Of A Wanted Man en “Kenoma” zeker eens uitchecken want het is een plaat waar de band absoluut fier op mag zijn en die voor hen wel wat deuren zal openen. Ik zie de mannen de komende jaren dan ook hoog op menig binnenlands alternatief/metal-muziekfestival staan. Zaterdag 1 februari stellen ze “Kenoma” voor in het Limburgse Koersel. Allen daarheen zou ik zo zeggen.

JOKKE: 84/100

Sons Of A Wanted Man – Kenoma (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2020)
1. Kenoma
2. Serpentine
3. Canine devotion
4. Under a lightless sky
5. Absent
6. Amor fati
7. Pleroma

Dold Vorde Ens Navn – Gjengangere I hjertets mørke

De wederopstanding van het legendarische Ved Buens Ende was recentelijk een feit en de fans van deze avontuurlijke black metal-pioneers zullen opnieuw in orgastische oorden verkeren bij het aanschouwen van Dold Vorde Ens Navn (Noors voor “Verborgen was iemands naam“) . Het gaat hier om een nieuwe band uit Oslo waar enkele veteranen uit het black metal-genre in huizen. Wat dacht je immers van Håvard Jørgensen (aka Haavard en Lemarchand, mede-oprichter van Satyricon en lid van Ulver tijdens diens black metal-periode), Vicotnik (Dødheimsgard, Ved Buens Ende), Cerberus (ex- Dødheimsgard) en Myrvoll (Nidingr)? Het kwartet laat in de vorm van “Gjengangere I hjertets mørke” (wat iets in de aard van “Passagiers in het hart van de duisternis” betekent) een eerste EP op de mensheid los waarop vier nummers prijken. Opener “Den ensomme død” start met een kort stukje Noorse folk waarna een hardcore/punkrock-achtig drumritme de boel aanwakkert waarna Håvard nog wat thrashriffs en solopartijen in de strijd gooit. Op papier lijkt het een allegaartje te zijn, maar dit is best een verfrissende mix aan stijlen. In “Drukkenskapens kirkegård” wordt het gaspedaal ingedrukt en man man man…wat is dit toch een vetgeil nummer! Vicotnik bewijst met zijn schizofrene en avantgardistische zangstijl absoluut niet voor ex-Dødheimsgard-collega Aldrahn te moeten onderdoen. De eigenzinnige Noor tilt dit nummer naar een ongezien hoog niveau, hoewel het muzikaal met zijn pure begin jaren ’90 sound en melodieuze leads ook al de pannen van het dak swingt. Myrvoll roffelt dit geniale brokje muziek bovendien vakkundig aan mekaar. “Vitnesbyrd” trekt de black metal-lijn verder door en is een doorslagje van het voorgaande nummer maar bevat een akoestisch intermezzo waarin Vicotnik met zijn hysterische en maniakale krijsende en heldere vocalen weer alle aandacht opeist. “Blodets Hvisken” lijkt aanvankelijk wat meer rechttoe-rechtaan te zijn, maar gooit het roer toch ook al snel om naar akoestische en door de heldere zang ook heidens-aanvoelende klanken. We zijn maar wat blij met wat deze oude rotten middels Dold Vorde Ens Navn aanvangen. “Drukkenskapens kirkegård” alleen al rechtvaardigt de aanschaf van “Gjengangere I hjertets mørke“. Een langspeler en snel graag!

JOKKE: 85/100

Dold Vorde Ens Navn – Gjengangere I hjertets mørke (Soulseller Records 2019)
1. Den ensomme død
2. Drukkenskapens kirkegård
3. Vitnesbyrd
4. Blodets Hvisken

Blot & Bod – Ligæder

In elk land heb je tegenwoordig wel een clubje gelijkgestemde zwarte zielen rondlopen. In Denemarken is de interessantste de “Korpsånd Circle” waar o.a. Jordslået, Grifla da la Secta, War is Aer, Broder, Ærekær en Blot & Bod op de ledenlijst staan. Deze laatste band bestaat uit de Noor Jøran Elvestad en de Deense broers Erik and Jesper Bagger Hviid. In 2017 werd een demo uitgebracht en later op het jaar volgde het debuut “Ligæder” dat door het Amerikaanse label Fallow Field op tape werd gereleased. Iron Bonehead rook het potentieel van deze nieuwe speler uit de new wave of DKBM en brengt “Ligæder” nu opnieuw onder de aandacht mits een vinyl-uitgave. Blot & Bod is niet alleen een muzikale uitlaatklep voor de drie muzikanten maar ook een manier om hun gezamenlijke interesse in Noorse mythologie te botvieren. Intro “Kom i hu” en outro “Erindring” vormen het muzikale equivalent van Huginn en Muninn – de twee raven van Odin – waartussen tien songs gebundeld zijn die topics als overwinning en verslagenheid, rebellie, dood en verlossing aansnijden. Als communicatiemiddel kozen de heren voor primitieve black metal die – zoals elke andere release van deze kliek uit Kopenhagen – in een studio in de befaamde Mayhem-venue werd vereeuwigd. Nu is primitieve black misschien toch wat kort door de bocht vermits de nummers ook ingrediënten uit punk, hardcore, black ’n roll en crust bevatten die door de heerlijke lo-fi buzz sound beenhard uit de boxen knallen. Het inzetten van drie zangers die elk in hun eigen register de longen uit het lijf schreeuwen, geeft extra punch aan de relatief korte nummers. In een nummer als “Auga” gaan de down-tuned gitaren de strijd aan met een meedogenloos ronkende bass en de knetterharde ride-aanslagen in “Blodstænkte fjer“, “Mit blodbad” en het explosieve “Når ulven glammer” roepen beelden op van het zwaardgekletter waarmee een stel bloeddorstige Vikingen één of ander klooster naar de verdoemenis slaagt. Er is nog wel wat marge voor verbetering want sommige nummers konden beter uitgewerkt worden, niet alle riffs zijn even sterk en het lijkt allemaal wel heel hard op mekaar, maar “Ligæder” is toch al een mooi begin voor liefhebbers van apocalyptische onbeschaafde black metal en schedelsplijtende ragna-rock.

JOKKE: 72/100

Blot & Bod – Ligæder (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Kom i hu
2. Ul
3. Auga
4. Blodstænkte fjer
5. Sindet styrter
6. Mit blodbad
7. Bær lig
8. Velt din gud
9. Når ulven glammer
10. Væk døde mænd
11. Ravne
12. Erindring

Akitsa – Credo

Akitsa draait al een kleine twintig jaar mee in de ondergrondse krochten van het black metal-gebeuren. De band, bestaande uit allesdoeners Outre-Tombe – tevens labeleigenaar van Tour de Garde – en Néant, zal met haar zesde album “Credo” een groter publiek bereiken daar Profound Lore het Canadese duo oppikte. Zowel op muzikaal als op esthetisch vlak vormt de nieuwe langspeler een breekpunt in de geschiedenis van Akitsa. Zo klinkt het nieuwe werk krachtiger dan ooit zonder echter afbreuk te doen aan de originele rauwe en eerlijke Akitsa-spirit en voor het eerst werd er afgeweken van het stelselmatige gebruik van een zwart-witcover. Op tekstueel vlak dragen de heren nog steeds een sinistere en misantropische boodschap uit waarbij ze voor “Voies cataclysmiques” hulp aangeboden kregen van Valnoir, gekend van de Parijse grafische studio Metastazis. Voor de Burzumesque en met cleane zang opgesmukte opener “Siècle pastorale” vonden de heren dan weer inspiratie in een 18de eeuws gedicht van Jean-Baptiste-Louis Gresset. Tien minuten lang wisselen rauwe repetitieve en hypnotiserende riffs zich in het nummer af met eerder rock-geïnspireerde tempo’s waarover O.T. de longen uit zijn lijf schreeuwt. Zoals we van de heren gewend zijn, klinkt de muziek weer enorm gevarieerd en valt er dus meer te beleven dan puur Burzum-worship. “Voies cataclysmiques” bevat Oi! en hardcore riffs maar deze Darkthrone-punkiness ligt me persoonlijk minder doordat het galopperende ritme al snel saai wordt. Van hetzelfde laken een broek in “Vestiges fortifiés“. Geef me dan maar de slepende atmosfeer van het Fins-aandoende “Le monde et ma bile” dat, ondanks een eveneens repetitief karakter, veel dieper onder mijn vel weet te kruipen. In “Espoir vassal” krijgen we de eerste knuppelpartijen te horen en doen de blaffende vocalen de Franse teksten ook hard op het Fins lijken. De tien minuten durende titeltrack die we als toetje krijgen, ademt in de startfase een zekere Bathory-epiek uit en bevat een subtiel maar intrigerend keyboardriedeltje totdat het nummer losbarst en het zwart venijn langs al haar poriën naar buiten ettert. Akitsa levert met “Credo” haar meest toegankelijke plaat af die mij echter niet op alle vlakken weet te bevredigen en waarbij ik me kan voorstellen dat sommige diehard fans van het eerste uur zullen afhaken door de – voor Akitsa-normen – betere productie.

JOKKE: 79/100

Akitsa – Credo (Profound Lore 2018)
1. Siècle pastoral
2. Voies cataclysmiques
3. Le monde et ma bile
4. Espoir vassal
5. Vestiges fortifiés
6. Credo

Cobalt – Slow forever

Na de release van het geweldige “Gin” in 2009 leek het wel alsof het Amerikaanse Cobalt van deze aardkloot verdwenen was. Multi-instrumentalist Erik Wunder zette Cobalt even “on hold” om aandacht te schenken aan Man’s Gin, zijn meer psychedelic rock-getinte project. In maart 2014 kondigde zanger McSorley dan weer zijn vertrek aan hoewel de band bevestigde aan een nieuw album met hem bezig te zijn. Naar aanleiding van een homofobe en misogyne Facebook post in december 2014 werd McSorley prompt door Wunder aan de deur gezet en besliste die laatste om Cobalt verder te zetten met een nieuwe frontman. Die werd uiteindelijk gevonden in brulboei Charlie Fell, die op zijn beurt bij het geweldige Lord Mantis de laan uitgestuurd werd. Er werden dus heel wat woelige watertjes doorzwommen om tot het nagelnieuwe “Slow forever” te komen. Na de lange afwezigheid besloot het duo zijn trouwe fanschare dan maar meteen te verwennen met een dubbelabum waarbij de speelduur van de elf songs op meer dan tachtig minuten afklokt. Wie Cobalt een beetje kent, weet dat de band niet voor één gat te vangen is. Hoewel ze in de metalen archieven als black metal band geboekstaafd staan, vind ik deze omschrijving veel te kort door de bocht en zelfs in hoge mate misleidend. Klinkt dit als Marduk artillerie? In geen zeshonderzesenzestig jaar! Neigt dit naar Wolves In The Throne Room boomgeknuffel? Ik dacht het niet! Lijkt dit op Gorgoroth grimness? Zijt ge zot! Horen we blasts? Nope (behalve in de titelsong)! IJzige tremelo riffs? Nada! Satan worshipping? Nah! Cobalt staat voor een hybride vorm van moderne (bah, wat een vies woord!) metal waarin elementen geïnjecteerd worden uit americana en western blues (beluister opener “Hunt the buffalo” of “Beast whip” waarbij een link naar Volahn voor de hand ligt), hardcore (sommige breakdowns in “Ruiner” neigen naar een band als Walls Of Jericho), folk (de rustpunten op de plaat zoals de aftrap van het lange “King rust” of het intermezzo “Breath”), noise (“Siege”), sludge en vuile rock (het geweldige “Cold breaker” dat het eerste deel afsluit), black ’n roll (hedendaagse Darkthrone is bij momenten niet veraf in “Elephant graveyard”, een stampende rocker van formaat) en tenslotte black metal (meest hoorbaar in de bijtende vocalen van Fell en de meest uptempo songs zoals “Final will” en de titeltrack). Al deze elementen zitten meermaals in één song verpakt, zonder dat de boel geforceerd klinkt, waardoor het zaakje fris oogt en je als luisteraar de hele rit lang aan je boxen gekluisterd blijft. Op de cover van “Gin” stond de jonge Ernest Hemingway als militair soldaat afgebeeld en op “Slow forever” is de schrijver opnieuw aanwezig, ditmaal in het nummer “Iconoclast” waarin een sample opduikt van de speech die de auteur in 1954 gaf naar aanleiding van zijn Nobelprijs: “Things may not be immediately discernible in what a man writes, and in this sometimes he is fortunate; but eventually they are quite clear and by these and the degree of alchemy that he possesses he will endure or be forgotten.” Ook komt gin, de lievelingsdrank van de heren (en ondergetekende), opnieuw aan bod in “Cold breaker” wanneer Fell volgende nihilistische lijnen uit zijn longen perst: “I can’t trust anyone/ Hit the streets with the cloak and dagger/ Neon steam on a melting beam/ Pissing gin with your bath salt stagger.” Met “Slow forever” levert Cobalt de overtreffende trap van “Gin” af. Dit is zo’n plaat waar je binnen tien jaar nog plezier aan beleeft.
JOKKE: 90/100

Cobalt – Slow forever (Profound Lore Records 2016)
Disc 1
1. Hunt the buffalo
2. Animal law
3. Ruiner
4. Beast whip
5. King rust
6. Breath
7. Cold breaker
Disc 2
1. Elephant graveyard
2. Final will
3. Iconoclast
4. Slow forever
5. Siege

Planks – Perished bodies

Schluss, finito, gedaan, over & out. Planks houdt het voor bekeken en dat is verdomd jammer. Met “Perished bodies” verwent de Duitse band haar volgelingen nog een laatste keer. Het album markeert het derde en laatste hoofdstuk in de reis van een persoon doorheen een zelf-ingeroepen apocalyps. Op “On the darkest of grays” ging de protagonist door een totale ondergang in zijn leven, wat resulteerde in het verlies van al wat hem definieerde. “Funeral mouth” portretteerde deze persoon in een toestand van pijn en ontzag, observerend en zich afvragend wat er was gebeurd. “Perished bodies” ziet hem op het laatste punt van zijn reis. Hij komt tot het besef dat hij langzaamaan vervaagt tot de assen van wat hij ooit was. Als je blijft wegzinken in zo’n zwart gat, moet je tot een punt zien te komen waarop je kan accepteren en aanpassen. “Perished bodies” vormt dit exacte punt in de tijd waarop alles dient te veranderen. Op het eerste gehoor lijkt er niet veel gewijzigd te zijn in hun receptuur van donkere hardcore, sludge en zwartgeblakerde post-metal. “The sacrifist pt. I” is een binnenkomer van jewelste maar toont geen vernieuwend geluid. De vraag is natuurlijk in hoeverre dat dat nodig is want wat de band doet, doet ze goed. Op “Nothing will ever change” en “Bliss in all sorrows found” duiken cleane vocalen op, wat een primeur is voor Planks en het gaat hen nog goed af ook. De aftrap van “She is alone” kan je als de egotrip van bassist Marcel bestempelen en later in het nummer zorgt vrouwelijke zang voor een mooie blend met het gefluister van frontman Ralph. Even later gaan beiden met hun stembanden in overdrive en zoeken ze extremere oorden op. Knappe song! In de titeltrack hebben de instrumenten het voor het zeggen en bouwen ze op naar een climax met abrupt einde. Het riffwerk en de drumroffels lijken meermaals gejat te zijn van de beste Altar Of Plagues song “Earth: As a womb”. Maar beter goed gestolen dan slecht bedacht! Met het instrumentale en ietwat repetitieve en uitgesponnen tweede deel van “The sacrifist” komt er een mooi en plechtig einde aan de plaat. De laatste noot is zelfs identiek aan de eerste noot van het album, waardoor de cirkel rond is. Met “She is alone”, “Bliss in all sorrows found” en “Only now” levert Planks ijzersterke songs af die de kippenvelfactor de hoogte in doen schieten. We zullen ze missen maar alle leden gaan gelukkig verder met andere projecten. Zo bracht Ralph in tussentijd reeds een plaat uit met black metal outfit Ultha. Checken die handel!

JOKKE: 89/100

Planks – Perished bodies (Golden Antenna 2015)
1. The sacrifist pt. I (Through dirge and death)
2. Nothing will ever change
3. Into lifeless embrace
4. She is alone
5. Bliss in all sorrows found
6. Only now
7. Perished bodies
8. Sadness in our ignorance
9. The sacrifist pt. II (What does walking away leave us)

Bosse-De-Nage – All fours

Het uit San Francisco afkomstige Bosse-De-Nage zal voor de hipsters onder ons waarschijnlijk geen onbekende zijn. Je zou het kwartet als het kleine broertje van het verafgoodde/verachtte (schrappen wat niet past) Deafheaven kunnen zien. Deze link werd nog meer benadrukt doordat beide bands in 2012 de handen in mekaar sloegen voor een split-release. Deafheaven bracht nadien het meesterlijke/verfoeide (schrappen wat niet past) “Sunbather” uit dat de band naar nieuwe hoogtes stuwde. Met “All fours”, de (duh!) vierde langspeler, probeert Bosse-De-Nage uit de schaduw van hun landgenoten te treden. De band krijgt regelmatig het labeltje “post black metal” opgespeld, maar deze vlag dekt de lading toch niet volledig. Voornamelijk het krachtige drumwerk waarbij ontelbare drumroffels alle gaatjes dichtmeppen, is niet zo gangbaar in black metal, maar refereert eerder aan hardcore en de post-metal van een band als Rosetta. Meer dan eens zijn het de drumsalvo’s die snelheid creëren bovenop tragere gitaarriffs. Hoogtepunt “A subtle change” is een schoolvoorbeeld van hoe de band post-black metal gitaarmelodieën en stuwend hardcore/post-core drumwerk perfect integreert. Nu geef ik grif toe dat het soms wel wat te veel van het goede is en dat de razernij met momenten zenuwslopend veel vraagt van de luisteraar. Op muzikaal gebied is “All fours” met voorsprong de beste plaat uit hun discografie, maar de korrelige gortdroge eentonige vocalen blijven nog steeds voor een hekel punt zorgen, waardoor de instrumentale passages beter tot hun recht komen. Er zit letterlijk geen variatie in de screamo vocalen en de stembanden lijken op het randje van geforceerd te klinken. Het tien minuten durende “The most modern staircase” vat alles waar de band voor staat nog eens mooi samen. Al bij al een degelijk album maar Deafheaven evenaren doet Bosse-De-Nage vooralsnog niet. Lelijke hipsterhoes trouwens.

JOKKE: 75/100

Bosse-De-Nage – All fours (Profound Lore Records 2015)
1. At night
2. The industry of distance
3. –
4. A subtle change
5. Washerwoman
6. In a yard somewhere
7. To fall down
8. The most modern staircase

Oathbreaker – Eros/Anteros

Oathbreakers opkomend succes wijten aan hun membership bij de Church of Ra zou de band oneer aandoen. Hun tweede langspeler “Eros/Anteros” staat namelijk als een huis en kan kwalitatief gemakkelijk plaatsnemen naast Amenra. Muzikaal wordt uit een heel ander vaatje getapt en brengt het Gentse collectief een sterk eigen geluid ten gehore. Het mag duidelijk zijn dat Oathbreaker hun oorsprong in de hardcore bevindt, doch zijn er zoveel meer invloeden merkbaar: shoegaze (“Clair obscur”), veel black metal (het fantastische “No rest for the weary”) en een mengelmoes van post-rock, wat chaotische core en wat rock. “Eros/Anteros” past uitstekend op Deathwish Inc., maar zou ook zeker niet misstaan op Southern Lord. De meeste bands die deze combinaties aangaan, dreigen snel te verzuipen in een moeras van meligheid en middelmatigheid. Maar niet Oathbreaker. Het softe element wordt er hardhandig uitgemept en in de plaats druipt een duister en onheilspellend sfeertje doorheen het ganse album. Tracks zoals het slepende “The abyss looks into me” tonen de diversiteit van de band aan. Caro Tanghe haar ziekelijk geschreeuw gaat door merg en been en ze bewijst een van de meest agressief klinkende zangeressen in het extreem genre te zijn. Eat this Angela Gossow! Meer dan ooit tevoren maakt ze gebruik van een ingetogen en rustige stem, wat minder opvallend was op Oathbreakers debuut “Mælstrøm”. Vergeleken met hun maagdenalbum klinkt “Eros/Anteros” een pak meer gevarieerd, meer volwassen, heftiger en tevens beter geproduceerd, met hulde aan Kurt “Converge” Ballou. Het geluid is werkelijk áf. “Eros/Anteros” is een voortreffelijk schijfje geworden en we mogen fier zijn dat Oathbreaker van ons is!

FLP: 82/100

Oathbreaker – Eros/Anteros (Deathwish Inc. 2013)
1. Beeltenis
2. No rest for the weary
3. Upheaval
4. As I look into the abyss
5. The abyss looks into Me
6. Condor tongue
7. Offer aan de leegte
8. Agartha
9. Nomads
10. Clair obscur