Het Italiaanse moerasmonster Hierophant kwam mij pas rond hun derde LP “Peste” voor het eerst ter ore, maar wist daarmee meteen een gedegen indruk na te laten. Briesende en ziedende hardcore greep je vanaf de meet naar de keel, doordrenkt met koude blackmetalelementen en zompige sludgeriffs die voor zijn tijd opvallend verfrissend klonken en vooral live voor een waar schouwspel durfden zorgen. Een occasionele, veelal overbodige breakdown werd daarbij zonder al te veel tegensputteren door de vingers gezien. Deze plaat werd behoorlijk snel opgevolgd door “Mass grave” uit 2016, een moment waarop de band een duidelijke ommekeer maakte van blackened hardcore/sludge naar een sound die, voorgaande elementen behoudende, meteen onder de noemer death metal kon worden weggezet. Het tempo werd meedogenloos opgedreven, OSDM-worship werd de norm en een platencontract bij Season of Mist moest de deal solidificeren. Het resultaat was een woeste, beukende, op een half uur voorbij razende offerande aan de onderwereld die maar af en toe in de valkuil van clichématige songwriting en voorspelbaarheid wist te sukkelen.

Enkele al dan niet opmerkelijke jaren later staan de heren hun nog steeds koortsachtig gebalde vuist aan gort te kloppen op onze collectieve voordeur met hun nieuwe langspeler “Death siege”. Wat meteen opvalt is dat het viertal indien mogelijk nog brutalere songs schrijft – het gebeurt mijns inziens niet vaak dat een band steeds agressiever lijkt te worden, integendeel. Het klinkt alsof er deze keer wat meer black metal in Hierophant’s sound is gekropen, hoewel het geheel ook nog steeds vaak aan klassieke OSDM doet denken. Na een onheilspellende intro scheuren ze meteen alle registers aan flarden, met duizelingwekkende, corrosieve en verstikkende riffs die enkel maar uitdagender worden dankzij de onafgebroken batterij van drummer Alessandro Vagnoni. Wat volgt zijn een kleine veertig minuten in een bad van pure sonische zwavelzuur, opgezet om al het vlees van je botten weg te vreten en er met een tevreden blik op toe te kijken.

De groep heeft op “Death siege” een duidelijke voorliefde voor quasi op war metal lijkende brutaliteit, al durft dat met momenten ten koste van de creativiteit in het riffwerk te gaan. Eens je de grauwe kadans van het album gewoon bent geworden, daveren de overige nummers met momenten ietwat onopgemerkt voorbij.

Het moet gezegd, met name bij de title track worden er wél hoge toppen gescheerd: de beukende gitaarlijnen worden bijgestaan door een indrukwekkende groove, wat het nummer live ongetwijfeld tot een crowd favourite zal bombarderen. De sound van de instrumenten, de strot van ritmegitarist slash zanger Lorenzo Gulminelli en de algemene productie laten niet veel te wensen over. Daartegenover staan er jammer genoeg ook momenten waarop het geheel naar een muzikale brij neigt, waardoor het verschrikkelijke ‘een uit de duizend’-syndroom af en toe door het hoofd durft spoken. Belangrijke sidenote: Hierophant is gelukkig een liveband ten voeten uit, dus mogelijks blazen ze ons binnenkort, samen met deze twijfel, alsnog omver.

JULES: 67/100

Hierophant – Death siege (Season of Mist 2022)
1. Mortem aeternam
2. Seeds of vengeance
3. Devil incarnate
4. Bloodbath compendium
5. Crypt of existence
6. Interlude
7. In chaos, in death
8. Abysmal annihilation
9. Death siege
10. Nemesis of thy mortals