incantation

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O

In de diepste regionen van de oceaan komen er levende wezens voor, ook al is er geen zonlicht en benaderen de temperaturen het vriespunt. Eens we dieper dan 6.000 meter in deze bizarre diepzee onderwereld duiken, komen we terecht in de hadale of hadopelagische zone. De magie van (deze) natuurlijke duisternis is wat de Duitse band Hadopelagyal drijft. In 2018 werd een eerste demo uitgebracht waarvan de titel ietwat vreemd lijkt. Wanneer je de Romeinse cijfers echter omzet naar westerse cijfers, krijg je coördinaten die verwijzen naar de Kolumbo, een onderzeese vulkaan die reeds meer dan 400 jaar inactief is. Ván Records zag het potentieel van de band en brengt de demo nu op sterk gelimiteerd vinyl uit. Mijn naald belandt in de groeven van nummer 201 van de 215. De vijf songs die in de navolgende driekwartier volgen, laten een sound horen die het midden houdt tussen death metal – het soort dat uit de diepste spelonken lijkt op te borrelen – en woeste, bestiale black waarbij gestreefd wordt naar een rustgevende lichtheid te midden van alle chaos die hierbij komt kijken. Momenten van sluimerende doom worden afgewisseld met bulderende erupties gitzwarte magma waarbij flitsende solo’s doorheen de aslucht klieven. Het zeventien minuten durende “Craving in infinite void” speelt meer met repetitiviteit en neigt hierdoor het meest naar black metal. De in reverb doordrenkte sound van deze demo is rauw en ontoegankelijk voor eenieder die net vanachter de hoek in de underground komt piepen. Wie echter patches van Malthusian, Sortilegia, Incantation of Grave Miasma op zijn of haar lederen vest heeft prijken, kan toehappen – waarbij we wel vermelden dat de kwaliteit van geen van deze referentiebands geëvenaard wordt. Maar het betreft natuurlijk ook nog maar een eerste demo.

JOKKE: 77/100

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O (Ván Records 2019)
1. Raise and hail the dead in mortal utter madness
2. As omniferous domination ruled with zero clemency
3. Down in the valley of Eden’s horizon
4. Depravity shall triumph
5. Craving in infinite void

Ruin Lust – Sacrifice

Altijd fijn als persoonlijke drumheld Michael Rekevics weer eens van zich laat horen. Deze keer doet de Amerikaan het via Ruin Lust – zowat de enige death metal band waarbij hij betrokken is – waarvan na een stilte van zes jaar eindelijk nieuw werk op de mensheid losgelaten wordt. Vermits de opnames reeds uit 2014 stammen, bleek het duidelijk geen sinecure te zijn om “Sacrifice” snel af te werken. Stilgezeten heeft Ruin Lust echter niet want Psychic Violence meldde ons dat er al snel nog een release zal volgen. Nadat de onheilspellende klanken van de instrumentale opener “Summoner” ons in de juiste stemming hebben gebracht, worden we omver geblazen door de dodelijke klanken van het agressieve “Magus” waarin Michael er serieus op los hakt. De vijf andere nummers moeten hier echter niet voor onder doen want dit is een heuse primaire en kwaadaardige pandoering van een klein half uur. Dat betekent niet dat er enkel op hoge snelheid geramd wordt want een iets langer nummer als “Mirrors of broken blood” maakt ook middels mid-tempo gebeuk en slepende leads brokken. De diepe en woeste vocalen van zanger/gitarist J.Wilson en de heavy sloopriffs van S. Bennett situeren zich overduidelijk in primitieve death metal-regionen maar er zit toch ook wel een serieus zwart randje aan het geheel. Check de vlees en huid openscheurende riffs van de titeltrack er maar eens op na. Een fijne brok verdorven energie dit “Sacrifice” die goesting geeft om één of andere politieke muur in een ruïne te verbouwen. Liefhebbers van oude Incantation en consorten kunnen blind toehappen. En nu wachten op de nieuwe Vanum die weldra op onze deurmat gaat vallen.

JOKKE: 80/100

Ruin Lust – Sacrifice (Psychic Violence Records 2019)
1. Summoner
2. Magus
3. Sacrifice
4. Death
5. Seer
6. Mirros of broken blood
7. 言語っていう病気

Embrace Of Thorns – Scorn aesthetics

Toen ik als ukkie van 11 jaar de mysterieuze wereld van black metal ontdekte, was mijn blik vooral op het hoge noorden gericht. Ik vond het toen nogal een ridicuul idee dat deze duistere muziek ook in mediterrane landen zou worden gespeeld. Ik heb me met andere woorden nooit echt ondergedompeld in de oervaders van bv. de Griekse scene zijnde Rotting Christ, Necromantia, Varathorn, Kawir en Zemial. Stom natuurlijk. In de latere, meer occulte exploten van deze scene (Acherontas, Acrimonious, Serpent Noir, Thy Darkened Shade, …) ben ik beter thuis. Embrace Of Thorns heeft met haar mix van black, death en bestial war metal echter nooit in een bepaald hokje gepast. De band is sinds 1999 actief, na een jaartje eerder onder de naam Requiem geopereerd te hebben. Sinds de naamsverandering was de band vrij consistent qua muzikale output. Nu heeft het iets langer dan normaal geduurd, maar vier jaar na “Darkness impenetrable” valt het nieuwe “Scorn aesthetics” nu toch op de deurmat. Er is bitter weinig veranderd in het receptuur van de band want hun black metal wordt nog steeds met een zeer fikse scheut death metal en een snuifje war metal op smaak gebracht. Zo hoor je in opener “The wanderer and his shadow” ongetwijfeld de invloed van Morbid Angel doorschemeren. De vocalen klinken dan ook wat dieper en de sound wat zwaarder (hoor die bas maar eens ronken) dan de doorsnee black metal band. Melodieuze partijen en mid-tempo nummers (bijvoorbeeld “Reducto ad absurdum” dat een Deströyer 666-achtige solo bevat) worden afgewisseld met beukende dubbele basritmes (“Mutter aller Leiden” of de titeltrack) of opzwepend snel geschut. “In our image, after our likeness” is met haar negen minuten speeltijd en ingebouwde spoken word-samples de langste en meest epische track van het album. Met de dynamiek zit het alvast helemaal snor. Volgens de heren is het feit dat ze de voorbije twintig jaar voor velen noch vis noch vlees waren, de verklaring voor het feit dat de band nog vrij diep in de underground verscholen zit. Hoewel Embrace Of Thorns nog nooit zo goed geklonken heeft en er best een paar knallers op “Scorn aesthetics” prijken (“Stoking the fire of resentment” en de opener), kan ik me in deze redenering slechts deels vinden. Een grotere oorzaak voor hun onbekendheid is het songmateriaal dat niet genoeg blijft plakken en te weinig beklijft. Het niveau van de aangehaalde referentiebands (voeg hier gerust ook oude Celtic Frost, Dissection en Incantation aan toe) wordt dan ook nergens geëvenaard.  De songschrijvers Herald of Demonic Pestilence en Archfiend DevilPig zullen dus nog een tandje moeten bijsteken als ze echt potten willen breken.

JOKKE: 72/100

Embrace Of Thorns – Scorn aesthetics (Iron Bonehead Productions 2018)
1. The wanderer and his shadow
2. Mutter aller Leiden
3. Reducto ad absurdum
4. Stoking the fire of resentment
5. Scorn aesthetics
6. In our image, after our likeness
7. Wolf uncaged _ Prometheus unbound

Qrixkuor – Three devils dance

Bij een spelletje Scrabble zou het leggen van het woord “qrixkuor” een hoge score opleveren. Toegegeven, je zal Google erbij moeten halen om het woord te verduidelijken aan je medespelers want de kans is groot dat ze denken dat je hen in het ootje probeert te nemen met één of ander verzonnen woord. “Qrixkuor” is echter de naam van een vogel, ontleend aan een boek van de Engelse magiër, occultist, schrijver en dichter Kenneth Grant, leerling van Aleister Crowley en stichter van de “Typhonian Ordo Templi Orientis“. Ideale naam ook voor een occulte death metalband, moeten de individuen R., M., A. en S. in 2011 gedacht hebben. En alzo geschiedde! Er werden twee demo’s uitgebracht, maar het is met de nieuwe EP “Three devils dance” dat het Engelse kwartet pas echt potten zal breken. Hoewel er slechts drie songs op de tracklist prijken, klokt het zaakje wel op achtendertig minuten af. Geen hapklare brok luistermuziek om tijdens de afwas te beluisteren dus! Integendeel: hier moet je even voor gaan zitten want deze woeste draaikolk van dissonante, multi-gelaagde gitaarriffs, drukke drumroffels, intergalactische solo’s en diepe growls vormt een moeilijk verteerbaar geheel. Voor de doorsnee popmuziek liefhebber staat de muzikale output van Qrixkuor synoniem voor teringherrie, maar fans van Irkallian Oracle of Antediluvian die over een getraind paar oren beschikken zullen in dit sonisch surrealisme en in-reverb-gedrenkte chaos opmerken dat het viertal wel weet wat de voor- en achterkant van hun instrument is. Zowel gitarist/componist S., als bassist R. en drummer M. zijn academisch geschoolde muzikanten en S. voegt daar ook nog een master in het componeren van muziek voor films en televisie aan toe. Vandaar het cinematografisch karakter van de muziek waarbij de structuur en spanningsopbouw veel weg hebben van een film soundtrack – wel geen romantische komedie in dit geval. Doorheen de maalstroom aan onpeilbare en ondoorgrondelijke death metal zitten interludes verweven die geschapen werden middels Tibetaanse bekkens, gongs, drums, menselijke en dierlijke beenderen, stemmen en natuurlijke geluiden. Kortom: van dit plaatje is werk gemaakt. Eindelijk eens een vette release in mijn platenkast onder de letter “Q”!

JOKKE: 83/100

Qrixkuor – Three devils dance (Invictus Productions 2016)
1. Serpent’s mirror
2. Crypt of illusions bane
3. The divine architect

Grave Miasma – Endless pilgrimage

Het zijn bands zoals het Engelse Grave Miasma (oorspronkelijk als Goat Molestör opererend) die er nog in slagen om mijn oude death metal hart sneller te doen kloppen. Dat ik weinig kan met die hedendaagse techneuten bands zal de trouwe lezer van deze blog ondertussen wel al in het snuitje hebben. “Dood”, “duisternis”, “occultisme” en “old school” zijn de termen die ik link aan uitstekende death metal. Wat dat betreft zitten de vier Britten en ik alvast op dezelfde lijn. Naar aloude traditie zijn er heel wat Febreze-machientjes nodig om de stinkende en rottende wasem, die de vijf songs tellende nieuwe EP “Endless pilgrimage” verspreidt, uit je gordijnen te krijgen. Hun interesse in archaïsche rituelen en het ceremonieel prijzen van de dood komt tot uiting in de sitarklanken van het mysterieus getitelde “Yama transforms to the afterlife” waarin hindoeïstische doodrituelen bezongen worden (de Canvas meerwaardezoeker die meer van dit soort rituelen wil weten, raad ik aan het Slovaakse Death Karma eens uit te checken). Ook de andere songs worden ter meerdere eer en glorie van Shiva op de luisteraar afgevuurd. De grafdelvende muzikanten spelen de ziel uit hun in-staat-van-ontbinding-wezende lijf. De ene moment razende knokenvermorzelende en vleesverhakkende herrie producerend (“Glorification of the impure“), de andere moment traag via de onderbuik je ingewanden overhoop halend (“Utterance of the foulest spirit“) en daartussen nog schedelsplijtende solo’s op je afvurend. Grave Miasma is het ideale orkestje om een begrafenissfeertje in de kortste keren om te zetten in een mensonterende orgie. En hoewel de sound iets bijgeschaafd is ten opzichte van de misselijkmakende (positief bedoeld in dit geval) langspeler “Odori sepulcrorum“, staat dit nog steeds mijlenver verwijderd van Disney death metal. Met drieëndertig minuten speeltijd, krijg je met deze EP trouwens absoluut waar voor je geld! Het op bijna negen minuten afklokkende triomfantelijk opbouwende”Full moon dawn” alleen al is de moeite om deze EP aan te schaffen. Voer voor Incantation death worshippers.

JOKKE: 89/100

Grave Miasma – Endless pilgrimage (Sepulchral Voice Records/Profound Lore 2016)
1. Yama transforms to the afterlife
2. Utterance of the foulest spirit
3. Purgative circumvolution
4. Glorification of the impure
5. Full moon dawn

Vader – Tibi et igni

De nieuwe Vader is de eerste death metal plaat waar ik mijn zegje over doe op Addergebroed. Het genre kan mij al jaren niet meer boeien met al die overgeproduceerde hypersnelle en technische orkestjes, waarbij vingervlug spel en showcase van talent primeert over het schrijven van goede songs. Geef mij dan maar de “gouwe ouwe” bands genre Obituary, Napalm Death, Incantation, Bolt Thrower, Immolation of oude Morbid Angel. Wie natuurlijk niet in dit rijtje mag ontbreken is het Poolse death metal vlaggenschip Vader. Welke muzikanten onze goede vriend Peter op deze elfde full length rond zich verzameld heeft, volg ik al lang niet meer en doet er eigenlijk ook niet toe. Hoewel de andere bandleden wel degelijk deelnemen aan het schrijfproces, hoor je daar niet veel van terug want deze plaat klinkt weer op en top zoals Vader al meer dan 20 jaar klinkt. Bij het aanhoren van openingstrack “Go to hell” lijkt het eerst nog alsof ze de Dimmu Borgir toer opgaan met een majestueuze klassieke intro, maar dan steekt plots een eerste monsterlijke death/trash riff de kop op. Er is geen ontkomen meer aan! Normaal luchtdrum ik erop los, maar bij Vader haal ik mijn luchtgitaar opnieuw van onder het stof. Wat is dit heerlijk opzwepend! Op “Triumph of death” kan je simpelweg niet stil blijven zitten. Rammen en het refrein luidkeels meebrullen is de boodschap. Peter hanteert nog steeds een vrij verstaanbare ruige stem in plaats van een ultradiepe grafputrochel. Op “Hexenkessel” wisselen donderende basdrums af met blast drumwerk en meer hakkende trashpassages. Enkele symfonische toetsen (“The eye of the abyss”, “Hexenkessel”) of technischere stukken zorgen ervoor dat er genoeg afwisseling te horen is en dat de plaat nergens inkakt. Wat me verder opvalt is dat het niveau van de gitaarsolo’s er wel op vooruit is gegaan: meer melodie en minder gescheur. Na al die jaren is Vader het kunstje nog steeds niet verleerd: puur vakmanschap!

JOKKE: 88/100

Vader – Tibi et igni (Nuclear Blast 2014)

1. Go to hell
2. Where angels weep
3. Armada on fire
4. Triumph of death
5. Hexenkessel
6. Abandon all hope
7. Worms of eden
8. The eye of the abyss
9. The light reaper
10. The end

Grave Miasma – Odori sepulcrorum

Dierlijk. Dat is het gevoel wat ik heb bij het aanhoren van de oerklanken die Grave Miasma uitbraakt. Dat was zo op hun voorgaande mini albums, en dus ook op hun pas verschenen debuut “Odori sepulcrorum”. Deze Engelsen worden terecht de hemel in geprezen door de meest onderste regionen der helkrochten. De tonnen overgeproduceerde en afgelikte hedendaagse death metal zet een tegenbeweging in de gang die terug ijvert voor hoe het vroeger allemaal klonk. Elke vorm van progressie wordt de kop ingedrukt en daar waar bands als Autopsy hun sfeer werd bepaald door een gebrek aan kunde en centen, neemt ook Grave Miasma je terug naar de begindagen van de extreme metal. Veel verb, doffe rochelende zang en primitieve riffs domineren “Odori sepulcrorum”. Je weet wel, de stijl die Incantation introduceerde in de vroeger jaren negentig en middels -ig keer werd gekopieerd. Maar wat maakt deze jonge snaken speciaal? Want iedere gitarist die enkele maanden speelt, kan mee met dit soort herrie. Grave Miasma onderscheidt zich door een enorme duistere sfeer neer te zetten, die wellicht heel wat black metaladepten zal aanspreken. De teksten, de digipack en ook hun live performance stralen puur occultisme uit. Combineer dit met de juiste keuze aan riffs en je hebt een knap werkje neergezet. Sepulchral Voice heeft altijd het talent gehad om het neusje van de zalm (of de snoet van het zwijn, als je wilt) van dit soort muziek uit te brengen. Grave Miasma is geen uitzondering hierin.

FLP: 81/100

Grave Miasma – Odori sepulcrorum (Sepulchral Voice 2013)
1. Death’s meditative trance
2. Ascension eye
3. Ovation to a thousand lost reveries
4. έσχατος
5. Odoratus sepulcrorum
6. Interlude
7. Seven coils
8. Ossuary