De sfeer die Grave Miasma wist te scheppen op het moordend geniale debuut, “Odori Sepulcrorum”, was er één die weinig bands in den beginne van de jaren ‘10 wisten op te roepen. De plaat klonk als een lichaamssappen lekkende mengelmoes van voor mij essentiële elementen: een ode aan de golden era van death metal, met genoeg knipoogjes naar pakweg Incantation om oldschool heads blij te houden, maar daarnaast was hij ook tot in de kern doordrenkt van een allesverslindende kwaadaardigheid die zonder weerga uit elke aangeslagen noot leek te druipen. Waarom catchy spelen als je het ook op een pruttelende auditieve brij kan laten uitdraaien? De hoes van het album, gemaakt door niemand minder dan Denis Forkas (fans van Akhlys en Black Curse kunnen hun hartje ophalen), leek wel gemaakt te zijn om The Nameless City van Lovecraft mee tot leven te doen komen. Het hele ding heeft meteen een diepe indruk op onderstaande achtergelaten, en de invloeden van dit album zinderen een kleine tien jaar later nog steeds na. Voor velen is hun ep uit 2016, “Endless pilgrimage”, de perfecte opvolger van het iconische debuut, en wie zijn wij om zoiets tegen te spreken? Op een goed half uur tijd spelen de mannen uit bands als Cruciamentum en Malthusian het klaar om hun ietwat legendarische status alleen maar te verzilveren. 

Vijf jaar later is daar de tweede langspeler van deze Britten, en zeggen dat hier reikhalzend naar werd uitgekeken is geen kleine understatement. De plaat is doordrongen van een ondertussen bijna kenmerkende obscuriteit, een arglistigheid die enkel maar verder onderbouwd wordt door slepende riffs en hongerig huilende vocalen, door intermezzo’s die bedacht zijn om de boel alleen maar meer te verzieken in de plaats van wat broodnodige rust te voorzien, door een algemene sfeer die exact veroorzaakt wat de bedenkers ervan wouden oproepen: onvervalste malaise. 

Hoewel ik bij Addergebroed eind zomer 2020 aan de slag ging als absolute junkie van de meest occulte uitingen van oldschool death metal, hebben luttele maanden accidentele blackmetalindoctrinatie door mijn collega’s me weer naar mijn gitzwarte kern doen grijpen – wat luisteren naar een album als “Abyss of wrathful deities” een bijwijlen uitdagende opdracht maakt. Maar dat is uiteraard niet de reden waarom er ook aandachtspunten besproken moeten worden: ik beweer toch ook op enige neutraliteit terug te kunnen vallen bij het beluisteren van deze soort monsters.
De riffs op deze lp lijken vijftig minuten aan één stuk door te dreunen op je Gestalt, wat in zijn heerlijke gruwel ook durft te dwepen met het verliezen van interesse. Als je niet heel aandachtig bij de les blijft, valt op dat het album ‘plots’ uitgeraasd is, en je het opnieuw moet beluisteren als je de tracks oprecht een voor een wil fileren. Het lijkt dat sommige nummers een beetje in het (over-)aanbod durven verdwijnen, een gevoel dat me bij “Odori sepulcrorum” nooit overviel. Ook een veelvoud aan luisterbeurten wisten dit perikel niet meteen van de hand te doen, en daarom blijf ik nu wat verweesd en verward achter. De algemene stemming van “Abyss of wrathful deities” is meesterlijk vuil, knarsend en beukend, maar net dat argument werkt verbazend genoeg met momenten ook tegen hen. De conclusie zal andermaal moeten zijn: de heren moeten dit zo snel mogelijk live kunnen brengen, om ons dan hopelijk meteen en onherroepelijk het zwijgen op te leggen.  

JULES: 72/100

Grave Miasma – Abyss of wrathful deities (Sepulchral Voice & Dark Descent Records 2021)
1. Guardians of death
2. Rogyapa 
3. Ancestral waters 
4. Erudite decomposition 
5. Under the megalith 
6. Demons of the sand 
7. Interlude 
8. Exhumation rites
9. Kingdoms beyond Kailash