manetheren

Oculus Vacui – Alkahest

Het is de jongens van Oculus Vacui menens. Het Nederlandse duo heeft een grote interesse voor Luciferiaanse Gnosis en het ‘Left Hand Path’ en koos black metal als vehikel om hun devotie voor het duistere goddelijke vorm te geven. Zangers/gitaristen Neshamah en Void voeren al eens een ritueeltje uit – zoals blijkt uit de vele occulte voorwerpen die op het altaar op de hoes uitgestald zijn – waarbij de Grote Leegte opgezocht en omarmd wordt. Beide heren wijdden er hun debuutplaat aan die de titel “Alkahest” meekreeg wat staat voor een hypothetisch oplosmiddel dat in staat is elke andere stof op te lossen en tot niets te herleiden. “Alkahest” bevat vier monumentale tracks waarvan er drie een speelduur van om en bij het kwartier hebben en die beide muzikanten niet alleen konden realiseren. Voor het inmeppen van de trommels werd immers beroep gedaan op huurdrummer Omega, bekend van o.a. Darvaza, Fides Inversa en talrijke andere bands. Nordvargr (MZ412) verzorgde dan weer de rituele ambient die in de nummers ingebouwd zit. Oculus Vacui’s sound laat zich definiëren als lang uitgesponnen atmosferische black waarvan het repetitieve karakter een zeker hypnotiserend effect beoogt én realiseert. Dit resulteert soms ook in een dromerige, maar verre van zeemzoete, staat en doet me denken aan een band als Manetheren, waarvoor Omega (toevallig?) ook de laatste twee langspelers indrumde. Oculus Vacui’s black metal klinkt organisch, maar iets te dun (waar het ontbreken van een basgitaar waarschijnlijk debet aan is), en kan hierdoor in het USBM-hoekje geduwd worden; denk hierbij aan (een iets minder ruwe versie van) een Fell Voices. De finale van “Formula of regression through the Qliphothic pathways” heeft dan weer heel wat van een Wolves In The Throne Room in zich. Maar ook een Nederlandse collega als Fluisteraars kan als referentiekader aangehaald worden. “Alkahest” is een plaat die je in zijn geheel dient te ondergaan. Grenzen tussen onderlinge nummers vervagen, ondanks de lange intermediaire rustpauzes, en de ijselijke screams worden door de meanderende muziek geabsorbeerd. Fijne eerste kennismaking!

JOKKE: 80/100

Oculus Vacui – Alkahest (Psychedelic Lotus Order/Goatowarex/ Dawnbreed Records 2019)
1. Utilizing the alchemy of transgression to attain the limitless void.
2. Quintessence of the dark divine.
3. Altered states of comatose trance.
4. Formula of regression through the Qliphothic pathways

Oculus – The apostate of light

Het debuut van Oculus werd reeds in 2014 geschreven door mastermind Nero, die we ook als Azlum kennen van Manetheren. Met het schrijven van klassieke orthodoxe black metal voor ogen ging de Amerikaan op zoek naar gelijkgestemde zielen die hij vond aan de overkant van de grote plas. De Serviër Kozeljnik (o.a. The Stone) nam de vocalen en het schrijven van Luciferiaanse teksten op zich terwijl de Zwitser Ormenos, beter bekend als Bornyhake van Borgne en een dozijn andere bands, zich mocht uitleven op bas, drums en keyboards. Occulte atmosfeer staat centraal bij dit illustere trio en haar zes songs die op meer dan vijftig minuten speeltijd afklokken. Kozeljnik hanteert het gros van de tijd een soort van ruwe (s)preekzang in plaats van screams die bijdragen aan het sinistere, rituele karakter van de muziek en het volgen van de teksten vrij gemakkelijk maakt, zelfs zonder het tekstvel onder je neus te hebben liggen. Hoewel de lange nummers voldoende donkere vibes bevatten, slagen ze er echter niet altijd in om de hele rit te boeien. Hiervoor wordt er te veel in mind-tempo regionen geopereerd. Het zijn dan ook voornamelijk de snellere tracks zoals opener “The sour waters of life” (wanneer die na drie inleidende minuten openbarst tot een zwart etterende puist), het dynamische “A visage of dark remembrance” en de salpeter spuitende hekkensluiter “Storms of havoc” die blijven plakken. Nu, slecht is “The apostate of light” allerminst. Het is alleen spijtig dat dit album drie jaar op de planken is blijven liggen, want anno 2017 moet Oculus nog een tandje bijsteken om tot de allergrootsten in dit ondertussen platgereden genre te behoren. Ten opzichte van de laatste platen van een Israthoum of Angrenost moet dit internationaal gezelschap dan ook de duimen leggen. Desalniettemin een onderhoudend schijfje dat best haar begeesterende momenten heeft.

JOKKE: 78/100

Oculus – The apostate of light (Blood Harvest 2017)
1. The sour waters of life
2. Salt for the healer
3. A visage of dark remembrance
4. Axiom of the plague
5. The apostate of light
6. Storms of havoc

Martröð – Transmutation of wounds

Met het ten grave dragen van het Amerikaanse Twilight na het verschijnen van hun derde langspeler en tevens zwanenzang “III: Beneath trident’s tomb“, kwam er een eind aan deze black metal supergroep. Met het nagelnieuwe Martröð is er echter een nieuw super black metal collectief ontstaan waarbij gerespecteerde en gerenommeerde individuen van verschillende continenten de handen in mekaar slaan. Bent u klaar voor een rondje name dropping? Hier gaan we. Op zang vinden we MkM terug die het meest bekend is van Aosoth en Antaeus. De gitaartandem bestaat uit H.V. Lyngdal (o.a. Wormlust) en A.P. (o.a. Krieg, Esoterica en Skáphe). Bij Skáphe werkte A.P. reeds samen met D.G. (o.a. Misþyrming en Naðra), die hier de bas in handen neemt. Enfant terrible Wrest (welbekend van ondermeer Leviathan en Lurker Of Chalice) voegde nog wat extra gitaar en ambient toe en drummer van dienst is Thorns (o.a. Blut Aus Nord, Darvaza, Manetheren, etc.). Kwijl! Met twee IJslanders, twee Amerikanen, een Italiaan en een Fransman is hier dus sprake van een bont internationaal allegaartje. De vraag die zich stelt, is natuurlijk of er één welbepaalde band het meest doorklinkt in het eindresultaat? De sound van de gitaren, drums en vocalen verwijzen overduidelijk naar Aosoth (zeker wanneer de herrie van “Draumleiðsla” zijn intrede doet), maar daar waar deze band nogal rechtlijnig tekeer gaat, wringt de black metal audioterreur van Martröð zich in veel meer bochten en staat de deur van de hel wagenwijd open voor experiment, voornamelijk in “Draumleysa” waar de invloed van Wrest overduidelijk vanaf druipt: horrortaferelen, mystiek die zich laagje per laagje opbouwt, onderhuidse spanning, dissonantie ten top en creepy noise. Dit is smullen voor wie van donkere, chaotische black metal zonder keurslijf houdt. Je zou kunnen beginnen leuteren dat het vrij voos is dat deze zestien (uitstekende) minuten muziek in een 12″ LP gegraveerd zijn, maar als we eens de optimist in plaats van de pessimist spelen, houdt dit in dat je op kant B nogmaals van deze overheerlijke songs kan genieten. Enig puntje van kritiek blijft dan dat de basgitaar amper hoorbaar is in deze chaotische duisternis. Desondanks is dit eerste wapenfeit een regelrechte voltreffer. Wel zou ik het fijn vinden als dit collectief op toekomstig werk nog meer de strijd met het experiment aangaat en de ingeslagen weg van “Draumleysa” verder zet.

JOKKE: 85/100

Martröð – Transmutation of wounds (Terratur Possessions/Fallen Empire Records 2016)
1. Draumleiðsla
2. Draumleysa

Darvaza – The downward descent

Het debuut van Darvaza is reeds enkele maanden oud, maar verdient absoluut wat extra aandacht voor de Addergebroed adepten. Het betreft hier een Italiaans-Noorse collaboratie tussen twee sterke individuen die hun sporen reeds lang verdiend hebben in de black metal scene. De Italiaan van dienst is Gionata Potenti die, afwisselend onder de pseudoniemen Thorns en Omega, voornamelijk gekend is als drumhuurling (o.a. Blut Aus Nord, Manetheren, Acherontas, Glorior Belli en nog een leger aan bands), maar met zijn Darvaza laat zien op menig vlak een begenadigd muzikant te zijn. Voor de vocalen zocht hij zijn heil bij de Noor Wraath, beter bekend als Luctus (o.a. One Tail, One Head, Behexen, Dark Sonority en Mare). Vier nummers in een half uurtje zijn voldoende om mij overstag te doen gaan. Wat zeg ik? Na de openingsriff van “A hanging sword” weet ik al dat het snor zit met dit Darvaza. En als Wraath zijn schuur opentrekt is het feest helemaal compleet. Zoals bij de Nidrosian bands van de frontman het geval is, druipt het occulte van de beklemmende black metal af, niettemin door de enorm sterke vocale prestaties van Wraath. IJselijke screams, gefluister of cleane sacrale zang; met al zijn keelklanken scoort deze meneer een grote voldoende. “Derelict of passion” is hier het levende bewijs van. Ook qua stijl grijpt de black metal van Darvaza terug naar de Nidrosian scene. Dat hier een Italiaanse songwriter bezig is, hoor je niet bepaald terug (voor zover er al zoiets als een typisch Italiaanse black metal sound bestaat natuurlijk). “The barren earth” wordt met liturgische kerkzang afgetrapt om daarna de heilige huisjes met de grond gelijk te maken door er opgezweept en als een bezetene de zweep op te leggen. De rockgetinte eindriff van het nummer bekroont deze geweldige song. In het afsluitende “Tenebrae” worden duistere ambient paden bewandeld die rechtstreeks naar ondergrondse neerwaartse krochten afdalen. Dat Terratur Possessions een uitstekende neus voor talent heeft, is ondertussen ook wel nagenoeg bekend, waardoor Darvaza met dit label de geschikte broodheer te pakken heeft. Darvaza kan wat mij betreft niet snel genoeg met nieuw werk op de proppen komen! Voor deze herrie mogen ze me op elk moment van de nacht uit mijn bed sjotten.

JOKKE: 87/100

Darvaza – The downward descent (Terratur Possessions 2016)
1. A hanging sword
2. Derelict of passion
3. The barren earth
4. Tenebrae