mexico

Precaria/Ôros Kaù – Theosulphuros

Wat veel releases van I, Voidhanger Records gemeen hebben, is dat ze doorgaans magnifiek cover artwork hebben dat overloopt van de symboliek en dat de muziek licht avontuurlijke trekken vertoont. Zo ook in het geval van deze split tussen het Mexicaanse Precaria en onze landgenoot Ôros Kaù, twee namen die hier al eerder passeerden. De vier nummers die Precaria aanlevert, vormen het tweede en laatste deel van een diptiek rond het concept ‘Theion‘, het goddelijke vuur dat diegenen transformeert die het ware licht door de duisternis zoeken en dit op een wonderbaarlijke manier vormgegeven door Elijah Tamu (Ikonostasis). Voor het eerste luik genaamd ““Metamorphosphoros” werd het Mexicaanse duo vergezeld door Deathspiral Of Inherited Suffering en Dominus Ira, en voor “Theosulphuros” dus door de mysterieuze Belg wiens overrompelende debuut “Imperii templum aries” hoer goed scoorde. Beide Precaria delen zullen trouwens ook als aparte release onder de noemer “Nigraluminiscencia” gebundeld worden. Precaria speelt een woeste mixvorm van black en death metal die als een ziel in beroering klinkt. Een shitload aan donkere riffs wordt op mekaar gestapeld, tempowisselingen volgen mekaar in sneltempo op en zwavelige melodieën en dartele baslijnen zweven doorheen het hyperkinetische eindresultaat. Hermit, de man met de muzikale en thematische visie, en Bestia, de drummende octopus (want hij lijkt bij momenten een stel extra armen en voeten in de strijd te gooien), beschikken over heel wat technische bagage, maar laten dat wat mij betreft soms ook wat te graag horen, want er blijft eerlijk gezegd niet gek veel hangen van de übersnelle, op militaristische tred afgevuurde passages die de drie volwaardige, lange nummers bevatten (“Ritus absconditus” fungeert als intro). Het is pas wanneer er sporadisch wat gas teruggenomen wordt, zoals in enkele passages van het strijdlustig klinkende en in het Spaans vertolkte “Heautontimorumenos“, dat het duo weet te beklijven. Maar overrompelen is wat de heren het liefst doen met hun mix van barbaars klinkende black/death die fans van Aosoth, Antaeus en het latere werk van Behemoth (vooral vocaal dan) wel zal kunnen bekoren. Voor wie Precaria al zwaar op de maag ligt, zal Ôros Kaù helemaal als een indigestie aanvoelen, want wat deze multi-instrumentalist uit zijn koker tovert klinkt haast onmenselijk. Hier hebben de drums dan ook een machinale in plaats van menselijke oorsprong. Ôros Kaù schuurt, schaaft en rijt geheelde wonden terug open. Ôros Kaù maalt, vermorzelt en verbrijzelt alles op zijn weg. En hoewel dit éénmansproject als de overtreffende trap van Precaria klinkt, weet het me meer te raken daar techniciteit hier, zoals dat bijvoorbeeld ook het geval is bij Skáphe, meer in dienst van atmosfeer staat. Ondanks de gewelddadige en compromisloze aanpak blijven de blackmetalexorcismen van Ôros Kaù immers meditatief en hypnotiserend aanvoelen. Het monumentale “Solve“, dat bol staat van psychedelische geluiden en noisey ambientdampen, breit een perfect einde aan de spirituele zoektocht van “Theosulphuros“, een split die geen spek voor ieders bek is. Maar we hadden ook niet anders verwacht van I, Voidhanger Records natuurlijk.

JOKKE: 79/100 (Precaria: 76/100; Ôros Kaù: 82/100)

Precaria/Ôros Kaù – Theosulphuros (I, Voidhanger Records 2020)
1. Precaria – Ritus absconditus
2. Precaria – Ex nigredo
3. Precaria – Darkness is my light
4. Precaria – Heautontimorumenos
5. Ôros Kaù – Exorcisme du sel
6. Ôros Kaù – Exorcisme du feu
7. Ôros Kaù – Exorcisme de l’eau
8. Ôros Kaù – Solve

Precaria/Deathspiral Of Inherited Suffering/Dominus Ira – Metamorphosphoros

Op politiek vlak botert het niet altijd even goed tussen de Verenigde Staten enerzijds en Mexico en Rusland anderzijds. Op muzikaal vlak bewijzen Deathspiral Of Inherited Suffering, Precaria en Dominus Ira respectievelijk dat een vruchtvolle samenwerking tussen deze landen wel degelijk mogelijk is. Deze drie extreme underground bands sloegen de handen in mekaar om een splitalbum op te nemen dat handelt over het concept “Theion“, het goddelijke vuur dat brandt maar nooit consumeert. Een ander topic dat in de teksten aangesneden wordt, is het afdalen in de afgrond en de daaropvolgende wederopstanding die nodig is om een staat van zuivering te bereiken die uiteindelijk in de dood te vinden is. Een heus filosofisch en esoterisch concept dat alvast prachtig vormgegeven werd middels het adembenemende coverartwork van Elijah Gwhedhú Tamu (Ikonostasis). Precaria trapt de dodendans af met een intro en drie lange, complexe nummers met scherpe riffs die duister klinken en een zeker extravaganza in zich hebben. Soms lijkt het in het “Ex abyssia” nummer zelfs alsof de akkoorden een hoorn nabootsen, wat een symfonische toets aan het geheel geeft. Vermeldenswaardig is bovendien dat alle instrumenten (op de drums na) via de RecForce app van een Samsung Galaxy opgenomen werden! Of het nu de gitaar, de bas of de drums zijn, elk instrument wordt door het duo Hermit ov Tehom en Opposus Discordia aan een acrobatische rotvaart bespeeld wat een helse maalstroom ontketent totdat aan het einde van “Traficando los órganos de la iglesia” de waanzin plots stilvalt en plaats ruimt voor spookachtige ambient en vrouwenvocalen. Orkestje nummer twee is het trio Deathspiral Of Inherited Suffering dat door de diepe grunts van snarenplukker Principivm Angvis eerder naar death metal doorneigt. De drie songs bevatten de nodige onvoorspelbare wendingen en abrupte tempowissels, maar het fretwerk is voor ondergetekende bij momenten iets té technisch hoewel het razende “Bliss inferno / Le grand néant” wel een knappe dynamiek laat horen tussen vingervlugge partijen en een rustgevende finale. “Breath of immortality” kent een symfonische start en ontpopt zich nadien, mede dankzij de aangewende ritmes, tot een technisch death metalnummer waarin, naast een glansrol voor de basgitaar, ook de sologitarist ruimschoots aan zijn trekken komt. De Rus Dmitry Kir, bij deze release bijgestaan door sessiedrummer Sculpto, levert met zijn Dominus Ira de laatste drie nummers aan die duidelijk als black metal te catalogiseren zijn maar ook hier uit verschillende lagen, facetten en onverwachte overgangen opgebouwd zijn. Zo bevat “Ashes of your faith” naast bleke, melancholische riffs en spoken word samples evengoed hondsdolle partijen. De vreemde eend in de bijt is het voor deze split vrij rechttoe-rechtaan nummer “Eerie subterranean call” dat met haar tremolo picking riffs de boel in lichterlaaie zet evenals de negen minuten durende ijskoude douche van “…Of coldness” – de songtitel slaat de nagel op de kop – die met haar repetitieve melancholische riffs en droeftoeterig begrafenissfeertje mijn persoonlijk hoogtepunt van de plaat vormt. “Metamorphosphoros” is een complex bouwwerk waarbij vooral de eerste twee architecten duidelijk van de geijkte wegen afwijken en de onconventionele uithoeken van het extreme metalgenre verkennen. Ironisch genoeg bevalt de minst avontuurlijke van de drie me het meest.

JOKKE: 80/100 (Precaria: 81/100 – Deathspiral Of Inherited Suffering: 75/100 – Dominus Ira: 83/100)

Precaria/Deathspiral Of Inherited Suffering/Dominus Ira – Metamorphosphoros (I, Voidhanger Records 2018)
1. Precaria – Ritus primordiales
2. Precaria – Ex abyssia
3. Precaria – Traficando los órganos de la iglesia
4. Precaria – La obra negra deicida
5. Deathspiral of Inherited Suffering – Ascend to below
6. Deathspiral of Inherited Suffering – Bliss inferno / Le grand néant
7. Deathspiral of Inherited Suffering – Breath of immortality
8. Dominus Ira – Ashes of your faith
9. Dominus Ira – Eerie subterranean call
10. Dominus Ira – …of coldness

 

Blue Hummingbird On The Left/Kallathon – Camino de guerra

Eindelijk hebben wij Europeanen de mogelijkheid om enkele bands van de beruchte Black Twilight Circle aan het werk te zien want een package bestaande uit Volahn, Arizmenda, Blue Hummingbird On The Left en Dolorvotre doet deze maand ondermeer de Lage Landen aan. Naar aanleiding van dit heuglijke gebeuren verschijnen er twee splits op het Crepuscúlo Negro label dat zowat alle releases van dit clubje gelijkgestemde zielen uitbrengt. Leider van de bende is Eduardo Ramírez die – onder verschillende pseudoniemen – in de line-up van heel wat bands opduikt. Zo ook bij de twee clubleden die we horen op de “Camino de guerra” split. Bij Blue Hummingbird On The Left is hij onder de alias Yayauhqui als drummer en gitarist te horen terwijl hij als Volahn (vernoemd naar zijn hoofdband) bij Kallathon enkel als drummer actief is. Blue Hummingbird On The Left valt het best te omschrijven als bestiale war metal en bezingt de oude Mexica oorlogsgod Tenochtitlan. Het opzwepende “Camino de guerra” knalt aan een rotvaart diep, krachtig en met een uitstekende organische drum sound uit de boxen. Temidden deze schuimbekkende herrie is plots ruimte voor een melodieuze lead gitaar en solo wat eigenlijk niet misplaatst is. Naar ’t schijnt maakt deze band vooral live brokken. Benieuwd dus wanneer ze Magasin 4 aandoen. Kallathon kennen we al van de vierdelige “Desert dances and serpent sermons” split waarop we heel wat invloeden uit traditionele Mexicaanse muziek in hun black metal terug hoorden. Hoewel deze op “Night fell over the flames” verdwenen zijn, is de band er door haar intrigerende melodieuze gitaarleads wel op vooruit gegaan. Tevens klinken warme basklanken duidelijk door de schelle zwartmetalen gitaarriffs heen. Interessante split!

JOKKE: 81/100 (Blue Hummingbird On The Left: 80/100 – Kallathon: 82/100)

Blue Hummingbird On The Left/Kallathon – Camino de guerra (Crepúsculo Negro 2018)
1. Blue Hummingbird On The Left – Camino de guerra
2. Kallathon – Night fell over the flames

Lluvia – Enigma

Ai caramba, ook in het zonovergoten Mexico wordt een pot duistere black metal gemaakt. Lord Vast doet het op zijn eentje en bracht met zijn Lluvia reeds twee machtige albums uit – “Premonición de guerra” (2013) en “Eternidad solemne” (2015) – en weet deze nog doodleuk te overtreffen met zijn derde langspeler “Enigma“. De titel is in elk geval goed gekozen want als luisteraar mag je de Sherlock Holmes in jezelf naar boven halen en op zoek gaan naar de songtitels en in welke kant van de drie 10” vinyls deze gegraveerd zijn. Er is geen specifieke tracklist maar elke song wordt vergezeld van een overeenkomstig symbool en alzo kan het raadsel opgelost worden. Alvorens de naald te laten afdalen in de diepe krochten van “Enigma” dien ik eerst nog een lading Mexicaans woestijnzand van de rood bespatte plaatjes te verwijderen, maar daarna is het meer dan een uur lang genieten van de duistere klanken die hun geheimen luisterbeurt na luisterbeurt prijsgeven. Lord Vast heeft niet veel aan zijn toverformule gesleuteld en brengt nog steeds een bak beklemmende en repetitieve, hypnotiserende black metal die meestal op het tempo van een heuse zandstorm voorbij raast en ofwel in gang gezet wordt door omineuze ambientklanken ofwel uitmondt in samples van de natuurelementen. Er is echter ook ruimschoots plaats voor grootse post-rock melodieën en ondersteunende keyboardlagen die hun emotioneel werk doen en een koel briesje doorheen de armhaartjes blazen. Eigenlijk is “Enigma” het soort opus dat in één lange rit ondergaan dient te worden om zich te openbaren. De luisterervaring dient echter regelmatig onderbroken te worden doordat het album over drie platen verspreid is, wat in dit geval eerlijk gezegd afbreuk doet aan de flow en sfeerzetting. Eén van de drie waxen schijfjes heeft bovendien een atypische afspeelmethode (opgepast: spoiler alert!) waarbij de naald in de omgekeerde richting over de plaat walst. Last but not least, zijn er nog een paar geluidsanomalieën die enkel konden opgelost worden door terug from scratch met de persing te beginnen, maar waarvan (begrijpelijkerwijze) werd afgezien. “Enigma” is enkel verkrijgbaar als – sober maar prachtig vormgegeven – triple vinyl- of cassettebox en een begeleidend schrijven vraagt ook uitdrukkelijk om de plaat niet op internet te uploaden: “To upload this record to the internet is to break an oath and wish of the artist. The wish to be left out of an age where music and information is accessible to anyone, anywhere. To be left out of this age of tolerance where nothing is sacred. An age where the roots of our past are scattered to the wind. An age where journalists spew out misconstrued interpretations of what they believe to be the truth. Where albums are put up against one another to see which is better in some race to the finish. The wish that this record remains only accessible by playing this very artifact that you hold in your hands. Only to you do I let the last of my blood. Darken your surroundings. Quiet yourself. Hearken this final death.” Als reviewer krijgen we in dit statement ook een sneer; we zullen de man zijn wens dan maar respecteren en geen geluidsfragment aan deze recensie toevoegen, hoewel er een clip op YouTube te vinden is. Hopelijk krijgen we Lluvia snel nog eens in onze contreien te zien. Hun kort maar krachtige passage van vorig jaar in Het Bos was immers nogal een bijzondere ervaring die overschaduwd werd door tal van technische problemen. In afwachting van een terugkeer kan ik liefhebbers enkel maar aanraden deze plaat zo snel mogelijk op de kop te tikken want ik vermoed dat de exemplaren snel de deur zullen uitvliegen. Lluvia is immers een naam die zich razendsnel verspreid in de ondergrond. Volkomen terecht!

JOKKE: 90/100

Lluvia – Enigma (Fallen Empire Records/Amor Fati 2017)
1. Exiliado de los cielos///Coma
2. Sàlvame///Te perdi a la tristèza
3. Regreso al fuego///Regreso al agua
4. Regreso a la tierra///Regreso a la aire
5. Endlösung
6. Enigma

 

Lluvia – Eternidad solemne

Eén van de vaandeldragers van de Mexicaanse black metal scene is ongetwijfeld Lluvia, het geesteskindje van Lord Vast ofte Nathan Luevano voor de vrienden. Op een kleine twee jaar tijd bracht dit heerschap reeds twee volwaardige platen en een split single met ons eigenste LVTHN uit. Mexico en black metal hoor ik u echter denken? Wel ik geef grif toe dat u bij dit Centraal-Amerikaanse land eerder aan tequila, sombrero’s, Mariachi’s of taco’s zal denken in plaats van aan ons geliefkoosde zwartgeblakerde genre, maar toch weet Lluvia (Spaans voor regen) op “Eternidad solemne” tot de kern van de zaak door te dringen wat black metal betreft. De Satans bejubelende teksten mogen dan wel achterwege blijven, het plaatje klinkt verdomd koud en grimmig (“Vientos de olvido”) en bevat een flinke portie duistere en ceremoniële melancholie (“Rito de melancolia”). Ten opzichte van het debuut “Premonicion de guerra” zijn er toch een paar zaken gewijzigd. Zo werden de lange songs (lees: speelduur meer dan twintig minuten) nu teruggebracht tot een gemiddelde minuut of zeven. Nog steeds voldoende ruimte om de nodige dynamiek, epiek en spanningsvelden te creëren natuurlijk, getuige de titelsong. En hoewel er nog steeds plaats is voor akoestische gitaarpartijen en samples van regen- en onweersbuien (“Enterramiento en la lluvia”), vind ik de nieuweling toch net iets gebalder over komen. De snelle knuppelpartijen blijven duidelijk te volgen (dankzij de goede mastering skills van Dan Swanö) wanneer de felle riffbuien de luisteraar doordrenken van weemoed en haat. Ook wanneer Lluvia gas terug neemt (“Hogando la luz”) weet ze met haar uitgesponnen melancholische duisterheid tot het diepste van je ziel door te dringen en dit met “Divinidad” als uiteindelijke catharsis. Ik ga me niet te veel aan name dropping schuldig maken, maar de prima vocale uitvoering verdient een extra pluim en heeft wel wat weg van de salpetervocalen van Naas Alcameth (Nightbringer, Akhlys). Ook een dikke duim voor Fallen Empire Records die zich meer en meer als een kwaliteitslabel in het undergroundgebeuren aan het profileren zijn.

JOKKE: 85/100

Lluvia – Eternidad solemne (Fallen Empire Records 2015)
1. Abertura
2. Vientos de olvido
3. Rito de melancolia
4. Eternidad solemne
5. Enterramiento en la lluvia
6. Hogando la luz
7. Divinidad
8. Clausura